Ε τότε, τι διάολο να κάνουμε;

Μακάρι νά 'ξερα...

Νομίζω ότι δεν υπάρχει μία απάντηση, κοινή για όλους. Κοινή είναι η ανάγκη και το δικαίωμα στην επιβίωση. Ακόμα και ακροδεξιός να είσαι, έχεις δικαίωμα να επιβιώσεις (υπό προϋποθέσεις!).
Το ερώτημα όμως της ανάρτησης δεν απευθύνεται σε ακροδεξιούς.
Ας πούμε, χάριν αριστερολογίας, ότι απευθύνεται σ' αυτούς που κινούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την άκρη του αριστερού φάσματος. Γι αυτό θα γίνω -όσο αντέχω- αμερόληπτος.

Τι μας ενώνει;
-Ζητάμε ανατροπή της ακολουθούμενης πολιτικής;
-Ναι.
-Ζητάμε δουλειά, δημόσια παιδεία και υγεία;
-Ναι.
-Ζητάμε η εξουσία να υπηρετεί το λαό και όχι τους καπιταλιστές;
-Ναι.
-Η αντίρρηση του κυρίου στο βάθος σχετικά με τον ξύλινο όρο "καπιταλιστές" κατεγράφη στα πρακτικά.
Μέχρι εδώ όλα καλά.

Τι μας χωρίζει;
Μας χωρίζει η αντίληψη για τον δρόμο που πρέπει να πάρουμε ώστε να πετύχουμε τα κοινά μας ζητούμενα.
Οι συντασσόμενοι με τον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι πρέπει να ακολουθήσουμε το δρόμο της ανατροπής της δεξιάς κυβέρνησης και να κατακτήσουμε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, σχηματίζοντας μια "Κυβέρνηση της Αριστεράς" η οποία θα αναιρέσει τις αντιλαϊκές πολιτικές.
Οι του ΚΚΕ πιστεύουν ότι η κατάκτηση της εξουσίας χωρίς ανατροπή του οικονομικού συστήματος δεν μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής. Πιστεύουν ότι η ανατροπή θα επιτευχθεί μόνο με την ταξική συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης, τη μαζική συσπείρωση στα συνδικάτα και την επαναστατική ετοιμότητα.
Άλλοι πιστεύουν ότι το μέσο της ανατροπής είναι η επίθεση κατά μέτωπο με όπλο απεργίες διαρκείας που θα οδηγήσουν την κυβέρνηση σε κατάρρευση. Ως απώτερο στόχο θέτουν κι αυτοί την ανατροπή του οικονομικού συστήματος.
Τέλος, οι αναρχικοί / αντιεξουσιαστές απορρίπτουν κάθε οργανωμένη μορφή εξουσίας και επιδιώκουν μια διαρκή σύγκρουση με την όποια έκφρασή της, μέχρι εγκαθίδρυσης της αταξικής κοινωνίας.

Παρακαλώ για επιείκια σε τυχόν σουτ στο δοκάρι και άουτ.

Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, κατάτι στρογγυληδόν:

1. Ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαια ο πιο βατός από όλους. Το να πέσει η δεξιά κυβέρνηση και να κυβερνήσει μια "αριστερή" είναι τεχνικά εφικτό. Έχει συμβεί και αλλού. Μειονέκτημα είναι το ότι οι ασκούμενες πολιτικές δεν συμβαίνουν καθ΄εφαρμογή ενός αμιγώς "εθνικού" καπιταλιστικού σχεδίου. Είναι τα τσουνάμι που προκαλούν οι δονήσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και σκάνε στις εθνικές ακτές. Το να κατακτήσεις την κοινοβουλευτική εξουσία έχοντας τις καλύτερες των φιλολαϊκών προθέσεων δεν σημαίνει ότι θα έχεις και τα εργαλεία για να τις υλοποιήσεις. Πόσο μάλλον σε μια χώρα βαθιά εξαρτημένη τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά από διεθνείς, καυλωμένους καπιταλιστές. Εκ των πραγμάτων λοιπόν θα βρεθείς ενώπιον του διλήμματος ενσωμάτωση ή ευθεία ρήξη.

2. Οι θέσεις του ΚΚΕ έχουν ως ζητούμενο την κατάκτηση της εξουσίας από αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Ταυτόχρονα διαθέτουν επαρκή τεκμηρίωση, κατά συνέπεια οι προβλέψεις του κόμματος επαληθεύονται πάντα. Μειονέκτημα είναι η -παραδεχτή άλλωστε- απροθυμία του λαϊκού παράγοντα να συνδράμει στην ανατροπή του οικονομικού συστήματος, παρά το ότι υποφέρει από τις πολιτικές του. Είναι επίσης η ευρύτερη διεθνής συγκυρία (ποιές θα ήταν οι δυνητικές συμμαχίες, οι εμπορικοί εταίροι κλπ.) αλλά και η αμφιλεγόμενη (όπως και βιαίως διαστρεβλούμενη) εμπειρία από τις χώρες που εφάρμοσαν τον σοσιαλισμό. Εξάλλου οι συνθήκες που θα πυροδοτήσουν την επαναστατική διαδικασία δεν έχουν καταγραφεί σε συνταγή ώστε να τις προβλέψει κανείς χρονικά με ασφάλεια.

3. Η θέση για ανατροπή μέσω κατά μέτωπο επίθεσης είναι επίσης αρκετά φιλόδοξη και μάλλον δεν στερείται ευγενών προθέσεων. Παραβλέπει όμως εντελώς τους σημερινούς συσχετισμούς και την προαναφερθείσα απροθυμία του λαϊκού παράγοντα, του οποίου η συμμετοχή στην ανατροπή είναι απαραίτητη. Επιπλέον επικεντρώνεται κυρίως στην κυβερνητική ανατροπή, σχηματίζοντας έτσι ένα υβρίδιο των δύο πρώτων θεωριών, χωρίς επαρκή πρόβλεψη για την επόμενη μέρα.

4. Τέλος, η τακτική των αντιεξουσιαστών είναι αναμφισβήτητα ριζοσπαστική, δεδομένου ότι μερίδα αντιεξουσιαστών απολαμβάνει ήδη την κρατική "φιλοξενία". Δίνει ωστόσο την λιγότερο σαφή απάντηση στο επίπεδο της μετάβασης, αφού παραπέμπει σε μια κοινωνία που δεν την έχει δει ποτέ κανείς. Είναι δε η λιγότερο αρεστή στον μέσο μικροαστό (πόσο μάλλον τον λούμπεν), ο οποίος είναι κατά κανόνα και παράδοση αντιδραστικός στις ριζικές αλλαγές. Πόσο μάλλον στις πολύ ριζικές.

