Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Ανώνυμα κι επώνυμα κουπόνια

Πολλές αντιδράσεις, κυρίως από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε η απόφαση της κυβέρνησης να καταργηθούν τα ανώνυμα κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης που διακινούνται σε δημόσιες ανοιχτές εκδηλώσεις. Απαντώντας ο Γιάννης Ραγκούσης υποστήριξε ότι η ντιρεκτίβα έρχεται κατευθείαν από το Συμβούλιο της Ευρώπης (λες και οι υπόλοιπες αποφάσεις της κυβέρνησης λαμβάνονται από την ίδια). Οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι θορυβούνται από τα ανώνυμα κουπόνια, τα πακέτα της Ζήμενς δεν τους κόφτουν, εκείνα ήταν επώνυμα. Η κυβέρνηση προσανατολίζεται στην καθιέρωση ονομαστικών εισιτηρίων ή, ως εναλλακτική λύση, στην υποχρέωση αναγραφής ονοματεπωνύμου στις τραπεζικές αποδείξεις κατάθεσης σε κομματικούς λογαριασμούς. Εδώ που τα λέμε η δεύτερη δεν είναι κακή ιδέα. Θα έχει γούστο να μπορώ να καταθέσω στο λογαριασμό του ΚΚΕ 50€ με το όνομα του Θεόδωρου Πάγκαλου ή του Πάσχου Μανδραβέλη, ακόμα καλύτερο θα είναι να γίνεται κάτι τέτοιο μαζικά. Ενδέχεται βέβαια η πολυμήχανη κυβέρνηση να υποχρεώσει τους ταμίες να ζητούν ταυτότητα και στις καταθέσεις. Ακόμα καλύτερα, μπορεί να καταστήσει υποχρεωτική την αναγραφή των πολιτικών φρονημάτων στις ταυτότητες. Τα κόμματα της αριστεράς θέτουν θέμα προστασίας προσωπικών δεδομένων και άρσης της μυστικότητας της ψήφου. Πηγές πάντως από την Ευρωπαϊκή Ένωση διατείνονται ότι η διαδικασία ψηφοφορίας όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα είναι τρε μπανάλ και ότι θα αντικατασταθεί με πιο σύγχρονο σύστημα. Τα ΜΜΕ, που έτσι κι αλλιώς είχαν μέχρι σήμερα το ρόλο του διαμορφωτή των εκλογικών τάσεων, θα αναλαμβάνουν και την καταμέτρηση των αποτελεσμάτων. Πολυμελές επιτελείο με επικεφαλείς τον Γιάννη Πρετεντέρη και την Ανίτα Πάνια θα αμολιέται με ματσούκια και ψηφοδέλτια και στο τέλος θα ανακοινώνει τα αποτελέσματα. Σε περιπτώσεις αμφισβήτησης θα αναλαμβάνει την εξιχνίαση η Αγγελική Νικολούλη.

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ
Άλλο δεν σκέπτομαι, τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμο έξω

Κ.Π.Καβάφης, 1897

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Για όλα φταίει η διαιτησία

Τα φιρμάνια συνεχίζονται

Ο Λοβέρδος συνεχάρη τους "κοινωνικούς εταίρους" για τη συμφωνία τους στην υπογραφή της νέας πλουσιοπάροχης εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης και σαν μποναμά για την συμφωνία αυτή, που προέκυψε μέσα από επίπονες διαδικασίες, τους τράταρε μια νομοθετική διάταξη με την οποία θα καταργούνται οι αποφάσεις διαιτησίας με τις οποίες θα γίνονται αυξήσεις πάνω από αυτές τις ΕΓΣΣΕ, δηλαδή πάνω από 0. Ο ψηφισθείς και ως πιο σέξυ υπουργός καταργεί τον ΟΜΕΔ και ορίζει την ΓΣΕΕ και το ΣΕΒ μόνους αρμόδιους για να αποφασίζουν περί Συλλογικών Συμβάσεων. Καταργεί το δικαίωμα των σωματείων να προσφεύγουν στον "προκατελειμμένο υπέρ των εργαζομένων" Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (όπως λέγαν σήμερα το πρωί οι αδελφοί Κατσάμπα του ΣΚΑΙ). Φυσικά για όλα φταίει το "κακό αλλά αναγκαίο" μνημόνιο.
Αλλά να μην ξεχνάμε ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα της επικαιρότητας, όπως ανακύπτει μετά τη δολοφονία του δημοσιογράφου. Την ανωνυμία των blogs. Δεν θέλουν μόνο να διαλύσουν τα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Θέλουν να βουλώσουν όλα τα στόματα, πλην βέβαια των εγκαθέτων των ΜΜΕ.

