Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Γκαρσόν, ένας λιάπης στη σούπα μου

Κάτι αστραπόγιαννοι σαν τον Λιάπη είναι τόσο χρήσιμοι για το σύστημα όσο κι ο ίδιος ο Πρετεντέρης. Ο τελευταίος και οι συνάδελφοί του σερβίρουν στον κόσμο τη συνταγή του μονόδρομου: δυο πρέζες υπευθυνότητα , τρεις κουταλιές της σούπας τρομοκρατία, μπόλικη υπομονή και πασπάλισμα με καβουρδισμένη ελπίδα. Ο πρώτος παριστάνει τη μύγα πού 'πεσε στην κατσαρόλα. Μερικές φορές η μύγα είναι πιο χρήσιμη απ' το περιεχόμενο της κατσαρόλας. Διότι ακριβώς αποσπά την προσοχή από το περιεχόμενο αυτό. Κι αηδιάζεις που έπεσε η μύγα στο φαΐ, όχι που αυτό είναι σιχαμερότερο.

Όπως ο μάγειρας βάζει προσεχτικά το κουταλάκι και αφαιρεί το απρόσεχτο έντομο, έτσι η νουδού έσπευσε να διαγράψει το Λιάπη. Τον έβγαλε και καθάρισε, μπορείς να συνεχίσεις.


Δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι οι δοσίλογοι, οι προδότες, οι γερμανοί, η Μέρκελ κι ο Λιάπης. Αν τους βγάλεις αυτούς ο καπιταλισμός θα είναι πεντανόστιμος.

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Χούφτωστη!

Πίστευα πως είμαστε πολύ καθυστερημένος λαός, τίγκα στα απωθημένα και τα ενοχικά, αλλά χαζεύοντας το δέντρο μου ξέφευγε το δάσος. Έπρεπε να διαβεί ο Μαντέλα για να καταλάβω ότι όλο το ανθρώπινο είδος υποφέρει από ψυχικό μικροτσουτσουνισμό. Άσπροι, μαύροι, κόκκινοι, μπλε, είμαστε όλοι κομπλεξικά αδέρφια. Αφορμή ήταν βέβαια τα σορόπια του Ομπάμα με την πωστηλένε δανέζα πρωθυπουργό και η παγκόσμια κατακραυγή που ακολούθησε. Μιλάμε για μαζική υστερία, ιδίως στα αμερικάνικα μέσα.
Ο Ομπάμα είναι νέος άνθρωπος και το αίμα του βράζει. Κι όμως περιορίστηκε στα χαμόγελα. Εγώ είμαι πιο νέος και το αίμα μου βράζει περισσότερο. Ασφαλώς θα τη χούφτωνα. Ποιος δεν θα συγκινούνταν δίπλα σε μια σκανδιναβή καλλονή; Που νά 'ταν δηλαδή παραδίπλα κι ο Μπερλουσκόνι!
Όμως:
1. Ο Ομπάμα είναι παντρεμένος.
2. Η γυναίκα του καθόταν παραδίπλα.
3. Παντρεμένη είναι κι η πωστηλένε.
4. Οι ηγέτες οφείλουν να είναι πρότυπα σοβαρότητας και ηθικής.
και κυρίως:
5. Δεν κάνει να τσιλιμπουρδίζει κανείς σε δημόσιες τελετές. Αν και ενίοτε συμβαίνει.

Πάντως οι αμερικάνοι δημοκρατικοί είναι κατά παράδοση τσαχπίνηδες. Ο Κλίντον πιτσίλισε την ιστορία με τα κατορθώματά του. Αλλά κι ο Ομπάμα έχει τις επιτυχίες του. Και τις απολαμβάνει.

Η θεία του Κιμ Γιονγκ Ουν χουφτώνει τον Ομπάμα λίγο πριν εκτελεστεί ομαδικά με άλλους 50.347 βορειοκορεάτες εφαψίες. Με πράσινο σακάκι ο γιος της που εκτελέστηκε με τους ηδονοβλεψίες (αγνώστου πλήθους)

Η ανθρωπότητα γουστάρει "καλό" και "κακό"
Γουστάρει τάξη, ηθική και καθωσπρεπιλίκια.

Όλα τα πλάσματα της γης είναι γενετικά προγραμματισμένα να επιδιώκουν την αναπαραγωγή προς διαιώνιση του είδους. Με ανθρώπινα κριτήρια ο άνθρωπος είναι το σοφότερο ον κι έχει προ πολλού εξασφαλίσει τη διαιώνισή του. Έτσι ενδιαφέρεται περισσότερο για την βελτίωση των συνθηκών και του προσδοκίμου της ζωής του. Είναι επιπλέον ένα είδος που απολαμβάνει το σεξ, πράγμα που δεν συμβαίνει σε όλα τα ζωντανά. Υποθέτω ότι η γενετήσια απόλαυση κλιμακώνεται ανά τα είδη συναρτήσει της νοημοσύνης τους. Κατ' επέκταση, στην ανθρώπινη εξελικτική πορεία η σεξουαλική απόλαυση ακολούθησε αύξουσα τάση. Όταν όμως ο άνθρωπος οργανώθηκε σε εξουσιαστικές δομές, σπάρθηκαν τα ενοχικά ως μέθοδος άσκησης των εξουσιών αυτών. Όσο πιο δεσποτική η εκάστοτε εξουσία, τόσο πιο κολάσιμο το τσιλιμπουρδίζειν (και κατ' επέκταση το ξενογαμείν). Εννοείται βέβαια ότι η εμπορική πορνογραφία ουδεμία σχέση έχει με το τσιλιμπούρδισμα.

Σα να μη φτάνει η απογοήτευσή μου για την στυτική ανεπάρκεια της ανθρωπότητας, διάβασα ότι μια κάπως φρέσκια επιστημονική θεωρία περί σύμπαντος ισχυρίζεται ότι το σύμπαν είναι ένα ολόγραμμα και ο βίος ψευδαίσθηση. Αν είναι έτσι τότε η Γη είναι ο μόνος υπαρκτός τόπος στο σύμπαν κι οι άνθρωποι τα μόνα νοήμονα όντα. Ή, ακόμα χειρότερα, τα πάντα είναι μια ψευδαίσθηση και το μόνο υπαρκτό ον είμαι ΕΓΩ. Τότε όλοι οι άλλοι είστε είτε πλάσματα της φαντασίας μου είτε -στην καλύτερη- δημιουργήματά μου. Πως διάολο σας έφτιαξα έτσι ρε γαμώτο; Μάλλον πρέπει να σας φτιάξω απ' την αρχή...
Μέχρι να αποδειχτεί η θεωρία ας συνεχίσω σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Πρέπει πάντως να ανασκευάσω μια απάντηση που έδωσα χτες βράδυ στο γιο μου. Όσοι έχουν παιδιά γνωρίζουν ότι ξεκινά κανείς να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους π.χ. τα ρεβύθια μας φέρνουν αέρια και φτάνει στις απαρχές της δημιουργίας του σύμπαντος. Φορούσα λοιπόν χτες βράδυ ένα (ιστορικό) τισέρτ που γράφει "I love Athens", πράγμα που τσίγκλισε το παιδικό ενδιαφέρον. Ώσπου να εξηγήσουμε τι είναι το "Athens", γιατί "Athens" κι όχι "Athen", πόσες τέλος πάντων είναι οι Αθήνες, γυρίσαμε μερικά εκατομμύρια χρόνια πίσω. "Μπαμπά", με ρώτησε ο υιός, "ο άνθρωπος έρχεται από τους πιθήκους;". "Όχι ακριβώς", απάντησα, "είχαμε όμως κοινό πρόγονο, την εποχή που δεν υπήρχαν ούτε άνθρωποι, ούτε πίθηκοι. Μετά από χιλιάαααδες χρόνια κάποιοι απόγονοι αυτού του προ-προ-προ-πάππου έγιναν πίθηκοι και κάποιοι άλλοι εξελίχτηκαν περισσότερο κι έγιναν άνθρωποι, όπως εμείς".
Τα μικρά επέμεναν: "Στην αρχαία Αθήνα ζούσαν πίθηκοι;"
"Όχι", είπα, "πρίν από 2-3 χιλιάδες ζούσε ήδη ο σύγχρονος εξελιγμένος άνθρωπος".

Εξελιγμένος;
Πως να εξηγήσει κανείς στα παιδιά ότι δεν το λες και εξελιγμένο ένα είδος που καταπιέζεται προσπαθώντας να καλουπωθεί στη χέστρα της ηθικολογίας;
Αλλά σάμπως θα βρω συμμάχους; Αφού όταν τους ανακοινώνω ότι θέλω να παντρευτώ τη Στόγια ή τη Λέιντι Γκάγκα μου λεν με μια φωνή: "Όοοοοχιιιιι, τη μαμάαααα".

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Ο Λένιν κι ο Λενίν

Μια έκδοση του Ελευθερουδάκη του 1930 τονίζει το όνομα του Λένιν στο γιώτα: Λενίν. Χίλια εννιακόσια τριάντα, όπερ έξι χρόνια μετά το θάνατο του Λένιν, δεκατρία χρόνια μετά τη ρωσική επανάσταση και ογδοντατρία χρόνια πίσω από το σήμερα. Πρόκειται για μια συρραφή άρθρων του Μαξίμ Γκόρκι, δημοσιευμένων στον ρωσικό τύπο από το 1917 έως το 1920, μεταφρασμένων από τον ΑΡΙΣΤ. ΣΙΔΕΡΗ. Είναι πρωτοβουλία του τελευταίου ο τονισμός ή συνηθίζονταν ο τύπος "Λενίν" την εποχή εκείνη; Το αγνοώ. Δυο Αριστ. Σιδέρηδες βρίσκω, τον Αριστείδη Σιδέρη, μάλλον άσχετο με το θέμα και τον Αριστοτέλη Σιδερή, βουλευτή το 1915 με τη Φεντερασιόν, μέλος του ΣΕΚΕ και αποχωρήσαντα το 1924. Μάλλον αυτός θα έκανε τη μετάφραση. Άρα δεν είναι άσχετος με το θέμα.

Το "Λένιν" ήταν ψευδώνυμο και προήλθε, καθώς φαίνεται, από τον ποταμό Λένα της Σιβηρίας, όπου ο Λένιν εξορίστηκε από το 1897 ως το 1900. Τουτέστιν, αν ήταν έλληνας θα είχε το ψευδώνυμο Λενιώτης ή Λεναίος. Ομοίως κι ο τονισμός στα ρώσικα είναι στην παραλήγουσα, όπως σε κάθε δισύλλαβο ρωσικό επώνυμο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Μου το βεβαιώνει και η ρωσομαθής Έφη. Ευχαριστώ Έφη!
Το "Λενίν" παραπέμπει σε γαλλικό τύπο· θα δικαιολογούνταν αν ο Λένιν είχε ζήσει στη Γαλλία ή η φήμη του είχε ξεκινήσει από αυτή. Όπως, ας πούμε, αν κάποιος μη αγγλομαθής συνηθίσει το "Δαρβίνος", το Darwin θα του μοιάζει περίεργο: Ντάργουιν=Δάρβινος. Όμως ο Λένιν δεν έζησε ποτέ στη Γαλλία, ή έτσι τουλάχιστον νομίζω.

Ο τύπος "Λενίν" συναντάται κι αλλού. Ο Κώστας Καρυωτάκης γράφει εν έτει 1921 την επιθεώρηση "Πελ-Μελ":
-Εδώ μέντα καραμέλα, έχω αρωματικιά.
-Αχ, μικρή μου, έλα, έλα, και μη γίνεσαι κακιά!

-Καραμέλα στο χαρτάκι, της κανέλας, ρωσική.
-Το απαλό σου σωματάκι, καραμέλα στο χαρτί.
-Αν ο κύριος εζητούσε, καραμέλα φραμπουάζ…
-Κι ο Λενίν θα σ’ αγαπούσε, και ας είσαι μπουρζουάζ.
(Εδώ το υπόλοιπο)
Το "Λένιν" θα χαλούσε το μέτρο του στίχου, αντίθετα το "Λενίν" το εξυπηρετεί. Δεν αποκλείεται πάντως να μην πρόκειται για ποιητική άδεια αλλά για υπαρκτό, τελικά, τύπο της εποχής.


Χτες το βράδυ ουκρανοί διαδηλωτές γκρέμισαν το άγαλμα του Λένιν στο Κίεβο. Αιτία ήταν η μη υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης Ουκρανίας-ΕΕ από τον πρωθυπουργό της Ουκρανίας Γιανούκοβιτς και αφορμή η ρωσική υπηκοότητα του Λένιν. Το άγαλμα επιβίωσε της "πορτοκαλί επαναστάσεως" που έφερε στην ουκρανική εξουσία ηγέτες διαμετρήματος σαν της Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία εσχάτως κατοικοεδρεύει στις ουκρανικές φυλακές. Η πορτοκαλί επανάσταση αποτέλεσε εξαγώγιμο είδος που καταναλώθηκε σε κάμποσες χώρες, σε ποικιλία αποχρώσεων και τους έφερε τη δημοκρατία που επιζητούσαν -κι απ' ότι φαίνεται άξιζαν- οι πολίτες τους. Οι 200.000 ουκρανοί διαδηλωτές ζητούν σύνδεση με την ΕΕ και κάποιοι σπάνε το άγαλμα του Λένιν. Ποθούν τη δημοκρατία της ΕΕ και ζητούν απαγκίστρωση από τη Ρωσία. Αντί όμως να κάψουν καμιά ρώσικη σημαία ή τη ρώσικη πρεσβεία ξεσπούν στο Λένιν. Ίσως στη θέση του να ανεγείρουν κάνα άγαλμα του Μπαρόζο ή του Βαν Ρομπάι, όπως οι κοσσοβάροι ανέγειραν άγαλμα του Μπιλ Κλίντον στην Πρίστινα.

Τρώγεται ο βράχος απ' το σκουλήκι;

Το μίσος μου για τους σχεδιαστές της μετατροπής των προλεταρίων σε θλιβερά αγελαία δίποδα συγκρίνεται μόνο με το θαυμασμό μου για την επιτυχία του σχεδίου τους. Ειδικά το "εθνικό κράτος" αποδείχτηκε το πιο πετυχημένο κόνσεπτ καθυπόταξης στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Όσοι απόμειναν να επιμένουν στο ότι υπάρχουν δύο μόνο κόσμοι, αυτός των εκμεταλλευτών κι αυτός των εκμεταλλευόμενων αντιμετωπίζονται από τα δίποδα μηρυκαστικά ως παλαιολιθικοί ή ως εξωγήινοι. Είναι όμως μια μοναξιά που θα την αντέξουμε. Κάλλιο κουτσός κι απόκληρος παρά καμαρωτό σκουλήκι.
Όσο αποτελεσματικές κι αν είναι οι βαριοπούλες των απανταχού "ευρωπαϊστών", ο Λένιν (ή έστω Λενίν) θα φωτίζει αιώνια το μέλλον που ο φτωχός δικαιούται αλλά δυστυχώς δεν αξίζει. Διότι προτιμά τις πλαστικές χάντρες με σήμα CE, βαμμένες σε εθνική διχρωμία.

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Δικαιολογημένες αθλιότητες

"Καλή" αθλιότητα είναι αυτή που έχει μια καλή δικαιολογία.