Το κύριο ερώτημα:

Αν ομαδοποιήσουμε τις παραπάνω πολιτικές σε πιο αδρές γραμμές θα εντοπίσουμε μια στρατηγικής σημασίας διαφορά: Ανατροπή εντός του κοινωνικοοικονομικού συστήματος ή ανατροπή του συστήματος;
Πόσο άλλο να στρογγυλέψω τις γωνίες μου; Δεν νομίζω ότι οι γραμμές αυτές μπορούν να συναντηθούν.

α. Αμερόληπτη εξέταση του μάρτυρος που επιθυμεί την ανατροπή εκ των έσω:
Είπε ο μάρτυς της πρώτης γραμμής: "Ας ρίξουμε την κυβέρνηση αυτή ώστε να πάρει ο λαός μια ανάσα και βλέπουμε παρακάτω".
Μπορεί να έχει δίκιο και ν' αναπνεύσει προσωρινά ο λαός. Δεν ανάσανε βαθιά κατά την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ; Πως θα μπορέσει, όμως, αυτή η καλοπροαίρετη κυβέρνηση να δώσει την ανάσα αυτή; Είναι πολύ διαφορετική η σημερινή συγκυρία σε σχέση με το 1981. Η χώρα έχει χρεωκοπήσει και ελέγχεται πλήρως από τους δανειστές. Με τις δεδομένες συνθήκες δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί χωρίς δάνεια. Δεν θά 'χει η αριστερή κυβέρνηση να κάνει με τους ίδιους εταίρους; Γι' αυτό άλλωστε δεν ψαλιδίζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ τη ρητορική του περί χρέους από "διαγραφή" σε "κούρεμα";  Πως θα μπορέσει μια τέτοια κυβέρνηση να ακυρώσει απερίσπαστη μια πολιτική που αποτελεί κεντρική στρατηγική του νοσούντος καπιταλισμού;
Και το κυριότερο: Ποιο θα είναι το τοπίο μετά από την κατάρρευση των τελευταίων προσδοκιών;

β. Αμερόληπτη εξέταση του μάρτυρος που επιθυμεί την ανατροπή του συστήματος:
Είπε ο μάρτυς της δεύτερης γραμμής: "Να ανατρέψουμε το σύστημα για ν'αναπνεύσει ο λαός μια κι έξω".
Δίκαιο και λογικό. Ενώ όμως η πρώτη γραμμή προβληματίζει για την επόμενη μέρα, η δεύτερη γραμμή έχει δυσκολίες κυρίως στην υλοποίηση. Ο καπιταλισμός είναι, εδώ και χρόνια, άρρωστος. 'Οχι όμως του θανατά. Θα ήταν πολύ βολικό να ψόφαγε μόνος του αλλά ελάχιστα πράγματα χαρίζονται στη ζωή. Πρέπει λοιπόν να τον ψοφήσεις, κι αν όχι ολοκληρωτικά, τουλάχιστον να εξασφαλίσεις ότι δεν θα δημιουργήσεις μια σοσιαλιστική νησίδα σε μια άγρια καπιταλιστική θάλασσα. Χρειάζεται, τρόπον τινά, ένα σοσιαλιστικό αρχιπέλαγος. Αλλά ακόμα και για τη νησίδα, ακριβώς επειδή άνευ χειραφετημένης εργατικής τάξης δεν μπορείς να φτιάξεις ούτε ύφαλο, χρειάζεται υπομονή και πολύ δουλειά στη χειραφέτηση.


Μερικές πρόσθετες παρατηρήσεις (μειωμένης αμεροληψίας):
Οι γνωστές μπουρδολογίες περί "κρίσης χρέους" καμουφλάρουν στα μάτια της αόμματης πλειοψηφίας την ολοκληρωτική επίθεση του συστήματος κατά της εργατικής τάξης, αποσπώντας την προσοχή από τα δόντια του ασθμαίνοντος τέρατος και μεταθέτοντάς την στην περμανάντ του. Τα δόντια όμως μασουλάνε το βιοτικό της επίπεδο, τις δημοκρατικές της ελευθερίες, το δικαιώμά της να συνδικαλίζεται και να αμύνεται, τη δημόσια υγεία και παιδεία. Και μάλιστα "δικαιολογημένα". Το βιοτικό επίπεδο κατακρημνίζεται διότι "μαζί τα φάγαμε" και πρέπει επιτέλους να νοικοκυρευτούμε. Ο συνδικαλισμός είναι η αιτία κάθε κακού, αφού διώχνει τις επενδύσεις και την ανάπτυξη ενώ οι συνδικαλιστές είναι χαραμοφάηδες, προδότες και τραμπούκοι. Η φτώχεια δεν είναι εγκληματικό απότοκο του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά ιδιώνυμο αδίκημα. Κι όταν μάλιστα συνδυάζεται με τη μετανάστευση είναι λέπρα.
Δεν χρειάζεται τετραψήφιο αϊκιού για να τα δει κανείς τις μεθοδεύσεις αυτές. Κι όμως το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της ίδιας της εργατικής τάξης συντάσσεται ηθικά με τον επιτιθέμενο καπιταλισμό και τα χυδαία εργαλεία του και όχι με την ίδια του την τάξη, αποδεικνύει ότι τα εργαλεία αυτά είναι εξαιρετικής αποτελεσματικότητας. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που αποδίδουν το γεγονός στα φαντάσματα και την αβασκανία.

Υπάρχει καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο; Εξημερώνεται ο καπιταλισμός; Μπορείς να τον βάλεις να κάνει και τούμπες στο τσίρκο;
Όχι.
Τότε πως θα κυβερνήσεις φιλολαϊκά βρε έρμε;
Η πλάκα είναι ότι πολλοί από αυτούς που τρέφουν τέτοιες αυταπάτες ακούγονταν μέχρι πρόσφατα να λένε το σύνθημα "Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες". Για να μην πω το "Να καεί το μπουρδέλο η βουλή".
(Το πρώτο εννοοείται ότι το συμμερίζομαι κι εγώ).

Και τότε τι διάολο να κάνουμε;
Αν πιστεύεις στην "ανατροπή εντός συστήματος" τότε είσαι καταδικασμένος να προσπαθήσεις να πείσεις το μικροαστό ότι θα γίνεις κεντρώος στη θέση του κεντρώου. Ειδάλλως ο μικροαστός θα μείνει σ'αυτά που ξέρει. Τι να κάνει ο δόλιος; Έχει αγαπήσει το κελί του και θα το άλλαζε μόνο για ένα παρόμοιο, μόνο λίγο πιο ευρύχωρο.
Λυπάμαι που δεν μπορώ, ως μονάδα, να σε ακολουθήσω σ'αυτό. Μακάρι τελικά να τα καταφέρεις το ακατόρθωτο και το κελί να έχει θέα.