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Ποιος θέλει νεκρούς και γιατί; (Νο2)

Στο σκηνικό του αποπροσανατολισμού που χτίζουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι ρόλο έχουν να διαδραματίσουν και φιγούρες σαν αυτή του Πάγκαλου. Με την προκάλυψη του γραφικού αναλαμβάνει το ρόλο του σκληρού μπάτσου, χαλαροί μπάτσοι εξάλλου υπάρχουν πολλοί, είναι αυτοί που καλοπιάνουν τα κινήματα δεόμενοι υπέρ "φιλοτίμου". Όμως, όπως διδάσκει και το χόλυγουντ, οι σκληροί μπάτσοι είναι αυτοί που κατατροπώνουν τους κακούς κι ο Πάγκαλος, όπως όλοι θυμόμαστε, έχει κατατροπώσει τους γερμαναράδες και τον Οτσαλάν. Ο Πάγκαλος δήλωσε ότι "το ΚΚΕ θέλει ένα νεκρό" και προς επίρρωση του ισχυρισμού του χρέωσε τα θύματα της 5ης Μαίου "στα κυρήγματα της κας Παπαρήγα, του κου Τσίπρα και άλλων τέτοιων". Βέβαια οι "ακροαριστεροί δολοφόνοι" που "εγκολπώθηκαν" τα σχετικά κηρύγματα παραμένουν ανώνυμοι και άφαντοι, σε αντίθεση με τους κατά Πάγκαλο ηθικούς αυτουργούς που αποτελούν μόνιμους και επώνυμους στόχους, του ίδιου και της αγέλης των ΜΜΕ. Τα θύματα αξιοποιούνται, αυτό βέβαια δεν προκαλεί έκπληξη. Αξιοποιούνται για να προκύψουν ευθύνες εκ παρθενογενέσεως, για να υποσκαφτεί η δυναμική και η ενότητα του μαζικού κινήματος διά της τρομοκρατικής οδού. Η εξουσία άλλωστε δεν έχει ηθικούς φραγμούς. Γνωρίζει ότι ο απόηχος της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής Ελλάδας και της επταετίας στοιχειώνει ακόμα με τα θύματά του το θυμικό των ελλήνων. Η τότε εξουσία δεν είχε σύγχρονες σοσιαλδημοκρατικές ευαισθησίες, ούτε νοιαζόταν να καλλωπίσει τη βία. Απλώς τα θύματά της βαφτιζόταν "μιάσματα", "πράκτορες" και "εχθροί του έθνους". Από τότε άλλαξαν πολλά στην αισθητική αλλά ελάχιστα στο πνεύμα της. Τα θύματα των πολιτικών αγώνων ήταν τότε πολλά, αναγκαίο κακό για την επιβίωση της καθεστηκυίας τάξης. Σήμερα είναι σπάνια, άρα σημειολογικά εξόχως σημαντικά. Βέβαια το κράτος ποτέ δεν θα απολογηθεί για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (ακόμα και το γεγονός αυτό αξιοποιήθηκε έμμεσα, κυρίως κατά του ΣΥΡΙΖΑ), ζητά όμως τα ρέστα για τα θύματα της 5ης Μαίου από τα κινήματα. Τα ΜΜΕ από τη σκοπιά τους, ως συγχρηματοδοτούμενος καθεστωτικός θεσμός, ενδιαφέρονται φυσικά και για τις πωλήσεις. Το αίμα πάντα πουλούσε και πάντα θα πουλάει. Αν μάλιστα αυγατίζει και τους άδηλους πόρους τόσο το καλύτερο. Έτσι κι αλλιώς η υποκρισία, ψυχή του Τύπου, θα τηρεί τα προσχήματα.

