Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Δικαιολογημένες αθλιότητες

"Καλή" αθλιότητα είναι αυτή που έχει μια καλή δικαιολογία.

Το Υπουργείο Υγείας, Ευρωκλινικής, Μετροπόλιταν και Πάσης Ιδιωτικής Πρωτοβουλίας αποφάσισε ότι οι γιατροί του ΕΟΠΥΥ που απεργούν, αν ταυτόχρονα έχουν και ιδιωτικό, συμβεβλημένο με τον ΕΟΠΥΥ ιατρείο στο οποίο δέχονται ασθενείς, θα τιμωρούνται με καταγγελία της σχετικής σύμβασης.
Με μια πρώτη ματιά φαίνεται παράδοξο να εργάζεται κανείς στον ΕΟΠΥΥ και να διαθέτει και συμβεβλημένο ιδιωτικό ιατρείο. Με μια δεύτερη ματιά στους μισθούς των εργαζομένων γιατρών στον ΕΟΠΥΥ, γίνεται κατανοητό γιατί τους επιτρέπεται αυτή η δυνατότητα. Οι γιατροί που μισθοδοτούνται από το ελληνικό κράτος (όπως και οι δάσκαλοι άλλωστε) αμείβονται λιγότερο από τους υπαλλήλους ΔΕ των υπουργείων. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για να γλυτώσουν από το λασπόλουτρο της καθεστωτικής προπαγάνδας.

Ο άθλιος αυτός εκβιασμός δημιουργεί ένα βολικό προηγούμενο κατά του δικαιώματος της απεργίας. Αύριο οι δημόσιοι υπάλληλοι που απεργούν θα μπαίνουν στην "κινητικότητα" (για να βρουν άλλη θέση από την οποία δεν θα έχουν παράπονο). Μεθαύριο οι πάσης φύσεως απεργοί που διαδηλώνουν στο οδόστρωμα θα υποχρεούνται σε καταβολή διοδίων, ενώ αν στέκουν στο πεζοδρόμιο θα καταβάλουν δημοτικό τέλος τραπεζοκαθισμάτων. Αντιμεθαύριο οι απεργοί στις βιομηχανίες θα πρέπει να καταβάλουν αποζημίωση για διαφύγοντα κέρδη στα αφεντικά.

Κι όλα αυτά απολύτως "δικαιολογημένα". Κυρίως στη συνείδηση του καημένου, θλιβερού μικροαστού. Που έχει κι αυτός πολλές καλές δικαιολογίες.

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Από δω η γυναίκα μου κι από δω το αίσθημά μου

Τι σκατολαός είμαστε θε μου;
Τι μάζα του κερατά;
Από που ν'αρχίσει κανείς;

Απ' την πολιτική; Πότε θα κάνει ξαστεριά πότε θα φλεβαρίσει. Θέμε ανατροπές, θέμε λύσεις, θέμε και σωτήρες. Χωρίς σωτήρες ξεχνάμε ανατροπές, ξαστεριές, φλεβαρίσματα και λύσεις. Νά 'χαμε ένα Τρικούπη, έναν Ελβενιζέλο, έναν Αντρέα, έναν πολιτικό με αρχίδια βρε αδερφέ και θα λυνόταν όλα. Βρε δεν πα νά 'ταν και Μεταξάς. Διότι τα ηγετικά αρχίδια μας λείπουν, δεν είναι ότι είμαστε λαός χατζηαβάτηδων και λακέδων. Φταίνε οι "πολιτικοί", διότι μας πρόδωσαν και τα φάγανε και και... Προδότες και λαμόγια παντού αλλά ο "απλός λαός" αθώος. Σιχαμάρα, εμετός. Αν τουλάχιστον μες στους ανθρώπους αυτούς ένας πέθαινε από αηδία.

Απ' τον πολιτισμό; Εντάξει, τουλάχιστον εδώ κάπως αναπνέουμε. Έχουμε τέλος πάντων μια Σώτη, έναν Τατσό, κάπως τη βολεύουμε πολιτισμικώς.