Αν πιστεύεις στην ανατροπή του συστήματος χρειάζεσαι κυρίως να υποστείς μια εσωτερική διεργασία. Να αναμετρηθείς πρώτιστα με το μικροαστό που σέρνεται μέσα σου και δευτερευόντως με αυτόν των άλλων. Να αναμετρηθείς με το φόβο του αγνώστου, της ριζικής αλλαγής. Να απαρνηθείς το "κάλλιο πέντε -ή εστω τέσσερα- και στο χέρι". Χρειάζεται σε τελική ανάλυση να απαντήσεις με ειλικρίνεια στο ερώτημα "Είμαι εγώ έτοιμος για την ανατροπή;".
Κι αν τα καταφέρεις, τότε θα χρειαστείς γερό στομάχι. Γιατί απέναντί σου, εκτός από τους άλλους, θα έχεις πολλούς από αυτούς που συνειδητοποίησαν ότι η ανατροπή είναι ωραία μόνο ως σύνθημα.
Δεν νομίζω πάντως ότι η απάντηση είναι εύκολη.

Μάνα, όνομα είναι αυτό που μού 'δωσες;

-Νεφέλη πρόσεχε το παιδάκι.
-Μπαμπά, ο Κρίτων δεν κατεβαίνει από την κούνια.
-Ορφέα σε πέντε λεπτά φεύγουμε.
Τρία ονόματα άκουσα στην παιδική χαρά και ήταν τα παραπάνω. Ψέμματα, ήταν κι ένα κοριτσάκι που το φώναζαν Ζωρζινέλλα, Ζιγκουάλα, κάτι τέτοιο. Επίσης, δεν ορκίζομαι, ίσως ήταν ο Ορφέας που δεν κατέβαινε από την κούνια κι όχι ο Κρίτων. Αν όμως συνδυάσω το γεγονός ότι στα 7 τελευταία χρόνια που πηγαίνω στις παιδικές χαρές (παλιότερα δεν μ' άφηνε η μαμά μου) δεν έχω ακούσει να φωνάζουν ούτε έναν (1) Κώστα (ενώ έχω ακούσει αμέτρητους Κωνσταντίνους), συμπεραίνω ότι:

• Σε λίγα χρόνια οι Κωστάδες θα είναι λιγότεροι κι από τους Γοτφρίδους. Οι Κωνσταντίνοι όμως θα κονταροχτυπιούνται με τους Αλέξανδρους για την πρωτιά.
• Οι Νεφέλες είναι περισσότερες απ' τις Μαρίες και τις Κατερίνες μαζί.
• Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει Αθανασία. (Υπάρχουν όμως Νάνσες)
• Που 'σαι Θανάση; (Αν τον βρεις δείχτον μου)
• Παππούδες και γιαγιάδες χωρίς μεγαλειώδες όνομα την πάτησαν.
• Τουλάχιστον από ονόματα χεστήκαμε στο μεγαλείο.

Πως ξέμειναν έτσι αυτοί και δεν τους φωνάζουν Γεώργιους;

Ευπειθώς,
Αλεξιπόρδιππος

Υ.Γ. Ζητείται Λεμονιά για σοβαρή σχέση.

Παρααντιφασιστέψαμε

Μετά το μπουζούριασμα της χρυσής αυγής, αν τελικά ολοκληρωθεί, νομίζω πως ένα μήνυμα που περνάει η κυβέρνηση είναι το εξής:
Κανονίστε τώρα την πορεία σας εσείς του άλλου άκρου διότι πλέον ανοχή μηδέν στα άκρα.
(Ταυτόχρονα εμείς στην κυβέρνηση -ετεροπροσδιοριστικά- προφανώς δεν είμαστε άκρο αλλά κέντρο).
Ως γνωστόν τα άκρα πολλοί εμίσησαν, το κέντρο ουδείς.
Προηγήθηκε ένας άνευ προηγουμένου αντιφασιστικός άνεμος στα αστικά ΜΜΕ. Όπως και ένα υπερβολικό τζέρτζελο για την κωμική υπόθεση των εφέδρων που κλείναν ραντεβού για πραξικόπημα. Όμως τα πραξικοπήματα στην Ελλάδα γίνονται απαραιτήτως από συνταγματάρχες. Οι οποίοι δεν συνήθιζαν μέχρι τώρα να ποστάρουν τις προθέσεις τους σε μπλογκς.

Ίσως να είναι πολύ απλό: Η κυβέρνηση παίζει το παιχνίδι του "κινδύνου αποσταθεροποίησης" διότι το χρειάζεται άμεσα. Και μέσα σ' αυτό χρειάζεται και μια "δικαιοσύνη με πυγμή".
Σε κάθε περίπτωση, όταν το αστικό κράτος μπουζουριάζει το παρακράτος κάτι ύποπτο συμβαίνει.

Ο Εφιάλτης, η Κερκόπορτα και το ΚΚΕ

Πριν από 2493 έτη και κάτι μερόνυχτα, μια μικρή στρατιωτική δύναμη διαφόρων ελληνικών φυλών, περί τα 6-7000 άτομα στη σούμα, αντιμετώπισε στα στενά των Θερμοπυλών την στρατιωτική υπερδύναμη της εποχής Περσία, η οποία διέθεσε στη μάχη υπερεικοσαπλάσια δύναμη. Οι πολιορκημένοι άντεξαν τρεις μέρες αλλά, μοιραία, ηττήθηκαν. Κι όπως συνήθως συμβαίνει, η αθανασία δεν είναι για τους πολλούς· έτσι την απόλαυσε κυρίως ο Λεωνίδας (μετά θάνατον βέβαια ο δόλιος) και οι 300 του (ως ανώνυμες μονάδες έκαστος). Οι υπόλοιποι μαχητές ξέμειναν στο ράφι της ιστορίας ή έστω της ανωνυμίας.
Όπου όμως περισσεύει η δόξα δε λείπει και η προδοσία. Κι αν λείπει, την εφευρίσκουμε.
Οι 6-7000 έλληνες δεν έχασαν τη μάχη λόγω της συντριπτικής αριθμητικής υπεροχής των περσικών δυνάμεων. Την έχασαν επειδή προδόθηκαν από τον Εφιάλτη.

