Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

"Παράνομες" ζωές


Του Λώρενς Ντάουνς

Είμαι μια ανθρώπινη στίβα παρανομίας. Παράνομος οδηγός, ο οποίος παρκάρει παράνομα, μέχρι και παράνομος διαβάτης που έχει κατά καιρούς δοκιμάσει ή και σπάσει τα όρια διάφορων νόμων και κανονισμών που διέπουν τη ζωή. Τα αδικήματα ήταν ασήμαντα κι είμαι βέβαιος πως θ' άντεχα τις συνέπειες -πρόστιμα και ποινές- και θα συνέχιζα τη ζωή μου. Κανείς δεν μπορεί να μου αρνηθεί την ευκαιρία να επανορθώσω. Να ας πούμε η Μάρθα Στιούαρτ, παράνομη χρηματιστής κι ο Τζορτζ Στάινμπρέννερ, παράνομος δωρητής πολιτικών εξορμήσεων, έτσι για να ονοματίσω δυο παράνομους με εγκλήματα χειρότερα των δικών μου.

Πάλι καλά που δεν είμαι παράνομος μετανάστης. Από ένα τέτοιο δόκανο δεν υπάρχει διαφυγή. Είναι ένα έγκλημα που δεν παίρνει διορθώσεις. Τίποτα λιγότερο από την απέλαση δεν μπορεί να σ' ελευθερώσει απ' αυτό, αυτή είναι η κυρίαρχη αίσθηση στη χώρα. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα.

Η Αμερική έχει μεγάλο πρόβλημα με τη παράνομη μετανάστευση, ένα μεγάλο μέρος του οποίου πηγάζει από το λήμμα "παράνομος". Καθώς μολύνει τον σχετικό διάλογο. Κι εμποδίζει τις λύσεις. Αν το δεις ψύχραιμα και τεχνικά, ο όρος δεν έχει τίποτα το κακό. Χρησιμοποιούμενος όμως ως όχημα για τη διάκριση μιας μεγάλης και δεόντως αξιοπρεπούς μερίδας του πληθυσμού, λειτουργεί βλαπτικά. Κι ως συνθηματικό φυλετικού κι εθνικού μίσους είναι αποτρόπαιος.

Η λέξη "παράνομος" είναι ακριβής στο βαθμό που περιγράφει τις διαδικασίες κατά τη μετανάστευση κάποιου. Περί το 60% των ανθρώπων στους οποίους αναφέρεται εισήλθαν στη χώρα παράνομα. Οι υπόλοιποι είναι αυτοί που μπήκαν νόμιμα αλλά δεν έφυγαν όταν θα έπρεπε να φύγουν. Οι νομικές συνέπειες που σχετίζονται με αυτά δεν είναι αμελητέες αλλά ούτε κι ακραίες. Αν συλληφθείς σε στέλνουν πίσω.

Καθώς η λέξη δεν καταλαμβάνει μόνο το αδίκημα αλλά το ίδιο το πρόσωπο, ξεφεύγει της ετυμολογίας της. Εξαπλώνεται, σαν ανεξίτηλος λεκές. Μειώνει την ανθρώπινη υπόσταση του στόχου της, αφήνοντάς τον ισόβιο μέλος μιας δυνητικά εγκληματικής τάξης. Πολλοί άνθρωποι εκπλήσσονται όταν ακούν πως οι παράνομοι μετανάστες έχουν δικαιώματα. Σοβαρά; Συνταγματικά δικαιώματα; Μα αφού είναι παράνομοι! Ασφαλώς έχουν δικαιώματα: έχουν το τεκμήριο της αθωότητας και τις πολιτικές ελευθερίες που το Σύνταγμα σοφά παραχωρεί σε όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο τους πολίτες.

Πολλοί άνθρωποι πάλι αντιτίθενται στον εναλλακτικό όρο "μη έχων έγγραφα" ως πολιτικά ορθό ευφημισμό, κι έχουν αλήθεια το δίκιο τους. Κάποιος που ξεγλύστρησε από τα σύνορα κι εξασφάλισε πλαστό αριθμό κοινωνικής ασφάλισης δεν θά 'χει δίκιο να πει: "Ουπς, δεν έχω έγγραφα. Κάπου εδώ τά'χω τα χαρτιά μου".

