Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Αερομεταφερόμενοι αλεξιπτωτιστές αναρχοκομμάντος και άλλες αηδίες from outer space






Δεν ξέρω τι φοβάμαι περισσότερο.
Μη δε βρεθούν οι 180, αφηνιάσει το άσπρο άλογο της ανάπτυξης και τη σκάσει καταΐ;
Μην κάνουν παρκούρ οι κουκουλοφόροι στην ταράτσα μου και μου τσαλαπατήσουν τις ορτανσίες;
Ή μην γίνει καμιά εισβολή εξωγήινων αναρχικών;
(Πλάκα πλάκα, έχω δει δεκάδες ταινίες φαντασίες με εισβολές εξωγήινων αλλά καμιά δεν ασχολήθηκε ποτέ με το κοινωνικοοικονομικό σύστημά τους. Άλλο να προσγειωθούν στην αυλή σου ούφο με εξωγήινους επιχειρηματίες έτοιμους για διαγαλαξιακές μπίζνες, άλλο να μπουκάρουν τίποτα εξωγήινα κουμούνια).

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Σε παρκινγκ και ντράιβ ιν

*Από που πήρε το σχήμα της η πανεπιστημιακή τήβεννος;
*Με ποιο ρούχο συγγενεύει;
*Γιατί πετούν τα πηλίκιά τους στον αέρα οι απόφοιτοι;
*Γιατί δεν υπάρχουν διαφημίσεις κολλεγίων χωρίς χαρτογιακάδες που ανταλλάσσουν χειραψίες;

Τέτοια και άλλα πολλά θεμελιώδη ερωτήματα συζητήθηκαν στο πρώτο υπαίθριο μάθημα της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο χώρο του πάρκινγκ. Μερικοί φωτισμένοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σήκωσαν το ανάστημά τους κόντρα στις καταλήψεις των σχολών, κόντρα στην επιθετικότητα της ακροαριστεράς, κόντρα στα λουκέτα που διώχνουν την ανάπτυξη και τους επενδυτές. Μαζί τους, χέρι-χέρι, είκοσι γενναίοι φοιτητές που βροντοφώναξαν "Σχολές ανοιχτές! Φτάνει πια!" και παρακολούθησαν με αφοσίωση το μάθημα περί της τηβέννου και των χαρτογιακάδων.

Τα ίδια είκοσι μαλακισμένα είναι μάλλον αμφίβολο αν έχουν βροντοφωνάξει τίποτα άλλο στη ζωή τους· ίσως να έχουν βροντοφωνάξει "μπέναλντι ρεεεε" (τ' αρσενικά) και "Σάαακηηηηηηηη" (τα θηλυκά).
Όσο μαλακισμένα και νά 'ναι πάντως, αποτελούν κομμάτι της -όχι πια σιωπηλής- πλειοψηφίας. Όπως διατείνεται το δημοσίευμα, μόλις 516 φοιτητές επί 10.000 εγγεγραμμένων (10 χιλιάδες μόνο στη φιλοσοφική; μήπως να βγάλουμε τους "αιώνιους" από το δείγμα κύριε;) συμμετείχαν στη συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου. Πράγμα που καθιστά την ληφθείσα απόφαση παράνομη. Διότι η μαλακισμένη πλειοψηφία καθορίζει τι εστί νόμιμο. Άμα γουστάρει η πλειοψηφία πάει στη συνέλευση και τη νομιμοποιεί. Αν πάλι γουστάρει πάει στο πάρκινγκ και κάνει μάθημα. Οι είκοσι, βέβαια, κι αν δεν είναι πλειοψηφία εκφράζουν γλαφυρά το ποιόν της. Παρέα με τους καθηγητάδες τους.
Άιντε μπράβο σιγά σιγά να εκδηλώνονται όλες οι σιωπηλές πλειοψηφίες, να απαιτούν το δικαίωμά τους στη μόρφωση κόντρα στους καταληψίες, το δικαίωμα στην εργασία κόντρα στους απεργούς, το δικαίωμα στο εμπόριο τσολιαδακίων κόντρα σ' αυτούς που κλείνουν λιμάνια.
Το απαράβατο και νόμιμο δικαίωμα στο να ανοίγεις μόνος σου τα κωλομέρια σου.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Οι κατσαρίδες και η ξένη περιουσία

Δεν ξέρω πια τι βρωμά περισσότερο σ' αυτόν τον τόπο. Οι θεσμοί, τα μέσα διαμόρφωσης συνειδήσεων ή οι καταναλωτές τους.
Σφιχταγκαλιασμένοι οι θεσμοί με τα μέσα, επιτυγχάνουν να πείσουν τους καταναλωτές συνειδήσεων ότι το νόμιμο ταυτίζεται με το ηθικό. Ό,τι προβλέπουν οι νόμοι είναι μεν υποκείμενο σε κριτική αλλά όχι σε αμφισβήτηση. Η όποια αποδεκτή κριτική εξάλλου μπορεί να εκτείνεται από τα γαμοσταυρίδια μέχρι τα "βόηθα Παναγιά", αρκεί να μη φτάνει στα "χείρα κίνει". Σε αντίθεση με τις κατσαρίδες, οι νόμοι του αστικού κράτους μπορούν να χαρακτηριστούν ως σιχαμένοι αλλά όχι να λιώσουν κάτω από τη σόλα. Άλλη διαφορά δεν έχουν.
Αν δε σ' αρέσουν οι νόμοι, αν σ' ενοχλούν οι κατσαρίδες μες στο φαί σου, οφείλεις να υπομένεις επί τετραετία. Ή έστω για τίποτα πρόωρες εκλογές που θα διώξουν τα ζωύφια από την εξουσία και ίσως, βόηθα Παναγιά, να φέρουν τίποτα σπονδυλωτά. (Γαμοσταυρίδι) των ασπόνδυλων.

Οι νόμοι ορίζουν ότι η Σοφία Καλαντίδου πρέπει να τιμωρηθεί με φυλάκιση διότι έφθειρε "ξένη περιουσία". Οι δικαστές δεν κάνουν σκόντα σ' αυτά. Πάλι καλά δηλαδή που δεν είναι πια στην εξουσία οι σκορπιοί· παλιότερα το αδίκημα της Καλαντίδου θα σήκωνε μέχρι και απόσπασμα. Οι σημερινοί νόμοι είναι δημοκρατικοί, επιτρέπουν τον συνδικαλισμό. Γι αυτό χρειάζονται τα μέσα διαμόρφωσης συνειδήσεων, για να καλύπτουν αυτά το κενό της μη απαγόρευσης. Κι αν χρειαστεί, μια λέξη είναι η "αναστολή", διαγράφεται από το νομόχαρτο και το κενό κλείνει.
Σιγά και τι θα γίνει.

Τους Λάκηδες τι τους έχουμε, μόνο για να δείχνουν βιντεάκια με πορδές; Θ' αρχίσουν τα γαμοσταυρίδια τους, θα ψάξουν να βρουν "που είναι το ΚΚΕ" (η Καλαντίδου δεν είναι ΚΚΕ, είναι Απόλλων Καλαμαριάς), θα φρουμάξουν για εκλογές και θα κλείσουν καταχειροκροτούμενοι με πικάντικα ανέκδοτα.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Στο μυαλό του Τζων Μαλάκοβιτς

Κοινότοπο να ασχολείται κανείς με τον Πάγκαλο. Αλλά έχω μαζεμένες απορίες.

Θα υπάρξει πείνα και δυσωδία εάν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ; Περισσότερη από σήμερα αποκλείεται. Κι αν για την πείνα δεν μπορεί κανείς να βάλει το χέρι του στη φωτιά, αφού εξαρτάται κι από εξωγενείς παράγοντες, για τη δυσωδία δεν υπάρχει αμφιβολία. Δυσωδία μεγαλύτερη των Βοριδογεωργιάδηδων, των Μιχελακομπαλτάκων και λοιπών βοθρολυμάτων, δύσκολο να αναδυθεί. Τότε γιατί ένα άτομο σαν τον Πάγκαλο διατυπώνει μια τέτοια πρόβλεψη;

Κάθε άποψη, κι ακόμα περισσότερο κάθε πρόβλεψη, έχει αντίχτυπο ανάλογο με την εικόνα και την αξιοπιστία αυτού που τις διατυπώνει. Παράδειγμα: όταν αναφέρω ότι έπαιξα το τάδε στοίχημα στον δείνα αγώνα, όσοι προλαβαίνουν τρέχουν και ποντάρουν στο αντίθετο.
Αν δεν απατώμαι σφόδρα, η εικόνα και η αξιοπιστία του Πάγκαλου είναι κάμποσο αμφισβητήσιμες, πολύ πριν το "μαζί τα φάγαμε". Θα έλεγα ότι είναι ευθέως ανάλογες της αποδοχής που είχε η συγκεκριμένη ατάκα στην κοινωνία. Ακόμα όμως κι αν παραβλέψει κανείς προσωρινά την αλητεία του, ακόμα κι αν ξεχάσει τη μορφή του (ας ισχυριστεί κάποιος ότι η φάτσα και το σουλούπι τινός προσώπου δεν διαμορφώνουν απόψεις για το ευρύτερο ποιόν του), μπορεί να κανείς να ξεχάσει τους χαρακτηρισμούς του προς τον Αβραμόπουλο την εποχή που διεκδικούσαν αμφότεροι τη δημαρχία της Αθήνας και το πως αυτοί δικαιώθηκαν ή μη στην κάλπη;

Για ποιο λόγο λοιπόν βγαίνει ο Πάγκαλος κάθε τόσο και εκτοξεύει τον εσωτερικό του κόσμο;
-Είναι ένα είδος εκτόνωσης προκειμένου να μην αυτοδηλητηριάζεται;
Την απάντηση θα μπορούσε να τη δώσει ένας βιολόγος.
-Είναι τόσο βλαξ που δεν καταλαβαίνει ότι προκαλεί αντίθετα αποτελέσματα από αυτά στα οποία αποβλέπει;
Διόλου απίθανο, έχει τύχει να γνωρίσω ανθρώπους με υψηλές νοητικές ικανότητες τους οποίους η εμπάθεια και η υπεροψία τούς παρασύρει στα πιο γελοία συμπεράσματα.
-Υπηρετεί, αντιθέτως, ένα μυστικό σχέδιο ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της πετυχημένης συνταγής "για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ";
Πολύ κίνκυ για να το πιστέψει κανείς.
-Εκφράζει τον πανικό μιας μερίδας της εγχώριου αστικού κατεστημένου, μπρος στην πιθανή άφιξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση;
Έχει κι αυτό αρκετές πιθανότητες να ισχύει. Ξεχνά όμως κανείς τα αποτελέσματα της δυσφήμισης στις εκλογές του 1993 και του 2012;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Πάγκαλος ασχολείται εσχάτως σχεδόν αποκλειστικά με το ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που δε νομίζω ότι δυσαρεστεί πολύ τον τελευταίο. Κι επειδή δεν πολυπιστεύω στις αυθόρμητες δηλώσεις, αναρωτιέμαι γιατί.

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Χίλιοι φυλάνε, αλλά που;

Διάβαζα χτες τα Μουσικά Προάστια ένα σημείωμα του Ηρακλή Οικονόμου το οποίο έκλεινε απαισιόδοξα σχετικά με το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού. Δεν ξέρω αν όντως δεν υπάρχει ελπίς· ο Η.Ο. είναι πολύ πιο ειδικός από εμένα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχει ο καιρός γυρίσματα και το ταλέντο δεν μπορεί να στέρεψε (σαν τη λίμνη Αράλη). Διανύουμε περίοδο ξηρασίας δε λέω, που και που όμως πέφτει καμιά ψιχάλα.

Ένα πράγμα που με απασχολεί είναι ότι όσοι εντοπίζουν τις μουσικές τους προτιμήσεις κάπου εκεί ανάμεσα στις δεκαετίες του '60 και του '80, στο φάσμα αυτό που περιγράφεται με τον όρο "έντεχνο" (τον οποίο απεχθάνομαι), έχουν πεπερασμένο πεδίο αναφοράς. Κάποια στιγμή θα αποκτήσεις όλους σχεδόν τους δίσκους των συνθετών που αγαπάς και θα γνωρίσεις όλα σχεδόν τα τραγούδια τους. Όχι ότι δεν είναι αρκετό, ασφαλώς είναι. Ένα τραγούδι που αγαπάς θα το ακούσεις δεκάδες φορές στη ζωή σου και πάντα θα σε συγκινεί. Σε τι έκταση όμως; Όπως η ερωτική συγκίνηση, έτσι κι αυτή, λίγο λίγο θα ξεθυμάνει. Θυμάμαι πως όταν ήμουν έφηβος λάτρευα το τραγούδι "βρέχει στη φτωχογειτονιά". Μετά από μερικές εκατοντάδες ακροάσεις σήμερα μου προσφέρει πολύ λιγότερη συγκίνηση, στα όρια σχεδόν της αδιαφορίας. Γι αυτό μερικά τραγούδια τα προστατεύω από τη συχνή ακρόαση, σα μια γυναίκα που τη βλέπεις μια φορά το τόσο για να μη σταματήσεις να την ποθείς.
Κι όχι ότι δεν υπάρχουν τραγούδια που δεν ξεθυμαίνουν με τίποτα. Αλλά έχει τη χάρη του ο κεραυνοβόλος έρωτας. Το τραγούδι που ακούς πρώτη φορά και σου κάνει ένα κλικ και μέχρι την τρίτη φορά έχεις κολλήσει. Όμως, ο κεραυνοβόλος έρωτας προϋποθέτει νέο υλικό. Ή εκπλήξεις μέσα στο πεπερασμένο.

Οι οποίες ευτυχώς, αν και σπάνιες, συμβαίνουν. Ο Λεοντής είναι αγαπημένος μου συνθέτης και δε μου λείπει κανένας δίσκος του. Έχει βέβαια γράψει τραγούδια για δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, δε χωράνε όλα σε δίσκους. Ο Μεράτζας δε, έχει εξέχουσα θέση στη μουσική μου καρδιά.
Κι έτσι, κάνοντας χτες θεματική γιουτουμποθεραπεία, έπεσα πάνω σ' αυτό που απ' ότι φαίνεται δεν είναι άγνωστο, σ' εμένα πάντως ήταν. Πολύ χαίρομαι που ακόμα βιώνω κεραυνοβόλους έρωτες, έστω και μουσικούς.



