Κιμ Βησσαριόνοβιτς Ιλ

Δεν περιγράφεται το τι έχω διαβάσει από τη Δευτέρα για τη Βόρεια Κορέα.
Ο σχωρεμένος Κιμ Γιονγκ Ιλ περιγράφεται από την ολομέλεια των παγκοσμίων ΜΜΕ σαν τον πιο καρικατουρίστικο ψυχοπαθή "κακό" που έχει βγάλει το χόλυγουντ η ανθρωπότητα. Άπαντες ομονοούν για τη μυστικοπάθεια και περιχαράκωση της βορείου Κορέας αλλά ταυτόχρονα αναπαράγουν πληροφορίες τόσο κραυγαλέες και πικάντικες που θα ταίριαζαν στον επικοινωνιακό καθυστερημένο δικτάτορα του Σάσα Μπαρόν Κοέν ή σε καμμένο από την κόκα ροκ σταρ, παρά σε ένα εσωστρεφές αιμοδιψές τέρας.

Σταχυολογώ:

• Είχε μια κάβα από τουλάχιστον 10.000 μπουκάλια γαλλικό κρασί. (Μπράβο ακρίβεια οι κατασκοπευτικοί δορυφόροι!)
• Ήταν ο καλύτερος πελάτης στον κόσμο του κονιάκ Hennesy. (Αν ήταν του Metaxa θα γλυτώναμε από την οικονομική κρίση)
• Είχε τέτοιο πάθος με το ρύζι που αν οι κόκκοι στο πιάτο του δεν ήταν συμμετρικοί ο μάγειρας εκτελούνταν. (Άνευ σχολίου)
• Είχε φτιάξει τεράστιες νεροτσουλήθρες για να πλατσουρίζει. (Σκεπασμένες με τεράστια πορτρέτα του για να τρομάζουν τους δορυφόρους)
• Είχε συλλογή με περισσότερες από 20.000 ταινίες.
• Όχι, σύμφωνα με άλλη πηγή είχε περισσότερες από 30.000 ταινίες.
• Απαγόρευε να στέκονται δίπλα του ψηλότεροι από αυτόν άνθρωποι. (Η ποινή των παραβατών επαφίεται στη φαντασία του αναγνώστη)
• Έχει αναρτήσει ανά τη βορειοκορεατική επικράτεια περισσότερα από 35.000 αγάλματά του. (Ουν, μη χάνεις λεπτό)
• Το 1994 τα μέσα ενημέρωσης της Πιονγιάνγκ μετέδωσαν πως πέτυχε ένα καταπληκτικό ρεκόρ στο γκολφ επιτυγχάνοντας σε έντεκα τρύπες με την πρώτη του προσπάθεια. (Αλήθεια, το μετέδωσαν. Ρώτα όποιον θες)
• Σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία του στην επίσημη κρατική ιστοσελίδα- που έχει πλέον κατέβει- ο Κιμ Γιονγκ Ιλ δεν πήγαινε στην τουαλέτα γιατί δεν είχε τις ανάγκες των κοινών θνητών. (Είχαμε όμως κρατήσει ένα πριντσκρίν απ' την ιστοσελίδα προτού κατέβει, κάπου εδώ τό'χουμε)
• Η Πιονγιάνγκ είχε ανακοινώσει πως τα κοστούμια του είχαν γίνει παγκόσμια φαινόμενο στη μόδα. (Μαζί με τ'άλλο τό'χουμε, που θα πάει, θα το βρούμε)
• Ο Βορειοκορεάτης ηγέτης ήταν λάτρης του σινεμά, τόσο που απήγαγε έναν κινηματογραφιστή και μία ηθοποιό για να γυρίσουν το «Pulgasari», μία "σοσιαλιστική" εκδοχή του Γκοτζίλα. Το ζευγάρι το έσκασε ενώ βρισκόταν στην Αυστρία για την ολοκλήρωση των γυρισμάτων ζητώντας άσυλο στην αμερικανική πρεσβεία. (Σύμφωνα με το σενάριο, ο γκοτζίλας πριν ισοπεδώσει την Πιονγιάνγκ πετάχτηκε για ένα ορίτζιναλ καπουτσίνο βιεννουά)
• Σύμφωνα με δύο ψυχολόγους που σκιαγράφησαν το ψυχολογικό προφίλ του ηγέτη, οι έξι μεγάλες διαταραχές προσωπικότητας που είναι κοινές σε δικτάτορες όπως οι Χίτλερ, Στάλιν και Χουσεΐν χαρακτήριζαν και τον Κιμ Γιονγκ Ιλ: ήταν σαδιστής, παρανοϊκός, αντικοινωνικός, νάρκισσος, σχιζοειδής και σχιζοτυπικός. (Ε, λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή;)

Όσον αφορά στο λαό:

• Το 2007 ένας διευθυντής εργοστασίου στην πρωτεύουσα κατηγορήθηκε ότι πήρε τηλέφωνο στο εξωτερικό από το υπόγειο του εργοστασίου και εκτελέστηκε μπροστά σε 150.000 πολίτες.
• Το 2011 δύο πολίτες εκτελέστηκαν μπροστά σε πεντακόσιους θεατές διότι μοίραζαν φυλλάδια της Νότιας Κορέας.
• Περίπου το 80% των προσφύγων στην Κίνα είναι γυναίκες. Από αυτές τις γυναίκες, 70 έως 90% διακινούνται σεξουαλικά, πωλούνται κατ’ επανάληψη ή εξαναγκάζονται σε γάμους. Μπορούν μάλιστα να αγοραστούν με τιμές που ξεκινούν από μερικές εκατοντάδες μέχρι 2.000 δολάρια ΗΠΑ.
• Νεογνά που γεννιούνται με προβλήματα θανατώνονται και θάβονται τάχιστα.
• Το σταλινικό καθεστώς της Πιονγκγιάνγκ είναι υπεύθυνο για τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ο εσμός των αμέτρητων "ανεξάρτητων" μέσων και ανθρωπιστικών οργανώσεων που ειδικεύονται στη Β.Κορέα, την Κούβα και τον υπόλοιπο "Άξονα του Κακού" ουδόλως κόπτεται για τους λαούς εχθρικών και φιλίων δυνάμεων, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει ονειροφαντασίες όλες τις κατηγορίες κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος. Προφανώς εκτός από ζήτημα μόνιμης επισιτιστικής κρίσης υπάρχει και οξύ ζήτημα ανελευθερίας.

Δεν θα επανερχόμουν στο θέμα καθώς η Πιονγιάνγκ απέχει 12.530 χιλιόμετρα από την Αβάνα και ούτε ξέρω πόσα από τον κομμουνιστικό παράδεισο.  Όμως οι κραυγαλέες μπουρδολογίες για το μακαρίτη και το καθεστώς της Βορείου Κορέας έχουν σαφή σκοπό που απέχει πολύ από των ανθρωπισμό και συμπυκνώνεται απόλυτα στην εξής διδαχή προς δυτικούς προλεταρίους:

"Καθίστε καλά, βγάλτε το σκασμό και κάντε εξηνταδύο μετάνοιες στον όσιο Αρκάδιο που ζείτε σε καπιταλιστική χώρα."

Μέσα σ'όλα ήρθε και το συλλυπητήριο μήνυμα της Κ.Ε. του ΚΚΕ προς το κυβερνών κόμμα της Β.Κορέας, το οποίο σχολιάστηκε με περισσή "αγάπη" από τα ελληνικά μέσα. Πρόκειται για ένα μάλλον ουδέτερο μήνυμα που περισσότερο τα ιμπεριαλιστικά σχέδια κατά της Β.Κορέας σχολιάζει παρά την ορθότητα του "δρόμου ανάπτυξης που έχει επιλέξει ο λαός της ΛΔ Κορέας".
Θα μπορούσε να έλειπε το συλλυπητήριο μήνυμα; Θα μπορούσε.
Δεν γίνεται όμως να καθορίζεται το ύφος της διεθνούς αλληλογραφίας ενός κόμματος από το αν είναι αρεστό στα τρωκτικά του ηλεκτρονικού και χάρτινου τύπου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το χτεσινό "άρθρο" χαρτογιακά του χρηματιστηρίου που έχει δημοσιεύσει άρθρα-λαχεία του στυλ "Μας χαρίζουνε λεφτά κι εμείς λέμε όχι" και "Ναι, το μνημόνιο ήταν μονόδρομος", ο οποίος πέτυχε ατομικό ρεκόρ σχολιασμού από τους χαρτοκαμμένους του χρηματιστηρίου κάνοντας γιουρούσι στο ΚΚΕ! (Όποιος μαζόχας μπει και το δει θα με αναγνωρίσει σαν τον πιο μοναστερωμένο (αποδοκιμασμένο) σχολιαστή).

Μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση περί Βορείου Κορέας είναι αυτή του Γ.Δελαστίκ εδώ.

Δυο ταυτόχρονες απώλειες

Κάποιες φορές η ιστορία σερβίρει περίεργες συμπτώσεις.
Το σαββατοκύριακο αποχαιρέτησαν το μάταιο τούτο κόσμο ο βορειοκορεάτης φεουδάρχης Κιμ Γιονγκ Ιλ και ο πρώην τσεχοσλοβάκος-λογοτέχνης-αντιφρονούντας-βελουδοπρόεδρος Βάτσλαβ Χάβελ. Πρόκειται για δυο σύμβολα του σύγχρονου κόσμου, τοποθετημένα στα δύο άκρα της καθεστηκυίας κλίμακας αξιών.

Ο πρώτος αναδείχτηκε σε "φωτεινό ηγέτη" της Βορείου Κορέας, διαδεχόμενος τον πατέρα του Κιμ Ιλ Σουνγκ στον θρόνο προεδρικό θώκο. Τώρα που απεβίωσε τη θέση του θα πάρει -με τη σειρά του- ο γιος του Κιμ Γιονγκ Ουν (Κάπου τό'χουμε ξαναδεί αυτό νομίζω και μάλιστα πάρα πολύ κοντά αλλά εκεί έγινε "δημοκρατικά"). Η Βόρειος Κορέα είναι βέβαια μια μυστηριώδης χώρα για την οποία οι πληροφορίες μας προέρχονται αποκλειστικά από τις ανεξάρτητες και φιλαλήθεις πηγές της Δύσης. Δεν γνωρίζουμε επομένως απολύτως τίποτα το θετικό, αν και για να είμαστε ειλικρινείς, η εικόνα του καθεστώτος της δεν πολυφέρνει στο σοσιαλισμό των ονείρων μας. Για τον Κιμ Γιονγκ Ιλ ως άτομο γνωρίζουμε μόνο κάποια πάθη του χαρακτήρα του τα οποία θυμίζουν περισσότερο καρικατούρα "κακού" σε κόμικ της Μάρβελ.

Ο δεύτερος αναδείχτηκε σε εξέχουσα φυσιογνωμία της πολιτικής μετά την "άνοιξη της Πράγας". Η ιδιότητα του αντικαθεστωτικού εξέθρεψε αρκετές εξέχουσες φυσιογνωμίες, όπως ο Λεχ Βαλέσα και ο Μπαρίς Γιέλτσιν, οι περισσότερες εκ των οποίων ηγήθηκαν των χωρών τους μετακομμουνιστικά με μεγάλη επιτυχία. Ο Βάτσλαβ Χάβελ διετέλεσε και λογοτέχνης χαρακτηριζόμενος (από άγνωστο κριτικό) σαν μίγμα Άρθουρ Μίλερ και Νέλσον Μαντέλα (!!) Αν βέβαια ήταν φιλοκαθεστωτικός δεν θα τον ήξερε ούτε ο θυρωρός του. Ένας άλλος στοχαστής του καιρού μας, ο Μπιλ Κλίντον συνέκρινε τον Χάβελ με τον Μαχάτμα Γκάντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Είναι προφανές πως τον Χάβελ τον συνέκριναν με πολλές προσωπικότητες, αμφίβολο όμως είναι αν θα τολμήσουν ποτέ να συγκρίνουν κάποιον με το Χάβελ, κατάμουτρα τουλάχιστον. Η μεγαλύτερη πάντως επιτυχία του ήταν πως παρέλαβε μία χώρα και παρέδωσε δύο. 

Διαβάζω πως οι ευρωπαϊκές χρηματιστηριακές αγορές αντέδρασαν στην είδηση του θανάτου του Κιμ Γιονγκ Ιλ με πτώση, καθώς φοβούνται τον κίνδυνο αστάθειας στην περιοχή. Οι ίδιες οι αγορές, η καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, εμμέσως πλην σαφώς χαρακτηρίζουν τον Κιμ Γιονγκ Ιλ παράγοντα σταθερότητας της κορεατικής χερσονήσου!! Κανένα σέβας πια, κωμωδία τον έκαναν το χαμό του ανθρώπου!

ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ

Γράφει ο διαπρεπής μαρξιστής ιστορικός Ε.Hobsbawm στη συλλογή δοκιμίων "Επαναστάτες":"Το να γίνει κανείς επαναστάτης,θέλει κάμποση απελπισία αλλά επίσης και αρκετή ΕΛΠΙΔΑ"


Αυτό ίσως ερμηνεύει την σημερινή απραξία του λεηλατημένου λαού. Αν υπήρχε ελπίδα ενός ενιαίου ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΥ μετώπου της αριστεράς θα ήταν διαφορετικά.


Ας μείνουν λοιπόν με τα μαγαζάκια τους του 5-10%.

Εορταστικό κλίμα

Χριστουγεννιάτικο δέντρο (πλαστικό):
230 (!) ευρώ (το φωτογράφησα για να το πιστέψω κι ο ίδιος)














Μπαλίτσες για στόλισμα:
4 (!) ευρώ η μία (πλαστικές κι όχι απ' τις ακριβές) επί 20 (ξέρω γω, φτάνουν;) = 80 ευρώ

Λοιπά στολιδοσυμπράγκαλα δέντρου (φωτάκια, αστεράκια κλπ):
90 ευρώ

Μαλακία του να δίνεις 400 ευρώ για μια πλαστικούρα ενώ ο διπλανός σου δεν έχει να φάει:
ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ

Ένα τραγούδι για τους απεργούς της χαλυβουργίας

Σαραντατέσσερις μέρες απεργία!