Απ' τον αθλητισμό; Έγινε χτες το δουσού του Δήμου Νέας Φιλαδέλφειας για το γήπεδο της ΑΕΚ. Όλες οι παρατάξεις βαρέσαν προσχές μπροστά στο νέο ΑΕΚάρχη, αυτόν που θα αναγεννήσει την ομάδα, θα χτίσει γηπεδάρα, θα αναβαθμίσει το δήμο, κουλουπού κουλουπού. Ημιανάπαυση τώρα. Όλες εκτός από τη μόνη παράταξη που δεν φοβάται ούτε τους -άρχες ούτε τους όχλους. Κι έτσι ο όχλος των ΑΕΚτζήδων που κλήθηκαν ως χειροκροτητές του Σωτήρα τραμπούκισαν τους συμβούλους της παράταξης του ΚΚΕ που τολμάνε να ζητούν λαϊκό αθλητισμό, γνωρίζοντας ήδη με ποιους έχουν να κάνουν. Αλλά σάμπως ήταν μόνο οι παριστάμενοι τραμπούκοι; Στα σημερινά ΑΕΚτζήδικα μήντια μπορεί κανείς να διαπιστώσει -διαβάζοντας τα σχόλια- ότι ο έλλην συμμετέχει μόνο στο άθλημα της χριστοπαναγίας επί κερκίδας. Όλο το έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες. Ξέρετε ρε τι τραβάω για να βρω συμπαίχτες στο 5 επί 5;

Στο γήπεδο, τώρα, μου λες πως να πάω; Δυο ματσάκια έχασα πέρισυ κι αυτά λόγω ανωτέρας βίας. Και φέτος έχω πάει ήδη σε δύο. Σα να μου φαίνεται όμως ότι θα πάρω διαζύγιο. Διότι η "σύζυγος" απέκτησε νταβατζή.

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Διακοπή για διαφημίσεις

Βασική αρχή της διαφήμισης:
Δεν μετράει τόσο το περιεχόμενο του μηνύματος όσο το ποιος το ξεστομίζει.

Θέλω κι εγώ μία (όχι κρέμα)

Οποιαδήποτε ομοιότης είναι τυχαία και οφείλεται στο δαίμονα του φωτοσοπείου.

Κουίζ: Η κούκλα της δεύτερης φωτό πως μπορεί να διαφημίσει καλύτερα την κρέμα Pipinex;
α. Η ομορφιά μου οφείλεται στο ότι περιποιούμαι καθημερινά το πρόσωπό μου με κρέμα Pipinex!
β. Απαπα, προτιμώ να μπω σ' ένα αεροπλάνο και να φύγω, παρά να χρησιμοποιήσω την καταστροφική κρέμα Pipinex!
γ. Οι αποστάτριες που θα εγκαταλείψουν την βελούδινη κρέμα Vouvalex και θα αγοράσουν Pipinex θα βρεθούν δαρμένες και βρεγμένες!

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Για το δημόσιο συμφέρον ρε γαμώτο

Η ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι η υπουργική απόφαση με την οποία καταργήθηκαν οι 1349 θέσεις διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ είναι νόμιμη, για "λόγους δημοσίου συμφέροντος". Η κατάργηση των θέσεων "συνάπτεται με τις μνημονιακές υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα μας για την αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, με τις συμβάσεις χρηματοδοτικής διευκόλυνσης, καθώς και με το μεσοπρόθεσμο πλαίσιο".

Τα δικαστήρια υπάρχουν καθαρά για διεκπεραιωτικούς λόγους. Είναι σαν τον υπάλληλο που μόνο του καθήκον είναι να κρατά τη "στρογγυλή" σφραγίδα, αυτή με τα εθνόσημα και κτουπ κτουπ κτουπ να την πατά στα χαρτιά που αραδιάζουν μπροστά του.

Όταν ήμουν μικρός θαύμαζα όσους κρατούσαν σφραγίδες. Όλη αυτή η πολύπλοκη διαδικασία: πιάσε τη σφραγίδα, έλεγξε αν είναι όρθια, πίεσέ τη στο ταμπόν, χτύπα τη δυνατά στο χαρτί, μου φαίνονταν πολύ σημαντική. Έχει ασφαλώς μια κάποια επισημότητα, όπως πρέπει να έχει και το μούτρο του χειριστή της σφραγίδας. Χωρίς το κατάλληλο ύφος η σφραγίδα δεν αποδίδει καλά στο χαρτί.
Όταν ξεκίνησα να δουλεύω χρειάστηκε να εκπαιδευτώ κι εγώ στη διαδικασία, γραφιάς γαρ. Σήμερα μπορώ να πω -με καμάρι- ότι είμαι άριστος γνώστης της επιστήμης του σφραγίσματος.
Γι' αυτό καταλαβαίνω πολύ καλά τους συναδέλφους σφραγιδορίχτες της δικαστικής εξουσίας. Δεν είναι δουλειά αυτό που κάνουν, είναι λειτούργημα.

