Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Το τραγούδι του Γενάρη


Στις 29 Αυγούστου του 1959 το Θέατρο Τέχνης παρουσίασε τους Όρνιθες του Αριστοφάνη στο Ηρώδειο, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Η σκηνοθεσία ήταν του Καρόλου Κουν, η διασκευή του κειμένου από τον Βασίλη Ρώτα, τα σκηνικά και κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη, η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και η χορογραφία της Ραλλούς Μάνου. Η παράσταση σημαδεύτηκε από τις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσε, τόσο εντός του Ηρωδείου – ούτε πρώτη φορά ούτε τελευταία - όσο και σε υπουργικά κλιμάκια! Πηγή του «κακού» ήταν η εξής: ο πρωταγωνιστής του έργου, ο Πεισθέτερος (Δ.Χατζημάρκος) θυσιάζει έναν τράγο στους θεούς. Το τελετουργικό επενδύεται από μια δοξολογία στους θεούς, την οποία ο σκηνοθέτης απέδωσε χρωματισμένη με βυζαντινότροπες πινελιές. Καθώς το θεατρικό κοίλον δεν φιλοξενεί πάντα ώριμους θεατές, πολλοί εξ αυτών εξερράγησαν διαμαρτυρόμενοι, έτοιμοι να υπερασπίσουν τα προσβαλλόμενα - κατά το λίγο νου τους - θρησκευτικά τους αισθήματα. Το κωμικοτραγικό σκηνικό ολοκληρώθηκε όταν ο υπουργός Προεδρίας Κωνσταντίνος Τσάτσος προέβη στην απαγόρευση των υπολοίπων τριών παρατάσεων που είχαν προγραμματιστεί στα πλαίσια πάντα του Φεστιβάλ Αθηνών.

Κάτι τέτοιο βέβαια δεν θα γινόταν ποτέ στην Νεφελοκοκκυγία, την ιδανική πολιτεία μεταξύ Ουρανού και Γης, των Ορνιθών!

Η παράσταση ανέβηκε πάλι το επόμενο καλοκαίρι, στο Θέατρο Χατζίσκου – αυτό το ίδιο του οποίου την έκταση 28 χρόνια μετά η πολιτεία παραχώρησε στον Πανελλήνιο ΓΣ ξεσηκώνοντας πολλές αντιδράσεις. Η νέα παράσταση είχε μεγάλη επιτυχία, ίσως τα θρησκευτικά αισθήματα να είχαν στο μεταξύ αμβλυνθεί!
Το 1962 το έργο ανέβηκε για τρίτη φορά με χορογραφίες πλέον της Ζουζούς Νικολούδη, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία ακόμα και εις Παρισίους. Έκτοτε ακολούθησαν φυσικά δεκάδες παραστάσεις.

Το 1964 ο Χατζιδάκις ολοκλήρωσε την τρίτη μουσική επεξεργασία του έργου δίνοντάς του μορφή καντάτας-μπαλέτου για μικτή και παιδική χορωδία, ορχήστρα και τέσσερις σολίστες τραγουδιστές. Από την ηχογράφηση του ίδιου έτους, το υπέροχο τραγούδι «Ω καλή μου ξανθιά» με τον σπουδαίο τραγουδιστή – αδικημένο από τη συμμετοχή του μετέπειτα σε χαμηλού επιπέδου ταινίες για βιοποριστικούς λόγους – Γιώργο Μούτσιο.


OKaliMouXanthia
OKaliMouXanthia.mp...
Hosted by eSnips

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2008

Σαββατοκύριακο


Τι ωραίο είναι το Σαββατοκύριακο!
Όλη μέρα με την καλή μου και τα παιδιά και το σπίτι να μοσχοβολά φρεσκοκομμένο σέλινο.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Ελιές, χαρούπια και ζωγραφιές στην άσφαλτο