Το Υπουργείο Υγείας, Ευρωκλινικής, Μετροπόλιταν και Πάσης Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας αποφάσισε ότι οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ που απεργούν, αν ταυτόχρονα έχουν και ιδιωτικό, συμβεβλημένο με τον ΕΟΠΥΥ ιατρείο στο οποίο δέχονται ασθενείς, θα τιμωρούνται με καταγγελία της σχετικής σύμβασης.
Με μια πρώτη ματιά φαίνεται παράδοξο να εργάζεται κανείς στον ΕΟΠΥΥ και να διαθέτει και συμβεβλημένο ιδιωτικό ιατρείο. Με μια δεύτερη ματιά στους μισθούς των εργαζομένων γιατρών στον ΕΟΠΥΥ, γίνεται κατανοητό γιατί τους επιτρέπεται αυτή η δυνατότητα. Οι γιατροί που μισθοδοτούνται από το ελληνικό κράτος (όπως και οι δάσκαλοι άλλωστε) αμείβονται λιγότερο από τους υπαλλήλους ΔΕ των υπουργείων. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να γλυτώσουν από το λασπόλουτρο της καθεστωτικής προπαγάνδας.

Ο άθλιος αυτός εκβιασμός δημιουργεί ένα βολικό προηγούμενο κατά του δικαιώματος της απεργίας. Αύριο οι δημόσιοι υπάλληλοι που απεργούν θα μπαίνουν στην "κινητικότητα" (για να βρουν άλλη θέση από την οποία δεν θα έχουν παράπονο). Μεθαύριο οι πάσης φύσεως απεργοί που διαδηλώνουν στο οδόστρωμα θα υποχρεούνται σε καταβολή διοδίων, ενώ αν στέκουν στο πεζοδρόμιο θα καταβάλουν δημοτικό τέλος τραπεζοκαθισμάτων. Αντιμεθαύριο οι απεργοί στις βιομηχανίες θα πρέπει να καταβάλουν αποζημίωση για διαφύγοντα κέρδη στα αφεντικά.

Κι όλα αυτά απολύτως "δικαιολογημένα". Κυρίως στη συνείδηση του καημένου, θλιβερού μικροαστού. Που έχει κι αυτός πολλές καλές δικαιολογίες.

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Από δω η γυναίκα μου κι από δω το αίσθημά μου

Τι σκατολαός είμαστε θε μου;
Τι μάζα του κερατά;
Από που ν'αρχίσει κανείς;

Απ' την πολιτική; Πότε θα κάνει ξαστεριά πότε θα φλεβαρίσει. Θέμε ανατροπές, θέμε λύσεις, θέμε και σωτήρες. Χωρίς σωτήρες ξεχνάμε ανατροπές, ξαστεριές, φλεβαρίσματα και λύσεις. Νά 'χαμε ένα Τρικούπη, έναν Ελβενιζέλο, έναν Αντρέα, έναν πολιτικό με αρχίδια βρε αδερφέ και θα λυνόταν όλα. Βρε δεν πα νά 'ταν και Μεταξάς. Διότι τα ηγετικά αρχίδια μας λείπουν, δεν είναι ότι είμαστε λαός χατζηαβάτηδων και λακέδων. Φταίνε οι "πολιτικοί", διότι μας πρόδωσαν και τα φάγανε και και... Προδότες και λαμόγια παντού αλλά ο "απλός λαός" αθώος. Σιχαμάρα, εμετός. Αν τουλάχιστον μες στους ανθρώπους αυτούς ένας πέθαινε από αηδία.

Απ' τον πολιτισμό; Εντάξει, τουλάχιστον εδώ κάπως αναπνέουμε. Έχουμε τέλος πάντων μια Σώτη, έναν Τατσό, κάπως τη βολεύουμε πολιτισμικώς.

Απ' τον αθλητισμό; Έγινε χτες το δουσού του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας για το γήπεδο της ΑΕΚ. Όλες οι παρατάξεις βαρέσαν προσχές μπροστά στο νέο ΑΕΚάρχη, αυτόν που θα αναγεννήσει την ομάδα, θα χτίσει γηπεδάρα, θα αναβαθμίσει το δήμο, κουλουπού κουλουπού. Ημιανάπαυση τώρα. Όλες εκτός από τη μόνη παράταξη που δεν φοβάται ούτε τους -άρχες ούτε τους όχλους. Κι έτσι ο όχλος των ΑΕΚτζήδων που κλήθηκαν ως χειροκροτητές του Σωτήρα τραμπούκισαν τους συμβούλους της παράταξης του ΚΚΕ που τολμάνε να ζητούν λαϊκό αθλητισμό, γνωρίζοντας ήδη με ποιους έχουν να κάνουν. Αλλά σάμπως ήταν μόνο οι παριστάμενοι τραμπούκοι; Στα σημερινά ΑΕΚτζήδικα μήντια μπορεί κανείς να διαπιστώσει -διαβάζοντας τα σχόλια- ότι ο έλλην συμμετέχει μόνο στο άθλημα της χριστοπαναγίας επί κερκίδας. Όλο το έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες. Ξέρετε ρε τι τραβάω για να βρω συμπαίχτες στο 5 επί 5;

Στο γήπεδο, τώρα, μου λες πως να πάω; Δυο ματσάκια έχασα πέρισυ κι αυτά λόγω ανωτέρας βίας. Και φέτος έχω πάει ήδη σε δύο. Σα να μου φαίνεται όμως ότι θα πάρω διαζύγιο. Διότι η "σύζυγος" απέκτησε νταβατζή.

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Διακοπή για διαφημίσεις

Βασική αρχή της διαφήμισης:
Δεν μετράει τόσο το περιεχόμενο του μηνύματος όσο το ποιος το ξεστομίζει.

Θέλω κι εγώ μία (όχι κρέμα)

Οποιαδήποτε ομοιότης είναι τυχαία και οφείλεται στο δαίμονα του φωτοσοπείου.

Κουίζ: Η κούκλα της δεύτερης φωτό πως μπορεί να διαφημίσει καλύτερα την κρέμα Pipinex;
α. Η ομορφιά μου οφείλεται στο ότι περιποιούμαι καθημερινά το πρόσωπό μου με κρέμα Pipinex!
β. Απαπα, προτιμώ να μπω σ' ένα αεροπλάνο και να φύγω, παρά να χρησιμοποιήσω την καταστροφική κρέμα Pipinex!
γ. Οι αποστάτριες που θα εγκαταλείψουν την βελούδινη κρέμα Vouvalex και θα αγοράσουν Pipinex θα βρεθούν δαρμένες και βρεγμένες!

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Για το δημόσιο συμφέρον ρε γαμώτο

Η ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι η υπουργική απόφαση με την οποία καταργήθηκαν οι 1349 θέσεις διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ είναι νόμιμη, για "λόγους δημοσίου συμφέροντος". Η κατάργηση των θέσεων "συνάπτεται με τις μνημονιακές υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα μας για την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, με τις συμβάσεις χρηματοδοτικής διευκόλυνσης, καθώς και με το μεσοπρόθεσμο πλαίσιο".

Τα δικαστήρια υπάρχουν καθαρά για διεκπεραιωτικούς λόγους. Είναι σαν τον υπάλληλο που μόνο του καθήκον είναι να κρατά τη "στρογγυλή" σφραγίδα, αυτή με τα εθνόσημα και κτουπ κτουπ κτουπ να την πατά στα χαρτιά που αραδιάζουν μπροστά του.

Όταν ήμουν μικρός θαύμαζα όσους κρατούσαν σφραγίδες. Όλη αυτή η πολύπλοκη διαδικασία: πιάσε τη σφραγίδα, έλεγξε αν είναι όρθια, πίεσέ τη στο ταμπόν, χτύπα τη δυνατά στο χαρτί, μου φαίνονταν πολύ σημαντική. Έχει ασφαλώς μια κάποια επισημότητα, όπως πρέπει να έχει και το μούτρο του χειριστή της σφραγίδας. Χωρίς το κατάλληλο ύφος η σφραγίδα δεν αποδίδει καλά στο χαρτί.
Όταν ξεκίνησα να δουλεύω χρειάστηκε να εκπαιδευτώ κι εγώ στη διαδικασία, γραφιάς γαρ. Σήμερα μπορώ να πω -με καμάρι- ότι είμαι άριστος γνώστης της επιστήμης του σφραγίσματος.
Γι' αυτό καταλαβαίνω πολύ καλά τους συναδέλφους σφραγιδορίχτες της δικαστικής εξουσίας. Δεν είναι δουλειά αυτό που κάνουν, είναι λειτούργημα.

Ρίχτη τη γαμημένη

Για το δημόσιο συμφέρον ρε γαμώτο


Ο λαγός και η (πειραγμένη) χελώνα

Πως γίνεται μια Porsche να φάει τη σκόνη ενός Lada;


Η απάντηση στο 0:30 του βίντεο. Στο πίσω παράθυρο χαμηλά, για την ακρίβεια.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Οι πνευματικοί άνθρωποι ξύπνησαν κι έπιασαν σφυρί και πρόκες

Με συγκίνησε πολύ η ενέργεια του καλλιτέχνη από τη Ρωσία να καρφώσει τα μπαλάκια του στις πλάκες της Κόκκινης Πλατείας. Η Τέχνη και η Επανάσταση θέλουν θυσίες κι ο ρώσος καλλιτέχνης το έχει εμπεδώσει άριστα.
Είναι αξιοσημείωτο ότι τόσο οι ρώσοι όσο και οι ουκρανοί αναδεικνύονται εσχάτως σε μετρ των διαμαρτυριών. Ειδικά οι ουκρανές Femen έχουν αναδείξει διάφορα κοινωνικά ζητήματα, ζωγραφίζοντας το σώμα τους και κάνοντας συχνές ξώβυζες επιθέσεις κατά επώνυμων στόχων. Αντικειμενικά αν το δει κανείς, όλοι αυτοί οι περφόρμερ επενδύουν στη δύναμη της εικόνας και των ιντερνετικών επικεφαλίδων της ομοταξίας: "ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΒΙΝΤΕΟ! Ρώσος καλλιτέχνης καρφώνει μπλα μπλα .." ή "ΣΟΚ! η ρώγα μιας Femen σκάλωσε στο σήμα του αστυνομικού που ...". Τέτοιου είδους ειδήσεις θα κάνουν μερικά εκατομμύρια χτυπήματα στα λάιφσταϊλ σάιτς της οικουμένης αλλά είναι ζήτημα αν το 0,5% των επισκεπτών θα ασχοληθεί με κάτι περισσότερο από τα καρφωμένα μπαλάκια και τα ζωγραφισμένα βυζάκια. Κι όπως κάθε ντόρος που αντιλαλεί στο μαλακό υπογάστριο, έτσι κι αυτός σταδιακά θα φθίνει αν δεν υπάρχει ποικιλία στα χάπενινγκς. Δεν θα μπω στον πειρασμό να σκεφτώ τι είδους κλιμάκωση θα μπορούσαν να έχουν τέτοιοι "ακτιβισμοί". Τι διάολο όμως μένει να καρφώσει δημοσίως ο ρώσος καλλιτέχνης;

Σε κάθε περίπτωση είμαι αναγκασμένος να παραδεχτώ ότι η χώρα μας αποτελεί ουραγό της Ευρώπης και στην ευρηματικότητα των διαμαρτυριών. Δυστυχώς ως λαός υποφέρουμε από έλλειψη ιδεών. Είναι κρίμα γιατί με τις κυβερνήσεις που έχουμε θα έπρεπε να είμαστε πιο ευρηματικοί. Όταν έχεις για υπουργό υγείας έναν τηλεβιβλιοπώλη είναι δυνατόν να περιορίζεσαι σε πορείες με πανώ; Όταν έχεις για πρωθυπουργό έναν τύπο σαν το Σαμαρά κι υπαρχηγό του το Βενιζέλο είναι δυνατόν να κάνεις σκέτα συλλαλητήρια;

Η συγκυβέρνηση όπως την προείδε ο σκηνοθέτης του καλτ αριστουργήματος Total Recall (1990) με πρωταγωνιστή τον ταλαντούχο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Σημειωτέον ότι και στο Total Recall το τερατάκι ήταν ο αρχηγός.

Πρέπει επιτέλους να αναλάβει δράση ο πνευματικός κόσμος της χώρας. Καλές, δε λέω, οι πρωτοβουλίες προσωπικοτήτων για τη συναίνεση, την αλλαγή νοοτροπίας ή τη νεκρανάσταση της κεντροαριστεράς αλλά χωρίς γνήσια έμπνευση η χώρα δεν θα πάει μπροστά. Οι καλλιτέχνες μπορούν και πρέπει να οδηγήσουν το λαό, όχι απαραίτητα καρφώνοντας τα μπαλάκια τους ή βάφοντας τα βυζιά τους. Η αντιγραφή στην Τέχνη, εξάλλου, είναι απολύτως κατακριτέα. Μπορούν, αν θέλουν, πολλοί πνευματικοί άνθρωποι μαζί να κάνουν ομαδική χαλάουα διαμαρτυρίας ή να διαγωνιστούν στο ποιος κατουρά μακρύτερα (στοιχηματίζω η Σώτη). Ή απλά μπορεί να αναλάβει κάποιος, π.χ. ο διάσημος γλύπτης Κουνέλης (εκ των 32) να διατυπώσει -με τον περίφημο απλό και κατανοητό του λόγο- το καλλιτεχνικό του μανιφέστο ενώπιον της κυβέρνησης.

Αλλά η τελευταία μάλλον παραείναι σκληρή τιμωρία. Ακόμα και για αυτή τη σιχαμερή συγκυβέρνηση.

Μανάρι μου τα spread σου..

Η κυβέρνηση πέρασε αλώβητη μέσα από τις συμπληγάδες της πρότασης μομφής και συνεχίζει ακάθεκτη το εθνοσωτήριο έργο της.
Χτες ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Σταϊκούρας επιβεβαίωσε ότι το 2014 θα είναι το έτος επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές. "Πρώτη προτεραιότητα η διατήρηση πρωτογενών πλεονασμάτων" δήλωσε ο υφυπουργός.

Κι όμως σήμερα, λίγες ώρες μετά την εξασφάλιση της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση από τη βουλή και αρκετά πριν εισέλθει το 2014, η Ελλάς εθεάθη να βαδίζει με βήμα θαρρετό προς τις Αγορές, επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό ότι οι θυσίες μας πιάνουν τόπο.

Η Ελλάς βαδίζουσα προς τις Αγορές με εμφανή (δες βέλος) τα σημεία του πρωτογενούς πλεονάσματος.


Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Η τηλεόραση και το ντεμέκ πορνό

Τα ιδιωτικά κανάλια παράγουν ή αναπαράγουν πορνό με τη σέσουλα. Για νά 'μαστε ξηγημένοι, εμένα μ' αρέσει το πορνό. Όχι όμως το μαγειρικό, ούτε το μουσικό, ούτε το ψευτοενημερωτικό πρωϊνο πορνό. Κόψε το "ψευτοενημ-" και είμαστε εντάξει.
Μη μου λες εμένα ότι το πορνό δεν είναι ερωτικό, εγώ ερωτεύομαι εύκολα. Αχ, σήμερα αγαπώ μια αμαρτωλή, τη Stoya (έμπα, youtube είναι).

Έγραφε η Έλβα για ένα πρωϊνάδικο που καταπιάστηκε με το μέγα κοινωνικό ζήτημα της αποτρίχωσης στο μπικίνι. Ο φακός αναζητούσε επιζώσες τρίχες σε κώλο και βυζί (μα στο βυζί;) καλλίγραμμου μοντέλου και τα λιγούρια του στουντίου διαγωνίζονταν στη σιελόρροια και τις χοντράδες. Δε λέω, κι εγώ λιγούρι είμαι αλλά δεν κάνω έτσι. Εκφράζω το θαυμασμό μου διακριτικά· η Stoya ξέρετε ζηλεύει πολύ και μου κάνει άσχημες σκηνές.