Έλα μου όμως που έφαγα τον γκούγκλη και από που είναι δεν βρήκα.

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Να επαναπροωθηθούν οι λαγοκέφαλοι

Δεν μας έφταναν οι ορδές λαθρομεταναστών που έρχονται απ' την Ανατολή και απειλούν τον πολιτισμό και την ασφάλειά μας. Διαβάζω τώρα ότι η εισβολή λαμβάνει και άλλες διαστάσεις, υποθαλάσσιες. Χιλιάδες λαθροψάρια, λαθροφύκια και λαθρομαλάκια περνούν το Σουέζ και απειλούν τους άρειους πληθυσμούς της Μεσογείου.
Για να είμαι πολίτικαλι κορέκτ, όπου "λαθρο-" βάλε "παράτυποι/α".

Όπως και οι παράτυποι μετανάστες που κουβαλάνε ηπατήτιδες, πείνες και άλλα κολλητικά, έτσι και τα παράτυπα θαλασσινά είναι συχνά τοξικά και επικίνδυνα, ή στην καλύτερη άνοστα.

Κοινή είναι η μοίρα όλων των ξένων, είτε είναι άνθρωποι είτε είναι ψάρια.
Αν δεν τρώγονται είναι παράτυποι.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Το ρολόι του κόσμου χτυπάει μεσάνυχτα

Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς απήθυνε έκκληση από το βήμα του ΟΗΕ για τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και την διεθνή αναγνώριση της Παλαιστίνης ως ανεξάρτητου κράτους. Τόλμησε δε να χαρακτηρίσει "πόλεμο γενοκτονίας" τις πρόσφατες ισραηλινές επιχειρήσεις και να απειλήσει με τιμωρία των ενόχων. Γεγονός είναι ότι ο Μαχμούτ Αμπάς έχει απειλητική φάτσα. Έχει μουστάκι, πεταχτά αυτιά και φορά χοντρά παλιομοδίτικα γυαλιά. Ο μέσος αμερικάνος που θα τον συναντούσε στο δρόμο θα καλούσε άμεσα το εφμπιάι καταγγέλλοντας πιθανό τρομοκράτη. Ο μέσος αμερικάνος είναι χοντρός και βλαμμένος· μόνο ένα λαό μπορώ να σκεφτώ με μεγαλύτερο μέσο όρο μαλακίας. Για κάποιο λόγο όμως, όταν ενώνονται οι δύο αυτοί λαοί προκύπτουν κυβερνητικοί εκπρόσωποι σαν τη Τζένιφερ Ψάκι που χοντρή δεν τη λες, καριόλα ίσως, και η οποία έσπευσε να απογοητευτεί από τις "προκλητικές δηλώσεις" Αμπάς σημειώνοντας ότι "δεν βοηθούν στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των δύο πλευρών". Η εμπιστοσύνη αποκαθίσταται όταν ο δολοφονημένος είναι ψύχραιμος και μετριοπαθής, κατά την Ψάκειο αντίληψη τουλάχιστον. Διότι πάντα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, είτε δολοφονείς είτε σε δολοφονούν. Αχ βρε πουτάνα θεωρία των δύο άκρων.

Στην Ουκρανία γκρέμισαν κι άλλο άγαλμα του Λένιν. Ο κυβερνήτης του Χάρκοβο υπέγραψε το διάταγμα και το ανυπόμονο πλήθος κατεδάφισε το μεγαλύτερο εναπομείναν άγαλμα του Λένιν στην Ευρώπη. Μέχρι πρότινος η Ευρώπη προμόταρε φανατικά τη θεωρία των δύο άκρων, για την εξομοίωση φασισμού και κομμουνισμού ως παρόμοιες ολοκληρωτικές θεωρίες. Όμως το αίμα νερό δεν γίνεται και ακροδεξιοί "ακτιβιστές" αναρριχώνται πανηγυρικά στις εξουσίες χοροπηδώντας γύρω από ερείπια μνημείων της σοβιετικής περιόδου. Εξάλλου ο φασισμός είναι πολύ ευρεία έννοια. Δεν έπεται ότι ο ακροδεξιός είναι φασίστας, μπορεί να είναι απλός ακτιβιστής, πρόθυμος να το συζητήσει προτού σε μαχαιρώσει. Ενώ ο κομμουνιστής δεν ξεγλυστρά με τίποτα και μπορείς εύκολα να τον πεις "κόκκινο φασίστα". Ιδίως αν αρνείται να ανέβει στο πρώην ευρωκομμουνιστικό τρενάκι προς την εξουσία. Γιατί λοιπόν να μην σκεφτεί κανείς ότι οι ακτιβιστές γκρεμίζουν αγάλματα των κόκκινων φασιστών; Αν και για να είναι σωστή η δοσολογία, συνήθως ο νεκρός κομμουνιστής είναι "καλός". Κι αν ζούσε σήμερα θα είχε άλλα μυαλά. Ο ζωντανός, αυτός μάλιστα, αυτός κατά πάσα πιθανότητα είναι κόκκινος φασίστας.

Τικ τακ τικ τακ, το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα. Ταυτόχρονα στην Παλαιστίνη και στην Ουκρανία.


Τικ τακ τικ τακ, το ρολόι του κόσμου θα ξαναχτυπήσει, προκλητικά, καταμεσήμερο.

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Ούτε σε τύμβο δε βρίσκουμε εθνική περηφάνια

Εξακολουθούν να διαφωνούν οι αρχαιολόγοι για τη χρονολόγηση του μνημείου της Αμφίπολης. Ποιος νά 'ναι ο ένοικος; Νά 'ναι ο Μεγαλέξανδρος, νά 'ναι ο Βουκεφάλας ή θα μας προκύψει τελικά κανας ρωμαίος συγκλητικός και θα ξενερώσει το πανελλήνιο;
Τέτοια αγωνία είχαμε να νιώσουμε από την ψηφοφορία του 1997 για τη διοργάνωση των ολυμπιακών αγώνων του 2004. Υποψήφιες πόλεις ήταν τότε η Αθήνα, η Ρώμη, το Κέιπ Τάουν, η Στοκχόλμη και το Μπουένος Άιρες. Μονομάχησαν τελικά η Αθήνα και η Ρώμη, και φυσικά νικήσαμε. Νικήσαμε απ' όλες τις απόψεις, ιδίως αν δει κανείς τις θαυμάσιες υποδομές που μας έμειναν αμανάτι, έστω και ολίγον τι υπερπληρωμένες.

Νάτη τώρα πάλι η Ρώμη που μας χώνεται στη μύτη, θέλοντας να πάρει τη ρεβάνς εντός του μνημείου της Αμφίπολης. Μονίμως τσιμπούρια αυτοί οι γείτονες, δεν διδάχτηκαν τίποτα από την Κορυτσά, το Τεπελένι, τους Άγιους Σαράντα και τη μεταφορά της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας τους στην Κωνσταντινούπολη. Που πάτε μωρέ φρατέλια;

Κι όμως, τα ερωτήματα είναι αμείλικτα...
Γιατί φοράνε πλατφόρμες και όχι γόβες οι καρυάτιδες;
Γιατί έχουν απλό και όχι γαλλικό πεντικιούρ;
Γιατί φέρουν κουπ με βοστρύχους αντί για ασύμμετρο καρέ φιλαριστό;
Γιατί ανέμισε τον ήλιο της Βεργίνας στο Μύτικα ο Μιλόσοσκι;

Είναι ανησυχητικά τα σημάδια και η Ελλάς αγωνιά. Και να βρεθεί έστω κάνας Ρωμαίος εντός του μνημείου, πάει καλά. Σκέψου να βρεθεί ο προπάππους του Κίρο Γκλιγκόρωφ... Ταραχή θα πέσει στη χώρα και το σανίδωμα θα υποχωρήσει, όπως προέβλεψε κι ο Γέρων Γερούνδιος.

Τέλος πάντων, για ξεκάρφωμα τα γράφω τα παραπάνω αφού ήδη γνωρίζω ποιος είναι ο ένοικος της μεζονέτας της Αμφίπολης. Μην ανησυχείτε συνέλληνες, δεν είναι Σκοπιανός, ούτε Αλβανός, ούτε Αφγανός.
Πως να το κρύψωμεν άλλωστε, είχα ήδη τις υποψίες μου εδώ και δύο εβδομάδες, όταν βρέθηκαν κάποια μυστηριώδη αντικείμενα και μεταφέρθηκαν με άκρα μυστικότητα στο μουσείο της Αμφίπολης.
Μετά όμως τη χτεσινή συνάντηση του Αντώνη του Σαμαρά με την Άγκελα Μέρκελ και το ιδιαίτερης σημειολογίας γεγονός ότι η τελευταία τον φίλεψε ιπποφαές, βεβαιώθηκα. Τρύπωσα έτσι κρυφά στα άδυτα του μουσείου και αναζήτησα τα μυστηριώδη ευρήματα.

Ήλπιζα, ομολογώ, ότι έκανα λάθος. Ήλπιζα να βρω μια επιγραφή "ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ". Φευ! Ποτέ δεν κάνω λάθος... Ίδού το επτασφράγγιστο μυστικό, ιδού ο ρωμαίος ένοικος του τύμβου:


Τελικά καλύτερα να ήταν ο προπάππος του Γκλιγκόρωφ.

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Πιο καθυστερημένα (live)

"Καθυστερημένα" έλεγα νωρίτερα και δεν πρόλαβε να στεγνώσει η μελάνη στα πίξελ της δημοσίευσης όταν -εντελώς τυχαία- έπεσα σε μια μικροσκοπική εικονίτσα εξωφύλλου ενός βιβλίου. Στην οθόνη του υπολογιστή βέβαια. "Τι είναι τούτο;" σκέφτηκα. "Για να το ψάξω μήπως υπάρχει σε καλύτερη ανάλυση".
Αλλά δεν το βρήκα. Βρήκα μόνο αυτό:


Ακουστά κάπου έχω έναν συγγραφέα ονόματι Πεντζίκη αλλά μέχρι εκεί. Το εξώφυλλο όμως μου τράβηξε την προσοχή. Τι την προσοχή δηλαδή; Το ερωτεύτηκα. "Τίνος να είναι άραγε;", μου φύτρωσε το εικαστικό ενδαιφέρον. Βάζω λοιπόν "Πεντζίκης εξώφυλλο" στον γούγλη και ανακαλύπτω ότι είναι ζωγραφισμένο από τον ίδιο το συγγραφέα. Μάλιστα αγαπητοί αναγνώστες, σε ζωντανή μετάδοση μία ακόμα καθυστερημένη ανακάλυψή μου, αυτή του αυτοδίδακτου ζωγράφου Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη.

"Μήτηρ και τέκνο" (1989)

Ιχθύς και Περσεφόνη (1966)

"Κηδεία του Ιδομενέως" (1983)

"Μονή ή σπίτι, ψάρια, πουλιά, τετράποδο"

Διασταύρωση Εγνατίας και Αγίας Σοφίας (1950)

Αυτό δεν ξέρω τι είναι αλλά μου αρέσει.

Για τη βιογραφία του Ν.Γ.Πεντζίκη, εδώ.




Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Καθυστερημένα

Τώρα που το σκέφτομαι, όλα καθυστερημένα τα ξεκίνησα στη ζωή μου. Να, για παράδειγμα, τριάντα χρονώ έβαλα τσιγάρο στο στόμα μου. Μέχρι τότε ήμουν αντικαπνιστής και μάλιστα μουτζαχεντίν. Έφταιγε βέβαια που υπέφερα από τα Κεράνης του πατέρα μου και τα Μάρλμπορο του προϊστάμενου. Τώρα κοντεύω κι εγώ να περάσω το πακέτο.
Άλλο: με καθυστέρηση άρχισα να ξυρίζομαι. Πρώτα μαύρισε το χνούδι, έγινε αυτό το απαίσιο εφηβικό χνουδομούστακο και κατσάρωσαν πέντ' έξι τρίχες στο σαγόνι. Μια μέρα έπιασα το ξυράφι του πατέρα μου και ξούρισα τις άκρες. Ατζαμήδικα και πάρε λίγο δεξιά - ίσιωσε απ' αριστερά, το μουστάκι αδόλφησε, πράγμα που σχολιάστηκε καταλλήλως και αναγκάστηκα ν' αρχίσω να ξυρίζομαι κανονικά.
Κι έτσι, αφού πρώτα προσπέρασα τα σαράντα κι έκανα όλους τους πιθανούς τριχωτούς συνδυασμούς στη φάτσα, τώρα στα γεράματα αποφάσισα να γίνω και μηχανόβιος. Θες η ευκολία και ταχύτητα της μετακίνησης, θες τα ψυχολογικά μου, καβάλησα το δίτροχο κι αλωνίζω τους δρόμους της Αθήνας. Πιστός στην παράδοση της καθυστέρησης, περιμένω την κατάλληλη στιγμή για να βγάλω και άδεια οδήγησης! Παρακαλώ αυτό να μείνει μεταξύ μας.
.
Για την ώρα κυκλοφορώ μ' ένα σκούτερ, αλλά αργά ή γρήγορα θα αποκτήσω ετούτη την Triumph:

Για να κάνω και το ταξίδι στα σιβηρικά παράλια που λέγαμε. Βέβαια, αν είναι να πας προς Σιβηρία μεριά δεν παίρνεις καλύτερα μια Ural που είναι και ντόπιο πράμα; (Κι ήταν και το σοβιετικό αντίπαλο δέος στις στρατιωτικές BMW):

Δεν ξέρω ποια θα διαλέξω, θα εξαρτηθεί από τα κέρδη του λαχείου (όταν μου κάτσει) αλλά μόλις την αποκτήσω δεν θα παραλείψω να παραβρεθώ στη συγκέντρωση κλασσικής μοτοσυκλέτας:

Μόνο και μόνο για την ωραία αφίσα θα σκεφτώ να πάω και με το σκούτερ.

Κι όταν μεγαλώσω λίγο θ' αρχίσω να σκέφτομαι και το σεξ.

