Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Σε παρκινγκ και ντράιβ ιν

*Από που πήρε το σχήμα της η πανεπιστημιακή τήβεννος;
*Με ποιο ρούχο συγγενεύει;
*Γιατί πετούν τα πηλίκιά τους στον αέρα οι απόφοιτοι;
*Γιατί δεν υπάρχουν διαφημίσεις κολλεγίων χωρίς χαρτογιακάδες που ανταλλάσσουν χειραψίες;

Τέτοια και άλλα πολλά θεμελιώδη ερωτήματα συζητήθηκαν στο πρώτο υπαίθριο μάθημα της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο χώρο του πάρκινγκ. Μερικοί φωτισμένοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι σήκωσαν το ανάστημά τους κόντρα στις καταλήψεις των σχολών, κόντρα στην επιθετικότητα της ακροαριστεράς, κόντρα στα λουκέτα που διώχνουν την ανάπτυξη και τους επενδυτές. Μαζί τους, χέρι-χέρι, είκοσι γενναίοι φοιτητές που βροντοφώναξαν "Σχολές ανοιχτές! Φτάνει πια!" και παρακολούθησαν με αφοσίωση το μάθημα περί της τηβέννου και των χαρτογιακάδων.

Τα ίδια είκοσι μαλακισμένα είναι μάλλον αμφίβολο αν έχουν βροντοφωνάξει τίποτα άλλο στη ζωή τους· ίσως να έχουν βροντοφωνάξει "μπέναλντι ρεεεε" (τ' αρσενικά) και "Σάαακηηηηηηηη" (τα θηλυκά).
Όσο μαλακισμένα και νά 'ναι πάντως, αποτελούν κομμάτι της -όχι πια σιωπηλής- πλειοψηφίας. Όπως διατείνεται το δημοσίευμα, μόλις 516 φοιτητές επί 10.000 εγγεγραμμένων (10 χιλιάδες μόνο στη φιλοσοφική; μήπως να βγάλουμε τους "αιώνιους" από το δείγμα κύριε;) συμμετείχαν στη συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου. Πράγμα που καθιστά την ληφθείσα απόφαση παράνομη. Διότι η μαλακισμένη πλειοψηφία καθορίζει τι εστί νόμιμο. Άμα γουστάρει η πλειοψηφία πάει στη συνέλευση και τη νομιμοποιεί. Αν πάλι γουστάρει πάει στο πάρκινγκ και κάνει μάθημα. Οι είκοσι, βέβαια, κι αν δεν είναι πλειοψηφία εκφράζουν γλαφυρά το ποιόν της. Παρέα με τους καθηγητάδες τους.
Άιντε μπράβο σιγά σιγά να εκδηλώνονται όλες οι σιωπηλές πλειοψηφίες, να απαιτούν το δικαίωμά τους στη μόρφωση κόντρα στους καταληψίες, το δικαίωμα στην εργασία κόντρα στους απεργούς, το δικαίωμα στο εμπόριο τσολιαδακίων κόντρα σ' αυτούς που κλείνουν λιμάνια.
Το απαράβατο και νόμιμο δικαίωμα στο να ανοίγεις μόνος σου τα κωλομέρια σου.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Οι κατσαρίδες και η ξένη περιουσία

Δεν ξέρω πια τι βρωμά περισσότερο σ' αυτόν τον τόπο. Οι θεσμοί, τα μέσα διαμόρφωσης συνειδήσεων ή οι καταναλωτές τους.
Σφιχταγκαλιασμένοι οι θεσμοί με τα μέσα, επιτυγχάνουν να πείσουν τους καταναλωτές συνειδήσεων ότι το νόμιμο ταυτίζεται με το ηθικό. Ό,τι προβλέπουν οι νόμοι είναι μεν υποκείμενο σε κριτική αλλά όχι σε αμφισβήτηση. Η όποια αποδεκτή κριτική εξάλλου μπορεί να εκτείνεται από τα γαμοσταυρίδια μέχρι τα "βόηθα Παναγιά", αρκεί να μη φτάνει στα "χείρα κίνει". Σε αντίθεση με τις κατσαρίδες, οι νόμοι του αστικού κράτους μπορούν να χαρακτηριστούν ως σιχαμένοι αλλά όχι να λιώσουν κάτω από τη σόλα. Άλλη διαφορά δεν έχουν.
Αν δε σ' αρέσουν οι νόμοι, αν σ' ενοχλούν οι κατσαρίδες μες στο φαί σου, οφείλεις να υπομένεις επί τετραετία. Ή έστω για τίποτα πρόωρες εκλογές που θα διώξουν τα ζωύφια από την εξουσία και ίσως, βόηθα Παναγιά, να φέρουν τίποτα σπονδυλωτά. (Γαμοσταυρίδι) των ασπόνδυλων.