Τα ιδιωτικά κανάλια καίγονται για τηλεθέαση, γιατί λοιπόν να περιορίζονται στο ντεμέκ πορνό; Μήπως φοβούνται το ΕΣΡ; Τρίχες αναποτρίχωτες. Σάμπως τα πρόστιμα που τρώνε κάθε τόσο τα πληρώνουν; Σάμπως πέφτουν πρόστιμα για τις μεταμεσονύχτιες διαφημίσεις της Πάμελας που δεν αντέχει άλλο η κακομοίρα από την κάψα, ή της Ούρσουλας που θέλει να μου πει τι κάνει με τη φίλη της; (Δε μ' ενδιαφέρει κυρίες μου, εγώ έχω μονογαμική σχέση με τη Stoya).

Κάποτε είχαμε το ΙΤΑ8 και βλέπαμε τη νυχτερινή εκπαιδευτική ζώνη. Έκλεισε και μείναμε με τρεις ντουζίνες νηστίσιμα τσοντοκάναλα. Με στούντιο γεμάτα χαριέσσες, βυζαρούδες οικοδέσποινες και γυμνασμένους οικοδεσπότες, που μιλούν συνεχώς για σεξ, αφήνουν τσαχπίνικα υπονοούμενα, με κάμερες που ζουμάρουν σε μπούτια και μπούστα. Αλλά μέχρι εκεί. Σκέτη απογοήτευση. Τελικά η Αυριανή με τις πρωτοσέλιδες αποκαλύψεις της ήταν πολύ μπροστά. Τόσο που αναστήλωσε και τον Καραμανλισμό.

Έχουμε μεγάλο πρόβλημα ως λαός. Κι όταν λέμε πρόβλημα θα πει σεξουαλικό. Από κει πηγάζουν όλα. Όλο "θα", "θα", "θα" και τσίπουρο δίχως αλκοόλ. Αν κάποιος μας τσαντίσει πολύ λέμε: "Θα σε γαμήσω". "Τι είπες ρε πούστη; Εμένα ρε θα γαμήσεις; Θα σε σκίσω", μας απαντά -με όλα του τα δίκια- ο άλλος, και δεν εννοεί ότι θα μας σκίσει το απολυτήριο λυκείου. Μέχρι και τα θεία μπλέκουμε στις σεξουαλικές απειλές (παγκόσμια νομίζω πρωτοτυπία), μάλλον για να καυχηθούμε ότι το αντριλίκι μας δεν περιορίζεται στα επίγεια. Παρεμπιπτόντως -τώρα το συνειδητοποιώ στο μεγαλείο του- δεν υπάρχει βρισιά χωρίς σεξουαλικό περιεχόμενο. Μπορεί να λες "καριόλα" αλλά δεν εννοείς το έπιπλο. Τέλος πάντων, μην απαριθμώ τώρα, για τεκμηρίωση δες την αγαπημένη μου Υβρεοπομπή του Δεληβοριά.
Όταν, πάντως, μιλάμε δημόσια, είμαστε πολύ καθώς πρέπει. Δεν θα πει ο χ πολιτευτής της νουδού στον ψ πολιτευτή της αντιπολίτευσης: "Τι είπες ρε αρχίδι; Θα σε γαμήσω". Ίσως βέβαια κατ' ιδίαν να το πει. Δημόσια όμως θα πει: "Μα τι λέτε τώρα κύριέ μου; Μιλάτε σοβαρά; Διαφωνώ κάθετα".
Ξενέρωμα...

Γιατί αυτό; Γιατί είμαστε υποκριτές και σεμνότυφοι. Πως θα πάμε έτσι μπροστά;
Αν θέλουμε να πάμε μπροστά πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και να υπερβούμε τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. (Πεθαίνω να το λέω αυτό σε κάθε ευκαιρία!).
Μπροστάρης σ' αυτή την κεφαλαιώδους σημασίας υπέρβαση, οφείλει και μπορεί να γίνει η ιδιωτική τηλεόραση. Να, για παράδειγμα, πως:

Στο σημερινό "Πάμε πακέτο" βλέπεις όλο συγγενείς που ξανασμίγουν. Αρκετά πια με το μελό. Εφ εξής θα πρέπει να ξανασμίγουν παλιοί εραστές. Να κάτι τέτοιο:
"Αχ, κάτι μου θυμίζει αυτός ο φούξια δονητής... Μου τον είχε κάνει δώρο ο Νώντας"
"Πουτάνα, εγώ σου έκανα δώρο έναν εμπριμέ. Σε πηδούσε και ο Νώντας;" να φωνάζει ο Βάγγος πίσω από τον τοίχο.
Και να ακολουθεί όργιο με τη συμμετοχή της παρουσιάστριας και του κοινού.

Στις "Οικογενειακές ιστορίες" βλέπεις πάλι τα βαρετά οικογενειακά του καθενός ενώ θα μπορούσαν να δραματοποιούνται τα πισωκολλητά του κουμπάρου και της κουμπάρας, ώστε ο θεατής να διεισδύει στα αίτια της παρεξήγησης. Άλλο να λέει η γυναίκα σου στον κουμπάρο: "Μήτσο μήηηη, είμαι παρθένα από κει" κι άλλο "Μήτσο πάρε με από μπρος για ποικιλία, πριν κανα δίωρο με πήραν από πίσω ο υδραυλικός κι ο βοηθός του".
Με άλλο μάτι θα δεις τον κερατά και τα βάσανά του.

Στον "Ενικό" μαζεύεται ένα κοινό του καθωσπρέπει πληθυντικού. Με γραβάτες, ταγιέρ και ύφος μαθητή την ώρα που παραδίδει ο δάσκαλος. Η συζήτηση θα ήταν πολύ πιο γόνιμη αν το κοινό κατέφτανε ξεβράκωτο και κάθε πολίτης ή πολίτισσα που έθετε ερωτήσεις στον (ντυμένο) καλεσμένο, τού έπαιρνε κι από ένα ρούχο. Λένε πολλοί: "Να βρε, τις τσάκισε τις συντεχνίες ο Άδωνις, είναι πολιτικός με κάτι αρχίδια να!". Κάτσε ντε να τα δούμε, να ενημερωθούμε σφαιρικώς.
Εξάλλου, όταν μιλάς σε κάποιον στον "ενικό" έχεις μεγαλύτερη οικειότητα στο να του θωπεύσεις τα οπίσθια.

Εννοείται πως κομμένα τα Σιεσάι Μαϊάμι, τα Φατμαγκιούλ και τα συναφή. Τα κανάλια θα παίζουν μόνο τσόντες. Χάρντκορ, έτσι; Όχι Εμμανουέλες και Όμηρο Ευστρατιάδη.


Στην αρχή το τηλεοπτικό κοινό θα σκανδαλιστεί. Οι γιαγιάδες θα ωρύονται, οι μαμάδες θα στέλνουν τα παιδιά να παίξουν στην παιδική χαρά κι οι μπαμπάδες τις μαμάδες για ψώνια. Θα γεμίσουν οι γειτονιές παιδιά, θα κινηθεί κι η αγορά που περιμένει τώρα μια Κυριακή για ν' ανασάνει. Τα κανάλια θα χεστούν στο τάλιρο. Η διαφήμιση θα γνωρίσει χρυσές εποχές και η τοποθέτηση προϊόντων θα αποκτήσει νέα διάσταση. (Άσχετο, όποιος μου βρει την παλιά διαφήμιση της κουζίνας Πίτσος POP κερδίζει σετ αποτρίχωσης).
Σιγά σιγά ο ντόρος θα καταλαγιάσει. Το κοινό θα ωριμάσει, ξεπερνώντας ταμπού και αναστολές, μαθαίνοντας να εκφράζεται καταπώς νιώθει. Η χώρα θα πάει επιτέλους μπροστά. Θα αποκτήσουμε κι εμείς το δικό μας κίνημα Femen, νά 'ρχεται ο Τόμσεν και να τον καταδιώκουν ζωγραφισμένα βυζάκια αντί για παππούδες με φραγκοδίφραγκα.

Οι χειροπέδες στην πύλη της ΕΡΤ είναι η αρχή. Δεν θέλει πολύ κλικ κλικ. Μαστίγια, γκλομπ, καρότα, χειροπέδες. Είναι όλα τους όργανα του σεξ. Το σεξ είναι ωραίο απ' όπου κι αν προέρχεται.

Μπάτσοι γουρούνια μαζορέτες

Η έμπνευση για το παραπάνω καταπόνημα ήρθε αφ' ενός από το ποστ της Έλβας (η οποία βέβαια ουδεμία ευθύνη φέρει για την παρεκτροπή μου), κι αφ 'ετέρου από το ότι ήμουν μάρτυρας δύο σχεδόν διαδοχικών σκηνών άκομψου φλερταρίσματος χαριτωμένων δεσποινίδων από ισάριθμους νεαρούς. Αχ, Stoya, άσε με να φλερτάρω κι εγώ λιγουλάκι.

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Η ωραία μου κόκκινη ομπρέλα

Ομπρέλα: το αντικείμενο που αποτελείται από μακρύ ματσούκι φέρον στη μία άκρη αγκλίτσα και στην άλλη κοίλο υφασμάτινο δίσκο με μεταλλικές ακτίνες. Χρησιμοποιείται ως μπαστούνι, ως ματσούκι ομπρελοδικίας και, κυρίως, ως προστασία από τη βροχή. Αρχαϊστί τον όμβρο, εξ ου και το αντιδανεικό "ομπρέλα".

Όταν βρέχει και θες να πας κάπου φοράς αδιάβροχο ή -αν θες να είσαι πιο κομψός- παίρνεις από το σπίτι σου μια ομπρέλα. Υπάρχουν στο εμπόριο και πτυσσόμενες, που μαζεύονται και χωρούν ακόμα και στην κωλότσεπη.
Όταν βρέχει και δεν έχεις ομπρέλα ή αδιάβροχο δίνεις 3-4 ευρώ σ' έναν πλανόδιο και αποκτάς μία, μετρίας συνήθως ποιότητας. Έχω μια ωραιότατη κόκκινη την οποία απόκτησα ακριβώς πέρισυ, στις 7 Νοέμβρη του '12, ένα βράδυ πού 'βρεχε, πού 'βρεχε μονότονα. Δακρυγόνα έβρεχε μονότονα, η βροχή έπεφτε σε μορφή καρεκλοπόδαρων. Η ωραιότατη κόκκινη ομπρέλα αγοράστηκε σ' ένα -όχι και τόσο ωραίο- υπόστεγο, στο οποίο λίγο μετά έκαναν γιουρούσι πεντέξι -καθόλου ωραίοι- μπάτσοι. Θα ήταν ίσως λίγο πιο ωραίοι αν δεν βλαστημούσαν ακατάσχετα και δεν κόντευαν να γκρεμίσουν τη τζαμαρία της εισόδου. Πίσω από την οποία τους βλέπαμε με χαρά να μουσκεύονται, και με τρόμο να ετοιμάζονται να γκρεμίσουν τη τζαμαρία. Ίσως για να μας πάρουν τις ομπρέλες. Τελικά, ευτυχώς, η ομπρέλα μου δεν χρησιμοποιήθηκε ως ματσούκι ομπρελοδικίας αλλά μόνο ως προστασία από τη βροχή. Λίγο αργότερα δηλαδή.

Όταν βρέχει και θες να πας στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ παίρνεις την ομπρέλα σου και πας. Κι έτσι μαζεύονται πάνω από 10.000 ομπρέλες όλων των αποχρώσεων. Ακόμα και κατά τους ομπρελοκαταμετρητές των αστικών ΜΜΕ.
Όταν βρέχει και θες να πας στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ θυμάσαι ότι δεν λειτουργεί ο σταθμός Συντάγματος κι ότι πρέπει επιτέλους να "ενωθεί η αριστερά". Κι έτσι δε μαζεύεται ψυχή.

Και η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρου.
Η κόκκινη ομπρέλα που φαίνεται πάνω δεξιά δεν είναι δική μου. Η δική μου είναι πολύ πιο ωραία.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Σέχτα κι άστα

Τα ΜΜΕ προσπαθούν φιλοτίμως να φιλοτεχνήσουν σκηνικό βεντέτας. Τι βολικότερο άλλωστε από μια τάχα μου αλληλεξόντωση των "άκρων";
Στο μυαλουδάκι του μέσου μικροαστού κάποιοι έχουν χώσει μια ζυγαριά. Αν και μονίμως θρονιασμένος στο κέντρο, κάθε κίνηση του ζυγού τον ζαλίζει. Η ισορροπία του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ευστάθεια της ζυγαριάς. Ο ζαλισμένος μικροαστός είναι πολύ πιο χρήσιμος από τον νηφάλιο. Εξ ου και η επιτυχία της θεωρίας των δύο άκρων. Η δολοφονία του Φύσσα τον ταρακούνησε κάμποσο αλλά ήταν απαραίτητη και η κλιμάκωση. Τώρα παλαντζάρουν σέχτες, τρομοκρατίες και λοιποί μπαμπούλες του "αριστερού" βέβαια "άκρου". Το ζύγι γέρνει επικίνδυνα. Πρέπει να ισορροπήσει και πάλι. Αν αυτό γίνει με δυσκολία τόσο το καλύτερο. Τόσο μεγαλύτερος ο φόβος της ανατροπής της ζυγαριάς. Τουτέστιν το σύστημα έχει βαλθεί να κάνει το μικροαστό να χεστεί από το φόβο του.
Πως και που θα τοποθετηθεί το επόμενο ζύγι; Με τους χρυσαυγίτες χεσμένους, μάλλον στο εξής θα δρα μόνο το βαθύ παρακράτος. Ο ρόλος των χρυσαυγιτών έληξε, σαν των ελλήνων διερμηνέων των Εσές που αμείφθηκαν από τους αποχωρούντες γερμανούς με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Ίσως όμως να κάνω και λάθος.
Από ανθρώπινης πάντως σκοπιάς, αυτό που μένει είναι ότι οι έρμοι χρυσαυγίτες που έγιναν άδικα θύματα αυτού του άθλιου παιχνιδιού δεν κλαύτηκαν παρά μόνο από τις οικογένειές τους και μερικές δεκάδες ομοϊδεάτες τους. Να πας σαν το σκυλί στ' αμπέλι είναι άδικο. Να είναι τόσο χεσμένοι οι ομοϊδεάτες σου που να μην τολμούν να σε ξεπροβοδίσουν δεν αξίζει ούτε του Χίτλερ.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Πέτρος και Παύλος Πουντίδης

Το Πλημμελειοδικείο Πειραιά καταδίκασε αντιπροχτές δύο συνδικαλιστές του Σωματείου Μετάλλου Πειραιά και του Σωματείου Ηλεκτρολόγων Πλοίων, τους Πέτρο και Παύλο Πουντίδη, σε 5 μήνες φυλάκιση.
Η συγκεκριμένη δίκη αφορούσε στις κινητοποιήσεις που έκαναν τα ταξικά συνδικάτα το καλοκαίρι του 2008 στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού, όπου λειτουργούν επιχειρήσεις εργολάβων που δραστηριοποιούνται στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη.
Η μηνυτήρια αναφορά εργολάβου που αποτέλεσε το πρελούδιο της καταδικαστικής απόφασης στοχοποίησε ευρύτερα τα ταξικά συνδικάτα της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης τα οποία «αποτελούν ένα μόρφωμα συνδικαλιστικής δράσης και τα τελευταία χρόνια, όπως είναι γνωστό, αναπτύσσουν, τη συνδικαλιστική τους δράση κατευθυνόμενα απροκάλυπτα από συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, με αποτέλεσμα να μετέρχονται πολλές φορές μεθόδους και πρακτικές που αναμφισβήτητα νοθεύουν την έννοια της νόμιμης συνδικαλιστικής δράσης και την μετατρέπουν σε μακρύ και ευέλικτο βραχίονα πολιτικών επιδιώξεων, εναρμονισμένων με τη φιλοσοφία και την ιδεολογία μιας άλλης πολιτικής και ιδεολογικής κοσμοθεωρίας».
Δεν μπορώ να βρω κάπου αναρτημένη ολόκληρη την απόφαση αλλά συμπεραίνω ότι η κατηγορία εντάσσεται στη συνήθη ομοταξία του "τραμπουκισμού". Τουτέστιν οι τραμπούκοι που νοικιάζουν στοιχεία του υποκόσμου -μετά ή άνευ σβαστιχών- κατηγορούν τους συνδικαλιστές για τραμπούκους. Και πετυχαίνουν την τιμωρία τους.
Όπως φαίνεται οι δύο συνδικαλιστές έχουν μπει προ πολλού στο στόχαστρο της "δικαιοσύνης", αφού με μια σύντομη αναζήτηση μπορεί κανείς να εντοπίσει ανάλογες παλαιότερες διώξεις που δεν τελεσφόρησαν. Όπως βέβαια και δεκάδες διώξεις, εκκρεμούσες αλλά και φρεσκότατες, κατά δεκάδων κομμουνιστών (σχεδόν αποκλειστικά) συνδικαλιστών.
Οι διώξεις συνδικαλιστών δεν είναι νέο φαινόμενο. Είναι όμως η πρώτη φορά που καταδικάζονται συνδικαλιστές για τη δράση τους, στη Ζώνη τουλάχιστον. Εντελώς τυχαία η απόφαση έρχεται λίγες μέρες μετά την καταδίκη μαθητών για κατάληψη και την περίφημη όσο και ύποπτη υπόθεση χρηματισμού πασοκοσυνδικαλιστή. Το "γλυκό" έδεσε. Το μπουζούριασμα της χρυσής αυγής ήταν ο λαγός (ως έννοια του στίβου) για τις διώξεις που ακολουθούν. Η εποχή καταδίκης των εγκλημάτων σκέψης (που λέει και ο Lenin Reloaded) αφίχθη.