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Νεανική επιχειρηματικότητα και μια μικρή ολλανδέζα

Αχ, τα νέα παιδιά, η ελπίδα του τόπου για πρόοδο και ανάπτυξη! Εμείς οι σαραντακάτι, όσοι τουλάχιστον δεν καταφέραμε να προσφέρουμε στη χώρα μας τη διεθνή καταξίωση και τη δόξα που ντιενεϊκώς δικαιούται, βλέπουμε τις προσπάθειες των νέων με ενδιαφέρον και ζήλεια. Μια τέτοια ζήλεια ένιωσα διαβάζοντας για το επίτευγμα των φοιτητών που ανακάλυψαν τη γόβα που μετατρέπεται από ψηλοτάκουνη σε φλατ.

Έχω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα παπούτσια. Είναι, ας πούμε, το φετίχ μου. Άλλοι νιώθουν μια διαρκή ανάγκη να αγοράζουν προϊόντα τεχνολογίας, άλλοι ν' αγοράζουν βιβλία, εγώ δυσκολεύομαι να συγκρατηθώ και να μην πάρω ένα ακόμα ζευγάρι παπούτσια. Θυμάμαι κάποτε που ήθελες το 1/4 του μισθού σου για να πάρεις ένα καλό ζευγάρι παπούτσια. Σήμερα τα παπούτσια είναι πολύ πιο προσιτά, αρκεί βέβαια να υπάρχει μισθός.
Το ενδιαφέρον μου δεν περιορίζεται στα αντρικά παπούτσια. Έχω άποψη και για τα γυναικεία, την οποία επιβάλλω διατυπώνω ευγενικά στην κυρά μου. Πως να μην ενδιαφερθώ λοιπόν για την πτυσσόμενη γόβα, η οποία στο κάτω κάτω ανοίγει διάπλατα τον δρόμο στην Καινοτομία και την Ανάπτυξη; Λίγο είναι νά 'χεις να λες στους παλιογερμανούς "Όταν εμείς φκιάναμε πτυσσόμενες γόβες, εσείς φορούσατε σανδάλια με άσπρη κάλτσα;"

Ο ενθουσιασμός μου είναι τέτοιος που έκατσα και σκέφτηκα με ποιο τρόπο θα μπορούσε να γίνει ακόμα πιο καινοτόμα η ιδέα της πτυσσόμενης γόβας. Λέει ο ένας εκ' των δημιουργών του καινοτόμου προϊόντος "Κοιτώντας την αγορά και την καθημερινότητα των γυναικών, παρατηρούμε ότι έχουν συνεχή ενασχόληση καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας, κάνοντας συνέχεια διαφορετικά πράγματα. Πηγαίνουν για δουλειά, για καφέ, για ποτό, για διασκέδαση γενικά και αυτό απαιτεί πολλές ενδυμασίες και κυρίως διαφορετικά παπούτσια". Ξεχνά φαίνεται ότι ενίοτε το υπηρετικόν προσωπικόν παίρνει άδεια, οπότε οι γυναίκες αναγκάζονται να μαζέψουν το σπίτι, να νταντέψουν τα παιδιά, να πάνε στη λαϊκή και γενικώς να κάνουν παρόμοιες τρε μπανάλ δραστηριότητες. Πως θα τα κάνουν αυτά, με τις παντόφλες; Να ξενερώσει ο σύζυγος και ν' αρχίσει να λοξοκοιτά; Όοοοχι βέβαια, η σύγχρονη δυναμική γυναίκα πρέπει να είναι πάντα σικ και περιποιημένη. Ακόμα κι όταν -ο μη γένοιτο- καθαρίζει τον απόπατο.


Ιδού μερικές καινοτόμες ιδέες:

Πτυσσόμενη γοβόσκουπα
Πόσο ενοχλητικό και αντιαισθησιακό είναι να μπουκάρει η γυναίκα σου με την ηλεκτρική σκούπα την ώρα που παρακολουθείς Θέμο, να σε σηκώνει απ' τη θέση σου, να σκεπάζει ο δαιμονισμένος ήχος της σκούπας τα λόγια του Θέμου κι επιπλέον να φορά και παντόφλες με φούντα; Αρκετά!
Με την πτυσσόμενη ηλεκτρική γοβόσκουπα, η διαδικασία του σκουπίσματος θα θυμίζει πλέον σκηνή από τις 9 1/2 εβδομάδες. Το πτυσσόμενο τακούνι είναι κούφιο και συνδέεται μέσω ενός λεπτού και διακριτικού σωλήνα με ειδικά διαμορφωμένο σουτιέν. Ενώ η σύζυγός σας χορεύει μπροστά σας μαλάζοντας τα στήθη της, δημιουργείται αρνητική πίεση στο σουτιέν, ρουφώντας τη σκόνη από μακριά και φουσκώνοντας το μπούστο της. Ποτέ το σκούπισμα δεν ήταν τόσο σέξυ και οικονομικό.


Πτυσσόμενο γοβοπατίνι
Πρέπει να τρέξετε για να παραλάβετε τα παιδιά απ' το σχολείο; Να προλάβετε τη λαϊκή και το σουπερμάρκετ; Το πτυσσόμενο γοβοπατίνι σας προσφέρει ταχύτητα αλλά και φινέτσα.


Πτυσσόμενος γοβοδονητής.
Μην πάει ο νους σας στο κακό. Το πτυσσόμενο τακούνι περιέχει μηχανισμό (batteries not included) ο οποίος παράγει δονήσεις που ξεκουράζουν τα ταλαιπωρημένα πόδια της νοικοκυράς μετά από ένα κουραστικό γύρο οικιακών εργασιών, χωρίς αυτή να ξοδεύεται σε βιομαγνητικά μασαζοκαλσόν. Οποιαδήποτε άλλη εφαρμογή, πέραν της καθοριζόμενης στον οδηγό χρήσης γίνεται με αποκλειστική ευθύνη του αγοραστή.

Τι σχέση έχει τώρα η νεανική επιχειρηματικότητα με το παράδειγμα της μικρής ολλανδέζας που τσιτσιδώθηκε σε πλατεία για να κερδίσει τα δίδακτρα ενός έτους; Έχει να κάνει με το ρόλο της γυναίκας στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, αυτής βέβαια που προέρχεται από τα μικροαστικά στρώματα, όχι της κόρης της Μαριάννας. Όταν δεν έχεις χρήματα για τα δίδακτρα, έχεις τη διέξοδο της αξιοποίησης της προίκας σου, δηλαδή των αποκρύφων σου. Και νεανική και επιχειρηματικότητα.
Ένα ζήτημα κατ' εξοχήν ταξικό.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Ποιος γαμεί τις αστακομακαρονάδες;

Όταν πρωτοδοκίμασα τη ζακυνθινή κουζίνα κατάλαβα ότι υπάρχει ασυμβατότητα ανάμεσα στα γευστικά μου γούστα και στις επτανησιακές γεύσεις. Κανέλα, μοσχοκάρυδο και γαρύφαλλα με τη σέσουλα, κυρίως στα μαγειρεμένα κρέατα, γρατσουνάνε τον λεπτεπίλεπτο ουρανίσκο μου που προτιμά την ευγενή πουρνίλα της γίδας και του τράγου. Έπεσα και σε καναδυοτρειστέσσερις περιπτώσεις τουριστικής κουζίνας κατάλληλης μόνο για ξεροψημένους άγγλους και σχημάτισα το στερότυπο.
Με τα χρόνια όμως εκτίμησα τα απλά της ζακυνθινής "κουζίνας". Όχι τα κοκκινιστά κουνέλια και τα κοκκινιστά στιφάδα, όχι τα κοκκινιστά κοκκόρια και τα κοκκινιστά κουνουπίδια και ασφαλώς όχι τις εορταστικές κουλούρες, τις στολισμένες σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα (και με παρόμοια γεύση), αλλά τουλάχιστον όχι κοκκινιστές. Εκτίμησα κάποια πανεύκολα γλυκά και φαγητά, με απλά υλικά και πανεύκολη προετοιμασία.

Η φιτούρα είναι ένα τουβλάκι φτιαγμένο από χοντρό σιμιγδάλι και νερό. Τη βρίσκει κανείς σε πάγκους απέναντι από τον Άγιο Διονύσιο και απαραιτήτως στις γιορτές και τα πανηγύρια. Βουτάνε το τουβλάκι στη φριτέζα και αφού τηγανιστεί το πασπαλίζουν με ζάχαρη. (Εγώ που είμαι καλοφαγάς την προτιμώ με μέλι και κανέλα). Το μόνο στραβό με τη φιτούρα είναι ότι ανήμερα της Παναγίας πρέπει να ελιχθείς ανάμεσα από τους πάγκους των φιτουρατζήδων για να μπεις στην εκκλησία. Μα όταν μπεις ξεχνάς τη μικρή αυτή ταλαιπωρία, αφού η ταλαιπωρία από το επτανησιακό ψαλτικό ιδίωμα είναι τρισχειρότερη. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Η φιτούρα (αλά Στρατολάτης)

Το μενουδέλι είναι σούπα φτιαγμένη από χοντρό φιδέ κοκκινιστό σε φρέσκια ντομάτα και σέλινο. Πάμφθηνο και απρόσμενα νόστιμο καλοκαιρινό φαγητό. Κατά τη γνώμη μου το γευστικότερο πιάτο της ζακυνθινής κουζίνας, που παντρεύεται έξοχα με φέτα ή -ακόμα καλύτερα- λαδοτύρι.

Το μενουδέλι (αλά Στρατολάταινα)

Το οποίο λαδοτύρι είναι η σημαντικότερη προσφορά της Ζακύνθου στον γευστικό πολιτισμό. Το φτιάχνουν από αιγοπρόβειο γάλα και το συντηρούν σε ελαιόλαδο. Σε αντίθεση με τα περισσότερα τυριά όσο ωριμάζει και σκληραίνει τόσο καλύτερο (και πιο πικάντικο) γίνεται. Δεν είναι βέβαια όλα ίδια και η Κεβή δεν τυποποιεί το υπέροχο δικό της.

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

Μικρό βλάσφημο μανιφέστο περί τέχνης

Μερικές φορές οι συζητήσεις περί τέχνης μου θυμίζουν τα κοριτσίστικα αρωματισμένα άλμπουμ των συμμαθητριών μου στο δημοτικό. Τι εστί έρως;
Με το λίγο μυαλό που μου έδωσε ο θεός έφτασα στο συμπέρασμα ότι ένα έργο τέχνης μπορεί κάλλιστα να δημιουργείται ακούσια, χωρίς τη "συγκατάθεση" του δημιουργού, αρκεί ο λήπτης να εντοπίζει σε αυτό στοιχεία αυθεντικής έμπνευσης (που μπορεί κάλλιστα να είναι λανθάνοντα) και εκφράσεις του ανθρώπινου πάθους.
Απ' το σημείο αυτό έχουν ξεκινήσει κι έχουν φτάσει σε αδιέξοδο, προαιωνίως, αμέτρητες διαφωνίες περί του αν ένα συγκεκριμένο έργο είναι έργο τέχνης ή κάτι άλλο, π.χ. έργο επίδειξης ικανοτήτων, έργο πρόκλησης-για-την-πρόκληση ή έργο εικαστικού αρλεκινισμού. Μιλώ κυρίως για τη ζωγραφική, αφού αυτή είναι η πιο διαδεδομένη και δημοφιλής από τις εικαστικές τέχνες.

Να μερικά αντιπροσωπευτικά δείγματα των ανωτέρω διαζεύξεων:

1. Έργο επίδειξης ικανοτήτων ρεαλιστικής απεικόνισης:
Τό 'χει κάνει σα ζωντανό ο κερατάς, αλλά γιατί δεν φωτογράφιζε να μην παιδεύεται; Τότε όπως πως θα άκουγε "βρε είσαι καταπληκτικός, σα ζωντανό μοιάζει";
(Ζορίστηκα για να μη βάλω ως αντιπροσωπευτικό δείγμα τη Μόνα Λίζα, κι ακόμα θυμώνω με τη δειλία μου να μην τη βάλω).

2. Έργο πρόκλησης για την πρόκληση:
Δεν του φαίνεται, ε; Που είναι η πρόκληση; Και τι να θέλει να πει η καλλιτέχνιδα; Αν εξαιρέσουμε ότι η "καλλιτέχνιδα" εκτοξεύει χρωματιστά αυγά από το πιπί της, τσίτσιδη δημοσίως, και κατόπιν τυλίγει το χαρτί για να απλωθεί το χρώμα και να βγει έτσι ωραίο, κατά τα λοιπά είναι ένα έργο τέχνης. Κάπως σαν αυτά του Φίτσουλα στη Βαβούρα. (Μεγάλη μορφή ο Φίτσουλας, κάποτε θα φτιάξω κανα σχετικό ποστ).

3. Έργο εικαστικού αρλεκινισμού:
Πόσο πιθανό είναι σε τρία (3) σπίτια φίλων και γνωστών σου να υπάρχει πρωτότυπος πίνακας του ίδιου σύγχρονου δημιουργού; Κι ούτε καν του Φασιανού ή του Σταθόπουλου, αλλά της Φώφης Μουρατίδου; Προφανώς ο όρος "εικαστικός αρλεκινισμός" συνιστά ευφημισμό, καταλληλότερος θα ήταν: "ρομαντικές κουράδες".

Καλά μέχρι εδώ, η λοιδορία είναι εύκολη και διασκεδαστική.

Λοιπόν, μπορεί ένα από τα παραπάνω τρία είδη να είναι ταυτόχρονα και έργο τέχνης; Ίσως, σπανιότατα, κάποιο της δεύτερης κατηγορίας, αλλά αυτό θα έχει συμβεί ακούσια.

Να ένα εξόχως χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Ο παρακάτω πίνακας του βέλγου Thierry de Cordier εκτέθηκε στην έκθεση Outlook του 2004 και αποσύρθηκε ως βλάσφημος λόγω σφοδρών αντιδράσεων του κοινού. Δικαιολογημένων υποθέτω μέχρι ενός σημείου.
Ασφαλώς δεν είναι ένας πίνακας που θα βάλεις στο σαλόνι.