Ανεξάρτητα από την έκβασή της, η απεργία των χαλυβουργών είναι ήδη νικηφόρα σε αρκετά επίπεδα. Αποδεικνύει πως μέσα σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας οι εργάτες έχουν ψυχή και αντοχή.
Αποδεικνύει πως η αλληλεγγύη μπορεί να μην ξεφτίζει στην πρόσκαιρη συγκίνηση.
Οι απεργοί παλεύουν για τους εαυτούς τους και για εμάς. Θα είναι πολύ άδικο να καρπωθούν τα οφέλη του αγώνα τους όλοι, πλην των ίδιων των αγωνιζόμενων.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, μην ξεχνάμε να το οπλίζουμε.

Τα μουσικά προάστια απήθυναν πρόσκληση συμβολικής επιλογής ενός τραγουδιού αλληλεγγύης στον αγώνα των χαλυβουργών. Επειδή όμως δεν μπορώ να διαλέξω, θα βάλω δύο!

Το πρώτο:

Μουσική Σταύρου Ξαρχάκου - Στίχοι Κώστα Κινδύνη
Από τη "Συλλογή", Απρίλιος 1974.

Και το δεύτερο:
zSHARE - PatriotakiaTouIliou.mp3
Μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου στη συλλογή "Ήλιος ο πρώτος" του Οδυσσέα Ελύτη
Ερμηνεία Σταύρος Πασπαράκης

Στου Δεληβοριά μιαν άκρια

Όσο και να βαραίνει ο ορίζοντας, πάντα θα μπορούμε να ελαφρώνουμε τα μέσα μας.

(Χάρη στο αγαπημένο blog First Time User που μ'έστειλε εδώ)

ΔΕΝ

ΔΕΝ επίκειται ιδιωτικοποίηση δημόσιων νοσοκομείων, λέει το υπουργείο υγείας.

ΔΕΝ έχει γίνει συζήτηση για απολύσεις με την τρόικα, λέει ο γ.γ. του υπουργείου οικονομικών.

ΔΕΝ έχει τεθεί, μέχρι στιγμής, θέμα κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα από την τρόικα, λέει ο υπουργός εργασίας κουτρουμάνης.

ΔΕΝ θα ληφθούν επιπλέον εισπρακτικά μέτρα, λέει ο βενιζέλος.

Να σου κάτσουν βόλι στο στομάχι μωρή*

Είδα ένα βιντεοαπόσπασμα πρωϊνάδικου που κυκλοφόρησε ευρέως, στο οποίο καλεσμένος ξεστόμισε τη λέξη "απεργία" βραχυκυκλώνοντας τις τηλεφακλάνες του πλατώ. Επ' αυτού και άλλων μού'ρθε να γράψω μερικούς αφορισμούς:
Οι εκπομπές πρωϊνού πορνό απευθύνονται σε καταναλωτές οι οποίοι θεωρώ πως εντάσσονται συλλήβδην στην κατηγορία "χαμένη υπόθεση".
Ας υποθέσουμε πως μια ωραία πρωΐα ένας απηυδισμένος απεργός / άνεργος / πεινασμένος καβαλούσε έναν οδοστρωτήρα και ισοπέδωνε τα στούντιο των πρωϊνάδικων μαζί με τον έμψυχο (λέμε τώρα) διάκοσμο (ξαναλέμε τώρα) που φύεται εκεί. Ποια θα ήταν άραγε η αντίδραση των καταναλωτών τηλεσαβούρας;
α. Θα γύριζαν στην ΕΤ1 για να παρακολουθήσουν Μονόγραμμα;
β. Θα έκλειναν την τηλεόραση για να περπατήσουν στη λιακάδα;
γ. Θα επωφελούνταν της ευκαιρίας για να επισκεφτούν τους απεργούς της χαλυβουργίας;
δ. Ή μήπως θα έτρεχαν στο περίπτερο ν'αγοράσουν την εφημερίδα Καπουτσίνο βρίζοντας μέχρι έκτης γενιάς το σόι του παράλογου δράστη;
Το ερώτημα είναι κάλπικο και υποβολιμαίο. Εξάλλου εκτός από την Καπουτσίνο υπάρχει και το Τρίτο Ψέμα, το Παρντόν και άλλα έντυπα πρωϊνάδικα. Όταν τελειώσει η πρέζα του εξαρτημένου δεν τρέχει καρφί στο κέντρο απεξάρτησης, πάει στην πιάτσα να πάρει άλλη. Κι αν δε βρει απ' τη δικιά του παίρνει άλλη μάρκα.

Κι εδώ γεννώνται τα κρίσιμα ερωτήματα. Η επίθεση με πυρηνική βόμβα ή έστω οδοστρωτήρα στα τηλεοπτικά στούντιο είναι επαναστατική πράξη ή χαμένος κόπος; Έχει νόημα να μιλά κανείς για προσπάθεια ευαισθητοποίησης των αδιάφορων ή πρέπει να τους θεωρούμε ως ντε φάκτο αντιπάλους;

Όταν προλεταριοποιήθηκαν βιαίως οι αγροτικοί πληθυσμοί, στο έμπα του 19ου αιώνα, προέκυψε ως "υποπροϊόν" το λούμπεν προλεταριάτο. Στη μαρξιστική του προσέγγιση το λούμπεν προλεταριάτο αποτελούνταν από πάμφτωχα, εξαθλιωμένα, ημιπρολεταριοποιημένα στρώματα, τα οποία ακριβώς λόγω των συνθηκών διαβίωσής τους και της έλλειψης σταθερού πυρήνα κατοικίας δεν είχαν τη δυνατότητα και τη θέληση να οργανωθούν με την υπόλοιπη εργατική τάξη. Αναγκάζονταν δε να καταφεύγουν σε ευκαιριακές, νόμιμες ή παράνομες δραστηριότητες για να επιζήσουν. Βρέθηκαν έτσι μοιραία απέναντι στις προσπάθειες οργάνωσης και ταξικής συνειδητοποίησης του προλεταριάτου, αλλά χρησιμοποιήθηκαν κιόλας στην κατεύθυνση αυτή από την τότε αστική τάξη.
Σήμερα οι συνθήκες είναι διαφορετικές, οι σύγχρονοι λούμπεν δεν φορούν κουρέλια. Οι σύγχρονοι λούμπεν δεν προέκυψαν από βίαιες κοινωνικές διεργασίες αλλά από διαδικασίες δημοπράτησης της ταξικής τους συνείδησης με αντίτιμο χάντρες, καθρεφτάκια και πληθώρα τηλεοπτικής πρέζας. Γι αυτό ακριβώς αποτελούν πολύ ισχυρότερα βαρίδια για τη σύγχρονη εργατική τάξη. Γι αυτό είναι περιττή η κολακεία τους και η επίκληση της λαϊκότητάς τους και απαραίτητη η συνειδητοποίηση του αδιάβατου μεταξύ της δικής τους όχθης και της όχθης όσων δεν εκποίησαν οριστικά την ταξική τους συνείδηση.

Ούτε το σκυλολόι του Καρατζαφέρη, ούτε οι καταναλωτές τηλεσαβούρας είναι λαός, διότι απλά δεν θέλουν να είναι.

(* Με αφορμή μια καθώς πρέπει κυράτσα που επιχειρηματολογούσε με αγανακτισμένο ύφος στο σουβλατζή για την ανάγκη βιαιότερης στάσης των μπάτσων και απαγόρευσης των διαδηλώσεων στο κέντρο)

Οι μπατσοι πουλάνε τη σωφροσύνη

Τρίτη επέτειος σήμερα από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν κυκλώσει το κέντρο της Αθήνας για να τη γιορτάσουν. Εδώ και κανα δίωρο ξεκίνησαν οι στρακαστρούκες. Μιλιούνια βαρυφορτωμένων ΜΑΤατζήδων βρίσκονται διασκορπισμένοι παντού ενώ μερικές εκατοντάδες μαθητών βρίσκονταν πριν από καμιά ώρα στο οδόστρωμα της Λ.Αμαλίας, μπροστά από τη βουλή. Κάμποσοι από αυτούς μετέτρεψαν τα σκαλοπάτια της Μ.Βρεττανίας σε πολεμοφόδια. Οι φρουροί της προστασίας του πολίτη ήταν πάντως μάλλον συγκρατημένοι. Φαίνεται ότι η αύρα Παπαδήμου τους έχει μεταγγίσει φρόνημα κατανόησης και ανεκτικότητας. Χαρακτηριστική η εικόνα μπάτσου που κρατώντας την ασπίδα του ψηλά για να προστατευτεί από τα μάρμαρα πέρασε μια ανήμπορη γριούλα στο απέναντι πεζοδρόμιο ενώ την ίδια ώρα συνάδελφός του έριχνε διακριτικά ένα δίευρο στο ποτήρι ενός αόμματου ζητιάνου.

Από την άλλη, το κράτος έχοντας να αντιμετωπίσει πλέον την οργή ακόμα και των δεκατριάχρονων φρόντισε να προβεί σε μια κίνηση ματ μακράς πνοής. Το υπουργείο υγείας "αναπροσάρμοσε" το τιμολόγιο των δημόσιων μαιευτηρίων ορίζοντας το κόστος του φυσιολογικού τοκετού σε 950€ και της καισαρικής σε 1.500€. Με τη μελετημένη αυτή κίνηση, οι υποψήφιοι γονείς μελλοντικών ταραχοποιών θα στραφούν στην αντισύλληψη ή την αυτοϊκανοποίηση και έτσι την 6η Δεκεμβρίου του 2024 οι μπάτσοι θα γλυτώσουν τις διπλοβάρδιες και τις τενοντίτιδες από την παρατεταμένη άρση ασπιδών και θα μπορούν απερίσπαστοι να παίζουν στριπ πόκερ μέσα στις κλούβες τους.

Καλέ μου πιτσιρίκο, είσαι είκοσι μέτρα οφ-σάϊντ...

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ωραίο να περιμένεις τον άλλο στη γωνία.

Ιδίως όταν πρόκειται για ταλαντούχο, και εκ των πρωτοπόρων στον τομέα του, με αιχμηρή αίσθηση του χιούμορ και οξυμένη αντίληψη των πραγμάτων. Ένα μπλόγκερ που έχει γράψει καταπληκτικά κείμενα.
Ίσως είναι και λίγο μικρόψυχο όταν εσύ δεν έχεις το ένα εκατομμυριοστό της αναγνωσιμότητάς του.
Όμως.
Τους τελευταίους μήνες η φαγούρα του είναι έντονη.
Την αποδίδει κανείς, καλόπιστα, σε διαφορά ανάγνωσης και ερμηνείας τω γεγονότων. Σε πικρία ίσως. Σε ένα αίσθημα προδοσίας σε σχέση με αυτό που ο καθένας προσδοκά από το "δικό του" ΚΚΕ. Αυτό που "απομακρύνθηκε από αυτόν" όπως έλεγε άλλοτε με περισσή μετριοφροσύνη ο Χάρυ Κλύνν.

Ο πιτσιρίκος λοιπόν ανακάλυψε την απεργία της Χαλυβουργίας Ελλάδος.
Και ανακάλυψε πως "δεν την καπελώνει κανα ΠΑΜΕ και γι'αυτό δεν παίζει στο Ριζοσπάστη"!!

Το σκέφτηκα αρκετές φορές τελευταία αλλά μου φαίνεται πια αρκετά πιθανό.
Ακόμα και ένας πιτσιρίκος μπορεί να φέρει σε πέρας μια εργολαβία με μεγάλη επιτυχία.

(Τουλάχιστον κάποιοι από τους αναγνώστες του ίσως πρωτακούσουν για τον αγώνα των απεργών και τον ενισχύσουν οικονομικά)

Χριστούγεννα στη Χαλυβουργία!

33 μέρες απεργία.
Αυτή τη στιγμή οι ηρωϊκοί απεργοί κατεβαίνουν την Πανεπιστημίου.
"Χριστούγεννα θα κάνουμε στη Χαλυβουργία" φωνάζουν.
ΚΙ ΕΜΕΙΣ!

Πρωτομηνιά χωρίς πολλές εκπλήξεις

Δεν πλημμύρισαν οι δρόμοι της Αθήνας, παρά τις μεγάλες διαδηλώσεις που έγιναν. Μάλλον ήταν αναμενόμενο, για αρκετούς λόγους:

•  Μεγάλη μερίδα του λαού αντιλαμβάνεται τον αγώνα κατά των μέτρων σαν μία μάχη που κρίνεται με συνοπτικές διαδικασίες. Όταν βλέπει πως το αυτί των κυβερνώντων δεν ιδρώνει τόσο εύκολα, απογοητεύεται και χάνει την πίστη της στο ενδεχόμενο της νίκης. Η μερίδα αυτή κατά κανόνα δεν έχει ιδιαίτερο καημό να ανατραπεί ο καπιταλισμός αλλά να περιοριστεί η επιθετικότητά του. Δεν βλέπει την σύγκρουση συμφερόντων καπιταλιστών και εργαζόμενων σαν μακροχρόνιο ταξικό πόλεμο αλλά προτιμά να ασχολείται με τα πρόσωπα.

• Η αναμενόμενη εξαφάνιση των "αγανακτισμένων" απογοήτευσε αρκετούς εποχικούς διαδηλωτές που στήριζαν τις ελπίδες τους στον καλλωπισμό του καπιταλισμού μέσα από φεστιβαλικές διεργασίες.

•  Η κυβερνητική αλλαγή, όσο κι αν είναι ηλίου φαεινότερο ποιους εξυπηρετεί, πασπάλισε με στάχτη τα μάτια μεγάλης μερίδας του λαού. Όσο κι αν δεν μας αρέσει, αυτή η μερίδα είναι χαμένη υπόθεση.