Τουλάχιστον όμως ο όρος "μη έχων έγγραφα" -ή ακόμα καλύτερα "μη έχων άδεια"- εμπεριέχει τη δυνατότητα της επανόρθωσης και της εξιλέωσης και προδιαθέτει για μια λογική αντίδραση, ανάλογη του αδικήματος. Η παραλυσία του Κογκρέσου και της χώρας στην επικαιροποίηση των μεταναστευτικών νόμων πηγάζει απ' την αδυναμία μας να επικεντρωθούμε στις δραστικές αλλαγές που χρειάζονται στο να νομιμοποιείς κάποιον παράνομο. Σκεφτείτε να συμβαίνει κάτι τέτοιο μ' ένα αδίκημα σαν το εμπόριο κοκαΐνης ή τον εμπρησμό. Αδιανόητο!

Έτσι, άνθρωποι που θέλουν να ασκήσουν ευαίσθητες μεταναστευτικές πολιτικές ώστε να βοηθήσουν τους πάντες -να κάνουν τους δρόμους ασφαλέστερους, όπως θα τους έκανε ο κυβερνήτης Έλιοτ Σπίτσερ με το σχέδιό του για τις άδειες οδήγησης ή να επιτρέψουν στα παιδιά των μεταναστών να φοιτήσουν στο κολλέγιο ή να υπηρετήσουν στο στρατό- αντιμετωπίζουν μοιραία τη δυσπιστία και την οργή. Πως τολμάτε; Είναι παράνομοι!

Εντωμεταξύ, οι έχοντες ακραίες θέσεις -θέσεις που τείνουν καθημερινά περισσότερο στην κυρίαρχη ιδεολογία- φανατικοί, χρωματίζουν τη λέξη με την απέχθειά τους για τους ισπανόφωνους. Ουρλιάζουν για "παράνομους" -τους αποκαλούν εκ γενετής εγκληματίες, λεπρούς, κλέφτες, βρωμιάρηδες- κι ο κόσμος νεύει καταφατικά και χειροκροτεί. Θα στείλουν χρήματα στον ιστότοπό σου και θα σ' έχουν από κοντά ώστε να κατακλυστούν οι νομοθέτες από τηλεφωνικές κλήσεις και φαξ. Τα νούμερά σου θα εκτοξευτούν.

Δεν είναι μόνο απωθητικό, είναι αντιπαραγωγικό, παραλύει κάθε προσπάθεια στην κατεύθυνση της μεταρρύθμισης του μεταναστευτικού. Κάθε προσπάθεια δίκαιης νομοθέτησης στο Κογκρέσο, κάθε ευαίσθητη πολιτική σε κρατικό και περιφερειακό επίπεδο έχει βρει απέναντί της τους αντιπολιτευόμενους και πάντα θα συμβαίνει αυτό, όσο κάθε τι θετικό θα χαρακτηρίζεται ως "αμνηστεία για τους παρανόμους".

Έχουμε κολλήσει σε μια κίβδηλη και απατηλή στρατηγική: έναν φράχτη 700 μιλίων επί συνόρων μήκους 2.000 μιλίων προκειμένου να αναχαιτήσουμε ένα κλάσμα από το 60% του προβλήματος που είναι αυτοί που παραβιάζουν τα σύνορα και σκόρπιες επιδρομές για να συλλάβουμε μερικές χιλιάδες εκ των 12 εκατομμυρίων.

Καμία από αυτές τις πολιτικές πυγμής δεν έχει ίχνος ειλικρίνειας και ρεαλισμού. Τουλάχιστον όμως δεν επιβραβεύουν τους παρανόμους κι αυτό, για την ώρα, είναι αυτό που θέλει η χώρα αυτή.


Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε την 28η Οκτωβρίου του 2007 στους Νιου Γιορκ Τάιμς. Μου κίνησε το ενδιαφέρον κυρίως διότι ένας αρθρογράφος μιας συντηρητικής αμερικανικής εφημερίδας δείχνει να προσεγγίζει το ζήτημα της "λαθρο"μετανάστευσης και τη χρήση του όρου "παράνομος" (κατ' αναλογία "λαθρο-") με πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία από αυτή των ελλήνων ομολόγων του. Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την συγγραφή του άρθρου κι ενώ η ελληνική κοινωνία κατρακυλά στη μισαλλοδοξία, νομίζω πως έχει μια κάποια επικαιρότητα. Ελπίζω να μην το ρήμαξα στη μετάφραση.