Ρίχτη τη γαμημένη

Για το δημόσιο συμφέρον ρε γαμώτο


Ο λαγός και η (πειραγμένη) χελώνα

Πως γίνεται μια Porsche να φάει τη σκόνη ενός Lada;


Η απάντηση στο 0:30 του βίντεο. Στο πίσω παράθυρο χαμηλά, για την ακρίβεια.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Οι πνευματικοί άνθρωποι ξύπνησαν κι έπιασαν σφυρί και πρόκες

Με συγκίνησε πολύ η ενέργεια του καλλιτέχνη από τη Ρωσία να καρφώσει τα μπαλάκια του στις πλάκες της Κόκκινης Πλατείας. Η Τέχνη και η Επανάσταση θέλουν θυσίες κι ο ρώσος καλλιτέχνης το έχει εμπεδώσει άριστα.
Είναι αξιοσημείωτο ότι τόσο οι ρώσοι όσο και οι ουκρανοί αναδεικνύονται εσχάτως σε μετρ των διαμαρτυριών. Ειδικά οι ουκρανές Femen έχουν αναδείξει διάφορα κοινωνικά ζητήματα, ζωγραφίζοντας το σώμα τους και κάνοντας συχνές ξώβυζες επιθέσεις κατά επώνυμων στόχων. Αντικειμενικά αν το δει κανείς, όλοι αυτοί οι περφόρμερ επενδύουν στη δύναμη της εικόνας και των ιντερνετικών επικεφαλίδων της ομοταξίας: "ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΒΙΝΤΕΟ! Ρώσος καλλιτέχνης καρφώνει μπλα μπλα .." ή "ΣΟΚ! η ρώγα μιας Femen σκάλωσε στο σήμα του αστυνομικού που ...". Τέτοιου είδους ειδήσεις θα κάνουν μερικά εκατομμύρια χτυπήματα στα λάιφσταϊλ σάιτς της οικουμένης αλλά είναι ζήτημα αν το 0,5% των επισκεπτών θα ασχοληθεί με κάτι περισσότερο από τα καρφωμένα μπαλάκια και τα ζωγραφισμένα βυζάκια. Κι όπως κάθε ντόρος που αντιλαλεί στο μαλακό υπογάστριο, έτσι κι αυτός σταδιακά θα φθίνει αν δεν υπάρχει ποικιλία στα χάπενινγκς. Δεν θα μπω στον πειρασμό να σκεφτώ τι είδους κλιμάκωση θα μπορούσαν να έχουν τέτοιοι "ακτιβισμοί". Τι διάολο όμως μένει να καρφώσει δημοσίως ο ρώσος καλλιτέχνης;

Σε κάθε περίπτωση είμαι αναγκασμένος να παραδεχτώ ότι η χώρα μας αποτελεί ουραγό της Ευρώπης και στην ευρηματικότητα των διαμαρτυριών. Δυστυχώς ως λαός υποφέρουμε από έλλειψη ιδεών. Είναι κρίμα γιατί με τις κυβερνήσεις που έχουμε θα έπρεπε να είμαστε πιο ευρηματικοί. Όταν έχεις για υπουργό υγείας έναν τηλεβιβλιοπώλη είναι δυνατόν να περιορίζεσαι σε πορείες με πανώ; Όταν έχεις για πρωθυπουργό έναν τύπο σαν το Σαμαρά κι υπαρχηγό του το Βενιζέλο είναι δυνατόν να κάνεις σκέτα συλλαλητήρια;

Η συγκυβέρνηση όπως την προείδε ο σκηνοθέτης του καλτ αριστουργήματος Total Recall (1990) με πρωταγωνιστή τον ταλαντούχο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Σημειωτέον ότι και στο Total Recall το τερατάκι ήταν ο αρχηγός.

Πρέπει επιτέλους να αναλάβει δράση ο πνευματικός κόσμος της χώρας. Καλές, δε λέω, οι πρωτοβουλίες προσωπικοτήτων για τη συναίνεση, την αλλαγή νοοτροπίας ή τη νεκρανάσταση της κεντροαριστεράς αλλά χωρίς γνήσια έμπνευση η χώρα δεν θα πάει μπροστά. Οι καλλιτέχνες μπορούν και πρέπει να οδηγήσουν το λαό, όχι απαραίτητα καρφώνοντας τα μπαλάκια τους ή βάφοντας τα βυζιά τους. Η αντιγραφή στην Τέχνη, εξάλλου, είναι απολύτως κατακριτέα. Μπορούν, αν θέλουν, πολλοί πνευματικοί άνθρωποι μαζί να κάνουν ομαδική χαλάουα διαμαρτυρίας ή να διαγωνιστούν στο ποιος κατουρά μακρύτερα (στοιχηματίζω η Σώτη). Ή απλά μπορεί να αναλάβει κάποιος, π.χ. ο διάσημος γλύπτης Κουνέλης (εκ των 32) να διατυπώσει -με τον περίφημο απλό και κατανοητό του λόγο- το καλλιτεχνικό του μανιφέστο ενώπιον της κυβέρνησης.

