Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Γλαρόσουπα

Όπως έχει ήδη αποδειχτεί περίτρανα, η εκστρατεία "για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ" ήταν η πιο καλοσχεδιασμένη και αποτελεσματική πολιτική εκστρατεία της μεταπολίτευσης. Αν και έκανε νιάου νιάου στα κεραμίδια, για κάποιο λόγο όταν στην Ελλάδα θέλουμε να βαθμολογήσουμε την αντισυστημικότητα ενός πολιτικού φορέα, κοιτάζουμε τι λέει γι' αυτόν ο Παπαχελάς, ο Πρετεντέρης κι ο Πορτοσάλτε. Αν τούτοι τον αποδοκιμάσουν, συμπεραίνουμε ότι ο φορέας έχει το τεκμήριο της αντισυστημικότητας. Μια τέτοια λογική ωστόσο στηρίζεται στο θεώρημα ότι οι παραπάνω είναι πανηλίθιοι και λένε ακριβώς αυτό που εννοούν, ενώ την ίδια ώρα ο λαός περιμένει τις απόψεις τους για να τις ενστερνιστεί επακριβώς. Απορρίπτει δηλαδή το ενδεχόμενο ο κάθε συστημικός φρόντμαν να στοχοποιεί κάποιον ώστε να αποθαρρύνει μεν τους συντηρητικούς ψηφοφόρους αλλά να τραβήξει το ενδιαφέρον σε όσους αναζητούν το αντισυστημικό. Το έχουμε ξαναπεί, ο κοινοβουλευτισμός επιζεί μόνο όταν υπάρχουν δίπολα.

Μετά το ξεσκέπασμα του Τσίπρα και την αναγκαστική στροφή των διαμορφωτών της κοινής γνώμης απέναντί του, συντελείται μάλλον μια νέα έκδοση της εκστρατείας "για όλα φταίει ο ...", με πρωταγωνιστές πλέον τους "διαφωνούντες" του ΣΥΡΙΖΑ. Βαριέμαι να διαβάζω τις παπαριές που γράφονται για τα πλαν μπι, χάκερς και δικογραφίες, νομίζω όμως ότι η στοχοποίηση Βαρουφάκη, Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και Λαπαβίτσα έχει πολλές ομοιότητες με την εκστρατεία "για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ". Διότι ο προεδρικός ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ο φορέας της υπευθυνότητας και της παραμονής στην Ευρώπη ενώ οι παραπάνω αποτελούν τον "αποσταθεροποιητικό παράγοντα". Μερικά πράγματα είναι εξόχως προφανή, γι' αυτό ίσως είναι δύσκολο να τα δεις μεμιάς. Δεν έχει αξιοποιηθεί ακόμα ο Πάγκαλος, είναι γεγονός, στοιχηματίζω όμως ότι είναι ζήτημα ημερών.

Όσο σφίγγει η θηλιά της ευρωενωσιακής υπακοής, τόσο θα πρέπει να ενισχύεται ένας αντίρροπος πόλος. Δεδομένου ότι τα υπόλοιπα αστικά κόμματα έχουν γίνει γιουσουφάκια του Τσίπρα, ο πόλος αυτός δεν μπορεί παρά να αποτελείται από τους θιασώτες της δραχμής. Στο προσεχές χρονικό διάστημα θα απολαύσουμε τις διεργασίες συμπύκνωσης αυτού του χώρου. Δεν ξέρω αν μπορεί να χωρέσει τον Αλαβάνο, την Ανταρσύα και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, ή μάλλον ξέρω, αλλά ας κρατήσω και τίποτα για μελλοντικό ποστ.
Εννοείται πάντως ότι η πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή οικονομία είναι ανεδαφική και ουτοπική, το έχουμε εμπεδώσει τόσα χρόνια. Ενώ η βιωσιμότητα της χώρας με τρίτο σερί μνημόνιο ή, εναλλακτικά, με τη νέα δραχμή, έχει την εγγύηση της αφρόκρεμας των οικονομολόγων.

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Κι άλλη πορδοσία

Μία ακόμα προδοσία, στη σειρά των ατελείωτων σχετικών προδοσιών, αποκαλύφθηκε σήμερα στο Προεδρικό Μέγαρο.


Ο φακός συνέλαβε τον πρόεδρο της ΝΔ Βαγγέλη Μεϊμαράκη να συζητά με τον Θανάση Παφίλη του ΚΚΕ, με απροκάλυπτα συνωμοτικό ύφος. Διαβάζοντας τα χείλη στη φωτογραφία, διαπιστώσαμε ότι η συζήτηση έχει να κάνει με τη διευθέτηση των λεπτομερειών μίας νέας συνωμοσίας που καταστρώνεται με την αγαστή συνεργασία ΝΔ και Περισσού, με απώτερους στόχους την ανατροπή της Αριστερής Διακυβέρνησης της χώρας και την επαναφορά των αντιλαϊκών συγκυβερνήσεων, της Τρόικας και των Μνημονίων.
Αποκαλύπτεται πλέον ξεκάθαρα για ποιο λόγο φύλαγε το ΠΑΜΕ τη Βουλή, για ποιο λόγο έκανε χωριστές πορείες με το ΣΥΡΙΖΑ και για ποιο λόγο σνόμπαρε το πρόσφατο δημοψήφισμα.
Η προδοσία δεν θα περάσει! Η ριζοσπαστική κυβέρνηση θα συντρίψει τους προδότες, το Σόιμπλε και τη λιτότητα.