Είναι τόσο οφθαλμοφανής ο λόγος για τον οποίο σήμερα δεν έγινε το παραμικρό συγκρουσιακό επεισόδιο που καταντά γελοίο. Η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου έπρεπε να δείξει πως έχει αγνές προθέσεις. Έπρεπε επίσης να δείξει πως τα φασισταριά που την απαρτίζουν είναι σύγχρονοι φιλοευρωπαίοι στοχαστές. Δεν θα επέτρεπε σε καμία περίπτωση να συνδεθεί η έναρξη της θητείας Παπαδήμου με δακρυγόνα και τραυματισμούς.
Αυτό όμως ήταν το αυτονόητο και αναμενόμενο. Αυτοί που οφείλουν κάποια απάντηση είναι οι "υπερεπαναστάτες" και όσοι χαρακτηρίζουν τους κουκουλοφόρους ως αγνούς αναρχικούς. Γιατί δεν έκαναν την επανάστασή τους ούτε σήμερα; Ούτε το ΠΑΜΕ "προστάτευε" τη βουλή, ούτε ιδιαίτερου πλήθους αστυνομικές δυνάμεις τη φύλαγαν. Ρητορικό είναι το ερώτημα βεβαίως. Οι κυβερνητικοί, έτσι κι αλλιώς, ήταν ήδη ξεσκέπαστοι. Απ' ότι φαίνεται όμως, ο δεκεμβριάτικος αέρας πήρε το επαναστατικό πάπλωμα και των μαρμαροφόρων "αντιεξουσιαστών".

Εχει πολλή πλάκα η επιλογή του κυβερνητικού εκπροσώπου. Αν όμως η κυβέρνηση είχε χιούμορ θα όριζε τον Μανώλη και όχι τον Παντελή.

Ακόμα περισσότερη πλάκα έχουν οι αντιδράσεις για τα λεχθέντα του Πάγκαλου. Είναι σα να μπαίνει κανείς στο WC από το οποίο προ ολίγου βγήκε ο αντιπρόεδρος και να αναλύει αυτά που άφησε ξεχνώντας να τραβήξει το καζανάκι. Η χρησιμότητα του Πάγκαλου αυτή είναι. Να αμολάει παντού τα προϊόντα της πνευματικής του πέψης και να απολαμβάνει τις αντιδράσεις των ταλαιπωρούμενων από τις οσμές. Να καλλιεργεί εν τέλει τη λογική της ευθύνης των προσώπων και όχι των πολιτικών που αυτά υπηρετούν.

Όλοι στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο

Βγάλτε όσα σενάρια θέλετε για "μεγάλης κλίμακας επικείμενο τρομοκρατικό χτύπημα". Νά 'χει ν' ασχολείται το σκυλολόι των καθεστωτικών ΜΜΕ και τα ζόμπι που ακόμα εξημερώνονται από αυτά.

Τρομοκρατία όμως είναι το καθεστώς στο οποίο ζει ο άνεργος, ο μεροκαματιάρης, ο πολύτεκνος, ο συνταξιούχος, ο ασθενής.
Τρομοκρατία είναι η αβάντα που δίνετε στους εργοδότες να ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους με την απειλή της ανεργίας.
Τρομοκρατία είναι η όλο αυξανόμενη πείνα. Το αδιέξοδο των πεινασμένων.
Τρομοκρατία είναι τα χαράτσια, οι απειλές κατά της ελευθερίας και της όποιας περιουσίας των χρωστούντων άνω του πεντοχίλιαρου στο κράτος.
Τρομοκρατία είναι τα συνεχή ψεύδη με τα οποία προσπαθείτε να πείσετε τον κόσμο για την αναγκαιότητα της υπακοής, της συναίνεσης, της έκτης, έβδομης και εκατοστής δέκατης όγδοης δόσης δανειακής μεθαδόνης.
Τρομοκρατία είναι οι ορδές των γκλομποφόρων πραιτωριανών και των μαρμαροφόρων συμπαικτών τους.
Τρομοκρατία είναι οι συνθήκες εργασίας στα κάτεργα σαν αυτό της Χαλυβουργίας Ελλάδος που αποκαλύφτηκε γι' ακόμα μια φορά χτες.

Δεν τρομοκρατούμαστε πια.
Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, μόνο τις αλυσίδες μας. Τα στρασσάκια που τις στόλιζαν τα χάσαμε ήδη.
Όλοι στην αυριανή απεργία με μπροστάρηδες τους λεβέντες χαλυβουργούς. Να γίνει όλη η Αθήνα μια διαδήλωση.

Μαριάννα Ξενάκη (1938-), χαρακτικό, "Η απεργία" σε σχέδια Α.Τάσσου.

Κεντρική είσοδος δημαρχείου Βόλου

(εκεί όπου οι χαλυβουργοί του τοπικού εργοστασίου της Χαλυβουργίας Ελλάδος υπέκυψαν αμαχητί στους εκβιασμούς της εργοδοσίας)

Τάσσος Αλεβίζος (1914-1985), χαρακτικό, "Γοργοπόταμος"

(την 69η επέτειο από την ανατίναξη της γέφυράς του γιορτάσαμε στις 25 Νοέμβρη)

Δημόσια δωρεάν υγεία και άλλα κρύα κυβερνητικά ανέκδοτα

Το μόνο δημόσιο Παιδοκαρδιοχειρουργικό Κέντρο στην Ελλάδα είναι αυτό του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία». Γύρω από το κέντρο αυτό παίχτηκε πριν από ακριβώς ένα μήνα ένα άθλιο παιχνίδι εντυπώσεων από τον υπουργό Υγείας και Λυματολάσπης Λοβέρδο.

Ο υπουργός είχε αξιοποιήσει "πληροφορίες" για "πρόκληση δυσλειτουργιών" από τους  παιδοκαρδιοχειρουργούς του κέντρου και τους έθεσε σε αργία. Έχοντας μάλιστα ιδιαίτερα φορτωμένο πρόγραμμα και πλήθος ανελλειμένων υποχρεώσεων λασποδιάρρειας, ξέχασε να τους αντικαταστήσει και το Κέντρο παραμένει κλειστό.

Αμέσως μετά τη ροή του ποταμού λάσπης που με ιδιαίτερη προθυμία αναπαρήγαγαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ τηλεόρασης και διαδικτύου και αναμάσησαν οι στρατιές των εθισμένων στην ταγματασφαλητεία followers τους, γονείς 130 παιδιών με καρδιοπάθειες είχαν στείλει επιστολή στήριξης των διωκόμενων γιατρών και καταγγελίας της μεθόδευσης κλεισίματος του κέντρου.

Σήμερα, 234 γονείς παιδιών με καρδιοπάθειες επανέρχονται καταγγέλοντας τις ανακρίβειες Λοβέρδου στη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής και αποκαλύπτοντας πως οι υποσχέσεις περί δωρεάν νοσηλίας των παιδιών στο Ωνάσειο αποδεικνύονται κούφιες αφού τους ζητήθηκαν από 7 έως και 40 χιλιάδες ευρώ για να γίνουν τα χειρουργεία. Ταυτόχρονα απαιτούν την άμεση επαναλειτουργία του Παιδοκαρδιοχειρουργικού Κέντρου.

Το μαύρο μέτωπο της κυβέρνησης έχει σε πρώτη προτεραιότητα τη διαφύλαξη των κερδών των ιδιωτικών ιατρικών κέντρων. Στο πλαίσιο αυτό αφήνει τα άρρωστα παιδιά στην τύχη τους ή στη "στοργική" αγκαλιά της διαφημιστικής φιλανθρωπίας, όπως εξάλλου στερεί από ευρείες κατηγορίες ασθενών τη δυνατότητα να λαμβάνουν δωρεάν φαρμακευτική περίθαλψη. Φάρμακα απαραίτητα για την επιβίωση καρκινοπαθών βγαίνουν από τις λίστες κι ακόμα και για τις κορτιζόνες πρέπει ο ασθενής να τα σκάει λιανικώς.

Χτες προστέθηκε και η απαραίτητη φορολογική σαντιγύ με την επικείμενη κατάργηση των εκπτώσεων για τις ιατρικές και νοσοκομειακές δαπάνες. Μαζί με ένα πλήθος ακόμα φοροκαρπαζιών.

Η κυβερνητική αλητεία δεν γνωρίζει όρια. Το μαύρο μέτωπο δεν χρειάζεται καλλωπισμό αλλά ανατροπή.

Update 30/11/11
Ο Λοβέρδος σήμερα απάντησε πως η καταγγελία των 234 γονέων είναι "χυδαία" και πως "παίζουν το παιχνίδι ανθρώπων που έχουν παραβιάσει τον όρκο στον Ιπποκράτη και δεν σέβονται αυτό που το ΕΣΥ τους προσφέρει".
Συγχαρητήρια στις εκατόν τόσες χιλιάδες θαυμαστών του που τον σταύρωσαν.

ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΙΣ

Η Απεργία στη Χαλυβουργία Ελλάδος μας αφορά όλους μας.


Σήμερα πήγα στην Εθνική με σκοπό να ενισχύσω αυτούς τους γενναίους εργαζομένους.Ο Λογαριασμός είχε όνομα φυσικού προσώπου και όχι πχ σωματείου.Κόλλησα,πήρα τηλέφωνο το Στρατολάτη,αν μπορεί να διασταυρώσει και να επαληθεύσει το λογαριασμό.Όσο περίμενα δίπλα στο γκισέ ήρθαν άλλοι δύο για τον ίδιο σκοπό,και έφυγαν χωρίς να καταθέσουν,διότι ο λογαρισμός ήταν φυσικού προσώπου.Προσπάθησα να επιβεβαιώσω το λογαριασμό από διάφορες πηγές και στάθηκε αδύνατο.Έτσι αποφάσισα να πάω εκεί. Καλύτερα.

Δίνω λοιπόν πληροφορίες και εντυπώσεις.

• Πράγματι αυτός είναι ο λογαριασμός (εθνική 200/623301-52)και έγινε για λόγους παράκαμψης τραπεζικής γραφειοκρατίας .
• τηλέφωνο επικοινωνίας Πύλης 210-5570829 και τηλ-φαξ 210-5578360
• Οι άνθρωποι εκεί χαίρονται πολύ με την επίσκεψη συμπαράστασης.Το χρειάζονται. Μου είπε ο πρόεδρος Λιάκος Δημ.:"...'Εχω βουρκώσει πολλές φορές αυτές τις μέρες απο την αγάπη και τη συμπαράσταση του κόσμου..."και μου πρόσφεραν τσίπουρο αναγγέλοντας την υποστήριξη και τις ευχαριστίες.
• Μου είπαν για τα κωλοκάναλα που έχουν εξαφανίσει οποιαδήποτε αναφορά. Ένας εργαζόμενος μου λέει :"Η κόρη μου έστειλε mail στον Παπαδάκη γι΄αυτό και της απάντησε ότι η απεργία έχει λήξει!!! "
• Για όσους δεν ξέρουν που ακριβώς είναι:Από Αθήνα μετά το Δαφνί στο δεξιό ρεύμα του δρόμου μετά την παραλία του Ασπροπύργου.
• Χρειάζονται την παρουσία μας εκεί.Το είδα ,το ένιωσα, πόσο κουράγιο τους δίνει.Πηγαίνετε έστω και σαν εκδρομή.

Επαγρύπνηση και προσοχή

Ο αγώνας των χαλυβουργών έκλεισε ήδη 24 μέρες.
Μέχρι στιγμής το καθεστώς και οι κάθε λογής τραμπούκοι του, με κύρια αιχμή τα ΜΜΕ, δεν έχουν ασχοληθεί με την απεργία. Προτιμούν να την αποσιωπούν· αυτό είναι συνήθως το πρώτο τους μέτρο ενάντια σε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση. Το δεύτερο, στο οποίο έχουν ξεχωριστό ταλέντο, είναι η συκοφάντηση.
Έχω την εντύπωση πως η απεργία των χαλυβουργών είναι η πιο μαζική και μακροχρόνια απεργία σε χώρο εργασίας του ιδιωτικού τομέα της τελευταίας εικοσαετίας. Όσο περνούν οι μέρες και ενισχύεται η αλληλεγγύη, όσων τουλάχιστον έχουν συνείδηση της ανάγκης της, τόσο πιστεύω πως πλησιάζει η αντίδραση αυτών που ενοχλούνται.
Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια.
Δεν πρόκειται να περιοριστούν στην αναμονή της κόπωσης των απεργών, όχι τουλάχιστον όσο φουντώνει η συμπαράσταση στον αγώνα τους.
Οι επαγγελματίες λασπολόγοι δεν χρειάζονται πολλά για να ξεκινήσουν τη λασποδιάρροια. Αρκούν μικρές, ασήμαντες αφορμές. Μια μικρή κλωστή ανθρώπινης αδυναμίας μπορεί στα χέρια τους να γίνει παλαμάρι.
Στα δικά μας χέρια, όσων τουλάχιστον είμαστε απ'έξω, βρίσκεται η υποχρέωση να περιορίσουμε την κόπωση των απεργών που μοιραία, κάποια στιγμή, θα έρθει. Και να είμαστε έτοιμοι για το αλύχτισμα των σκυλιών, έτοιμοι να το αναγνωρίσουμε και να το αποκρούσουμε όταν θα έρθει μεταμφιεσμένο σε αυθόρμητο βέλασμα.