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Ποιος θέλει νεκρούς και γιατί; (Νο1)

Ο Isaac Newton, πατέρας της κλασσικής φυσικής, είναι πασίγνωστος κυρίως για το Νόμο της Βαρύτητας καθώς και για τους Τρεις Νόμους του, το Νόμο της Αδράνειας των Σωμάτων, το Θεμελιώδη Νόμο της Μηχανικής και το Νόμο Δράσης-Αντίδρασης. Οι νόμοι του βέβαια αφορούν στη φυσική επιστήμη και όχι στην πολιτική, όμως το ποστ φιλοδοξεί να είναι πολιτικό. Κι έκανα αυτή τη σύντομη εισαγωγή αφ'ενός για να τιμήσω τους δασκάλους της έκθεσης που έλεγαν πως κάθε κείμενο πρέπει να έχει εισαγωγή, κυρίως θέμα και επίλογο, αφ'ετέρου για να καπηλευτώ τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα με επιστημονικοφανή προδιάθεση. Λέει λοιπόν ο τρίτος νόμος πως όταν ένα σώμα ασκεί μια δύναμη σε ένα άλλο τότε δέχεται μία αντίθετη δύναμη ίσου μέτρου αλλά αντίθετης κατεύθυνσης, με λίγα λόγια η δράση προκαλεί αντίδραση. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για τα σώματα κι ούτε μόνο στη φυσική. Ισχύει παντού, με μια σχετικότητα βέβαια, ισχύει ας πούμε και στο ποδόσφαιρο. Αν ο αμυντικός κλωτσήσει εκτός φάσης τον επιθετικό πιθανότατα αυτός άμεσα ή στην πρώτη ευκαιρία θα του ανταποδώσει την κλωτσιά. Ένα πρόβλημα που μπορεί να γεννηθεί είναι το πως μπορεί κάποιος να αξιολογήσει την δράση όταν αυτή είναι για οποιοδήποτε λόγο κρυφή. Εδώ θα μπορούσε να βοηθήσει πάλι η φυσική, πιο συγκεκριμένα η σωματιδιακή, η οποία εφήυρε την αντι-ύλη για να εξηγήσει τη συμπεριφορά της ύλης, π.χ. το ποζιτρόνιο ως αντι-ηλεκτρόνιο κλπ. Τότε όμως θα διέτρεχα τον κίνδυνο να μη διαβάσει κανείς τα παρακάτω ή -ακόμα χειρότερα- να διαβάσει το κείμενο κανένας φυσικός και να γελοιοποιηθώ τελείως. Το ποδόσφαιρο πάντως μπορεί να βοηθήσει και σ' αυτή την περίπτωση. Κι αν ακόμα κανείς δεν αντιληφθεί την κλωτσιά που έριξε ο αμυντικός στον επιθετικό, η οργισμένη αντίδραση του δεύτερου θα εκληφθεί από τους παρατηρητές ως αντίδραση σε απαρατήρητη δράση (οι πιο κακόπιστοι βέβαια μπορεί να την εκλάβουν ως θεατρική χειρονομία).
Τελικά η πολιτική είναι πολυπλοκότερη της φυσικής, πόσο μάλλον του ποδοσφαίρου. Κι αυτό γιατί ανακατεύονται αμέτρητες παράμετροι, μεταβλητές και πρόσημα που άλλοι τα βλέπουν "πλην" κι άλλοι "συν". Έτσι μια απλή πέτρα που πετά ένας κουκουλοφόρος μπορεί να κριθεί με τόσα διαφορετικά κριτήρια όσοι είναι οι κριτές. Μοιραία η θεώρηση της αντίδρασης των ΜΑΤ στη δράση του κουκουλοφόρου μπορεί να έχει ανάλογη ποικιλία προσήμων και τιμών. Αυτό βέβαια οι ιθύνοντες των κατασταλτικών μηχανισμών το γνωρίζουν -ως άρτιοι "επιστήμονες" που είναι- κι έτσι αξιοποιώντας τα αντανακλαστικά των παρατηρητών μπορούν με ευκολία να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι η ΜΑΤατζήδικη κλωτσοπατινάδα προκλήθηκε από κάποια δράση, ακόμα κι αν αυτή δεν υπήρξε ποτέ. Όχι, δεν θα ανακατέψω και την ψυχολογία στον επιστημονικό αχταρμά. Σίγουρο είναι πάντως ότι τα ΜΑΤ παρακάμπτουν με ευκολία τον τρίτο νόμο του Νεύτωνα.