Πριν από 560 έτη και μπόλικα μερόνυχτα, μια μικρή στρατιωτική δύναμη (πάλι 6-7000 ανδρών), αποτελούμενη κυρίως από γενοβέζους μισθοφόρους, υπερασπιζόταν την Κωνσταντινούπολη από τα στίφη του Μωάμεθ του Πορθητή. Η αναλογία αυτή τη φορά ήταν κάπως καλύτερη αφού ο Μωάμεθ δεν είχε πάνω από 100.000 στρατιώτες. Χώρια που οι αμυνόμενοι ήταν ταμπουρωμένοι πίσω από τα πανίσχυρα θεοδοσιανά τείχη. Μετά από σκληρές μάχες οι υπερασπιστές της Πόλης ηττήθηκαν από τις υπέρτερες δυνάμεις και στεφανώθηκαν με τη δόξα. Αλλά και πάλι, πίσω από τη δόξα φύτρωσε η προδοσία. Η Πόλη δεν έπεσε επειδή η βυζαντινή αυτοκρατορία είχε καταντήσει πόλη-αυτοκρατορία χωρίς επικράτεια αλλά επειδή κάποιος προδότης έμπασε τους πολιορκητές από την Κερκόπορτα.

Κοινό σημείο των δύο ιστοριών είναι το ότι όσο υπήρξε η Κερκόπορτα άλλο τόσο υπήρξε ο Εφιάλτης.

Eίναι γνωστό ότι οι νίκες έχουν πολλούς πατεράδες αλλά οι ήττες μόνο ήρωες και προδότες. Απολογιστικά κρίνοντας. Τι γίνεται όμως κατά τη διάρκεια της μάχης; Δεν βγήκε βέβαια ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος (πριν μαρμαρωθεί ακόμα) να πει: "Μην τολμήσει ωρέ κανένας να ανοίξει την Κερκόπορτα, για θα του κόψω τα καλαμπαλίκια!". Θα μπορούσε όμως κάλλιστα να πει: "Για πετάξτε τα ράσα βρε ρεμπεσκέδες που πλημμυρήσατε τα μοναστήρια και πιάστε το γιαταγάνι". Θα μάζευε τότε καμιά διακοσαριά χιλιάδες ασκέρι και θα τούμπαρε τους συσχετισμούς. Δεν τό 'πε όμως.

Κάπως έτσι είναι οι αναλογίες και σήμερα. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιορκημένων έχει μονάσει στην μιζέρια της και δεείται υπέρ σωτηρίας των ξεροκομμάτων ημών, ενώ κάποιοι ασχολούνται κατ' αποκλειστικότητα με την "κερκόπορτα" και τους θυρωρούς της. Συνήθως δε στο θυρωρείο τοποθετούν το ΚΚΕ. Είναι μια μικρή αδυναμία του γένους. Είναι πιο βολικό να πετάς το ανάθεμα στον διπλανό σου παρά να αντικρύσεις τη ζοφερή πραγματικότητα. Η οποία συνίσταται στο ότι ο εχθρός είναι ισχυρότερος, έχει όλα τα σύγχρονα πολιορκητικά μέσα (ενώ εσύ αμύνεσαι με σφεντόνες), σπέρνει με ευκολία τη σύγχυση, τη διχόνοια και το φόβο. Ο εχθρός δεν έχει ανάγκη από προδότες. Ίσως να είχε αν οι συσχετισμοί ήταν αντίστροφοι. Αυτό που έχει ανάγκη είναι ο φόβος, η μιζέρια και η καχυποψία ανάμεσα στους πολιορκημένους. Κι ενώ καταλαμβάνει ένα-ένα τα κάστρα σου εσύ να ψάχνεις για προδότες και ν' αποθέτεις τίς ελπίδες σου στην άφιξη του γενοβέζικου ιππικού.

Στο μεθεπόμενο επεισόδιο: "Ε τότε τι διάολο να κάνουμε;"

Αποκλειστικό: Το ΚΚΕ είναι δεκανίκι των κρεατέμπορων και της Ελληνικής Ζυθοποΐας

"Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;" Αναρωτήθηκε κάποτε, επ' αφορμή του φόνου του Λαμπράκη, ο "αείμνηστος εθνάρχης" Καραμανλής. Τελικά τον τόπο τον κυβέρνησε εναλλάξ το κόμμα του και το κόμμα του ετέρου καππαδόκη, ο οποίος όμως έφτασε μόλις μέχρι το βαθμό του "αείμνηστου". Ούτε καν του "παπατζή", πόσο μάλλον του "εθνάρχη". Μετά από μερικές δεκαετίες αείμνηστης εναλλάξ διακυβέρνησης των αείμνηστων και των επιγόνων τους, ο τόπος έφτασε εδώ που έφτασε. Το ερώτημα "ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο" απαντήθηκε. Μένει να απαντηθεί το:
"Ποιος φταίει για τη σημερινή κατάντια;"
Η απάντηση είναι απλή. Αν ρωτήσεις δέκα περαστικούς, οι οκτώμιση θα απαντήσουν "ΟΛΟΙ".
"Τι όλοι;" Θα πεις. "Κυβέρνησε και το ΚΚΕ;"
Κι αν νομίζεις ότι θα αλλάξει η απάντηση, εδώ είμαι εγώ για να τεκμηριώσω ατάκα κι επιτόπου το ότι όχι μόνο φταίει το ΚΚΕ αλλά όσοι το κατηγορούν είναι επιεικείς μαζί του σε βαθμό παρεξήγησης. Θα αποδείξω παρακάτω ότι το ΚΚΕ όχι μόνο είναι δεκανίκι της Νουδού αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, της χρυσής αυγής, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των κρεατέμπορων και της Ελληνικής Ζυθοποιΐας.


1. Ποιο μωρέ; Το ΚΚΕ; Αφού είναι δεκανίκι της ΝΔ / του ΠΑΣΟΚ / της κυβέρνησης / των αφεντικών

Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Το ΚΚΕ διασπά το εργατικό κίνημα, σαμποτάρει ή κουκουλώνει τους αγώνες, εμποδίζει τη ριζοσπαστικοποίηση, προστατεύει τη βουλή, τραμπουκίζει τους γνήσιους επαναστάτες κλπ. Με λίγα λογικά αλματάκια μπορείς πανεύκολα να αποδείξεις όλα τα παραπάνω.