Αλλά η τελευταία μάλλον παραείναι σκληρή τιμωρία. Ακόμα και για αυτή τη σιχαμερή συγκυβέρνηση.

Μανάρι μου τα spread σου..

Η κυβέρνηση πέρασε αλώβητη μέσα από τις συμπληγάδες της πρότασης μομφής και συνεχίζει ακάθεκτη το εθνοσωτήριο έργο της.
Χτες ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Σταϊκούρας επιβεβαίωσε ότι το 2014 θα είναι το έτος επιστροφής της Ελλάδας στις αγορές. "Πρώτη προτεραιότητα η διατήρηση πρωτογενών πλεονασμάτων" δήλωσε ο υφυπουργός.

Κι όμως σήμερα, λίγες ώρες μετά την εξασφάλιση της ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση από τη βουλή και αρκετά πριν εισέλθει το 2014, η Ελλάς εθεάθη να βαδίζει με βήμα θαρρετό προς τις Αγορές, επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο αυτό ότι οι θυσίες μας πιάνουν τόπο.

Η Ελλάς βαδίζουσα προς τις Αγορές με εμφανή (δες βέλος) τα σημεία του πρωτογενούς πλεονάσματος.


Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2013

Η τηλεόραση και το ντεμέκ πορνό

Τα ιδιωτικά κανάλια παράγουν ή αναπαράγουν πορνό με τη σέσουλα. Για νά 'μαστε ξηγημένοι, εμένα μ' αρέσει το πορνό. Όχι όμως το μαγειρικό, ούτε το μουσικό, ούτε το ψευτοενημερωτικό πρωϊνο πορνό. Κόψε το "ψευτοενημ-" και είμαστε εντάξει.
Μη μου λες εμένα ότι το πορνό δεν είναι ερωτικό, εγώ ερωτεύομαι εύκολα. Αχ, σήμερα αγαπώ μια αμαρτωλή, τη Stoya (έμπα, youtube είναι).

Έγραφε η Έλβα για ένα πρωϊνάδικο που καταπιάστηκε με το μέγα κοινωνικό ζήτημα της αποτρίχωσης στο μπικίνι. Ο φακός αναζητούσε επιζώσες τρίχες σε κώλο και βυζί (μα στο βυζί;) καλλίγραμμου μοντέλου και τα λιγούρια του στουντίου διαγωνίζονταν στη σιελόρροια και τις χοντράδες. Δε λέω, κι εγώ λιγούρι είμαι αλλά δεν κάνω έτσι. Εκφράζω το θαυμασμό μου διακριτικά· η Stoya ξέρετε ζηλεύει πολύ και μου κάνει άσχημες σκηνές.

Τα ιδιωτικά κανάλια καίγονται για τηλεθέαση, γιατί λοιπόν να περιορίζονται στο ντεμέκ πορνό; Μήπως φοβούνται το ΕΣΡ; Τρίχες αναποτρίχωτες. Σάμπως τα πρόστιμα που τρώνε κάθε τόσο τα πληρώνουν; Σάμπως πέφτουν πρόστιμα για τις μεταμεσονύχτιες διαφημίσεις της Πάμελας που δεν αντέχει άλλο η κακομοίρα από την κάψα, ή της Ούρσουλας που θέλει να μου πει τι κάνει με τη φίλη της; (Δε μ' ενδιαφέρει κυρίες μου, εγώ έχω μονογαμική σχέση με τη Stoya).

Κάποτε είχαμε το ΙΤΑ8 και βλέπαμε τη νυχτερινή εκπαιδευτική ζώνη. Έκλεισε και μείναμε με τρεις ντουζίνες νηστίσιμα τσοντοκάναλα. Με στούντιο γεμάτα χαριέσσες, βυζαρούδες οικοδέσποινες και γυμνασμένους οικοδεσπότες, που μιλούν συνεχώς για σεξ, αφήνουν τσαχπίνικα υπονοούμενα, με κάμερες που ζουμάρουν σε μπούτια και μπούστα. Αλλά μέχρι εκεί. Σκέτη απογοήτευση. Τελικά η Αυριανή με τις πρωτοσέλιδες αποκαλύψεις της ήταν πολύ μπροστά. Τόσο που αναστήλωσε και τον Καραμανλισμό.