Φυσικά όσο περιμένω από το λούμπεν μικροαστικαριό να συγκινηθεί άλλο τόσο περιμένω κι από τους ΚΚΕδοφάγους. Επειδή όμως δεν κρατιέμαι, το μόνο που θέλω να σημειώσω για τους τελευταίους, είναι ότι ό,τι γράφεται δεν ξεγράφεται κι ότι το κλίμα στο οποίο οι ίδιοι συμβάλλουν (εκούσια ή ακούσια) δεν έχει μόνο τις διαστάσεις που οι ίδιοι νομίζουν.
Εκεί όμως που θα γράψουν τους καταδικασμένους συνδικαλιστές, εκεί θα το γράψουν κι αυτό. Αν βέβαια οι Πουντίδηδες άφηναν έστω και μια μικρή αντικομματική παρονυχίδα θα γίνονταν αυτοστιγμί φίρμες!

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Ανπαίχταμπλ; Θέλει και ρώτημα;

Κοίτα τώρα που έμπλεξα... Ο γαλάτης Μαζεστίξ έστειλε την ασπίδα του για σέρβις και μαντρωμένος στη βασιλική του καλύβα λάλησε από τη μουρμούρα της Μιμίνας. Για να γλυτώσει ζήτησε (και έλαβε) την επιφοίτηση του Τουτάτη. Κι άρχισε τις μπλογκοπαιχνιδοπάσες.
Το ερώτημα είναι: τι μαγικό ζωμό πίνεις και δεν μας δίνεις ω μεγάλε αρχηγέ;

Πω πω.., μου τη δίνουν τα μπλογκοπαίχνιδα... Αλλά δεν θέλω να φανώ πόσο ακατάδεχτος είμαι στην πραγματικότητα.
 Άσε που τρέμω την οργή του Τουτάτη... Λίγο είναι να σου έρθει ο μπλογκοουρανός στο κεφάλι;

Λοιπόν.
Το παιχνίδι τούτο περιλαμβάνει επτά ερωτήσεις και σκοπό έχει να κάνει ρόμπα τον ανυποψίαστο μπλόγκερ που θα τις απαντήσει. Έχει και σηματάκι, για να μην υπάρχει αμφιβολία ότι έχεις ξεκουμπωθεί:
Το βραβείο βέβαια μου ανήκει αυτοδικαίως. Αντικειμενικά μιλώντας, δεν έχω δει πιο άπαιχτο και πρίμιουμ κουάλιτι μπλογκ από το δικό μου. Κατανοώ όμως ότι δεν μπορεί να  μου απονεμηθεί αν δεν απαντήσω τις ερωτήσεις.

Οι κανόνες του παιχνιδιού:
Πρέπει α) να απαντήσεις σε 6+1 ερωτήσεις, β) να δώσεις με τη σειρά σου το βραβείο στα επόμενα 5 ιστολόγια που θα συνεχίσουν το παιχνίδι και γ) να υποβάλλεις τη δική σου ερώτηση στην οποία πρέπει αυτά να απαντήσουν.

Οι Ερωτήσεις (6+1):

1) Intro (Όνομα, Τοποθεσία, Ζώδιο, Blog Platform)
Μάι νέιμ ιζ Στρατολάτης. Ένας Στρατολάτης.
Κατοικώ στις νήσους Σβάλμπαρντ και Γιαν Μάγεν της βόρειας θάλασσας, δυο βήματα από το βόρειο πόλο. Svalbard σημαίνει "δροσερός βάρδος". Ε; Δεν μου ταιριάζει γάντι; Εντάξει, αν γράφω που και που και καμιά κρυάδα οφείλεται στο μικροκλίμα των νησιών.
Ήρθα εδώ γιατί μου αρέσουν τα αξιώματα. Ως μόνος άνθρωπος στην περιοχή έχω συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες και ασκώ πεφωτισμένη δεσποτεία σε μιλιούνια από πιγκουίνους και φώκιες. Μου αρέσει το σέρφινγκ και το ψάρεμα καραβίδας με φελλό. Επίσης μου αρέσει να με χειροκροτούν και να το παίζω αδιάφορος. Οι πιγκουίνοι, παρεμπιπτόντως, είναι πολύ ενθουσιώδεις χειροκροτητές. Όταν μπουχτίζω από την πολύ δόξα παίρνω όποια στράτα μου αρέσει και κάνω τσάρκες.
Στρατολάτης είμαι άλλωστε. Όπου γης και πατρίς.
Στο ζώδιο είμαι δίδυμος και στην πλατφόρμα bloggerος.

2) Ποιο είναι το moto του Blog σου; Αν δεν έχεις σκέψου ένα τώρα!
Άκου λέει, φυσικά και έχω: "ότι και να πω θα είναι λίγο".
Σκέφτομαι όμως σοβαρά να κρεμάσω μια ταμπελίτσα που να γράφει "Παρακαλoύνται οι κύριοι κύριοι ανώνυμοι να μη μου ζαλίζουν τ'αρχίδια με το άιπαντ της Αλέκας, τουλάχιστον όταν γράφω για τη σημασία που έχουν τα βράγχια της καραβίδας στο χύλωμα του ριζότου".

3) Αν το blogging ήταν παιδικό παιχνίδι, ποιο θα ήταν και γιατί; 
Θα ήταν ένα μεγάαααλο, πολύ μεγάλο φουσκωτό, από αυτά που έχουν οι παιδότοποι. Θες και γιατί; Τράβα σ'ένα παιδότοπο και πάρε μάτι τα αφιονισμένα πιτσιρίκια πως χοροπηδάνε ουρλιάζοντας στα φουσκωτά και θα καταλάβεις. Κάπως έτσι είναι και η μπλογκόσφαιρα. Θα δεις από καλοχτενισμένα πιτσιρίκια που προσπαθούν ήσυχα να στοιβάξουν τουβλάκια πάνω σε τραμπολίνο μέχρι κακομαθημένα τσογλάνια που τσιρίζουν ασταμάτητα για να τραβήξουν την προσοχή.

4) Όταν γίνω διάσημος blogger θα...
λυθεί η απορία μου γιατί ακόμα δεν έγινα διάσημος. Μα είναι δυνατόν;

5) Κάνε φίρμα την λιγότερο δημοφιλή ανάρτηση σου.
Τη νύμφη του Υμηττού μάλλον δεν την διάβασε ποτέ κανείς. Βέβαια τότε, πριν από έξι χρόνια, δεν ήμουν ο μεστός μπλόγκερ που είμαι σήμερα. Ούτε ο βραβευμένος και διάσημος που θα είμαι αύριο.

6) Ποια κατηγορία ιστολογίων, θα ήθελες να αφανίσεις από την blog-όσφαιρα και γιατί;
Αυτή μάλιστα, είναι ωραία ερώτηση!
(τρίψιμο χεριών)
Πρώτα θα αφάνιζα τα μπλογκς των ενοχλητικών που αναγκάζουν με τη βία αθώους συνμπλόγκερς τους να συμμετέχουν σε σαχλά μπλογκοπαίχνιδα.
Μετά θα αφάνιζα (με μανία) τα μπλογκς που έχουν χρησιμοποιήσει άνω της μίας φοράς τα λήμματα "ΣΟΚ", "ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ", "ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ", "ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ", "ΔΙΑΔΩΣΤΕ" και "ΔΕΙΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ". Φυσικά δεν θα περιορίζομουν μόνο σε μπλογκς. Τους δε μπλογκερς του είδους θα τους αλυσόδενα και θα τους πέταγα σε ένα μπουντρούμι συντροφιά με το βιβλίο "Ανάλυση και Ερμηνεία του Ελληνικού Λογιστικού Σχεδίου", έκδοση του 1953. Καθώς όμως είμαι μεγαλόψυχος θα τους επέτρεπα για 15' ημερησίως να σερφάρουν. Σε ένα πισί τύπου 386 με σύνδεση dial-up. Από αυτές που έκαναν γκζζζζζζζτρρρπτττζζζ κι ήθελαν ένα τέταρτο να συνδεθούν. Κι άσε πόσο ήθελαν για να κατεβάσουν σελίδα.
Τέλος θα αφάνιζα τα μπλογκ όσων μπλόγκερ έχουν το απίστευτο θράσος να μην έχουν εκδηλώσει ακόμα τη λατρεία τους για το μπλογκ μου. Ήμαρτον δηλαδή, τέτοια αναίδεια;

7) Τι νομίζεις πως πετυχαίνεις γράφοντας σ' ένα blog;
Ρωτάς σοβαρά; Μοιράζω απλόχερα τη χαρά στον κόσμο να με διαβάζει. Αν δεν κατάλαβες, επιτελώ λειτούργημα. Χάρη σας κάνω ρε που γράφω!
Πέραν αυτού όμως, το μπλογκάρισμα είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να κοπροσκυλιάζω στη δουλειά. Έχω μάλιστα αναπτύξει -και χρησιμοποιώ όταν μπλογκάρω- ένα περίτεχνο ύφος περισυλλογής και σοβαρότητας , έτσι που αν με κοζάρει κανείς από καμιά γωνιά θα ακροπατήσει για να μη με ενοχλήσει. Προϊστάμενοι και αφεντικά μιλούν ψιθυριστά και με κοιτούν με δέος, αντιλαμβανόμενοι ότι η εργασία μου είναι ζωτικής σημασίας και υπερβαίνει τα στενά όρια του χώρου εργασίας. Αλλά σάμπως άδικο έχουν;

Αυτάαα...

Τώρα, δυο τρεις άνθρωποι σχολιάζουν δω μέσα, που να βρω ιστολόγια να δώσω πάσα;
Γι' αυτό καλώ τους παρακάτω μπλόγκερς να συνεχίσουν το παιχνίδι και να απαντήσουν στην ερώτηση:
7) Πιστεύετε ότι έχετε την παραμικρή ελπίδα να βραβευτείτε όταν ήδη έχω συμμετάσχει ΕΓΩ;

Η σκυτάλη στους:
http://www.papandreou.gr/ (Γιώργος Παπανδρέου)
http://www.kmitsotakis.gr/ (Κυριάκος Μητσοτάκης)
http://failosfunclub.wordpress.com/ (Φαήλος Κρανιδιώτης ...φαν κλαμπ! Αλληλούια!)

Πολύ όμως θά 'θελα να δω τον Λύσιππο να παίζει κάτι άλλο εκτός από βελάκια.
Επίσης την εσχάτως εξαφανισμένη Black Bedlam. Α, και η Elva θα ήταν καλή (είναι και γειτόνισσα).
Αλλά κι ο akrat αν το επιθυμεί έχει τη σκυτάλη μου.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

"Ξανθός άγγελος" και ο Βενιζέλος;


Μετά την ατυχή έκβαση με το τεστ ντιενέι στο οποίο υποβλήθηκε αθίγγανος στην Κύπρο ο οποίος εθεωρούτο ύποπτος ως "μικρός Μπεν", η Εσπρέσσο προβαίνει αύριο σε νέα συγκλονιστική αποκάλυψη που θα προκαλέσει πάταγο. (Εμείς έχουμε τα μέσα και τα μαθαίνουμε πρώτοι).
Σύμφωνα με τους ρεπόρτερς, μπαγκλαντεσιανός μεγαλοκαρπουζοπαραγωγός που ερευνούσε μέσω ίντερνετ τις διαδικασίες επένδυσης στην Ελλάδα, έπεσε στη φωτογραφία του Ευάγγελου Βενιζέλου στην οποία συγκλονισμένος αναγνώρισε το χαμένο του γιο Πριγιανταρσχάν.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα υποβληθεί άμεσα σε τέστ ντιενέι και εφόσον αποδειχτεί ότι είναι πράγματι γιος του μπαγκλαντεσιανού επενδυτή αναμένεται να κληρονομήσει την τεράστια περιουσία του φερόμενου ως πατέρα του, αφού αυτός δεν έχει άλλο γιο, παρά μόνο δεκατέσσερις κόρες.
Ερωτηθείς ο Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε ότι η μόνη του σχέση με τις Ινδίες είναι η άριστη γνώση του Καμασούτρα και, επιπλέον, σημείωσε ότι απεχθάνεται τα καρπούζια διότι του προκαλούν αέρια και κατακράτηση υγρών.

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Κάτω τα χέρια από τις παρελάσεις

Δεν θέλω κουβέντα. Οι στρατιωτικές παρελάσεις είναι απαραίτητες.
Δεν είναι μόνο η επίδειξη του άριστου φρονήματος των στρατευμένων νιάτων.
Δεν είναι μόνο η αποτροπή κάθε επίδοξου επιβουλέα της πατρίδος, στη θέα της στρατιωτικής μας ισχύος.
Δεν είναι μόνο το ότι το κόστος το αναλαμβάνουν χορηγοί, οπότε δεν στοιχίζουν φράγκο.
Δεν είναι μόνο το αξιοθέατο του προέδρου της δημοκρατίας όταν σκύβει ενώπιον της σημαίας με το χεράκι α λ' αμερικέν και καταφέρνει να μην πέσει.
Είναι και το ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας πρέπει κάπως, τέλος πάντων, να καυλώσουν. Έστω και δις ετησίως. Άνθρωποι είναι κι αυτοί, με ανάγκες. Εξάλλου η κάννη είναι ξεκάθαρα φαλλικό σύμβολο και για κάποιους είναι πολύ σημαντικό να περνά μπροστά τους ένα τανκ με στύση.

 Η αοιδός Ριάνα, άνευ αιδούς, εφάπτει το αιδοίο της επί ροζ κάννης.