Το τι αηδίες έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, τι έχουμε διαβάσει, πόσες θεωρίες συνωμοσίες βγαλμένες απ' τα καλύτερα μυαλά της "αριστερής ομάδας αληθείας" (που τύφλα νά 'χει ο Μουρούτης), κι ακόμα δεν μπλέχτηκαν σε γαρδούμπες τα έντερά μας. Τώρα που ο ήλιος λάμπει μεσούρανα κι ο ρόλος της πρώτη-φορά-αριστερά πλέει στο φως, είναι μια ωραία στιγμή για να ξεκινήσω την επόμενη φουρνιά ερωτημάτων: Γιατί ρε δεν τα βρίσκει το ΚΚΕ με το Λαφαζάνη; (Κάποια προδοσία μου μυρίζει πάλι).

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Αλexit; Πριτς!

Διαβάζω δεξιά αριστερά ότι ο Αλέξης είναι καμένο χαρτί, ότι θα βγει πρόωρα σε σύνταξη και διάφορα άλλα σχετικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι περισσότεροι που διατυπώνουν τέτοιες προβλέψεις είναι οι ίδιοι που μέχρι πριν από μερικά εικοσιτετράωρα έπλεκαν το εγκώμιο του ανδρός. Όχι βέβαια ότι είναι κακό να αναθεωρεί κανείς τις απόψεις του, έχει η ζωή γυρίσματα, αλλά είναι χαρακτηριστικό πολλών απογοητεύσεων η πλήρης μεταστροφή που φτάνει μέχρι το μίσος. Όταν ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς άφησε την ΑΕΚ για την ακατονόμαστη ομάδα του Πειραιά, πολλοί αεκτζήδες κατρακύλησαν από τη λατρεία στο μίσος, ωσάν προδομένες φιλενάδες. Κι ακόμα να ξεπεράσουν την "προδοσία", τόσα χρόνια μετά.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει όλα τα φόντα για να διαγράψει μια μεγάλη πολιτική καριέρα. Είναι νέος, συμπαθής, ικανότατος ρήτορας και ξέρει να κάνει το μαύρο άσπρο με μαεστρία. Για όσους πιστεύουν ότι η κραυγαλέα αθέτηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων και η ψήφιση του σκληρότερου μέχρι σήμερα μνημονίου, είναι επαρκείς λόγοι για να έχει την τύχη του Βενιζέλου και του Σαμαρά, πρέπει να θυμίσω ότι οι τελευταίοι αποστρατεύτηκαν μετά από παταγώδεις εκλογικές αποτυχίες και υπό την πίεση εσωκομματικών τζακιών. Όχι επειδή ρήμαξαν τη χώρα ή επειδή της φόρεσαν τα δύο πρώτα μνημόνια. Κριτήριο πολιτικής επιτυχίας ποτέ δεν ήταν η συνέπεια λόγων και έργων ή η επίδραση των έργων αυτών στο βιοτικό επίπεδο του λαού. Ανέκαθεν ήταν το εκλογικό ταμείο.

Εξάλλου, για όσους βιάζονται να ξεγράψουν τον Αλέξη, θυμίζω ότι εδώ κι επτά χρόνια το διεθνούς φήμης μέντιουμ Στρατολάτης έχει προβλέψει ως επόμενο σταθμό της καριέρας του Αλέξη Τσίπρα μετά την πρωθυπουργία, την ανάδειξή του στην προεδρία της Κομισιόν, όταν αυτός θα είναι στα 45 του, περί το 2019 δηλαδή. Μέχρι τότε υπομονή.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Έσπασε η κουτέλα

Φαίνεται ότι το Grexit είναι το σατανικότερο μέσο που εφευρέθηκε μέχρι σήμερα για την πειθήνια προσαρμογή της χώρας στο ευρωενωσιακό πλαίσιο. Δυο χούντες κι άλλες τόσες εισβολές των προαιώνιων εχθρών μας δεν θα πετύχαιναν περισσότερα.
Μετά τα όσα συμφωνήθηκαν στις Βρυξέλλες και τα όσα αναμένονται να ζήσουμε άμεσα στη βουλή, ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να τονίζει το ότι το Grexit δεν έχει αποφευχθεί οριστικά. Το κάνει, απ' ότι υποθέτω, διότι έτσι πατάει τον κάλο του μέσου μικροαστού, που δεν έχει τίποτα πια να χάσει εκτός από την περηφάνεια του να παραμένει στο κλαμπ της ευρωζώνης.