Together we stand, divided we fall

Μετεξεταστέα εργατική τάξη, πάμε πάλι από το άλφα. Λήμμα πρώτο: "αλληλεγγύη"

Όταν τετρακόσιοι εργαζόμενοι σηκώνουν στις πλάτες τους την τιμή της εργατικής τάξης, πληρώνοντας το τίμημα μιας πολυήμερης απεργίας εν μέσω αντεργατικής θύελλας, η έκβαση του αγώνα τους αφορά όλο τον κόσμο της εργασίας. Όταν τετρακόσιες μισθοσυντήρητες οικογένειες μένουν ήδη επί σχεδόν ένα μήνα χωρίς εισόδημα, βάζοντας τις άμεσες ανάγκες των παιδιών τους σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην ανάγκη να αντισταθούν στην κατεδάφιση της ζωής τους, αγωνίζονται για λογαριασμό όλων όσων οι ζωές κατεδαφίζονται για να σωθεί ο καπιταλισμός.
Γι' αυτό ο αγώνας των χαλυβουργών έχει τέτοια σημασία. Η νίκη τους θα αποδείξει πως ο αγώνας μπορεί να έχει και απτό αποτέλεσμα εκτός από ηθική αξία. Θα ανοίξει μια χαραμάδα φωτός για κάθε αγωνιστική διεκδίκηση της εργατικής τάξης. Η ήττα τους όμως θα καταδείξει πως η εργατική τάξη είναι ακόμα ανώριμη για να διεκδικήσει τη χειραφέτησή της. Δεν θα είναι τόσο ήττα των απεργών -αυτοί τουλάχιστον θα έχουν παλέψει- όσο ήττα όσων από εμάς προσθέτουμε το βάρος των προσδοκιών μας στις ήδη φορτωμένες πλάτες τους. Χωρίς επί της ουσίας να κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να ελπίζουμε να νικήσουν για να έχουμε θέμα συζήτησης γύρω από το τραπέζι με τα εσπρεσσάκια μας.

Ώρα 12:48 Μόλις πέρασε η πορεία των απεργών μπροστά από την πλατεία Κοραή. Οι περαστικοί εργαζόμενοι της γειτονιάς δεν γυρνούν καν το βλέμμα τους, αρκετοί πίνουν τον καφέ τους, μερικές δεκάδες μόλις ορθίων παρακολουθήσαμε τη διέλευση της πορείας.
Δε μας αγγίζουν οι αγώνες, η εργατική τάξη δεν γνωρίζει τις λέξεις "αλληλεγγύη" και "συμπαράσταση". Μα, τι μαλακίες λέω; Δεν γνωρίζει καν ότι είναι εργατική τάξη.

Υ.Γ. Το ΠΑΜΕ πρωτοστατεί στον αγώνα των χαλυβουργών. Αυτός είναι ο ρόλος του και οφείλει να είναι εργατική πρωτοπορία στην πράξη. Είναι όμως η πορεία των χαλυβουργών κατάλληλη ευκαιρία για να διατίθενται κουπόνια του Κόμματος;

Η οικονομική θεωρία "του πούστη"

Παρακαλώ μην κάνετε σεξιστικούς συνειρμούς, ο τίτλος θα αποσαφηνιστεί στον επίλογο.
Σήμερα κατατέθηκε στη βουλή ο προϋπολογισμός του 2012. Επιγραμματικά προβλέπει τα εξής:

• Αρνητικό ρυθμό (sic) ανάπτυξης της οικονομίας, ύφεση δηλαδή της τάξης του 2,8%, από 5,5% στο οποίο αναμένεται να κλείσει το 2011.
• Μείωση του ελλείματος γενικής κυβέρνησης στο 5,4% του ΑΕΠ, από 9% στο οποίο αναμένεται να κλείσει το 2011. 
• Πρωτογενές πλεόνασμα 2,18δις ευρώ ή 1% του ΑΕΠ αντί πρωτογενούς ελλείματος 4,58δις ευρώ ή 2,1% του ΑΕΠ στο οποίο αναμένεται να κλείσει το 2011. Ο όρος πρωτογενές αφορά στο έλλειμα/πλεόνασμα προ τοκοχρεωλυσίων.
• Αύξηση του ποσοστού ανεργίας στο 17,1% του εργατικού δυναμικού.

Βλέποντας τα παραπάνω μου δημιουργήθηκαν πολλές απορίες:
Πως είναι δυνατόν, τη στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία των επιχειρήσεων βρίσκεται στην αναζήτηση του καλύτερου διακανονισμού για αγορά λουκέτων και οι εργαζόμενοι αναρωτιούνται για το αν θα καταφέρουν τα Χριστούγεννα να εισπράξουν επιτέλους το δώρο Πάσχα, να πιστεύει κανείς πως ο ρυθμός "ανάπτυξης" της οικονομίας θα έχει το 2012 μειωμένο αρνητικό ρυθμό;
Πως είναι δυνατόν να περιμένει η κυβέρνηση να εισπράξει 58 δις ευρώ το 2012 τη στιγμή που μέσα στο 2011 έχει αναθεωρήσει τρεις φορές το στόχο της και στο δεκάμηνο του έτους έχουν εισπραχθεί 39,2δις εκ των 53,7δις που έχουν προϋπολογιστεί για το έτος;
Πως είναι δυνατόν, τη στιγμή που η ανεργία τον Αύγουστο του 2011 τρέχει ήδη με 18,4% και ο ρυθμός των νέων απολύσεων ακολουθεί εκθετική κατανομή να μιλάμε για μείωση της ανεργίας το 2012, επικαλούμενοι μάλιστα για τα μάτια του κόσμου μια μίνι μεσοσταθμική αύξηση; Όταν μάλιστα το 2012 αναμένεται να φέρει καταιγίδα απολύσεων στο δημόσιο;

Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές. Προφανώς.
Ο προϋπολογισμός είναι γελοίος κι εξόφθαλμα ψευδής. Δε χρειάζονται MBA, CSI και TWA για να το καταλάβει κανείς.
Ή όπως είπε μια συναδέλφισσα, έφτιαξαν ένα εξελάκι, κότσαραν στη συνάρτηση μια τιμή 1% για πρωτογενές πλεόνασμα κι έκαναν την εξής επιστημονική παραδοχή:
"Του πούστη! Δε θα βγει ο προϋπολογισμός;"

Το ψέμα και τα κοντά (ή κομμένα;) ποδάρια

Τα γονίδια του καθεστωτικού τύπου, μαζί με την ανάγκη να πουλήσουν καμιά "ευχάριστη" είδηση οδηγούν σε πρωτοσέλιδα σαν το παραπάνω.
"Παγώνουν!"
"Ανάσα!"
Το πανηγύρι στήθηκε επειδή βγήκε δικαστική απόφαση που απαγόρευσε στη ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα σε πελάτη της ο οποίος έλαβε λογαριασμό με λανθασμένο υπολογισμό φόρου ακινήτων.
Πως; Είναι αυτονόητο ότι αν σου προκύπτει φόρος κλίμακας 100 ευρώ και σου στείλουν μπιλιέτο να πληρώσεις 1000 δεν θα το πληρώσεις;
Αμ, δε. Δεν είναι αυτονόητο. Είναι ευκαιρία για παραπληροφόρηση και ψέμματα από τα κοράκια της εξουσίας. Τα χαράτσια δεν παγώνουν με παραπλανητικά πρωτοσέλιδα. Παγώνουν με συντονισμό και αγώνα από το λαό.

Ωστόσο, επειδή είμαστε σφαιρικοί και ακριβοδίκαιοι δημοσιεύουμε σήμερα σε απολειστικότητα το αυριανό πρωτοσέλιδο της εκλεκτής φυλλάδας που θα έχει νέους πανηγυρισμούς:

Δεν πάτε να δεσοξυριβοζονουκλεϊνιθείτε;

Δεν χρειαζόταν εισαγγελική γνωμάτευση για να πειστούμε πως η άποψη της εξουσίας είναι ότι "οι ατομικές ελευθερίες δεν είναι, ούτε μπορεί να είναι, απεριόριστες". Η δικαστική εξουσία αποφάσισε πως οι διωκτικές (άκου επιθετικό προσδιορισμό) αρχές νομιμοποιούνται πλέον να παίρνουν με τη βία DNA υπόπτων για την τέλεση κακουργηματικών αλλά και πλημμεληματικών πράξεων. Η λογική είναι κρυστάλινη, όλοι οι πολίτες είναι εν δυνάμει εγκληματίες. Δεν πλήρωσες το νταβατζηλίκι στα διόδια; Συλλαμβάνεσαι και το DNA σου καταχωρείται στo CSI Ambelokipi για τα περαιτέρω. Και ίσως εκεί οι μπατσοεπιστήμονες να ταυτοποιήσουν τα δεσοξυριβοζονουκλεϊνικά σου αποτυπώματα στο αποτσίγαρο που πέταξες στο καλάθι του no smoking γραφείου σου ή -κακομοίρη μου- στα πλήκτρα του πληκτρολογίου απ' όπου έγραψες "Βία στη βία της εξουσίας". Αν δεν το πήρες ακόμα χαμπάρι, την πούτσισες.
Ο δικαστής που γνωμάτευσε τα παραπάνω δεν είναι κακός άνθρωπος. "Η απόσπαση ομολογίας με βασανιστήρια δεν συγχωρείται επ'ουδενί", τονίζει. Οπότε τουλάχιστον γλυτώνεις τη φάλαγγα. Αρκεί μια τρίχα σου ή μια παρανυχίδα που καλό είναι να τις παραδόσεις οικειοθελώς για να μην σε πονέσουν. Γιατί τις δυστροπίες δεν τις ανέχονται. Όπως λέει κι ο καλός δικαστής: "Είναι σαφές ότι η εκτέλεση της υποχρέωσης του διωκτικού οργάνου δεν εξαρτάται από τη θέληση του κατηγορουμένου, ο οποίος υποχρεούται να ανεχθεί τη λήψη του γενετικού υλικού και σε περίπτωση δυστροπίας, τη διά της αναγκαίας βίας λήψη αυτού".
Το σάπιο καπιταλιστικό καθεστώς δεν καταργεί μόνο τα εργατικά δικαιώματα. Το μενού της ισοπέδωσης περιλαμβάνει όλες τις βασικές ατομικές ελευθερίες. Η γελοία επίφαση νομιμότητας που στρογγυλοκάθεται στην πρόληψη παράνομων πράξεων και στο πεπερασμένο των ελευθεριών, καθίσταται τραγικά γελοιωδέστερη στην εναιώρηση τεκμαρτών συμπερασμάτων ότι αν οι πολίτες είχαν την ελευθερία να μην φακελώνονται γενετικώς θα έκαναν κάποιου είδους κατάχρησή της, αλληλοβιαζόμενοι ίσως ή ληστεύοντας γριούλες στις ουρές του ΙΚΑ.
Οι νομοθέτες και οι κυβερνήτες νομίζουν πως η γελοιότητα θα λειτουργεί εσαεί ως τεκμήριο, ή έστω κολυμπήθρα, αθωότητας. Το λευκό τους όμως είναι ανεξίτηλα κίτρινο.

Η συγκυβέρνηση και οι χαρούμενες φουσκίτσες

Καλέ, μη σπρώχνεστε, όλοι θα δροσιστείτε απ' τις φουσκίτσες.

(Αλλά μου φαίνεται πως θα το αναψυκτικό θα το πιεί ο χοντρός)

Τι τίς θες τις εκλογές αφού λες μονάχα γιες;

Η κοινή γνώμη ενθουσιάστηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, από τον καλλίγραμμο σκελετό των γυαλιών του διορισμένου πρωθυπουργού με το χαμόγελο της Τζοκόντα. Οι δημοσκοπήσεις που κυκλοφόρησαν είναι κατά πολλούς κατασκευασμένες και επιχειρούν να διαμορφώσουν παρά να καταγράψουν τις τάσεις της κοινής γνώμης. Ασφαλώς έτσι είναι, παρ' όλα αυτά δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε πως η κοινή γνώμη περιμένει με ιδιαίτερη προθυμία την καταγραφή των τάσεών της προκειμένου να τις υιοθετήσει. Έτσι λοιπόν τρεις στους τέσσερις καταχάρηκαν με τον διορισμό Παπαδήμου και τη συναίνεση των δικομματικών κοκοριών. Ταυτόχρονα το 60% θεωρεί πως η νέα κυβέρνηση δεν θα καταφέρει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας (τα δικά τους νομίζουν αλλά η ερώτηση αφορά στις τράπεζες). Αν το απλώσουμε λιγάκι και υποθέσουμε πως αυτό το 60% περιλαμβάνει και τον έναν στους τέσσερις που δεν πανηγυρίζει από τη συναίνεση καταλήγουμε πως ένα 30% του ερωτώμενου δείγματος χαίρεται για τη συναίνεση χωρίς να ελπίζει σε οποιαδήποτε βελτίωση της ζωής του. Δε μιλάμε βέβαια για νέα ήθη και πολιτικό πολιτισμό αλλά για μαλάκες με περικεφαλαία και κοκκορόφτερα. Αν τα φορούσαν κιόλας, η πιλοποιία θα ανθούσε.
Αντίστοιχα, η πλειοψηφία των ερωτώμενων αποδέχονται με ανακούφιση το νέο σύστημα διορισμού των κυβερνητών με τη διαδικασία της μεταξύ τους διαβούλευσης και επιθυμούν να μη γίνουν τώρα εκλογές. Η τάση αυτή τεκμηριώνει την ωρίμανση της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας καθώς οι περισσότεροι ψηφοφόροι έχουν καταλάβει πως είναι ταγάρια και αντί να παίρνουν έτοιμο και σταυρωμένο ψηφοδέλτιο και να τρέχουν σε σκοτεινά παραβάν με κίνδυνο να τους βιάσει κανας νταρβαντωμένος δικαστικός αντιπρόσωπος, είναι προτιμότερο να ψηφίζουν καταλληλότερους στην Φάπα Ρισέρτς.

Και μια και μερακλώσαμε με τόσες χαρές

Ένα χρονικό

Το βιβλίο του Λυγερού που κυκλοφόρησε είναι ένα ενδιαφέρον χρονικό των τελευταίων χρόνων.Μια καταγραφή της πληθώρας των γεγονότων,ψεμάτων,γελοιοτήτων κλπ που ζήσαμε αλλά λόγω της πληθώρας των ίσως ξεχνάμε.

Αυτό που βρίσκω να λείπει είναι το σκοτεινό παρασκήνιο που σίγουρα υπήρχε και υπάρχει μιας και εμπλέκονται τόσα συμφέροντα,λέσχες,δομές,εξουσίες, κόμματα και ανθρωπάκια .Όμως αυτό ίσως είναι αρμοδιότητα των ιστορικών του μέλλοντος

Λευκοί καπνοί στην Αθήνα

Από το μέγαρο Μαξίμου βγαίνει ο λευκός καπνός της επιλογής του πρώτου διορισμένου πρωθυπουργού μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (ή τανκς) το 1974.