Έχουμε μεγάλο πρόβλημα ως λαός. Κι όταν λέμε πρόβλημα θα πει σεξουαλικό. Από κει πηγάζουν όλα. Όλο "θα", "θα", "θα" και τσίπουρο δίχως αλκοόλ. Αν κάποιος μας τσαντίσει πολύ λέμε: "Θα σε γαμήσω". "Τι είπες ρε πούστη; Εμένα ρε θα γαμήσεις; Θα σε σκίσω", μας απαντά -με όλα του τα δίκια- ο άλλος, και δεν εννοεί ότι θα μας σκίσει το απολυτήριο λυκείου. Μέχρι και τα θεία μπλέκουμε στις σεξουαλικές απειλές (παγκόσμια νομίζω πρωτοτυπία), μάλλον για να καυχηθούμε ότι το αντριλίκι μας δεν περιορίζεται στα επίγεια. Παρεμπιπτόντως -τώρα το συνειδητοποιώ στο μεγαλείο του- δεν υπάρχει βρισιά χωρίς σεξουαλικό περιεχόμενο. Μπορεί να λες "καριόλα" αλλά δεν εννοείς το έπιπλο. Τέλος πάντων, μην απαριθμώ τώρα, για τεκμηρίωση δες την αγαπημένη μου Υβρεοπομπή του Δεληβοριά.
Όταν, πάντως, μιλάμε δημόσια, είμαστε πολύ καθώς πρέπει. Δεν θα πει ο χ πολιτευτής της νουδού στον ψ πολιτευτή της αντιπολίτευσης: "Τι είπες ρε αρχίδι; Θα σε γαμήσω". Ίσως βέβαια κατ' ιδίαν να το πει. Δημόσια όμως θα πει: "Μα τι λέτε τώρα κύριέ μου; Μιλάτε σοβαρά; Διαφωνώ κάθετα".
Ξενέρωμα...

Γιατί αυτό; Γιατί είμαστε υποκριτές και σεμνότυφοι. Πως θα πάμε έτσι μπροστά;
Αν θέλουμε να πάμε μπροστά πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και να υπερβούμε τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. (Πεθαίνω να το λέω αυτό σε κάθε ευκαιρία!).
Μπροστάρης σ' αυτή την κεφαλαιώδους σημασίας υπέρβαση, οφείλει και μπορεί να γίνει η ιδιωτική τηλεόραση. Να, για παράδειγμα, πως:

Στο σημερινό "Πάμε πακέτο" βλέπεις όλο συγγενείς που ξανασμίγουν. Αρκετά πια με το μελό. Εφ εξής θα πρέπει να ξανασμίγουν παλιοί εραστές. Να κάτι τέτοιο:
"Αχ, κάτι μου θυμίζει αυτός ο φούξια δονητής... Μου τον είχε κάνει δώρο ο Νώντας"
"Πουτάνα, εγώ σου έκανα δώρο έναν εμπριμέ. Σε πηδούσε και ο Νώντας;" να φωνάζει ο Βάγγος πίσω από τον τοίχο.
Και να ακολουθεί όργιο με τη συμμετοχή της παρουσιάστριας και του κοινού.

Στις "Οικογενειακές ιστορίες" βλέπεις πάλι τα βαρετά οικογενειακά του καθενός ενώ θα μπορούσαν να δραματοποιούνται τα πισωκολλητά του κουμπάρου και της κουμπάρας, ώστε ο θεατής να διεισδύει στα αίτια της παρεξήγησης. Άλλο να λέει η γυναίκα σου στον κουμπάρο: "Μήτσο μήηηη, είμαι παρθένα από κει" κι άλλο "Μήτσο πάρε με από μπρος για ποικιλία, πριν κανα δίωρο με πήραν από πίσω ο υδραυλικός κι ο βοηθός του".
Με άλλο μάτι θα δεις τον κερατά και τα βάσανά του.