Μπορείς να μου πάρεις το σπίτι, τη γυναίκα και τα σώβρακά μου, αλλά δεν θα μου πάρεις ρε κερατά την περηφάνεια μου. Το φέισμπουκ, που αποτελεί ένα απολύτως αξιόπιστο (και δεν αστειεύομαι) εργαλείο αποτύπωσης της κοινής γνώμης, μετρά την καθαριότητα του ελληνικού κούτελου μετά τη συμφωνία. Τι μαρμαρωμένοι βασιλιάδες που όπου νά 'ναι θα ξεμαρμαρώσουν, τι προφητείες γερόντων, τι μάχες της Κρήτης και εθνικές παλιγενεσίες. Στο φέισμπουκ συντελείται ένας εθνικός θρίαμβος, απέναντι στη Γερμανία βεβαίως, και στον Σόιμπλε πιο βεβαίως. Προφανώς δεν τίθεται ζήτημα περί ευρωζώνης και καπιταλισμού.

Μπορεί κανείς να πιστεύει ότι δεν είναι αντιπροσωπευτικά του λαού αυτά, ότι τα γκάλοπ που αποτυπώνουν την μοιρολατρική αποδοχή των νέων μέτρων ως αναγκαίο κακό από το 72% των ερωτηθέντων είναι χαλκευμένα, κι ότι δεν τον ακουμπά πλέον τον έλληνα του φόβου το χάλκεον χέρι. Είναι κι αυτό το 62%, μια πράξη αντίστασης όσο νά 'ναι, λυτρωτική για πολλές συνειδήσεις. Όπως ήταν η γκλομπιά που έφαγε ο Χάρης στη μόνη απεργία που έκανε ποτέ του (οπότε ήταν περιττό να ξανακάνει).

Δεν ξέρω αν το Grexit είναι όντως υπαρκτό ενδεχόμενο, δεν το νομίζω δηλαδή, αυτό όμως που είναι βέβαιο είναι ότι το τρίτο μνημόνιο θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά στα οποία υποτίθεται ότι στοχεύει. Κάθε οικονομία, υπό κάθε συνθήκη, έχει ένα σημείο ισορροπίας. Η ελληνική οικονομία θα ισορροπήσει, αφού όμως πρώτα καταστραφεί κεφάλαιο ίσο με αυτό που θα δοθεί ως "βοήθεια". Μόνο η προκαταβολή φόρου 100%, μόνο αυτή, που δεν περιλαμβάνεται στα βαρβαρότερα ή στα ευθέως αντεργατικά μέτρα, είναι σεισμός σε ετοιμόρροπη γειτονιά. Ευτυχώς όμως, με τη σπουδή για τις αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, ο δείκτης της ανεργίας δεν θα φτάσει στο 50%, χάρη βέβαια στη μερική απασχόληση των 2 ωρών / εβδομάδα.
Μερική δουλειά, μερική επιβίωση, μερικό μέλλον, εκτός εάν φιλοτιμηθούμε να το ξαναποκτήσουμε μ΄ιδρώτα και με αίμα.

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

"Έστω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτα άλλο παρά μόνο ξανακάνει ενεργές τις Συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Είναι λίγο;"

(Ο τίτλος από μετεκλογικό σχόλιο ανωνύμου)

Κι έτσι υπογράφηκε η έντιμη συμφωνία και δεν πρόκειται ν' ανοίξει ρουθούνι.

Η πλειοψηφία του λαού νιώθει ήδη αντικρουόμενα αισθήματα. Υπάρχουν κι αυτοί που θα ικανοποιηθούν, σημειώνοντας τις συνέπειες στα παλιά τους τα παπούτσια. Όπως και πολλοί που θα βρεθούν ακριβώς απέναντι. Η μεγάλη πλειοψηφία όμως, νιώθει τόση απογοήτευση όση ανακούφιση, αφού πια τα σενάρια περί εξόδου-ολοκαυτώματος από το ευρώ και την ΕΕ μπαίνουν στο συρτάρι για μελλοντική χρήση.

Αυτή ακριβώς η συνθήκη, η ιδιότυπη ισορροπία απογοήτευσης και ανακούφισης, είναι ικανή για να μετριάσει την οργή που θα ένιωθε ο μεροκαματιάρης εάν τα μέτρα τού έρχονταν ουρανοκατέβατα και όχι στο πλαίσιο μιας διαδικασίας "σκληρής διαπραγμάτευσης". Δεκαεπτά ώρες διαπραγμάτευση ήταν αυτή, χαλάλι η κεραμίδα.