Με την επίσημη ανεργία τον Αύγουστο να έχει σκαρφαλώσει στο 18,4% (κι ένας θεός ξέρει που το φθινόπωρο), τις τιμές να αιωρούνται στη στρατόσφαιρα και τα μεροκάματα σε ελεύθερη πτώση, οι Αθηναίοι αναγκάζονται να καπνίζουν το σολωμό τους στο ύπαιθρο.

 

Οι πολίτες εύχονται για την ευστάθεια της νέας, ελέω ΔΝΤ, κυβέρνησης.

Ημερολόγιο καταστρώματος εν μέσω τρικυμίας- μέρος Γ': Το ταξικό κίνημα

Αν οι "αγανακτισμένοι" αντιμετωπίστηκαν από τους τελάληδες της εξουσίας με μια σχετική "επιείκεια", το ταξικό κίνημα αποτελεί γι'αυτούς σε σταθερή βάση το κόκκινο πανί. Ίσως γιατί κάθε λαϊκή διαμαρτυρία αντιμετωπίζεται διαφορετικά· οι αυθόρμητες παίρνουν μπόνους πόιντς ενώ οι οργανωμένες τιμωρούνται με πόιντ σύστεμ. Όπως κι αν έχει, για το ταξικό κίνημα οι κινητοποιήσεις του τελευταίου έτους δεν είναι το βάπτισμα του πυρός. Είναι ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί για την επίτευξη των στόχων του. Όχι απαραίτητα το πιο σημαντικό καθώς προμετωπίδα της συγκρότησής του είναι η ισχυροποίηση σε ταξική κατεύθυνση των συνδικάτων.

'Hδη από την Πρωτομαγιά του 2002 (αν δεν απατώμαι) το ΠΑΜΕ έχει επιλέξει να οργανώνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις από τις υπόλοιπες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η τακτική αυτή έχει δώσει λαβή σε σχολιασμούς περί "αυτιστικού", "σεχταριστικού", "φοβικού", μέχρι και "διασπαστικού" ΚΚΕ/ΠΑΜΕ. Στις τάξεις των επικριτών μπορεί να συναντήσει κανείς από επαγγελματίες υβριστές μέχρι ανθρώπους που έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Γεγονός είναι πως έχουν τα επιχειρήματά τους, άλλα τόσα έχουν και οι κρινόμενοι. Οι πρώτοι διατείνονται πως οι χωριστές συγκεντρώσεις αποδυναμώνουν τη δυναμική των κινητοποιήσεων, λειτουργούν στην κατεύθυνση της "καταγραφής δυνάμεων" και δηλώνουν υπεροψία προς τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Οι έτεροι θεωρούν πως η συμπόρευση με τον καθεστωτικό συνδικαλισμό θα αποτελούσε ντε φάκτο νομιμοποίηση των ενδοτικών πρακτικών του τελευταίου από το ταξικό μέτωπο. Σκοπός πάντως αυτού του σημειώματος δεν είναι να αναπτύξει εξαντλητικά τα επιχειρήματα υπεράσπισης και πολιτικής αγωγής αλλά να αφουγκραστεί τον αντίχτυπο των τακτικών του ταξικού κινήματος στην κοινωνία. Σ' αυτό το πλαίσιο οι χωριστές συγκεντρώσεις πέρα από το μέτωπο με τον κυβερνητικό συνδικαλισμό ευκαιρίας αντικατοπτρίζουν και και την πάγια "αντιοπορτουνιστική" προσήλωση του ΚΚΕ. Μια στάση καταγγελίας των υπολοίπων αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, αμφισβητήσιμης ανάγκης ως προς την έντασή και συχνότητά της, κατά την άποψή μου. Η οποία ομολογουμένως δεν ξεφεύγει στο βαθμό να συστοιχίζει τους "οπορτουνιστές" με τα λοιπά αστικά κόμματα. Η όξυνση της "οπορτουνιστολογίας" είναι βλαπτική στο βαθμό που αφ' ενός μέσω της διαρκούς επανάληψης και αφ' ετέρου της σκόπιμης υπερπροβολής της από τα ΜΜΕ θρέφει τα φοβικά αντανακλαστικά μεγάλου κομματιού της κοινωνίας προς τη λεγόμενη "ξύλινη συνθηματολογία" και δημιουργεί μια πλαστή εικόνα ενός ταξικού κινήματος που ιεραρχεί την πάλη κατά των "όμορων" δυνάμεων ψηλότερα από αυτή κατά του καπιταλιστικού κράτους. Επιπλέον στοχοποιεί με οριζόντιο τρόπο πολιτικές δυνάμεις οι βάσεις των οποίων τελικά δεν έχουν αγεφύρωτες διαφορές με τη βάση του ΚΚΕ. Όσο κι αν οι επιλογές των ηγεσιών τους υποφέρουν από έλλειψη σαφούς ταξικού προσανατολισμού. Τελικά, εν μέσω καταιγίδας, θεωρώ πως είναι πιο εδαφική η προσέλκυση ακροατών και η συστράτευση στους κόλπους του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ με γνώμονα την πειστικότητα και τη συνέπεια του πολιτικού λόγου παρά μέσω ενός άτυπου καλλιστείου δογματικής ακρίβειας. Η οποία θα έχει μεν ιδιαίτερη σημασία για τη διαχείριση της εξουσίας όταν αυτή κατακτηθεί, ελάχιστη όμως σημασία έχει τώρα για όσους το ΚΚΕ καλεί σε συστράτευση "ακόμα και αν δεν συμφωνούν σε όλα μαζί του". Αντί το ΚΚΕ να υπερτονίζει το φόβητρο των όποιων οπορτουνιστικών φαντασμάτων θεωρώ πως χρειάζεται να προβάλλει περισσότερο τον καταλυτικό ρόλο των ταξικών δυνάμεων στην οργάνωση της εργατικής τάξης και τις καθημερινές μάχες που δίνονται σ'αυτό το μετερίζι, κόντρα και στον εσμό των καθεστωτικών διαμορφωτών κοινής γνώμης. Ακόμα, κάποτε, και κόντρα σε εμπόδια που θέτει η έλλειψη ταξικής ισορροπίας πολλών από τα υπάρχοντα αριστερά σχήματα στον ταξικό αγώνα, τα οποία όμως εμπόδια είναι, κατά τη γνώμη μου, ήσσονος σημασίας.

Ανέκαθεν οι συγκεντρώσεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ φυλασσόταν από οργανωμένη περιφρούρηση. Η περιφρούρηση δεν είναι πολυτέλεια ή διαστροφή. Πηγάζει από τη σωρευμένη εμπειρία από τις πάγιες μέθοδους της εξουσίας, άλωσης ή χειραγώγησης των συγκροτημένων διαδηλώσεων. Είτε με απροκάλυπτο τρόπο είτε με καμουφλαρισμένους μηχανισμούς. Είναι γεγονός πως η τακτική της περιφρούρησης προκαλεί συχνά αντανακλαστικές αντιδράσεις. Οι αντιεξουσιαστές εκ φύσεως απορρίπτουν τη λογική της, καθώς θέτουν τις βάσεις της αντίστασης σε επίπεδο αντάρτικου πόλεων και όχι παράθεσης συντεταγμένων δυνάμεων με ειρηνική προδιάθεση. Αντιμετωπίζουν έτσι την περιφρούρηση όχι σαν μία μέθοδο προστασίας των διαδηλωτών αλλά συγκροτημένης απειλής ή και βίας κατά των εξωκομματικών. Σαν μια συγκροτημένη δύναμη που παρεμποδίζει την άμεση διεξαγωγή αντάρτικων επιχειρήσεων κατά του κράτους. Είναι ένα πρίσμα που δεν στερείται τυπικού επιχειρήματος, σκοντάφτει όμως σε τουλάχιστον τρία ζητήματα. Στο δικαίωμα των ανθρώπων που δεν δύνανται ή δεν θεωρούν κατάλληλες τις συνθήκες για θερμή σύγκρουση με το κράτος να συμμετάσχουν σε ειρηνικές διαδηλώσεις. Στην ελευθερία των όποιων αντιεξουσιαστών να πραγματοποιούν τις επιχειρήσεις τους κατά του συμβόλου του κοινοβουλευτισμού τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου που απουσιάζει το ΠΑΜΕ από το "πεδίο της μάχης". Και στο γεγονός πως ο κύριος εχθρός του αντιεξουσιαστικού χώρου, το κράτος δηλαδή, ανέκαθεν χρησιμοποιούσε ως δούρρειο ίππο το χώρο αυτό ώστε να βάζει χέρι στις ειρηνικές διαμαρτυρίες χωρίς να εκτίθεται άμεσα το ίδιο. Είναι σε τελική ανάλυση σεβαστή η πολιτική επιλογή κάποιων να πολεμούν το κράτος με τις μεθόδους που κρίνουν ως καταλληλότερες αλλά αμφίβολη η σκοπιμότητα του να χρησιμοποιούν ως ασπίδες ή να στοχοποιούν αυτούς που επιλέγουν την ειρηνική διαμαρτυρία. Όπως στο κάτω κάτω πρέπει να είναι σεβαστό το δικαίωμα του ταξικού κινήματος να διασφαλίζει τη σωματική ακεραιότητα των διαδηλωτών του και να αποφασίζει το ίδιο πότε είναι οι κατάλληλες συνθήκες για την απόπειρα κατάκτησης της εξουσίας. Όσο σφαιρικά κι αν προσπαθεί να δει κανείς τα πράγματα, αντιμετωπίζοντας το σύνθετο ερώτημα "από ποιους επανδρώνονται οι τάξεις των κουκουλοφόρων, από ιδεολόγους αντιεξουσιαστές ή από προβοκάτορες" θα γείρει μοιραία προς τη δεύτερη απάντηση, λαμβανομένου υπόψη του επιλεγόμενου χωροχρόνου των επιχειρήσεών τους.

Εδώ βέβαια πρέπει να απαντηθεί ένα κρίσιμο ερώτημα. Πως ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως επαναστατικό όπως το ΚΚΕ δικαιολογεί τελικά τον επιθετικό προσδιορισμό ως ιδιότητα; Σαφώς, η επαναστατική ιδιότητα δεν αφορά στην καθημερινότητα του κόμματος αλλά στο μέσο με το οποίο θα κατακτηθεί, όταν κατακτηθεί, η εξουσία. Σε αντίθεση με τον αντιεξουσιαστικό χώρο για τον οποίο η επανάσταση είναι -θεωρητικά- ζήτημα της καθημερινότητας. Η καθημερινότητα του ΚΚΕ αφορά στην οργάνωση της εργατικής τάξης σε συνδικαλιστικό επίπεδο, ουσιαστικά δηλαδή στην δημιουργία ισχυρών εργατικών πυρήνων οι οποίοι θα κληθούν με επαναστατικό τρόπο να διεκδικήσουν και τελικά να διαχειριστούν την εξουσία μετά την κατάληψή της. Εδώ όμως δεν επιλύουμε ζητήματα ιδεολογικής φύσης αλλά αγωνιούμε για το αύριο της εργατικής τάξης στην οποία ανήκουμε και αυτό που μας καίει είναι το αν υπάρχουν βάσιμες ελπίδες για τη χειραφέτησή της.

Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ κρίνουν πως για την κατάληψη της εξουσίας χρειάζονται ευνοϊκότεροι από τους παρόντες συσχετισμοί. Είναι γεγονός πως όταν τα συνδικάτα κυριαρχούνται από παρατάξεις που πρόσκεινται σε κυβερνητικά κόμματα είναι δυσχερής η ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων και η κλιμάκωση του ταξικού αγώνα. Είναι επίσης γεγονός πως η εργατική τάξη υποφέρει από βαθύτατο ταξικό αναλφαβητισμό, προϊόν μακροχρόνιας καλλιέργειας της νοοτροπίας περί ευνομούμενης κοινωνίας και ισότιμων "κοινωνικών εταίρων". Καθώς και από χαλάρωση στο καταναλωτικό όνειρο που αποδεικνύεται όμως σιγά σιγά εφιάλτης για πλήθη προλετάριων που πιάστηκαν στο μελωμένο ιστό και περιμένουν το μοιραίο δάγκωμα της αράχνης. Αυτά έχουν πια γίνει συνείδηση σε μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης. Αυτό που μένει -κι είναι το πιο δύσκολο- είναι η διατύπωση της εναλλακτικής πρότασης, της πρότασης κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη, με πειστικό τρόπο. Η δυσκολία δεν οφείλεται τόσο στη συνοχή της πρότασης ή στις όποιες "ξύλινες" διατυπώσεις, όσο κυρίως στο γεγονός πως οι σύγχρονες γενιές έχουν βιώσει τις "καλύτερες" ημέρες του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός προσέφερε επί μακρόν ικανοποιητικές βιοτικές συνθήκες σε μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης. Συνθήκες χαμηλής ανεργίας, οικονομικής ανάπτυξης και καταναλωτικής πληθώρας. Στην ανθρώπινη φύση είναι αναπόσπαστο στοιχείο η ελπίδα. Ακόμα κι αν μαζί με την ελπίδα για τη διατήρηση των κεκτημένων με αίμα εργατικών δικαιωμάτων συνυπάρχει η ελπίδα για τη διατήρηση των χαντρών και καφρεπτών της κατανάλωσης. Με δεδομένη την πρόσφατη ιστορικά ανατροπή του μοντέλου κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας είναι λογική η φοβία για την επαύριο των ριζικών ανατροπών. Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων έλκεται από την κεντρομόλο ιδέα ενός καπιταλισμού "με ανθρώπινο πρόσωπο" και τρέμει το φυγόκεντρο ενδεχόμενο. Γιατί τρέμει το άγνωστο και έχει υποστεί χρόνια, ύπουλη προπαγάνδα για τις συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού στις χώρες που εφήρμοσαν το μοντέλο κεντρικού σχεδιασμού. Δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός πως μέσα στους υποστηρικτές και συνοδοιπόρους των ταξικών δυνάμεων και του ΚΚΕ υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν ονειρεύονται απαραίτητα τη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά απλώς μια δικαιότερη κοινωνία. Όλα αυτά αδυνατίζουν την πειστικότητα της πρότασης του ΚΚΕ και μοιραία δίνουν λαβή στους απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος για να τη χαρακτηρίζουν από ανεδαφική μέχρι και γραφική. Και ακόμα περισσότερο να απαιτούν από το ΚΚΕ να διατυπώσει πρόταση διαχείρισης -επί της ουσίας επιβίωσης- του καπιταλιστικού συστήματος, επί ποινής χαρακτηρισμού του ως "κόμμα του στείρου όχι". Η φιλολογία περί αμήχανης ή "χωρίς πρόταση" αριστεράς στην οποία τσουβαλιάζεται η πρόταση του ΚΚΕ με τις υβριδικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, για να σκεπάσει τελικά οποιαδήποτε φωνή αρνείται την αθανασία του καπιταλισμού, έχει την επιρροή της στην κοινή γνώμη και η απόκρουσή της είναι εξαιρετικά δύσκολο έργο απέναντι σ'έναν εχθρό που χρησιμοποιεί όλα τα μέσα χειραγώγησης συνειδήσεων.

