Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Βάλε το δεύτερο

Απ' το Γενάρη μέχρι και τον Ιούνη που διανύουμε, το δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΑ παρουσιάζει τις "Εβδομάδες Ελλήνων Δημιουργών", ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά αφιερώματα στους σημαντικούς δημιουργούς της ελληνικής μουσικής.
Χτες το απόγευμα προβλήθηκε στη ΝΕΤ το αφιέρωμα στο Γιάννη Σπανό, αφιέρωμα που αναμεταδόθηκε ζωντανά από το δεύτερο πρόγραμμα την Πέμπτη το βράδυ. Η Ελένη Δήμου, ο Κώστας Καράλης κι ο Μανώλης Μητσιάς ερμήνευσαν τραγούδια από τις "Ανθολογίες", τα "Τραγούδια και Μπαλάντες", την "Οδό Αριστοτέλους" κι άλλα σημαντικά έργα του Γιάννη Σπανού. Την εκπομπή παρουσίασε ο Γιώργος Τσάμπρας, ενώ στην επιμέλεια του αφιερώματος συμμετείχε ο Σιδερής Πρίντεζης.
Από το αφιέρωμα αυτό κράτησα ένα νέο τραγούδι του συνθέτη πάνω στο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη "Ομνύει", ερμηνευμένο από το Μανώλη Μητσιά. Τραγούδι το οποίο, όπως διαβάζω στο σχετικό δελτίο τύπου, πρόκειται να περιληφθεί σε νέα δισκογραφική δουλειά του Γιάννη Σπανού σε ποίηση Καβάφη, την πρώτη μετά από 37 χρόνια. (Ελπίζω να μην μιμηθεί την πολυαναμενόμενη "νέα δουλειά του Δήμου Μούτση", που πέντε χρόνια την ακούμε κι ακόμα δεν τη βλέπουμε).



Το ποστ αυτό το ανεβάζω για έναν ακόμα λόγο. Για να υποχρεωθώ κάποτε να βάλω μπρος για ένα μικρό κύκλο αφιερωμάτων στους αγαπημένους μου σύγχρονους μουσικούς παραγωγούς, πέραν των προαναφερθέντων Σιδερή Πρίντεζη και Γιώργο Τσάμπρα. Τον Κώστα Φασουλά με τα "Παιχνίδια του χρόνου" στο δεύτερο (και τώρα πια στο τρίτο), τον Γιώργο Μηλιώνη με την "Ποιητική αδεία" στον 902 και κυρίως τον Γιώργο Ευσταθίου με την πληθώρα σπουδαίων εκπομπών σε δεύτερο και τρίτο πρόγραμμα.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Περικεφαλιά και γκοοοοοολ

Στις 10 Οκτωβρίου του 2003 ακούστηκε στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας το μουσικό θέμα που προσέφερε ο Μίκης Θεοδωράκης ως "ύμνο" στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Ήταν ο τελευταίος προκριματικός αγώνας για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του 2004, με αντίπαλο τη Βόρεια Ιρλανδία, τον οποίο η εθνική ομάδα κέρδισε με 1-0 και προκρίθηκε στη διοργάνωση στην οποία έμελε να πρωτεύσει. Υποθέτω πως δεν ήταν τυχαίος ο χωροχρόνος της ακρόασης του ύμνου, αφού -σε αντίθεση με τις ανοησίες για "νέα σύνθεση" που ακούστηκαν από τα ΜΜΕ- ο ύμνος ήταν το μουσικό θέμα από το τραγούδι "Ποιος δε μιλά για τη Λαμπρή" του κύκλου τραγουδιών "Ένας όμηρος". Ένας κύκλος μελοποιημένων τραγουδιών σε ποίηση του ιρλανδού Μπρένταν Μπίαν για τον οποίο γράψαμε κάποτε εδώ.
Δεν πολυπαρακολουθώ την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έκτοτε, μετά την κατάκτηση εννοώ, κυρίως γιατί μια τέτοια επιτυχία εξάντλησε κάθε προσδοκία και μου άφησε μια αίσθηση πλήρους κορεσμού. Όσες φορές κι αν την παρακολούθησα όμως δεν έτυχε ν'ακούσω τον "ύμνο". Φαίνεται πως δεν πολυταιριάζει τελικά με την αισθητική της.




Σε λίγη ώρα η εθνική ποδοσφαίρου αντιμετωπίζει την αντίστοιχη της Γερμανίας. Η ατμόσφαιρα έχει γεμίσει μ'έναν γαργαλιστικό ηλεκτρισμό, σαν το αποτέλεσμα του αγώνα να κρίνει τις τύχες της δανειακής σύμβασης, σαν ν'αναμετρώνται οι θύτες με τα θύματα μιας παγκοσμίου ενδιαφέροντος αδικίας. Ανάλογα από ποια εθνική πλευρά το βλέπει ο καθένας βέβαια. Κι ανάλογα με το αν θεωρεί πως μια αναμέτρηση μεταξύ εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου αποτελεί προβολή άλλων "εθνικών" συμφερόντων. Όπως, ας πούμε, τα κοινά εθνικά συμφέροντα που έχει ο φοροκαμμένος μισθωτός με το Βίκτωρα Ρέστη απέναντι στα κοινά εθνικά συμφέροντα του λιμενεργάτη Γκίντερ και του μετόχου της BMW.

Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι τίποτα άλλο από ένα υπέροχο σπορ, όπου εικοσιδυό μαντράχαλοι με σορτσάκια κυνηγούν ένα τόπι για να το καρφώσουν στα δίχτυα του αντιπάλου. Τρελαίνομαι να παίζω μπάλα, μ'αρέσει και να την παρακολουθώ.

Για να κάνουμε μια πρόβλεψη για το ματς:


εναντίον


σημειώσατε Χ

Με δύο πέτσινα πέναλντι κιόλας γιατί η γελοιότητα των γαλανόλευκων Περικλήδων και Κολοκοτρώνηδων δεν έχει το όμοιό της.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Ο παππούς, η συνεννόηση και ο κώνωψ

Χτες το πρωί, πλησιάζοντας το σταθμό του Μετρό πρόσεξα έναν παππού που καθόταν με την παρέα του σε παρακείμενο καφέ. Η φωνή του -καθώς θύμιζε του μακαρίτη του Τάκη του Μπίνη!- μου τράβηξε την προσοχή.
"Τι θα πει να τα συμφωνήσουν;"
Μιλούσε με στόμφο και κοίταζε με ένταση τον επίσης ηλικιωμένο συνομιλητή του. Σήκωσε τα χέρια του θεατρικά.
"ΝΑ ΚΟΨΟΥΝ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥΣ ΝΑ ΣΥ-ΝΕΝ-ΝΟ-Η-ΘΟΥΝ".
Τα κατέβασε αργά. Ο συνομιλητής του ένευσε καταφατικά. (Αν τολμούσε ας έκανε κι αλλιώς).
Κι εγώ τσούλησα στις κυλιόμενες σκάλες.

Σήμερα ο παππούς πρέπει να είναι ικανοποιημένος. Το λαιμό τους δεν χρειάστηκε να τον κόψουν, η συνεννόηση έγινε αναίμακτα (σπάει η παρθενιά της πουτάνας;). Κι ούτε που θά'χει περάσει απ' το μυαλό του παππού πως μάλλον ο δικός του ο λαιμός θα κοπεί υπέρ "συνεννόησης".

Καλή καρδιά και συνεννόηση χρειάζεται για να είναι ομαλή και αρμονική κάθε συμβίωση

Κι έτσι ο Αντώνης Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός. (Το λες και σού'ρχεται να γελάσεις, τελικά την έκανε την "υπέρβαση" έστω και δίχως Συμπιλίδη)

Αντώνη, δυο αφιερώσεις από μένα:

1. Από το σάϊτ της Πολιτικής Άνοιξης:
"Πολλοί υποστηρίζουν ότι αρχές όπως η Αξιοπρέπεια δεν έχουν χώρο στην Πολιτική. Αυτό, όμως, αποτελεί ομολογία του χυδαιότερου κυνισμού... Η έλλειψη Αξιοπρέπειας και Αξιοπιστίας στην Πολιτική, οδηγεί στην αποδυνάμωση της εμπιστοσύνης των πολιτών και στην υπονόμευση της ίδιας της Δημοκρατίας. Ο Αντώνης Σαμαράς θυσίασε αξιώματα, θώκους και ηγετικές προοπτικές μέσα στο παλαιοκομματικό κατεστημένο, γιατί διέβλεψε εγκαίρως ότι δεν μπορούσε να το υπηρετήσει χωρίς να χάσει την αξιοπιστία του. Κι όσοι τον ακολούθησαν προτίμησαν το δύσκολο δρόμο της σύγκρουσης με το κατεστημένο και τα διαπλεκόμενα παρακλάδια του, παρά τον "εύκολο δρόμο" της υποταγής σ'αυτά".