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Μού' κανες τα τρία πέντε

Το κλίμα γενικού ξεπουλήματος δε σ'αγγίζει αν και όσο έχεις την τύχη να κάνεις μακροβούτια και πατητές, κάποτε όμως οι διακοπές -ακόμα και των τυχερών- τελειώνουν κι η τηλεόραση είναι στην ίδια θέση στο διαμέρισμα. Κάπου εκεί γύρω το τηλεκοντρόλ περιμένει χαδάκια στα κουμπιά του. Και τότε η επικαιρότητα ορμά με κρυστάλινη ψηφιακή διαύγεια.
"Το 184 άλλαξε". Ήταν το πρώτο πράγμα που έμαθα επιστρέφοντας στην τηλεοπτική πραγματικότητα. Δεν μού'χε περάσει απ' το νου πως ένας τριψήφιος αριθμός μπορεί να ξεπουληθεί μέχρι που πρωτοέσκασαν κάποτε μύτη οι πενταψήφιοι στη θέση των 131 και 141. Αν και αυτοί ήταν μάλλον αριθμοί "πολυτελείας". Το 141 το έπαιρνες για να ρυθμίσεις το σωσμένο από μπαταρία ξυπνητήρι που σ' άφησε να κοιμάσαι ως τις 10 ή για να ακούσεις τον επόμενο τόνο: τουτ. Αντί δε να καλέσεις το 131 μπορούσες να ξεφυλλίσεις τον κατάλογο με τις σελίδες που μύριζαν αυτή την ευχάριστη τηλεφωνοκαταλογίλα. Κι αν πάω ακόμα πιο πίσω στις οσμές και τις εποχές προ ευκολιών θα θυμηθώ την περίεργη αίσθηση και την οσμή των ηχομονωμένων τηλεφωνικών θαλάμων του ΟΤΕ απ' όπου κάποτε, σαββατόβραδα συνήθως, μιλούσαμε με τη γιαγιά και τον παππού. Πριν να μας βάλουν το τηλέφωνο βέβαια. Κι επειδή -ως συνηθίζει- η μύτη μου με τράβηξε εκτός θέματος, επανέρχομαι στο 184 του οποίου η αλλαγή είναι ενδεικτική της έννοιας της "αποκρατικοποίησης". Δίνω μια ζωτικής σημασίας υπηρεσία στους ιδιώτες με την πρόφαση της καλύτερης εξυπηρέτησης και της εξοικονόμησης. Το κόστος της υπηρεσίας μετακυλίεται (σαν χιονοστιβάδα στην πλαγιά) στον καταναλωτή (εν προκειμένω αυξάνει από 0,03€ σε 1€, κι άστο -μην αρχίσω τα καντήλια- αν παίρνεις από κινητό) ενώ το μισθοδοτικό κόστος των τηλεφωνητών των ιδιωτών είναι πλέον το μισό. Τα άλλα μισά καταλήγουν σε τσέπες μετόχων, πράγμα το οποίο είναι καθ' όλα θεμιτό και θεάρεστο. Αθέμιτο, γαμώ το ...(όχι δε θα βλαστημήσω) είναι να αμείβεται ανθρωπίνως ο εργαζόμενος.

Αυτό πάντως που μ'εντυπωσιάζει είναι που το κράτος εξακολουθεί να κινείται με ρυθμούς χελώνας. Γιατί την εποχή της πενταψηφιοποίησης παραμένουν τριψήφια και αναξιοποίητα το 100, το 166 και το 199; Πότε θα γίνουμε κράτος ρε πούστη μου; Γαμώ το πεντακάθαρο εθνικό μου γονιδίωμα. Εγώ πρέπει να τα σκέφτομαι όλα;

Ορίστε, έχω έτοιμη και τη διαφήμιση:
"Το 166 άλλαξε"
Και μετά τραγουδάκι (για την ερμηνεία του οποίου προτείνω τους αξιολύπητους που ρουθουνίζουν σε ρυθμό αερόμπικ το σχετικό 184 της βόδιαφον):
"Για εμετούς, διάρροιες, λουμπάγκο και ζαλάδα
μπουκάλια που σφηνώσανε σ' ευρύχωρο πρωκτόοοο
Καλέστε τους πιο γρήγορους σε όλη την Ελλάδα
Δεκάξι έξι στην αρχή και ογδονταοκτώωωω"