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες καλείται το ταξικό κίνημα να αναπτύξει τις πρωτοβουλίες του είναι πρωτοφανείς για τη μεταπολεμική ιστορία του τόπου. Όσο το βιοτικό επίπεδο του λαού κατρακυλά χωρίς ορατό προορισμό τόσο αυξάνονται οι ευθύνες του ταξικού κινήματος κι άλλο τόσο η επαγρύπνηση της κυρίαρχης τάξης απέναντι στους επιβουλείς της. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως δεν καιροφυλακτεί στις μεθόδους που θα χρησιμοποιήσει η εξουσία όσο στο πιθανότατο ενδεχόμενο εκτόνωσης των συνθηκών ασφυξίας του λαού σε αυτοκαταστροφικές εκρήξεις. Αν και ο λαός πια συνειδητοποιεί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από παλιότερα ότι για τη μοίρα του δεν ευθύνεται μόνο ο Χ ή ο Ψ πολιτικάντης αλλά κυρίως το σύστημα και το οικονομικό μοντέλο το οποίο υπηρετούν, δυσκολεύεται ή δεν έχει κουράγιο να μετατρέψει τη συνείδηση αυτή σε ενεργητική αντίδραση. Τα φαινόμενα των "αγανακτισμένων" αλλά και η εξάπλωση συμβάντων όπως αυτά στις παρελάσεις δείχνουν πως οι επιφανειακοί υπεύθυνοι εξακολουθούν να τραβούν μεγαλύτερη προσοχή από αυτή που τους αξίζει. Το ταξικό κίνημα θέτει το θέμα των υπευθύνων για τα πάθη του λαού στη σωστή βάση. Βρίσκεται διαρκώς στους δρόμους και κοινωνεί τις θέσεις του. Θα χρειαστεί όμως να εντείνει τις προσπάθειές του στο επίπεδο της καθημερινότητας της εργατικής τάξης. Η αποστολή είναι δύσκολη αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τη χειραφέτηση του λαού.

Θα γκρεμίσει τον καπιταλισμό η Ιταλία;

Συμπτώσεις που δείχνουν το μέλλον

Τι μου θύμισε αυτό το: "Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα" του γερμανού υπουργού οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε;
Τι;
Κάτι που είχε πει πριν από ακριβώς ένα χρόνο, 8 Νοεμβρίου του 2010, ένας άλλος αλησμόνητος υπουργός οικονομικών...
Α, νάτο!
Κοίτα κάτι συμπτώσεις βρε αδερφέ!

Λούσου με συναίνεση και θα δεις

Πως κορυφώνεται μια αισθησιακή ταινία που σέβεται τον εαυτό της; Για όσους έχουν εντρυφήσει στο είδος η απάντηση είναι εύκολη. Ο πρωταγωνιστής (ή και η παρέα του) εκσπερματίζει πάνω στην παρτενέρ του (ή και την παρέα της). Ας πούμε -για να μην το παραεξειδικεύουμε- με τρόπους που δεν συνηθίζονται, ως προς τον ενθουσιασμό τουλάχιστον, στην καθημερινότητα. Η συνήθεια αυτή δεν είναι τυχαία. Σχετίζεται ευθέως με το φύλο του κοινού που αποτελεί τον στόχο-καταναλωτή της πορνογραφίας. Η γαργαλιστική διαδικασία επιτυγχάνεται πρωτίστως μέσα από την αναπαραγωγή κυριαρχικών μοτίβων και δευτερευόντως μέσα από την απλή απεικόνιση του ωμού υλικού. Είναι έτσι απολύτως προσηλωμένη στην αναπαραγωγή αρχετυπικών διπόλων αφέντη-κυρίαρχου και υποτελούς-κυριαρχούμενου. Η τελική κορύφωση μέσα σε πλαίσιο προσκύνησης και γεμάτης ευγνωμοσύνη αποδοχής των καρπών της εξυπηρετούν ακριβώς αυτή την αναπαραγωγή. (Εδώ πρέπει να σημειώσω πως η προσέγγιση αυτή δεν έχει αξιολογικό χαρακτήρα. Δεν υπάρχει τίποτα "κακό" ή κατακριτέο στο σεξ, ούτε βέβαια στην εμπορεύσιμη μορφή του, αρκεί να υπάρχει συναίνεση). Φυσικά ακόμα και όσοι διεγείρονται με μη συναινετικά μοτίβα μπορούν στην πορνογραφία να βρουν τις "αναίμακτες" προβολές τους.
Η πορνογραφία έχει -μέσα στ'άλλα- ένα ξεχωριστό πλεονέκτημα. Μπορείς να παρακολουθείς τη δράση από πολύ κοντά χωρίς να κινδυνεύεις από το συνάχι της πρωταγωνίστριας ή τα φλόκια του πρωταγωνιστή. Το πρόβλημα ξεκινά όταν το κοινό μπερδεύει τη ζωή με την "τέχνη" και την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία. Κι έτσι όπως κάθεται αναπαυτικά στην υποθηκευμένη πολυθρόνα του αρχίζει να πιστεύει πως επειδή φορά τα δίχρωμα γυαλιά δεν βρίσκεται παρά μπροστά σε μια εικονική πραγματικότητα που αφορά τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους. Και πειστεί πως η συναινετική επίφαση του σεναρίου θα οδηγήσει σ'ένα ασφαλές και υγιεινό χάπι εντ.
Και πριν προλάβει να καταλάβει πως το θριντί που σαλεύει δεν είναι εικονικό, λουστεί τις συνέπειες της αναπαυτικότητας.

Η αμφιβολία είναι το καλύτερο αφροδισιακό

Σεξ χωρίς προκαταρκτικά γίνεται; Γίνεται, δε φτουράει όμως χωρίς αυτά. Πόσο μάλλον στον ερωτικό κινηματογράφο.

Να πάει λίγο το χέρι του πρωταγωνιστή στο μπουτάκι, δειλά να αγγίξουν τα ακροδάχτυλα τη σάρκα.
Η παρτενέρ του να τραβηχτεί, να πει ναζιάρικα "μήηηη, δεν κάνειειειει".
Αυτός να δειλιάσει για λίγο, να χαϊδέψει λίγο το μπρατσάκι, λίγο τα μαλλιά. Να την κοιτάξει με βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις.
"Θα σου αρέσει" να της πει με φωνή γεμάτη ρίγος, "έχω καλό σκοπό".
Να ξανααπλώσει προσεκτικά το χέρι, να αγγίξει φευγαλέα το στήθος της που ξεχειλίζει προκλητικά μέσα απ' το σφιχτό ντεκολτέ.
"Δε μπορώ" να του πει, "είμαι από οικογένεια με αρχές, ο μπαμπάς μου ήταν ενωμοτάρχης στας Σέρρας".
Αυτός τότε να την αρπάξει απότομα στην αγκαλιά του.
"Μανάρι μου κι εγώ έχω κάτι αρχές ΝΑ".
Τα χέρια του πια να γλυστρούν ανεξέλεγκτα κάτω από τη φούστα της. Το φουσκωμένο μόριό του να βαθουλώνει την κοιλιά της. Αυτή σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τον σπρώξει ξεφεύγοντας από την αγκαλιά του.
"Δε μπορώ να σου κάτσω, ο μπαμπάς σου ήταν σοσιαλιστής".
Αυτός όμως πια είναι ασυγκράτητος, με μια κίνηση της σκίζει το θαλασσί μπλουζάκι και την πετά στο μπαουλοντίβανο πέφτοντας από πάνω της.
"Έλα μωρό μου να ενώσουμε τα κορμιά μας" της λέει με πάθος.
Αυτή κάνει λίγο πως τον σπρώχνει, λίγο πως τραβιέται, κι έπειτα πια παραδίνεται χωρίς αντίσταση.
"Αχ, αΓΆΠη μου, τελικά είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο" του λέει στ'αυτί ξέπνοα.

Έτσι, με λίγη τσιριμόνια, λίγη ψευτοσεμνότητα εξιτάρονται τελικά κι οι δύο και μαζί τους το φιλοθεάμων κοινό. Γιατί κι ο θεατής δε φτιάχνεται αν μετά τους τίτλους πέσει κατευθείαν στο ψητό. Άσε που η σιγουριά είναι τελείως αντικούκου.
Χρειάζεται λίγο αλατοπίπερο, λίγη αμφιβολία:
"Βρε λες να μην του κάτσει;"
"Βρε λες να μην του σηκωθεί;"
"Βρε λες να τους πιάσει στα πράσσα η μάνα της η μέγαιρα;"
Κι όπως το φιλοθεάμων κοινό έχει καψώσει και περιμένει πως και πως να δώσει η κυρία τη συναίνεση στο κουτούπωμα, ο παραγωγός τρίβει τα χέρια του κι ο σκηνοθέτης δίνει τις τελευταίες οδηγίες στους υπόλοιπους ηθοποιούς για την παρτούζα που ακολουθεί.

Timber?

Στις "δημοκρατίες" δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

Timbeeer!

Δεν προλαβαίνουμε τα γεγονότα. Το ΠΑΣΟΚ τσάκισε την ανία!

Κι αν πετύχω τον παπά;

Γιατί όχι δημοψήφισμα;
Φωνάζουμε, γκρινιάζουμε, διαμαρτυρόμαστε κατ'οίκον και επί ασφάλτου, μουτζώνουμε, θα τους γιαουρτώσουμε, θα τους κρεμάσουμε, θα κάψουμε τη βουλή.
Για να δούμε τώρα πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.
Ο Παπανδρέου πετάει το γάντι γνωρίζοντας πως τα εκβιαστικά διλήμματα είναι αποτελεσματικότατα. Έχει ήδη προετοιμάσει το έδαφος διαρρέοντας κατά καιρούς τις κυβερνητικές προθέσεις για διενέργεια δημοψηφίσματος περί πτώχευσης, μονιμότητας δημοσίων υπαλλήλων και άλλων καινών δαιμονίων. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν που βρίσκεται η έκπληξη.
Στην τακτική της κυβέρνησης η απάντηση θα έπρεπε να είναι η άρνηση κάθε εκβιασμού. Η αποχή. Γιατί το ερώτημα -μάλλον- θα είναι απλό: "αποδεχόμαστε ή όχι τη δανειακή σύμβαση". Ήδη όμως τα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα του λαού έχουν σακατευτεί. Ήδη η ανεργία καλπάζει και η ύφεση την οδηγεί σε δρόμους χωρίς επιστροφή. Έχουμε ήδη ματώσει και θα ματώσουμε κι άλλο. Γιατί βιώνουμε μια βαθύτατη καπιταλιστική κρίση, ανεξάρτητα από τα άρθρα και τις περισπωμένες των δανειακών συμβάσεων. Και γιατί το ενδεχόμενο της απόρριψης της δανειακής σύμβασης δεν συνεπάγεται από μόνο του τη σωτηρία του λαού. Πόσο μάλλον το ενδεχόμενο της αποδοχής βέβαια! Σε τελική ανάλυση το δημοψήφισμα μπορεί κάλλιστα να λειτουργήσει ως εξαγνιστήριο του πολιτικού συστήματος και των ντόπιων εντεταλμένων του διεθνούς κεφαλαίου. Κυρίως δε να αποπροσανατολίσει από την κύρια ανάγκη, αυτή της κατεδάφισής του.
Όμως.

Έχουμε κακή εμπειρία από την πρακτική της αποχής.
Ο συρφετός των διαμορφωτών/εκβιαστών της κοινής γνώμης ακονίζει τα μαχαίρια του. Το δεδομένο κλίμα τρομοκρατίας του λαού θα οξυνθεί περαιτέρω. Τα παπαγαλάκια τους θα δουλέψουν τριπλοβάρδιες. Χρειάζονται το λαό φοβισμένο. Ο τρόμος για το αύριο είναι το ισχυρότερο όπλο τους. (Κόβω το κεφάλι μου πως μέχρι το δημοψήφισμα θα παίξουν τρελά τα πολεμικά σενάρια!)

Να μην απαντάμε στις δημοσκοπήσεις.
Να μην γνωρίζουν τι θα τους ξημερώσει την επαύριο του δημοψηφίσματος.
Κι αυτό που θα τους ξημερώσει να είναι το σύνθημα για τις πραγματικές ανατροπές.