2. Από το YouTube:



Επειδή όμως δε θέλω ν'αφήσω παραπονεμένους τους Συριζαίους αναγνώστες μας και δεν έχουν τι να σχολιάσουν, παραθέτω τη (χτεσινή) σχετική ανακοίνωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με μερικά δικά μου μπολνταρίσματα:

"Η νέα κυβέρνηση συγκροτείται στο έδαφος της συνέχισης των μνημονιακών πολιτικών.
Πρόκειται για μια κυβέρνηση με σαφή συντηρητικά πολιτικά χαρακτηριστικά με κορμό τις δυνάμεις που ευθύνονται για την υπηρέτηση των πιο ακραίων αντικοινωνικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών που γνώρισε ο τόπος τις τελευταίες δεκαετίες.

Οι πολιτικοί συσχετισμοί εντός της κυβέρνησης δεν πείθουν ότι είναι ικανή και διατεθειμένη να αγωνισθεί για μια ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής σύμβασης, καθώς επίσης ότι προτίθεται να αμφισβητήσει τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας εντός της Ευρώπης διεκδικώντας μια νέα αρχιτεκτονική της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ θα αγωνισθεί από τη θέση της υπεύθυνης μαχητικής αντιπολίτευσης με συνέπεια στα όσα είχε υποστηρίξει προεκλογικά. Θα σταθεί στο πλάι όσων υποφέρουν από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές και θα πρωτοστατήσει στους κοινωνικούς αγώνες της επόμενης φάσης σε μια προσπάθεια να μείνει ζωντανή η ελπίδα και να ολοκληρωθεί η ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών".


Διϋλίστηκε. Πριν γκρινιάζετε παρακαλώ μην ξεχνάτε τις αρχές σας: να χειροκροτείτε οτιδήποτε θετικό, να καταδικάζετε τα αρνητικά και να προτείνετε εναλλακτικές.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Mea culpa Αλέξη...


Βγαίνουν πολλοί και κατηγορούν το ΚΚΕ πως ευθύνεται που δε σχηματίστηκε αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα. Αυτό φταίει σου λένε που θα κυβερνήσουν πάλι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.
Αρκετά!!
Επειδή μ'αρέσουν οι σταράτες κουβέντες και είμαι μπλόγκερ που ξέρει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του πρέπει να ομολογήσω πως η ευθύνη είναι όλη δική μου. Το λέω με συντριβή γιατί μπορεί να είμαι κομμουνιστής αλλά ποτέ μου δεν είχα πρόθεση να κόψω την τύχη κανενός, πόσο μάλλον του Αλέξη Τσίπρα. Να πως έχουν τα πράγματα:

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι γεννημένος τον Ιούλη του '74. Σ'ένα μήνα θα κλείσει τα 38. Αυτό που μέχρι σήμερα κρατούσα ως οκτασφράγγιστο μυστικό είναι πως ο Αλέξης εδώ και πέντε χρόνια είναι φανατικός αναγνώστης μου. Μέρα-νύχτα, όταν δεν τρέχει για το ΣΥΡΙΖΑ, μπαινοβγαίνει στο μπλογκ. Μιλάμε πως δεν μπορώ ούτε τα στατιστικά μου να παρακολουθήσω, οι μισές επισκέψεις και βάλε είναι απ' τον Αλέξη. Αν τύχει κάποια μέρα να μην ποστάρω μου στέλνει αμέσως mail και μου ζητά ν' ανεβάσω το συντομότερο δυνατόν ανάρτηση, ό,τι νά'ναι, ακόμα κι αν πρόκειται να του κάνω ανοίκεια προσωπική επίθεση. Τέτοια εξάρτηση δεν έχω ξαναδεί, ούτε εγώ δεν έκανα έτσι για το "Civilization Ι" όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής, αν και μια ολόκληρη εξεταστική την έχασα κολλημένος στην οθόνη του πισί. (Ψυλλιάζομαι μάλιστα πως με τέτοιο κόλλημα στο μπλογκ μου στο τέλος θα πείστηκε να το ρίξει στο ΚΚΕ).
Μια μέρα πριν από τέσσερα χρόνια που με είχε παραζαλίσει με τα mail και τα τηλέφωνα κι ενώ επανελλειμένα του είχα πει να μη βιάζεται κι όπου νά'ναι θα ποστάρω, δεν άντεξα άλλο κι ανέβασα αυτό. Δεν φανταζόμουν τη ζημιά που θα προκαλούσα, να όμως που έγινε. Κι ότι γράφεται δεν ξεγράφεται. Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε κλείσει τα 39 ο ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαινε πρώτο κόμμα κι ο ίδιος θα γινόταν πρωθυπουργός. Από την άλλη όμως, καθόλου δεν αποκλείεται να γινουν νέες εκλογές εντός του προσεχούς έτους κι ο Αλέξης τελικά να πρωθυπουργέψει.

Αλέξη συγνώμη για τη χαλάστρα αλλά όταν με το καλό πρωθυπουργέψεις μην ξεχάσεις ποιος το είχε προβλέψει πρώτος!

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Όταν τελειώνει η ρέντα αρχίζουν τα μπινελίκια

Το 1989 ήμουν 17 ετών. Τότε περίπου είχαν αρχίσει να πήζουν οι πολιτικές μου ιδέες, χωρίς να έχουν ακόμα ξεκαθαρίσει ως προς την κομματική τους έκφραση (πράγμα που οριστικοποιήθηκε μετά την ομαδική μετακόμιση των "ανανεωτικών" του Δραγασάκη, με τους οποίους μάλιστα αρχικά ταυτιζόμουν, κατά το 13ο Συνέδριο). Δεν υπήρχε κιόλας ιδιαίτερη βία, στις εκλογές κατέβαινε ο ενιαίος Συνασπισμός, με ακμαίο ηθικό και μεγάλες προσδοκίες. Ο χαρακτήρας του ΠΑΣΟΚ είχε ήδη αποκαλυφτεί και η Σοβιετική Ένωση εξακολουθούσε να βρίσκεται στη ζωή, έστω και με μηχανική υποστήριξη. Οι εκλογές του Ιουνίου έδωσαν στον ενιαίο Συνασπισμό 13,1%. Το ΠΑΣΟΚ έπεσε στο 39,1% και η ΝΔ ανέβηκε στο 44,3%.
Το απόγευμα της επόμενης μέρας μετά τις εκλογές βρισκόμουν μ' ένα φίλο της εποχής σ'ένα κεντρικό μπιλιαρδάδικο της πόλης. Κάποτε το μπιλιαρδάδικο αυτό ήταν ντισκοτέκ, σήμερα έχει κλείσει, προ πολλού. Ο φίλος μου ήταν πασοκτζής, τρία-τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου, λαϊκό παιδί, από τους πασοκτζήδες που γνώριζαν τι θα πει δουλειά. Παίζαμε μπιλιάρδο ή περιμέναμε τη σειρά μας να αδειάσει τραπέζι. Η δίφυλλη πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα ένας άλλος φίλος, λυκειόπαις κι αυτός όπως εγώ. Τα μούτρα του σέρνονταν μέχρι κάτω, με πλησίασε με αγριεμένο βλέμμα. Ψυλλιάστηκα το τι θ'ακολουθούσε. Η ήττα του ΠΑΣΟΚ ήταν κακό μαντάτο για την οικογένειά του η οποία μέχρι και λίγο καιρό νωρίτερα -οπότε ο πατέρας του διορίστηκε- περνούσε μεγάλα ζόρια.
-Τι έγινε ρε Γιάννη;
Η ερώτησή μου είχε σχεδόν αμυντικό ύφος. Η απάντησή του ήταν πέρα από κάθε προσδοκία.
-Τα μουνιά των μανάδων σας κωλοσυνασπιστές.
Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον "πολιτισμένο" πολιτικό διάλογο. Ο ενιαίος Συνασπισμός "έφταιγε" που το ΠΑΣΟΚ είχε χάσει την εξουσία. Ακολούθησαν σχετικές εμπειρίες με λεβέντες της ΟΝΝΕΔ.