α. Οι πορείες / συγκεντρώσεις
Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ πάει πάντα μόνο του. Αποφεύγει τους υπόλοιπους πορευόμενους σα να είναι ψωριάρηδες. Πάνε οι άλλοι στο Σύνταγμα, πάει αυτό στην Ομόνοια. Ή ακολουθεί σε απόσταση. Κι αντί να περιμένει να κάνουν οι "ψωριάρηδες" το γιουρούσι ή τελοσπάντων να διαλυθούν πρώτοι, αυτό κάνει μια γρήγορη παρέλαση και αποχωρεί. Φυσικό κι επόμενο είναι οι γνήσιοι αγωνιστές να απογοητεύονται και να πέφτει το αγωνιστικό ηθικό τους. Διότι, μια-δυο ωρίτσες παραπάνω στην πλατεία και μπραφ, θα γκρεμιζόταν η κυβέρνηση. Η οποία ανακουφίζεται βλέποντας ότι για μία ακόμα φορά δεν θα χρειαστεί να στριμωχτεί σε ελικόπτερα. Ποιος ξεχνά τη μέρα που το ΠΑΜΕ προστάτεψε τη βουλή από τα πλήθη που ήταν έτοιμα να την καταλάβουν εξ΄εφόδου; Κι αν δεν το έκαναν μιαν άλλη μέρα, όταν το ΠΑΜΕ έλλειπε μπροστά απ' τη βουλή, φταίνε οι χωριστές συγκεντρώσεις και ο Κρόνος που έχει σκαλώσει στον Ερμή. Πότε θα κάνει ξαστεριά και πότε συναστρία, να μην είναι ανάδρομος ο Κρόνος και νά'ναι πάλι οι συνθήκες κατάλληλες για μια νέα έφοδο; Σίγουρα πάντως οι αστολόγοι του ΠΑΜΕ θα το έχουν προβλέψει για να ξανα-ανακοπεί η λαϊκή ορμή.

β. Τα συνδικάτα
Στα συνδικάτα το ΠΑΜΕ δουλεύει για τους εργοδότες. Σνομπάρει το παλλαϊκό αίτημα για γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Ένα αίτημα απολύτως ρεαλιστικό, άσχετο αν η συνδικαλιστική πυκνότητα στην Ελλάδα τραβά την κατηφόρα (από 37% το 1985 έπεσε είκοσι χρόνια μετά περίπου στο μισό). Για να μην πούμε για τη συνδικαλιστική συμμετοχή. Άσχετο κι αν η όποια πυκνότητα αφορά κυρίως στα συνδικάτα του δημοσίου. Κι άσχετο αν οι περισσότεροι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα δεν έχουν καν σωματείο ώστε να απολαμβάνουν στοιχειώδους συνδικαλιστικής κάλυψης, έστω και για μια δίωρη στάση εργασίας. Πόσοι και πόσοι απεργοσπάστες δεν λένε: "Εγώ 24ωρη / 48 ωρη δεν κάνω αλλά άμα είναι για διαρκείας θα είμαι μπροστάρης!" Οι παρατάξεις, όμως, της ανόθευτης αριστεράς αφουγκράζονται το λαϊκό αίσθημα και απαιτούν απεργία διαρκείας. Κι έχουν βέβαια δίκιο, αφού δίκιο έχει πάντα στη ζωή αυτός που φεύγει. Το ΚΚΕ μεταθέτει τις όποιες εξελίξεις στη δευτέρα παρουσία ακριβώς επειδή βλέπει τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού και φοβάται πως θα χάσει τη δουλειά του ως δεκανίκι. Ο λαός είναι πανέτοιμος για την ανατροπή και το μόνο που του λείπει είναι μια απεργία διαρκείας με μιάμιση τζούρα ΚΚΕ (έτσι γράφει η συνταγή της επανάστασης). Κι αυτή τη τζούρα το ΚΚΕ την αρνείται προδοτικά!

γ. Τα τάτσι μίτσι κότσι
Τρανή απόδειξη για το πόσο ξεπουλημένο είναι το ΚΚΕ είναι τα κατά καιρούς εύσημα που του απονέμουν τα τσιράκια του συστήματος. Όπως είναι φυσικό, όταν κάποιος λέει καλά λόγια για σένα θέλει το καλό σου. Κι όταν λέει κακά το κακό σου. Όταν ας πούμε ο Πορτοσάλτε απονέμει εύσημα στο ΠΑΜΕ το κάνει για να ενισχύσει την εικόνα του. Αδιαμφισβήτητα. Ή, αντίστοιχα, όταν ο Πάγκαλος βρίζει τον Τσίπρα το κάνει γιατί έτσι η εικόνα του Τσίπρα θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Όπως εξάλλου συνέβη στον έρμο το ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκπληκτικής -ομολογουμένως- σύλληψης και εκτέλεσης εκστρατείας "Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για όλα".

δ. Οι ύποπτες συναλλαγές
Οι ΚΚέδες το παίζουν κομμουνιστές αλλά είναι στυγνοί καπιταλιστές. Ακόμα δεν έχουν δώσει πειστικές εξηγήσεις για το υπερσύγχρονο άιπαντ που δεν δικαιολογείται από το πόθεν έσχες της Παπαρήγα. Πρόσφατα ξεπούλησαν τον 902 σε ύποπτους και ακατανόμαστους επιχειρηματίες δηλώνοντας τάχα ότι με τα έσοδα θα πληρώσουν σωρρευμένες οφειλές. Φυσικά τα λεφτά του ξεπουλήματος θα μπουν στις τσέπες των γραφειοκρατών οι οποίοι κυκλοφορούν για ξεκάρφωμα με παντόφλες κι εργατικές φόρμες, μετακινούνται με το μετρό, αλλά έχουν πολυψήφιες καταθέσεις στην Ελβετία και επιδίδονται σε οργιώδεις κραιπάλες στα μυστικά διαμερίσματα του Περισσού. Για να συνεχίσουν να κονομάνε εις βάρος του λαού επιδίδονται με μεθοδικότητα στα ανωτέρω α. και β. Αλλά ουδέν κρυπτόν υπό του ηλιθίου και ολο και κάποιος ριγμένος στη μοιρασιά θα αποκαλύψει την αλήθεια. Κάτι σαν τις "αποκαλύψεις" περί Γερμανού ας πούμε.


2. Μα είναι προφανές ότι το ΚΚΕ είναι δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ
Με παπά και με κουμπάρο. Τα επιχειρήματα συντριπτικά. Προ των περσινών εκλογών του Ιουνίου ο ΣΥΡΙΖΑ απήυθυνε διαρκώς εκκλήσεις στο ΚΚΕ να συνεργαστούν σε επίπεδο Κυβέρνησης της Αριστεράς. Το ΚΚΕ έκανε τάχα μου το δύσκολο. Και δια στόματος Παπαρήγα έβαλε ένα φοβερό αυτογκόλ δηλώνοντας ότι δεν θέλει να κυβερνήσει. Τα γεγονότα όμως ήρθαν να αποδείξουν ότι το αυτογκόλ ήταν εσκεμμένο κι από πριν ξεπουλημένο. Το ΚΚΕ έχασε το 50% της εκλογικής του δύναμης υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αναδείχτηκε έτσι σε ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση. Τι πιο απτό από αυτό; Αρνήθηκε τη συμμετοχή σε μια ενιαία κυβέρνηση της αριστεράς διότι δεν ήθελε να κυβερνήσει, δεν θέλει ρε παιδί μου ευθύνες, θέλει πάντα να κάνει το δεκανίκι της όποιας εξουσίας. Η συνεχιζόμενη ρητορεία κατά του ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, με την έμφαση και την έκτασή της, λειτουργεί, αποδεδειγμένα, υπέρ του. Το ΚΚΕ παριστάνει ότι τάχα μισεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Ε, άμα σε μισεί ένα γραφειοκρατικό "απολίθωμα", δεν μπορεί, σίγουρα ζηλεύει τη φρεσκάδα και την ομορφιά σου. Κι αν συνεχίσει τη ρότα αυτή, είναι βέβαιο πως θα συρρικνωθεί κι άλλο, κι ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέλους θα κυβερνήσει.