Όποιος ακόμα δεν κατανοεί τη χρησιμότητα του δημοψηφίσματος, για να μην πω ολόκληρης της συγκυβέρνησης, δεν πρόκειται να κατανοήσει ποτέ τίποτα. Εντάξει, δε λέω ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση προέκυψε ακριβώς για να φέρει σε πέρας μία τέτοια δύσκολη αποστολή -λίγο τραβηγμένο νομίζω-, η πραγματικότητα όμως περιγελά τις αυταπάτες.
Για την ψήφιση των μέτρων φυσικά δεν τίθεται ζήτημα. Το φιλοευρωπαϊκό πολιτικό τόξο θα ψήφιζε έτσι κι αλλιώς με ευχαρίστηση οποιαδήποτε μέτρα. Όσον αφορά στη συγκυβέρνηση, πολύ μικρή σημασία έχει το αν θα υπάρξουν διαρροές και πόσες θα είναι αυτές. Είναι δεδομένο εξάλλου ότι κάποιοι θα πρέπει να διαχωρίσουν τη θέση τους, ως αλατοπίπερο στο άνοστο πιάτο που θα σερβιριστεί, αλλά κυρίως στο πλαίσιο μιας αέναης ανατροφοδότησης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Μία είναι εδώ οι κόκκινες γραμμές, μία τις παίρνει παραμάσχαλα ο καθείς για μελλοντική χρήση. Σε τρία χρόνια θα χρειαζόμαστε εξάλλου ένα νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.

Αυτό που περιμένω πια να δω, είναι η ψήφιση του τρίτου μνημονίου ομού από "μνημονιακούς" και "αντιμνημονιακούς". Όχι βέβαια σαν την τελευταία (χρονικά) πράξη του αιώνιου δράματος αυτής της χώρας, αλλά σαν ένα σύμβολο. Το σύμβολο της γελοιοποίησης των διπόλων ευκαιρίας, καθώς και της ροζουλί "ομάδας αληθείας", η οποία πια θα στοιχηθεί παρέα με τους ομολόγους της του Μουρούτη. Αλλά στην ομάδα αυτή χρωστώ ένα χωριστό ποστ.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

τούμπου ζίτσου

Κάνω μες στο κεφάλι μου διάφορες ανακεφαλαιώσεις των σκέψεών μου αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι βγάζω άκρη.

Στις 6 Μαΐου 2010 ψηφίστηκε στην ελληνική βουλή το πρώτο μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Υπερψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ.
Στις 12 Φεβρουαρίου 2012 υπερψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ το δεύτερο μνημόνιο. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις σύσσωμη η αντιπολίτευση, καθώς και μεμονωμένοι κυβερνητικοί βουλευτές ψήφισαν αρνητικά.
Μαζί με τα μνημόνια ψηφίστηκαν ένα σωρό εφαρμοστικοί νόμοι, συνέπειες των οποίων ήταν η σώρευση των απωλειών στα λαϊκά εισοδήματα, η γιγάντωση της ανεργίας, η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του λαού και πολλά άλλα γνωστά.
Τα μέτρα αυτά δεν πέρασαν αδιαμαρτύρητα. Καθ' όλη τη διαδικασία πραγματοποιήθηκαν δεκάδες απεργίες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, προέκυψαν οι "αγανακτισμένοι" και λοιπά πολλά.

Φαίνεται λοιπόν ότι τα μνημόνια δεν είναι καλά. Για να έχει πέσει τόση μούντζα, τόσο δακρυγόνο, τόσα μπινελίκια, τόση φτώχεια, για να έχουν φορεθεί τόσο πολύ οι όροι "δοσίλογοι", "προδότες", "γερμανοτσολιάδες" κι ακόμα η χώρα να βουλιάζει αύτανδρη στη μιζέρια, ε, μάλλον τα μνημόνια δεν έχουν θετικά αποτελέσματα για το λαό.

Προσωπικά θεωρώ τους όρους όπως "δοσίλογοι", "προδότες", "γερμανοτσολιάδες" εντελώς ακατάλληλους για να περιγράψουν όσους κουβάλησαν και ψήφισαν τα μνημόνια. Νομίζω ότι κάπου τό 'χω ξαναγράψει, για να δω, μπα, δε βρίσκω κάτι, να και κάτι στο οποίο δεν επαναλαμβάνομαι. Τέλος πάντων, το αστικό πολιτικό σύστημα, σε αντίθεση με το λαό, έχει καθαρό ταξικό κριτήριο. Σε καιρούς παχιών αγελάδων καλοπιάνει τους ψηφοφόρους, σε καιρό ισχνών αγελάδων τους παίρνει και τα σώβρακα. Η προδοσία υπάρχει μόνο στο μυαλό όσων νομίζουν ότι το αστικό πολιτικό σύστημα πατά στις αρχές του διαφωτισμού και όσων ταυτίζουν το εθνικό με το ταξικό, πράγμα που αποτελεί μοιραία αυταπάτη.

Πέντε χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο και τρία μετά το δεύτερο, ετοιμαζόμαστε τώρα για το τρίτο. Δεν θα επαναληφθώ συγκρίνοντας την πραγματικότητα με τα προεκλογικώς ταχθέντα, συνεχίζω το συλλογισμό μου από τα παραπάνω, με μια υπόθεση εργασίας.