Δε είναι απαραίτητο να βρίζει κανείς τις μανάδες των άλλων, μπορεί να τραμπουκίζει ιδεολογικά με χίλιους δυο τρόπους. Με τέτοιους τρόπους μάλιστα ώστε να παριστάνει τον ριγμένο, τον προδομένο, το θύμα μιας φριχτής συνομωσίας. Κοινή συνιστώσα είναι πάντα η πεποίθηση του τραμπουκιστή πως η προσωπική του "αλήθεια" οφείλει να γίνεται αποδεκτή μετ' επικύψεων από τον άλλο, ακόμα κι όταν ο άλλος βρίσκεται μίλια μακρυά από τις αντιλήψεις του. Είναι επιπλέον η χρήση κάθε πρόσφορου μέσου για το χρωματισμό των επιλογών του άλλου με κάθε ταπεινό επίχρισμα.
Κι είναι όλα αυτά στοιχεία που, όσο κι αν χτυπιέται, κάνουν τον τραμπουκιστή ν' απέχει μια ζαριά απ' τον ιδεολογικό φασισμό.

Αφιερωμένο στους σχολιαστές που φλερτάρουν με τον τρολλισμό.

Υ.Γ. Η διαφορά του "τραμπουκιστή" από τον "τραμπούκο" είναι ότι ο πρώτος είναι ερασιτέχνης.

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Δε θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη

Μια πρώτη ανάγνωση.
Στις 6 Μαίου ο λαός ψήφισε πάση θυσία παραμονή στο ευρώ.
Σήμερα ψήφισε πάση θυσία σχηματισμό κυβέρνησης.
Κάθε κυρίαρχο στερεότυπο επικράτησε ολοκληρωτικά. Οι ψηφοφόροι λειτούργησαν ακριβώς όπως "έπρεπε" να λειτουργήσουν. Κατ' εμέ η μόνη ελπίδα για προσωρινή ανακούφιση βρισκόταν στον "μπαμπούλα" της ακυβερνησίας. Αυτό το γνώριζαν καλά κι άλλοι πέρα από εμάς, προτίμησαν όμως να κάνουν την ανάγκη για νέρωμα του κρασιού τους φιλοτιμία, εγκαλώντας μάλιστα εμάς με κάθε πρόσφορη κατηγορία και αξιοποιώντας κάθε άθλιο ψευτοσυναισθηματικό εκβιασμό. Ήδη όμως ο φορέας του "φόβου της δραχμής" κι ο "φορέας της ελπίδας" ανταλλάσουν συγχαρητήρια για την ανάδειξή τους στους νέους μνηστήρες της αστικής εξουσίας. Μεγάλο κομμάτι των αριστερών αυτής της χώρας προτίμησε να συνταχθεί με την ελπίδα για μια τέτοια "αριστερή κοινοβουλευτική εξουσία", θέση σαφώς πιο ξεκούραστη ηθικά από αυτή του μαχόμενου ενάντια στο "εφικτό".
Εμείς έτσι κι αλλιώς γνωρίζαμε πως η αλήθεια δεν ήταν ποτέ δημοφιλής. Γνωρίζαμε πως ο λαός θέλει παραμύθι κι όμορφες ιστορίες με εξασφαλισμένο, άκοπο χάπι εντ. Γνωρίζουμε καλά πως το δικό μας χάπι εντ μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από σκληρούς, αιματηρούς αγώνες. Δεν αλλάζουμε γνώμη με μία-δυο φάπες. Ένα εκλογικό χαστούκι δεν πρόκειται να μας μετατρέψει σε αναγνώστες ρομάντζων. Όσο κι αν μας πληγώνει, όσο κι αν βλέπουμε την ασχήμια του νέου κοινοβουλευτικού τοπίου, με τους ακροδεξιούς στην κυβέρνηση, τους φασίστες ακλόνητους και δυόμιση νέα ΠΑΣΟΚ να διαγκωνίζονται για την αριστερότερη μουτσούνα, εμείς, μισοί και τσαλακωμένοι δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να πεθάνουμε.
Θα είμαστε εδώ μέχρι οι χειρότεροι εφιάλτες των κατασκευαστών εκβιασμών να γίνουν πραγματικότητα.

Κι άλλος "μέγας εκλογικός καζαμίας";

Μετά την τεράστια επιτυχία που είχαν οι προβλέψεις μου για τις εκλογές του Μαίου (χαρακτηριστικό είναι πως προέβλεπα δικομματισμό στο 50%, νοστράδαμος μιλάμε!) πολλοί φίλοι απαίτησαν να ανεβάσω νέες προβλέψεις. Από κάτι χαχαχα και χιχιχι κατάλαβα πως σκοπό έχουν να τζογάρουν ακριβώς τα ανάποδα από αυτά που θα προβλέψω. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Διότι αυτή τη φορά δεν δίνω αρκετό προεκλογικό χρόνο, άσε που -δυστυχώς, ξαναλέω: δυστυχώς- θα προβλέψω επακριβώς τα ποσοστά των κομμάτων.
Έχουμε και λέμε:

Περί ΝΔ και Αντωνίου Σαμαρά έγραψα δύο ποστ πριν. Η ΝΔ αυτοτοποθετείται στο χώρο του "κοινωνικού φιλελευθερισμού", που είναι ένα πράγμα σα να λέμε "νηστήσιμο κοκορέτσι" ή "πιτόγυρο από μακντόναλντς". Έχει μαζέψει τη σάρα και τη μάρα της "πεφωτισμένης" και της τσεκουροφόρας ακροδεξιάς (να μου το θυμηθείτε πως ο λεγάμενος κάποτε θα προεδρεύσει), αλλά και τα τρία τέταρτα των πρώην κομματαρχών που έφυγαν μέχρι να ξεφτιλιστούν τόσο ώστε να ξαναγυρίσουν με διπλή παρθενοραφή. Ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ ανέτρεψε -υπέρ του βέβαια- σε χρόνο ρεκόρ το κακόβουλο στερεότυπο πως ο ΓΑΠ είναι ο πιο ηλίθιος πολιτικός από ιδρύσεως ελληνικού κράτους.
Κι όμως αυτό το κόμμα είναι το φαβορί των εκλογών. Τα αίτια είναι απλά. Αν και το επίσημο γραφείο τύπου και επικοινωνιακού σχεδιασμού της ΝΔ νόμισε πως η μαλακία είναι αντιβίωση (για τη γκαντεμιά) και έκανε τουλάχιστον μία ανά οκτάωρο, το ανεπίσημο γραφείο τύπου, τα ΜΜΕ και διάφοροι θεσμικοί φρόντισαν να σπείρουν στο λαό τις πεποιθήσεις πως "η χώρα χρειάζεται οπωσδήποτε κυβέρνηση", "το ευρώ είναι η μόνη σωτηρία" και πως "δικό μας είναι το μνημόνιο κι ότι γουστάρουμε του κάνουμε (άμα λάχει να 'ούμε)". Τελικά ο φόβος του καναρινιού μπροστά στο ανοιχτό πορτάκι του κλουβιού κόλλησε το λαό για τα καλά και βλέπει παντού ξόβεργες (εκτός από το εσωτερικό του κλουβιού του). Μ'όλα τούτα ένα σεβαστό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και του κόμματος του Καμμένου θα μετακινηθεί στη ΝΔ, την οποία ξαναπροβλέπω περί το 30% κι ελπίζω πάλι να πέσω τελείως μα τελείως έξω.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα που εκπέμπει ακμαιότητα, η οποία κυρίως οφείλεται στον πρόεδρό του. Έχει όμως ένα μικρό πρόβλημα: πάσχει από ρευματισμούς. Όχι μόνο με την έννοια του αριστερού, του προεδρικού ή του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά και του ρεύματος που αποτυπώνει απότομες αυξομειώσεις επιρροής. Στην παρούσα φάση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκάθαρα ανοδικό ρεύμα. Τον ευνοεί και η γέννηση του νέου διπολισμού του οποίου είναι ο φρέσκος πόλος και όλα δείχνουν πως θα εξαργυρώσει στην κάλπη την ελπίδα μεγάλου κομματιού του λαού που σιχάθηκε τον δικομματισμό και φλερτάρει με μια τελευταία χαραμάδα ελπίδας. Έχει βέβαια να αντιμετωπίσει κάποια κυρίαρχα στερεότυπα. Το δυσκολότερο αυτών είναι το "φόβητρο της δραχμής", καθώς μπροστά στη διαφαινόμενη συντριβή του δικομματισμού η δραχμή απέκτησε την υπόσταση που είχαν κάποτε οι "κομμουνιστοσυμμορίτες με το σκουριασμένο κονσερβοκούτι". Ένα φόβητρο για να τρέμει το φυλλοκάρδι του φιλήσυχου (όσο και ηλίθιου) νοικοκυράκου. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να αντιμετωπίσει την "εκστρατεία συκοφάντησης: για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ", χάρη στην οποία βέβαια απέκτησε το ρεύμα, αφού μόνο οι νεόκοποι συριζαίοι αδυνατούν να αντιληφθούν πως όταν οι "κακοί" επιτίθενται, προφέρουν στο "θύμα" τους πολύτιμες διαφημιστικές υπηρεσίες. Πράγμα που προφανώς δεν κάνουν γιατί εξυπηρετεί τα στενά τους συμφέροντα (όπως ίσως νομίσουν κάποιοι πως υπονοώ) αλλά απλά γιατί είναι ο πλέον κατάλληλος (όπερ φρέσκος και εύθρυπτος) πολιτικός παράγοντας ενόψει ενός νέου διπολισμού. Η καταλληλότητά του εξάλλου τυποποιήθηκε εν μέσω αλλεπάλληλων επιθέσεων αγάπης στην υπόλοιπη αριστερά, οι οποίες όμως βρωμάνε αρλεκινίλα.
Σε κάθε περίπτωση μπροστά στη ΝΔ ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει αγγελικός. Πιστεύω ωστόσο πως ο "φόβος της δραχμής" θα αποβεί ισχυρότερος της "αλληλεγγύης στον αδίκως βαλλόμενο και ελπιδοφόρο ΣΥΡΙΖΑ" και θα λάβει περί το 25%.