Ή πάλι:
"Το 100 άλλαξε"
Αυτή θά'ναι διαφήμιση με σενάριο. Ένας μασκοφορεμένος ληστής από πακιστανό πατέρα και αλβανίδα μάνα μπαίνει σ'ένα σπίτι για να ληστέψει. Αυτό προκύπτει αβίαστα από τον τεράστιο σάκκο που κρατά με το ένα του χέρι. Με το άλλο χέρι κρατά ένα φακό και με το παράλλο ένα μπιστόλι. Γεμίζει το σάκκο με βίντεο, τηλεοράσεις και πλεϊστέισον ενώ η κάμερα ζουμάρει στο χαιρέκακο χαμόγελό του και τα χρυσά δόντια που φύτεψε σε ρουμάνο οδοντίατρο. Μια διαφήμιση βέβαια δεν μπορεί να πετύχει αν δεν έχει τσόντα. Λίγο μπουτάκι, λίγο βυζάκι, τελοσπάντων. Ο διαρρήκτης λοιπόν ανοίγει μια πόρτα και βλέπει μια νεγκλιζέ νοικοκυρά στο κρεβάτι να τον κοιτά με έκπληξη και τρόμο. Αυτός πετά το σάκκο κι επιτίθεται χουφτώνοντάς την ευδιακρίτως, ενώ αυτή με τη σειρά της τσιρίζει με χάρη. Τότε η κάμερα με απότομο ζουμ εντός της παρακείμενης ντουλάπας ρίχνει ένα γκρο πλαν σε κοντόχοντρο φαλακρό κύριο (για ν' ανεβαίνει το ηθικό του άρρενος τηλεθεατή) ο οποίος λέει:
"Ναι 100-69 εκεί; Τρέξτε γρήγορα! Βιάζουν τη γυναίκα του γείτονα".

Μασημένη τροφή μιλάμε. Για το 199 το αφήνω για χόμγουορκ.
Άντε και καλή μας σχολική χρονιά.

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

η ΔΗ.ΜΑΡ. γυμνή στη σκηνή




Με ψεύτικη φωτό νεαράς παρθένας,παλιά έμπειρη πουτάνα,έναντι αδράς αμοιβής,προσφέρει τις υπηρεσίες της σε κάθε είδους όργια. Κυβερνητικά,τραπεζικά,τηλεοπτικά,ραδιοφωνικά πασοκο-κομματικά, συνδικαλιστικά, φορολογικά, διοικητικά,παρακρατικά. Μεγάλη ποικιλία στάσεων,έμπειρο προσωπικό.Απόλυτη εχεμύθεια θράσος και καμουφλάζ πελατών.

Σάββατο 4 Αυγούστου 2012

με το παππού σου mazi-ta-fagaTe Πάγκαλε ?

Είναι γνωστός ο βίος και η πολιτεία του συνονόματου παππού. Γνήσιας Αρβανίτικης καταγωγής εκ πατρός και μητρός. Δικτάτορας 1925 που έμειναν παροιμιώδη,το μέτρημα της φούστας, και τα οικονομικά σκάνδαλα.Λιγότερα γνωστά τα πεπραγμένα του 1941-1945 με εξίσου οικονομικό ενδιαφέρον. Εμπνευστής δημιουργός και άτυπος αρχηγός των ταγμάτων ασφαλείας.Η εγκληματική τους δράση γνωστή. Επίσης όμως οι "αρχηγοί τους"εκβιαστικά ζητούσαν και εισέπρατταν λίρες και ακίνητα από συγγενείς αιχμαλώτων και κρατουμένων για να μη τους εκτελέσουν,και τις περισσότερες φορές αφού εισέπρατταν,τους εκτελούσαν.Ο παππούς Πάγκαλος επίσης Τον Νοέμβριο του 1941 με ειδική ρύθμιση  άρχισε να λαμβάνει σύνταξη ως πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας, η οποία συνεχίστηκε και μετά την κατοχή.
Με την αποχώρηση των Γερμανών Οκτώβρη 1944 φυλακίστηκε Ως ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ , για να τον απελευθερώσει το Δεκέμβρη του '44 ο άλλος δωσίλογος Γ.Παπανδρέου (των Εγγλέζων διορισμένος πρωθυπουργός),και να φτάσουμε το 2010 των μνημονίων και της χρεοκοπίας να έχουμε τα εγγόνια τους πρωθυπουργό και αντιπρόεδρο της κυβέρνησης.