Τα κανονικά τανκς βέβαια δεν είναι ροζ. Είναι βαμμένα σε χρώμα παραλλαγί για να μην τα εντοπίζει ο εχθρός. Κι όπως γράφει η Vogue το παραλλαγί θα φορεθεί πολύ φέτος,

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Οι ξανθοί άγγελοι φέρνουν την Ανάπτυξη

Εντοπίστηκε λέει "ξανθός άγγελος" ανάμεσα σε σκουρόχρωμους διάολους και στην Ιρλανδία. Το γεγονός αναμένεται να ερεθίσει εκ νέου εκατομμύρια ευαίσθητους δακρυγόνους αδένες που ξεζουμίστηκαν το περασμένο τριήμερο και να εκτινάξει τις πωλήσεις χαρτομάντηλων σε όλη τη γηραιά ήπειρο. (Αρκεί βέβαια νά 'ναι κανά όμορφο, γιατί έτσι κι είναι κακομούτσουνο δεν θα κλάψει ούτε ρέγγα). Είναι πάντως πια ηλίου φαεινότερο ότι και οι πακιστανοί είναι στο κόλπο αφού όλοι τους παράτησαν τα γυαλιστήρια και ξεπουλάνε χαρτομάντηλα. Προσοχή όμως, μην αγοράζετε, τα παιδιά των πακιστανών είναι κατάμαυρα και καστανομάτικα.


Η πανευρωπαϊκή εκστρατεία αναζήτησης ξανθών αγγέλων στους καταυλισμούς τσιγγάνων έχει μία ακόμα ενδιαφέρουσα διάσταση. Θα δημιουργηθεί το κατάλληλο προηγούμενο ώστε να μπορούν να μπουκάρουν σε οποιοδήποτε σπίτι μπάτσοι και εισαγγελείς, αναζητώντας ξανθούς αγγέλους, μενεξελί χερουβείμ και χνουδωτά γκρέμλινς. Κι έπειτα να κάνουν και τέστ ντιενέι. Φυσικά θα προηγηθεί η κατάλληλη εκστρατεία "ευαισθητοποίησης" ώστε ο μέσος νοικοκύρης να υποδεχτεί την κατάργηση του οικογενειακού ασύλου με επευφημίες. Αλλά, τι λέω; Ήδη ξεκίνησε η εκστρατεία.

Δεν θα ήταν κακή ιδέα, η οποία μάλιστα θα τόνωνε και την ανάπτυξη, αν κάθε αμφιβόλου ντιενέι "εύρημα" προωθούταν σε κρατικές υπηρεσίες πώλησης. Δέκα χιλιάρικα να βγάλει το κράτος από κάθε δημοπρασία αταυτοποίητου ξανθού αγγέλου και επιτεύχθηκε η κάλυψη της τρύπας των 2 δις. Για κάτσε να το υπολογίσω: 2.000.000.000 διά 10.000 ίσον 200.000... Ε, ας πουληθούν τέλος πάντων όλοι οι ξανθοί άγγελοι. Κι αν χρειαστεί και κανας κοκκινομάλλικος. Δεν πα νά 'ναι και "νόμιμοι". Ακόμα καλύτερα θα ήταν αν το κράτος εκχωρούσε τις διαδικασίες δημοπράτησης σε ιδιώτες, ώστε να παταχθεί η γραφειοκρατία και να κυκλοφορεί το χρήμα ανεμπόδιστα. Δεν γίνεται η τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης να θέτει φραγμούς στην ελεύθερη διακίνηση αγαθών.


Ο κουρέας μου έχει παντρευτεί αραπίνα. Οι πιθανότητες να γεννηθεί μικτό παιδί ήταν 50% και λευκό ή μαύρο από 25%. Ευτυχώς ο γιος του (ένα κουκλί) είναι μιγάς, διότι αν ήταν ξανθό και γαλανομάτικο η αραπίνα από την παιδική χαρά θα κατέληγε σούμπιτη στο αυτόφωρο για τεστ ντιενέι.

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

and the winner is...

Η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν έχει θορυβήσει τον Αντώνη Σαμαρά, αφού -μέχρι στιγμής- ο ίδιος είναι υποψήφιος μόνο για αποχώρηση. Προσωρινά οι αντιδράσεις της νουδού περιορίζονται στην απαξίωση της υποψηφιότητας Τσίπρα, ιδιαίτερα δε στο γεγονός ότι αυτή προωθείται από μαρξιστικά, τροτσκιστικά κόμματα, κατάλοιπα του σταλινισμού και κατηγορούμενους για εξτρεμιστικές βίαιες πράξεις. Είναι αλήθεια ότι στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς -το οποίο προωθεί την υποψηφιότητα- στοιχίζονται πάμπολλα εξτρεμιστικά κόμματα, όπως η γερμανική Die Linke, το Γαλλικό ΚΚ αλλά και οι δύο Rifondazione Comunista, αυτή της Ιταλίας κι αυτή του Σαν Μαρίνο. Ιδιαίτερα η τελευταία θεωρείται άκρως εξτρεμιστικό και επαναστατικό κόμμα. Μαζί μάλιστα με την Αριστερά του Λουξεμβούργου -η οποία πρέπει να σημειωθεί ότι έχει ως σήμα της ένα σκουριασμένο κονσερβοκούτι με υπολείμματα καβουρόψιχας- αποτελούν πραγματικό κίνδυνο για την ευρωπαϊκή σταθερότητα.

Ο Αντώνης Σαμαράς, πάντως, δεν αρκείται στις καταγγελίες για τους κινδύνους της υποψηφιότητας Τσίπρα. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές ο πρωθυπουργός σχεδιάζει με απόλυτη μυστικότητα την επικοινωνιακή αντεπίθεσή του, μια αντεπίθεση που θα προκαλέσει πάταγο. Ανταποκριτής μας από τη Στοκχόλμη μάς σφύριξε την πληροφορία ότι συζητείται σε προχωρημένο επίπεδο η ενδεχόμενη υποψηφιότητα Σαμαρά για το νόμπελ Οικονομίας στη βάση του περίφημου Success Story. Λόγω όμως της ύπαρξης ισχυρών ανθυποψηφιοτήτων για το εν λόγω νόμπελ, όπως αυτή του σαουδάραβα κροίσου Φαταούλ Πετρόλ και του Τζάνγκο των Τζάμπο, o Αντώνης Σαμαράς και το success story του θα είναι υποψήφιοι και για το νόμπελ λογοτεχνίας. Λογοτεχνικοί κύκλοι, εξάλλου,  θεωρούν ότι ήρθε η ώρα να απονεμηθεί το νόμπελ λογοτεχνίας σε έργο του είδους "επιστημονική φαντασία / τρόμος".


Στο αμέσως προσεχές διάστημα ο Αντώνης Σαμαράς θα περιοδεύσει στην επικράτεια για να στηρίξει τις υποψηφιότητές του. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας θα σώζει λιποθυμούσες εγγύους και θα προστατεύει γιαγιάδες στα ΑΤΜ.
Αν οι παραπάνω υποψηφιότητες δεν καρποφορήσουν ο Αντώνης Σαμαράς θα τραβήξει το τελευταίο του χαρτί. Θα υιοθετήσει τον "ξανθό άγγελο", τη μικρή Μαρία και θα δώσει συνέντευξη τύπου όπου θα επιδείξει τις ικανότητές του στα κοτσιδάκια και τις γαλλικές πλεξούδες.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Τεχνικές προδιαγραφές για "αγγελούδια"


Όμορφο:   τσεκ
Λεπτό:   τσεκ
Ξανθό:   τσεκ
Γαλανομάτικο:   τσεκ


Αν δεν καλύπτονται οι προδιαγραφές δεν είναι αγγελούδια αλλά νυχτερίδες.
Οπότε δε μας καίγεται καρφί αν ζουν ή πεθαίνουν.
Η διάκριση ανθρώπων με βάση την εμφάνιση είναι ο τελευταίος ρατσισμός που θα ξεπεράσει -αν ποτέ- το ανθρώπινο γένος.

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Πίιινννννννγκ

Είμαι κλειστοφοβικός...
Δεν μπαίνω σε ασανσέρ, πλην αυτών του σπιτιού και της δουλειάς με τα οποία γνωρίζομαι προσωπικά.
Μπαίνω στο μετρό και μου κόβεται το αίμα αν κάνει ότι μειώνει ταχύτητα μέσα στη στοά.
Σε αεροπλάνο έχω να μπω δέκα χρόνια.
Καλά, σε υποβρύχιο δεν θά 'μπαινα ποτέ.
Πάντως όταν είμαι έξω, είμαι καλά. Σχεδόν. Αρκεί να μην είμαι κάπου ψηλά -διότι έχω υψοφοβία- ή σε καμιά άκρη, λόγω της ακροφοβίας μου. Κατά τα λοιπά το μόνο που μπορεί να με φοβίσει είναι οι κατσαρίδες, το σκοτάδι, οι βαθιές θάλασσες, οι κλόουν, τα φαντάσματα, οι ταινίες τρόμου και πεντέξι άλλα πράγματα.
Πέραν αυτών μπορώ να περηφανευτώ ότι είμαι ατρόμητος.

Πως μού'ρθε;
Διάβαζα για την υποβρύχια ναυμαχία Τσίπρα-Αβραμόπουλου-Βενιζέλου, και μ'έπιασε μια μικροκρίση κλειστοφοβίας. Μόλις συνήλθα έψαξα και βρήκα ότι στο Σκαραμαγκά σκουριάζουν τέσσερα υποβρύχια που περιμένει το ναυτικό. Αυτό κι είναι σκάνδαλο, ποιες μίζες και πράσινα άλογα; Κι αν εν τω μεταξύ μας επιτεθούν οι προαιώνιοι εχθροί μας; Αν μπουκάρουν τίποτα σκοπιανοί από το βορρά; Με ένα μόλις ετοιμοπόλεμο υποβρύχιο θα τους αποκρούσουμε; Γιατί, δε λέω, ο στρατός μας είναι αξιόμαχος και έχει υψηλό φρόνημα, το είπε κι ο Αβραμόπουλος, χρειάζεται όμως και σύγχρονο εξοπλισμό για να υπερασπιστεί την εδαφική μας ακεραιότητα. Κι είναι ωραία τα υποβρύχια, εντυπωσιακά. Φαντάζομαι πως θά 'ναι ένα υπερσύγχρονο υποβρύχιο, όχι όμως πυρηνικό, ένα συμβατικό, με μεγάλες καλογυαλισμένες τορπίλες, έτοιμες να καταστρέψουν όποιον επιβουλεύεται την εθνική μας κυριαρχία. Με κάτι τέτοια φουντώνει το πατριωτικό μου φρόνημα. Νά 'μαι, λέει, στη γέφυρα και να επιθεωρώ με το περισκόπιο τα εθνικά μας ύδατα.
"Εχθρικό αεροπλανοφόρο δεκαπέντε μοίρες δεξιά"
"Οπλίστε τις τορπίλες 1 2 3 4"
"Πύυυρ!"
Ή μήπως δε λένε πυρ στα υποβρύχια; Τέλος πάντων..
Έτσι; Με μερικά σειρήτια στο στήθος και μπόλικη αδρεναλίνη θα ξεπερνούσα και την κλειστοφοβία μου. Κι όση ώρα ψάχνω για εχθρικά σκάφη να ακούγεται αυτό το "πίιιννννγκ...... πίιιννννγκ...... πίιιννννγκ......" που ακούμε στις ταινίες με υποβρύχια. Δεν ξέρω από που βγαίνει αλλά αποκλείεται να μην είναι σημαντικό.



Αλλά κι αν δεν μας επιτεθούν οι προαιώνιοι εχθροί, τα υποβρύχια παραμένουν απαραίτητα. Ακόμα και σε επίπεδο πρεστίζ. Δε γίνεται να ψωνίζουν συνέχεια οι τούρκοι κι εμείς να μένουμε πίσω. Είναι σα νά'χει ένα σωρό φρέντς στο φέισμπουκ ο εχθρός σου κι εσύ να έχεις τη μαμά σου και πεντέξι ξαδέρφια. Και όσα λάικς έχεις, να τά 'χεις κάνει μόνος σου στη ζούλα.

Αλλά και στην Ανάπτυξη θα μπορούσαν να συμβάλλουν. Στο κάτω κάτω τουριστική χώρα είμαστε, ας επενδύσουμε σ'αυτό. Γιατί να μην αξιοποιήσουμε και τουριστικά τα υποβρύχια; Οι ρώσοι δεν επενδύουν τουριστικά στα διαστημόπλοια; Με δέκα ευρώ, ας πούμε, να μπορείς να κάνεις μια βόλτα στο Σαρωνικό. Με τριάντα ευρώ να κάνεις δίλεπτο μπανιστήρι από το περισκόπιο. Με εκατό ευρώ να πατάς τα κουμπάκια στο μηχάνημα που κάνει "πίννννγκ". Κι αν είσαι πολύ λεφτάς να πηγαίνεις για ψάρεμα σαρδέλας με τορπίλη.
Λύσεις υπάρχουν. Πολιτική βούληση δεν υπάρχει σ' αυτόν τον τόπο. Και ιδέες.


Απντέιτ 17:00:
Ορίστε, δεν πρόλαβα να γράψω για τον κίνδυνο εκ βορρά και ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Γκρουέφσκι αποκάλεσε τη χώρα μας "Πρώην Οθωμανική Δημοκρατία της Ελλάδας".
Η αλήθεια είναι ότι το έχω ξανακούσει και εξακολουθεί να μου φαίνεται πολύ πετυχημένο και απολύτως ανάλογο του "ΠΓΔΜ". Αν εξαιρέσουμε αμφότερα τα "Δ".
Παρ'όλα αυτά, γρήγορα στα υποβρύχια!

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Οι ΣΟΚατούλες και οι food banks

Ο όρος σερφάρισμα που έχει επικρατήσει για τις τσάρκες στο ίντερνετ δεν είναι άστοχος. Ρίχνεσαι σε μια θάλασσα πληροφοριών και σερφάρεις καταπού τραβάει η όρεξή σου. Μόνο που η ιντερνετική ακτή δεν διαθέτει υποδομές βιολογικού καθαρισμού, κι όπως είναι πολυάνθρωπη τα νερά έχουν πάρει ένα χρώμα κιτρινωπό. Κι η σανίδα γλυστρά ανάμεσα σε αναρίθμητες επιπλέουσες σκατούλες.
Το καλό είναι ότι πατάς σε σανίδα. Μπορείς -αν θέλεις- ν'αποφύγεις την επαφή με τα επιπλέοντα. Να ελιχθείς περίτεχνα ανάμεσα σε υστερικά "ΣΟΚ!" και "ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ!" για βλαμμένους χωρίς να χρειαστείς μετασέρφια απολύμανση.

Ίσως βέβαια οφείλω να σοκαριστώ που η τηλεπαρουσιάστρια Πάμελα Τσιγκολελέτα έκανε τατουάζ στην κλειτορίδα.
Ασφαλώς σοκάρομαι όταν διαβάζω πόσο σοκαρισμένη νιώθει η δημοσιογράφος Αντουανέτα Παντεσπάνη για τη φτώχεια γύρω της.
Γιατί όμως δεν σοκάρομαι διαβάζοντας ότι στην κοιτίδα του καπιταλισμού Αγγλία οι ανάγκες σίτισης απόρων τριπλασιάστηκαν μέσα σε ένα χρόνο; Κάτι δεν πάει καλά μαζί μου. Μάλλον θα αναισθητοποιήθηκα από το πολύ σοκάρισμα.

ΣΟΚ! Άγνωστο αντικείμενο πάνω από την Αθήνα.
(Που κοιτάς τόση ώρα; Πάνω αριστερά είναι.)
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές πρόκειται για την Ανάπτυξη ή για αγνώστου ταυτότητος επενδυτές.


Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Βιαιόμετρο

Ποια βία είναι βιαιότερη;
Η βία αυτού που ρίχνει χαστούκι;
Η βία αυτού που ριχνει μερικώς αποβουτυρωμένο επιδόρπιο γιαουρτιού;
Η βία του εγγράμματου μπούλη με το βαβά από ρίψη τούρτας σεράνο;
Η βία της αγράμματης καριόλας με το πνευματικό εγκεφαλικό;
Η βία του εμφανώς φέροντος παιδικά τραύματα από φατούρα πρώην υπουργού;

Ή η μη βία του Κατρούγκαλου που κρατά την ψυχραιμία του;



Πάντοτε θαύμαζα τους ανθρώπους που είναι ψύχραιμοι απέναντι στην αλητεία και τη βλακεία.
(Διότι εγώ στη θέση του θα κατέληγα στο κρατητήριο)

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Πως του παν καλέ τα μπλε!