Το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου θα πληρωθεί -σε μια απολαυστική φάρσα της ιστορίας- με το νόμισμα της λεηλάτησης των ψήφων του εξ΄αριστερών. Αλλά και εκ δεξιών. Οι μαθημένοι στις νίκες, ή έστω στις προσωρινές ήττες, ψηφοφόροι του θα σκορπίσουν, ελκόμενοι από τους νέους υποψήφιους μνηστήρες της εξουσίας. Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει πιθανότερος προορισμός, δεν αποκλείεται η έλξη της παραδοσιακής κυβερνητικής δύναμης και της "σιγουριάς του ευρώ" να μαζέψει πολλούς στους κόλπους της ΝΔ.
Πολύ θά'θελα το άθλιο αυτό κόμμα να μη μπει καν στη βουλή, ώστε στις επόμενες εκλογές να δω το Βενιζέλο να κοπανά το χέρι στο γραφείο απέναντι στον πρόεδρο της Χριστοπιστίας και τον γ.γ. των "συνεχιστών του Καποδίστρια", ωστόσο πιθανολογώ πως υπάρχουν αρκετοί πιστοί πασόκοι για να γεμίσουν ένα πούλμαν εξασφαλίσει ένα 8%.

Οι "Ανεξάρτητοι" Έλληνες θα μπορούσαν ακόμα κι ως τίτλος να είναι ένα χαστούκι στα μούτρα όσων φαντάζονται πως ανεξάρτητη πολιτική είναι να δηλώνεις πρόθυμος για κάθε συγκυβέρνηση υπό την αίρεση του προσώπου ή του μήκους της φαβορίτας του πρωθυπουργού. Ο "πρώην" ακροδεξιός μπουλούκος που τους ίδρυσε κατάφερε να τσιμπήσει πάνω από 10%, δείγμα της απελπισίας των δεξιών για τον Σαμαρά, ψυλλιάζομαι ωστόσο πως τώρα που πρόκειται να διαλέξουν ανάμεσα σε "Καμμένο = πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ" και Σαμαρά, θα επιστρέψουν με βαριά καρδιά και τρεμάμενο χέρι στην αγκαλιά της ΝΔ. Εδώ γύρισε η Ντόρα, δεν θα γυρίσει ο κυρ-Παντελής ο ταξιτζής που ο πατέρας του ψήφιζε Καραμανλή κι ο παππούς του Παπάγο; Εκτός πάλι αν παραμείνει στους "Ανεξάρτητους Έλληνες" ακριβώς επειδή στη ΝΔ γύρισε η Ντόρα.
Φαντάζομαι τελικά πως το κόμμα του Καμμένου θα ακολουθήσει τη γνωστή συνταγή των κομμάτων κύκλου ζωής τριών αναμετρήσεων και θα κυμανθεί εκλογικά περί το 7%.

Το ΚΚΕ στις εκλογές αυτές έχει να αντιμετωπίσει την πιθανότητα ισχυρών διαρροών προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις 4 Μαίου είχα γράψει πως "καθώς η "δεξαμενή" των δυνητικών ψηφοφόρων του ΚΚΕ δεν ξεπερνά το 15-20% (πέρα πάντα από το "σκληροπυρηνικό" 5%) και τροφοδοτεί και άλλους σχηματισμούς της αριστεράς, θεωρώ πως αυτή θα στηρίξει μάλλον μειοψηφικά το ΚΚΕ και το ποσοστό του". Σε σχέση με τις εκλογές της 6ης Μαίου τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο σφιχτά -λόγω της πόλωσης και των προσδοκιών για αριστερή κυβέρνηση- οπότε η δεξαμενή των δυνητικών ψηφοφόρων θα ποτίσει σχεδόν αποκλειστικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ποσοστό του ΚΚΕ θα βρίσκεται πιθανότατα ανάμεσα στο 5 και το 6%

Η ΧΑ κατά την άποψή μου, όπως την έγραψα προ λίγων ημερών, εκφράζει σε διάφορες τακτικές και ιδέες της πολύ περισσότερους ψηφοφόρους από αυτούς που την ψήφισαν την 6η Μάη. Αυτό φάνηκε κι αμέσως μετά τη διαφημιστική παρέμβαση Κασιδιάρη, όταν χιλιάδες πληγωμένοι από χυλόπιτες και έλλειψη στοργής συνάνθρωποί μας βρήκαν στο μούτρο του Κασιδιάρη τον τραμπούκο που πάντα ήθελαν αλλά φοβόταν να γίνουν. Για να μην πλατειάζουμε, αφού αρχικώς εξεπλάγην που πήραν το 7%, τώρα δεν θα εκπλαγώ ακόμα κι αν το αυξήσουν.

Η ΔΗΜΑΡ καλύπτει τελικά μια υπαρκτή ανάγκη και την είχα αδικήσει πολύ. Την ψηφίζει αυτός που τρέμει στην ιδέα να κοιμηθεί με ευρώ και να ξυπνήσει με δραχμές αλλά ντρέπεται και να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Είναι ένα πρόβλημα που έρχεται να λύσει ο Φώτης Κουβέλης. Αβάδιστα, εχέμυθα, στο παραβάν σου, χωρίς τύψεις, μ'ένα σμπάρο ψηφίζεις Αριστερά-Ευρώπη-Κυβέρνηση-Μπίστη (την τελευταία παλιοκουβέντα την έβαλα για να μη βγει ακροστιχίδα Α.Ε.Κ., γιατί αν δεν το ξέρεις μάθε το πως οι ΑΕΚτζήδες έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό στο ΚΚΕ: 14,7% και το μικρότερο στους φασίστες: 3,6%)

Τώρα η κοινοπραξία υστερικού νεοφιλελευθερισμού και ναζί-με-γραβάτες-ξανά ελπίζω να πάρει τον πούλο, αλλά έχω ικανούς τους ψηφοφόρους και να τους βάλουν (για να ξεβρωμίσουν κι αυτοί τον τόπο, ποιος άλλωστε θα παλουκώσει τους δημοσίους υπαλλήλους;).
Μια και τά'παμε όλα, να ομολογήσω -κόκκινος από ντροπή- πως κάτι έχω πάθει και νιώθω μια ψιλοσυμπάθεια για τον Καρατζαφέρη που του φύγαν οι βεντέτες κι έμεινε με τον Παπαμιχαήλ και τη Μπάρμπα. Και θα μείνει ο έρμος εκτός βουλής να τον πιλατεύουν που δεν τους έκανε βουλευτές. Ενώ, ας πούμε, για τους οικολόγους δεν πολυστενοχωριέμαι. Να ανησυχήσω τώρα ή μετά το πρωινό;

Κατά την άποψή μου είναι ξεκάθαρο πως μόνη χειροπιαστή εκλογική λύση είναι η ακυβερνησία. Μόνο αν δεν προκύψει κυβέρνηση, ή αν η κυβέρνηση που θα προκύψει είναι αδύναμη, μόνο τότε ενδέχεται ο λαϊκός παράγοντας, αυτός που αφορά στη μειοψηφία που αγωνίζεται, να έχει μια μεγαλύτερη βαρύτητα στη σκληρή καθημερινότητα που θα ακολουθήσει τις εκλογές.

Σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ παρά να κλείσω λέγοντας πως ΚΚΕ ψηφίζουμε-ψήφο δε χαρίζουμε!

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Μπροστά στα εκβιαστικά διλήμματα - Β' μέρος

Είκοσι χρόνια -και βάλε- μάλλιασε η (ξύλινη) γλώσσα μας να λέμε ότι "ΠΑΣΟΚ" και "ΝΔ" ονομάζονται οι δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος. Ενός νομίσματος που, κορώνα-γράμματα, τζόγαρε κατ' εξακολούθηση και έχασε το παρόν και το μέλλον της χώρας και του λαού. Μάλλιασε η γλώσσα μας να λέμε πως τα κόμματα που κάθε φορά ξεπηδούν μέσα απ' τα σπλάχνα του δικομματισμού -όταν το νόμισμά του υποτιμάται- δεν είναι τίποτα άλλο από υποδιαιρέσεις των ίδιων αξιών. Παρ' όλα αυτά, είκοσι χρόνια μετά, ο λαός εξακολουθεί να παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα, πότε με δίευρα, πότε με πενηντάλεπτα κι εικοσάλεπτα.
Μετά τις τελευταίες εκλογές, ωστόσο, προέκυψε σχεδόν από το πουθενά ο παράγοντας ΣΥΡΙΖΑ. Κι απειλεί στις επικείμενες εκλογές να σπάσει την ακολουθία κορώνων και γραμμάτων. Ας δεχτούμε, καλόπιστα, πως αυτός διαφέρει ριζικά, πως δεν είναι κάλπικος, πως δεν είναι ίδιος με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τα πολιτικά τους τέκνα. Δεν είναι δύσκολο εξάλλου να συμπεράνει κανείς με τη μία πως μπροστά σε δυο κόμματα-λακέδες, εθισμένα στο ψέμα και το σοδομισμό του λαού, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με φωτοστεφανωμένος άγγελος. Κι αν δεν είχε ν' αντιμετωπίσει τη δυσπιστία απέναντι στη δομική του κούνια-μπέλα και τον φόβο που σκορπάνε -φοβισμένα και τα ίδια- τα δικομματικά απομεινάρια, θα κατακτούσε την εξουσία διά περιπάτου.
Δεν είναι λοιπόν ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ κι ούτε ποτέ κανείς το ισχυρίστηκε. Αφού βρέθηκε λοιπόν -επιτέλους!- ένας διεκδικητής της κοινοβουλευτικής εξουσίας που είναι καλύτερος, τιμιότερος κι αξιότερος από τους προηγούμενους, πρέπει εγώ, ο κομμουνιστής (ή μάλλον φιλοκομμουνιστής με λειψά ένσημα θάρρους) να τρέξω περιχαρής στην αγκαλιά του; Μα, εξκιούζ μι κιόλας αλλά έχω ήδη σχέση, απ' την οποία δε στέρεψε ακόμα το πάθος. Δεν το είχα καταλάβει τόσα χρόνια πως θά 'πρεπε να περιμένω το πρώτο κόμμα που δεν θα μύριζαν οι μασχάλες του για να κάνω την κουτσουκέλα!

Το ποθούμενο των "ενωτικών": Το ΚΚΕ έτοιμο να γίνει εκλογικό σκαμπό σε μια "αριστερή κυβέρνηση"


Πάμε τώρα λίγο παρακάτω. Είναι, τότε, αδιάφορο το ποιος θα κυβερνήσει; Ασφαλώς όχι. Νομίζω πως η άποψή μου έγινε σαφής στο α' μέρος. Μια κυβέρνηση ΝΔ ή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ θα ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων. Δεν έχω ωστόσο την παραμικρή ελπίδα πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει κάτι καλύτερο. Διότι διαπραγματεύσεις με το δήμιο για το πόσους πόντους λαιμό θα κόψει δεν έχουν κανένα νόημα. Αντιθέτως μάλιστα, ενδέχεται ο δήμιος να είναι πιο συζητήσιμος απέναντι σε κάποιον του συναφιού του, παρά σε κάποιον που τον βλέπει με μισό μάτι. Αυτό όμως μου είναι το ίδιο αδιάφορο, διότι η μόνη ελπίδα για επιβίωση βρίσκεται στο να αποχωρήσεις από το ικρίωμα πριν σου κόψουν το κεφάλι, μουτζώνοντας δήμιους και δικαστές. Κάτι που ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει, επιμένοντας για την ανάγκη παραμονής στο ευρωπαϊκό ικρίωμα. Αν θά 'χει λοιπόν κάποιο νόημα μια ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αυτό θα είναι ένα και μόνο: η τόνωση της αξιοπρέπειας του λαού. Να δείξει πως δεν καταδέχεται να εκφοβίζεται από τους βιαστές του. Αυτό το υπογράφω κι εγώ με δεξί κι αριστερό.
Όμως ο κομμουνιστής έχει μια ακόμα πιο σημαντική υποχρέωση. Να δείξει πως ούτε εκφοβίζεται, ούτε εκβιάζεται. Πως η αξιοπρέπειά του δεν διανύει περιόδους εκπτώσεων και προσφορών. Και πως δεν ψαρώνει ούτε σ'απειλές ούτε σε χαϊδολογήματα.


Υ.Γ. Δεν τον έκανα επίτηδες τον Αλέξη κοντό. Αλλά δε βρήκα διαθέσιμη φωτό ψηλού και ευθυτενούς νέου που νά'χει το ποδάρι σε στάση τσάμικου. Του εύχομαι πάντως εκλογικά να είναι ψηλότερος από τον Αντωνάκη!

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Alert!!!-ΠΡΙΝ τη κάλπη,μάθε το φόρο σου.ΜΕΤΑ θα είναι αργά !

Σαν βγεις στο πηγαιμό για τη κάλπη φρόντισε να έχεις πληροφορηθεί τι φόρο θα πληρώσεις ΜΕΤΑ τις εκλογές.
Τα λαμόγια των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ,παρόλο που φωνάζουν ότι τα ταμεία είναι άδεια,μεταθέτουν συνεχώς την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων για μετά τις εκλογές,γιατί ξέρουν τι κατραπακιές θα φάει ο κόσμος με τη φετινή εκκαθάριση. Προκειμένου λοιπόν να μη ψηφίσουμε Κομουνιστάς και Συριζαίους,μας φυλάνε την έκπληξη για μετά την απομάκρυνση από τη κάλπη,όπου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται,κι ας μουτζώνετε με χέρια και με πόδια.
Και μην επαναπαυθείς υπολογίζοντας ότι θα είναι κάτι ανάλογο με την περσινή εκκαθάριση. ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ.Τζάμπα ψηφίστηκαν 1.345.687.562 μνημονιακοί νόμοι και διατάξεις?
  •  -Αν παλιά είχες μικρή επιστροφή ή δε πλήρωνες,φέτος ετοιμάσου το λιγότερο χιλιάρικο
  • -Μήπως δεν είχες κανένα πραγματικό εισόδημα και πεινάς? ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ γιατί κατ' αυτούς έχεις ΤΕΚΜΑΡΤΟ(δηλ.ανύπαρκτο) εισόδημα,επειδή έχεις κείνο το σαραβαλάκι,και μένεις σε γκαρσονιέρα 35τ.μ. 
Γι' αυτό πριν είναι αργά για δάκρυα Στέλλα,ασχολήσου με τη δήλωση σου και το φόρο,έστω και στο περίπου,ΠΡΙΝ ΤΗ ΚΑΛΠΗ.

