tag:blogger.com,1999:blog-50481747416521208752024-02-07T13:06:05.920+02:00ένας στρατολάτηςένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.comBlogger652125tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-24427174537296217672021-09-02T15:26:00.000+03:002021-09-02T15:26:19.396+03:00Αντίο Μίκη<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="447" src="https://www.youtube.com/embed/WN1eP42KQ40" width="537" youtube-src-id="WN1eP42KQ40"></iframe></div><p></p><br />ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-5398085255826725212020-03-12T13:00:00.003+02:002020-03-12T18:00:00.590+02:00Ταξίδια επί στίχου, στάση Γιάννενα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τα Γιάννενα πάλι, αδικημένα δεν τα λες. Ιδιαίτερα στο δημοτικό τραγούδι έχουν μεγάλο μερίδιο, αλλά και στο νεότερο δεν περνάν απαρατήρητα. Πολλά τα τραγούδια που μνημονεύουν τα Γιάννενα, να παρελαύνουν πάντως συνήθως σε τριάδες μαζί με τη μισή Ελλάδα, σε μια ενδιαφέρουσα μίξη τόπων.<br />
Όπως άλλωστε κι η δική μου προσωπική μίξη τόπων, ένα τρίγωνο που πενταγωνίστηκε.<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Cof-ObON5fE" width="560"></iframe><br />
<i>Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος, Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου (Τροπάρια για φονιάδες, 1977)</i><br />
<br />
"είσαι η Πρέβεζα, τα <span class="highlight">Γιάννενα</span> και το Κιλκίς, <br />
το Μεσολόγγι, ο Πόντος κι η Ερμούπολις"<br />
<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/U9r_hIScAPs" width="560"></iframe><br />
<i>Μουσική: Μάνος Λοΐζος, Στίχοι: Φώντας Λάδης (Τα τραγούδια μας, 1976)</i><br />
<br />
"σαν φύγεις για την Άρτα, Κιλκίς και Γιάννενα<br />
τ' αδέρφι μου για ρώτα, πως ζει και πως περνά"<br />
<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/bcK7NYdvXD4" width="560"></iframe><br />
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος, Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου (Γράμματα στο Μακρυγιάννη, 1979)<br />
<br />
"στα Γιάννενα, στην Άρτα, στο Μωριά<br />
<div>
σαν αγκαλιά και σαν κληματαριά"</div>
<div>
<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/LSCVDj3nwIE" width="560"></iframe><br />
<i>Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς (Ασίκικο πουλάκη, 1996)</i><br />
<br />
<span class="highlight">"Γιάννενα</span> και Τρίπολη και Σύρα,<br />
όμορφη σκονισμένη μου πορφύρα"<br />
<br />
Δυο φορές συναντιούνται τα Γιάννενα με το Κιλκίς, δύο με την Τρίπολη, δύο με την Άρτα κι άλλες δύο με τη Σύρο· η τελευταία συνάντηση έχει για μένα μια επιπλέον σημασία. Κι είναι κι άλλες τριάδες, κι άλλες συναντήσεις αλλά εδώ δεν κάνουμε απογραφή.<br />
<br />
<br />
<br /></div>
</div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-37990066835106730562020-03-05T18:22:00.000+02:002020-03-05T18:22:46.467+02:00Ταξίδια επί στίχου, στάση Αγρίνιο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ανέκαθεν αδικημένο το Αγρίνιο. Αδικημένο από τα στερεότυπα που το κατατάσσουν στις ασχημότερες πόλεις της χώρας, αδικημένο από την αντιπαροχή που κατέστρεψε τα παραδοσιακά πέτρινα δίπατα προς χάριν της αστικοποίησης, αδικημένο κι απ' την παρουσία του στο νεοελληνικό τραγούδι. Στο οποίο ίσα ίσα χώρεσε για να βγει μια ρίμα και μάλιστα σε τραγούδι με τίτλο "Το παιδί από την Κρήτη".<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/_JYWY7pHG24" width="560"></iframe><br />
<i>Μουσική: Μάνος Χατζιδάκης, Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης (Δελτίο Καιρού, 1980)</i><br />
<br />
Αυτή την αδικία ποτέ δεν τη συγχώρεσα, γι' αυτό ποτέ δεν πήγα στην Κρήτη κι ούτε θα πάω μέχρι να καταδεχτεί κάποιος συνθέτης να μελοποιήσει στίχους αποκλειστικά αφιερωμένους στο Αγρίνιο, ή έστω με μια αναφορά χορταστική, όχι περιορισμένη στα -όντως- κρύα βράδυα του Γενάρη.<br />
<br />
Υπάρχει πάντως μια μουσική αναφορά κατάτι χορταστικότερη της παραπάνω, έστω κι αν το Αγρίνιο περιστοιχίζεται από την Ξάνθη και την Καρδίτσα. Βιωματικά υποθέτω του Αγρινιώτη Λευτέρη Τυλιγάδα που έγραψε τους στίχους του ενδιαφέροντος αλλά όχι ιδιαίτερα ακουσμένου δίσκου.<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/B4PWRuy_bvE" width="560"></iframe><br />
<i>Μουσική: Νίκος Δανίκας, Στίχοι: Λευτέρης Τυλιγάδας (Δρομέας, 1991)</i><br />
<br />
"Οι Κυριακές στην επαρχία", όχι υποχρεωτικά στην Κατερίνη, και μάλλον το πιο ενδιαφέρον τραγούδι του δίσκου.</div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-14029131926456652662020-02-27T10:54:00.001+02:002020-02-27T10:54:24.146+02:00Ταξίδια επί στίχου, στάση Φλώρινα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Σε αντίθεση με την Κατερίνη και τη Νιγρίτα, η Φλώρινα είναι ένας τόπος στον οποίο έζησα κάμποσους μήνες, οκτώ αν θυμάμαι καλά, όταν με έστειλε κείθε η πατρίς για να την υπηρετήσω. Μικρή πολιτεία η Φλώρινα, λογικό να μην είναι πολυτραγουδισμένη στο νεότερο ελληνικό τραγούδι. Αν και δεν έχει να ζηλέψει, το ποτάμι της τό'χει, το τρένο της επίσης, τα στρατά της, το βαρύ χειμώνα, κάμποσα υλικά τέλος πάντων για να σκαρώσεις ένα τραγούδι.<br />
Κι όντως υπάρχουν δυο τέτοια. Το ένα είναι η "Σκοπιά στη Φλώρινα" του Χρήστου Λεττονού και του Λάζαρου Ανδρέου. Επειδή όμως ισχυρίζεται ότι "<i>ο αγέρας όλη νύχτα να σφυρίζει</i>", πράγμα που δεν συμβαίνει ποτέ στην απάνεμη Φλώρινα, ιδού το άλλο:<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/CZL7JpV0vbs" width="560"></iframe><br />
<i>Μουσική: Βασίλης Δημητρίου, Στίχοι: Γιάννης Λογοθέτης (Μητσιάς-Γαλάνη, από τους θησαυρούς των 45 στροφών, 1977)</i><br />
<br />
Στη Φλώρινα πέρασα ένα βαρύ χειμώνα κι ένα θαυμάσιο καλοκαίρι. Χειμώνα με τρεις μήνες άλιωτο χιόνι, νερό που πάγωνε στο ποτήρι δίπλα στο νεροχύτη και παγοκρυστάλλους που απειλούσαν να ξεκολλήσουν απ' τα μπαλκόνια και να σε σουβλίσουν. Που να φύσαγε κιόλας.<br />
Καλοκαίρι με ιδανικές θερμοκρασίες για κάποιον που υποφέρει από τη ζέστη.<br />
Πολλά χρόνια έχω να πάω κι έχω αφήσει και μια εκκρεμότητα πολιτικής φύσεως που πρέπει κάποτε να ξεπληρώσω.</div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-14134147153678572392020-02-24T10:40:00.001+02:002020-02-24T10:40:41.002+02:00Ταξίδια επί στίχου, στάση Νιγρίτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Υπάρχει μια γκρι γραμμή στην ατζέντα των τόπων που έχω επισκεφτεί, η οποία επισημαίνει:<br />