Στον "Ενικό" μαζεύεται ένα κοινό του καθωσπρέπει πληθυντικού. Με γραβάτες, ταγιέρ και ύφος μαθητή την ώρα που παραδίδει ο δάσκαλος. Η συζήτηση θα ήταν πολύ πιο γόνιμη αν το κοινό κατέφτανε ξεβράκωτο και κάθε πολίτης ή πολίτισσα που έθετε ερωτήσεις στον (ντυμένο) καλεσμένο, τού έπαιρνε κι από ένα ρούχο. Λένε πολλοί: "Να βρε, τις τσάκισε τις συντεχνίες ο Άδωνις, είναι πολιτικός με κάτι αρχίδια να!". Κάτσε ντε να τα δούμε, να ενημερωθούμε σφαιρικώς.
Εξάλλου, όταν μιλάς σε κάποιον στον "ενικό" έχεις μεγαλύτερη οικειότητα στο να του θωπεύσεις τα οπίσθια.

Εννοείται πως κομμένα τα Σιεσάι Μαϊάμι, τα Φατμαγκιούλ και τα συναφή. Τα κανάλια θα παίζουν μόνο τσόντες. Χάρντκορ, έτσι; Όχι Εμμανουέλες και Όμηρο Ευστρατιάδη.


Στην αρχή το τηλεοπτικό κοινό θα σκανδαλιστεί. Οι γιαγιάδες θα ωρύονται, οι μαμάδες θα στέλνουν τα παιδιά να παίξουν στην παιδική χαρά κι οι μπαμπάδες τις μαμάδες για ψώνια. Θα γεμίσουν οι γειτονιές παιδιά, θα κινηθεί κι η αγορά που περιμένει τώρα μια Κυριακή για ν' ανασάνει. Τα κανάλια θα χεστούν στο τάλιρο. Η διαφήμιση θα γνωρίσει χρυσές εποχές και η τοποθέτηση προϊόντων θα αποκτήσει νέα διάσταση. (Άσχετο, όποιος μου βρει την παλιά διαφήμιση της κουζίνας Πίτσος POP κερδίζει σετ αποτρίχωσης).
Σιγά σιγά ο ντόρος θα καταλαγιάσει. Το κοινό θα ωριμάσει, ξεπερνώντας ταμπού και αναστολές, μαθαίνοντας να εκφράζεται καταπώς νιώθει. Η χώρα θα πάει επιτέλους μπροστά. Θα αποκτήσουμε κι εμείς το δικό μας κίνημα Femen, νά 'ρχεται ο Τόμσεν και να τον καταδιώκουν ζωγραφισμένα βυζάκια αντί για παππούδες με φραγκοδίφραγκα.

Οι χειροπέδες στην πύλη της ΕΡΤ είναι η αρχή. Δεν θέλει πολύ κλικ κλικ. Μαστίγια, γκλομπ, καρότα, χειροπέδες. Είναι όλα τους όργανα του σεξ. Το σεξ είναι ωραίο απ' όπου κι αν προέρχεται.

Μπάτσοι γουρούνια μαζορέτες

Η έμπνευση για το παραπάνω καταπόνημα ήρθε αφ' ενός από το ποστ της Έλβας (η οποία βέβαια ουδεμία ευθύνη φέρει για την παρεκτροπή μου), κι αφ 'ετέρου από το ότι ήμουν μάρτυρας δύο σχεδόν διαδοχικών σκηνών άκομψου φλερταρίσματος χαριτωμένων δεσποινίδων από ισάριθμους νεαρούς. Αχ, Stoya, άσε με να φλερτάρω κι εγώ λιγουλάκι.

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Η ωραία μου κόκκινη ομπρέλα

Ομπρέλα: το αντικείμενο που αποτελείται από μακρύ ματσούκι φέρον στη μία άκρη αγκλίτσα και στην άλλη κοίλο υφασμάτινο δίσκο με μεταλλικές ακτίνες. Χρησιμοποιείται ως μπαστούνι, ως ματσούκι ομπρελοδικίας και, κυρίως, ως προστασία από τη βροχή. Αρχαϊστί τον όμβρο, εξ ου και το αντιδανεικό "ομπρέλα".