Στη γειτονιά μου κάποιος πριν από χρόνια φύτεψε σε δεντροστοιχίες ελιές αντί για νεραντζιές ή άλλα καλλωπιστικά δέντρα. Σήμερα τα δέντρα αυτά είναι περίπου 20-25 ετών. Κατά την άνοιξη που ανθίζουν απλώνεται στο οδόστρωμα, τα πεζοδρόμια και τα καπό των αυτοκινήτων ένα λεπτόρρευστο ασπροκίτρινο σεντόνι από τα ανθάκια και τη γύρη τους. Είναι εντυπωσιακή η ανθοφορία, αλλά και η καρποφορία των ελαιόδεντρων στην πόλη, στα λιοστάσια στην επαρχία ποτέ δεν είδα τέτοια. Αυτή την εποχή είναι φορτωμένα με τον καρπό τους αφού σπάνιο είναι να ασχοληθεί κανείς με τη συγκομιδή του. Μέσα στην πόλη εξάλλου τέτοιες δραστηριότητες μπορεί εύκολα να κακοχαρακτηριστούν από αδαείς και ολιγόνοους γειτόνους.
Σήμερα το πρωί προχωρούσα κατά μήκος του πεζοδρομίου, αποφεύγοντας μηχανικά να πατήσω τις πεσμένες ελιές – χούϊ από την εποχή που συμμετείχα κι εγώ στη συγκομιδή της «καλαμών». Συνειδητοποιώντας την ακούσια σπουδή, πήδηξε ο νους μου ελεύθερα στην ανάμνηση μιας χαρουπιάς. Ήταν αυτή η ίδια, κάτω από την οποία πρωτάκουσα, πριν από ίσως 25 χρόνια, για το σωτήριο ρόλο που είχε το δέντρο στην περίοδο της μεγάλης πείνας της Κατοχής. Είναι μάλλον ευρέως γνωστό ότι ο ξυλώδης αλλά γλυκός καρπός της χαρουπιάς έσωσε πολύ κόσμο που αναζητούσε απεγνωσμένα τροφή τότε που αυτή ήταν απολύτως δυσεύρετη. Η πληροφορία που αποκόμισα τότε είχε προφανώς παιδαγωγικό προσανατολισμό αφού υποψιάζομαι – δεν θυμάμαι καθαρά – ότι ακολούθησε κάποιο αβασάνιστο σχόλιό μου για την γεύση του καρπού. Η «Βοτανική-ζωολογία» του δημοτικού σχολείου εξάλλου με είχε προκαταβάλει ότι το χαρούπι είναι ζωοτροφή. Σήμερα είμαι σε θέση – κοτζάμ μαντράχαλαλος – να αναγνωρίζω την ιερότητα του καρπού και του δέντρου και να το εκτιμώ μέσα μου ξεχωριστά.
Το άλμα της σκέψης απ’ την ελιά στη χαρουπιά, ήταν μεν ακούσιο όχι όμως τυχαίο. Οι τσαλαπατημένοι καρποί του πιο ιερού δέντρου, της ελιάς, ζωγραφίζουν με το σκουρόχρωμο χυμό τους πάνω στην άσφαλτο την αδιαφορία του κατοίκου της πόλης για κάποιες σημαντικές, τουλάχιστο για έναν έλληνα, αξίες.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2008