<i>άγνωστοι τόποι:</i> Κιλκίς, Σέρρες, Νιγρίτα, Δράμα.<br />
Δεν είναι τίποτα κενά που απαιτούν τη συμπλήρωσή τους, δεν θα ήταν κομμάτι της διαδρομής που θα έκανα αν -δια μαγείας- έβρισκα στην τσέπη μου τα κλειδιά μιας Ουράλ και μια βδομάδα πανελεύθερου χρόνου να τον ξοδέψω με το χιλιόμετρο.<br />
Αλλά σάμπως είναι οι μόνοι άγνωστοι σε μένα τόποι; Ούτε στην Κρήτη έχω πάει, ούτε στα περισσότερα νησιά του Αιγαίου. Ούτε δεξιά έχω στρίψει στον τρίτο δρόμο πάνω απ' το σπίτι μου. Ούτε ανέβηκα απ' το μονοπάτι στον Υμηττό να δω τι σχήμα έχει από ψηλά το τρίγωνο της καθημερινότητάς μου.<br />
<br />
Έχει όμως μια γεύση τ' όνομά της Νιγρίτας, κάτι που με αναγκάζει να την επισκεφτώ κάποτε. Για να διαπιστώσω αν ο δρόμος που έχω στο μυαλό μου χωρίς να τον έχω δει ποτέ, είναι υπαρκτός ή προϊόν βιοχημικής σύνθεσης με καταλύτη ένα τραγούδι.<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/YlDbkxHLzMw" width="560"></iframe><br />
<i>Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος, Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου (Τροπάρια για φονιάδες, 1977)</i><br />
<br />
<br /></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-8926202415968595082020-02-21T12:48:00.000+02:002020-02-21T12:48:01.458+02:00Ταξίδια επί στίχου, εκκίνηση Κατερίνη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Υπάρχει μια αντίληψη σύμφωνα με την οποία εάν δεν έχεις περπατήσει σ' έναν τόπο, με όποιο άλλο μέσο κι αν τον έχεις διασχίσει, παραμένει τόσο ξένος όσο κάθε τόπος που έχεις δει μόνο μέσα απ' την τηλεόραση.<br />
Μια αντίθετη άποψη ισχυρίζεται ότι εάν προσανατολίζεσαι ικανοποιητικά για να οδηγήσεις μέχρι την κεντρική πλατεία μιας πόλης και να ξαναβγείς στην εθνική οδό, πάει, κατάχτησες ότι ήταν να κατακτηθεί από δαύτη.<br />
Υπάρχει και μια τρίτη που επιμένει ότι ένας τόπος αλλάζει ανάλογα με τη γωνία και την οξύτητα του φωτός. Κι αν μπορείς να κυκλοφορήσεις σε μια πόλη με φθινοπωρινή συννεφιά, πρέπει να μάθεις να κυκλοφορείς και με ανοιξιάτικη λιακάδα.<br />
<br />
Εννοείται πως όλα αυτά είναι κενολογίες. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι βέβαιο πως οι τόποι έξω από αυτόν που ζούμε είναι υπαρκτοί, οι πόλεις ακόμα περισσότερο, άσε που δεν μπορείς να ορκιστείς ούτε γι' αυτόν που ζεις. Αναμφίβολα δεν είναι αντικειμενικό γεγονός η στάση σε μια πόλη για ξεμούδιασμα. Ούτε η θητεία που έβγαλες σε μια άλλη, ή η επίσκεψη για το γάμο ενός φίλου σε μια τρίτη.<br />
Ήταν κάτι που ένιωσα όταν πρωτοβρέθηκα στην Κατερίνη, χρόνια πριν, υπό θολές αλλά ολωσδιόλου πεζές συνθήκες. Στάση για καφέ στο δρόμο προς τη Θεσσαλονίκη ή κάτι τέτοιο. Κι όταν ξαναβρέθηκα, πιο πρόσφατα, η πεποίθησή μου στερεώθηκε.<br />
Δε με ξεγελάς, πολυτραγουδισμένη για άγνωστους λόγους Κατερίνη, κι ας μην κατέβηκα ποτέ από τρένο στα χώματά σου.<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/FdidiD3dW7Q" width="560"></iframe><br />
<i>Μουσική: Γιάννης Σπανός, Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος (Χάρις Αλεξίου - 24 τραγούδια, 1977)</i><br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/lG6h5NwsTek" width="560"></iframe><br />
<i>Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου (Τα λαϊκά, 1968)</i><br />
<br />
<i><iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Sesdp-mokys" width="560"></iframe><br /></i>
<i>Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου (Δελτίο Καιρού, 1980)</i><br />
<br />
<br /></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-9154216147003279122019-07-26T11:08:00.000+03:002019-07-26T11:08:15.522+03:00"Καλησπέρα, είμαι η κυρία Τάδε"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσα, παρακάλεσα.<br />
"<i>Καλησπέρα, είμαι η κυρία Τάδε και ...</i>"<br />
Νομίζω ότι έχω κάπως καλούτσικους τρόπους, μια καλημέρα θα σου την ανταποδώσω, αναδεύει όμως μερικές φορές μέσα μου μια μάζα απ' ότι ξινό έχω φάει στη ζωή μου, προσπαθεί να αναβλύσει και να χαλάσει την εικόνα του ευγενούτσικου κυρίου που με κόπους ενίοτε αποκαθιστώ.<br />
Αυτή τη φορά τη ζούληξα πίσω με τρόπο και συμπεριφέρθηκα όσο πολιτισμένα οφείλει κανείς να αντιμετωπίσει έναν πολύπαθο εργαζόμενο που πουλά φως-νερο-τηλεφωνο-τσεκαπ-αδυνάτισμα διά τηλεφώνου, έστω και ενοχλώντας κατά συρροή. Στο κάτω κάτω η κυρία Τάδε δεν ήθελε παρά να μου κάνει μια ασυναγώνιστη προσφορά, θα ήμουν αγνώμων να μην αναγνωρίσω τις καλές της προθέσεις. Με το που έκλεισα το τηλέφωνο δηλώνοντας ψευδώς αλλ' ανερυθριάστως ότι είμαι στέλεχος ανταγωνιστικής εταιρείας, η ξινή μάζα μού ζήτησε το λόγο. Δε γίνεται ρε μάστορα, μου λέει, να μ' έχεις μονίμως κλεισμένη στις πεπτικές σου οδούς, αν ντρέπεσαι για μένα να μου το πεις. Από πίσω σιγοντάρισε και η μάζα των πικρών αποθέσεων. Τόσα γλυκά έχω φάει στη ζωή μου, γλυκιά μάζα δεν απέκτησα ποτέ. Πικρά και ξινά έχουν κάνει κατάληψη και μοιράζονται τα εσωτερικά μου ενδιαιτήματα.<br />
'Ολα για όλα, δεν ντρέπομαι για τον εσωτερικό μου κόσμο. Είπα να ικανοποιήσω το δίκαιο αίτημά της για ξεμύτισμα και την άφησα να εκφραστεί ελεύθερα.<br />
<br />
<i>-Καλησπέρα (στις 12:05)</i><br />
Πότε είναι ακριβώς η tea time των Άγγλων βρε παιδιά; Είχα την εντύπωση ότι είναι στις 6 ακριβώς, αλλά αυτοί πίνουν τσάι όλη μέρα, άλλοτε σκέτο άλλοτε στο πλαίσιο μικρογευμάτων. Μάλλον δεν φτιάχνουν το τσάι με το ρολόι, αν και θεωρούνται εξόχως ακριβολόγοι. Πράγμα που δικαιολογείται αν σκεφτείς ότι κάθε τόσο δονείται το Λονδίνο και τα περίχωρα από τις καμπάνες του Μπιγκ Μπεν. Χτυπά 12 το μεσημέρι, έρχεται η lunchtime οπότε είναι ώρα να σχολάσουν τα goodmorning και ν' αρχίσουν τα goodafternoon. Κι όταν χτυπήσει έξι τ' απόγευμα και πλησιάζει η dinnertime πιάνουν τα goodevening.<br />