Αν στην κυβέρνηση δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ αλλά μια οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, θες της ΝΔ, θες συνεργασίας, θες τεχνοκρατών, και έφερνε ένα τρίτο μνημόνιο προς ψήφιση, θα υπήρχαν αντιδράσεις ανάλογες με αυτές στα προηγούμενα μνημόνια;
Φαντάζομαι πως ναι, απαντώ μόνος μου.
Θα θεωρούνταν από το λαό ως μια νέα προδοσία; Θα έπεφταν βροχή τα "δοσίλογοι", "προδότες", "γερμανοτσολιάδες";
Ε, μάλλον ναι.
Θα υπήρχε ίσως το παραμικρό ενδεχόμενο να θεωρηθεί μια τέτοια εξέλιξη ως "αναγκαίο κακό", ως "απαραίτητη θυσία" ή ακόμα και "περήφανη νίκη των λαών κατά της λιτότητας";
Υποθέτω πως όχι.

Να γιατί:
α. Η κυβέρνηση ΝΔ/συνεργασίας/τεχνοκρατών κλπ. θα είχε υπογράψει χωρίς πολλά τσαλιμάκια και απλά θα μετρούσε τυχόν διαρροές στην ψηφοφορία και παραγγελίες δακρυγόνων (αυτές λογικά είναι εκτός μνημονίων). Θα ακουγόταν ασφαλώς πάλι τα περί "απαραίτητης θυσίας", αλλά από χείλη που τα έχουν ξαναξεστομίσει.
β. Σύσσωμη η αντιπολίτευση θα κατήγγειλε τις "μνημονιακές δυνάμεις".
γ. Μόνοι υπερασπιστές του νέου μνημονίου θα ήταν η "ομάδα αληθείας" του Μουρούτη και η καθεστωτική δημοσιογραφία.
Άντε, να δεχτώ ότι οι αντιδράσεις θα ήταν ελαφρά μικρότερες απέναντι σε μία κυβέρνηση τεχνοκρατών, λόγω της μικρότερης φθοράς των στελεχών της με τα προηγούμενα μνημόνια.

Τα παραπάνω δεν ισχύουν με την τρέχουσα συγκυβέρνηση, διότι:
α. Τυχόν συμφωνία θα υπογραφεί μετά από μία μακρά διαδικασία κατά την οποία τέθηκε επί τάπητος το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη, ακόμα κι απ' την ΕΕ, ενδεχόμενο που τρομάζει μεγάλο μέρος του λαού.
β. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης είναι άφθαρτα, καθώς κατά την ψήφιση των προηγούμενων μνημονίων ήταν σφόδρα "αντιμνημονιακά" και αποτέλεσαν, μάλιστα, δεξαμενή υποδοχής των αντιρρησιών των τότε κυβερνητικών κομμάτων.
γ. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, σε αντίθεση με τα προηγούμενα κυβερνητικά, έχουν τολμήσει ν' αναφερθούν σε γερμανικές αποζημιώσεις και αναγκαστικά δάνεια.
δ. Η μόνη αντιπολίτευση που θα καταγγέλει θα είναι το ΚΚΕ και οι χρυσαυγίτες, πράγμα που εξυπηρετεί θαυμάσια τη θεωρία των άκρων, ή όποια άλλη από τις γνωστές και ευρηματικές συνομωσιολογίες.
ε. Οι όποιες διαφωνίες επί της συμφωνίας (sic) θα έχουν να κάνουν με το ποιος θα την έκανε καλύτερη και όχι με αυτό καθ' αυτό το ζήτημα της υπογραφής ενός τρίτου μνημονίου.
στ. Το "όχι" του πρόσφατου δημοψηφίσματος θα αξιοποιηθεί ως αυτό ακριβώς που ήταν: το μέσο με το οποίο έγινε "καλύτερη" η τελική συμφωνία. Η έμμεση δηλαδή νομιμοποίησή της από το λαό.
ζ. Πάνω πάνω στη συμφωνία θα μπει το γνωστό κερασάκι της ανάπτυξης που όλο έρχεται και νά 'τη επιτέλους, καβάλα στο τρίτο μνημόνιο.

Το αποτέλεσμα -που ασφαλώς το προδικάζω και μπορεί να γίνω και ρόμπα αν ο Αλέξης δεν υπογράψει τίποτα και καταργήσει τα προηγούμενα μνημόνια- θα είναι να μας φορεθεί ένα τρίτο μνημόνιο επί των προηγούμενων δύο και οι αντιδράσεις να είναι αναιμικές. Για να μην πω πανηγυρικές.

Οπότε αναρωτιέμαι:
Σε μία τέτοια περίπτωση θα είναι τα μέλη της συγκυβέρνησης "δοσίλογοι", "προδότες" και "γερμανοτσολιάδες";
Αν όχι για ποιο λόγο ήταν τα μέλη των προηγούμενων κυβερνήσεων; Τι στην ευχή, μπας και για το καλό του τόπου, όντως, μας γαμάνε τόσα χρόνια;
Εφόσον την επαύριο μιας συμφωνίας εξακολουθούν να υφίστανται οι συνέπειες δύο + ένα μνημονίων δεν θα έπρεπε να ισχύουν τα ίδια μέτρα και σταθμά για τους κομιστές τους;

Υποψιάζομαι ότι ως απάντηση θα μου δώσουν να ξαναγλύψω την καραμέλα της ανάπτυξης, αλλά επειδή την έχουμε καταγλύψει και είμαι λίγο σιχασιάρης, θα φάω καλύτερα μια Κουκουρούκου.