Ο ίδιος ο δημιουργός του χαρακτήρισε το έργο ως "ένα είδος αντιποίνων". Τα αντίποινα λίγο έχουν να κάνουν με την τέχνη, τα ενοχικά όμως σύνδρομα έχουν να κάνουν πολύ. Ο Cordier ομολογεί τα ενοχικά του, όσο μπόρεσα να καταλάβω από συνέντευξή του, καθώς ήταν γόνος αυστηρής καθολικής οικογένειας και μαθητής σε καθολικό σχολείο.
Το έργο είναι τελικά βλάσφημο ή κοφτερό; Είναι πρόκληση-για-την-πρόκληση ή έργο τέχνης;

Τολμώ να πω ότι είναι έργο τέχνης και εξηγούμαι άμεσα:
Ο παραδοσιακός ρόλος της εκκλησίας στον ευνουχισμό της σεξουαλικότητας είναι γνωστός και δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις. Τα "μη-το-ένα-μη-το-άλλο-γιατί-θα..", στον ένα ή στον άλλο βαθμό, επί αιώνες ενσταλάζουν νευρώσεις και ενοχικά σύνδρομα, δημιουργώντας όχι μόνο αναχώματα στη σεξουαλικότητα αλλά και βαθιές πληγές στους "παραβάτες".
Ο σταυρός είναι ιερό σύμβολο μα ιερό σύμβολο είναι και ο φαλλός. Όχι στον ίδιο βαθμό, όχι στις ίδιες κουλτούρες και ασφαλώς όχι με το ίδιο περιεχόμενο. Ο φαλλός ήταν ιερό σύμβολο γονιμότητας  -όχι απαραίτητα σεξουαλικό- κατά τις προβιομηχανικές κοινωνίες, ιδίως δε πριν την επικράτηση των μονοθεϊστικών θρησκειών. Επί της ουσίας στον πίνακα του Cordier απεικονίζεται μια "σύγκρουση" ιερών συμβόλων και η υπόθεση ενισχύεται από τον υπότιτλο "Another ASPERGES me", όπου το asperges σημαίνει τόσο αγιασμός όσο και πασπαλίζω. (Σημαίνει και σπαράγγια στα γαλλικά αλλά μάλλον είναι άσχετο). Μια "σύγκρουση" σε εισαγωγικά, ακριβώς επειδή αυτή δεν υπάρχει στο βαθμό που φαίνεται με την πρώτη ματιά, ούτε νομίζω ότι εικονίζονται κάποια "αντίποινα". Γι' αυτό και επιμένω στο ακούσιο της έμπνευσης. Τόσο ο σταυρός, όσο και ο φαλλός στα ανθρώπινα πάθη αφορούν. Πάθος είναι η ισχυρή ενόρμηση, πάθος είναι και όσα υποφέρεις. Δυο σύμβολα που συνθέτουν την ανθρώπινη υπόθεση. Διότι ο φαλλός εμπεριέχει και την ενεργητική βία.
Βλέπω ακόμα μια διάσταση. Ένας φαλλός εκσπερματίζει πάνω σ' ένα σταυρό και κάποιος προσκυνά ευλαβικά. Που τό 'χω δει να γίνεται και να μην παραπονιέται κανείς; Στην πορνογραφία! Κάθε τσόντα που σέβεται το πρωτόκολλο, κλείνει ως γνωστόν με εκσπερμάτιση του ανδρός στην πρόσοψη της γυναικός. (Ουφ, άλλη μεγάλη κουβέντα! Θα την πιάσω μάλλον σε άλλο μπλογκ για να διαφυλάξω τη σοβαροφάνεια τούτου). Είναι μια τυποποιημένη διαδικασία κυρίως για την εξυπηρέτηση του καταναλωτή του προϊόντος, αλλά έχει κι άλλες διαστάσεις, τόσο κυριαρχικές όσο και (τολμώ πάλι να πω) θρησκευτικές. Πέραν όμως αυτού, του προσκυνηματικού / "αγιαστικού" χαρακτήρα, που είναι βέβαια πολύ λεπτός και αμφιλεγόμενος, υπάρχει και η γλαφυρή επιφάνεια. Οι γυναίκες πορνοστάρ δεν κωλύονται να φορούν σταυρούς και συχνά αυτοί πιτσιλίζονται με σπέρμα.
Το οποίο σπέρμα, ο σπόρος, η μονάδα της ζωής, είναι η ουσία της λατρευτικής διαδικασίας όλων των θρησκειών. Συνήθως βέβαια μεταφορικά, συνειρμικά.

Και μία τελική παρατήρηση. Το συγκεκριμένο έργο δεν μου αρέσει. Τουτέστιν, πρώτον δεν με ικανοποιεί αισθητικά, δεύτερον με καταπιέζει συναισθηματικά και τρίτον προσκρούει στα ενοχικά μου. Δεύτερο και τρίτο δεν απέχουν πολύ.

(Χρόνια σχεδίαζα να κάνω αυτό το ποστ. Ίσως γι' αυτό θα έπρεπε να το δουλέψω περισσότερο. Ευχαριστώ τον Μποτέρο και τον Τσίπρα για την αφορμή. Ελπίζω να μη βγήκε πολύ βλάσφημο).

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Σφίγγες και σφήκες

Μετά από πολύχρονη ενδοσκόπηση συμπέρανα ότι είμαι άνθρωπος χαιρέκακος. Πάντα το ψυλλιαζόμουν, ήταν βλέπεις τόση η δευτεριάτικη χαρά μου όση η στενοχώρια των γαύρων και των βάζελων. Τώρα όμως με το χαμό στην Αμφίπολη νιώθω την κακία μου να χτυπά κόκκινο.

Τις προηγούμενες δύο εβδομάδες μπανιαριζόμουνα στη Ζάκυνθο. Κοντεύω πια, θέλοντας και μη, μισός ζακυθινός, και συνομίλησα με πολλούς ντόπιους. Μόνο στην προφορά δυσκολεύομαι λιγάκι, μού 'χει μείνει κουσούρι η αγρινιώτικη. Κύριο θέμα φυσικά το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ, το οποίο τους βάρεσε κατακούτελα αφού όλα τα λιοστάσια απ' το χωριό ως τη θάλασσα μετριούνται για οικόπεδα. Τόσα χρόνια δεν τό 'χα πάρει χαμπάρι ότι το χωριό είναι τόσο πλούσιο. Αλλά αφού κανένας από τους χωριανούς δεν έλαβε εκκαθαριστικό με λιγότερα από πέντε ψηφία, δεν μπορεί, λεφτά υπάρχουν. Συνταξιούχος του ΟΓΑ με 15.000€ ΕΝΦΙΑ και να σου λέει ότι ευχαρίστως πουλάει το λιοστάσι του με το ίδιο ποσό. Άσε μας ρε παππού και σκάσε το ρευστό να σωθεί η πατρίς. Μη σου γαμήσω την πατρίς και τσου εθνοπατέρες που σταυρώνεις. (Νά' το το ζακυνθινό, αρχίζω να το κατακτώ).

Το ότι η πατρίς είναι τόσο πλούσια αποδεικνύεται και στην Αμφίπολη. Σκάβουν οι αρχαιολόγοι και βρίσκουν πλάκες και σφίγγες. Και στη Ζάκυθο έχει σφήκες, μιλιούνια σε γυρνοφέρνουν όταν κάνεις υπαίθριο ντους. Αν τό 'ξεραν οι ντόπιοι ότι είναι κι αυτές τεκμήριο θα κάναμε ντους χωρίς άγχος. Άκου λέει, δε σε πειράζουν αν δεν τις πειράξεις. Για ξαναμπές στα "στοιχεία οφειλών εκτός ρύθμισης".

Μ' όλα αυτά τα περί Αμφίπολης και την αγωνία που δέρνει την κοινή γνώμη, πολύ, μα πολύ το επιθυμώ να προκύψει ότι ο τάφος είναι του μούλου πρωτοξάδερφου του Βουκεφάλα. Και νά 'ναι και συλλημένος. Νά 'χει μόνο σωθεί ταριχευμένη η μουλαρίσια ψωλή. Όχι τίποτα άλλο αλλά για να χειροτερέψει η ισχιαλγία στο γίδι που περιμένει πως και πως να βγει για τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις. Και ν' αρπάξουνε βρουκέλλα τ' άλλα γίδια που βλέπουν στην Αμφίπολη "θρίαμβο του Μεγαλέξανδρου κατά των Σκοπίων".
Ωχ θε μου, πόσους μεγατόνους μαλακίας σκόρπισες σ'αυτόν τον τόπο για να ισορροπήσει το φως με το σκότος;

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Please don't scare the birds

Μέχρι και λίγες δεκαετίες πριν το τέλος του εικοστού αιώνα, στα ορυχεία χρησιμοποιούσαν πουλιά (κυρίως καναρίνια) για να ελέγχουν τα επίπεδα των τοξικών αερίων. Ειδικά το μονοξείδιο του άνθρακα, ως άοσμο και άγευστο, ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός των ανθρακωρύχων (μετά τα αφεντικά τους). Τα πτηνά είναι πιο ευαίσθητα από τον άνθρωπο στην έκθεση σε τοξικά αέρια. Όταν σταματούσαν να κελαηδούν σήμαινε συναγερμός εκκένωσης. Είναι νομίζω εντυπωσιακό το ότι κατάφερναν να κελαηδούν μέσα στις σκοτεινές στοές, αλλά προφανώς λειτουργούσε.


Τη φωτογραφία αυτή αλίευσα στο blog του firsttimeuser, και έρχεται από το 1908. Απεικονίζει μια σκηνή σε ανθρακωρυχείο στο οποίο εργάζονταν παιδιά. 
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το εικαστικό κομμάτι:


Κεντρικό μήνυμα είναι το "Κλείστε την πόρτα". Ένα μήνυμα μάλλον επαγγελματικού ενδιαφέροντος, τύπου "Απαγορεύεται η μεταφορά ατόμων με παλετοφόρο" ή "Παρακαλείστε να τραβάτε το καζανάκι". Ένα τέτοιο μήνυμα (το δεύτερο, όχι το πρώτο) υπάρχει και σε δικό μου χώρο εργασίας και έχει επίσης φιλοτεχνηθεί περιμετρικά όπως και αυτό της ανωτέρω φωτογραφίας. Όχι όμως με τέτοιο μεράκι. Αντί να πηγαίνουν σχολείο ή να ζωγραφίζουν μαζί με τη μαμά, τα παιδιά των ορυχείων έμπαιναν (και μπαίνουν) στη βιοπάλη από πολύ νωρίς. Αντί για τέμπερες και μπλοκ ζωγραφικής περιορίζονταν σε κιμωλίες και ξύλινες πόρτες, όποτε και αν προλάβαιναν.
Το "Παρακαλώ μην τρομάζετε τα πουλιά" έχει μάλλον κι αυτό να κάνει με επαγγελματική πρόνοια. Υποθέτω ότι προνοεί ώστε η όποια αλλαγή της συμπεριφοράς των πουλιών να οφείλεται στους παράγοντες κινδύνου του ορυχείου.
Τα πουλιά είναι το βασικό στοιχείο της φωτογραφίας. Ως μοτίβο είναι πολύ δημοφιλές στα παιδιά, πόσο μάλλον σ' αυτά που εντελώς αφύσικα, όπως και τα πουλιά εξάλλου, χώνονταν μες στα ορυχεία. Το αφύσικο του πράγματος θα έκανε τα παιδιά να νιώθουν μια συγγένεια με τα πουλιά. Νομίζω ότι αυτό φαίνεται στο εικαστικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι έτσι κι αλλιώς θαυμάσιο. Όλα τα πουλιά πετούν προς τα κάτω, κυνηγώντας την τροφή τους.
Ο τρόπος που αποδίδονται πάντως, τα φτερά δηλαδή σε κάθετη διάταξη ενώ ο κορμός σε οριζόντια, είναι μια καλλιτεχνική παραδοχή που συναντάται ακόμα και σε αρχαϊκά μοτίβα.


Το ερώτημα είναι, μέχρι πότε τα σύγχρονα δυτικά παιδιά θα ζωγραφίζουν σε "φυσικές" επιφάνειες.

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Τσουκότκα

Αν είχα άπλετο χρόνο (και χρήμα) θα περνούσα τη μισή ζωή μου σε ταξίδια. Όχι από αυτά που ξεκινούν με την παραλαβή του προγράμματος από το γραφείο ταξιδίων, αλλά από αυτά που ξεκινούν με το άνοιγμα του χάρτη μέσα στο αυτοκίνητο (ή πάνω στο δίτροχο).
Είναι μεγάλη βέβαια η διαδρομή μέχρι την Τσουκότκα αλλά αν θες να γράψεις τη λέξη ταξίδι με κεφαλαία, πρέπει να ταξιδέψεις μέχρι εκεί. Η Σιβηρία μου ασκεί έντονη έλξη. Έτσι όπως δεσπόζει στο χάρτη, μια αχανής, αραιοκατοικημένη, άγρια περιοχή, με τα πιο μυστηριώδη παράλια επί γης, όπως τουλάχιστον τα έχω στο μυαλό μου. Αυτό κυρίως θα ήθελα να κάνω. Να πιάσω τα παράλια από το Μουρμάνσκ και να φτάσω μέχρι την Τσουκότκα. Κι όταν τελειώσει η εξερεύνηση, να μπω στη βάρκα για να εξερευνήσω τα -ακόμα πιο μυστηριώδη- νησιά του σιβηριανού αρκτικού.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχω χρόνο και χρήμα κι είμαι ένας αλυσσοδεμένος μικροαστός.