Μπιπ-μπιπ

Γήινοι, γεια σας

Είμαι, όπως είναι προφανές, ένας εξωγήινος επισκέπτης. Το όνομά μου δεν έχει σημασία, εξάλλου δεν θα μπορούσατε να το προφέρετε. Σας αρκεί να γνωρίζετε ότι έρχομαι από τον πλανήτη ΑΧΒΑΧ-5116 του αστερισμού Γκουζ-Γκούνη 69 και αποστολή μου είναι να ανακαλύψω νέους πλανήτες για αποικισμό. Δυστυχώς, για λόγους συμβατότητας των συστημάτων μου με τα πρωτόγονα δικά σας, δεν μπορώ να επισυνάψω τη φωτογραφία μου. Καλύτερα κιόλας, γιατί όσοι κακομούτσουνοι μου φαίνεστε εσείς, άλλο τόσο θα σας φαίνομαι εγώ. Για του λόγου το αληθές, μάθετε ότι έχω 4 χέρια, καθόλου πόδια αφού αιωρούμαι, ένα μεγάλο κίτρινο μάτι στο τετράγωνο κεφάλι μου, ένα τεράστιο στόμα (για να σας φάω) και μια πολύχρωμη καλοχτενισμένη φουντωτή ουρά.
Η αποστολή μου, μετά από 550 γήινα χρόνια διαγαλαξιακής εξερεύνησης με έριξε στον πλανήτη σας. Βασικά δεν είχα σκοπό να προσγειωθώ στον ασήμαντο πλανητάκο σας αλλά 171 έτη φωτός από εδώ έμεινα από ποζιτρονική υδραζίνη του βοηθητικού βαρυτικού προωστήρα αντι-ύλης. Τι σας λέω τώρα, ας πούμε ότι έμεινα από βενζίνη. Κατέβηκα λοιπόν στον πλανήτη σας, συγκεκριμένα στη χώρα σας, που μπορώ να βρω άφθονη μουσταλευριά. Με κατάλληλη επεξεργασία της μουσταλευριάς μπορώ να παράγω το καύσιμο που χρειάζομαι και να πάω στη δουλειά μου. Άδραξα πάντως την ευκαιρία να κάνω μια βόλτα για να ετοιμάσω μια αναφορά για το ασήμαντο είδος σας. Με τη βοήθεια του κβαντικού φωτοσυμπυκνωτή κυκλοφόρησα αόρατος στο οπτικό σας φάσμα. Μπήκα και βγήκα σε πολλά σπίτια σας, δοκίμασα τα φαγητά σας, σας παρακολούθησα την ώρα που αναπαράγεστε –αηδία- τράβηξα μάλιστα με μια απαρχαιωμένη συσκευή και ένα βίντεο, το οποίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία σε τηλεοράσεις και εφημερίδες. Αν ήμουν γήινος θα γινόμουν σκηνοθέτης και θα χεζόμουν στο τάλιρο. Έχετε πάντως πολλές περίεργες συνήθειες για να περνάτε την ώρα σας, γούστο σας - καπέλο σας.
Πάνω που ετοιμαζόμουν να απογειωθώ πληροφορήθηκα ότι 7.000 Αρειανοί κατέλαβαν ένα αεροδρόμιο στην πόλη Θεσσαλονίκη. Δεν το ήξερα ομολογουμένως ότι οι Αρειανοί είναι κίτρινοι, νόμιζα ότι είναι μικρά πράσινα ανθρωπάκια. Μαζεύτηκαν και χοροπηδούσαν για να υποδεχτούν έναν άνθρωπο που κλωτσάει μια στρογγυλή ασπρόμαυρη σφαίρα.
Τι να πω πια γήινοι; Το έχετε τελείως χαμένο, κι εσείς και όλο το ηλιακό σας σύστημα. Σας στέλνω ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα σε τυχαία συχνότητα, μπας και το βρει κανένας αργόσχολος, και σας χαιρετώ.

Για την αποκρυπτογράφηση από τα ΑΧΒΑΧ-5116ιανά,

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008

Δώστε τσόντα στο λαό!

