Διάβαζα χτες τα Μουσικά Προάστια ένα σημείωμα του Ηρακλή Οικονόμου το οποίο έκλεινε απαισιόδοξα σχετικά με το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού. Δεν ξέρω αν όντως δεν υπάρχει ελπίς· ο Η.Ο. είναι πολύ πιο ειδικός από εμένα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχει ο καιρός γυρίσματα και το ταλέντο δεν μπορεί να στέρεψε (σαν τη λίμνη Αράλη). Διανύουμε περίοδο ξηρασίας δε λέω, που και που όμως πέφτει καμιά ψιχάλα.
Ένα πράγμα που με απασχολεί είναι ότι όσοι εντοπίζουν τις μουσικές τους προτιμήσεις κάπου εκεί ανάμεσα στις δεκαετίες του '60 και του '80, στο φάσμα αυτό που περιγράφεται με τον όρο "έντεχνο" (τον οποίο απεχθάνομαι), έχουν πεπερασμένο πεδίο αναφοράς. Κάποια στιγμή θα αποκτήσεις όλους σχεδόν τους δίσκους των συνθετών που αγαπάς και θα γνωρίσεις όλα σχεδόν τα τραγούδια τους. Όχι ότι δεν είναι αρκετό, ασφαλώς είναι. Ένα τραγούδι που αγαπάς θα το ακούσεις δεκάδες φορές στη ζωή σου και πάντα θα σε συγκινεί. Σε τι έκταση όμως; Όπως η ερωτική συγκίνηση, έτσι κι αυτή, λίγο λίγο θα ξεθυμάνει. Θυμάμαι πως όταν ήμουν έφηβος λάτρευα το τραγούδι "βρέχει στη φτωχογειτονιά". Μετά από μερικές εκατοντάδες ακροάσεις σήμερα μου προσφέρει πολύ λιγότερη συγκίνηση, στα όρια σχεδόν της αδιαφορίας. Γι αυτό μερικά τραγούδια τα προστατεύω από τη συχνή ακρόαση, σα μια γυναίκα που τη βλέπεις μια φορά το τόσο για να μη σταματήσεις να την ποθείς.
Κι όχι ότι δεν υπάρχουν τραγούδια που δεν ξεθυμαίνουν με τίποτα. Αλλά έχει τη χάρη του ο κεραυνοβόλος έρωτας. Το τραγούδι που ακούς πρώτη φορά και σου κάνει ένα κλικ και μέχρι την τρίτη φορά έχεις κολλήσει. Όμως, ο κεραυνοβόλος έρωτας προϋποθέτει νέο υλικό. Ή εκπλήξεις μέσα στο πεπερασμένο.
Οι οποίες ευτυχώς, αν και σπάνιες, συμβαίνουν. Ο Λεοντής είναι αγαπημένος μου συνθέτης και δε μου λείπει κανένας δίσκος του. Έχει βέβαια γράψει τραγούδια για δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, δε χωράνε όλα σε δίσκους. Ο Μεράτζας δε, έχει εξέχουσα θέση στη μουσική μου καρδιά.
Κι έτσι, κάνοντας χτες θεματική γιουτουμποθεραπεία, έπεσα πάνω σ' αυτό που απ' ότι φαίνεται δεν είναι άγνωστο, σ' εμένα πάντως ήταν. Πολύ χαίρομαι που ακόμα βιώνω κεραυνοβόλους έρωτες, έστω και μουσικούς.
Έλα μου όμως που έφαγα τον γκούγκλη και από που είναι δεν βρήκα.