3. Ρε συ, το ΚΚΕ είναι δεκανίκι της χρυσής αυγής
Με ποιο τρόπο; Όσο το ΚΚΕ τηρεί στάση ήπια ως παθητική, όσο δεν φέρνει το επαναστατικό ζητούμενο σε επίπεδο πράξης, να τιμωρήσει τους κλέφτες και τους "προδότες" με καρπαζές και αγχόνες, μοιραία θα δημιουργεί ζωτικό χώρο στους εξτρεμιστές της ακροδεξιάς. Γιατί; Δεν είναι λογικό επιχείρημα; Αφού το ΚΚΕ δεν εξτρεμίζει ενισχύει εμμέσως αυτούς που εξτρεμίζουν. Κι όπως έγραφε ανώνυμος σχολιαστής (ουδεμία σχέση με διαμορφωτές αντανακλαστικών) το ΚΚΕ στο Πέραμα έστειλε μόνο 10 άτομα (και όχι 100) για αφισοκόλληση διότι ήθελε θύματα. Γιου νόου, αρνητική διαφήμιση (αλλά πάντως διαφήμιση) στη χρυσή αυγή και πάσα στη Νουδού των δυσαρεστημένων χρυσαυγιτών. Σατανικό! 


4. Κι όμως το ΚΚΕ είναι δεκανίκι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Βλέποντας ένας αριστερός τα καμώματα του ΚΚΕ δεν πρόκειται βέβαια να τρέξει απογοητευμένος στην αγκαλιά των ναζί. Ή στο ΣΥΡΙΖΑ θα στραφεί ή -αν είναι λίγο πιο ριζοσπαστικός- θα στραφεί αριστερότερα. Όπου θα βρει πλήθος κομμάτων και κομματιδίων. Κι ανάμεσά τους ισχυρότερη και θορυβωδέστερη θα εντοπίσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η οποία είναι γενικώς "αντι-", όπερ αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιφασιστική κλπ. Κι όπως όλοι οι "αντι-", έχει ευκινησία και ισχυρό τεκμήριο αθωότητας.

Όσον αφορά στους κρεατέμπορους και την Ελληνική Ζυθοποιΐα, το ότι το ΚΚΕ είναι δεκανίκι τους είναι προφανές από το γεγονός ότι στο φεστιβάλ ψήνονταν μόνο κεμπάπ και σουβλάκια (γιατί όχι και σαρδέλες ή χαλούμι;) ενώ από μπύρες διατίθονταν μόνο Άμστελ.


Συμπεράσματα από το παραπάνω παραλήρημα:
Ακόμα κι αν έχεις τις καλύτερες των προθέσεων η προκατάληψη στουμπώνει τα βασικά γάγγλια.
Η βλακεία είναι ανίκητη γιατί η γεύση της μοιάζει μ' αυτή του φρούτου της γνώσης.
Η ψευτιά δεν χρειάζεται λογική και τεκμηρίωση αφού η βλακεία είναι πιστός της σύμμαχος.
Κανένα επιχείρημα δεν θα πείσει ποτέ κάποιον που έχει ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά.

Στο επόμενο επεισόδιο: Ο Εφιάλτης, η Κερκόπορτα και το ΚΚΕ

Προ πάντων σοβαρότης

Σύμφωνα με έγκυρο γκάλοπ για λογαριασμό του Ελεύθερου Τύπου μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της χρυσής αυγής θορυβήθηκε που το κόμμα τους δολοφονεί έλληνες -το ψήφισαν για να εξολοθρεύσουν μόνο τους φτωχομετανάστες- και άλλαξε την πρόθεση ψήφου. Η ΧΑ σημειώνει "κατακόρυφη πτώση" κι εντελώς τυχαία η Νουδού αυξάνει τα ποσοστά της, τη διαφορά από το ΣΥΡΙΖΑ και την παράσταση νίκης.
Ο Μπάμπης, παρά τα μπινελίκια, δικαιώνεται. Η "σοβαρή χρυσή αυγή" μεταγγίζεται στη Νουδού. Πόσοι φόνοι χρειάζονται για να ξανα"σοβαρευτούν" άπαντες οι "αγανακτισμένοι";

Απολογητικό υπόμνημα

Η αλήθεια είναι ότι δεν τό 'χει χάσει ο Μίκης. Εγώ ήμουν που τό' πα, το παραδέχομαι, σε πρόσφατο σχόλιό μου. Νομίζοντας ότι προπαγανδίζει εκβιαστικά ψευδοδιλήμματα, μια νέα εκδοχή του "Καραμανλής ή τανκς". Αυτό που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι ο αυθορμητισμός και η ειλικρίνειά του. Δυο ιδιότητες που διευκολύνουν τις μοδίστρες (όπως εν προκειμένω την Αυγή) στη μεταποίηση φράσεων σε γραμμικά συνθήματα. Από την άλλη βέβαια, ίσως κι ο ίδιος κάπου να υπερβάλλει μιλώντας για πετρελαϊκούς πλούτους και σχετικές σκοτεινές επιβουλές των ξένων καπιταλιστών. Ίσως να υπερτονίζει τον όρο "αντεθνικό", λες και η εθνικότητα είναι αυτή που διαχωρίζει τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, και όχι η τάξη.

Ιδού λοιπόν η ολοκληρωμένη δήλωσή του. Η έμφαση διά μπολνταρίσματος είναι προφανώς δική μου, για δικούς μου μικροπολιτικούς λόγους, και ουδεμία ευθύνη φέρει ο ίδιος.