Πως μού 'ρθε τώρα η Σιβηρία;
Είδα χτες βράδυ την θαυμάσια ταινία του Αλεξέι Ποπογκρέμπσκι "Πως τέλειωσε αυτό το καλοκαίρι" (2010). Δεν είναι απαραίτητο να γυρίσει κανείς στο ασπρόμαυρο σινεμά για να πετύχει μια ταινία της προκοπής. Αρκεί να μην μένει κολλημένος σε αξιώματα και εμμονές.
Η ταινία διαδραματίζεται σ' ένα απομονωμένο μετεωρολογικό σταθμό νησιού της Αρκτικής στην Τσουκότκα. Το τοπίο είναι εκπληκτικό, εύκολη δουλειά για τον φωτογράφο. Στο σταθμό συμβιώνουν δύο άνδρες, ο νεαρός Πάβελ και ο έμπειρος Σεργκέι. Είναι καλοκαίρι, μέχρι να φτάσει το φθινόπωρο ο ήλιος δεν θα βασιλέψει. Κατά τη διάρκεια της ατέλειωτης μέρας οι δύο άνδρες ακολουθούν ένα αυστηρό πρόγραμμα μετρήσεων, αναφορών και ύπνου. Ακόμα και στις εσχατιές της γης, η ρουτίνα είναι ρουτίνα. Με τη ρουτίνα όμως μόνο, δεν γίνεται ταινία. Οι πρωταγωνιστές δίνουν τις μετρήσεις τους μέσω ασυρμάτου. Μέσω ασυρμάτου ο Πάβελ μαθαίνει ότι η οικογένεια του Σεργκέι χάθηκε σε τραγικό δυστύχημα. Ο Σεργκέι εν τω μεταξύ απουσιάζει (σπάζει τη ρουτίνα) για ψάρεμα. Από το σημείο αυτό η τραγική ειρωνεία ακολουθεί ένα δρόμο κορύφωσης, βασανιστικό σχεδόν για το θεατή. Καθώς ο Πάβελ αποφασίζει να μην ενημερώσει το Σεργκέι. Είναι ένα καθήκον υπό το βάρος του οποίου λυγίζει. Ας μην τα γράψω όμως όλα.
Με ένα εκπληκτικό τοπίο, την ερημιά και δύο άνδρες, ο σκηνοθέτης έστησε μια σύγχρονη, λιτή τραγωδία. Πραγματεία περί του φόβου, των σχέσεων, της απώλειας. Τα γονίδια του σοβιετικού κινηματογράφου δεν χάνονται. Μια μικρή ατέλεια σημείωσα μόνο αλλά δεν θα την πω.

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Διάλογοι αθωότητας

Η ιδέα για το ίντερνετ φύτρωσε σε αμερικάνικους εγκεφάλους εν μέσω ψυχρού πολέμου. Ένα ευρύ δίκτυο επικοινωνίας θα επιτάχυνε τη διασπορά πληροφοριών και θα τους έδινε το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των σοβιετικών.
Τελικά υλοποιήθηκε από πανεπιστήμια. Και μέσα σε τρεις δεκαετίες κατέκλυσε τον κόσμο, αλλάζοντας τη μορφή της επικοινωνίας, ανοίγοντας λαμπρό πεδίο δόξης στις μπίζνες και βγάζοντας τα "αγαπητά μου ημερολόγια" σε δημόσια θέα.
Έτσι σήμερα αν θέλεις να κάνεις παράπονα σ' ένα φίλο σου ή μια φίλη σου δεν του χτυπάς την πόρτα ή το τηλέφωνο. Αλλάζεις την κατάσταση στο φέισμπουκ ή ανεβάζεις ένα διφορούμενο και τριφορούμενο ποστ κι είσαι εντάξει με τον εαυτό σου.
Στο κάτω κάτω πάντα εκεί ήταν το ζητούμενο, ανεξαρτήτως εποχών και μέσων. Αθωώθι σαυτόν.

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Αναμνήσεις απ' τη ΔΕΗ

"Μπαμπά θα με πάρεις σήμερα στη δουλειά;"
Τό 'χουν για διασκέδαση να έρθουν στο γραφείο. Να τρέχουν δώθε κείθε στους διαδρόμους,  να ζητήσουν πατατάκια, χυμό, κρουασάν, παγωτό, να παίξουν στον υπολογιστή κι έπειτα να φορτωθούν στους πρόθυμους συναδέλφους.

Θυμάμαι όταν μ' έπαιρνε ο πατέρας μου στη δουλειά.
Ήταν μηχανουργός στον υποσταθμό της ΔΕΗ στην Ερμούπολη. Στην άκρη της πόλης, μετά τα κουφάρια των παλιών εργοστασίων. Ο υποσταθμός ήταν ένα μεγάλο κουτί. Άνοιγες μια συρτή πύλη και ξεχύνονταν το πανδαιμόνιο των τεσσάρων (ή έξι;) ντιζελογεννητριών. Δε νομίζω ότι υπάρχει δυνατότερος θόρυβος στο σύμπαν, ίσως μόνο το Μπιγκ Μπανγκ. Δεξιά, πίσω από τη τζαμαρία βρίσκονταν τα γραφεία. Έκλεινες τη πόρτα πίσω σου και βούιζαν τ' αυτιά σου. Όπως όταν έμπαινες στους ηχομονωμένους θαλάμους του ΟΤΕ με τις τρυπίτσες, στο πολλαπλάσιο όμως. Πίσω δεξιά ήταν το μηχανουργείο, το "γραφείο" του μπαμπά. Στη μέση είχε τον τόρνο με τον οποίο έφτιαχναν αντίγραφα των κατεστραμμένων εξαρτημάτων των γεννητριών. Γύρω γύρω πάγκους γεμάτους εργαλεία και μουτζουρωμένα στουπιά, με τα οποία φρόντιζα να γίνομαι μαντάρα.
Το εργοστάσιο ήταν σχεδόν στην εξοχή. Μια μέρα στη δουλειά του μπαμπά σήμαινε παιχνίδι γύρω από το εργοστάσιο. Από τη μάντρα του γηπέδου του ΑΟ Σύρου, μέχρι το καρνάγιο στην αποκάτω ακτή.
Έπειτα ο πατέρας μου μετατέθηκε στο Αγρίνιο. Στην κατασκευή του υδροηλεκτρικού σταθμού του Στράτου. Εκεί κι αν άξιζε να σε πάρει στη δουλειά! Βρέθηκα μέσα στο βουνό, όταν σκάβονταν οι τελευταίες στοές. Θυμάμαι την απίστευτη σε μέγεθος αίθουσα, λίγο πριν αρχίζουν να τοποθετούν τα μηχανήματα. Κούφιο βουνό, πραγματικά. Τον αέρα να σφυρίζει στις τεράστιες σκοτεινές στοές απορροής. Τους υδροστρόβιλους, άρτι τοποθετημένους. Όλα τεραστίου μεγέθους. Κι έπειτα, με το εργοστάσιο πια να λειτουργεί, το υπερθέαμα του ανοίγματος των τουρμπίνων, όταν τεράστιοι όγκοι νερού έπεφταν στους στρόβιλους κι έβγαιναν με ορμή και βρόντο δεκάδες μέτρα κάτω από τα κάγκελα στα οποία στεκόμασταν γαντζωμένοι για να μη μας ρίξει κάτω ο αέρας που μετατοπίζονταν βιαίως. Θυμάμαι και πόση εντύπωση μου έκανε ο πίνακας με τα εκατομμύρια κουμπάκια, μετρητές, διακόπτες και άλλα κερατλίκια. Υπέθετα ότι ο πατέρας μου κι οι συνάδελφοί του θα ήταν ασφαλώς σοφοί για να μπορούν να χειρίζονται αυτό το υπερχειριστήριο.
(Κι έπειτα σου λέει ο γιος μου "πάρε με στη δουλειά". Να σου δείξω τι μωρέ; Τα ξεβαμμένα πλήκτρα του πισί ή τα αθώα μουτζουρωμένα Α4;)

Ξαναγυρίζω και θυμάμαι τους συναδέλφους του πατέρα μου. Το Γιάννη, το Γιώργο, τον Τέλη. Όπως κι ο πατέρας μου πρόωρα χαμένοι από καρκίνο. Πολύ πιο πρόωρα αυτοί. Μήπως γιατί χωνόταν στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία των ισχυρών γεννητριών απροστάτευτοι; Μήπως τους έφαγε η χρόνια κυλιόμενη βάρδια; Μήπως τους έφαγε η στοά; Ή μήπως τυχαία;

Αυτοί κι άλλοι χιλιάδες την έφτιαξαν τη ΔΕΗ. Οι εναερίτες που γκρεμίστηκαν, οι εργάτες των στοών. Η ΔΕΗ δεν είναι πίτσα πεπερόνι απ' το πετυχημένο μαγαζί του αλήτη που κυβερνά, ούτε παντεσπάνι από αυτό που τρώνε οι αλήτες συντάκτες και σχολιαστές του Capital, για να κοπεί σε κομματάκια.
Είναι μια επιχείρηση που πρέπει να είναι κρατική και να προσφέρει φτηνό ρεύμα στο λαό. Όπως και η ΕΥΔΑΠ με το νερό. Όχι σαν τις σημερινές εισηγμένες που κλείνουν το διακόπτη όταν καθυστερεί η πληρωμή.
Αν θέλετε να κάνετε κάτι κομμάτια, κάντε τη σφηκοφωλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το κεφάλι σας.

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Μη δώτε το άνθιμον τοις γκεΐ *

* εκ του "μη δώτε το άγιον τοις κυσί" που χρησιμοποίησε ο σεβασμιότατος Άνθιμος.

Δεν είμαι βέβαιος αν η σεξουαλική ταυτότητα είναι λόγος για να είναι κανείς υπερήφανος. Μπορεί να είναι υπερήφανος για τις ιδέες του, ιδίως αν τις υπερασπίστηκε πληρώνοντας τιμήματα, για την έκβαση μιας κοπιώδους προσπάθειας, για τ'ότι έφαγε ένα ταψί γαλακτομπούρεκο και δεν λιγώθηκε, για τ' ότι έμεινε αμάραντος μετά από πολύωρες περιπτύξεις. Όλα αυτά είναι, τρόπον τινά, κατορθώματα που απαιτούν κόπο.
Μπορεί όμως να είναι υπερήφανος για τη μπύρα που προτιμά, για τα λουκούμια της πατρίδας του και για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις; Μπορεί, αρκεί να πληρώνει κάποιο τίμημα για τα παραπάνω. Αν, για παράδειγμα, η κατανάλωση της μπύρας "Μπλουμ" τιμωρείται με φάλαγγα κι εσύ αναλαμβάνεις αυτό το ρίσκο, έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι υπερήφανος. Ο συμμαθητής μου ο Κώστας που σακατεύτηκε στο εργαστήριο, δικαιούται να υπερηφανεύεται για τα λουκούμια του. Κι αν οι σεξουαλικές προτιμήσεις του τάδε διώκονται, μπορεί να είναι όσο περήφανος γουστάρει.

Υπάρχουν χώρες στις οποίες η ομοφυλοφιλία τιμωρείται σκληρά. Οι ομοφυλόφιλοι/ες της Νιγηρίας ίσως να είναι υπερήφανοι/ες που αναλαμβάνουν τα ρίσκα.
Ποιο είναι όμως το ρίσκο σε μια κοινωνία σαν την ελληνική;
Ένα ρίσκο είναι το να πάθουν αποπληξία ο μπαμπάς κι η μαμά. Είναι βέβαια πιθανόν οι ίδιοι να δημιούργησαν τις συνθήκες που διαμόρφωσαν τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις, αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο (θα πάμε ανυπερθέτως και στους παπάδες). Ένα άλλο ρίσκο, αν είσαι και λίγο εκδηλωτικός, είναι να εισπράξεις μερικά στραβοκοιτάγματα, ή και καμιά καρπαζιά. Το τρίτο και τελευταίο ρίσκο (που μπορώ να σκεφτώ) είναι να σε περιλούσει ο Άνθιμος με πατρικές νουθεσίες. Άλλα ρίσκα δεν μπορώ να σκεφτώ, νομίζω ότι η ομοφυλοφιλία έχει σε μεγάλο βαθμό απενοχοποιηθεί, με μεγάλη συμβολή σε αυτό του Hollywood και της sexandthecity τηλεμόδας. Στις ημέρες του πανηδονισμού ίσως να υπάρχουν απομεινάρια ομοφοβίας. Ελάχιστοι όμως ποτέ ευαισθητοποιήθηκαν για την βιαιότητα της "ασχημο"φοβίας.

Κάποια ρίσκα, τέλος πάντων, υπάρχουν. Φαίνεται έτσι ότι δικαιώνεται η ανάγκη ενός ομοφυλόφιλου να διατρανώσει το pride του. Ο Άνθιμος και οι λοιποί πανοσιολογιότατοι, απ' την πλευρά τους, μπορούν να είναι υπερήφανοι για κάτι; Ασφαλώς όχι, οι άγιοι πατέρες οφείλουν πρωτίστως να είναι ταπεινοί. Θα μπορούσε ίσως να είναι υπερήφανος για την ταπεινοφροσύνη του, αν είχε λίγη. Έλεγε ο Άγιος Αθανάσιος "Ισχυρόν φάρμακον δια τη σωτηρίαν είναι η ταπεινοφροσύνη. Ο σατανάς δεν κατέπεσεν από τους Ουρανούς εξ' αιτίας της πορνείας ή μοιχείας ή κλοπής, αλλά η υπερηφάνεια τον έριξεν εις τα κατώτερα μέρη της αβύσσου" (δε σε βλέπω καλά Άνθιμε).

Η κορυφαία σκηνή της ταινίας American Beauty. Ο Άνθιμος έτοιμος να λυγίσει μπροστά στον Λέστερ Μπέρναμ.

Τα Gay Pride μου θυμίζουν ολίγον από πατρινό καρναβάλι, επομένως τα βρίσκω μάλλον κακόγουστα. Γενικώς βρίσκω κακόγουστες τις υπαίθριες διαχύσεις (με κάποιες εξαιρέσεις!).