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Κύμινο και μαγιονέζα

Μετά από μια πενταετία καρπαζιές, μια νίκη, οποιαδήποτε νίκη, ήταν απαραίτητη για το λίφτινγκ του ηθικού. Το "όχι" του δημοψηφίσματος ήταν ακριβώς αυτό, μια τόνωση του ηθικού. Δεν ξέρω, ίσως να πρέπει να αποτιμηθούν στα θετικά και τα -απροσδόκητα για εμένα- αντανακλαστικά κόντρα στην τερατολογία που αναπτύχθηκε, ίσως να μην πρέπει να τα βλέπει κανείς όλα αυστηρά. Αν όμως πρόκειται για πραγματική νίκη, αν πρόκειται για ολόκληρο ή για μισό "όχι", θα αποδειχτεί πολύ σύντομα.

Τι έχει αλλάξει από την προεκλογική περίοδο που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, μέχρι σήμερα, δυο μέρες μετά το "ηρωϊκό όχι";

Ο λαός, δυο μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές, ήλπιζε ότι θα υπήρχε ανάσχεση της κατιούσας προς τη φτωχοποίηση. Ήλπιζε ότι ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαφάνιζε μεμιάς μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους, θα αντιμετώπιζε έστω πέντε βασικά προβλήματα επιβίωσης και, ασφαλώς, δεν θα προσέθετε νέα μέτρα στην καμπούρα του. Είχε σε τελική ανάλυση μπουχτίσει από το Σαμαριλίκι και τις συνεχείς θυσίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία υποσχόμενος "μνημόνια τέλος". Αφού πρώτα διέγραψε τα μνημόνια σε λεκτικό και μόνο επίπεδο, έφτασε στο δημοψήφισμα προκειμένου να μην υπογράψει ένα επαχθές τρίτο μνημόνιο. Ενώ πρόλαβε να αντιπροτείνει ο ίδιος ένα τρίτο "μη επαχθές".

Τι ελπίζει σήμερα ο λαός; Ελπίζει ότι ο πρωθυπουργός θα γυρίσει από το Γιούρογκρουπ με μια "έντιμη συμφωνία". Η οποία θα έχει μεν μέτρα αλλά όχι όσο επαχθή πρότειναν οι δανειστές.
Αν αυτή η μεταστροφή των ελπίδων του λαού δεν είναι απόδειξη της πολιτικής δεινότητας του Αλέξη Τσίπρα, δεν ξέρω τι είναι. Αν είναι ρεαλισμός, από τούτον σέρβιραν μπόλικο και οι γαλαζοπράσινοι. Με ένα δημοψήφισμα, ο πρωθυπουργός κατόρθωσε να βγάλει από το κάδρο την αθέτηση των δεσμεύσεών του, να βελτιώσει το ηθικό του λαού και να βάλει όλη σχεδόν την αντιπολίτευση στο τσεπάκι του. Ακόμα κι αν το δημοψήφισμα έβγαζε "ναι", θα δραπέτευε με την πιο ηρωϊκή έξοδο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.

Με το χτεσινό συμβούλιο πολιτικών αρχηγών επετεύχθη και η εθνική ομοψυχία και συναίνεση, αυτή που με ιερό δέος προσδοκούσε η κοινή γνώμη, ήδη από την εποχή της αντιβασιλείας Παπαδήμου. Φαίνεται ότι ο χρόνος της παραίτησης Σαμαρά δεν ήταν τυχαίος· με Σαμαρά είναι αμφίβολο αν θα γινόταν πράξη η "συναίνεση", ή κι αν γινόταν θα ηχούσε κάπως περίεργα. Αν ίσως παραιτούνταν κι ο Κουτσούμπας θα είχαμε μια συναίνεση πάνδημη, αυτό ακριβώς που λείπει ώστε να πάει μπροστά ο τόπος. Διότι, καθώς η ελληνική αντιπροσωπεία προσκομίζει στους ευρωπαίους μήνυμα ειρήνης, υποσχόμενη ότι το "όχι" "δεν συνιστά εντολή ρήξης, αλλά εντολή συνέχισης και ενίσχυσης της προσπάθειας για την επίτευξη μιας κοινωνικώς δίκαιης και οικονομικώς βιώσιμης συμφωνίας", ίσως η παραφωνία του ΚΚΕ να τορπιλίσει τις διαπραγματεύσεις και να αναγκαστούμε τελικά να δανειστούμε από τους Τούρκους.

Πάντως τα περί καταγγελίας των μνημονίων, τα περί διαγραφής του επονείδιστου χρέους, ή έστω τα περί εξεταστικής επιτροπής περί μνημονίων και χρέους δεν τα ξέχασαν μόνο αυτοί που τα έταζαν, αλλά και οι χορευτές της πλατείας Συντάγματος.
Αλλά, προς θεού, κανένας δεν οφείλει να απολογηθεί. Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μνημόνια. Θα μας διώξουν και θα μας φάει ο λύκος. Πρόσεξε όμως, αυτό δε σημαίνει ότι υποκύπτουμε στο φόβο και στους εκβιασμούς. Δε σημαίνει ότι είμαστε ραγιάδες. Αφού τό 'παμε το αξιοπρεπές μας "όχι" βρε αδερφέ.
Κι ας περάσαμε από τις μούντζες της πλατείας Συντάγματος στο καλαματιανό μέχρι να πεις κύμινο.