Ένα πράγμα που με απασχολεί είναι ότι όσοι εντοπίζουν τις μουσικές τους προτιμήσεις κάπου εκεί ανάμεσα στις δεκαετίες του '60 και του '80, στο φάσμα αυτό που περιγράφεται με τον όρο "έντεχνο" (τον οποίο απεχθάνομαι), έχουν πεπερασμένο πεδίο αναφοράς. Κάποια στιγμή θα αποκτήσεις όλους σχεδόν τους δίσκους των συνθετών που αγαπάς και θα γνωρίσεις όλα σχεδόν τα τραγούδια τους. Όχι ότι δεν είναι αρκετό, ασφαλώς είναι. Ένα τραγούδι που αγαπάς θα το ακούσεις δεκάδες φορές στη ζωή σου και πάντα θα σε συγκινεί. Σε τι έκταση όμως; Όπως η ερωτική συγκίνηση, έτσι κι αυτή, λίγο λίγο θα ξεθυμάνει. Θυμάμαι πως όταν ήμουν έφηβος λάτρευα το τραγούδι "βρέχει στη φτωχογειτονιά". Μετά από μερικές εκατοντάδες ακροάσεις σήμερα μου προσφέρει πολύ λιγότερη συγκίνηση, στα όρια σχεδόν της αδιαφορίας. Γι αυτό μερικά τραγούδια τα προστατεύω από τη συχνή ακρόαση, σα μια γυναίκα που τη βλέπεις μια φορά το τόσο για να μη σταματήσεις να την ποθείς.
Κι όχι ότι δεν υπάρχουν τραγούδια που δεν ξεθυμαίνουν με τίποτα. Αλλά έχει τη χάρη του ο κεραυνοβόλος έρωτας. Το τραγούδι που ακούς πρώτη φορά και σου κάνει ένα κλικ και μέχρι την τρίτη φορά έχεις κολλήσει. Όμως, ο κεραυνοβόλος έρωτας προϋποθέτει νέο υλικό. Ή εκπλήξεις μέσα στο πεπερασμένο.
Οι οποίες ευτυχώς, αν και σπάνιες, συμβαίνουν. Ο Λεοντής είναι αγαπημένος μου συνθέτης και δε μου λείπει κανένας δίσκος του. Έχει βέβαια γράψει τραγούδια για δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, δε χωράνε όλα σε δίσκους. Ο Μεράτζας δε, έχει εξέχουσα θέση στη μουσική μου καρδιά.
Κι έτσι, κάνοντας χτες θεματική γιουτουμποθεραπεία, έπεσα πάνω σ' αυτό που απ' ότι φαίνεται δεν είναι άγνωστο, σ' εμένα πάντως ήταν. Πολύ χαίρομαι που ακόμα βιώνω κεραυνοβόλους έρωτες, έστω και μουσικούς.
Έλα μου όμως που έφαγα τον γκούγκλη και από που είναι δεν βρήκα.
7 σχόλια:
Είναι στο διπλό δίσκο(βιν) "ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ'81 ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΟΝΤΗΣ-ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ"κυκλοφορει και σε cd
Απ'ότι ξέρω δεν μπήκε σε άλλους δίσκους μάλλον λόγω ασυμβατότητας δισκογραφικών εταιριών κλπ
Το live το βρήκα. Το ερώτημα είναι στο πλαίσιο ποιου έργου γράφτηκε το τραγούδι. Ορφανό δεν θα είναι, για κάποιο θεατρικό ίσως να γράφτηκε αφού δεν εντάχθηκε σε κύκλο τραγουδιών.
καλή σου ημέρα καλή μας εβδομάδα
Καλή εβδομάδα Ακράτ.
Κοίταξα το βιβλίο με τους στίχους του Ελευθερίου "Τα λόγια και τα χρόνια 1963-2013"
Επιβεβαιώνει ότι αυτό το τραγούδι και το "Χρονιές στο σεργιάνι" με τον Γ.Θωμόπουλο στον ίδιο συναυλιακό δίσκο,γράφτηκαν οι στίχοι τους το 1973 και είναι ανεξάρτητα δηλ.δεν γράφτηκαν για καποιο κύκλο,παράσταση κλπ.Είχαν δοθεί στο Λεοντή που τα παρουσίασε στις συναυλίες.
Ευχαριστώ
Παρακαλώ,παρακαλώ!Ευχαρίστησις μας.
Δημοσίευση σχολίου