Η υπόθεση Ζαχόπουλου δεν με είχε απασχολήσει μέχρι σήμερα το πρωί, σχεδόν καθόλου. Η πολιτική της διάσταση έχει βέβαια ενδιαφέρον, αλλά σε ποιόν προκαλεί πια έκπληξη ο αποχαρακτηρισμός προστατευόμενων αρχαιολογικών ή δασικών εκτάσεων ή ευαίσθητων οικοσυστημάτων προς όφελος ιδιωτών; Ή ακόμα ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης δια ποικίλων μεθόδων;
Σήμερα το πρωί είδα κρεμασμένη σε περίπτερο εφημερίδα με πρωτοσέλιδη φωτογραφία-καρέ από το περιώνυμο DVD.
Ο ένας πρωταγωνιστής είναι στην εντατική, η φερόμενη ως πρωταγωνίστρια στη φυλακή και το ψηφιακό πόνημά τους σε κοινή θέα μέσω του πρωτοσέλιδου του «Θέματος». Η τηλεοπτική περσόνα και εκδότης, ο ίδιος που στο τηλεοπτικό του σόου πουλάει ανακυκλωμένες τηλεοπτικές χλαπάτσες, γαρνιρισμένες με καλοξυρισμένα αιδοία σταρλετιτσών που χαϊδεύονται ναζιάρικα μπροστά στο φακό, ο ίδιος που μέχρι πρότινος προσέφερε στο ξαναμμένο κοινό της εφημερίδας του ταινίες που πολλοί από αυτούς θα ντρέπονταν να τις ζητήσουν στο βίντεο κλαμπ, αυτός ο ίδιος προσφέρει σήμερα στο κοινό του ακόμα ένα προϊόν της κουλτούρας του. Δεν είναι η πρώτη φορά που η καυλοκουλτούρα κυριεύει πρωτοσέλιδο. Πριν από 11-12 χρόνια η «Αυριανή» δημοσίευε πρωτοσέλιδες φωτογραφίες της Δήμητρας-Λιάνη Παπανδρέου σε γαργαλιστικές πόζες. Η κυκλοφορία της είχε ακαριαία εκτοξευτεί από τα 2000 στα 60000 φύλλα! Ο εκδότης μπορεί να είναι ήσυχος. Η συνταγή του έχει σίγουρη επιτυχία, αφού η ζήτηση -από εμάς όλους- είναι εξασφαλισμένη. Καλού κακού όμως, όταν κάνουμε σεξ ας έχουμε τη βιντεοκάμερα κλειστή.

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

Επόμενη στάση: Β.Βενιζέλος

Διάβασα σήμερα το πρωί στον τύπο για την αποχώρηση του Μάκη Κοψίδη από το Συνασπισμό και την ενσωμάτωσή του στο «ρεύμα Βενιζέλου». Επ’ αυτού μερικές σκέψεις.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να ανήκει όπου του αρέσει. Σήμερα είμαι ΑΕΚτζής, αύριο μου τη σπάει η φάτσα του Αρουαμπαρένα και γίνομαι Ολυμπιακός γιατί μου αρέσουν τα ράστα του Μπελούσι. Η ελευθερία της βούλησης είναι αδιαπραγμάτευτη. Ο κάθε δημόσιος άνδρας κρίνεται από το ήθος του και όχι τόσο από τις ιδέες του. Μία κύρια διάσταση βέβαια του ήθους είναι η ειλικρίνεια. Το δρόμο που ακολούθησε χτες ο Κοψίδης χάραξαν και ακολούθησαν πολλοί άλλοι πριν απ’ αυτόν, δεν προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη η πορεία του, αντίθετα προοιωνιζόταν, τόσο αυτού, όσο και άλλων που δεν έχουν ακόμα κάνει το βήμα (μάλλον περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία που θα είναι η δημιουργία ενός νέου κομματικού σχηματισμού γεννηθέντος εκ των σπλάχνων του ΠΑΣΟΚ). Ελπίζω κάποια μέλη της ΚΕΔΑ να μη με δικαιώσουν.
Είναι διαπιστωμένο ότι η οδός των διακομματικών μετακινήσεων είναι μονόδρομος, η κίνηση επιτρέπεται μόνο από τα αριστερά προς τα δεξιά. Όσοι, ελάχιστοι, επιχείρησαν να μπουν κόντρα στο μονόδρομο έφαγαν κλήση από την Τροχαία (ΜΜΕ) και τους έφαγε η μαρμάγκα. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μέχρι σήμερα εκτελείται μόνο το δρομολόγιο ΚΚΕ-Συνασπισμός-ΠΑΣΟΚ. Δεν ξέρω, ίσως κάποια στιγμή να γίνει καμιά επέκταση του δρόμου μέχρι τη ΝΔ ή και το ΛΑΟΣ.