Να λοιπόν γιατί η πολιτική είναι πολυπλοκότερη της φυσικής. Γιατί οι περισσότερες παράμετροί της είναι αστάθμητες. Οι μηχανισμοί εξουσίας παίρνουν ένα συν και το μετατρέπουν τσαμπουκαληστί σε πλην, ή αντίστροφα. Αντιδρούν στις αντίρροπες δράσεις δυσανάλογα, τις εξαφανίζουν ή τις δυσφημούν. Έχουν για το σκοπό αυτό στρατιές "επιστημόνων". Κι όλα αυτά γιατί πρέπει να λειτουργούν με επίφαση δημοκρατίας και νομιμότητας. Για να σταθούν όρθιοι οι ιεροί θεσμοί του πολιτεύματος πρέπει να υπάρχει συναίνεση -δια της ψήφου- της πλειοψηφίας. Σε αντίθετη περίπτωση βέβαια υπάρχουν άλλοι δημοφιλείς θεσμοί που έχουν στο παρελθόν σώσει τον κώλο της εξουσίας, είναι πια όμως μάλλον ντεμοντέ. Εξάλλου τα σύγχρονα βαρέα όπλα της εξουσίας, τα ΜΜΕ, είναι πολύ αποτελεσματικότερα από τα τανκς, χώρια που δε γρατσουνάνε την άσφαλτο. Τα ΜΜΕ λοιπόν ορκίζονται στις επιστήμες, όλες, όχι μόνο τις προαναφερθείσες. Καλλιεργούν με μεγάλη επιτυχία τη συναίνεση, καλλιέργεια μεταλλαγμένη μεν, αποδοτική δε. Εντοπίζουν τα ζιζάνια και τα ψεκάζουν με σύγχρονα ζιζανιοκτόνα. Τα ζιζάνια δεν έχουν πιθανότητα επιβίωσης καθώς, έτσι κι αλλιώς, οι καρποί της συναίνεσης βρωμούν ανυπόφορα.
Η αντίδραση των θεσμών προστασίας της εξουσίας ήταν πάντα δυσανάλογη της δράσης. Επιπλέον ανέκαθεν η δράση υπονομεύονταν με ύπουλες μεθόδους. Εγκάθετοι και σπιούνοι σε διατεταγμένη υπηρεσία ήταν το απαραίτητο συμπλήρωμα στην βία. Δεν έπαψαν ούτε σήμερα να βρίσκουν δουλειά, όμως ο ρόλος τους είναι πια συμπληρωματικός, όπως και της άμεσης βίας, ο ρόλος των ΜΜΕ έχει την πρώτη και περίοπτη θέση στη μαρκίζα της αντίδρασης. Ο μπρουτάλ τραμπουκισμός των παλαιών θεσμών έδωσε τη σκυτάλη στην καλοστιλβωμένη υπεροψία των χαρτογιακάδων των ΜΜΕ. Με ξινή απέχθεια ή γλυκερή συγκατάβαση απλώνουν τη γλίτσα τους σε κάθε δράση. Την εξαφανίζουν ή την συκοφαντούν, στρέφουν τους καταναλωτές γλίτσας ενάντια στους αγωνιζόμενους. Κι όλα αυτά αφ' υψηλού, ανέγγιχτοι και άσπιλοι, οικοδεσπότες του μόνου μαζικού δημοσίου βήματος και δυνάστες της κοινής γνώμης.
Πως να αντιπαλέψεις ένα τέτοιο εχθρό; Μπαίνει σε κάθε σπίτι, υφαίνει το δίχτυ του αργά και ύπουλα στο καθιστικό, παγιδεύει τον ανύποπτο καταναλωτή πληροφορίας στον ιστό του, του ροκανίζει την κρίση. Ελάχιστη και στενή διέξοδος διαφυγής ο άλλος ιστός, αυτός που δίνει βήμα σε όποιον θέλει να μοιραστεί την οργή του και να τη μετατρέψει σε δράση. Κι αυτή η δράση μπορεί να εκκολαφθεί στα μπλογκς, σε διαδικτυακές κοινότητες, να γίνει ποτάμι ψηφιακό και να κυλήσει στην άσφαλτο.