Από τον εγγονό Πάγκαλο τι να θυμηθούμε? Τα Ίμια ή τον Οτσαλάν.Μια απορία μόνο.Πόσα από τα 50 ακίνητα που δηλώνει ότι έχει, προέρχονται από τις προδοτικές και εγκληματικές ενέργειες του παππού του εναντίον του της χώρας και του  λαού?
mazi-ta-fagaTe για 85 χρόνια.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α
Α-υπάρχει το βιβλίο αυτό,αλλά δε το έχω διαβάσει.Μου φαίνονται λίγες οι 146 σελίδες του για να περιγράψουν το μεγάλο φαγοπότι.Μόνο για Κωσκοτά θα ήθελε 100.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β
Ένα κείμενο

22/9/2010 fililogos10.blogspot-Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη
ΤΟ…σόι. Ευθύνονται τα χρωμοσώματα. Με τα κληρονομούμενα γνωρίσματα απ’ τον πρόγονο στον εξ αίματος επίγονο. Μη χαθούν ιδιότητες ατομικές είτε με «εγκυκλιότητα». Κι αν γίνεις δικτάτορας, αλίμονο στους αντιπάλους σου, στο λαό που «κυβέρνησες», στην ιστορία που κατέγραψε τα «έργα» σου............................
..........ΤΑ χρόνια πέρασαν και οι απόγονοι του στρατηγού δεν χάθηκαν. Με τις αντιλήψεις, τις μεθόδους, το φρόνημα στο μυαλό και με τα χρωμοσώματα στο κορμί. Δεν έγινε στρατηγός ο εγγονός-έγινε πολιτικός. Μια κοψιά…μπαρόκ, με μασέλες να λειτουργούν ασταμάτητα και με λόγο ξερό που ενθουσιάζει κι άλλοτε προκαλεί. Ενίοτε, με μεγάλο «βεληνεκές», που τον αναγκάζει να ζητάει «συγγνώμη» από «γίγαντες με μυαλό παιδιού».
«ΜΑΖΙ τα φάγαμε» ξεστόμισε ο Θόδωρος κι εμείς κοιταχτήκαμε. Ύστερα, η ματιά έπεσε στην κοιλιά μας και στην κοιλιά του. Τραγικά άνισα τα ποσά και η σύγκριση οδηγεί σε απελπισία. Κατά περιεχόμενο και δικαιώματα σ’ αυτήν τη ζωή, που τη ζει ο πολιτικός με τα προνόμιά του, τη «ζει» και ο κοινός…θνητός με τα άγχη του. Στα 58 ακίνητα του κ. Πάγκαλου σταματά η σκέψη, για να πάει στα σκουπίδια και στα ληγμένα. Εκεί ψάχνει για τροφή μερίδα Ελλήνων, όταν ο «εγγονός» αγωνίζεται να κάνει δήμαρχο τη γυναίκα του. Πότε άλλοτε; Όταν συνεδριάζει με άλλα ντόπια και διεθνή…λουλούδια στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ.
....

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Τα άλατα και η αντίσταση

Αν δε μπορείς ν'αντισταθείς στις επιλεκτικές δωρεές,
Αν δε μπορείς ν'αντισταθείς στο λινκ που οδηγεί στις πληροφορίες για το νέο έρωτα της Κέιτ Πέρι,
Αν δε μπορείς ν'αντισταθείς στις κολακείες, τις ευχές, τις τόσες υποκλίσεις,
Αν δε μπορείς ν'αντισταθείς σ'αυτούς που κάνουν τους φίλους σου,

Θ'αντισταθείς σ'αυτούς που υποδύονται τον εχθρό σου;


Η αντίσταση του πλυνητρίου σου είναι η μόνη αντίσταση που γνωρίζεις. Και την φροντίζεις με Calcor.