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008

Αφίσσικη αθλιότητα

Η ζωή είναι ένα δώρο που δίνεται σχεδόν σε όλους.
Άλλοι πιστεύουν ότι τους το έδωσε η μάνα κι ο πατέρας τους,
Άλλοι πιστεύουν ότι τους το έδωσε ο Θεός, ο Κομφούκιος ή ο Δαλάϊ Λάμα,
Άλλοι πιστεύουν ότι τους το έδωσε η φυσική εξέλιξη,
Άλλοι πιστεύουν ότι τους το έδωσαν οι εξωγήινοι,
Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι τους το έδωσε ο Τιραμόλα ή ο Μαραντόνα ή κάποιος άλλος.

Αυτά τα άθλια πλάσματα που κυκλοφόρησαν τις αφίσσες για την ασθένεια του Χριστόδουλου, σε ποιόν χρεώνουν το γεγονός ότι ζουν; Τι τους κάνει να πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι άτρωτοι; Ποιά πνευματική τρικυμία τους κάνει να ανακατεύουν την πολιτική με τον προσωπικό αγώνα για επιβίωση;

Είναι μάταιο να νομίζει κανείς ότι μπορεί ο κάθε αφισσοσυντάκτης να συναισθανθεί την ιερότητα της ζωής, ή να προσεγγίσει και να σεβαστεί το προσωπικό δράμα ενός ανθρώπου - οποιουδήποτε ανθρώπου - που παλεύει χωρίς ελπίδα να γαντζώσει λίγο παραπάνω το φθαρτό του σώμα στον άφθαρτο χρόνο.

Τελικά, αν μη τι άλλο, δεν φοβούνται (ή μήπως δεν πιστεύουν) τη Νέμεση;

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2008

X-Christmas tree, αυτοβιογραφούμενο










"Vanity" του Frank Cowper

Δεν έχω παράπονο. Ήξερα την μοίρα μου από την αρχή. Είχα προλάβει από πέρυσι, μικρό φιντανάκι ακόμα, να δω τα μεγαλύτερα φυντάνια, φρεσκοκομμένα, να φορτώνονται σε αγροτικά και να τραβούν για το άγνωστο. Φέτος ήταν η σειρά μου να τραβήξω προς τα κει. Με κάρφωσαν σ’ ένα μικρό σταυρό, για να στέκομαι όρθιο. Μια καλοστολισμένη κυρία με έδειξε στον βαριεστημένο κύριο που τη συνόδευε, αυτός έδωσε κάτι χρωματιστά χαρτιά στον άλλο κύριο - αυτόν που με κατέβασε στην πόλη και με σταύρωσε – και με φόρτωσε με τη σειρά του στο δικό του όχημα. Στριμώχτηκα λίγο όταν κλείσαν από πάνω μου την πίσω πόρτα αλλά μετά από λίγο με ανέβασαν σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο μπιχλιμπίδια και με στήσαν δίπλα στο παράθυρο. Το ίδιο βράδυ η κυρία και τα φυντανάκια της με γέμισαν μ’ ένα πλήθος πολύχρωμα στολίδια, τόσα που με βάρυναν κάπως. Στο τέλος με τύλιξαν με ένα καλώδιο γεμάτο χρωματιστά λαμπάκια. Πρέπει να ήμουν πολύ όμορφο γιατί όλοι με κοίταζαν με πολύ θαυμασμό. Πέρασα καλά. Καμάρωνα τον εαυτό μου, τόσο που ξέχασα πείνα και δίψα, που μέρα τη μέρα με εξαντλούσαν. Ήξερα πως δε θα ζούσα για πολύ ακόμα, αλλά τι δοξασμένος τρόπος κι αυτός για να περάσεις τις τελευταίες σου ώρες. Δίπλα στο παράθυρο που στεκόμουν μπορούσα να ατενίζω τον ουρανό και τα σπίτια γύρω μου. Το βράδυ στραφτάλιζε όλη η γειτονιά. Από τα παράθυρα ξεχώριζαν κι άλλα φυντάνια, στολισμένα κι αυτά όπως εγώ. Η κυρία με τον κύριο και τα παιδάκια τους πέρασαν ώρες πολλές δίπλα μου, μπροστά σ’ ένα κουτί που έλαμπε μέρα-νύχτα μ’ ένα σωρό χρώματα. Άλλες φορές, πάλι, γύριζαν φορτωμένοι με σακούλες και κουτιά, τ’ άνοιγαν, τα έκλειναν, έβγαζαν από μέσα διάφορα φανταχτερά πράγματα και ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Πρέπει να είναι πολύ σημαντικά όλα αυτά τα πολύχρωμα πράγματα για τη ζωή τους.
Χτες το βράδυ όμως κάτι άλλαξε. Η κυρία με ξεστόλισε γρήγορα-γρήγορα και μάζεψε τα στολίδια σ’ ένα μεγάλο κουτί. Μου έβγαλε και τα πολύχρωμα φωτάκια και μ’ άφησε έτσι γυμνό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Μετά την είδα θυμωμένη γιατί ο χώρος γύρω μου γέμισε ξερές βελόνες από τα κλαδιά μου. Δεν φταίω εγώ γι αυτό. Είμαι τόσες μέρες διψασμένο και νηστικό, τα κλαδιά και οι βελόνες μου άρχισαν να ξεραίνονται. Σήμερα το πρωί ο κύριος με κατέβασε και με πέταξε σε μια γωνιά του δρόμου. Ούτε καν μ’ έστησε στο σταυρό μου αλλά με έριξε όπως-όπως, στο πλάϊ.
Τώρα περιμένω εδώ. Δεν θ’ αντέξω για πολύ ακόμα, ήδη άρχισα να ξεραίνομαι. Περιμένω να έρθει κάποια άλλη κυρία να με μαζέψει και να με βάλει στο δικό της σπίτι, να με στολίσει και να με καμαρώσει, όσο ακόμα έχω λίγη ζωή μέσα μου.