Σε αντίθεση με τους Άγγλους, εμείς και οι Γάλλοι στερούμαστε το goodafternoun, το Μπιγκ Μπεν και την tea time. Μας μένει μια καλημέρα και μια καλησπέρα για να τη βγάλουμε πριν καληνυχτίσουμε. Όμως οι Γάλλοι, καθότι ξιπασμένοι όσο οι Άγγλοι, εφηύραν εγκαίρως το σαβουάρ βιβρ για να μην τους μισοκοιτάνε οι υψικάπελοι τζέντλεμεν μέσα απ' το μονόκλ τους. Βελανίδια δεν ξέρω αν τρώγανε, πάντως οι άνθρωποι λένε bonjour μέχρι ν' αρχίσει να σουρουπώνει και πιάσουν τα bonsoir. Εμείς πάλι, ως παπαγάλοι της δύσης κρατήσαμε ό,τι φανταχτερό, ό,τι πάει ασορτί με τις εθνικές μας νευρώσεις και με το που χτυπά δώδεκα και ένα τα μεσάνυχτα ξεκινάμε τις καλημέρες, και στις δώδεκα και ένα το μεσημέρι τις καλησπέρες. Τι σκατά έχει πάθει τούτος ο λαός, σα να έδωσε ένα σάλτο από την κλασσική αρχαιότητα και να προσγειώθηκε μεμιάς στην Τάιμς Σκουέρ. Όλα τα ενδιάμεσα τσιμπολογήθηκαν επιλεκτικά, όπως το πιτσιρίκι ανακατεύει τη γαβάθα της σαλάτας για να φάει μόνο τα τοματίνια.<br />
Αν είχα τον τρόπο να διαδώσω ότι οι αρχαίοι έκραζαν "έρρωσθε" όταν τα ρολόγια τους σημάδευαν τις έξι το απόγευμα θα ήταν πολύ διασκεδαστικό.<br />
<br />
<i>-Είμαι ο κύριος Τάδε</i><br />
Όταν απευθύνεται κανείς σ' έναν άντρα με τον οποίο δεν έχει οικειότητα τον αποκαλεί "κύριο". Αν δε απευθύνεται σε μία γυναίκα την αποκαλεί "κυρία", αλλά με τις γυναίκες ποτέ δεν είναι απλά τα πράγματα. Κάποτε, ας πούμε, επιτρεπόταν ν' απευθυνόμαστε σε μια νεαρή κοπέλα με την προσφώνηση "δεσποινίς". Επειδή όμως ακολουθούμε πιστά τις ευρωπαϊκές τάσεις, ιδίως όταν αυτές αφορούν φιοριτούρες και γιρλάντες, αμέσως κάποτε ξεσηκώσαμε τους πληθυντικούς και τις ευγενείς προσφωνήσεις κι εύκολα εξοστρακίσαμε τη "δεσποινίδα" όταν Γάλλοι και Γερμανοί έκαναν το ίδιο στα mademoiselle και τα fräulein. Αυτά με τον κύριο και την κυρία.<br />Αν τώρα απευθυνόμαστε στη μητέρα μας θα την αποκαλέσουμε "μάνα" ή "μητέρα" ή "μαμά", στα ελληνικά ή ό,τι. Τον θείο θα τον προσφωνήσουμε "θείε" ή "μπάρμπα", την καλή μας "άγγελέ μου" ή "μωρή Σουλτάνα", ένα φίλο μας θα τον πούμε "ρε Μήτσο" ή "ψψψττ" ή "ρε μαλάκα" και πάει λέγοντας. Τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω; Ότι είναι προσφωνήσεις, ο τρόπος με τον οποίο αποκαλούμε κάποιον ή απευθυνόμαστε σ' αυτόν.<br />
Αν θέλουμε για παράδειγμα να ζητήσουμε από το γιο μας να μας φέρει ένα ποτήρι νερό, δεν θα πετάξουμε απρόσωπα ένα "<i>φέρε νερό</i>" ή "<i>μου φέρνεις ένα νεράκι;</i>", διότι υπάρχει ο κίνδυνος να νομίσει η γυναίκα μας ότι απευθυνόμαστε σε αυτή, να θυμηθεί τα πούπουλα στα οποία ζούσε πριν μας παντρευτεί και να μας στείλει στο διάολο.<br />
Θα πούμε "<i>Κωστάκη, μου φέρνεις ένα νεράκι;</i>" ή "<i>φέρε ρε τσόγλανε ένα νερό</i>" (και ο "τσόγλανος" προσφώνηση είναι). Έτσι θα καταλάβει ο Κωστάκης ότι απευθυνόμαστε σε αυτόν και θα μας γράψει στ' αποτέτοια του για να μη χάσει κανονάκι στο Πλεϊστέισον, ενώ και η γυναίκα μας θα συνεχίσει το σιδέρωμα και δεν θ' αναπολήσει τα πούπουλα.<br />
Πλατείασα λίγο, η ουσία είναι ότι οι προσφωνήσεις απευθύνονται στους άλλους, άρα πάντα συντάσσονται σε δεύτερο και τρίτο πρόσωπο. Επειδή η κόρη μας μας φωνάζει "μπαμπά" δεν θα συστηνόμαστε: "χαίρετε, είμαι ο μπαμπάς Μπάμπης". Ούτε "είμαι ο τζουτζούκος Αλέξανδρος" προς χάριν της καλής μας που μας προσφωνεί έτσι.<br />
Το ίδιο ισχύει και με το "κύριος" και το "κυρία". Αν θέλετε σώνει και καλά να προσφωνήσετε τον εαυτό σας, κάντε το σε τρίτο πρόσωπο. Π.χ. "<i>Σας ομιλεί η αξιότιμος κυρία Τάδε</i>" ή "<i>Η ημετέρα εξοχότης, κυρία Τάδε, σας πήρε τηλέφωνο για να ...</i>". Κατά τα λοιπά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι είστε μία κυρία και μισή.</div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-22241556543888219902019-07-09T14:17:00.000+03:002019-07-09T14:17:49.689+03:00Το Matrix, ο Σούπερμαν και το συγκριτικό πλεονέκτημα του καπιταλισμού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μια κλασσική ερώτηση μετά από κάθε μέτριο εκλογικό αποτέλεσμα, αναμενόμενη όσο οι φουσκοδεντριές την άνοιξη (και το αποτέλεσμα) είναι η: <i>"Γιατί καλέ τα ποσοστά σας παραμένουν εκεί γύρω στο 5%..."</i>, ακολουθούμενη από ποικίλα <i>"ενώ"</i>, ανάλογα με την αντίληψη του ερωτώντος για τους λόγους για τους οποίους το 5% θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερο.<br />
Η απάντηση δεν βρίσκεται ούτε στις φουσκοδεντριές, ούτε στους συσχετισμούς, ούτε στις γκαντέμικες συναστρίες. Η απάντηση βρίσκεται στο Matrix.<br />(Déjà Vu, νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει αυτό)<br />
<br />
Έλα, δεν θα γράψω κάτι τόσο κοινότοπο όσο ότι ο λαός απολαμβάνει μακάρια έναν εικονικό κόσμο κανονικότητας ενώ στην πραγματικότητα είναι εμφιαλωμένος προς κατανάλωση. Σιγά μην αρχίσω και τις διαταγές τύπου "ξύπνα" σαν κάθε υστερικό θείτσο, προνομιακό μύστη της αληθείας.<br />
Η απάντηση εξάλλου δεν βρίσκεται γενικά στο Μάτριξ αλλά ειδικά στον Νίο. Καθώς ο Νίο δεν είναι ένας ακόμα σουπερχίρο σαν αυτούς της Μάρβελ, είναι ένα σύμβολο. Καλά, κι οι σουερχίροζ της Μάρβελ απαντούν εξίσου καλά για ποιο λόγο το ποσοστό δεν ξεκολλά από το 5%. Απαντούν δε ακόμα καλύτερα για ποιο λόγο ο καπιταλισμός δείχνει ανίκητος και δεν αμφισβητείται ούτε από τους πιο καταφρονεμένους. Σ΄αυτό εξάλλου βρίσκεται η ουσία, τα ποσοστά είναι για νά 'χουμε να λέμε.<br />
<br />
Αλήθεια, γιατί είναι τόσο δημοφιλείς οι ήρωες της Μάρβελ; Πως κι είναι τόσο βασικό στοιχείο της αμερικάνικης κουλτούρας με τόσο ευρεία δημοφιλία σε παγκόσμιο επίπεδο; Γιατί βγαίνουν σωρηδόν οι σχετικές ταινίες και γίνονται κι ανάρπαστες; Απλά, είναι παιδαριωδώς εύπεπτες, στη βάση του πανηλιθίου ντέρμπι Good vs Evil με τους υπηρέτες του καλού να συντρίβουν πάντοτε τους σούπερ-κακούς και να προστατεύουν τους αδύνατους. Κάτι σαν ένα θρησκευτικό υποκατάστατο χωρίς τιμωρητικές παρενέργειες. Η συνταγή της επιτυχίας (και του κέρδους).<br />
<br />
Ίσως το Matrix να μην είναι τόσο σαχλό όσο τα Μάρβελ αλλά η κεντρική του ιδέα παραμένει αυτή: ένας "εκλεκτός", ο Νίο, που τα βάζει με τον πανίσχυρο εχθρό και χάρη στις υπερδυνάμεις του καταφέρνει να απελευθερώσει το ανθρώπινο είδος. Παρεμπιπτόντως, πως είναι βρε παιδιά όλοι αυτοί οι σουπερήρωες;<br />
Μην είναι τροφαντούληδες, μην έχουν φαλακρίτσα;<br />
Ούτε κοιλίτσα έχουνε μα ούτε φαλακρίτσα.<br />
Μον' έχουν' μπράτσ' ατσάλινα, τετράγωνα πηγούνια<br />
και κάτω απ' τις αφίσες τους κορίτσια αναστενάζουν<br />
<br />