Τώρα βέβαια το ερώτημα είναι τι κάνουμε αν μάθουμε το φόρο μας.Εκτός από τις γνωστές λύσεις και πρωτοβουλίες ,υπάρχουν οι εξής ελπίδες:
  1. Να έχουμε συνεχόμενες εκλογές κάθε 2 μήνες για 10 χρόνια.Έτσι ή δε θα υποβάλουμε δηλώσεις,ή θα παραγραφεί ο φόρος.ΑΡΑ ΔΕ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
  2. Να φύγουμε από το ευρώ.Άλλο είναι να πληρώνεις τα κερατιάτικα στους τοκογλύφους σε μαλακο-Ελληνικό νόμισμα,και άλλο σε σκληρο-Γερμανικό ευρώ. ΑΡΑ ΔΕ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ το απόλυτο όπλο και top-gun του Δ' Ραϊχ.Γιατί απόλυτο όπλο? Διότι εξουδετέρωσε απο τις άλλες χώρες τη δυνατότητα -ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ άσκησης νομισματικής πολιτικής,και ταυτόχρονα τοΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ του σκληρού Μάρκου της Γερμανίας.ΜΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣΕ λοιπόν με την έξοδο από το ευρώ.Θα παρακαλάνε να μείνουμε,δε θα αφήσουν να τους ξηλώσουμε ότι εχτιζαν 50 χρόνια.


Υ.Γ.Θα λάβεις βέβαια ΜΕΤΑ τις εκλογές και πολλά άλλα εκκαθαριστικά πχ ΕΤΑΚ 3 ετών,νέο χαράτσι στους λογ.ΔΕΗ,κλπ που δεν είναι της παρούσης αναλύσεως.

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Για δύο τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι



Στη διακαναλική συνέντευξη ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε τους στίχους από το τραγούδι του Χατζιδάκι
 "....όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει
στρατιώτη μου για πόλεμο δε κάνει..."

Μέρες τώρα σκέφτομαι τους στίχους ενός άλλου τραγουδιού του Χατζιδάκι
Αυτού
http://youtu.be/1AS22TiR1Ms

Υ.Γ.Ο ίδιος ο Μάνος επέμενε να γράφεται το όνομα του με ι (γιώτα)

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Μπροστά στα εκβιαστικά διλήμματα - Α΄ μέρος

Κάποτε πίστευα πως οι νεοδημοκράτες είχαν ένα στοιχείο που τους διαφοροποιούσε κατάτι από τους πασόκους. Πίστευα, κι ίσως τότε να είχα δίκιο, πως υπήρχε μειοψηφία νεοδημοκρατών που είχαν τη δυνατότητα να τεκμηριώσουν πολιτικά την κομματική τους προτίμηση (δε θέλω ου), να εκφράσουν ας πούμε την πίστη τους στο μοντέλο της ελεύθερης αγοράς αποδεχόμενοι ως φυσική την ανισότητα των ευκαιριών ακόμα και από θέσεις (για τους ίδιους) καταφανώς μειονεκτικές. Δεν έτυχε ποτέ να γνωρίσω πασόκο που να μπορεί να αποσυνδέσει τη δική του επιλογή από τα συναλλακτικά ήθη. Επιπλέον η ΝΔ δεν απέκρυβε τη θέση της στον πολιτικό χάρτη. Ενδυόταν ενίοτε με "ριζοσπαστικό", "νέο" ή "λαϊκό", πάντα όμως φιλελεύθερο (με όρους αγοράς) μανδύα. Ήταν ένα κόμμα που βρισκόταν στην απέναντί πολιτική όχθη, φανερά όμως, αφού όπως κι αν στεκόταν, κουτσό, σταυροπόδι ή οκλαδόν ήξερες ποιοι είναι και τι πρεσβεύουν.
Σήμερα η ΝΔ είναι ένα αξιολύπητο μόρφωμα, ανάξιο να θεωρηθεί πολιτικός αντίπαλος. Ούτε καν αξιολύπητο δηλαδή, μάλλον άξιο χλευασμού είναι. Η ηγεσία της υπό έναν αριβίστα γ'εθνικής με ραντανπλάνειο εγωπάθεια και αβερέλειο δημαγωγική (και νοητική) ικανότητα, συνδυάζεται πλέον με την ξεκάθαρη συμμετοχή της σε μια άτυπη ενδο-ακροδεξιά άμιλλα. Η ΝΔ διαγωνίζεται με τους υπόλοιπους, μνημονιακούς και "αντιμνημονιακούς" ομοϊδεάτες της στην πιο ξεδιάντροπη θωπεία του μαλακού υπογάστριου του σχετικού νεολούμπεν ακροατηρίου. Το οποίο παραδομένο στη ρατσιστική καύλα ζητά όλο και πιο κίνκυ κόλπα από τους θωπευτές του.

Ειπώθηκαν πολλά για την ηλίθια διαφήμιση με τη σχολική τάξη, το νέο δόγμα πάντως του κόμματος αυτού, που αυτοτοποθετείται στο νεοεφευρεθέντα χώρο του "κοινωνικού φιλελευθερισμού", βρίσκεται στη συρραφή ακροδεξιών ρεταλιών από έναν ηλίθιο ηγέτη-μόδιστρο. Το μίγμα αυτό μοιραία οδηγεί σε μια προεκλογική εκστρατεία που θέτει σε νέο ύψος τον πήχυ της μαλακίας, με αποκορύφωμα τις σαββατοκυριακάτικες ανοησίες -μίγμα πανικού και αθλιότητας- περί "στελέχους ΣΥΡΙΖΑ Ιφικράτη Αμυρά". Η λογική της ΝΔ είναι απλή. Προσπαθεί να εντοπίσει έναν άνθρωπο πιο ηλίθιο από τον αρχηγό της (δεν ξέρω αν το πέτυχε) για να τον χρεώσει στον αντίπαλό της. Το μόνο που καταφέρνει τελικά είναι να συσπειρώσει υπέρ της μια μερίδα των υστερικών νοικοκυραίων, αφού η πόλωση που δημιουργεί με τέτοιες χονδροειδείς τακτικές, όσο κι αν βοηθά τις συσπειρώσεις, οδηγεί τους αμφιταλαντευόμενους με στοιχειώδη αυτοεκτίμηση κατευθείαν στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ πάσχει ταυτόχρονα από το σύνδρομο της απώλειας του μισητού=ποθητού ανταγωνιστή. Το κατάκοιτο ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία ενός ανθρώπου του οποίου η πολιτική οξύτητα και διορατικότητα υπερεκτιμήθηκαν σε ευθεία αναλογία με τη "χαζομάρα" του προκατόχου του βαδίζει κατευθείαν στην κατάθλιψη.


Την παρούσα στιγμή συγκρούονται οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ομελέτες που θα ταΐσουν το λαό χωρίς να σπάσουν αυγά με τις υστερικές καταγγελίες της ΝΔ για τσόφλια επικίνδυνα σα σκουριασμένα κονσερβοκούτια. Συγκρούεται, όσο νά'ναι, η (αστήριχτη) ελπίδα για το καλύτερο με το (διογκωμένο) φόβο για το χειρότερο. Αν κάποιος δεχτεί να μπει στη λογική της προτίμησης μεταξύ των μονομάχων του ντέρμπι, η επιλογή μοιάζει εύκολη.

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Ένσταση

Η προηγούμενη ανάρτηση του αγαπητού στρατολάτη με βρίσκει σύμφωνο,με μια ένσταση όμως,σχετικά με την σημασία και βαρύτητα των συλλαλητηρίων ενάντια στο φασισμό.
Όταν ο φασισμός πρόκειται να εκδηλωθεί ως ΠΟΓΚΡΟΜ ή ήδη αυτό έχει γίνει,η σημασία των διαδηλώσεων και μεγάλη είναι,και έχει πιθανότητες να λειτουργήσει ως φρένο στα χειρότερα.
Ιστορικά σε διάφορα πογκρόμ,πάντα υπάρχουν ενδείξεις κατά την προετοιμασία της εξέλιξης της "ιδεολογίας-άποψης"σε πράξεις διωγμού συγκεκριμένης ομάδας του πληθυσμού.Σκέπτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία,αν υπήρχε μαζική αντίδραση με συγκεντρώσεις ΠΡΙΝ ή και ΜΕΤΑ από γεγονότα όπως "τη νύχτα των κρυστάλλων"το 1938 στη Γερμανία εναντίον των Εβραίων,ή στην Κωνσταντινούπολη το 1955 εναντίον των Ελλήνων της Πόλης.
Επίσης είναι σημαντικό σαν εκδήλωση αλληλεγγύης από τον πληθυσμό προς τη διωκόμενη ομάδα,η οποία αντλεί θάρρος απο τη δημόσια και μαζική συμπαράσταση,έτσι εξουδετερώνεται ένα βασικό στοιχείο του φασισμού,η τρομοκράτηση.
"Τίποτα δε πάει χαμένο......"όπως λέει και το τραγούδι. 