Ίσως γι' αυτό αγάπησα τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, όταν τον γνώρισα στο Μονόγραμμα, πολλά χρόνια πριν:



Διότι ο τσαλακωμένος Ντίνος Χριστιανόπουλος ξέρει πολύ καλύτερα από τους άνθιμους τι εστί ταπεινότητα (όσο και έπαρση!):

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

αλλά:

Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,
καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα,
τώρα που μού 'ρθαν όλα όπως τά 'θελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Fair enough

Όλως περιέργως, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι το δημόσιο μπορεί να κατάσχει χωρίς προειδοποίηση καταθέσεις οφειλετών του, ανατρέποντας προηγούμενη απόφαση που είχε κρίνει αντιθέτως.
Όλως περιέργως, ο Άρειος Πάγος δέχτηκε την αίτηση του υπουργείου Οικονομικών κατά των καθαριστριών, ανατρέποντας την απόφαση του Πρωτοδικείου η οποία διέτασσε την επαναπρόσληψή τους.
Όλως περιέργως,  το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε (με ανούσιους αστερίσκους) ότι οι δήμοι μπορούν να γεμίζουν τους δρόμους με παρκόμετρα, ανατρέποντας προηγούμενες αποφάσεις διοικητικών πρωτοδικείων.
Όλως περιέργως, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι ο όρος "φειδωλή εξόρυξη" που το ίδιο είχε διατυπώσει παλαιότερα, καλύπτει επαρκέστατα το ρημαδιό των Σκουριών.
Όλως τυχαίως, η δικαστική εξουσία κρίνει τελεσίδικα καταπώς προστάζουν οι ανάγκες της τάξης που κυβερνά. Ακριβώς όπως κάνουν οι έτερες εξουσίες, η εκτελεστική και η νομοθετική. Εξουσίες είναι αυτές και μάλιστα διακριτές. Ενδυματολογικά τουλάχιστον.

Ο δικαιοσύνος είναι μονόφθαλμος

Όλως περιέργως, υπάρχουν ακόμα φουκαράδες που εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποια από τις αστικές εξουσίες. Συνήθως δε στη δικαστική. Περιμένουν δικαίωση από αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις και τις ανατρέπουν, ακόμα κι αν χρειαστεί να αλλάξουν επί τούτου οι άβολοι νόμοι. Τό 'να χέρι νίβει τ' άλλο, και τα δυο την αστική εξουσία.
Όλως περιέργως υπάρχουν ακόμα φουκαράδες που υπομένουν τον καπιταλισμό γιατί τουλάχιστον παρέχει ελευθερία. Την ελευθερία να τρέχεις στο δικαστήριο για να δικαιωθείς. Πρωτοδίκως.

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Ο Τσακ Νόρις ξέρει πότε θά 'ρθει η "Ανάπτυξη"

Ο τροϊκανός Πωλ Τόμσεν, μεταξύ άλλων, εξέφρασε τον προβληματισμό του για το ότι οι ελληνικές εξαγωγές δεν είναι ισχυρές, παρά τη βελτιωμένη ανταγωνιστικότητα και επεσήμανε πως εάν δεν βελτιωθεί αυτός ο τομέας τότε θα έχει αντίκτυπο στην ανάκαμψη.

Ο πρόεδρος των εφοπλιστών Θόδωρος Βενιάμης ρωτήθηκε αν στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν κατασκευές ή επισκευές σε ελληνικά ναυπηγεία. Απάντησε: "Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο για έναν απλό λόγο, ότι οι ίδιοι οι συνδικαλιστές έχουν καταστρέψει από μόνοι τους την οποιαδήποτε τόλμη συναδέλφων να έρθουν στην Ελλάδα για να κάνουν επισκευές. Κι αυτοί που βρίσκονται στην Ελλάδα έχουν τεράστια προβλήματα να επισκευάσουν ένα βαπόρι χωρίς την παρέμβαση του συνδικάτου, που είναι και ο βασικός λόγος που δεν έρχονται στην Ελλάδα βαπόρια".
Χαρακτήρισε δε υψηλό το κόστος εργασίας στα ελληνικά ναυπηγεία καθώς βρίσκεται στα 35 ευρώ την ώρα, την ίδια στιγμή που στην Τουρκία είναι κάτω από 5 δολάρια την ώρα και στη γειτονική Βουλγαρία ίσως και 3 ευρώ.

Τι λένε οι ειδικοί;
Λέει ο πρώτος:
  • Βελτιώθηκε η ανταγωνιστικότητα, τουτέστιν μειώθηκαν οι μισθοί.
  • Δεν θα υπάρξει ανάκαμψη, όμως ,αν δεν μειωθούν κι άλλο.
Διαφωνεί ελαφρά ο δεύτερος:
  • Σιγά μη μειώθηκαν οι μισθοί, οι ανταγωνιστές έχουν υποδεκαπλάσιους.
  • Δεν θα υπάρξει ανάπτυξη αν δεν μειωθούν οι μισθοί και δεν απαγορευτεί στους εργάτες ο συνδικαλισμός.
Γι' αυτό μ' αρέσουν οι γνήσιοι εκπρόσωποι του καπιταλισμού. Δεν ντρέπονται να πουν ότι ο καπιταλισμός διψάει για αίμα. Δεν τους ενδιαφέρουν οι λεκτικές τζιριτζάντζουλες. Κι ούτε καν κρύβουν το περιεχόμενο της "ανάπτυξης/ανάκαμψης". Ίσως επειδή γνωρίζουν ότι οι ηλίθιοι που τους ακούν περιορίζονται στο εύηχο των λέξεων.
Γι' αυτό με αηδιάζουν αυτοί που υπόσχονται στους ανωτέρω ηλιθίους ότι θα φορέσουν φίμωτρο στον καπιταλισμό. Ή θα τον μάθουν να νηστεύει.
Γι' αυτό δεν αντέχω όσους ξορκίζουν τη μαυρίλα ρουφώντας εύηχες διατυπώσεις. Είναι μιας μορφής πρέζα απ' την οποία δε γουστάρουν να απεξαρτηθούν.

Γι αυτό ο καπιταλισμός θα αργήσει ακόμα να τα τινάξει. Έχει ακόμα μεγάλα περιθώρια μείωσης του κόστους εργασίας. Κι άφθονα αποθέματα πρέζας που θα χρησιμεύσουν μέχρι να δώσει η τεχνολογία τα τελειωτικά χτυπήματα στην εργασία. Αλλά κι όταν η πρέζα τελειώσει, η τεχνολογία θα έχει αναγάγει την καταστολή σε μια απλούστατη και αναίμακτη υπόθεση.  

Η πορεία προς μια πλήρως ελεγχόμενη γκετοποίηση αργά ή γρήγορα δεν θα είναι αναστρέψιμη. Αλλά ποιος ζητά την ανατροπή του καπιταλισμού και δεν θεωρείται ήδη γραφικός;

Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Πικρός καφές με λουκούμι

Πολλά πανηγύρια βλέπω για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Τι βγήκε επί της ουσίας;
Ναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση (βρέξει-χιονίσει): περί το 45%
Ναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση (μόνο με λιακάδα): περί το 35%
Ουγκ: 10%

Ειδικότερα:

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές και καμαρώνει που πρώτη φορά τα κατάφερε αριστερό κόμμα. Παγιώθηκε δε πανηγυρικά ως ο ένας εκ των δύο πόλων. Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο πόλος που ευνοεί -μέχρι στιγμής- η αστική εξουσία αυτή προτιμά τα "βρέξει-χιονίσει" κόμματα. Όχι βέβαια ότι θα κάνει χαρακίρι αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτήσει τελικά την επιπλέον δυναμική. Καθώς το χτεσινό αποτέλεσμα υπονοοεί την ύπαρξη εκλογικού ταβανιού. Η πρωτιά του θα είχε διαφορετική βαρύτητα αν ξεπερνούσε το 30%, αν έπιανε ένα 35% ας πούμε. Δεδομένου και του "δημοψηφισματικού χαρακτήρα".
Μένουν οι εντυπώσεις και το αίτημα στον Παπούλια για εθνικές εκλογές.

Η Νουδελιά κέρδισε κι αυτή τις εκλογές αφού όποιος βλέπει χωριστά τα 22,75% και 8,04%, αντί για ένα ενιαίο 30,79% είναι μπουμπούνας. Μετερχόμενη τους συνήθεις εκλογικούς εκβιασμούς περί σταθερότητας και ακυβερνησίας προσέθεσε ένα 10%, προερχόμενο συντριπτικά από ξεμωραμένα γερόντια, στο δεδομένο στόκο της τάξης του 20%. Δεν είναι αυτό επιτυχία; Το ΠΑΣΟΚ στο κάτω κάτω δεν υπάρχει πια παρά ως συνιστώσα της Νουδού.

Οι χρυσαυγίτες με απογοήτευσαν. Έλεγα πως θα τσιμπήσουν ένα δεκαπενταράκι. Τι διάολο, οι βλαμμένοι πατριδόπληκτοι και οι ξενοφοβικοί είναι στην Ελλάδα ισχυρή πλειοψηφία. Αν αθροίσεις ΝΔ, ΧΑ, ΛΑΟΣ και λοιπούς απογόνους του Περικλέους βγαίνει πάνω από 40%. Μόνο 1 στους 4 έχει το θάρρος να εκφραστεί αυθεντικά;

Και το Ποτάμι με απογοήτευσε. Καλό το 6,6% αλλά όχι ανάλογο με την εμπιστοσύνη που έχει ο λαός στο Μέγκα. Μάλλον φταίει η χαμηλή συσπείρωση των τηλεθεατών, από το 36,8% της τηλεθέασης των "Πρωταγωνιστών" μόλις το 1/6 ψήφισε Ποτάμι. Αλλά, όπως είπε και ο Ντιέγκο, μόνος κι αβοήθητος πάλεψε, παρέα με τη Ντόρα και το Μπότα.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η ΔΗΜΑΡ ολοκλήρωσαν τον ιστορικό τους ρόλο κι ετοιμάζονται να δώσουν τη σκυτάλη σε άλλα αρχηγικά κόμματα δημοφιλών παρθενοραμμένων.

Το ΚΚΕ μετρήθηκε εκεί περίπου που το περιμέναμε, αν και ελπίζαμε για κάτι καλύτερο. Το 6,1% δεν είναι επί της ουσίας άνοδος, είναι μάλλον συντήρηση δυνάμεων. Δεν βλέπω πάντως πως μπορεί βραχυπρόθεσμα να υπάρξει ουσιαστική αύξηση, άσε που άμα κοιτάξεις παραέξω στας Ευρώπας σε πιάνει απελπισία. Κανονικό γαλατικό χωριό. Κι όμως, μέσα στη μουντάδα, έσκασε το 4Χ4 και κυρίως το ένα της Πάτρας που άλλες εποχές το περιμέναμε και άλλες μας ήρθε.


Υ.Γ.1 Το χρηματιστήριο, όπως και η Γιάννα Αγγελοπούλου, καλοδέχτηκε το εκλογικό αποτέλεσμα. 'Η δεν τρόμαξε από το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ ή δεν το τρομάζει ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς. Μόνο η ΕΥΔΑΠ πέφτει γιατί το ΣτΕ χάλασε -προσωρινά- τη μπίζνα με το ιδιωτικό νερό.
Υ.Γ.2 Χτες έκανα τη δεύτερη "κοψοχεριά" του εκλογικού μου βίου ρίχνοντας το ψηφοδέλτιο της Δούρου στην περιφέρεια (η πρώτη ήταν στο φοιτητικό σύλλογο). Δεν μετανιώνω πάντως αφού λειτούργησα ως ΑΕΚτζής. Με τέτοια χυδαιότητα και τραμπουκισμό που αντιμετώπισαν τα ΑΕΚτζήδικα Μελισσανίδικα σάιτ το δεύτερο γύρο της Δούρου στην Περιφέρεια (όπως και του Βασιλόπουλου στη Φιλαδέλφεια), έπρεπε κάπως να διαφυλαχτεί η ηθική υπόσταση της ομάδας!

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Με τις υγείες σου

Οι φιόγκοι του εγχώριου τύπου συνεχίζουν το τροπάρι της ελληνικής "σοβιετίας". Γνωρίζουν καλά ότι απευθύνονται σε ηλιθίους καταναλωτές απόψεων, έτοιμους να ξεσηκώσουν και να αναπαράγουν ότι μαλακία μπορεί να δικαιολογήσει την προσωπική τους αθλιότητα.
Όπου υπάρχει καπιταλισμός κυβερνούν οι εμπόροι και ψηφίζουν οι καταναλωτές. Στη δική μας τη χώρα πολλοί από τους εμπόρους φτιάχτηκαν στο λαθρεμπόριο και τη μαύρη αγορά. Αυτό διόλου δεν τους εμπόδισε να κυβερνήσουν, τουναντίον, οι απόγονοι των μαυραγοριτών είναι σήμερα καθ' όλα αξιοσέβαστοι. Διότι ο καταναλωτής ενδιαφέρεται για την πραμάτεια και ξεχνά την εποχή που ο έμπορας  του έπαιρνε το σπίτι για μια οκά λάδι. Άσε που, έτσι κι αλλιώς, αδυνατεί να συνδέσει τον έμπορα και την εξουσία.
Ο τύπος ανέκαθεν ξεσκάτιζε το καθεστώς, με το αζημίωτο βέβαια. Για τα σημερινά σκατά δεν φταίνε οι εμπόροι, φταίει η "ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς", οι "αγκυλώσεις του παρελθόντος" και λοιπά εφευρήματα του πεπτικού συστήματος των εκδοτών. Κι από κάτω ο μικροαστικός όχλος βοηθά κι αυτός στο ξεσκάτισμα, καταναλώνοντας ευχαρίστως τα εφευρήματα.


Με τις υγείες σου μαλάκα μικροαστέ. Το νου σου, μακριά απ' το νερό.

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Το πολυτελές σκάφος του Φιντέλ

Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες, οι εξουσίες της δύσης ξόδευαν πολλά χρήματα για να δυσφημίσουν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα και τους ηγέτες τους ή για να αποτρέψουν τον "κομμουνιστικό κίνδυνο" στα υποτελή τους καθεστώτα. Στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική επιδίδονταν στην οργάνωση και  χρηματοδότηση πραξικοπημάτων ή, ενίοτε, τις απευθείας στρατιωτικές επεμβάσεις. Στην Ευρώπη ή σε καθεστώτα σύμμαχα προς την ΕΣΣΔ προτιμούσαν την έντυπη προπαγάνδα και την ενίσχυση "αντικαθεστωτικών".
Η αποτελεσματικότητα της προπαγάνδας δια του τύπου ανακαλύφθηκε πολύ νωρίς από τους αμερικάνους. Ο κίτρινος τύπος είναι δική τους πατέντα, κατοχυρωμένη ήδη από τα τέλη του 18ου αιώνα, όταν το "κίτρινο παιδί" του Ρίτσαρντ Φέλτον Άουτκολτ συνεπήρε τους αναγνώστες και εκτόξευσε τα πλήθη τους, στον ίδιο ρυθμό που τα έντυπα κατορθώματά του γινόταν όλο και πιο φοβερά και τρομερά.