Ο έλληνας είναι γαλανόλευκος, ο τούρκος κόκκινος κι ο ιταλός κοκκινοπρασινόλευκος -εκτός αν παίζει μπάλα οπότε είναι ατζούρος, τουτέστιν μπλε.
Ο ολυμπιακός είναι κοκκινόλευκος, ο παναθηναϊκός πρασινόλευκος κι ο ΑΕΚτζής κιτρινόμαυρος.
Ο νεοδημοκράτης είναι γαλανόλευκος, ο πασόκος πράσινος κι ο κομμουνιστής κόκκινος.
Η χάινεκεν είναι πράσινη, η κοκακόλα κόκκινη κι η χιούλετ-πάκαρντ μπλε.
Όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες θέλουν το χρωματάκι τους. Πράγμα που είναι λογικό. Αν δυο αντίπαλες ποδοσφαιρικές ομάδες είχαν το ίδιο χρώμα φανέλας θα έδινες πάσα στον αντίπαλο κι αυτός θα έβαζε αυτογκόλ για το οποίο θα πανηγύριζαν και οι δύο ομάδες.
Είναι ωστόσο προφανές ότι ένα χρώμα δεν σημαίνει για όλους το ίδιο. Το κόκκινο, ας πούμε, ταιριάζει υπέροχα με το σφυροδρέπανο αλλά είναι απαίσιο στη γαυροφανέλα.
Γι αυτό από μόνο του το χρώμα δεν αρκεί.

Ο ΟΣΦΠ έχει τον έφηβο, ο ΠΑΟ το τριφύλλι κι η ΑΕΚ το δικέφαλο.
Ο νεοδημοκράτης έχει τη δάδα, ο πασόκος τον ήλιο κι ο κομμουνιστής το σφυροδρέπανο.
Το σύμβολο χρειάζεται για να συνοψίζει αυτό που κάνει τον έναν να διαφέρει από τον άλλο.
Εντάξει, είναι μάλλον ανθρώπινο να χρησιμοποιεί κανείς έναν συμβολικό ευφημισμό. Αν είσαι κρεοπώλης δεν θα ζωγραφίσεις στην ταμπέλα σου μπαλτάδες και κομμένες βοϊδοκεφαλές. Θα ζωγραφίσεις τα τρία ανέμελα γουρουνάκια. Αν πάλι έχεις βυτίο εκκένωσης βόθρων θα ζωγραφίσεις λουλουδάκια και λοιπά εύοσμα.
  • Ο κομμουνιστής έχει παραδοσιακά το σύμβολο της ιδεολογίας του.
  • Ο νεοδημοκράτης -που έτσι κι αλλιώς δεν έχει ιδεολογία- έχει τη δάδα για να βλέπει τη νύχτα που περπατεί και σκατά πατεί. Ταυτόχρονα τιμά τη μνήμη των λαμπαδηδρόμων της εμφυλιακής περιόδου.
  • Ο ακροδεξιός έχει ως ιδεολογία του την αρχαιοελληνορωμαιοχριστιανικότητα, γι' αυτό εξαρχαιίζει σταυρούς (ή εκσυγχρονίζει μαιάνδρους).
  • Ο πασόκος είχε έναν ανατέλλοντα μισοήλιο -ο αθεόφοβος- αλλά σουρούπωσε και στη θέση του βγήκε κάτι σαν πριονόδισκος.
  • Ο Συριζαίος έχει μια τριπλή σημαία που την ανεμίζει τυπωμένη πάνω σε λευκές σημαίες. Η σημειολογία είναι καταπληκτική αλλά του βγαίνει αυθόρμητα και όχι αυτοσαρκαστικά.
Όπως φαίνεται, όσο πλησιάζει κανείς το κέντρο τόσο πιο θολά γίνονται τα σύμβολα (η θεωρία των δύο άκρων δικαιώνεται!). Η ΕΠΕΚ του Πλαστήρα είχε μια τιμονιέρα, η Ένωση Κέντρου του παπατζή είχε ένα "ΕΚ" με στάρια και λιόφυλλα, η ΕΔΗΚ ένα σκούφο κι η Ένωση Κεντρώων το γκροπλάν του αρχηγού. Θα έβγαζα το καπέλο σ' ένα κεντρώο κόμμα που θα είχε για σύμβολο τη δίνη (για λόγους κοσμιότητας δεν προτείνω τη σούφρα). Η δίνη -όπως και η σούφρα- με την ελκτική της δύναμη είναι το ιδανικό σύμβολο του κέντρου. Το οποίο καμία άλλη πολιτική υπόσταση δεν έχει.
Στην Ιταλία πάντως που έχει σχεδιαστική παράδοση οι κεντρώοι υιοθέτησαν την ελιά. Στην Ελλάδα εκ παραδόσεως αντιγράφουμε το ιταλικό ντιζάιν, γι' αυτό βάφτισαν "ελιά" την πρωτοβουλία των 59 "προσωπικοτήτων" (σαν τη Σώτη, το Μπέζο, το Μπίστη και το Χριστοδουλάκη) που ζητά την ανασυγκρότηση της "υπευθυνοκεντροαριστεράς". Δηλαδή ένα νέο κέντρο που νομίζει πως θα χωθεί ανάμεσα σε Νουδού και ΣΥΡΙΖΑ. Και θα γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ πριν τους λοιπούς ΠΑΣΟΚίζοντες. Μαζί τους κι ο Σημίτης, ο οποίος όπου βλέπει κέντρο χειροκροτεί.

Η ελιά βέβαια είναι δέντρο ιερό (για το λαδάκι της, όχι για τα στεφανώματα) αλλά σε μια χώρα αμόρφωτων μεγαλοϊδεοκληρονόμων καταντά γελοίο να μιλάς για ιερά.
Στο κάτω κάτω στις ελιές είναι που φυτρώνουν τα λαίμαργα και τα κωλοφούσκια.


Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει

Διευκρινίζω ότι εξακολουθώ να μην είμαι καθόλου σίγουρος για τα ψυχανεμίσματά μου.
Όμως,
  • η πρωτοφανής δίωξη μαθητών για κατάληψη σχολείου, η οποία οδήγησε σε καταδίκη τους με ποινές φυλάκισης και άνευ δικαιώματος έφεσης,
  • ο γκεσταπίτικης έμπνευσης εκβιασμός του υπουργού παιδείας προς τους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων να σκάψουν μόνοι τους το λάκκο τους συμπληρώσουν μόνοι τους τούς καταλόγους διαθεσιμότητας επί ποινή αργίας,
  • οι γκεσταπίτικης έμπνευσης απειλές προς τους διευθυντές υπηρεσιών προσωπικού και τους πρυτάνεις που δεν έστειλαν μέχρι χτες τους καταλόγους,
  • η ύποπτη χρονικά αποκάλυψη -μετά "καυτών" διαλόγων μάλιστα- της περίεργης δωροδοκίας του πασοκοσυνδικαλιστή,
αν ανακατευτούν με την ξαφνική φούρια που έπιασε τη δικαιοσύνη να πακτώσει τη χρυσαυγίτικη συμμορία, μου γεννούν τον εξής χρησμό:
Τα δακρυγόνα χαλούν το κεντρώο προφίλ της κυβέρνησης ενώ καθόλου δεν το χαλούν οι τήβεννοι.

Οι τήβεννοι μπορούν να δράσουν κατά των απέναντι της χρυσής αυγής "άκρων", ως εξής:
  • όποιος μαθητής / συνδικαλιστής / απεργός / διαδηλωτής τολμά να πατήσει στα χωράφια οποιουδήποτε νόμου (δεν πα νά'ναι κι ο νόμος 4000) να χτυπιέται αλύπητα από τη δικαστική εξουσία (ως άκρο)
  • να οργανωθεί μια ή περισσότερες προβοκάτσιες στις οποίες -με τη σύγχυση που επικρατεί-πανεύκολα κάποιοι θα τσιμπήσουν και θα γίνουν το πακτωμένο αντίβαρο.
Τη δεύτερη άποψη την κατέθεσε και ο ΣΥΡΙΖΑ και θεωρώ πως έχει όση βάση έχει και η πρώτη. Δεν αμφιβάλω για την ειλικρίνεια των ανησυχιών του. Μάλλον όμως θα διαφωνήσω με το πνεύμα της ανησυχίας, όπως περίπου την θέτει κι απ' την πλευρά του ο Δελαστίκ. Ότι δηλαδή ο Σαμαράς επιθυμεί να ζωγραφίσει ένα δίπολο άκρων το οποίο θα αποτελείται δεξιώς από τη χρυσή αυγή και αριστερώς από το "αντιμνημονιακό τόξο". Ποτέ και κανένα κόμμα εξουσίας δεν στάθηκε χωρίς νόμιμο αντίζηλο της εξουσίας, ακόμα κι αν τον σιχαινόταν.

Το πραγματικό "άκρο" που στοχεύει η κυβέρνηση είναι η δράση. Κυρίως δε η συνδικαλιστική δράση. Και για να γίνομαι σαφέστερος, η ταξική συνδικαλιστική δράση.

Λόγω τεχνικών προβλημάτων, η επισύναψη εικόνας αναβάλλεται.

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Βατουλιάς πεσούσης

Αφού το κράτος αποφάσισε να μπουζουριάσει (μέχρι νεωτέρας) τμήμα του παρακράτους κι αφού το τοπίο γέμισε αντιφασίστες, λογικό ήταν να κελαηδήσει αντιφασιστικά άσματα κι ο απολιθωμένος πτεροδάκτυλος.
Προχτές η Ντόρα χαρακτήρισε τους χρυσαυγίτες "κότες τρίλιρες και μακροπουπουλάτες". Λίγο παλιότερα όμως καμάρωνε που οι κότες της απευθυνόταν "με το σεις και με το σας".
Σήμερα ένας λιμοκοντόρος βουλευτής της νουδού -ο υιός του οσιολογιότατου πρώην διοικητού Αγίου Όρους- εξανέστη λόγω της παρουσίας χρυσαυγιτών βουλευτών και δήλωσε ότι "δεν ανέχεται να βρίσκεται στην ίδια αίθουσα με δολοφόνους, μ' αυτούς που δολοφονούν τη δημοκρατία".
(Σημειωτέον ότι αυτό το μαλακιστήρι το ψήφισε ο κυρίαρχος λαός, όπως εξάλλου και τους χρυσαυγίτες)

Είμαι πολύ προβληματισμένος... Οι δεξιοί ανέκαθεν ήταν τόσο προκλητικοί όσο και ηλίθιοι, σε σύγκριση τουλάχιστον με τους κεντρώους (πολλοί εκ των οποίων ήταν μεγάλες πουτάνες). Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να δεχτώ ότι η κοσμοσυρροή στα καλλιστεία αντιφασισμού οφείλεται σκέτα σε κουτοπονηριά. Η κουτοπονηριά συνοδεύεται από ισχυρό τεκμήριο αθωότητας και γι'αυτό πολλές πουτάνες εσχάτως παριστάνουν τους ηλιθίους.

Βλέπεις τα όρνια να παριστάνουν τους antifa και λες: γαμώ τη φάρα τους, οι χρυσαυγίτες τουλάχιστον είναι ανυπόκριτα όρνεα.
Ταυτόχρονα πληροφορείσαι ότι οι ανακριτές προσανατολίζονται να απαγγείλουν κατηγορία "εσχάτης προδοσίας". Οι "αλήτες-προδότες-πολιτικοί", δηλαδή, κατηγορούν το παρακράτος για προδοσία. Άντε μετά να διαλέξεις ποιον "προδότη" θα υποστηρίξεις...

Μήπως η διαδικασία "σοβαροποίησης" της χρυσής αυγής διέρχεται μέσα από μια καλοστημένη "κάθαρση";
Για ποιον αντηχεί η καμπάνα της "εσχάτης προδοσίας λόγω κατάλυσης πολιτεύματος";

Η καιόμενη βάτος που και άκαφτη έμεινε και εντολές μοίρασε 
(Μαρκ Σαγκάλ, 1966)

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Οι μέρες είναι πονηρές

Όταν κάποτε οι εργάτες ξεκίνησαν να οργανώνονται σε σωματεία, η εργοδοσία αντιμετώπισε την θρασύτητα αυτή με ωμή βία. Με τις ευχές της κρατικής και παρακρατικής εξουσίας. Οι πρώτοι, ηρωικοί, συνδικαλιστές αντιμετώπιζαν στην καλύτερη περίπτωση την απόλυση (μπλεμαρεδόν) και στη χειρότερη το υποβρύχιο τσιμέντωμα.

Όμως άλλαξαν οι καιροί. Ο καπιταλισμός κυριάρχησε, ωρίμασε και μέσα από δύο παγκοσμίους και πολλούς περιφερειακούς πολέμους έφτασε στο απώγειο της ακμής του. Η ακμή αυτή, που αφορούσε βέβαια κατ' εξοχήν τους καπιταλιστές, επέτρεψε τη βελτίωση των συνθηκών και για τους εργάτες. Κι όταν ο εργάτης χορταίνει είναι πιο παραγωγικός και λιγότερο απαιτητικός. Οι καπιταλιστές πάντως δεν επαναπαύτηκαν στιγμή. Η αποικιοκρατία εξάλλου αποτελεί εγγύηση για το ότι η εργατική τάξη θα αντιμετωπίζεται άλλοτε (αλλού) με το μαστίγιο κι άλλοτε (κι αλλού) με το καρότο. Το μαστίγιο ποτέ δεν εξαλείφθηκε. Στην Ευρώπη όμως ανακαλύφθηκαν νέες αναίμακτες αλλά ακόμα πιο αποτελεσματικές μέθοδοι αντιμετώπισης των ανυπότακτων. Σχετιζόμενες κυρίως με το καρότο.

Ο συνδικαλισμός είναι καθαρά πολιτική δράση. Φυσικό είναι η οργάνωσή του να επηρεάζεται από τους εκάστοτε πολιτικούς και κομματικούς συσχετισμούς. Οι συσχετισμοί αυτοί στην Ελλάδα επέτρεψαν τον σχηματισμό μιας τετράπαχης συνδικαλιστικής αριστοκρατίας, με κύριο εκφραστή της το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Όσο ο καπιταλισμός επέτρεπε τη διατήρηση ενός ικανοποιητικού βιοτικού επιπέδου στην εργατική τάξη, η κυριαρχία της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας δεν έβλαψε εμφανώς τα συμφέροντα της τάξης που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Έβλαψε όμως με τον πιο καταστροφικό τρόπο τον ίδιο το θεσμό του συνδικαλισμού. Δεν ξέρω αν η ζημιά ήταν σκόπιμη ή αν προέκυψε ως φυσικό επακόλουθο του δομικού ασύμβατου του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Είναι εύκολο να υποθέσει κανείς τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο. Ασφαλώς όμως ο συνδικαλισμός, από τη φύση του, δεν μπορεί παρά να έχει ως ορίζοντα την εργατική εξουσία. Αλλιώς οι εργατικές ενώσεις καταντούν "κοινωνικοί εταίροι". Να τους κλαιν οι προλεταρέγγες.