Δεν κάνει να παίζουνε λέει τα παιδιά βίαια παιχνίδια διότι σταδιακά η βία διαμορφώνει την ψυχοσύνθεσή τους. Αναρωτιέμαι, η έκθεση σε κάθε είδους ερεθίσματα δεν διαμορφώνει την αντίληψή μας για τον κόσμο; Δεν αναρωτιέμαι δηλαδή, καμία αμφιβολία δεν έχω ότι η παγκοσμιοποιημένη ποπ κουλτούρα, από τη μουσική μέχρι το σινεμά κι από την τηλεόραση μέχρι τη μόδα διαμορφώνουν όχι μόνο την αισθητική αλλά και την κοσμοαντίληψη των καταναλωτών της. Μεταξύ άλλων ο καταναλωτής της ποπ κουλτούρας αποκτά την πεποίθηση ότι όλο και κάποιος σέξι σουπερήρωας θα θυσιάζεται για τα συμφέροντά του, όλο και κάποιο σύμπαν θα συνωμοτεί υπέρ του, όλο και κάποιος "εκεί πάνω" θα τον κανακεύει, επομένως το καθήκον του περιορίζεται απλά στο να γουργουρίζει σα γατί και να καταναλώνει.<br />
<br />
Αν είσαι μάγκας πείσε αυτόν τον καταναλωτή ότι οι κατακτήσεις δεν κερδίζονται με ατομική αλλά με συλλογική προσπάθεια κι ότι οι λέξεις "καταλληλότερος" και "εκλεκτός" δεν είναι συνώνυμες.</div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-27248971656439334252019-07-05T12:24:00.001+03:002019-07-05T12:24:22.821+03:00Εκλογικό παρολί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έκανα τη μαλακία και έκλεισα όλους τους λογαριασμούς μου στο στοίχημα, κι ενώ έχω σιγουράκια τ' αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής δεν μπορώ να τα εξαργυρώσω.<br />
Βασικό ηθικό δίδαγμα: δεν κλείνουμε τους στοιχηματικούς μας λογαριασμούς όταν επίκεινται εκλογές.<br />
<br />
Για να δούμε όμως τι γεννήματα θα βγάλουν οι κάλπες.<br />
Όπως δίνουν όλες οι στοιχηματικές εταιρείες δημοσκοπήσεων η Νουδού θα είναι πρώτο κόμμα. Το βλέπει κανείς στη φάτσα του Κυριάκου, ο άνθρωπος είναι γεννημένος να ηγηθεί της χώρας, είναι ο ηγέτης που μας έλειπε, που θα τοποθετηθεί δίπλα στις σεβάσμιες μορφές του Α.Σαμαρά και του Γ.Α.Παπανδρέου, ο ηγέτης που κάθε γιαγιάκα θέλει να αγκαλιάσει για να ξορκίσει τη ματαιότητα τούτου του κόσμου. Ο Κυριάκος θα γίνει πρωθυπουργός, αλλά με προβλέψεις που σου δίνουν απόδοση 1,01 δεν τινάζεις τη μπάνκα.<br />
<br />
Για τις ευρωεκλογές ήμουν βέβαιος ότι θα προέκυπτε μεγάλη διαφορά. Είναι χαλαρές, δίνουν την ευκαιρία στον ψηφοφόρο να τρίξει τα δόντια στην εκάστοτε κυβέρνηση, πόσο μάλλον όταν έχει προηγηθεί μια συμφωνία σαν των Πρεσπών που έχει τσούξει κόσμο και κοσμάκη. Πίστευα ότι θα λειτουργούσαν κάπως σαν ένα χαστούκι που το ρίχνεις κι έπειτα ψιλομετανιώνεις και χαϊδολογάς τον χαστουκισμένο, "<i>έλα μωρέ, πάνω στα νεύρα μου σου το έριξα</i>". Υπέθετα ότι στις βουλευτικές θα ακολουθούσε ντέρμπι, πήγε όμως το άλλο το μσκάρι και προκήρυξε εκλογές σ' ένα μήνα. Που να προλάβεις σ' ένα μήνα να ξετσαντιστείς; Ντέρμπι λοιπόν δεν έχει. Θεωρώ πάντως ότι ούτε 10 μονάδες διαφορά θα έχει. Από 8 ως 9 μονάδες και όλοι ευχαριστημένοι. Κυρίως η Νουδού που θα κυβερνήσει. Κι αν αναρωτηθείς "<i>Μα είναι δυνατόν τα ίδια πορδοβουλώματα που στελεχώνουν τα ψηφοδέλτια της Νουδού να στελεχώσουν την αυριανή κυβέρνηση;</i>" σου θυμίζω ότι είχαμε και πρωθυπουργό Σαμαρά. Κάνε και το άλλο. Τράβα σ' ένα πάρκο να πιεις ένα καφέ. Κάποιος υποψήφιος εθνοσωτήρας θα σκάσει μύτη με τις χαιρετούρες του και τις γυαλιστερές του οδοντοστοιχίες. Δες με τι χαρά τον αγκαλιάζουν γιαγιάδες και παππούδες κι ετοιμάσου για Ψαριανό υπουργό πολιτισμού και Σπυράκη Εξωτερικών.<br />
<br />
Προχτές πήρε το μάτι μου τον Τσίπρα στην ομιλία του στην Πάτρα. Ότι ξεσηκώνει τον Αντρέα είναι γνωστό εδώ και καιρό. Πρέπει δε να ομολογήσω ότι έχει τελειοποιήσει την τεχνική και φρασεολογία του, έστω κι αν τον Αντρέα δεν τον πλησιάζει καν. Να όμως που τον ΣΥΡΙΖΑ τον στρογγυλοκάθησε στο θρονί του "προοδευτικού πόλου" και δεν πρόκειται να ξεκολλήσει την κωλάρα του που να φωτοσοπαριστεί κι άλλο η Φώφη και να μοιάζει στις αφίσες με τη Τζένιφερ Λόρενς.<br />
Δεν είναι "η Αριστερά", είναι η "προοδευτική-δημοκρατική παράταξη", μάλλιασε η γλώσσα του Αλέξη να το τονίζει. Τώρα, <a href="http://stratolatis.blogspot.com/2015/09/blog-post_16.html">όλα αυτά σας τα έχουμε αναλύσει επιστημονικά εδώ και καμιά τετραετία</a>. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη στάση "Κέντρο". Και το ΠΑΣΟΚ; Όλοι το ξέρουμε βέβαια ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα. Είναι Ιδέα. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ακόμα κι όταν αλλάζουν εμπορικό σήμα.<br />
Ας μην πολυξερογλύφονται λοιπόν στο ΚΙΝΑΛ διότι ο Αλέξης είναι η "προοδευτική-δημοκρατική παράταξη" και δε νομίζω ότι θα ξεφύγουν πολύ απ' το 6,28% του 2015.<br />
<br />
Αυτό που δεν περίμενα στις Ευρωεκλογές ήταν η μετατόπιση των κατσαρίδων από τη ΧΑ στο Βελόπουλο. Οι κατσαρίδες αγαπούν πολύ τη μπίχλα γι' αυτό συχνάζουν στους υπονόμους, είτε είναι της ΧΑ, είτε της ΕΛ, είτε του Τζήμερου. Οι κατσαρίδες δεν έχουν αίμα αλλά αιμολέμφο, τέλος πάντων, η αιμολέμφος νερό δε γίνεται και η προοπτική της νίκης της Νουδού θα τραβήξει κάμποσες προς τα 'κει. Αν η διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ υπερβεί τις 9 μονάδες δεν θα φταίω εγώ αλλά οι κατσαρίδες. Βελόπουλος στη Βουλή χλωμό, ίσως μία ακόμα θητεία για τη συμμορία. Όχι πως τελειώσαμε με την Ακροδεξιά, κάθε άλλο.<br />
<br />
Πάμε και στους "προδομένους" του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ. Ένας που σίγουρα πανηγύριζε το βράδυ των ευροεκλογών ήταν ο Γιάνης. Τρόμαξε προσωρινά ότι θα περνούσε το 3 αλλά μόλις έπεσε στο 2,99 βεβαιώθηκε ότι έκλεισε θέση στην Ελληνική Βουλή. Είναι ψυχοπονιάρης κατά βάθος ο Έλληνας, δεν αντέχει την αδικία και είναι απίκο να τη διορθώσει, αρκεί να μη χρειάζεται να κάνει κάποια θυσία γι΄αυτό. Τζάμπα είναι η ψήφος, θα τη ρίξει στο Γιάνη, "<i>τον μόνο που αποτελεί κόλαφο και φόβητρο για τους σφετεριστές της ευημερίας των λαών</i>" όπως λέει κι ο συνυποψήφιός του ο Κώτσος ο Βόλλας (τι; θέτε και λινκ;) και θα μπει άνετα στη Βουλή. Όσοι λοιποί δεν μπορούν να ξεπεράσουν την "προδοσία" του Τσίπρα, επειδή δεν μπορούν να δεχτούν ότι οι ίδιοι ήταν αφελείς και κομπάρσοι στα κυνικά παιχνίδια του, θα μείνουν στην απέξω.<br />
<br />
Τέλος, στα δικά μας. Το ΚΚΕ έκανε την καλύτερη προεκλογική επικοινωνιακή καμπάνια που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια. Βρίσκω το σύνθημα "η δύναμή σου την επόμενη μέρα" πολύ πετυχημένο αλλά τα περιθώρια είναι έτσι κι αλλιώς στενά. Δεν είναι μόνο η δυσφήμιση της "Αριστεράς" από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μόνο οι διεθνείς συσχετισμοί, δεν είναι μόνο ο διπολισμός και τα εκβιαστικά διλήμματα. Γενικά, δεν είναι μια τάση που μπορεί να κάνεις κάτι καλύτερα για να την ανατρέψεις. Ο λαός ψηφίζει όπως ψωνίζει. Με το κομπιουτεράκι για να δει αν του φτάνουν όσα έχει στην τσέπη. Πράγμα που είναι σεβαστό ακόμα κι αν στηρίζεται σε άτοπες ελπίδες και κούφιες υποσχέσεις. Σημασία έχει να διατηρείται ο σπόρος.<br />