Γι' αυτό, και ως γέφυρα με το προηγούμενο ποστ, ακολουθεί συνταγή μαγειρικής με κύμινο (και μαγιονέζα):

Σουτζουκάκια σμυρνέικα:
Για τα σουτζουκάκια:
1/2 κιλό κιμά μοσχαρίσιο, 1/2 κιλό χοιρίνο κιμά, 2-3 σκελίδες σκόρδο, 1 μεγάλο κρεμμύδι, 2 φέτες ψωμί μπαγιάτικο (ή φρυγανιές), 1 κουταλάκι κύμινο, αλάτι, πιπέρι
Για τη σάλτσα:
Γαρύφαλλο, κανέλα, 2-3 ντομάτες, λίγο πελτέ, 1-2 σκελίδες σκόρδο, 1 σάλτσα ντομάτας, αλάτι, πιπέρι, λίγο ζάχαρη.
Διαδικασία:
Ζυμώνουμε όλα μαζί τα υλικά για τα σουτζουκάκια και βάζουμε το μίγμα στο ψυγείο.
Αναμιγνύουμε τα υλικά της σάλτσας και τα βάζουμε να βράσουν. Μετά από μισή ώρα πλάθουμε τα σουτζουκάκια, τα αλευρώνουμε και τα τηγανίζουμε μέχρι να πάρουν χρώμα. Ρίχνουμε τα σουτζουκάκια στη σάλτσα και τ' αφήνουμε να βράσουν μαζί για μισή ώρα.

Τη μαγιονέζα την ξαναβάζουμε στο ψυγείο για μελλοντική χρήση.
Καλή όρεξη.

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

L' epanastat c'est moi

(Εκ του "l' etat c'est moi": Το κράτος είμαι εγώ, που ξεστόμισε ο Λουδοβίκος ο 14ος της Γαλλίας)

Να ξεκινήσω με το αυτονόητο. Εγώ δεν έχω τις προδιαγραφές του επαναστάτη. Όχι ότι χρειάζεται να το διευκρινίσω κιόλας. Ούτε πως οι επαναστάτες έχουν κάποιο ιδιαίτερο σημάδι, μια ελιά ας πούμε στο μάγουλο ή μακρύτερο το τρίτο δάχτυλο του ποδιού. Είναι όμως που τις τελευταίες δεκαετίες το βιοτικό επίπεδο του λαού ανέβηκε σημαντικά, με αποτέλεσμα να γίνουμε -ή να ανατραφούμε- κάπως μαλθακοί, φυγόπονοι και καλοπερασάκηδες.

Μπορεί να μην υπάρχουν πολλοί επαναστάτες σήμερα, δεν έχουν εκλείψει ωστόσο τα αίτια που έχουν πυροδοτήσει τις κοινωνικές επαναστάσεις. Εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο εξακολουθεί να υφίσταται, ο πλούτος σωρεύεται σε λίγους με εκθετικό ρυθμό, την ίδια ώρα που η μεσαία τάξη τείνει ραγδαία προς τη φτωχοποίηση. Όσο νά 'ναι ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δεν έχει εθνικές προτιμήσεις. Η απανταχού φτωχολογιά είναι απολύτως αναλώσιμη.

Μας έλαχε και η μακρά κρίση με επίκεντρο τη χώρα μας και πάνε όλα κατά διαόλου. Ο έλληνας είναι μαλθακός και καλοπερασάκιας αλλά έχει ένα τράχηλο νά, που ζυγό δεν υποφέρει. Κι επειδή ξέμαθε από αντιστάσεις, βασίζεται στις αγοραίες ελπίδες και στην ανάθεση. Το ξαναλέω, δεν κακίζω κανέναν, έτσι μεγαλώσαμε. Κι ο Τσε νά 'ναι, άμα τον πας για ψαράκι στο παραθαλάσσιο ταβερνάκι, να τραγανίζει αθερίνα χαζεύοντας κωλαράκια στην παραδίπλα παραλία, άμα τον στήσεις κάνα τρίωρο στο Μέγκα και τον βγάλεις το βράδυ στα μπουζούκια, τον βλέπω να ξεμυαλίζεται. Να όμως που απομακρύνεται τώρα το ταβερνάκι και το μπουζούκι και μόνη παρηγοριά μάς απομένει το Μέγκα. Άντε, και τα κωλαράκια.