Και κάτι ακόμα. Αυτό το γελοίο σύστημα, στο πλαίσιο του οποίου μια ανακοίνωση για δημοψήφισμα στην Άνω Κωλομαγουλίτσα προκαλεί σεισμό 100 ρίχτερ στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα πρέπει να πιστέψω πως είναι η μόνη ρεαλιστική λύση για την ανθρωπότητα;

(Να δω πότε θα καταφέρω να ανεβάσω το μέρος Γ' τώρα που ρήμαξα και το λάπτοπ)

Μη μου κουνάς το δαχτυλάκι

Χρειαζόμαστε και άλλα τεκμήρια για να βεβαιωθούμε πως η κυβέρνηση έχει καταλύσει το πολίτευμα;
Ενώ οι ευρωπαίοι ζητούν -αυτή τη φορά δια στόματος Σόιμπλε- την παράδοση μέρους της κυριαρχίας της χώρας με αντάλλαγμα τη "βοήθειά" τους, ο Βενιζέλος μας κουνά αυστηρά το δάχτυλο απειλώντας πως τη συγκεκριμένη "βοήθεια" δεν θα τη δούμε ποτέ αν καταφύγουμε σε εκλογές. Κι επειδή οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, δεν πρόκειται περί βοήθειας αλλά περί ξεκάθαρης εκπόρνευσης του ελληνικού λαού έναντι διατήρησης των πόστων της τσατσάς και του λοιπού υπηρετικού προσωπικού του οίκου τούτου.
Μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από συντάγματα-πιτσιλισμένα σεντόνια. Το αν η κόρη μου που βάφτισα χτες φτάσει να εκδίδεται επί "βοήθειας" δεν νομιμοποιείται να το αποφασίζει ο εγγονός του παπατζή, ο λαμπρός συνταγματοκτόνος και οι υπόλοιπες παραδουλεύτρες του διεθνούς κεφαλαίου.

Παπανδρέου: Κλείνουν οι λογαριασμοί του παρελθόντος

Ημερολόγιο καταστρώματος εν μέσω τρικυμίας- μέρος Β': Οι "αγανακτισμένοι"

Την αρχή έκαναν οι ισπανοί. Με συνθήματα/αιτήματα όπως "αληθινή δημοκρατία τώρα" και "τα σημερινά κόμματα δεν μας εκπροσωπούν" βγήκαν στους δρόμους και τις πλατείες εμπνεόμενοι από την χιλιοτραγουδισμένη "αραβική άνοιξη". Αυτή την ίδια της οποίας πρόσφατο άνθος ήταν η σκύλευση του πτώματος του Καντάφι. Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς "την αρχή έκαναν οι άραβες". Ναι, με μια διαφοροποίηση. Ότι οι άραβες εξεγέρθηκαν για να αποτινάξουν τυραννικά καθεστώτα, εξουσίες κληρονομούμενες άνευ εκλογών ή με εκλογές-παρωδία. Καθεστώτα που κατά περίπτωση δεν δίστασαν να αιματοκυλήσουν διαδηλωτές. Υπάρχει λοιπόν ήδη μια βασική διαφορά. Η "ευρωπαϊκή άνοιξη" δεν έγινε με σκοπό την ανατροπή του πολιτικού συστήματος, γιατί στην ευρώπη η μέθοδος των εναλλασόμενων ομοειδών κομμάτων έχει προ πολλού αντικαταστήσει το κληρονομικό δίκαιο. Ασφαλώς οι ευρωπαίοι διαδηλωτές έχουν βιώσει σε πολύ μικρότερο βαθμό από τους άραβες τη φτώχεια. Επιπλέον έχουν εξασφαλισμένη την ελευθερία έκφρασης με συγκριτικά πολύ λιγότερους κινδύνους, έστω κι αν οι μέθοδοι χειραγώγησης της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης είναι επιστημονικά τελειοποιημένες.
Στην ευρωπαϊκή ήπειρο εγκαταστάθηκαν πρώτοι στις πλατείες οι ισπανοί. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν οι έλληνες "αγανακτισμένοι". Πραγματοποιήθηκαν πανευρωπαϊκές διαδηλώσεις με μεγάλη συμμετοχή κόσμου σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η πλατεία Συντάγματος πλημμύρισε από διαδηλωτές επί πολλές ημέρες. Αφ'ενός σαν απάντηση στις αιτιάσεις περί ενός κοιμισμένου λαού, αφ'ετέρου στο πλαίσιο ενός νέου κινήματος, αυτοπροσδιοριζόμενου ως απαλλαγμένο από κομματικές εξαρτήσεις και παραδοσιακά μοτίβα διαδηλώσεων. Είναι γεγονός πως το πλαίσιο αυτό είχε κάτι το ελκυστικό, όσον αφορά τουλάχιστον στους νεοφώτιστους διαδηλωτές. Οι τελευταίοι είναι πολύ πιο ευάλωτοι στα ευρείας διασποράς αρνητικά στερεότυπα περί οργανωμένων μαζικών κινημάτων. Το νέο κίνημα αντιμετωπίστηκε με φιλική προδιάθεση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Έσπευσαν βέβαια πρώτα να ρετουσάρουν την εικόνα του, προσαρμόζοντάς την επικοινωνιακά στο κατ'αυτά πολιτικά ορθό υπόδειγμα διαδήλωσης. Έτσι στην αρχή φρόντισαν να αμβλύνουν τις εντυπώσεις από τις πρακτικές διαμαρτυρίας του πάνω μέρους της πλατείας, προβάλλοντας επιλεκτικά τις αξιοποιήσιμες μορφές έκφρασης. Την απαρέσκεια προς τα κόμματα και το σύνολο των βουλευτών, το "όλοι είναι ίδιοι", τη διαμαρτυρία τελικά με στόχο πρόσωπα και όχι δομές. Αποφεύγοντας την αναπαραγωγή των δυνητικά επικίνδυνων πολιτικών όρων. Η πλατεία σύντομα χωρίστηκε στα δύο. Στο άνω διάζωμα συναθροίστηκαν οι γηπεδικοί, οι λούμπεν, οι εθνικιστές και κυρίως τμήματα της ξαφνιασμένης από τις κυβερνητικές επιλογές βάσης του ΠΑΣΟΚ. Ο κάτω χώρος, με τη συνεπικουρία έμπειρων στα κινήματα ατόμων οργανώθηκε γρήγορα και θέσπισε τη διαδικασία των λαϊκών συνελεύσεων. Οι συνελεύσεις διέσχισαν με δυσκολίες τη φάση της αοριστολογίας καταφέρνοντας εν μέρει να εκφραστούν με πολιτικούς όρους. Ο χώρος ωστόσο δεν κατάφερε ποτέ να διαμορφώσει συμπαγή πολιτικό λόγο. Όχι ίσως ελλείψει σχετικών προθέσεων αλλά γιατί ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί χώρο συνάθροισης ετερόκλητων ιδεών. Γιατί μοιραία δεν μπόρεσε να αποτινάξει τον άγουρο ενθουσιασμό και τις παγιωμένες ιδεοληψίες. Δεν θεωρώ πως πρόκειται για αποτυχία του κινήματος αλλά μάλλον για μια αναμενόμενη παιδική ασθένεια την οποία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει, κυρίως λόγω άγνοιας κινδύνου. Η κάτω πλατεία φοβήθηκε τελικά το "καπέλωμα" περισσότερο απ' ότι φοβήθηκε τον αποκεφαλισμό. Όταν τελικά κλήθηκε να αντιμετωπίσει την κρατική καταστολή υπεράσπισε με αποφασιστικότητα τη βούλησή της για παραμονή στο χώρο. Μοιραία ωστόσο περιορίστηκε στο παιχνίδι της υποχώρησης και ανακατάληψης της πλατείας. Δεδομένου πως τα μόνα όπλα που διέθετε ήταν ο ενθουσιασμός και η θέληση για αντίσταση. Χωρίς όμως να έχει αποκρυσταλώσει άποψη για την επόμενη μέρα της σκοπούμενης εκδίωξης της κυβέρνησης. Και κυρίως χωρίς την ιδεολογική συνοχή που κρατά μια ομάδα ανθρώπων προσηλωμένους πρώτα στους μακροπρόθεσμους στόχους και μετά στους ευκαιριακούς.
Οι λόγοι για τους οποίους οι διαδηλωτές της πλατείας κατέβηκαν και εγκαταστάθηκαν σε αυτή δεν εξέλιπαν. Αντίθετα, σήμερα είναι πολύ πιο επιτακτικοί. Το "πείραμα" της πλατείας δεν γνώρισε παταγώδη αποτυχία, παρ'όλα αυτά η επανάληψή του σκοντάφτει στην απογοήτευση της μεγάλης μερίδας των "αγανακτισμένων" για τους οποίους ο αγώνας έχει φεστιβαλικά χαρακτηριστικά και η -όποια- νίκη αναμένεται σαν ουρανοκατέβατο δώρο. Παρ'όλα αυτά στην κληρονομιά της πλατείας μπορεί να πιστωθεί η ευρεία διασπορά της συνείδησης πως οι τύχες μας είναι στα χέρια μας. 

Ημερολόγιο καταστρώματος εν μέσω τρικυμίας- μέρος Α': Εισαγωγή

Έχουν περάσει πέντε μέρες από την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, αρκετές νομίζω για μια ψυχραιμότερη προσέγγιση των γεγονότων. Το πολυνομοσχέδιο είναι πια νόμος του κράτους, οι συνέπειές του θ'αρχίσουν σιγά σιγά να φαίνονται στην καθημερινότητά μας αν και είναι ακόμα πολύ νωρίς για να νιώσουμε το μέγεθος της καταστροφής. Σαν τους κατοίκους μιας παραθαλάσσιας πόλης που δοκιμάζεται από παρατεταμένη κακοκαιρία και τώρα περιμένει να τη χτυπήσει κινγκ σάιζ τσουνάμι. Χωρίς να υπάρχει διαφυγή. Βλέπουν το τσουνάμι να φτάνει, τα πρώτα κύματα να έχουν ήδη χτυπήσει τις πιο εκτεθειμένες ακτές. Κάποιοι εξακολουθούν να υποτιμούν την καταστροφική δύναμη του κύματος. Άλλοι ελπίζουν στην ευστάθεια του σπιτιού τους ή στο υψόμετρο του λόφου τους.
Υπήρχε τρόπος να αποφύγουμε το τσουνάμι/νομοσχέδιο; Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε κι ακόμα δεν το έχουμε κάνει;
Χάριν συζητήσεως εντάσσω στον πρώτο πληθυντικό όσους τοποθετούν τους εαυτούς τους απέναντι στα κυβερνητικά μέτρα. Χωρίς απαραίτητα ιδεολογικά κριτήρια και αντιλήψεις.
Ακούγεται συχνά πως χάθηκαν ευκαιρίες, βάλαμε αυτογκόλ, δεν κάναμε τίποτα για να ανατρέψουμε την αντιλαϊκή πολιτική. Μπορούσαμε  οι "αγανακτισμένοι", οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές, οι "ανανεωτικοί", οι βίαια αφυπνισμένοι, εμείς που τα περιμέναμε, εμείς που μας ήρθε ξαφνικά, να ανατρέψουμε τα μέτρα; Έχουμε μια κυβέρνηση, εκλεγμένη με το ισχύον καλπονοθευτικό σύστημα που φέρει την τυπική νομιμοποίηση να ψηφίζει με την πλειοψηφία της και την επικουρική προθυμία κάποιων άλλων πολιτικών μορφωμάτων ότι της καπνίζει. "Νομιμοποιείται" επιπλέον με την επίκληση "ειδικών συνθηκών" και την συνεπικουρία της πανίσχυρης κυβερνητικής προπαγάνδας να καταλύει το σύνταγμα το οποίο επικαλείται και να λαμβάνει οποιοδήποτε παράνομο μέτρο κρίνει πως θα εξυπηρετήσει καλύτερα τους σκοπούς της. Στην πράξη η κατάσταση ελάχιστα απέχει από την επιβολή στρατιωτικού νόμου.
Απέναντι σ'αυτό το καθεστώς ανοίγονται επί της ουσίας δύο δρόμοι αντίστασης. Ο δρόμος της ειρηνικής διαμαρτυρίας κι αυτός της ανοιχτής σύγκρουσης. Δυο δρόμοι που οδηγούν σε πλήθος αντικειμενικών στόχων. Από τον "εξανθρωπισμό" του υπάρχοντος συστήματος μέχρι την πλήρη ανατροπή του.
Θα επιχειρήσουμε έναν μικρό απολογισμό των κινητοποιήσεων του τελευταίου χρονικού διαστήματος. Όχι τόσο σαν ιστορική παράθεση γεγονότων αλλά περισσότερο εντυπώσεων και συμπερασμάτων. Είναι δεδομένο πως μια τέτοια προσέγγιση δεν μπορεί να είναι αποστασιοποιημένη. Δεν έχει αυτοσκοπό την αντικειμενικότητα εξάλλου, όσο τη συγκέντρωση προσωπικών σκέψεων και την απάντηση στο ερώτημα: αν και κατά πόσο το τόσο μακρυνό σήμερα ενδεχόμενο της λαϊκής χειραφέτησης έχει -τις όποιες- πιθανότητες υλοποίησης.

Για τη φαγούρα δεν αρκεί το maalox

Όταν το ΠΑΜΕ περιφρουρεί το χώρο των συγκεντρώσεών του ομάδες διατεταγμένων ασφαλιτών και "υπερεπαναστατών" το βρίζουν και του καταλογίζουν πως προστατεύει τη βουλή, την κυβέρνηση και το Λευκό Οίκο.

Όταν το ΠΑΜΕ αποχωρεί από το Σύνταγμα ομάδες διατεταγμένων ασφαλιτών και "υπερεπαναστατών" το βρίζουν και του καταλογίζουν πως είναι προδοτικό και εγκαταλείπει τη μάχη.