Οι νόμοι ορίζουν ότι η Σοφία Καλαντίδου πρέπει να τιμωρηθεί με φυλάκιση διότι έφθειρε "ξένη περιουσία". Οι δικαστές δεν κάνουν σκόντα σ' αυτά. Πάλι καλά δηλαδή που δεν είναι πια στην εξουσία οι σκορπιοί· παλιότερα το αδίκημα της Καλαντίδου θα σήκωνε μέχρι και απόσπασμα. Οι σημερινοί νόμοι είναι δημοκρατικοί, επιτρέπουν τον συνδικαλισμό. Γι αυτό χρειάζονται τα μέσα διαμόρφωσης συνειδήσεων, για να καλύπτουν αυτά το κενό της μη απαγόρευσης. Κι αν χρειαστεί, μια λέξη είναι η "αναστολή", διαγράφεται από το νομόχαρτο και το κενό κλείνει.
Σιγά και τι θα γίνει.

Τους Λάκηδες τι τους έχουμε, μόνο για να δείχνουν βιντεάκια με πορδές; Θ' αρχίσουν τα γαμοσταυρίδια τους, θα ψάξουν να βρουν "που είναι το ΚΚΕ" (η Καλαντίδου δεν είναι ΚΚΕ, είναι Απόλλων Καλαμαριάς), θα φρουμάξουν για εκλογές και θα κλείσουν καταχειροκροτούμενοι με πικάντικα ανέκδοτα.

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Στο μυαλό του Τζων Μαλάκοβιτς

Κοινότοπο να ασχολείται κανείς με τον Πάγκαλο. Αλλά έχω μαζεμένες απορίες.

Θα υπάρξει πείνα και δυσωδία εάν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ; Περισσότερη από σήμερα αποκλείεται. Κι αν για την πείνα δεν μπορεί κανείς να βάλει το χέρι του στη φωτιά, αφού εξαρτάται κι από εξωγενείς παράγοντες, για τη δυσωδία δεν υπάρχει αμφιβολία. Δυσωδία μεγαλύτερη των Βοριδογεωργιάδηδων, των Μιχελακομπαλτάκων και λοιπών βοθρολυμάτων, δύσκολο να αναδυθεί. Τότε γιατί ένα άτομο σαν τον Πάγκαλο διατυπώνει μια τέτοια πρόβλεψη;

Κάθε άποψη, κι ακόμα περισσότερο κάθε πρόβλεψη, έχει αντίχτυπο ανάλογο με την εικόνα και την αξιοπιστία αυτού που τις διατυπώνει. Παράδειγμα: όταν αναφέρω ότι έπαιξα το τάδε στοίχημα στον δείνα αγώνα, όσοι προλαβαίνουν τρέχουν και ποντάρουν στο αντίθετο.
Αν δεν απατώμαι σφόδρα, η εικόνα και η αξιοπιστία του Πάγκαλου είναι κάμποσο αμφισβητήσιμες, πολύ πριν το "μαζί τα φάγαμε". Θα έλεγα ότι είναι ευθέως ανάλογες της αποδοχής που είχε η συγκεκριμένη ατάκα στην κοινωνία. Ακόμα όμως κι αν παραβλέψει κανείς προσωρινά την αλητεία του, ακόμα κι αν ξεχάσει τη μορφή του (ας ισχυριστεί κάποιος ότι η φάτσα και το σουλούπι τινός προσώπου δεν διαμορφώνουν απόψεις για το ευρύτερο ποιόν του), μπορεί να κανείς να ξεχάσει τους χαρακτηρισμούς του προς τον Αβραμόπουλο την εποχή που διεκδικούσαν αμφότεροι τη δημαρχία της Αθήνας και το πως αυτοί δικαιώθηκαν ή μη στην κάλπη;

Για ποιο λόγο λοιπόν βγαίνει ο Πάγκαλος κάθε τόσο και εκτοξεύει τον εσωτερικό του κόσμο;
-Είναι ένα είδος εκτόνωσης προκειμένου να μην αυτοδηλητηριάζεται;
Την απάντηση θα μπορούσε να τη δώσει ένας βιολόγος.
-Είναι τόσο βλαξ που δεν καταλαβαίνει ότι προκαλεί αντίθετα αποτελέσματα από αυτά στα οποία αποβλέπει;
Διόλου απίθανο, έχει τύχει να γνωρίσω ανθρώπους με υψηλές νοητικές ικανότητες τους οποίους η εμπάθεια και η υπεροψία τούς παρασύρει στα πιο γελοία συμπεράσματα.
-Υπηρετεί, αντιθέτως, ένα μυστικό σχέδιο ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της πετυχημένης συνταγής "για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ";
Πολύ κίνκυ για να το πιστέψει κανείς.
-Εκφράζει τον πανικό μιας μερίδας της εγχώριου αστικού κατεστημένου, μπρος στην πιθανή άφιξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση;
Έχει κι αυτό αρκετές πιθανότητες να ισχύει. Ξεχνά όμως κανείς τα αποτελέσματα της δυσφήμισης στις εκλογές του 1993 και του 2012;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Πάγκαλος ασχολείται εσχάτως σχεδόν αποκλειστικά με το ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που δε νομίζω ότι δυσαρεστεί πολύ τον τελευταίο. Κι επειδή δεν πολυπιστεύω στις αυθόρμητες δηλώσεις, αναρωτιέμαι γιατί.