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Ο φασισμός δεν φορά χρυσαυγίτικη κονκάρδα

Η χρυσή αυγή δεν αντιμετωπίζεται με συλλαλητήρια και λεκτικές καταδίκες, πόσο μάλλον ο φασισμός.
Τολμώ να πω πως δεν αντιμετωπίζεται ριζικά ούτε με παλαιοδιαθήκικες μεθόδους: οφθαλμούς, όδοντες, χείρες και πόδες αντί ιδίων. Η χρυσή αυγή είναι μια νεοναζιστική συμμορία του κοινού ποινικού δικαίου με μέλη που έχουν υποφέρει από ψυχοκοινωνική βία. Σήμερα όμως εκφράζει κάτι παραπάνω. Η επιρροή της δεν εκτινάχτηκε επειδή ο νεοέλληνας ενστερνίστηκε ξαφνικά τα φασιστικά ιδεώδη. Η εκτίναξη έγινε για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με τον εντέχνως καλλιεργημένο μικροφασισμό (με κορύφωση μετά τη "μεταπολίτευση"), αυτόν που βρήκε και βλάστησε στο καρπερό σαπρόχωμα της εθνικής μυθοπαπαρολογίας και του καχεκτικού νεοελληνικού διαφωτισμού, αλλά και στην παράδοση γενιών και γενιών μεταλλασσόμενων ταγματασφαλιτών και κουκουλοφόρων. Ο δεύτερος έχει να κάνει με το ότι η τυπική νεοφασιστική δράση συναντάται πλέον, σχεδόν πιάνεται χεράκι με χεράκι με μια ισχυρή ροπή της κοινωνίας, πέρα από ιδεολογικές και ηθικές καταβολές. Την αυτοδικία. Όχι μάλιστα μια αυτοδικία επιθετική αλλά ψευτο-εν-βρασμώ-ψυχής. Προκαταβολικά δε αυτοδικαιολογημένη, στη λογική της ανταπόδωσης, της επιστροφής των χρωστούμενων. Ο τσακισμένος μικροαστός αισθάνεται πως του χρωστάνε. Του χρωστά το κράτος, του χρωστά ο εργοδότης, ο συνάδελφος, ο γείτονας. Του χρωστά ο βουλευτής των άλλων πού'χωσε τους δικούς του, του χρωστά ο "δικός" του βουλευτής που τον "πρόδωσε", του χρωστά ο δημόσιος υπάλληλος που δεν τρέμει για τη δουλειά του όπως αυτός. Του χρωστά αυτός που δεν είναι άνεργος όπως ο ίδιος, αυτός που μπορεί να αγοράσει τα τσιγάρα του, αυτός που μπορεί να φύγει για τριήμερο. Του χρωστά ο αλλοδαπός που του κλέβει τις δουλειές, που ρίχνει τις αμοιβές, που μεταδίδει αρρώστιες. Του χρωστά η τράπεζα αλλά κι αυτός που δεν χρωστά στην τράπεζα. Του χρωστούν οι εχθροί του, του χρωστούν κι όσοι αδυνατούν να τον λυτρώσουν με μαγικό τρόπο.
Όλους αυτούς όμως που του χρωστάνε δεν μπορεί να τους αναγκάσει να τον εξοφλήσουν. Έτσι, το αίσθημα της αδικίας για το ανεξόφλητο χρέος των άλλων προς αυτόν συμπιέζεται στo κοινωνικό αδιέξοδο και γεννά τον πόθο για εκδίκηση. Για αυτοδικία. Ο ίδιος -συνήθως- δεν έχει τα κότσια, ή δεν αντέχει το κόστος της άσκησης βίας (εκτός βεληνεκούς χειρός), ίσως μάλιστα κάπου ν'αντιλαμβάνεται το αβάσιμο της έχθρας του, χωρίς αυτό να την περιορίζει. Το ποτήρι του γεμίζει, οι σταγόνες του ταλαντεύονται στο χείλος του περιμένοντας τη σταγόνα της υπερχείλισης. Είναι ένα πολύ ισχυρό αίσθημα αυτό του καταπνιγόμενου δίκιου. Ακόμα κι όταν το "δίκιο" είναι απολύτως τεχνητό, ή ακόμα και κατευθυνόμενο. Αυτός που τολμά να διαβεί το όριο της ξεχειλισμένης σταγόνας, είτε το κάνει μόνος του κι εν βρασμώ ψυχής, είτε οργανωμένος και προμελετημένα, γίνεται οδηγός και εμπνευστής όσων η σταγόνα ακόμα ταλαντεύεται. Η απτή βία, αυτή δηλαδή που έχει φυσικό στόχο (σε αντιδιαστολή με την επαναστατική που στρέφεται κατά δομών), τον πολιτικό, το μετανάστη, τον αριστερό, λυτρώνει τους οπαδούς της απ' το μαρτύριο της αιωρούμενης σταγόνας. Και προετοιμάζει τον επόμενο φταίχτη, διότι η βία λειτουργεί το ίδιο εθιστικά με το πορνό. Ακόμα κι όταν δε μπορείς να κάνεις σεξ θέλεις τουλάχιστον να βλέπεις άλλους να το κάνουν.

Γεγονότα σαν το χτεσινό, όπως "πανηγυρικά" αποδείχτηκε στο περιβάλλον του καθενός μας, δεν πρόκειται να αποκαλύψουν τίποτα το μέχρι πρότινος κρυφό. Η ωμότητά τους δεν πρόκειται να σοκάρει κανέναν παραπλανημένο υποστηρικτή της χ.α. Αντιθέτως, θα διαφημίσουν την αυτοδικία και θα θρέψουν την υποκρισία. Νωρίτερα το πρωί, στα δικαστήρια στην Ευελπίδων, το συγκεντρωμένο πλήθος υποδέχτηκε ενθουσιωδώς το νεαρό που ντουφέκισε χτες τον Αλβανό διαρρήκτη. Ο ίδιος ο νεαρός ομολόγησε την πράξη του, την απέδωσε όμως σε "παραπάτημα σε ανάχωμα του δρόμου". Μήπως το ότι ο νεαρός βρισκόταν εν "βρασμώ (παρατεταμένο) ψυχής" και το ότι το θύμα ήταν και Αλβανός και διαρρήκτης διαφοροποιεί την άθλια υποκρισία των "τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων" από αυτή της δολοφονίας Γρηγορόπουλου από Κορκονέα; Μήπως η υποκρισία καλλωπίζει επιλεκτικά την κρίση μας; Μήπως οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες, οι μαυραγορίτες της κατοχής δεν είχαν σοβαρές δικαιολογίες (παιδιά, οικογένεια, άρρωστους συγγενείς, αδυναμία χαρακτήρος (sic)) πίσω από τις πράξεις τους; Οι σημερινοί φασίστες ή όσοι στηρίζουν τις φασιστικές συμμορίες είναι βέβαιο πως έχουν σοβαρότερες;

Ο φασισμός δεν φορά χρυσαυγίτικη κονκάρδα. Απλώνει την αρίδα του ή κρύβεται στα τρίσβαθα του καθενός από μας. Η πάλη ξεκινά από κει. Κι ακολουθεί η σύγκρουση με την υποκρισία και το μικροαστισμό. Ξεκινώντας πάλι εκ των έσω, εννοείται.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

ΤΙ ΕΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΧΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ?