<br />
Σύνοψη:<br />
ΝΔ 37-38<br />
ΣΥΡΙΖΑ 28-29<br />
ΚΙΝΑΛ 6-7<br />
ΚΚΕ 5<br />
ΧΑ 4+<br />
ΜΕΡΑ 4+<br />
ΕΛ 3-<br />
<br />
Τέλος πάντων, δεν είναι στις προθέσεις μου να επηρεάσω κανέναν, την Κυριακή ρίχνουμε ελεύθερα στην κάλπη όποιο ψηφοδέλτιο μας εκφράζει αρκεί να γράφει πάνω Κ.Κ.Ε.<br />
<br /></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-31977959492716457342018-11-26T15:11:00.000+02:002018-11-26T15:11:20.834+02:00Γενέθλια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Φεύγοντας χτες βράδυ από τη θαυμάσια, συγκινητική εκδήλωση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ στο ΣΕΦ, θυμήθηκα μια ηλικιωμένη, άνω των ογδόντα κυρία, με την οποία είχα ανταλλάξει μερικές κουβέντες πριν από 10 χρόνια, φεύγοντας από την αντίστοιχη εκδήλωση για τα τότε ενενηντάχρονα.<br />
Θυμάμαι που ευχήθηκε να είμαστε καλά και για τα εκατόχρονα. Μακάρι να είναι καλά κι αυτή και -ποιος ξέρει- ίσως να έπιασε τόπο η ευχή της και να ήταν εκεί.<br />
Επόμενη στάση: να είμαστε γεροί να γιορτάσουμε και τα 110.<br />
<br /></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-72391405144659845662018-10-15T14:05:00.000+03:002018-10-15T14:05:00.795+03:00Ανοίγοντας κουτάκια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξεσκονίζοντας κάτι παλιά ποστ μ' έπιασε ένα επίμονο φτάρνισμα. Νά 'ταν ο μπουχός που σηκώθηκε; Να με γυρνοφέρνει κανα κρυολόγημα; Σημειωτέον δε πως είμαι και λίγο αλλεργικός στη γύρη, δεν πιστεύω ν' ανάδεψα τίποτα κόκκους περασμένων ανοίξεων. Δεν ξέρω μην ελλοχεύουν και τίποτα ακάρεα, κρυμμένα ανάμεσα σε αγνές προθέσεις και κοινοτοπίες. Ομολογώ πάντως, μ' αρέσει να ψαχουλεύω παλιά κουτιά. Όταν ήμουν μικρός αναζητούσα τον κρυμμένο θησαυρό στα γεμιστά με λογιώ λογιώ μοδιστρικά, μπιμπελό της μάνας μου. Άσχετο, αλλά γιατί δεν έγινα ράφτης τόσο που μ' αρέσουν οι δαχτυλήθρες; Μετά έκανα τη δική μου γεμιστή κούτα και την παράτησα στην πατρίδα φορτωμένη παλιά μου αντικείμενα. Από φωτογραφίες μέχρι σκονάκια, κι από ζωγραφισμένα πορτατιφόπανα μέχρι τις γόπες που θα δίπλωνα, αν κάπνιζα τότε. Την ανοίγω κάθε κάμποσα χρόνια, λέω κάτι θα βρω για να πάρω μαζί μου, αλλά πολύ γρήγορα βαριέμαι και την ξανακλείνω ώστε να μπορώ να την ξανανοίξω. Κι αναρωτιέμαι, τι χρειάζεται θέληση πιο ατσάλινη; Να κόψεις το τσιγάρο ή να πετάξεις τη σαβούρα;<br />
Είναι μια λέξη που όλο την ξεχνάω. Θέλω να τη θυμηθώ να την πετάξω στα μούτρα κάποιου, ή έστω στα δικά μου, μα δε μού 'ρχεται ποτέ εγκαίρως. Να, πάλι την ψάχνω και μου κρύβεται. Από "μ" αρχίζει, ε; Θα τη θυμηθώ κι ας που πάρει χρόνο τρισέλιδου ποστ. Πότε ήταν που πάνω σε μια συζήτηση έψαχνα να θυμηθώ το όνομα του Αντριάνο Τσελεντάνο; Τρεις ώρες μου πήρε αλλά το θυμήθηκα. Να τη βρήκα αλλά δεν αρχίζει από "μ". Από "υ", "υποχόνδριος", όχι που δεν θα σε ξετρύπωνα μαρή. Μόνο που ξέχασα τι την ήθελα. Μάλλον με τις κούτες θά 'χει να κάνει.<br />
<br />
Κι εκεί που άνοιγα κάτι κουτάκια από την εποχή που το παλιό ΠΑΣΟΚ είχε ψοφήσει και το νέο έκανε υγρά όνειρα εξουσίας -έξι χρόνια πριν, πως περνά έτσι η μόδα στις γραβάτες;- έπεσα σε σωρούς σχολίων των τότε εποχικών σχολιαστών, τύπου:<br /><br /><i>"Αφού στις 18 ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγεί ΠΑΣΟΚ,δε μας λες γιατί έχουν λυσάξει όλα τα συφέροντα εντός και εκτός,εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ?"<br /><br />"δεν αξίζει το κόπο να ασχοληθεί κανείς με αυτά που λές."ΟΙ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ"όπως λές είναι συγκεκριμένοι σ'αυτά που λένε,και ούτε διαστρέφουν,ούτε κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους.<br />Καλύτερα ελπίδα και λάθος,παρά άρνηση των πάντων (αντίδραση)και εγκατάληψη του λαού.<br />Πες αλεύρι....η Τρέμη σας γυρεύει.<br />...για το θίασο του mega"</i><br />
<i><br /></i>
"El"/"ανώνυμε"/"doct"/"ΜΑΡΤΥΡΑ"/"lab", που κλωνοποιούσες τον εαυτό σου, "Ζ1977", "caps", ανοίγετε άραγε ποτέ τα κουτάκια σας ή είστε αλλεργικοί στα ακάρεα;</div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-36879584614025883012018-10-11T15:42:00.001+03:002018-10-11T15:42:47.321+03:00Ξεσκόνισμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεν ξέρω πως μού 'ρθε ξαφνικά, μπας κι είναι που έπλενα χτες βράδυ κατσαρόλες και τηγάνια μέχρι τις μιάμιση; Άσε το σκούπισμα και το σφουγγάρισμα της κουζίνας, αν δε ρίξω ένα κάθε βράδυ δεν πάω για ύπνο. Γερνάω και παραξενεύω, δεν μπορώ την ακαταστασία, τις σκόνες και τους αραχνοϊστούς. Κι όταν μιλάμε για μπλογκ, είναι τόσο εύκολο, πατάς ένα "δημοσίευση" και φεύγει όλη η σκόνη μεμιάς.<br />
Το μπλογκ, είπα.<br />
Μα ποιος γράφει πια σε μπλογκ;<br />
Μα ποιος διαβάζει πια μπλογκ;<br />
Τη σκόνη, είπα.<br />
Μα έχει κανένα νόημα να τη σαρώσεις; Θα διαλυθεί στον αέρα, θα κάνει κάποιους γρήγορους στροβιλισμούς αναστατωμένη κι έπειτα θα αιωρηθεί σε ηρεμία. Μπορεί πάλι να διασταυρωθεί με καμία ηλιαχτίδα, έτσι και μόνο για να γελάσει το μάτι σου που θα πλανηθεί στους χιλιάδες αιωρούμενους κόκκους, εστιάζοντας που και που στιγμιαία σε μικρά φωτεινά σημεία. Κι έπειτα η σκόνη, με υπομονή πολύ μεγαλύτερη από τη δική σου θα ενωθεί πάλι στην ίδια, άλλοτε ξεσκονισμένη επιφάνεια στην οποία ανήκει. Και θα πρέπει να ξεσκονίσεις απ' την αρχή, με το θράσος και την αλαζονεία αυτού που νομίζει ότι μπορεί να παρέμβει στη φυσική ροή.<br />
Δε γαμιέται, που είναι το ξεσκονόπανο;</div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-57588000430591380612016-11-02T11:39:00.002+02:002016-11-02T11:39:35.935+02:0010 στιγμές τραγουδιών που πολύ με συγκινούν (10/10)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έχω ξαναγράψει για το πόσο αγαπώ τον Morrissey. Τον γνώρισα στα δεκαπέντε μου, όταν ανατρίχιαζα με τα χιτάκια των Αχά και της Σάντρα και είναι το μόνο κοινό που διατηρώ με τον έφηβο εαυτό μου.<br />
Ο Morrissey τραγουδά πικρoύς στίχους με το καταδικό του ύφος, που δεν μπορείς να αποφασίσεις αν εκπέμπει ταπείνωση ή υπεροψία.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/OmPw3SPgWrw" width="640"></iframe><br />
<br />