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Χίλιοι φυλάνε, αλλά που;

Διάβαζα χτες τα Μουσικά Προάστια ένα σημείωμα του Ηρακλή Οικονόμου το οποίο έκλεινε απαισιόδοξα σχετικά με το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού. Δεν ξέρω αν όντως δεν υπάρχει ελπίς· ο Η.Ο. είναι πολύ πιο ειδικός από εμένα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχει ο καιρός γυρίσματα και το ταλέντο δεν μπορεί να στέρεψε (σαν τη λίμνη Αράλη). Διανύουμε περίοδο ξηρασίας δε λέω, που και που όμως πέφτει καμιά ψιχάλα.

Ένα πράγμα που με απασχολεί είναι ότι όσοι εντοπίζουν τις μουσικές τους προτιμήσεις κάπου εκεί ανάμεσα στις δεκαετίες του '60 και του '80, στο φάσμα αυτό που περιγράφεται με τον όρο "έντεχνο" (τον οποίο απεχθάνομαι), έχουν πεπερασμένο πεδίο αναφοράς. Κάποια στιγμή θα αποκτήσεις όλους σχεδόν τους δίσκους των συνθετών που αγαπάς και θα γνωρίσεις όλα σχεδόν τα τραγούδια τους. Όχι ότι δεν είναι αρκετό, ασφαλώς είναι. Ένα τραγούδι που αγαπάς θα το ακούσεις δεκάδες φορές στη ζωή σου και πάντα θα σε συγκινεί. Σε τι έκταση όμως; Όπως η ερωτική συγκίνηση, έτσι κι αυτή, λίγο λίγο θα ξεθυμάνει. Θυμάμαι πως όταν ήμουν έφηβος λάτρευα το τραγούδι "βρέχει στη φτωχογειτονιά". Μετά από μερικές εκατοντάδες ακροάσεις σήμερα μου προσφέρει πολύ λιγότερη συγκίνηση, στα όρια σχεδόν της αδιαφορίας. Γι αυτό μερικά τραγούδια τα προστατεύω από τη συχνή ακρόαση, σα μια γυναίκα που τη βλέπεις μια φορά το τόσο για να μη σταματήσεις να την ποθείς.
Κι όχι ότι δεν υπάρχουν τραγούδια που δεν ξεθυμαίνουν με τίποτα. Αλλά έχει τη χάρη του ο κεραυνοβόλος έρωτας. Το τραγούδι που ακούς πρώτη φορά και σου κάνει ένα κλικ και μέχρι την τρίτη φορά έχεις κολλήσει. Όμως, ο κεραυνοβόλος έρωτας προϋποθέτει νέο υλικό. Ή εκπλήξεις μέσα στο πεπερασμένο.

Οι οποίες ευτυχώς, αν και σπάνιες, συμβαίνουν. Ο Λεοντής είναι αγαπημένος μου συνθέτης και δε μου λείπει κανένας δίσκος του. Έχει βέβαια γράψει τραγούδια για δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, δε χωράνε όλα σε δίσκους. Ο Μεράτζας δε, έχει εξέχουσα θέση στη μουσική μου καρδιά.
Κι έτσι, κάνοντας χτες θεματική γιουτουμποθεραπεία, έπεσα πάνω σ' αυτό που απ' ότι φαίνεται δεν είναι άγνωστο, σ' εμένα πάντως ήταν. Πολύ χαίρομαι που ακόμα βιώνω κεραυνοβόλους έρωτες, έστω και μουσικούς.



Έλα μου όμως που έφαγα τον γκούγκλη και από που είναι δεν βρήκα.

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Να επαναπροωθηθούν οι λαγοκέφαλοι

Δεν μας έφταναν οι ορδές λαθρομεταναστών που έρχονται απ' την Ανατολή και απειλούν τον πολιτισμό και την ασφάλειά μας. Διαβάζω τώρα ότι η εισβολή λαμβάνει και άλλες διαστάσεις, υποθαλάσσιες. Χιλιάδες λαθροψάρια, λαθροφύκια και λαθρομαλάκια περνούν το Σουέζ και απειλούν τους άρειους πληθυσμούς της Μεσογείου.
Για να είμαι πολίτικαλι κορέκτ, όπου "λαθρο-" βάλε "παράτυποι/α".

Όπως και οι παράτυποι μετανάστες που κουβαλάνε ηπατήτιδες, πείνες και άλλα κολλητικά, έτσι και τα παράτυπα θαλασσινά είναι συχνά τοξικά και επικίνδυνα, ή στην καλύτερη άνοστα.

Κοινή είναι η μοίρα όλων των ξένων, είτε είναι άνθρωποι είτε είναι ψάρια.
Αν δεν τρώγονται είναι παράτυποι.