Αφιερωμένο στο πρώτο μεθεόρτιο X-Christmas tree που είδα σήμερα το πρωί να περιμένει τη σκουπιδιάρα.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2008

Αντικαπνιστική εκστρατεία και υπερβολές

Η παγκόσμια εκστρατεία κατά του καπνίσματος εντείνεται και οι μέθοδοι περιορισμού του αγγίζουν σιγά-σιγά τα όρια του γκροτέσκ.

Στην κάτωθι εικόνα παρουσιάζεται γερμανός εστιάτορας και καπνιστής εν ώρα εξασκήσεως της συνήθειάς του.




Σε αυτή την φωτογραφία απεικονίζεται συκοφάντης του Μεσαίωνα τιμωρούμενος διά δημοσίας διαπόμπευσης.













Τυχόν ομοιότητες αρχίζουν να μην είναι τυχαίες...

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2008

Αμερικανικές εκλογές (λόγω συνδρόμου στέρησης)

Ο ένας και μοναδικός Τσακ Νόρις στηρίζει τον ρεπουμπλικανό υποψήφιο αμερικανό πρόεδρο Μάικ Χάκαμπι ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου 2008. Πέραν της γελοιότητας αυτής καθ' εαυτής της διαδικασίας μαλλιοτραβήγματος ομοστάβλων υποψηφίων, μου προκαλεί θετική εντύπωση η κριτική - έως σαρκαστική - αντιμετώπιση από σημαντικό κομμάτι της αμερικανικής κοινής γνώμης (όπως διαφαίνεται στα συνημμένα σχόλια του link), της προεκλογικής πασαρέλας. Από τέτοιου είδους καραγκιοζιλίκια είμαστε φυσικά και στην Ελλάδα μαθημένοι, Τσακ Νόρις μπορεί να μην έχουμε, έχουμε όμως μπόλικα φυντάνια.

Αλήθεια, ο Στήβεν Σίγκαλ κι ο Ζαν Κλόντ Βαν Νταμ ποιούς υποψηφίους να στηρίζουν; Δεν πιστεύω νά' χουμε κανα τσαμπουκά...