Όταν βρέχει και θες να πας κάπου φοράς αδιάβροχο ή -αν θες να είσαι πιο κομψός- παίρνεις από το σπίτι σου μια ομπρέλα. Υπάρχουν στο εμπόριο και πτυσσόμενες, που μαζεύονται και χωρούν ακόμα και στην κωλότσεπη.
Όταν βρέχει και δεν έχεις ομπρέλα ή αδιάβροχο δίνεις 3-4 ευρώ σ' έναν πλανόδιο και αποκτάς μία, μετρίας συνήθως ποιότητας. Έχω μια ωραιότατη κόκκινη την οποία απόκτησα ακριβώς πέρισυ, στις 7 Νοέμβρη του '12, ένα βράδυ πού 'βρεχε, πού 'βρεχε μονότονα. Δακρυγόνα έβρεχε μονότονα, η βροχή έπεφτε σε μορφή καρεκλοπόδαρων. Η ωραιότατη κόκκινη ομπρέλα αγοράστηκε σ' ένα -όχι και τόσο ωραίο- υπόστεγο, στο οποίο λίγο μετά έκαναν γιουρούσι πεντέξι -καθόλου ωραίοι- μπάτσοι. Θα ήταν ίσως λίγο πιο ωραίοι αν δεν βλαστημούσαν ακατάσχετα και δεν κόντευαν να γκρεμίσουν τη τζαμαρία της εισόδου. Πίσω από την οποία τους βλέπαμε με χαρά να μουσκεύονται, και με τρόμο να ετοιμάζονται να γκρεμίσουν τη τζαμαρία. Ίσως για να μας πάρουν τις ομπρέλες. Τελικά, ευτυχώς, η ομπρέλα μου δεν χρησιμοποιήθηκε ως ματσούκι ομπρελοδικίας αλλά μόνο ως προστασία από τη βροχή. Λίγο αργότερα δηλαδή.

Όταν βρέχει και θες να πας στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ παίρνεις την ομπρέλα σου και πας. Κι έτσι μαζεύονται πάνω από 10.000 ομπρέλες όλων των αποχρώσεων. Ακόμα και κατά τους ομπρελοκαταμετρητές των αστικών ΜΜΕ.
Όταν βρέχει και θες να πας στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ θυμάσαι ότι δεν λειτουργεί ο σταθμός Συντάγματος κι ότι πρέπει επιτέλους να "ενωθεί η αριστερά". Κι έτσι δε μαζεύεται ψυχή.

Και η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρου.
Η κόκκινη ομπρέλα που φαίνεται πάνω δεξιά δεν είναι δική μου. Η δική μου είναι πολύ πιο ωραία.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Σέχτα κι άστα

Τα ΜΜΕ προσπαθούν φιλοτίμως να φιλοτεχνήσουν σκηνικό βεντέτας. Τι βολικότερο άλλωστε από μια τάχα μου αλληλεξόντωση των "άκρων";
Στο μυαλουδάκι του μέσου μικροαστού κάποιοι έχουν χώσει μια ζυγαριά. Αν και μονίμως θρονιασμένος στο κέντρο, κάθε κίνηση του ζυγού τον ζαλίζει. Η ισορροπία του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ευστάθεια της ζυγαριάς. Ο ζαλισμένος μικροαστός είναι πολύ πιο χρήσιμος από τον νηφάλιο. Εξ ου και η επιτυχία της θεωρίας των δύο άκρων. Η δολοφονία του Φύσσα τον ταρακούνησε κάμποσο αλλά ήταν απαραίτητη και η κλιμάκωση. Τώρα παλαντζάρουν σέχτες, τρομοκρατίες και λοιποί μπαμπούλες του "αριστερού" βέβαια "άκρου". Το ζύγι γέρνει επικίνδυνα. Πρέπει να ισορροπήσει και πάλι. Αν αυτό γίνει με δυσκολία τόσο το καλύτερο. Τόσο μεγαλύτερος ο φόβος της ανατροπής της ζυγαριάς. Τουτέστιν το σύστημα έχει βαλθεί να κάνει το μικροαστό να χεστεί από το φόβο του.
Πως και που θα τοποθετηθεί το επόμενο ζύγι; Με τους χρυσαυγίτες χεσμένους, μάλλον στο εξής θα δρα μόνο το βαθύ παρακράτος. Ο ρόλος των χρυσαυγιτών έληξε, σαν των ελλήνων διερμηνέων των Εσές που αμείφθηκαν από τους αποχωρούντες γερμανούς με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Ίσως όμως να κάνω και λάθος.
Από ανθρώπινης πάντως σκοπιάς, αυτό που μένει είναι ότι οι έρμοι χρυσαυγίτες που έγιναν άδικα θύματα αυτού του άθλιου παιχνιδιού δεν κλαύτηκαν παρά μόνο από τις οικογένειές τους και μερικές δεκάδες ομοϊδεάτες τους. Να πας σαν το σκυλί στ' αμπέλι είναι άδικο. Να είναι τόσο χεσμένοι οι ομοϊδεάτες σου που να μην τολμούν να σε ξεπροβοδίσουν δεν αξίζει ούτε του Χίτλερ.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Πέτρος και Παύλος Πουντίδης