Όμως η ενσωμάτωση δεν είναι πάντα επαρκές μέτρο χειραγώγησης του συνδικαλισμού. Πάντα θα υπάρχουν εστίες συνδικαλιστικής δράσης μη ελεγχόμενες από τη συνδικαλιστική αριστοκρατία και τους πάτρωνές της. Στις περιπτώσεις αυτές αξιοποιείται η δύναμη των ΜΜΕ. Έτσι κατασυκοφαντήθηκαν οι δράσεις των ναυτεργατών, των χαλυβουργών, των συνδικαλιστών που "έσπασαν" το υπουργείο εργασίας κλπ. Κύριος στόχος: ο εργάτης να μισεί τα όπλα του. Να πηγαίνει στον πόλεμο άοπλος εκ πεποιθήσεως.

Με την πάρλα όμως κόντεψα να ξεχάσω γιατί γράφω αυτό το ποστ. Αφορμή είναι η σύλληψη του "45χρονου" συνδικαλιστή του Νοσοκομείου Σωτηρία. Λίγες μέρες μάλιστα μετά την "εξάρθρωση" της χρυσής αυγής και ταυτόχρονα με την καταδίκη Τσοχατζόπουλου. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν ο συλληφθείς πασοκοσυνδικαλιστής είναι αθώος ή ένοχος. Ο οποίος -κατά τα νέα ήθη- ήταν ανανηφθείς εκ βαθεοπασοκισμού και αντιμνημονιακός. Έχω όμως πολλές απορίες:
  • Πως μπορεί να εκβιάσει κανείς τον διοικητή ενός νοσοκομείου; Με τι θα τον πληρώσει αυτός, με κίκια;
  • Πως θα εκταμιεύσει οποιοσδήποτε δημόσιος υπόλογος 50.000,00€ χωρίς ένταλμα πληρωμής;
  • Πως και ο πρώτος συνδικαλιστής-εκβιαστής έτυχε (οποία σουρπρί!) στο χώρο της Υγείας;
  • Ο επόμενος θα εκβιάσει καμιά διευθύντρια νηπιαγωγείου;
Με λίγα λόγια (γιατί έγραψα πολλά), και ανεξαρτήτως της ενοχής ή αθωότητας του "45χρονου", πιστεύω ότι πρέπει κανείς να είναι καχύποπτος για τα πάντα. Ο καπιταλισμός αποφάνθηκε ότι η δημόσια Υγεία και Παιδεία είναι περιττά χουβαρνταλίκια. Κι ως καπάτσος που είναι, χτυπά ύπουλα. Ξεκινώντας από την άμυνα. Η οποία, αρέσει-δεν αρέσει, συνίσταται στην εργατική συσπείρωση στα συνδικάτα.
Είναι αυτά κουτσά; Αναμφίβολα είναι. Στο χέρι του εργάτη είναι να τα σηκώσει.
Στο κάτω-κάτω καλύτερα να πολεμάς με ελαττωματικό όπλο παρά με ανοιχτά πουκάμισα.

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Όλα καλά

Αμάν γιαβρούμ, έλεος, δεν αντέχω άλλο δικαστικό ρεπορτάζ... Το εμπέδωσα για τα καλά, ορίστε:
  • Έξω απ' τη χρυσή αυγή δεν υπάρχουνε ναζί.
  • Ο Άκης σάρωσε μόνος του όλες τις μίζες.
  • Ο Μάκης έστησε όλους τους αγώνες.
Η χρυσή αυγή συνετρίβη με εντολή πρωθυπουργού. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο Καβοντόρος της Δημοκρατίας.
Ο Άκης μόλις καταδικάστηκε.
Ο Μάκης είναι ήδη μέσα (αν και για καταδίκη χλωμό το βλέπω αφού κρατά πολλούς από τ'αρχίδια).

Τέλος οι φασίστες.
Τέλος οι μίζες.
Τέλος οι παράγκες.
Στο εξής αναμένονται πρωτογενή πλεονάσματα και επενδύσεις. Αν όχι αμέσως, το πολύ σε καμιά πενταετία.

Τι μου λείπει για να ευτυχήσω;
Ψιλοπράματα. Μέσα πάμε καλά. Μερικά εξωτερικά μερεμέτια μένουν.
Να, σιχάθηκα πια να βλέπω τις σκατόφατσες της τρόικας. Σαν μέλη της Γραμματείας Λουξεμβούργου της Πολιτικής Άνοιξης μοιάζουν. Τι καλά να μπορούσε να γίνει ένας τροϊκανασχηματισμός.

(Θα μπορούσες τουλάχιστον να φαντασιώνεσαι μια εκδίκηση)

Άσε που δεν αντέχω αυτό το κούρεμα-playmobil της Μέρκελ. Ίσως να ανεβάσω μια petition μπας και πειστεί να κουρευτεί αλά Miley Cyrus.


Αυτά τα ολίγα και θ'αντέξω μια χαρά μέχρι να ξεμπουμπουκιάσει η ανάπτυξη. Όταν νιώθεις ασφαλής αντέχεις κάθε προσωρινή δυσκολία.

Αχ, είναι τόσο ωραία να κάθομαι και οι λύσεις να έρχονται μόνες τους.

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Η θεωρία των δύο άκρων για αρχαρίους

Ο άνθρωπος έχει δύο πόδια κι άλλα δύο χέρια. Για να μην τα μπερδεύει τα ονόμασε "δεξί" και "αριστερό". Δεν είναι αστείο, θα υπήρχαν σοβαρές δυσκολίες αν δεν είχαν ένα όνομα να τα ξεχωρίζει. Σκέψου π.χ. να κάνεις τηλεφωνικό σεξ:
-"Που έχεις τώρα το χέρι σου μανάρι μου;"
-"Ποιο απ' τα δύο μωρό μου;"
-"Αυτό που κρατά το μαχαίρι όταν καθαρίζεις φασολάκια μανίτσα μου"
-"Αχ, χαϊδεύω το πόδι με το οποίο πατάω το πεντάλ του σκουπιδοτενεκέ, μπουμπούκε μου"
-"Και το άλλο χέρι, αυτό που κρατά τα φασολάκια;"
-"Αυτό τρίβει τη ρώγα μου, μωρό μου"
-"Και το τηλέφωνο με τι το κρατάς;"
 ....
Μάλλον τον έχει σε ανοιχτή ακρόαση. Η δυσκολία ωστόσο θα ανέκυπτε αν το ερώτημα ήταν:
Ποια ρώγα από τις δύο;
Έλα ντε.. Με τη ρώγα δεν κάνεις κάτι που θα βοηθούσε στον προσδιορισμό της σε σχέση με την άλλη. Οπότε θα υπήρχε πρόβλημα ακριβείας με καταστροφικές συνέπειες για το τηλεφωνικό σεξ. Εκτός βέβαια αν η ρώγα είχε κανα πίρσινγκ ή γειτόνευε με καμιά ελιά.
Γι' αυτό λοιπόν ο άνθρωπος ανακάλυψε τα επίθετα "αριστερός/ή/ό" και "δεξιός/ά/ό".

Ο άνθρωπος όμως δεν έχει μόνο άκρα. Έχει κορμό, λαιμό και κεφάλι. Τα οποία, με τη σειρά τους, μοιράζονται σε αριστερά και δεξιά μέρη. Δύο στήθη, δύο μάτια, δύο ρουθούνια, δύο κωλομέρια, κλπ. Όλα αριστερά ή δεξιά. Το μόνο μέρος του ανθρωπίνου σώματος που είναι ακριβώς στη μέση είναι η κωλοτρυπίδα. Είναι, τρόπον τινά, το κέντρο. Χωρίς αριστερά και δεξιά μέρη, εκτός ίσως από καμιά εξωτερική αιμορροΐδα.
Σε αντίθεση με τα άκρα, το κέντρο είναι σταθερό. Ενώ τα άκρα μπορούν να αγγίξουν, να κλωτσήσουν, να χαστουκίσουν, να χουφτώσουν, να χαϊδέψουν, το κέντρο στέκει στη θέση του χωρίς να συμμετέχει με τρόπο δραστικό. Το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κοπρίζει. Αυτός εξάλλου είναι ο ρόλος του κέντρου.
Γι' αυτό γεννήθηκε μέσα του ένας φθόνος για τα άκρα. Ανέπτυξε λοιπόν τη θεωρία των δύο άκρων, μια θεωρία σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δεν πρέπει να έχει άκρα, διότι αυτά οδηγούν στο κακό. Ακόμα κι αν έχουν καλές προθέσεις.
Σου λέει το κέντρο, μπορεί ν'αρχίσουν τα άκρα να χαϊδολογούν, να ερεθιστεί το απρόβλεπτο πέμπτο άκρο, που κινείται αυτόνομα μια αριστερά, μία δεξιά και να φάω κι εγώ το φιλήσυχο καμιά ξώφαλτση.
Διά της θεωρίας των δύο άκρων το κέντρο αποσκοπεί στο να μετατραπεί ο άνθρωπος σε μια τεράστια κωλοτρυπίδα. Την θεωρία του όμως την καλοβλέπουν και οι φυσικοί γείτονες του κέντρου, το αριστερό δηλαδή και το δεξί κωλομέρι. Κι αυτό διότι όταν αλληλοεξοντωθούν τα άκρα και η κωλοτρυπίδα κυριαρχήσει, κάποιοι θα πρέπει να την καθορίζουν εκ' κεντροδεξιών κι εκ' κεντροαριστερών. Εξάλλου δεν νοείται τρύπα χωρίς τρύπια ύλη.

Για να επανέλθουμε λίγο στα άκρα, είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν περισσότερο το δεξί τους άκρο, πόδι ή χέρι. Επιπλέον ο άνθρωπος επηρεάζεται πολύ από τις τάσεις της πλειοψηφίας. Έτσι, επικράτησε παλαιόθεν η θεωρία ότι το δεξί πόδι ή χέρι είναι το "καλό". Εξ' αντιδιαστολής το αριστερό είναι μοιραία το "κακό". Τα παλαιότερα χρόνια, μάλιστα, που οι άνθρωποι ήταν πιο άγαρμποι, χρησιμοποιούσαν συχνά αμφιλεγόμενες -έως απάνθρωπες- μεθόδους για να κάνουν τους αριστερόχειρες να γράφουν με το δεξί. Από απειλές μέχρι δέσιμο του χεριού, ακόμα και ξύλο. Μπαϊδεγουέι η βίαιη αναμόρφωση του αριστερού σε δεξί ήταν εθνικό ζητούμενο σε μακρές χρονικές περιόδους στη χώρα μας.

Η θεωρία των δύο άκρων είναι μεν σύλληψη της κωλοτρυπίδας, αποτελεί ωστόσο κεντρική φιλοσοφία της ευρωπαϊκής ένωσης. (Σαν λίγο πλεονασμός ακούγεται αυτό). Ο κομμουνισμός επιχειρείται να ταυτιστεί με το φασισμό, με προφανή στόχο την ηθική του καταδίκη. Αυτά τα δύο "άκρα" επιχειρεί να ταυτίσει η εν λόγω "θεωρία" του κώλου, κι όχι τα άκρα στο πάνελ του Σκάι.
Όσο για τις γηγενείς παπαρολογίες που ταυτίζουν μία τον τάδε και μία τον δείνα με τα άκρα, αυτές είναι καθαρά για λαϊκή κατανάλωση. Για να συσπειρώνονται τα κόμματα εξουσίας ή να το παίζουν απόκεντρα, ανάλογα με τις ανάγκες. Τα κωλομέρια στο κάτω κάτω δεν πρέπει νά 'ναι καταμεσής, γιατί θα τα ρουφήξει η τρύπα. Και θα την πάθουν σαν το ΠΑΣΟΚ. Η θεωρία των δύο άκρων είναι εξαιρετικά χρήσιμη τόσο για την κωλοτρυπίδα, όσο και για τα κωλομέρια.

Δείγμα ισχυρής κοινοβουλευτικής ισορροπίας (δικωλομερισμός)

Τα σχέδια της κωλοτρυπιδοποίησης του ανθρώπου μπορούν να ανατραπούν μόνο μ' ένα γερό (ακρο)αριστερό χαστούκι.

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Οι κομμουνισταί θα σας πάρουν τα σπίτια


Πως προέκυψαν οι δεξιοί στη χώρα μας; Η συνταγή νομίζω ότι έχει τέσσερα συστατικά:
1. Τους έχοντες (μικρότερο ή μεγαλύτερο) ταξικό συμφέρον,
2. Τους αναντάμ παπαντάμ βασιλικούς,
3. Μεγάλο μέρος των μικροαστών.
4. Μούχλα με τη σέσουλα.
Οι μικροαστοί (που είναι το κυρίαρχο συστατικό) χωρίζονται σε δύο υποκατηγορίες, οι οποίες βέβαια κάλλιστα μπορούν να αλληλοεπικαλύπτονται:
-Στους μικροαστούς που τρέμουν μην και "ξεπέσουν" στην εργατική τάξη.
-Στους μικροαστούς που τρέμουν μην τους πάρει τα σπίτια η εργατική εξουσία.

Απ' τις πολυπληθείς γραμμές των μικροαστών ξεπήδησαν οι περισσότεροι χίτες, ταγματασφαλίτες και τραμπούκοι της αχαλίνωτης δεξιάς. Επί πολλά χρόνια, ακόμα και μετά την "εθνική συμφιλίωση", οι δεξιοί μικροαστοί δεν κατάφεραν να ξελυσσάξουν. Μία βέβαια από τις αιτίες ήταν η θριαμβευτική επέλαση των "αριστερών" μικροαστών του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι κάλυψαν το χαμένο έδαφος με ενθουσιασμό. Κάποια στιγμή επιτέλους, μετά από πολλές εναλλαγές στην κάλυψη χαμένου εδάφους, επήλθε η εθνική συμφιλίωση. Μεταξύ των μικροαστών τουλάχιστον. Κι αν ξανακινδυνεύει σήμερα, είναι διότι το έδαφος εξαντλήθηκε κι έσφιξαν οι κώλοι. (Βγήκαν κι οι κληρονόμοι των χιτών κι έκαναν την αποδοχή κληρονομίας που είχαν κρύψει στο ερμάριο μετά το '74). Φυσικά από δεξιό, πόσο μάλλον μικροαστό, αυτοκριτική δεν περιμένει κανείς. Δεν πρόκειται κανείς να βγει να πει: "Ρε πούστη μου, μπουρδέλο την κάναμε τη χώρα με τη δικομματική ρεμούλα". Αντίθετα, αυτό που ξέρουν να λένε είναι: "Όλοι έχουμε τις ευθύνες μας, εξάλλου εμείς δεν ξέραμε, μας εξαπάτησαν οι κομματάρχες". Προδόθηκαν κι αυτοί...

Κι αφού όλοι μας έχουμε τις ευθύνες μας, αυτοί που δεν κυβερνήσαμε έχουμε περισσότερες. Αστοδιάλο, σκόντο θα κάνουμε στις ευθύνες; Τι φταίει λοιπόν για τη σημερινή κατάντια; Μα το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης. Φταίει ο κρατισμός που εμποδίζει τις αναδιαρθρώσεις και η άτυπη κομμουνιστοειδής κυβερνητική γραφειοκρατία που διώχνει τους υγιείς επιχειρηματίες. Η Ελλάς είναι σοβιετία και μάλιστα επιζήσασα! (Σύντροφοι, νικήσαμε και δεν το πήραμε χαμπάρι;).
Παλιά βέβαια η σχετική ρητορική αλλά ζει και βασιλεύει. Κι επ' αφορμή των νέων σχεδίων της κομμουνιστικής κυβέρνησης Σαμαρά για την είσπραξη φοροοφειλών, ήτοι να μπορεί ο οφειλέτης του δημοσίου να πλερώνει σε είδος (ακίνητο), με τη διαφορά όμως της αξίας να μην επιστρέφεται (harder baby), έπεσα σε σχετικό αρθρίδιο. Ακολουθούμενο, ως συνήθως, από σχόλια θλιβερών μικροαστών που ονειρεύονταν να γίνουν αστοί αλλά τους συνέτριψε η βδελλυρά οθωμανοσοβιετία.
Και νά 'σου μέσα στον εσμό ένα σχόλιο με το οποίο γέλαγα επί τρίλεπτο:
"Έρχεται η ευλογημένη ώρα
που οι κομμουνιστές
θα δώσουν πίσω τα σπίτια
που θά 'παιρναν οι κομμουνιστές
αλλά τα πήραν οι νεοφιλελεύθεροι"


Στο επόμενο επεισόδιο: Η θεωρία των δύο άκρων για αρχαρίους

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2013

Εξτρίμ σοκ

Προσοχή! Το παρακάτω πρωτοσέλιδο εκφράζει την συναισθηματική δοκιμασία του εκδότη και του δημοσιογραφικού του τιμ. Είναι καταφανώς σοκαρισμένοι.
Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πλάγια διαφήμιση της ταινίας. Ούτε βέβαια καλεί τους σοκαρισμένους αναγνώστες να ψάξουν εντός του εντύπου για σοκαριστικές λεπτομέρειες και φωτογραφίες από τη σοκαριστική ταινία.