Ο Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ, μεγαλοεκδότης της εποχής και αρκετά καπάτσος για να καταλάβει τη χρησιμότητα του κίτρινου τύπου και της διασποράς αμφιβόλου αξιοπιστίας ειδήσεων προς χάρη των πωλήσεων, ήταν ο νονός του φαινομένου. Αξιοποιώντας στο έπακρο τις νέες δυνατότητες έγινε κυρίαρχος των αμερικανικών ΜΜΕ, ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο και άσκησε μεγάλη πολιτική επιρροή. Μία από τις πρώτες διεθνούς βεληνεκούς εφαρμογές της παραγωγικής ειδησεογραφίας ήταν ο ουκρανικός λιμός του 1932-33. Ένας πραγματικός λιμός ,ο οποίος απεκδύθηκε από οποιαδήποτε φυσικά φαινόμενα και παρουσιάστηκε, δεόντως μεγενθυμένος, ως εκούσια εξόντωση του πληθυσμού από το σοβιετικό καθεστώς. Οι εφημερίδες του Χερστ έδρεψαν δάφνες στην αντισοβιετική προπαγάνδα και άνοιξαν λαμπρό πεδίο δόξης στην προπαγανδιστική ειδησεογέννεση.
Το φαινόμενο δεν θα μπορούσε να μην εξαχθεί παγκοσμίως -μια πρώτη εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης- στην ίδια πάντα υπηρεσία. 

Στις ιταλικές εθνικές εκλογές του 1948 η CIA δαπάνησε εκατομμύρια δολλάρια, απευθείας στους ιταλούς χριστιανοδημοκράτες αλλά και σε μια βρωμερή επιχείρηση σπίλωσης του ηγέτη του PCI (ΚΚΙ) Παλμίρο Τολιάτι δια του τύπου. Με μεγάλη επίσης επιτυχία.

Σήμερα υπάρχει το ίντερνετ. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι το ίντερνετ επιτρέπει τη διασπορά πολλών διαφορετικών απόψεων, άρα ευνοεί τη διασταύρωση της αλήθειας. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική. Η μόνη διαφορά σε σχέση με την προ-ίντερνετ εποχή είναι η μείωση του κόστους διασποράς ψευδών ειδήσεων. Σήμερα κάποιος που θέλει να διασπείρει την ψευτιά του δεν έχει παρά να ακολουθήσει την απλή αρχή του κίτρινου τύπου, όπως αυτή ισχύει εδώ και εκατόν τριάντα χρόνια. Όσο πιο εντυπωσιακό και χονδροειδές είναι αυτό που θα γράψεις, τόσο πιο πιστευτό θα γίνει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι χοντράδες που διασπείρονται κατά καιρούς εις βάρος του ταλαίπωρου Κιμ Γιονγκ Ουν.

Αφορμή για το ποστ ήταν μια είδηση που αφορά στο Φιντέλ Κάστρο. Ένας "πρώην σωματοφύλακας" του οποίου αποκάλυψε (με βιβλίο) ότι ο Φιντέλ ζούσε σε παλάτια, είχε ιδιωτικό νησί, πολυτελές σκάφος, γήπεδο μπόουλινγκ, έπινε Chivas Regal κλπ. Ο εν λόγω "σωματοφύλακας" έπαθε κατά το δημοσίευμα τα εξής: "Έπεσε σε δυσμένεια και κατηγορήθηκε για προδοσία. Φυλακίστηκε και το 2008 που τον αποφυλάκισαν έφυγε για τις ΗΠΑ".
Μια τέτοια ιστορία για αναγνώστες που πιστεύουν στον αϊβασίλη και στο ότι ο Κιμ έχει εκτελέσει πέντε χιλιάδες συγγενείς του θα ήταν ανούσια αν όντως οι περισσότεροι αναγνώστες δεν πίστευαν στον αϊβασίλη και στο ότι ο Κιμ έχει εκτελέσει πέντε χιλιάδες συγγενείς του. Και καλά, ο Κιμ είναι και λίγο μυστήριος, ο έρμος ο Φιντέλ που έφαγε τα νιάτα και τα γεράματά του χωρίς ύπνο, δουλεύοντας για την προκοπή του λαού του, τι να πει; Και σε ποιον να το πει;

Σε πιάνει απελπισία όταν βλέπεις το μέγεθος της ηλιθιότητας που παράγει η ανθρωπότητα. Κι ακόμα περισσότερο απελπίζεσαι που η παραγωγή αυτή δεν φτάνει, η ζήτηση την υπερκαλύπτει.

Μέσα σ' αυτόν τον κυκεώνα βλακείας έχει ζωτική σημασία η υπεράσπιση του μόνιμου απώτερου στόχου των δημοσιευμάτων αυτού του φυράματος. Που δεν είναι ούτε τόσο ο Φιντέλ, ούτε βέβαια ο Στάλιν κι ο Κιμ. Είναι, εμμέσως αλλά σαφώς, η κομμουνιστική προοπτική.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Δώσε μια γλυψιά σοκολάτα να σου δώσω μια δαγκωνιά πιτόγυρο

Τι σόι νέα αριστερά ήθη χτίζονται με μικροπολιτικές τύπου της φράσης του τίτλου;

Κατανοητή η επιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις ευρωεκλογές κι εξίσου σεβαστή. Κανείς δεν είπε ποτέ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο με τη ΝΔ. Ασφαλώς, άλλο Μπέος κι άλλο Συριζαίος. Καθίκια σαν τον Κεδίκογλου ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει. Έστω κι αν φλερτάρει όλο και συχνότερα με τακτικές που δεν ταιριάζουν με το προφίλ που επιθυμεί να έχει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα το ΚΚΕ και τους ψηφοφόρους του τον Ιούνη του 2012. Οι τότε ερωτικές του διαχύσεις έπιασαν τόπο. Ήταν κι ο στόχος της "κυβέρνησης της Αριστεράς". Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχει έρωτας εξ' ανάγκης. Ή αγαπάς βρε αδερφέ ή ενδιαφέρεσαι για την προίκα. Μετά το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ βεβαιώθηκε ότι προίκα στο ΚΚΕ υπάρχει. Δεν ξέρω, μην είμαι άδικος, μπορεί ο έρωτάς του να είναι γνήσιος. Να όμως που εκδηλώνεται με τον συνήθη τρόπο αμέσως μετά την εμφάνιση της προίκας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται διαφορά από τη ΝΔ. Του εύχομαι να την έχει. Βλέποντας τον κυβερνήτη μας να εξαγγέλλει θέσεις εργασίας με το τσουβάλι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος κακοήθης σεξιστής σαν εμένα είναι η διεισδυτικότητα μιας ντουζίνας δελτίων ανεργίας στον γαλαζοαίματο ορθό.
Αυτή τη διαφορά όμως δεν θα την πάρει με τη δική μου ψήφο. Συγνώμη, αλλά το πρόβλημά μου δεν είναι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε αλλά το ανθρωποφάγο σύστημα που υπηρετούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί το σύστημα, αμφισβητεί την ορθογραφία του. "Θα χεστεί πάνω της η Ευρώπη και οι αγορές αν ο ΣΥΡΙΖΑ χτυπήσει πενταψήφια και βάλε διαφορά" σου λέει ο άλλος. Δώσε ένα 20% στο ΚΚΕ και θα δεις τι θα κάνει η Ευρώπη και οι αγορές.
Ακόμα περισσότερο δεν θα την πάρει διότι η τακτική: "δώσε μια ψήφο στις ευρωεκλογές να σου βγάλω στην Πάτρα τον Πελετίδη" είναι συναλλακτική και καθόλου μα καθόλου ερωτική.

Από την άλλη υπέθετα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θεωρεί τους οπαδούς του κοπάδι. Μπορεί του αλλουνού να μην του αρέσει η φάτσα του Πελετίδη, μπορεί να του πέφτει πολύ σταλινικό το μουστάκι του, είναι υποχρεωμένος να τον ψηφίσει επειδή έδωσε ρότα ο αρχηγός, όλως τυχαίως σε ομιλία του στην Πάτρα; Τι διάολο έγινε με την ελεύθερη βούληση;

Καταδικάζω τα εκβιαστικά διλήμματα απ' όπου κι αν προέρχονται αλλά ομολογώ ότι μ'αρέσει το πιτόγυρο όσο κι η σοκολάτα. Αγαπητέ ψηφοφόρε του ΣΥΡΙΖΑ, εγώ θα την ψηφίσω τη Δούρου για την περιφέρεια. Επειδή μ'αρέσει και είναι και αουτσάϊντερ κατά τους στοιχηματζήδες. Εσύ θα ψηφίσεις ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, που είναι ακόμα πιο αουτσάιντερ;

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Γεύση μετεκλογικής δευτέρας

Ξενύχτησα κι εχτές, δεν κόβονται οι παλιές συνήθειες. Εντάξει, οι ευρωεκλογές έχουν πολύ μεγαλύτερο πολιτικό βάρος από τις τοπικές, κάποια συμπεράσματα όμως ήδη βγήκαν. Μερικά ήταν αναμενόμενα, άλλα όχι.

Δεν βρίσκω ότι ήταν έκπληξη τα διψήφια της ΧΑ στην Αττική. Όταν στις δημοσκοπήσεις πάνω από τους μισούς ερωτώμενους αρνούνταν να απαντήσουν, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι αρκετοί ανάμεσά τους θα ήταν χρυσαυγίτες κρυφού σχολειού. Ποινικές διώξεις είναι αυτές και παλαιόθεν λεβεντόπαιδα οι ακροδεξιοί.
Ωραίος τύπος ο Ψινάκης, γεννημένος σόουμαν. Αυτό και μόνο τον κατέστησε φαβορί για τη δημαρχία. Ποια είναι η διαφορά του από τον γαλαζοπράσινο που άσπρισε από την ανεξαρτησία (και την κάψα του ήλιου του πράσινου) αλλά εξακολουθεί να μοιράζει χρωματιστά φυλλάδια με τα ίδια ανθρωπάκια, δεντράκια και στιχάκια και τη σκατόφατσά του σε πόζα νεόνυμφου; Ο Ψινάκης έχει το νόουχάου και γράφει καλύτερα. Ας τον δουν οι υποψήφιες ανεξάρτητες βοϊδοκεφαλές των μελλοντικών εκλογών να ξεσηκώσουν κάτι. Έστω το φουλάρι.
Ο τελευταίος κόκκινος δήμαρχος του Πειραιά ήταν ο Λογοθέτης το 1990, ο οποίος αργότερα ξέβαψε και μετακόμισε στη Νίκαια. Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, κι αφού εν τω μεταξύ είχε μπλαβίσει, ο Πειραιάς σηκώνει πάλι κόκκινο λάβαρο, ή μάλλον κασκόλ. Ο Ολυμπιακός θριαμβεύει στον Πειραιά, θριαμβεύει και στο Βόλο. Πάλι καλά που υπάρχουν μόνο δύο Ολυμπιακοί διότι, αν υπήρχε ένας σε κάθε πόλη, θα κοκκίνιζε η επικράτεια και δεν θα ήταν από ταξικό ενθουσιασμό.
Κι εμείς οι ΑΕΚτζήδες; Χάθηκε να κατέβει ο Μελισσανίδης δημοτικός σύμβουλος στη Φιλαδέλφεια, να κιτρινίσει κανας δήμος; Θά'χε κι αυτός την υποστήριξη από τα ίδια ξυρισμένα καλόπαιδα που αμολήθηκαν στον Πειραιά και θα έδενε η γηπεδάρα. Όχι σαν τώρα που -συν τοις άλλοις- χλώμιασε η νίκη του Σγουρού και τρεμοσβήνουν τα είκοσι κρατικά εκατομμύρια.
Μεγάλη μαλακία έκανε κι ο Τσάκας που δεν συμμετείχε στις εκλογές, τάζοντας αραβικές επενδύσεις και λοιπά πριγκιπικά. Θα έβγαινε από τον πρώτο γύρο στην Καβάλα που κατοικοεδρεύει. Απόδειξη ότι ελλείψει Τσάκα οι καβαλιώτες ψήφισαν την συγγενούς ηχητικής Τσανάκα, για την οποία όμως πολύ αμφιβάλω ότι έχει την πριγκιπική εύνοια.
Πολύ μου έλειψε το πράσινο από τους χτεσινούς χάρτες. Μεγαλώνω ρε πούστη μου, δεν μπορώ να το χωνέψω. Θυμάμαι τους καταπράσινους χάρτες επικρατείας και νιώθω σα να περνούν -παρέα με τα μικρά μαύρα καπάκια των παλιών παγωτοψυγείων- στη σφαίρα των παιδικών μου αναμνήσεων. Αν εκλείψει και το μπλε επικρατί, θα μπω σε κρίση μέσης ηλικίας.
Διασώθηκαν ευτυχώς τα "τι έχετε να πείτε που χάσατε;" και "καλά, τι να πείτε κι εσείς που χάσατε περισσότερο" για να μην αρχίσω τα αντικαταθλιπτικά. Όσο νά'ναι, όταν βλέπεις τον Κεδίκογλου να πανηγυρίζει για τη νίκη της Νουδού στην Πελοπόννησο, δοξάζεις τον πανάγαθο που σε φύλαξε απ' το να κολλήσεις καμιά παρόμοια χλαπάτσα.

Και το κόμμα; Δεδομένων των συνθηκών καλά τα πήγε. Ανάμεσα σε Ψινάκηδες, Μπέους, νέες ελλάδες και πιο νέες ελλάδες, στάθηκε αξιοπρεπώς. Με την Πάτρα σε πρώτο πλάνο, λόγω μεγέθους και εντυπώσεων. Αν δεν ήταν κι η Καισαριανή στην οποία ο Νόμος του Μέρφυ τσίμπησε το 0,001% των ψήφων, τη μία ρημάδα δηλαδή που άφησε τον κομμουνιστή υποψήφιο στην τρίτη θέση... Ή η Σέριφος που χάθηκε για άλλες 12 ρημάδες.
Στην Ηλιούπολη δεν κάναμε την υπέρβαση με την πολύ καλή Τασία Τσατσούλη αλλά τουλάχιστον έφαγε την ερυθρή μας σκόνη το αντιπαθέστερο τρίο μπελκάντο "ανεξάρτητων" της Αττικής.
Μένουν οι ευρωεκλογές, όπου οι εκβιασμοί της ακυβερνησίας και της αριστεροκυβερνησίας θα χτυπήσουν κόκκινο, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Έτσι όμως δένεται τ'ατσάλι, μεταξύ σφυριού και αμονιού.