<i>But then you open your eyes</i><br />
<i>And you see someone that you physically despise</i></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-81483368519237474992016-11-01T11:45:00.002+02:002016-11-01T11:45:46.516+02:0010 στιγμές τραγουδιών που πολύ με συγκινούν (9/10)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεδομένου ότι το 10/10 είχε ήδη κλειδώσει από την πρώτη στιγμή, το 9/10 αποτελεί τη δυσκολότερη επιλογή της σειράς. Που να χωρέσει σε μια <strike>δεκάδα</strike> εννιάδα το ελληνικό τραγούδι; Σάμπως μπορείς να βάλεις το συγκινησιόμετρο και να μετρήσεις βαθμούς συγκίνησης;<br />
Προφανώς είναι μια ενδεικτική δεκάδα, με πολλές παραλείψεις. Από αυτές που όταν συναντηθείς με το τραγούδι που ξέχασες, θα αναρωτηθείς πως είναι δυνατόν να λείπει από δω. Τέλος πάντων, γράφω χωρίς ακόμα να έχω αποφασίσει ποιο θα είναι το 9/10.<br />
<br />
Λοιπόν, κάπου γύρω στο 1980 στο γήπεδο του ΑΟ Σύρου έγινε μια συναυλία της Οπισθοδρομικής Κομπανίας με τραγούδια του Τσιτσάνη. Αυτά είναι τα βέβαια γεγονότα. Τα θυμάμαι καλά, τα διασταύρωσα και στο ίντερνετ. Διότι η μνήμη είναι μεγάλη μαμή. Θυμάμαι ότι ήταν κι ο ίδιος ο Τσιτσάνης παρών, αλλά αυτό δεν μπορώ να το διασταυρώσω, ενώ ποτέ δεν μπορείς να είσαι απολύτως σίγουρος για την ακρίβεια όσων θυμάσαι απ' την παιδική ηλικία.<br />
Τι μου έμεινε από εκείνο το βράδυ; Πολλές εικόνες και ένας ήχος. Αυτός:<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/LBtzdUehPwM?rel=0" width="640"></iframe><br />
<br />
Α, η Μπέλλου δε συμμετείχε στη συναυλία. Αυτή όμως η εκτέλεση με συγκινεί περισσότερο από κάθε άλλη.<br />
<br /></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-74926918183097460512016-10-27T11:47:00.002+03:002016-10-31T11:01:57.043+02:0010 στιγμές τραγουδιών που πολύ με συγκινούν (8/10)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είναι ένα τραγούδι που συγκινεί, χωρίς να χρειάζονται πολλές επεξηγήσεις. Νομίζω ότι οι δυο στίχοι κάτω απ' το βίντεο αποτελούν την κορύφωση του τραγουδιού. Επιπλέον, όπως το προηγούμενο, πυροδοτεί μία υπερσύνδεση με ένα διήγημα, αυτή τη φορά το "Θάνατος παλληκαριού" του Κωστή Παλαμά.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/6o9AQLtBtJs?rel=0" width="640"></iframe><br />
<br />
<i>κι η μανούλα του στον Άδη</i><br />
<i>τράβηξε μια χαρακιά</i></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-57723862027258345012016-10-27T11:47:00.000+03:002016-10-27T11:47:04.606+03:0010 στιγμές τραγουδιών που πολύ με συγκινούν (7/10)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Νομίζω ότι ο κύριος λόγος που το συγκεκριμένο τραγούδι με συγκινεί είναι ότι όποτε το ακούω, αν και δεν υπάρχουν έρωτες στην πλοκή του, μου φέρνει στο νου το διήγημα του Παπαδιαμάντη "Ο έρωτας στα χιόνια".<br />
Το ίδιο ισχύει με ένα ακόμα τραγούδι, το αυριανό "8/10".<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/Q2vaHcCfZss?rel=0" width="640"></iframe><br />
<br />
<i>Σαν κάναν το καθήκον τους</i><br />
<i>ήσυχοι πια οι γειτόνοι<br />γυρίσανε στο σπίτι τους<br />κι αφήσανε στο χιόνι<br />της γειτονιάς το φρόκαλο<br />τον Τζακ Ο' Χάρα κόκαλο</i></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-34583171409796350162016-10-26T14:57:00.004+03:002016-10-26T14:58:55.133+03:0010 στιγμές τραγουδιών που πολύ με συγκινούν (6/10)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μέχρι τα είκοσί μου δε γνώριζα τραγουδίστρια με όνομα Μαρία Δημητριάδη. Πόσο μάλλον το Γιώργο Μεράντζα.<br />
Κάποια χρόνια αργότερα, κι αφού την πρώτη την είχα γνωρίσει και αγαπήσει, απέκτησα τα "Τροπάρια για φονιάδες" του Θάνου Μικρούτσικου και του Μάνου Ελευθερίου. Και αγάπησα και το Γιώργο Μεράντζα.<br />
Αν θα' πρεπε να διαλέξω δέκα δίσκους και να μην ξανακούσω άλλον, ο ένας από τους δύο του Θάνου Μικρούτσικου θα ήταν αυτός.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/oVuglkKepck?rel=0" width="640"></iframe><br />
<br />
<i>Ποιος είναι ο φονιάς και ποιος δικάζει;</i></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-813480006857529962016-10-25T17:24:00.001+03:002016-10-25T17:24:09.168+03:0010 στιγμές τραγουδιών που πολύ με συγκινούν (5/10)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το Μάουτχάουζεν γράφτηκε πριν από μισό αιώνα. Ήταν η πρώτη εμφάνιση της Μαρίας Φαραντούρη και μια από τις πρώτες φορές που ο Μίκης Θεοδωράκης επένδυσε στην ηλεκτρική κιθάρα ως έγχορδο πρωταγωνιστή.<br />
Τελικά πως να ξεκολλήσει κανείς από τις δεκαετίες του '60 και του '70; Μουσικά τουλάχιστον.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/Atx5lZ24QC8?rel=0" width="640"></iframe><br />
<br />
<i>και μια φωνή, φριχτή φωνή</i><br />
<i>
"κρυφτείτε από τον δραπέτη"</i></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-7451573183337856942016-10-24T11:33:00.001+03:002016-10-24T11:33:20.969+03:0010 στιγμές τραγουδιών που πολύ με συγκινούν (4/10)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το 1899 υπηρετούσα στον Έβρο. Ήμουν δόκιμος και τα περισσότερα απογεύματα γύριζα στο σπίτι που νοίκιαζα. Έτσι είχα την τύχη να αποφεύγω τις μουσικές των καψιμί και την ατυχία να διαθέτω ένα σαράβαλο κασετόφωνο με ελάχιστες κασέτες.<br />
Μια μέρα έλαβα ταχυδρομικώς φάκελο με κασέτα κιντερέκπληξη, τουτέστιν χωρίς διακριτικά. Ο αποστολέας γνώριζε ότι προτιμώ τους κύκλους τραγουδιών από τις ποικιλίες, οπότε κάθισα να την ακούσω με περιέργεια.<br />
Στην κασέτα ήταν αντιγραμμένος ένας δίσκος που γνώριζα και αγαπούσα, αλλά δεν τον είχα. Έτσι το πρώτο κομμάτι, η εισαγωγή, με ξένισε με τον ηλεκτρικό του ήχο. Μέχρι που αναδύθηκε ξαφνικά το μουσικό μοτίβο της μίας από τις δύο μεγάλες επιτυχίες του Αγίου Φεβρουαρίου.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/WuXy7tavT-I" width="640"></iframe><br />
<br />
<i>1:52</i><br />
<br />
<br />
Θα έπαιξε δεκάδες φορές ο Άγιος Φεβρουάριος εκείνες τις μέρες.<br />
Tο χάνεϊμουν των πρώτων ακροάσεων συνέπεσε με την άφιξη ενός νέου δοκίμου στο στρατόπεδο, τον οποίο πρωτοείδα ενώ περπατούσε και τραγουδούσε το ρεφρέν του τραγουδιού "Ο χάρος βγήκε παγανιά". Μ'ένα επιπλέον φωνήεν που προσέθετε, το επώνυμο του συναδέλφου έμπαινε στο ρεφρέν.<br />