Σχετικά με το επεισόδιο στην εκπομπή του Παπαδάκη όπου ο ψυχοπαθής ναζί της Χρυσής αυγής Κασιδιάρης βιαιοπράγησε εναντίον δύο ΓΥΝΑΙΚΩΝ,πρώτα εναντίον της Ρένας Δούρου του ΣΥΡΙΖΑ και μετά εναντίον της Λιάνας Κανέλλη του ΚΚΕ,και ακολούθως εξαφανίστηκε και κρύβεται για να μη συλληφθεί.
  • Όταν πέταξε το νερό στη Δούρου παρόλο που παρόντες ήταν 4 "άντρες"δεν αντέδρασαν ούτε προς χάριν της ευγένειας προς μια γυναίκα.ΜΟΝΟ η Κανέλλη αντέδρασε έντονα με αποτέλεσμα  να δεχθεί τα χτυπήματα του εγκληματία ,παρόλο που η Δούρου ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ.Ο Παυλόπουλος της ΝΔ λούφαξε,ούτε το στόμα του δεν άνοιξε.Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στη ΓΕΝΑΙΑ Λ.ΚΑΝΕΛΛΗ λοιπόν η οποία αντέδρασε και ήξερε ότι δεν ήταν ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ το θέμα αλλά κάτι πολύ πιο σοβαρό και επικίνδυνο,ο φασισμός.ΑΥΤΗ Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ.

  • Το θέμα φυσικά πήρε διαστάσεις (και στο εξωτερικό) και τα κόμματα εξέδωσαν ανακοινώσεις. Αν εξαιρέσουμε τα κόμματα της αριστεράς,ξέρουμε πολύ καλά ότι ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τα αφεντικά τους κυρίως εξέθρεψαν και υποστήριξαν τη ΧΑ,ως μόνιμο και σταθερό παρακράτος δίπλα στους επίσημους μηχανισμούς καταστολής (το ζήσαμε σε όλες τις συγκεντρώσεις),και συνεχίζουν να το περιθάλπουν για μελλοντική χρήση,σε όλα τα βρωμερά τους σχέδια.
ΑΥΡΙΟ Παρασκευή 8/6/12 διοργανώνονται σε όλη την Ελλάδα ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ πριν να είναι ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ.
Δεν είναι κομματικές.Αναρωτιέμαι αν το ΚΚΕ θα συμμετέχει μαζί με τους άλλους ή όπως έκανε μέχρι τώρα θα απομονωθεί.ΑΥΤΗ Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΑΚΤΙΚΗ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ.





 Υ.Γ. Ποιοί και γιατί ψηφισαν ΧΑ ξέρουμε,και εμπειρικά μπορούμε να πούμε πέραν των άλλων ότι στη πλειοψηφία είναι μισάνθρωποι,ψυχικά νευρωτικοί και διαταραγμένοι,και γι'αυτό επικίνδυνοι,σε όποιο κόμμα και να στεγαστούν.





Μάθε να τρομοκρατείς σωστά

Η ΝΔ έκανε μια πατάτα με το σχολικό σποτάκι της κι έπεσαν όλοι να την φάνε. Αυτή η τακτική, να πέφτει φατούρο σ'όποιον κάνει μαλακία πρέπει κάποτε να σταματήσει. Οφείλουμε όλοι ως υπεύθυνοι ευρωπαίοι πολίτες να ασκούμε εποικοδομητική κριτική, να κάνουμε προτάσεις βελτίωσης κι όχι ν'αναλωνόμαστε σ' έναν στείρο αρνητισμό.
Τι το στραβό έχει λοιπόν η διαφήμιση; Πως παρουσιάζει μια σχεδόν ειδυλλιακή σχολική τάξη να πενθεί για το χαμένο της εθνικό νόμισμα. Γνωστό μοτίβο. Πως μαζεύαμε σπαραξικαρδιστί προ δεκαετίας τις συνταξιοδοτούμενες δραχμές; Απ' την ανάποδη όμως. Θες όμως βρε αδερφέ να τρομοκρατήσεις με το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη, όχι να στρέψεις τον κόσμο στη συλλογή νομισμάτων. Θες να πείσεις πως ο συνδιεκδικητής σου της εξουσίας θα μετατρέψει τη χώρα σε σιδηροπαραπετάσμιο καθεστώς. Με το σποτάκι σου όμως γίνεσαι ρόμπα.
Κάντο σωστά ντε:



Μ'ένα τέτοιο μοτίβο θα τρομάξεις για τα καλά τον ψηφοφόρο και θα το ρίξει δαγκωτό στη μεγάλη παράταξη του "κοινωνικού φιλελευθερισμού". Θα του λένε "μνημόνιο" και θα ακούει "απόδραση από γκουλάγκ". Θα του λένε "επαναδιαπραγμάτευση" και θα φαντάζεται τον Αντωνάκη το Σαμαρά καβάλα στο Βουκεφάλα να καλπάζει ανάμεσα στους ευρωπαίους θαυμαστές του.
Εγώ πρέπει να στα πω όλα;

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Είμαι ότι μένει από αυτά που δεν είμαι

-Καλή σας ημέρα κύριε.
-Καλημέρα και σε σας κύριε. Σε τι θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;
-Δεν ψάχνω για αφρό ξυρίσματος, χαρτί υγείας, μανταλάκια, μορταρδέλα, μούσμουλα, ούτε για αντικουνουπικό, σαγιονάρες και ταραμά.
-Ευτυχώς, γιατί δεν έχουμε έτσι κι αλλιώς. Υποθέτω πως δεν ψάχνετε ούτε για ουΐσκι, πακοτίνια και χαμομήλι.
-Καλά το καταλάβατε. Λοιπόν, έχετε;
-Τι πράγμα;
-Μα, από αυτό που ψάχνω.
-Φοβάμαι πως έχουμε ξεμείνει αλλά πιθανότατα θα λάβουμε με τις νέες παραλαβές, αύριο ή μεθαύριο.
-Α, πολύ ωραία, δε βιάζομαι ιδιαίτερα εξάλλου.
-Θα μου δώσετε ένα όνομα για να σας καλέσουμε όταν παραλάβουμε;
-Βεβαίως. Δε με λένε Κώστα, Μήτσο, Βρασίδα, Σωτήρη, ούτε Γιάννη, ούτε Μιχάλη, ούτε Πελοπίδα. Και ασφαλώς δε με λένε Παναγιώτη ή Σπύρο.
-Εντάξει κύριε, μόλις παραλάβουμε θα σας ειδοποιήσουμε. Αν θέλετε μπορούμε και να σας παραδώσουμε κατ΄οίκον. Τι λέτε;
-Δεν θα ήταν κι άσχημα.
-Ωραία, θα μου δώσετε μία διεύθυνση;
-Δε μένω κοντά. Ούτε πολύ μακρυά.
-Ού-τε-πο-λύ-μα-κρυ-ά. Οκέι, το σημείωσα. Α! Το "κρυ" με γιώτα ή με ύψιλον; Μην το στείλουμε σε λάθος διεύθυνση..
-Ούτε με έψιλον-γιώτα, ούτε με όμικρον-γιώτα.
-Ωραία. Ευχαριστώ πολύ κύριε.
-Εγώ σας ευχαριστώ. Δεν είσαστε καθόλου αγενέστατος. Γεια σας.

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

18 ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΗΣ ΠΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

Αφορμή στάθηκε η πληροφορία από φίλο ότι το βιβλίο  του Γιάννη Ρίτσου "18 Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας" έχει εξαντληθεί και δεν κυκλοφορεί.Έτσι το αναζήτησα για να το φωτοτυπίσω και να του το δώσω, καθότι περιέχει και την υπέροχη "βυζαντινή-λαϊκότροπη κεντητή "ιδιόχειρη γραφή του Ποιητή.
Τη συλλογή αυτή τη θεωρώ από τις κορυφαίες αφού όπως και ο "Επιτάφιος"αντλεί κατευθείαν από το δημοτικό τραγούδι.
Αντάξια φάνηκε και η μουσική του Μίκη που έκανε τόσο γνωστούς τους υπέροχους στίχους σε δύσκολες εποχές.
Σε όλες τις εποχές,και στη δική μας

      Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια
     για όλου του κόσμου το ψωμί το φως και το τραγούδι

    Κάτω απ' τη γλώσσα του κρατεί τους βόγγους και τα ζήτω
      κι αν κάνει πως τα τραγουδεί ραγίζουν τα λιθάρια "


και το τραγούδι αυτό σε πρόσφατες μέρες  http://youtu.be/lAktzEo6hqw