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

"Γύρνα κυρά μου πίσω στη θέση σου" (μέρος δεύτερον)

Το απόγευμα, οδηγώντας και ραδιοζαπάροντας, έπεσα σε εκπομπή αθλητικού ραδιοσταθμού. Κάποιος ακροατής καλούσε σε αφύπνιση από τον καναπέ και ξεσηκωμό με αφορμή την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, πράγμα που υποθέτω ότι δεν πολυσυνηθίζεται στους αθλητικούς ραδιοσταθμούς. Μέσα σ' άλλα πέταξε κι ένα ωραίο: "Στην Ελλάδα έχουμε μια κακή συνήθεια: την ανάθεση. Περιμένουμε από τους άλλους να ξεσηκωθούν κι εμείς θ' ακολουθήσουμε".
Μετά από αυτόν βγήκε κι ένας άλλος που συμφωνούσε με τον προλαλήσαντα, ένας παράλλος που συμφωνούσε κι αυτός με τον προπρολαλήσαντα κι άλλοι τρεις-τέσσερις συμφωνούντες, μέχρι να βγει ένας έκτος και να γαμήσει τη συζήτηση: "Με ακούτε; Θωμάς. Ολυμπιακός είμαι. Ρε παιδιά, η ομάδα έχει πρόβλημα στη φυσική κατάσταση, τι λέτε εσείς;". Κι εγώ, επειδή χέστηκα αν ο Ολυμπιακός έχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης, εγκατέλειψα τη ραδιοφωνική ουρά των ακροατών και συνέχισα το ραδιοσέρφινγκ.

Για να δούμε τα στατιστικά από τις ουρές της ημέρας. Το μεγαλύτερο μέρος του δείγματος παρατηρεί ότι "δεν πάει άλλο", πράγμα φυσικό με τις παρούσες συνθήκες. Ο ένας βέβαια λέει: "Δεν πάει άλλο και κανείς δεν τον ακούει τον Καρατζαφέρη", ο άλλος "Δεν πάει άλλο! Ε, ρε γερμανοί που μας χρειάζονται", ο τρίτος "Δεν πάει άλλο με την ανάθεση ευθυνών" κι ο τέταρτος "Δεν πάει άλλο με τη φυσική κατάσταση του θρύλου".
Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες πως δεν πάει άλλο αλλά μια χαρά θα πάει κι άλλο. Διότι το να έχεις Άδωνη υπουργό υγείας και να τον θεωρεί ο προλετάριος (των 120 μεροκάματων τα τελευταία πέντε χρόνια) επιτυχημένο υπουργό, είναι ενδεικτικό του ότι ο λαός -κατά πλειοψηφία πάντα- όσο πεινά για ψωμί, τόσο παρηγοριέται με κλέφτες κι αστυνόμους.

Η ουρά του φαρμακείου είναι μια ενδεικτική μικρογραφία. Μεροκαματιάρηδες, άνεργοι και συνταξιούχοι, μικροαστοί που θά 'θέλαμε νά 'μαστε κανονικοί αστοί και να μη χρειάζεται να στηνόμαστε σε ουρές. Εύκολα κατηγορητήρια κατά δικαίων και αδίκων. Χιλιομασημένα στερεότυπα. Ουδεμία αμφισβήτηση ενός συστήματος που εμπορεύεται το δικαίωμα της υγείας με δελτίο. Καχυποψία κατά του φαρμακοποιού επειδή αυτός είναι ο ορατός. Ελάχιστο ενδιαφέρον για το δίκιο του διπλανού. Καμιά συναίσθηση της προσωπικής ευθύνης, ακόμα και στο να σεβαστεί κανείς την προτεραιότητα. Ανάθεση της ευθύνης για την τήρηση της σειράς στο φαρμακοποιό, στον παιδονόμο, ή, καλύτερα, στο μπάτσο.
Κι έπειτα θες ξεσηκωμούς από τον καναπέ. Ξέρεις τι καλά θα περνούσαμε στο φαρμακείο αν περνούσαμε το τρίωρο αραχτοί σε καναπέ;

Αλλά εγώ θα ρίξω το λίθο; Εγώ δεν έγραφα μέχρι πριν από δύο χρόνια κάτι μαλακίες τύπου "τα ψωμιά τους τελειώνουν"; Σάμπως δεν πίστευα ότι ο λαός θέλει ανατροπές;
Έτσι πια καταλαβαίνω όσους εναποθέτουν τις τελευταίες τους ελπίδες στην πτώση της κυβέρνησης και την άνοδο μιας κάποιας αριστερής. Ελπίδες βέβαια που είναι μισό κλικ λιγότερο τζούφιες από αυτές όσων αναμένουν εναγωνίως την ανάπτυξη (και είναι η πλειοψηφία). Η θέληση λίγη κι ο πόνος μεγάλος. Κι ασφαλώς πάντα φταίει κάποιος άλλος: ο φαρμακοποιός, ο διπλανός, ο γιατρός, η μέρκελ, οι σιωνιστές, οι αεροψεκαστές, ο Χατζηπετρής κι όποιος δεν ορκίζεται στο όραμα μιας "κυβέρνησης της Αριστεράς".
Α, κι ο γυμναστής του θρύλου.


Φτάνοντας στη δουλειά ανακάλυψα ότι το γειτονικό φαρμακείο ήταν ανοιχτό και άνευ ουράς.

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

"Γύρνα κυρά μου πίσω στη θέση σου" (μέρος πρώτον)

Η μεγαλύτερη ουρά στην οποία έχει χρειαστεί να περιμένω, ήταν πριν από καμιά εικοσαριά και βάλε χρόνια στην αυλή του Εθνικού Τυπογραφείου. Δυόμιση ώρες όρθιος, αρχή καλοκαιριού κιόλας. Υπό τέτοιες συνθήκες οι ώρες κυλούν βασανιστικά. Περιμένεις να προχωρήσεις πεντ-έξι θέσεις για να πιάσεις σκιά, αλλά με την ίδια ταχύτητα η σκιά απομακρύνεται. Είχα κάνει τα κουμάντα μου βέβαια, για να περνά η ώρα ευχάριστα και παραγωγικά. Κρατούσα ένα ενδιαφέρον βιβλίο και το διάβαζα προσεκτικά, φροντίζοντας να μην καταλάβουν οι αποπίσω μου ότι στο εσωτερικό έκρυβα το τελευταίο τεύχος του Ταρατατά.
Μιλώ βέβαια για όρθια ουρά, το τονίζω, γιατί έχει χρειαστεί να περιμένω στην ουρά για το φερυμπόουτ του Ρίου πάνω από τέσσερις ώρες, την εποχή που ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν έδρα των γραφείων του ΠΑΣΟΚ και δεν είχε γίνει ακόμα γέφυρα.

Όλα αυτά μέχρι τη Δευτέρα. Οπότε χρειάστηκε να πάω στο φαρμακείο για αντιβιώσεις. Τη Δευτέρα τα φαρμακεία απεργούσαν. Έξω από το διημερεύον φαρμακείο περίμεναν καμιά τριανταριά άτομα. Ο φαρμακοποιός έμπαζε το κόσμο ανά τριάδες. Δυστυχώς το Ταρατατά έπαψε να κυκλοφορεί, οπότε αναγκάστηκα να περιμένω χωρίς να εκμεταλλεύομαι πνευματικά το χρόνο της αναμονής. Οι ουρές ορθίων έχουν πάντως αρκετό ενδιαφέρον. Ο κόσμος βαριέται και πιάνει την κουβέντα. Εμένα δε μου μιλάνε γιατί έχω τον ανθρωποδιώχτη, έτσι μπορώ να παρακολουθήσω απερίσπαστος τους διαλόγους των γύρω μου.
Δυο θέσεις μπροστά μου ήταν ένας μουστακαλής κύριος ο οποίος γύρισε κι έπιασε κουβέντα με τον μπροστινό μου. Ο εν λόγω παραμπροστινός έκανε επί δεκαετία στη Γερμανία όπου -όπως τόνισε- δεν υπάρχουν ουρές, ούτε απατεώνες φαρμακοποιοί. Ενημέρωσε τον μπροστινό μου ότι οι φαρμακοποιοί είναι τα τσιράκια των γιατρών στο κλέψιμο. Ότι έχουν όλοι χεστεί στο τάλιρο. Ότι ο ίδιος δουλεύει στη ναυπηγοεπισκευαστική, όπου έχει κάνει μόλις εκατόν είκοσι μεροκάματα τα τελευταία πέντε χρόνια. Έπειτα, αφού τόνισε ότι κάθε άλλο παρά δεξιός είναι, είπε ότι το μπουρδελοκράτος δεν κάνει τίποτα με τα τρία εκατομμύρια μετανάστες -εκεί ξανατόνισε δις ότι δεν είναι χρυσαυγίτης- όμως, επιτέλους, άρχισε να μπαίνει μια τάξη στην υγεία.
Ο μπροστινός μου μετά από κάθε τελεία του παραμπροστινού μου σημείωνε ότι πρέπει να τιμωρήσουμε την κυβέρνηση σκληρά στις εκλογές κι ότι δεν πάει άλλο. "Συριζαίος θα είναι, αριστερός πάντως σίγουρα", σκέφτηκα. Πρέπει να πω ότι είμαι φυσιογνωμιστής, αμέσως καταλαβαίνω τον άλλο από τη φάτσα του. "Τόσο καιρό τα λέει ο Καρατζαφέρης και δεν τον ακούει κανείς", συμπλήρωσε στο τέλος.
Ένας παππούς πιο μπροστά, μού απέσπασε την προσοχή από το διάλογο των μπροστινών μου. Ο παππούς μιλούσε με την κόρη του που του κουβάλησε μια καρέκλα για να κάτσει. Στη θέα της καρέκλας που του κόμιζε την προσδοκία της ξεκούρασης ο παππούς ήρθε στο κέφι. Άρχισε να λέει ότι επιτέλους σε καμία άλλη χώρα δεν συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν εδώ. Ευτυχώς όμως πλέον έχουμε Άδωνη. Άρχισε ν' απαριθμεί τ' ανδραγαθήματα του ανδρός στον τομέα της υγείας. Τα συμφέροντα, απ' ότι κατάλαβα, τράπηκαν σε φυγή με την Αδώνεια επέλαση. Γιατροί, φαρμακοποιοί και λοιπές συντεχνίες δεν ξέρουν από που να διαφύγουν για να σωθούν.

Κι ενώ ο παππούς απήγγειλε απόξω την Αδωνειάδα, εμφανίστηκε η βοηθός του φαρμακοποιού στην πόρτα:
"Παρακαλώ όσοι δεν έχουν συνταγές να περάσουν αριστερά σε δεύτερη ουρά". Η ουρά, η οποία μέχρι τότε ήταν απλώς τεθλασμένη, μετατράπηκε αυτοστιγμεί σε τουλουμπούκι. Καμιά εικοσαριά άτομα που είχαν νωρίτερα μαζευτεί πίσω μου βρέθηκαν γύρω από την πόρτα του φαρμακείου. Οι έχοντες την επετηρίδα εξερράγησαν τόσο κατά του φαρμακοποιού όσο και κατά των εισβολέων. Αφού ακολούθησε ένας καυγάς και κάμποσα μπινελίκια, ο φαρμακοποιός εμφανίστηκε για να ανακοινώσει ότι κάλεσε την αστυνομία. Κάποιοι από τους εισβολείς επέστρεψαν στις θέσεις τους. Άλλοι συνέχισαν να τσακώνονται με τους νομίμως αφιχθέντες στα πρόθυρα του καταστήματος. Έγιναν κάποια πηγαδάκια τα οποία κατέκριναν τη στάση του φαρμακοποιού, ο οποίος ήθελε να κονομήσει και γι' αυτό χάλασε τη σειρά. Άλλα πηγαδάκια ασχολούνταν με τη φύση του Έλληνα που δε σέβεται ουρές και γι' αυτό χρειάζεται γερμανούς, Σαμαράδες και το 100. Παραδόξως δεν άκουσα κανέναν να επικαλείται τη χρησιμότητα του Παπαδόπουλου ή της Χρυσής Αυγής, πράγμα ασυνήθιστο, για να μην πω πρωτοφανές.
Ο παραμπροστινός μου ήταν τώρα πολύ πιο παραμπροστινός μου. Συνομιλούσε με τον παππού του Αδώνιδος κι απ' ότι φαίνεται συνεννοούνταν άριστα.
Μετά από καμιά ώρα εμφανίστηκαν και τα όργανα της τάξεως. Μπήκαν στο φαρμακείο όπου συμμετείχαν σε κάποιες έντονες συζητήσεις μεταξύ νομίμων και εισβολέων. Δεν κάθησαν ωστόσο να βοηθήσουν πίσω απ' το γκισέ, να κάνουν δα και τίποτα το χρήσιμο, κι έφυγαν χωρίς να προβούν σε συλλήψεις.
Δυο θείτσες εξακολουθούσαν να τσακώνονται. (Είναι απίστευτο πόσο μεγάλη αντοχή έχουν οι θείτσες στους καυγάδες. Η πρώτη είπε για ογδοηκοστή φορά στη δεύτερη: "Γύρνα κυρά μου πίσω στη θέση σου". Η δεύτερη ισοφάρισε: "Μα ο μπροστινός μου ήδη μπήκε μέσα". Ο μπροστινός της πριν τη διάρρηξη της σειράς θά 'ταν καμιά δεκαριά θέσεις πίσω μου.)

Τρεις ώρες και κάτι ψιλά μετά τη στοίχισή μου πίσω από τον κύριο που ζητούσε την εκλογική τιμωρία της κυβέρνησης, φτάσαμε παρέα στο γκισέ. Δεν έβρισκε ένα φάρμακο κι έπρεπε να τηλεφωνήσει. Έτσι κατάφερα κι εγώ και τού 'φαγα τη σειρά του.

Συνεχίζεται..