Ενδεχομένως αυτή η σύμπτωση να συντέλεσε στο ότι τον θυμάμαι με μεγάλη συμπάθεια. Καλά νά 'σαι όπου είσαι Α.Σ.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/6-DivZGTNzA?list=PLeYcXETDsjQUqvJ2XzIqvXyLCEo9SYcDi" width="640"></iframe><br />
<i><br />βγήκε κλεφτά, κλεφτά ο σιδεράς<br />ο σιδεράς και του είπε λόγια της χαράς</i><br />
<br /></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-45500076851976097292016-10-22T17:50:00.001+03:002016-10-22T17:51:30.403+03:0010 στιγμές τραγουδιών που πολύ με συγκινούν (3/10)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η "Πολιτεία Γ'" κυκλοφόρησε το 1994. Στο σημείωμα του δίσκου ο Μίκης Θεοδωράκης κάνει μία σύντομη αναδρομή στις Πολιτείες Α' και Β' και μιλά στη συνέχεια για τη Γ', τονίζοντας ότι την παρουσιάζει τριάντα χρόνια μετά τη Β'.<br />
<div>
Όμως κάπου στη μέση της διαδρομής από τη Β' στη Γ', το 1978, υπήρξε μια άλλη άτυπη Γ', η οποία δεν πήρε τελικά το χρίσμα λόγω του ότι τα μισά της τραγούδια ήταν επανεκτελέσεις.<br />
Ωστόσο ο τίτλος "Πολιτεία Γ'" ξέμεινε σαν υπότιτλος στο εσώφυλλο του δίσκου "Οκτώβρης '78", της τελευταίας δισκογραφικής συνεργασίας Θεοδωράκη - Μπιθικώτση.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/YyVNTXIi-Yg" width="640"></iframe><br />
<br />
<i>Αχ! μόνος μπαίνεις στη ζωή<br />και ξαναφεύγεις μόνος</i><br />
<i><br /></i></div>
</div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-18014776102666795212016-10-21T12:46:00.001+03:002016-10-21T16:58:26.549+03:0010 στιγμές τραγουδιών που πολύ με συγκινούν (2/10)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ένας από τους αγαπημένους μου κύκλους τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη είναι οι "Λιποτάκτες".<br />
<br />
Όταν ακούει κανείς ένα τραγούδι το μετατρέπει νοερά σε εικόνες.<br />
Το "μεσημέρι" είναι μια από τις ισχυρότερες εικόνες που φυτρώνουν στην κεφαλή μου. Μόνο που δεν είναι ακριβώς εικόνα. Έχει χρώμα, τεθλασμένες γραμμές αλλά και θερμοκρασία, ήχο. Το μεσημέρι τελικά είναι τόπος, μία σύνθεση πραγματικών και φαντασιακών τόπων.<br />
Ένα ανοιχτό στο φως καταφύγιο.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/Kxuvy8lu-ec" width="640"></iframe><br />
<br />
<i>αστραφτερό σπαθί μες το μεσημέρι</i></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-1012616837762578972016-10-20T11:09:00.001+03:002016-10-21T16:58:13.454+03:0010 στιγμές τραγουδιών που πολύ με συγκινούν (1/10)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>"<a href="http://mousikaproastia.blogspot.gr/2016/10/10-110.html">Ο καθένας μας έχει εκείνους τους πολύ προσωπικούς του στίχους, τα γυρίσματα εκείνα στα τραγούδια που φέρνουν πάντα μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Δεν μιλάμε για τραγούδια ολόκληρα, αλλά για στιγμές τραγουδιών, για μερικά δευτερόλεπτα που όσες φορές κι αν τ' ακούσεις κουβαλάνε την ίδια ανατριχίλα</a>"</i><br />
<br />
Η παραπάνω εισήγηση ανήκει στον Ηρ.Οικ. των Μουσικών Προαστίων, η ιδέα του οποίου πολύ μου άρεσε και την ξεπατικώνω.<br />
Δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι η ανατριχίλα μένει ίδια όσες φορές και ν' ακούσω τα αγαπημένα μου γυρίσματα των αγαπημένων τραγουδιών. Για το λόγο αυτό κάποια τα ακούω όταν η ανάγκη να τα ακούσω μου το επιβάλει.<br />
<br />
Λοιπόν, δέκα στιγμές τραγουδιών με τυχαία σειρά και με την ελπίδα να βρεθούν στο γιουτιούμπ.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/aZuODuMtMjM" width="640"></iframe><br />
<br />
<i>Αχ! Τόσο λίγο να βαστάξει</i><br />
<i>Τουτ’ η γιορτή κι η Πασχαλιά</i></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-51450573792545015832016-06-22T13:13:00.003+03:002016-06-22T14:33:30.607+03:00Σκληρές εικόνες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πάρε πάρεεεεεε,<b> σκληρές εικόνες </b>από εκτελέσεις ομήρων των τζιχαντιστών, διαφημίζει ο ένας.<br />
Έχω πράμα που δε σαλεύει, <b>σκληρές εικόνες</b> από τους ξυλοδαρμούς των χουλιγκάνων, τσιρίζει ο άλλος.<br />
Εδώωωωω οι πιο <b>σκληρές εικόνες</b>, από το φεστιβάλ κατανάλωσης σκυλίσιου κρέατος στην Κίνα, τάζει ο τρίτος.<br />
<br />
Κρίμα είναι όλοι τούτοι οι έμποροι σκληρών εικόνων, υποφέρουν και ξεμένουν από κουράγιο (μπάτε με δικιά σας ευθύνη, εμείς κρέας δείχνουμε), μακάρι να μην ξανασκληρήνει τίποτα πάνω τους.<br />
<br />
Έχω κι εγώ κάτι σκληρές εικόνες, να τις δείξω;<br />
Είναι από το φεστιβάλ κατανάλωσης ανθρωπίνου κρέατος που γίνεται καθημερινά στην Ελλάδα, και αλλού:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS53QDKVujr7o7d8EfOfyncBO0hEqTU_LxumOhvsykCpuflwtjWL3bNsfaRK0fnxmYBN9JKu1dnbFColuYSrsd761qxK21FJVWfLRECAbiFvcfBJcEZEzyw_tq9lCt__kALUU9tHS94D4/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="186" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS53QDKVujr7o7d8EfOfyncBO0hEqTU_LxumOhvsykCpuflwtjWL3bNsfaRK0fnxmYBN9JKu1dnbFColuYSrsd761qxK21FJVWfLRECAbiFvcfBJcEZEzyw_tq9lCt__kALUU9tHS94D4/s320/1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF3RT2ODG9iwTqUjZCwhA0HA1XaC_OpRhp6W1dO2T_gL7lXzuWpKNrSgbfka7AcKhDaa2-Qf1XmUL5_7KyyyhlFfvKW5HMgh4jMXUaYKF2aOtFRkij5G7Xq_zUrlqfPv-Z0EJBVCbXhHQ/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="157" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF3RT2ODG9iwTqUjZCwhA0HA1XaC_OpRhp6W1dO2T_gL7lXzuWpKNrSgbfka7AcKhDaa2-Qf1XmUL5_7KyyyhlFfvKW5HMgh4jMXUaYKF2aOtFRkij5G7Xq_zUrlqfPv-Z0EJBVCbXhHQ/s320/2.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHo1dZRjR_gjtKmqYl9ddjcw4oYEcOOVDTy56SuwE2HhK6y_q3lL4X-jZzBFCszY-YTuqHFei02QxPKrYDsATZa5oKv_-cPK3gMVP3CCtvp4RXe5KDEgz66Vqc1s36l0TSudk8xJ1lfEI/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHo1dZRjR_gjtKmqYl9ddjcw4oYEcOOVDTy56SuwE2HhK6y_q3lL4X-jZzBFCszY-YTuqHFei02QxPKrYDsATZa5oKv_-cPK3gMVP3CCtvp4RXe5KDEgz66Vqc1s36l0TSudk8xJ1lfEI/s320/3.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Τι, δε σου φαίνονται αρκετά σκληρές;<br />
Γιατί; Επειδή περισσεύουν τα χαμόγελα και οι γραβάτες; Επειδή μοιάζουν με διαφημίσεις από κάτι γραβατοψωραλέα κολλέγια που τάζουν διοικήσεις επιχειρήσεων και επιτυχημένες καριέρες;<br />
Εκείνες κι αν είναι σκληρές.</div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-9844125377605349632016-06-16T12:31:00.003+03:002016-06-16T15:00:00.848+03:00Ρεκόρ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Είχα μια μικρή αμφιβολία ακόμα, που δεν έχω πια.<br />