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΠΑΛΑ
Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια της Μαρίας Φαραντούρη. Καθισμένοι πλάι-πλάι παλιοί σύντροφοι όπως ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η αφεντιά μου. «Είμαστε εδώ τέσσερις γενιές αριστερών», τους είπα. «Εμείς προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να χτυπήσουμε την πόρτα της Εξουσίας. Δεν τα καταφέραμε. Τώρα την χτυπά ο νεότερος…». «Και ;;;», ρώτησε κάποιος από το πηγαδάκι που είχε σχηματιστεί γύρω μας. «Άκου φίλε», του είπα, «μπορεί όλοι εσείς να σκέφτεστε (και με το δίκιο σας) ένα σωρό πράγματα για μας, όμως η Ελληνική Αριστερά είναι ένα ποτάμι. Το ίδιο. Βρεθήκαμε μπροστά σε βράχους. Χωριστήκαμε σε διχάλες. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα την πόρτα χτυπά ο νεότερος…». «Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια…». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ.
Δυστυχώς αυτά είναι λόγια που λέγονται στην ανάλαφρη ατμόσφαιρα του διαλείμματος μιας συναυλίας. Πίσω όμως κρύβεται η ωμή πραγματικότητα και η προσωπική μου τραγωδία. Που μεγαλώνει όσο λιγοστεύει το λαδάκι στο καντήλι μου. Και μιας και η «Αυγούλα» μου έκανε την τιμή να με αναφέρει αδράχνοντας την ευκαιρία, για να προβάλει ένα προεκλογικό σύνθημα, θα πρέπει νομίζω να μου δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλώσω ολοκληρωμένα την σκέψη μου σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρόλο της Αριστεράς.
Στις συναντήσεις μας στα πλαίσια του Μετώπου ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. διαπιστώθηκε η βασική μας διαφορά (ανάμεσα στις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις δικές μου), που εξακολουθεί να υπάρχει: δηλαδή αν είναι εφικτή η ριζική αλλαγή (που έχει ανάγκη ο τόπος) μέσα ή έξω από το Σύστημα Εξουσίας. Το «μέσα» σήμαινε συμμετοχή στις εκλογές με στόχο την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής Εξουσίας. Το «έξω», να βάλουμε όλοι μας το όποιο βάρος μας για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου Αντίστασης. Είναι αλήθεια ότι από τις αρχές του 2011 η πολιτική μου σκέψη ριζοσπαστικοποιήθηκε. Γιατί; Πρώτον γιατί διαπίστωσα την αρχή του τέλους του δικομματισμού, που σημαίνει απαλλαγή της μεγάλης πλειοψηφίας του Λαού μας από τον άμεσο ιδεολογικο-πολιτικό και κομματικό έλεγχο των δύο ιστορικών εκπροσώπων της ξένης εξάρτησης. Δεύτερον, η αποκάλυψη με την υπογραφή του Μνημονίου όχι μόνο του αντιλαϊκού αλλά και του αντεθνικού ρόλου των ηγετικών παραγόντων που κρατούσαν κάτω από τον άμεσο έλεγχό τους τούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ στην πρώτη φάση και της Ν.Δ. στην επόμενη. Μιλάμε για το 80% περίπου των Ελλήνων ψηφοφόρων! Τρίτον, κουρελιάστηκαν οριστικά οι μάσκες που έκρυβαν το αληθινό αποκρουστικό πρόσωπο των λεγομένων ξένων «προστατών» μας, ώστε σήμερα να μην υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μην πιστεύει ότι ο στόχος τους είναι να μας εξαθλιώσουν και να μας κατατρομοκρατήσουν, ώστε να καμφθεί κάθε δυνατότητα του Λαού μας και να παραδοθεί σαν «πρόβατο επί σφαγήν» στα οικονομικά και στρατηγικά τους συμφέροντα. Ειδικά τώρα, μετά την αποκάλυψη του πετρελαϊκού μας πλούτου, ο στόχος τους είναι να τον ελέγξουν και να τον καρπωθούν δίνοντας στον Λαό μας λίγα ψίχουλα, αφού θα έχει εξασφαλιστεί η οριστική του υποταγή στην θέλησή τους.
Αυτές οι διαπιστώσεις με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι αυτή η τεραστίων διαστάσεων απελευθέρωση του Λαού μας από τους καταναγκασμούς και τις αυταπάτες του δικομματισμού σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του ρόλου των δυνάμεων της ξένης εξάρτησης και των τοπικών συμμάχων και οργάνων τους (που όλοι μαζί, θεσμικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, κρατικοί παράγοντες συνιστούν το πλέγμα του Συστήματος Εξουσίας) δημιουργούν για την χώρα μας μια σπάνια ιστορική ευκαιρία! Ποιο ήταν το «κλειδί»; Ο ενημερωμένος λαός, που όπως έδειξαν οι μεγάλες διαδηλώσεις του 2011 και του 2012, άρχισε να κατανοεί τη δύναμή του και να ανιχνεύει την ευθύνη του για την αναγκαία ριζοσπαστική αλλαγή. Φτάνει να καταφέρει να ενωθεί γύρω από ένα κοινό στόχο και μια ενιαία αντιστασιακή ηγεσία. Αυτή ήταν κατά την άποψή μου η ώρα της Αριστεράς. Και γι’ αυτό ξαναβγήκα, 86 χρονών, σε δρόμους και σε πλατείες. Όπως σε κάθε παρόμοια στιγμή, όταν ο Λαός φορτώνεται με ιστορικές ευθύνες και κατά κάποιον τρόπο είναι «άγραφο χαρτί», περιμένει ένα χέρι να γράψει επάνω μια λέξη. Στα 1821 η λέξη ήταν «Ελευθερία». Στα 1843, «Σύνταγμα». Στα 1912 «Εδαφική ολοκλήρωση». Στα 1940 «Αντίσταση». Στα 1973 «Δημοκρατία». Στα 2012 (ακόμα και σήμερα) η λέξη που περιμένει είναι «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ».
Στις συζητήσεις μας με τους Γλέζο, Τσίπρα, Δραγασάκη είχα την ευκαιρία να τους αναπτύξω τις απόψεις μου. Δεν εισακούσθηκα. Όπως και δεν κατόρθωσα με την Σπίθα να επικοινωνήσω ελεύθερα με τον Λαό, για να του αποδείξω ότι υπάρχει λύση εφικτή και αναίμακτη έξω από το Σύστημα. Και ότι αν τη χάσουμε, αυτό σημαίνει ότι στα 1821 δεν έγινε Επανάσταση. Στα 1843 δεν κερδήθηκε Σύνταγμα. Στα 1912 δεν έγιναν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, στα 1940 με το ΟΧΙ δεν έγινε Εθνική Αντίσταση και στα 1973 με το Πολυτεχνείο δεν έπεσε η Χούντα. Τόσο κοσμοϊστορική σημασία έδινα στη σημερινή συγκυρία. Πίστεψα με πάθος ότι είναι δυνατή επί τέλους η κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και γι’ αυτό τον λόγο η τωρινή μου απογοήτευση με οδήγησε στη δραματική μου απόφαση να θεωρώ τον εαυτό μου «νεκρό» πολιτικά.
Συμπτωματικά αυτή η συνάντηση των τεσσάρων έτυχε να γίνει την επομένη μέρα που έβαλα τη λέξη «ΤΕΛΟΣ» κάτω από το έμβλημα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών στην Ιστοσελίδα της. Φυσικά «ΤΕΛΟΣ» όχι για την Σπίθα αλλά για τη δική μου ολοκληρωτική αποστράτευση ως μαχόμενου πολίτη, έπειτα από αγώνες 70 χρόνων, μιας και οι απόψεις μου δεν έγιναν τελικά γνωστές στον Λαό ούτε αποδεκτές από τις συγγενέστερες πολιτικές ηγεσίες. Η συνάντηση αυτή έγινε επίσης την επομένη της δημοσίευσης ενός προφητικού, για άλλη μια φορά, άρθρου μου, στο οποίο έγραφα ότι η Χρυσή Αυγή έχει περάσει στη φάση του αίματος και του θανάτου, με κύριο στόχο την Αριστερά. Θα ήθελα λοιπόν από την «Αυγή» να προβάλει αυτή την έκκληση που διατύπωσα χθες στους παλιούς συνοδοιπόρους μου υπενθυμίζοντας ει δυνατόν, ορισμένα αποσπάσματα από το άρθρο μου εκείνο. Αν δεν τους ενώνει η επίθεση, ας τους ενώσει η άμυνα! Ήδη χθες ήρθε η επιβεβαίωση της προειδοποίησής μου, είχαμε τον πρώτο νεκρό! Ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος για τη χώρα. Όμως για μας τους αριστερούς (κάθε χώρου ή εκτός «χώρου») είναι άμεσος… Τώρα αρχίζω να σκέφτομαι ότι η τυχαία μας συνάντηση στο διάλειμμα της συναυλίας του Ηρωδείου μπορεί και να μην ήταν τυχαία! Και φυσικά δεν επιτρέπεται να περιοριστεί σε ένα σύνθημα… Γιατί τα όσα ειπώθηκαν μεταξύ μας για την επίθεση στο Πέραμα μπορεί και πρέπει να ξυπνήσουν μέσα μας τους εφιάλτες του παρελθόντος, οι υπεύθυνες ηγεσίες πρέπει να λάβουν έγκαιρα μέτρα σε απόλυτη προτεραιότητα, για να μην ξανασηκώσουν κεφάλι αυτοί που ευθύνονται για τις δύο μεγάλες τραγωδίες του τόπου μας, τον Εμφύλιο Πόλεμο και την Δικτατορία
Αθήνα, 18.9.2013

