Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Φωτομεζεδάκια

Σ' ένα παλιό κουτί παπουτσιών είναι στοιβαγμένες οι παλιές οικογενειακές φωτογραφίες. Είναι ένα κουτί που ανοίγει πάντοτε όταν βρισκόμαστε στα πατρώα. Μέσα του επικρατεί πλήρης αταξία, οι γενιές και τα σόγια ανακατεμένα, κι ανάμεσά τους κάμποσες παρείσακτες φωτογραφίες. Όσες φορές κι αν έχω ρωτήσει "ποιος είναι πάλι τούτος;" την απάντηση δεν θα τη συγκρατήσω ποτέ.

Δεν έχω ιδέα ποια είναι η ξενιτεμένη στο Αμέρικα κυρία, σόι μου πάντως δεν είναι αφού ούτε οι Β. ούτε οι Μ. έστειλαν ποτέ εκπρόσωπό τους εκεί. Απ' όσο γνωρίζω τουλάχιστον.

Το ζουμί βρίσκεται εξάλλου στο πίσω μέρος της φωτογραφίας:
Εδό ξεκουράζετε και βλέπι το τελεβίζιο και αυτή τη όρα που τη πίρα τη φοτογραφία ήχε μια καλί φοτογραφία αλά δεν ξεύρο διατή δεν βγίκε στην φοτογραφία.

Δεν είναι η ορθογραφία βέβαια το ζητούμενο. Πρόκειται για μια φωτογραφία ενθύμιο που κάποιος έστειλε, για λογαριασμό της εικονιζόμενης, στους συγγενείς στην πατρίδα. Εξηγεί ο χριστιανός τι είναι το κουτί που δεσπόζει στο χώρο (είναι τελεβίζιο ντε). Η "καλή φωτογραφία" που είχε, θα ήταν προφανώς κάποιο καρέ από την εκπομπή που προβαλλόταν. Ο φωτογράφος θα ήθελε να το αποτυπώσει αλλά είχε την ατυχία να φωτογραφήσει το ενδιάμεσο της ανανέωσης των καρέ, γι' αυτό φαίνεται μαύρο. Κι αναρωτιέται ο έρμος τι στην ευχή πήγε στραβά.
Υποθέτω πως πρόκειται περί τα μέσα της δεκαετίας του '50, αν κρίνω τουλάχιστον από τη συσκευή που γκουγκλάρισα ως RCA. Εποχή που μια συσκευή τηλεόρασης θα ήταν αξιοθέατο στην Ελλάδα. 

Ένα άλλο κομμάτι φωτογραφίας, από κάποιο γάμο αγνώστου.
Δείγμα εορταστικής υπόδεσης της εποχής. Κυριαρχεί το ασπρόμαυρο λουστρίνι του κυρίου που κουβαλά μάλλον κάποιο γαμήλιο δώρο.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

Πρώτη φορά περιστερά

Νερόβραστο μου φαίνεται ν' ασχολείται κανείς με τις ανακολουθίες της νέας μας κυβερνήσεως σε σχέση με τα προεκλογικώς ταχθέντα, στη Θεσσαλονίκη και αλλούθε. Αξίζει ίσως ν' ασχοληθεί όποιος έδινε πίστη κι ελπίδα ή όποιος θεωρεί ότι η σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά, ακόμα ακόμα και η "ριζοσπαστική" τύπου ΣΥΡΙΖΑ, θα αλλάξει τις καπιταλιστικές δομές μέσω σθεναρής αριστερής διαπραγμάτευσης.

Αυτό που έχει πλάκα, είναι η ταχύτητα με την οποία οι συριζαίοι πέρασαν από τον ανένδοτο κατά των μνημονιακών πολιτικών στην εκτίμηση της ψυχραιμίας και της υπομονής. Κι όταν λέω οι συριζαίοι δεν εννοώ μόνο τους αξιωματούχους αλλά και τους οπαδούς.
Ούτε ο ίδιος ο Σαμαράς δεν πέρασε τόσο γρήγορα από το αντιμνημόνιο στην "υπευθυνότητα". Κι αν πρέπει να γίνει ένας συγκριτικός απολογισμός των δύο τελευταίων κυβερνήσεων, τότε:
Οι σκατόφατσες της νουδού ήταν αντιμνημονιακοί αλλά μεταστράφηκαν για να σώσουν το έθνος.
Οι συμπαθητικοί τύποι του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιμνημονιακοί και παραμένουν, αφού απλά μετονόμασαν τα μνημόνια.

Αν γράφω τώρα, πάντως, δεν είναι για να κρούσω ανοιχτές θύρες αλλά για να δώσω έναν έπαινο. Στους συγκυβερνήτες συγκεκριμένα, που τρολάρουν έξοχα την κυβερνητική ρητορική με την πρόταση του Πάνου Καμμένου για δημιουργία νέας αεροπορικής βάσης του ΝΑΤΟ στο νοτιοανατολικό Αιγαίο.
Η οποία στο κάτω κάτω μπορεί και να μην είναι βάση, όπως η τρόικα δεν είναι πια τρόικα και τα μνημόνια δεν είναι πια μνημόνια. Και τα νατοϊκά πτηνά δεν είναι πια όρνια αλλά περιστερές της ειρήνης.