Έλεγα, δεν μπορεί, αυτοί δεν κρατούσαν τσεκούρια, δεν ήταν Ρέιντζερς, δεν πετούσαν νεράτζια με ξυραφάκια.<br />
Κάποιοι από αυτούς ξεκίνησαν από την ΚΝΕ. Άλλοι ήταν Ρηγάδες. Όσο νά 'ναι, άλλο επίπεδο από ένα οννεδίτη. Τι στο διάολο, οπορτουνιστές ήταν, όχι νεοναζί, πως είναι δυνατόν να καταντήσουν έτσι;<br />
(Το αναρωτιόμουν, αν και το έχω αποδείξει <a href="http://stratolatis.blogspot.gr/2015/09/blog-post_16.html">καραεπιστημονικά</a> ότι γίνεται)<br />
<br />
Δεν είναι τα μνημόνια που με έκαναν να ξεπεράσω αυτή τη μικρή αμφιβολία. Είναι κάτι τύπισσες σαν <a href="https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/29690">ετούνη</a>:<br />
<br />
<i><span style="color: #674ea7;">Δελτίο Τύπου<br />Αθήνα, 15-06-2016<br /><b>Ρεκόρ 15ετίας στις προσλήψεις στον ιδιωτικό τομέα</b><br />Με αφορμή τη σημερινή δημοσίευση των στοιχείων του πληροφοριακού συστήματος ΕΡΓΑΝΗ για τη μισθωτή απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα για τον μήνα Μάιο, σύμφωνα με τα οποία το ισοζύγιο των ροών μισθωτής απασχόλησης του πρώτου πενταμήνου του έτους 2016 αποτελεί την υψηλότερη επίδοση πρώτου πενταμήνου της τελευταίας 15ετίας, η Αναπληρώτρια Υπουργός Εργασίας, Ράνια Αντωνοπούλου, δήλωσε:<br />«Για άλλη μια φορά τα επίσημα στοιχεία της ΕΡΓΑΝΗ διαψεύδουν όλους εκείνους που από την αρχή του χρόνου φωνασκούν, τρομοκρατούν και παραπληροφορούν για βύθιση της οικονομίας και για απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας. Για τέταρτο συνεχόμενο μήνα το ισοζύγιο των ροών μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα παραμένει θετικό και το πρώτο πεντάμηνο του έτους παρουσιάζει ρεκόρ 15ετίας στις προσλήψεις. Οι περισσότερες προσλήψεις έγιναν στα καταλύματα, σε δραστηριότητες υπηρεσιών εστίασης, ενοικίασης και εκμίσθωσης, στο λιανικό και χονδρικό εμπόριο, ενώ οι Περιφέρειες στις οποίες δημιουργήθηκαν οι 57.234 νέες θέσεις εργασίας σε σύνολο 76.591, είναι οι Νοτίου Αιγαίου, Κρήτης και Ιονίων Νήσων. Τα στοιχεία δείχνουν ότι ο κλάδος του Τουρισμού εξακολουθεί να είναι ο πρωταθλητής στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. <br />Παρά το γεγονός ότι τον Μάιο το ποσοστό των νέων θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης αυξήθηκε στο 51,06% από 46.7% που ήταν τον περασμένο Ιανουάριο, στο Υπουργείο Εργασίας συνεχίζουμε να επιδιώκουμε τη δημιουργία θέσεων πλήρους απασχόλησης, ώστε να μπει φρένο στη μερική απασχόληση και στην εκ περιτροπής εργασία.»</span></i><br />
<div>
<br /></div>
<div>
Ούτε ο Σαμαράς δεν τόλμησε να μιλήσει για ρεκόρ. Ούτε η "ομάδα αληθείας" του Μουρούτη δεν τόλμησε να μιλήσει για "φωνασκίες, τρομοκρατία και παραπληροφόρηση για βύθιση της οικονομίας και για απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας".</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε ο,τι πιο σιχαμένο έχει βγάλει το αστικό πολιτικό σύστημα.</div>
<div>
Όχι μόνο αποκρύπτει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των προσλήψεων είναι προσλήψεις εκ περιτροπής ή μερικής απασχόλησης των διακοσίων ευρώ.</div>
<div>
Όχι μόνο ξεπερνά ότι και οι θέσεις πλήρους απασχόλησης που σκαρφάλωσαν το Μάη στο δυσθεώρητο 51,06% αφορούν σε μισθούς των τετρακοσίων ευρώ.</div>
<div>
Όχι μόνο ξεστομίζει ότι "συνεχίζει να επιδιώκει" τη δημιουργία θέσεων πλήρης απασχόλησης.</div>
<div>
Όχι μόνο χαρακτηρίζει φωνασκίες, τρομοκρατία και παραπληροφόρηση αυτά που βλέπει ακόμα κι ένα νήπιο.</div>
<div>
Αλλά πανηγυρίζει και για ρεκόρ δεκαπενταετίας.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ρε σκουληκαντέρες, το πήρατε είδηση ότι σ' ενάμιση χρόνο γίνατε πιο σιχαμένοι κι απ' το Σαμαρά;</div>
<div>
Αυτό κι αν είναι ρεκόρ.</div>
<div>
Κουράγιο και φτάνετε το Μιχαλολιάκο.</div>
</div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5048174741652120875.post-1063022654626491102016-06-07T15:39:00.002+03:002016-06-07T18:52:39.679+03:00μ και @ μ@<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έχει σήμερα ο Σαραντάκος ένα πολύ ενδιαφέρον <a href="https://sarantakos.wordpress.com/2016/06/07/malakas/">θέμα</a>, την καταγωγή της λέξης "μαλάκας".<br />
Ενδιαφέρον το ποστ αλλά ανεπίτρεπτο να χρησιμοποιείται έτσι χύμα η λέξη "μαλάκας".<br />
Τόσες ευπρεπισμένες μορφές υπάρχουν, μπορείς να γράψεις "μαλ@κας" ή και "μ@λ@κ@ς" και πάλι να καταλάβει ο άλλος τι γράφεις, χωρίς να προσβληθεί η ηθική του οπτικού του νεύρου.<br />
Μπορείς πάλι να γράψεις και "μακάκας", όρος που καθιερώθηκε με την προτροπή του εθνικού μας αρχιμαλάκα. Ή και "μαγάκας", όπως προφέρουν οι γαλλογερμανοί το μαλάκα.<br />
<br />
Όπου και να γυρίσεις, όλοι οι Έλληνες αποκαλούν ο ένας τον άλλο μαλάκα, χωρίς να τον λένε μαλάκα. Με τον τρόπο αυτό διατηρείται η συνέχεια της ιεράς εθνικής μας γλώσσας, χωρίς να θίγεται βάναυσα η πάνσεπτος εθνική μας ηθική.<br />
<br />
Μπαίνεις σ' ένα σάιτ να διαβάσεις για τις μεταγραφές της Αεκάρας και βλέπεις κώλους και βυζιά να ξεχειλίζουν από παντού. Ωραίο πράγμα οι κώλοι και τα βυζιά, δε λέω, αν και ενίοτε τις ρώγες τις έχουν σκεπασμένες με *. Σωστό είναι αυτό, διότι μια ξεσκέπαστη ρώγα ή θα σου βγάλει το μάτι ή θα σε διαφθείρει (το γύρω γύρω δε μετράει). Τουλάχιστον όμως δεν βλέπεις κανένα μαλάκα. Μόνο μερικούς μακάκες, κάμποσους μαλ@κες κι ίσως κανα μ@^@κ@.<br />
<br />
Είναι πολύ σημαντικό να τους κρύβουμε τους μαλάκες πίσω από @, ^ και #. Διότι αν πάρει χαμπάρι η Ευρώπη ότι είμαστε μαλάκες, κομμένα τα €. Γι' αυτό χαίρομαι διπλά όταν βλέπω να προστατεύεται η καθαρότητα του γραπτού μας λόγου κι από άλλες χυδαιότητες, όπως τις πούτ$ε$, τα αρ*ί§ια, τους μ¶ουμ¶ούνε$ και τις σ@χλ@μ@ρε$.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Στο κάτω κάτω, τι τά 'χει το πληκτρολόγιο τόσα σύμβολα; Να τα εντάξουμε κι αυτά στο αλφάβητο, να ξεπεράσουμε τους ευρωπαίους, που όταν εμείς φτιάχναμε αλφάβητα αυτοί μιλούσαν με κραυγές και τώρα έχει ο καθένας από τριάντα γράμματα αλφάβητο. Αν ψάξουμε, δεν υπάρχει περίπτωση, ασφαλώς θα εντοπίσουμε την αρχαιοελληνική καταγωγή του @ και του #.</div>
<br />
Μόνο που ίσως η ορθογραφία να γίνει λίγο πιο δύσκολη:<br />
<i>Κυρία! Το "σκατά" γράφεται με α ή με @;</i></div>
ένας στρατολάτηςhttp://www.blogger.com/profile/18270961601124364359noreply@blogger.com1