Το παρόν ποστ ως πρελούδιο της φούγκας που θα ακολουθήσει μετά τις δηλώσεις Αντώνη Σαμαρά περί "συντριβής εξτρεμισμού". Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε το καθήκον του κι αμόλυσε τη μύγα. Ο ετεροπροσδιοριζόμενος πρώτος τη μύγα βαλέτω.

(Στο ρόλο του υπερομοφοβικού ο Φαήλος)

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Ε τότε, τι διάολο να κάνουμε;

Μακάρι νά 'ξερα...

Νομίζω ότι δεν υπάρχει μία απάντηση, κοινή για όλους. Κοινή είναι η ανάγκη και το δικαίωμα στην επιβίωση. Ακόμα και ακροδεξιός να είσαι, έχεις δικαίωμα να επιβιώσεις (υπό προϋποθέσεις!).
Το ερώτημα όμως της ανάρτησης δεν απευθύνεται σε ακροδεξιούς.
Ας πούμε, χάριν αριστερολογίας, ότι απευθύνεται σ' αυτούς που κινούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την άκρη του αριστερού φάσματος. Γι αυτό θα γίνω -όσο αντέχω- αμερόληπτος.

Τι μας ενώνει;
-Ζητάμε ανατροπή της ακολουθούμενης πολιτικής;
-Ναι.
-Ζητάμε δουλειά, δημόσια παιδεία και υγεία;
-Ναι.
-Ζητάμε η εξουσία να υπηρετεί το λαό και όχι τους καπιταλιστές;
-Ναι.
-Η αντίρρηση του κυρίου στο βάθος σχετικά με τον ξύλινο όρο "καπιταλιστές" κατεγράφη στα πρακτικά.
Μέχρι εδώ όλα καλά.

Τι μας χωρίζει;
Μας χωρίζει η αντίληψη για τον δρόμο που πρέπει να πάρουμε ώστε να πετύχουμε τα κοινά μας ζητούμενα.
Οι συντασσόμενοι με τον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι πρέπει να ακολουθήσουμε το δρόμο της ανατροπής της δεξιάς κυβέρνησης και να κατακτήσουμε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, σχηματίζοντας μια "Κυβέρνηση της Αριστεράς" η οποία θα αναιρέσει τις αντιλαϊκές πολιτικές.
Οι του ΚΚΕ πιστεύουν ότι η κατάκτηση της εξουσίας χωρίς ανατροπή του οικονομικού συστήματος δεν μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής. Πιστεύουν ότι η ανατροπή θα επιτευχθεί μόνο με την ταξική συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης, τη μαζική συσπείρωση στα συνδικάτα και την επαναστατική ετοιμότητα.
Άλλοι πιστεύουν ότι το μέσο της ανατροπής είναι η επίθεση κατά μέτωπο με όπλο απεργίες διαρκείας που θα οδηγήσουν την κυβέρνηση σε κατάρρευση. Ως απώτερο στόχο θέτουν κι αυτοί την ανατροπή του οικονομικού συστήματος.
Τέλος, οι αναρχικοί / αντιεξουσιαστές απορρίπτουν κάθε οργανωμένη μορφή εξουσίας και επιδιώκουν μια διαρκή σύγκρουση με την όποια έκφρασή της, μέχρι εγκαθίδρυσης της αταξικής κοινωνίας.

Παρακαλώ για επιείκια σε τυχόν σουτ στο δοκάρι και άουτ.

Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, κατάτι στρογγυληδόν:

1. Ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαια ο πιο βατός από όλους. Το να πέσει η δεξιά κυβέρνηση και να κυβερνήσει μια "αριστερή" είναι τεχνικά εφικτό. Έχει συμβεί και αλλού. Μειονέκτημα είναι το ότι οι ασκούμενες πολιτικές δεν συμβαίνουν καθ΄εφαρμογή ενός αμιγώς "εθνικού" καπιταλιστικού σχεδίου. Είναι τα τσουνάμι που προκαλούν οι δονήσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και σκάνε στις εθνικές ακτές. Το να κατακτήσεις την κοινοβουλευτική εξουσία έχοντας τις καλύτερες των φιλολαϊκών προθέσεων δεν σημαίνει ότι θα έχεις και τα εργαλεία για να τις υλοποιήσεις. Πόσο μάλλον σε μια χώρα βαθιά εξαρτημένη τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά από διεθνείς, καυλωμένους καπιταλιστές. Εκ των πραγμάτων λοιπόν θα βρεθείς ενώπιον του διλήμματος ενσωμάτωση ή ευθεία ρήξη.

2. Οι θέσεις του ΚΚΕ έχουν ως ζητούμενο την κατάκτηση της εξουσίας από αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Ταυτόχρονα διαθέτουν επαρκή τεκμηρίωση, κατά συνέπεια οι προβλέψεις του κόμματος επαληθεύονται πάντα. Μειονέκτημα είναι η -παραδεχτή άλλωστε- απροθυμία του λαϊκού παράγοντα να συνδράμει στην ανατροπή του οικονομικού συστήματος, παρά το ότι υποφέρει από τις πολιτικές του. Είναι επίσης η ευρύτερη διεθνής συγκυρία (ποιές θα ήταν οι δυνητικές συμμαχίες, οι εμπορικοί εταίροι κλπ.) αλλά και η αμφιλεγόμενη (όπως και βιαίως διαστρεβλούμενη) εμπειρία από τις χώρες που εφάρμοσαν τον σοσιαλισμό. Εξάλλου οι συνθήκες που θα πυροδοτήσουν την επαναστατική διαδικασία δεν έχουν καταγραφεί σε συνταγή ώστε να τις προβλέψει κανείς χρονικά με ασφάλεια.

3. Η θέση για ανατροπή μέσω κατά μέτωπο επίθεσης είναι επίσης αρκετά φιλόδοξη και μάλλον δεν στερείται ευγενών προθέσεων. Παραβλέπει όμως εντελώς τους σημερινούς συσχετισμούς και την προαναφερθείσα απροθυμία του λαϊκού παράγοντα, του οποίου η συμμετοχή στην ανατροπή είναι απαραίτητη. Επιπλέον επικεντρώνεται κυρίως στην κυβερνητική ανατροπή, σχηματίζοντας έτσι ένα υβρίδιο των δύο πρώτων θεωριών, χωρίς επαρκή πρόβλεψη για την επόμενη μέρα.

4. Τέλος, η τακτική των αντιεξουσιαστών είναι αναμφισβήτητα ριζοσπαστική, δεδομένου ότι μερίδα αντιεξουσιαστών απολαμβάνει ήδη την κρατική "φιλοξενία". Δίνει ωστόσο την λιγότερο σαφή απάντηση στο επίπεδο της μετάβασης, αφού παραπέμπει σε μια κοινωνία που δεν την έχει δει ποτέ κανείς. Είναι δε η λιγότερο αρεστή στον μέσο μικροαστό (πόσο μάλλον τον λούμπεν), ο οποίος είναι κατά κανόνα και παράδοση αντιδραστικός στις ριζικές αλλαγές. Πόσο μάλλον στις πολύ ριζικές.

Το κύριο ερώτημα:

Αν ομαδοποιήσουμε τις παραπάνω πολιτικές σε πιο αδρές γραμμές θα εντοπίσουμε μια στρατηγικής σημασίας διαφορά: Ανατροπή εντός του κοινωνικοοικονομικού συστήματος ή ανατροπή του συστήματος;
Πόσο άλλο να στρογγυλέψω τις γωνίες μου; Δεν νομίζω ότι οι γραμμές αυτές μπορούν να συναντηθούν.

α. Αμερόληπτη εξέταση του μάρτυρος που επιθυμεί την ανατροπή εκ των έσω:
Είπε ο μάρτυς της πρώτης γραμμής: "Ας ρίξουμε την κυβέρνηση αυτή ώστε να πάρει ο λαός μια ανάσα και βλέπουμε παρακάτω".
Μπορεί να έχει δίκιο και ν' αναπνεύσει προσωρινά ο λαός. Δεν ανάσανε βαθιά κατά την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ; Πως θα μπορέσει, όμως, αυτή η καλοπροαίρετη κυβέρνηση να δώσει την ανάσα αυτή; Είναι πολύ διαφορετική η σημερινή συγκυρία σε σχέση με το 1981. Η χώρα έχει χρεωκοπήσει και ελέγχεται πλήρως από τους δανειστές. Με τις δεδομένες συνθήκες δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί χωρίς δάνεια. Δεν θά 'χει η αριστερή κυβέρνηση να κάνει με τους ίδιους εταίρους; Γι' αυτό άλλωστε δεν ψαλιδίζει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ τη ρητορική του περί χρέους από "διαγραφή" σε "κούρεμα";  Πως θα μπορέσει μια τέτοια κυβέρνηση να ακυρώσει απερίσπαστη μια πολιτική που αποτελεί κεντρική στρατηγική του νοσούντος καπιταλισμού;
Και το κυριότερο: Ποιο θα είναι το τοπίο μετά από την κατάρρευση των τελευταίων προσδοκιών;

β. Αμερόληπτη εξέταση του μάρτυρος που επιθυμεί την ανατροπή του συστήματος:
Είπε ο μάρτυς της δεύτερης γραμμής: "Να ανατρέψουμε το σύστημα για ν'αναπνεύσει ο λαός μια κι έξω".
Δίκαιο και λογικό. Ενώ όμως η πρώτη γραμμή προβληματίζει για την επόμενη μέρα, η δεύτερη γραμμή έχει δυσκολίες κυρίως στην υλοποίηση. Ο καπιταλισμός είναι, εδώ και χρόνια, άρρωστος. 'Οχι όμως του θανατά. Θα ήταν πολύ βολικό να ψόφαγε μόνος του αλλά ελάχιστα πράγματα χαρίζονται στη ζωή. Πρέπει λοιπόν να τον ψοφήσεις, κι αν όχι ολοκληρωτικά, τουλάχιστον να εξασφαλίσεις ότι δεν θα δημιουργήσεις μια σοσιαλιστική νησίδα σε μια άγρια καπιταλιστική θάλασσα. Χρειάζεται, τρόπον τινά, ένα σοσιαλιστικό αρχιπέλαγος. Αλλά ακόμα και για τη νησίδα, ακριβώς επειδή άνευ χειραφετημένης εργατικής τάξης δεν μπορείς να φτιάξεις ούτε ύφαλο, χρειάζεται υπομονή και πολύ δουλειά στη χειραφέτηση.


Μερικές πρόσθετες παρατηρήσεις (μειωμένης αμεροληψίας):
Οι γνωστές μπουρδολογίες περί "κρίσης χρέους" καμουφλάρουν στα μάτια της αόμματης πλειοψηφίας την ολοκληρωτική επίθεση του συστήματος κατά της εργατικής τάξης, αποσπώντας την προσοχή από τα δόντια του ασθμαίνοντος τέρατος και μεταθέτοντάς την στην περμανάντ του. Τα δόντια όμως μασουλάνε το βιοτικό της επίπεδο, τις δημοκρατικές της ελευθερίες, το δικαιώμά της να συνδικαλίζεται και να αμύνεται, τη δημόσια υγεία και παιδεία. Και μάλιστα "δικαιολογημένα". Το βιοτικό επίπεδο κατακρημνίζεται διότι "μαζί τα φάγαμε" και πρέπει επιτέλους να νοικοκυρευτούμε. Ο συνδικαλισμός είναι η αιτία κάθε κακού, αφού διώχνει τις επενδύσεις και την ανάπτυξη ενώ οι συνδικαλιστές είναι χαραμοφάηδες, προδότες και τραμπούκοι. Η φτώχεια δεν είναι εγκληματικό απότοκο του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά ιδιώνυμο αδίκημα. Κι όταν μάλιστα συνδυάζεται με τη μετανάστευση είναι λέπρα.
Δεν χρειάζεται τετραψήφιο αϊκιού για να τα δει κανείς τις μεθοδεύσεις αυτές. Κι όμως το γεγονός ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της ίδιας της εργατικής τάξης συντάσσεται ηθικά με τον επιτιθέμενο καπιταλισμό και τα χυδαία εργαλεία του και όχι με την ίδια του την τάξη, αποδεικνύει ότι τα εργαλεία αυτά είναι εξαιρετικής αποτελεσματικότητας. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που αποδίδουν το γεγονός στα φαντάσματα και την αβασκανία.

Υπάρχει καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο; Εξημερώνεται ο καπιταλισμός; Μπορείς να τον βάλεις να κάνει και τούμπες στο τσίρκο;
Όχι.
Τότε πως θα κυβερνήσεις φιλολαϊκά βρε έρμε;
Η πλάκα είναι ότι πολλοί από αυτούς που τρέφουν τέτοιες αυταπάτες ακούγονταν μέχρι πρόσφατα να λένε το σύνθημα "Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες". Για να μην πω το "Να καεί το μπουρδέλο η βουλή".
(Το πρώτο εννοοείται ότι το συμμερίζομαι κι εγώ).

Και τότε τι διάολο να κάνουμε;
Αν πιστεύεις στην "ανατροπή εντός συστήματος" τότε είσαι καταδικασμένος να προσπαθήσεις να πείσεις το μικροαστό ότι θα γίνεις κεντρώος στη θέση του κεντρώου. Ειδάλλως ο μικροαστός θα μείνει σ'αυτά που ξέρει. Τι να κάνει ο δόλιος; Έχει αγαπήσει το κελί του και θα το άλλαζε μόνο για ένα παρόμοιο, μόνο λίγο πιο ευρύχωρο.
Λυπάμαι που δεν μπορώ, ως μονάδα, να σε ακολουθήσω σ'αυτό. Μακάρι τελικά να τα καταφέρεις το ακατόρθωτο και το κελί να έχει θέα.

Αν πιστεύεις στην ανατροπή του συστήματος χρειάζεσαι κυρίως να υποστείς μια εσωτερική διεργασία. Να αναμετρηθείς πρώτιστα με το μικροαστό που σέρνεται μέσα σου και δευτερευόντως με αυτόν των άλλων. Να αναμετρηθείς με το φόβο του αγνώστου, της ριζικής αλλαγής. Να απαρνηθείς το "κάλλιο πέντε -ή εστω τέσσερα- και στο χέρι". Χρειάζεται σε τελική ανάλυση να απαντήσεις με ειλικρίνεια στο ερώτημα "Είμαι εγώ έτοιμος για την ανατροπή;".
Κι αν τα καταφέρεις, τότε θα χρειαστείς γερό στομάχι. Γιατί απέναντί σου, εκτός από τους άλλους, θα έχεις πολλούς από αυτούς που συνειδητοποίησαν ότι η ανατροπή είναι ωραία μόνο ως σύνθημα.
Δεν νομίζω πάντως ότι η απάντηση είναι εύκολη.