Μέσα ή έξω από το σύστημα εξουσίας. Αυτή είναι η ερώτηση. Χωρίς σύμπνοια στην απάντησή της, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν θα υπάρξει μέτωπο αλλά τουρλουμπούκι.

Διαμάντια στα σκουπίδια

Ο 902 έκλεισε, η ΕΡΑ παραμένει βουβή (τουλάχιστον στο λεκανοπέδιο) και τα FM θυμίζουν επαρχία άνευ κλαρίνου. Η τηλεόραση έτσι κι αλλιώς ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Το λατρεμένο Σταρ πάει δυστυχώς να παρασοβαρέψει και στη θέση του τηλεοπτικού 902 ξεφύτρωσε ένα "Ε"σπρεσσοκάναλο.
Αυτό όμως το ίδιο εσπρεσσοκάναλο, χτες βράδυ πρόβαλε την άγνωστη ταινία του Tim Hunter "The saint of Fort Washington" (1992).

Πρόκειται για μια ταινία η οποία περιέργως κυκλοφόρησε από τη Warner Bros Pictures. Περιέργως, διότι πρόκειται για ταινία-γροθιά στο χολιγουντιανό "αμερικάνικο όνειρο", καθώς απεικονίζει με επαρκή σκληρότητα τις συνθήκες διαβίωσης των αστέγων, τόσο στους δρόμους όσο και στα άσυλα-γκέτο όπου στεγάζονται (υποχρεωτικά) τις νύχτες. Παρουσιάζει μάλιστα με τρόπο αποκαλυπτικό (αν και κάπως συγκρατημένο) την αντιμετώπιση των αστέγων από την αμερικάνικη αστυνομία, πράγμα που ξενίζει, αφού με τόσο CSI, NCIS, Law and Order και τόσους λεβέντηδες ήρωες χολιγουντιανών αστυνομικών θρίλλερ έχουμε πειστεί ότι οι μπάτσοι είναι ταγμένοι στη δίωξη των κακών και στην προστασία των καλών. Πιότερο βέβαια γουστάρουμε τους μπάτσους που είναι μάγκες και σκληροί και δεν κολλάνε σε νόμους, προσωπικά δεδομένα και άβατα αν είναι να μας σώσουν από τους κακούς.
Πως διάολο διένειμε αυτήν την ταινία η Warner; Μυστήριο. Άγνωστη βέβαια παρέμεινε.


Ήρωες της ταινίας είναι ένας λευκός σχιζοφρενής (μη σήριαλ κίλλερ) και ένας μαύρος άστεγος οι οποίοι συνδέονται με φιλία και προσπαθούν να επιβιώσουν κόντρα σε κάθε προγνωστικό. Και όντως ο λευκός δεν επιβιώνει τελικά, χάρη και στην αδιαφορία (έως συνενοχή) των αρχών. Η ερμηνεία του Matt Dillon ως σχιζοφρενούς αστέγου βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της Στοκχόλμης το 1993. Ο Danny Glover δεν βραβεύτηκε κάπου αλλά μάλλον δεν θα το φέρει και βαρέως αφού θά 'χει συνηθίσει στην εκτίμηση που έχει το Χόλιγουντ για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και πρωτοβουλίες.

Η ταινία βέβαια έχει κάποιες αδυναμίες αφού δεν παύει να είναι αμερικάνικη. Ο σκηνοθέτης της δεν είναι δα και ο Λόουτς, αν και πρέπει να σημειωθεί ότι ο πατέρας του, ο Ian McLellan Hunter, ήταν βρετανός και είχε κάποτε την τιμή να μπει στις μακαρθικές λίστες.
Καταπιάνεται με ένα καυτό κοινωνικό πρόβλημα, στα χνάρια του νέου βρετανικού κινηματογράφου, δυσκολεύεται όμως να υπερπηδήσει κάποια ενδημικά αμερικανικά μικροκλισέ και αποφεύγει, έστω και να υπονοήσει, οτιδήποτε το ανατρεπτικό. Είναι όμως φιλότιμη και ρεαλιστική, σύμφωνα τουλάχιστον και με σχετικές μαρτυρίες. Κι έχει μια συγκλονιστική σκηνή με την ομαδική ταφή αστέγων σε απομονωμένη νησίδα όπου απαγορεύεται η πρόσβαση ακόμα και σε συγγενείς.

Σε κάθε περίπτωση αποτελεί μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική έκπληξη.