Το Πλημμελειοδικείο Πειραιά καταδίκασε αντιπροχτές δύο συνδικαλιστές του Σωματείου Μετάλλου Πειραιά και του Σωματείου Ηλεκτρολόγων Πλοίων, τους Πέτρο και Παύλο Πουντίδη, σε 5 μήνες φυλάκιση.
Η συγκεκριμένη δίκη αφορούσε στις κινητοποιήσεις που έκαναν τα ταξικά συνδικάτα το καλοκαίρι του 2008 στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού, όπου λειτουργούν επιχειρήσεις εργολάβων που δραστηριοποιούνται στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη.
Η μηνυτήρια αναφορά εργολάβου που αποτέλεσε το πρελούδιο της καταδικαστικής απόφασης στοχοποίησε ευρύτερα τα ταξικά συνδικάτα της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης τα οποία «αποτελούν ένα μόρφωμα συνδικαλιστικής δράσης και τα τελευταία χρόνια, όπως είναι γνωστό, αναπτύσσουν, τη συνδικαλιστική τους δράση κατευθυνόμενα απροκάλυπτα από συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, με αποτέλεσμα να μετέρχονται πολλές φορές μεθόδους και πρακτικές που αναμφισβήτητα νοθεύουν την έννοια της νόμιμης συνδικαλιστικής δράσης και την μετατρέπουν σε μακρύ και ευέλικτο βραχίονα πολιτικών επιδιώξεων, εναρμονισμένων με τη φιλοσοφία και την ιδεολογία μιας άλλης πολιτικής και ιδεολογικής κοσμοθεωρίας».
Δεν μπορώ να βρω κάπου αναρτημένη ολόκληρη την απόφαση αλλά συμπεραίνω ότι η κατηγορία εντάσσεται στη συνήθη ομοταξία του "τραμπουκισμού". Τουτέστιν οι τραμπούκοι που νοικιάζουν στοιχεία του υποκόσμου -μετά ή άνευ σβαστιχών- κατηγορούν τους συνδικαλιστές για τραμπούκους. Και πετυχαίνουν την τιμωρία τους.
Όπως φαίνεται οι δύο συνδικαλιστές έχουν μπει προ πολλού στο στόχαστρο της "δικαιοσύνης", αφού με μια σύντομη αναζήτηση μπορεί κανείς να εντοπίσει ανάλογες παλαιότερες διώξεις που δεν τελεσφόρησαν. Όπως βέβαια και δεκάδες διώξεις, εκκρεμούσες αλλά και φρεσκότατες, κατά δεκάδων κομμουνιστών (σχεδόν αποκλειστικά) συνδικαλιστών.
Οι διώξεις συνδικαλιστών δεν είναι νέο φαινόμενο. Είναι όμως η πρώτη φορά που καταδικάζονται συνδικαλιστές για τη δράση τους, στη Ζώνη τουλάχιστον. Εντελώς τυχαία η απόφαση έρχεται λίγες μέρες μετά την καταδίκη μαθητών για κατάληψη και την περίφημη όσο και ύποπτη υπόθεση χρηματισμού πασοκοσυνδικαλιστή. Το "γλυκό" έδεσε. Το μπουζούριασμα της χρυσής αυγής ήταν ο λαγός (ως έννοια του στίβου) για τις διώξεις που ακολουθούν. Η εποχή καταδίκης των εγκλημάτων σκέψης (που λέει και ο Lenin Reloaded) αφίχθη.

Φυσικά όσο περιμένω από το λούμπεν μικροαστικαριό να συγκινηθεί άλλο τόσο περιμένω κι από τους ΚΚΕδοφάγους. Επειδή όμως δεν κρατιέμαι, το μόνο που θέλω να σημειώσω για τους τελευταίους, είναι ότι ό,τι γράφεται δεν ξεγράφεται κι ότι το κλίμα στο οποίο οι ίδιοι συμβάλλουν (εκούσια ή ακούσια) δεν έχει μόνο τις διαστάσεις που οι ίδιοι νομίζουν.
Εκεί όμως που θα γράψουν τους καταδικασμένους συνδικαλιστές, εκεί θα το γράψουν κι αυτό. Αν βέβαια οι Πουντίδηδες άφηναν έστω και μια μικρή αντικομματική παρονυχίδα θα γίνονταν αυτοστιγμί φίρμες!