Έμεινε λοιπόν ο έρμος αμανάτι, με τις αγοραίες ελπίδες και το Μέγκα. Νά 'ταν και ταυτόσημες οι ελπίδες. Άλλες σου δίνει ο Ανδρούτσος μέσα σου, άλλες η Όλγα Τρέμη. Μιλάμε για εθνικό διχασμό εντός του ίδιου τσερβέλου. Κάπως έτσι προκύπτουν οι σύγχρονες επαναστατικές φυλές, που είναι περίπου οι παρακάτω:

α. Ο Αντρούτσος
Πάνω από όλα είναι Έλληνας. Κατεβαίνει στις διαδηλώσεις με τη γαλανόλευκη και την ανεμίζει με εθνικό ρίγος. Θα επαναστατούσε αμέσως αν τίποτα κακόβουλοι γειτόνοι εκμεταλλευόταν την κρίση για να εγείρουν αξιώσεις κατά βραχονησίδων ή λόφων. Το συνηθέστερο επαναστατικό του πεδίο είναι το φέισμπουκ, όπου ταράζει στα λάικ κάθε πληροφορία για τη μοναδικότητα του έθνους και τις διεθνείς συνωμοσίες Τούρκων, Σκοπιανών, Αλβανών και Εβραίων. Πρόκειται για διαδεδομένο τύπο επαναστάτη, που απαντάται από τις τάξεις των ναζί μέχρι και τη συγκυβέρνηση.

β. Ο Αϊφωνακλάς
Είναι πρόθυμος να επαναστατήσει για το δικαίωμά του στην πρόσβαση στα καταναλωτικά καλούδια. Θυσιάζει ευχαρίστως συντάξεις και μισθούς (των άλλων) προκειμένου να μη -θεός φυλάξει- βρεθεί με τίποτα δραχμές στην τσέπη κι άντε μετά να βρεις ισοτιμία για να παραγγείλεις στο άμαζον. Νιώθει βαθιά ευρωπαίος και θα άλλαζε αυτό το εθνικό συναίσθημα μόνο για να γίνει δολαραίος. Πιστεύει ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι κομμουνιστική και ο Τσίπρας πρωτοξάδερφος του Κιμ Γιονγκ Ουν που δραπέτευσε για να μην εκτελεστεί παρέα με τα υπόλοιπα τετρακόσια εικοσιπέντε ξαδέρφια. Το επαναστατικό του όνειρο είναι να απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και ο ίδιος να βραβευτεί κάποτε ως "επιχειρηματίας της χρονιάς". Για την ώρα παίζει επαναστατικούς σκοπούς με σφυρίχτρες και κατσαρόλες. Αν τολμά ας κάνει κι αλλιώς, το αφεντικό την παρακολουθεί τη διαδήλωση.

γ. Ο Μετριοπαθής
Πρόκειται για άτομο αριστερών φρονημάτων, με βαθιές δημοκρατικές ευαισθησίες. Σιχαίνεται την προηγούμενη συγκυβέρνηση διότι ψέκαζε τους διαδηλωτές αλλά αποδέχεται την ανάγκη βαθιών μεταρρυθμίσεων, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με μισθούς, συντάξεις και δημόσιο τομέα. Θεωρεί αναγκαίο να μην θιχτούν οι επιχειρήσεις για να έρθει κάποτε η πολυπόθητη ανάπτυξη. Όνειρό του είναι μια ειρηνική επανάσταση τύπου Γκάντι, γιου νόου, εθνική ομοψυχία, ενότητα και λοιπά ζελεδάκια, που θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε Σουηδία.

δ. Ο Ανεξάρτητος
Αυτός είναι ο αγαπημένος μου. Έχει ξεκοκαλίσει τους κλασσικούς και έχει καταλήξει ότι ο ίδιος ίσως και να τα έγραφε λίγο καλύτερα. Θεωρεί ότι πίσω από κάθε λάθος κρύβεται μία προδοσία, γι' αυτό επιμένει εμμονικά στο "γιατί;" όταν κάτι δεν ταυτίζεται ακριβώς με τις βεβαιότητές του. Είναι βέβαιος ότι οι σχεδιασμοί του καπιταλισμού θα μπορούσαν να ανατραπούν αν δεν υπήρχε μια επαχθής συνωμοσία μεταξύ της δεξιάς και του "προδοτικού ΚΚΕ". Καλός κομμουνιστής είναι γι΄αυτόν ο νεκρός κομμουνιστής διότι μπορεί άνετα να τον χρησιμοποιεί κατά βούληση, χωρίς να κινδυνεύει να του γυρίσει καμιά ξανάστροφη. Θα τον συναντήσεις συνήθως ως ανώνυμο να αφήνει σχόλια περί "κλίκας του Περισσού" ακόμα και σε ποστ με συνταγές μαγειρικής.

Υπάρχουν κι άλλες φυλές επαναστατών, οι παραπάνω είναι κάποιες ενδεικτικές. Κοινό χαρακτηριστικό των περισσοτέρων είναι ότι παίρνουν τόσο σοβαρά τον εαυτό τους και τις βεβαιότητές τους που καταντούν επαρκώς γελοίοι. Άλλο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι το μόνο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η απέχθεια προς το ΚΚΕ.
Ας μην ματαιοπονούν όμως, έτσι κι αλλιώς ο μόνος γνήσιος epanastat, c'est moi.