Όσοι δεν είναι ασφαλίτες είναι επαναστάτες του κώλου. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Η βουλή είναι στη θέση της. Αφού κατά τη γνώμη σας η βουλή έχει συγγένεια με τα χειμερινά ανάκτορα, μπουκάρετε, κάφτε τη και πάρτε την εξουσία. Ή μήπως απλά -όπως πάντα- χρειάζεστε μια δικαιολογία για το ότι η βουλή είναι ακόμα εκεί όρθια και δεν καπνίζει;

Όταν άρχισε ο πετροπόλεμος προς το ΠΑΜΕ ήμουν έξω από το μπλοκ του. Με ενημέρωσαν εκεί γύρω πως "αναρχικοί (και όχι ασφαλιτοτραμπούκοι) συγκρούονταν με τα "ΚΝΑΤ" διότι ήθελαν οι άνθρωποι να περάσουν αλλά οι τραμπούκοι της περιφρούρησης τους την έπεσαν". Πηγαίνοντας προς το σημείο είδα με τα ματάκια μου τα μάρμαρα να ίπτανται με προέλευση κάπου στη Μεγάλη Βρετανία και προορισμό το ψαχνό της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ. Φαίνεται τελικά πως οι "αναρχικοί" δεν ήταν αναρχικοί αλλά δολοφόνοι της ασφάλειας.

Από το πρωί άκουσα για το ΠΑΜΕ τα μύρια όσα. Τον Οικονομέα να δηλώνει με αθώο ύφος πως "η κυβέρνηση είναι πολύ ευχαριστημένη διότι το ΠΑΜΕ θα εξασφαλίσει την ηρεμία στη διαδήλωση". Μου μετέφεραν πως ο Παπαχελάς ανέφερε πως "το ΠΑΜΕ έχει διόδους επικοινωνίας με την αστυνομία αλλά σήμερα δε θα λειτουργήσουν"(!!!). Επίσης στο ΣΚΑΪ ανέφεραν πως "η περιφρούρηση του ΠΑΜΕ επιτρέπει την είσοδο μόνο στους φέροντες κομματική ταυτότητα". Ένα μέλος πάντως μου είπε πως οι κομματικές ταυτότητες έχουν καταργηθεί εδώ και πολλά χρόνια. Εξάλλου μπήκα και βγήκα τουλάχιστον πέντε φορές χωρίς σωματικό έλεγχο ή σύνταξη δήλωσης φρονημάτων.

Τελικά ο θάνατος από ανακοπή συνεπεία εισπνοής χημικών είναι πολιτική δολοφονία ή όχι; Ή μήπως οι πολιτικές δολοφονίες έχουν συγκεκριμένο κόνσεπτ κι αν δεν υπάρχει τρίκυκλο με Γκοτζαμάνη ή εξοστρακισμός σφαίρας ένστολου μπάτσου πρέπει να μιλάμε για αυτοκτονία;

Τα ψωμιά τους τελειώνουν

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τη σημερινή κινητοποίηση. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Η 5η Μαίου 2010 ξεπεράστηκε πανηγυρικά ως προς τη συμμετοχή.
Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών πλημμύρισαν όλο το κέντρο της Αθήνας. Χωρίς καμία υπερβολή. Χωρίς φούσκωμα των εκτιμήσεων. Όταν η Αστυνομία δίνει "τουλάχιστον" 70.000 διαδηλωτές καταλαβαίνει κανείς πως μιλάμε για τους τριπλάσιους και βάλε.
Προσυγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ κατέλαβαν από νωρίς αιφνιδιαστικά το Σύνταγμα διά της Πανεπιστημίου ενώ ταυτόχρονα γινόταν η συγκέντρωσή του στην Ομόνοια. Με το πέρας της συγκέντρωσης της Ομόνοιας ένα ποτάμι διαδηλωτών σκέπασε τη Σταδίου μέχρι και τη Φιλελλήνων. Σιγά σιγά χιλιάδες διαδηλωτών από οργανισμούς του δημοσίου, πρωτοβάθμια σωματεία και άλλες οργανώσεις κάλυψαν την Πανεπιστημίου με πρωτοφανή πυκνότητα. Αν και δεν κατάφερα να φτάσω μέχρι τα Χαφτεία ή το Μουσείο, μου είπαν φίλοι και συνάδελφοι πως η πλημμυρίδα έφτανε μέχρι εκεί.
Μέρος του ΠΑΜΕ αποχώρησε από τη Φιλελλήνων δίνοντας τη θέση του στα μπλοκ που ακολουθούσαν ενώ παρέμεινε το κομμάτι που απλωνόταν από το Νομισματοκοπείο μέχρι τη μέση του εθνικού κήπου στην Αμαλίας και στην Όθωνος. Ισχυρή περιφρούρηση παρατάχτηκε στις αρχές της Β.Σοφίας, απέναντι στις κλούβες που απέκλειαν την πρόσβαση στη Βουλή. Για αρκετή ώρα ομάδες κουκουλοφόρων ασφαλιτών έπαιζαν κλεφτοπόλεμο με τα ΜΑΤ μπροστά στην περιφρούρηση. Η παρουσία του ΠΑΜΕ στο οδόστρωμα της Αμαλίας και της Β.Σοφίας επέτρεψε πάντως στο μεγάλο κομμάτι της πορείας να περάσει στην πλατεία Συντάγματος χωρίς να διεισδύσουν οι προβοκάτορες και να κινηθούν τα ΜΑΤ προς την πλατεία. Ουσιαστικά επεισόδια με βανδαλισμούς έγιναν μόλις το ΠΑΜΕ αποχώρησε, εγώ πάντως δεν αντιλήφθηκα τέτοια σαν αυτά των προηγούμενων απεργιών. Ωστόσο ακόμα και λίγο πριν τις τέσσερις εξακολουθούσαν να μπαίνουν μπλοκ εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων στην πλατεία.
Η απεργία πέτυχε, ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους μαζικά.
Αύριο είναι μια ακόμα πιο κρίσιμη μάχη. Η περικύκλωση της Βουλής πρέπει να πετύχει, για να πετύχει πρέπει να συναντηθούμε στους δρόμους ακόμα περισσότεροι.
Δεν ξέρω αν οι συγκυβερνώντες πασοκοντορολαοσίτες θα καταφέρουν να υπερψηφίσουν το νόμο-τερατούργημα· μάλλον θα τα καταφέρουν. Έχουν όμως ήδη καταφέρει να ενώσουν το λαό εναντίον τους. Ούτε οικουμενικά μακιγιάζ, ούτε μουτσούνες προσωπικοτήτων θα μπορούν να σταθούν μπροστά στη λαϊκή οργή. Τα ψωμιά τους τελειώνουν.

Όλοι στους δρόμους

Όχι γιατί το τέρας του καπιταλισμού θα φοβηθεί και θα φύγει με την ουρά κάτω από τα σκέλια.
Όχι γιατί έστω μπορεί τρομαγμένο να ξαναφορέσει το "ανθρώπινο" προσωπείο.
Όχι γιατί οι κατασταλτικοί μηχανισμοί με τους παρακρατικούς συμμάχους τους δεν θα χτυπήσουν αλύπητα.
Όχι γιατί οι βουβές και άβουλες πλειοψηφίες θα βρουν ξαφνικά φωνή και κουράγιο.
Όχι γιατί θα νιώσουν πως για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

αλλά

Γιατί αυτός ο αγώνας πρέπει να γίνει και για το ψωμί των βουβών εξαθλιωμένων.
Γιατί δεν θα παραδώσουμε αμαχητί το μέλλον των παιδιών μας.
Γιατί δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να ακούσουν τη λέξη "πεινάω" από τα χείλη τους.
Γιατί στα χέρια μας βρίσκεται η υπεράσπιση της αξιοπρέπειας της εργασίας.
Γιατί για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

Όλοι στους δρόμους

Ανοιχτή επιστολή προς τον Εξοχώτατο Περιορισμένης Ευθύνης

Εχτές το βράδυ κατέβαινα την Ηρώδου Αττικού. Έκανε αρκετό κρύο και περπατούσα μαζεμένος και κάπως σκυφτός. Έξω από το προεδρικό μέγαρο διαπίστωσα πως το δεξί μου κορδόνι είχε λυθεί και έσκυψα να το δέσω. Όταν σηκώθηκα είδα ξαφνιασμένος έναν ηλικιωμένο κύριο με φθαρμένο κοστούμι, καβουράκι και χοντρά γυαλιά που με κοίταζε από απόσταση αναπνοής. Πριν προλάβω να του μιλήσω μου έχωσε στα χέρια μια χειρόγραφη επιστολή και απομακρύνθηκε ανασηκώνοντας ευγενικά το καβουράκι του. Διάβασα με απορία την επιστολή. Για κάποιο λόγο ο ηλικιωμένος κύριος αντί να την εγχειρίσει στον παραλήπτη της την έδωσε σ'εμένα. Στράφηκα στον φρούραρχο του προεδρικού μεγάρου και του την έτεινα. Αυτός αρνήθηκε να την παραλάβει. Έτσι αναγκάζομαι να την ανεβάσω εδώ.

"Εξοχότατε Κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας
Σπεύδω προς υποστήριξιν της Υμετέρας Εξοχότητας. Προχθές, εκ του πονηρού ορμώμενος επιστολογράφος με επίπλαστον ευσέβειαν και περίσσιαν κολακείαν σας αποκάλεσε Α.Ε. (τουτέστιν: Ανώνυμο Εξοχώτατο) αντί για το ορθόν και πρέπον: Ε.Π.Ε. (Εξοχώτατο Περιορισμένης Ευθύνης). Τύχη αγαθή, τω ώντι, Σας έφερε Εξωχότατε στο ύπατον αξίωμα της χώρας. Ψήφω πανηγυρική της Βουλής των Ελλήνων εξελέγητε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, εις περίοδον ακμής εφηβικής μετά πυκνών καυλόσπυρων του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Είμεθα υπερήφανοι και μετά παρρησίας, ακατακρίτως, τολμώμεν επικαλείσθαι Υμάς Στοργικόν Εθνοπατέραν.

Η εκλογή σας είχε πρακτική σημασία (ουδείς άλλος κατέχει την ιδικήν σας τεχνογνωσίαν εις την υπόκλισην μέχρι επαφής ρινός μετά της αιχμής του υποδήματος, ο δε φέρελπις Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι λίαν άγουρος ακόμα) αλλά περίκλειε και συμβολισμόν προφανή. Συμβολίζετε Κύριε Πρόεδρε την Αλλαγή και την Ανανέωση, στο άγουρον Πρόσωπό σας συναντιέται εις γάμου κοινωνίαν η Βουλή των Εφήβων με τη μούμιαν του Χατσεψούτ. Που να Ήσασταν Εξοχότατε και μερικές δεκαετίες νεότερος, θα λαμβάνατε εις τας στιβαράς Σας χείρας το δημόσιον χρέος της χώρας και θα το συνθλίβατε ως βδελυράν κανθαρίδαν. Τα δύο μεγάλα κόμματα που εναλλάσονται στα έδρανα της εξουσίας έστερξαν σε συμφωνία στο Πρόσωπό Σας. Ουχ ήττον όµως, ως φαλλόσχημον ούφον αιωρούτο η αναγκαστική προσφυγή στις κάλπες, αν η πλειοψηφία της Βουλής δεν εξέλεγε Πρόεδρον, για την ανάδειξη του οποίου έπρεπε να συµπράξουν και τα δύο µεγάλα κόµµατα.

Τους πανηγυρισµούς επί τη εκλογή σας εδικαίωσε η προεδρική πολιτεία σας. Οι Έλληνες εµπιστεύονται τον Ένοικον του Προεδρικού Μεγάρου της οδού Ηρώδου Αττικού όπως εξάλλου εμπιστεύονται όλα τα μνημεία, την Ακρόπολιν, το Μέγαρον, το Αλλού Φαν Πάρκ και τα αψηλά τσολιαδάκια της Υμετέρας Φρουράς. Η Ελλάς όµως τα τελευταία χρόνια βιώνει έναν πρωτοφανή ξεπεσµό και διασύρεται διεθνώς όχι ως χώρα πτωχή αλλά ως κρατικό µόρφωµα δολίως πτωχευόντων.


Η κυβέρνησις λήκτει τους σφαιρικούς αδένας των εταίρων μας µε τα γνωστά αποτελέσµατα. Η αντιπολίτευσις δεν δίδει χείραν βοηθείας καθώς φαίνεται να προτιμά τα επιμήκη όργανα.


Εξοχώτατε, η εν εξελίξει οικονοµική κρίση κατά γενική πρόβλεψη µπορεί να οδηγήσει σε εκθεµελίωση της χώρας. Στη δηµόσια πρόβλεψη υπεύθυνων προσώπων περί επιστροφής της χώρας στα δεδοµένα του 2004, άλλοι οµιλούν για οπισθοδρόµηση στα του έτους 1960, ενώ ορισµένοι φοβούνται την περίπτωσιν να επιστρέψωμεν στις προ τηλεοράσεως εποχάς, οπότε πως θα βλέπωμεν Εξοχώτατε τον σεβντάν του Ονούρ, ταις βυζάραις της Χατούπ και το Πολύ Μπλα Μπλα; Η πρόταση της κυβερνώσης πλειοψηφίας για σχηµατισµό κυβερνήσεως εθνικής σωτηρίας διετυπώθη χωρίς επιτυχία διότι πρέπει να κρατήσομε και καμίαν πολύχρωμην χάντραν και καθρεπτάκιον εν'όψει των βαθυτέρων διεισδύσεων εις τους ιθαγενείς.


Ηδη η οικονοµική κρίση επιδεινώνεται από την κλιµακούµενη πολιτική αναµέτρηση. Η σήραγξ µοιάζει ατελείωτη.


Βεβαίως στις δηµοκρατίες αδιέξοδα δεν υπάρχουν, διότι ευτυχώς ακόμα διαθέτωμεν Τηλεόρασην και ποικιλίαν οθωμανικών σήριαλ. Διαθέτωμεν επίσης νέας παραγγελίας αερίων πρόκλησης μη οικειοθελούς συγκινήσεως και αρκετάς διμοιρίας χοίρων προς απλόχερον μοιρασιά των. Βεβαίως έχομεν και τας εκλογάς αλλά αυτές δεν θα δώσουν αυτοδύναµη κυβέρνηση διότι οι ιθαγενείς είναι λίαν αχάριστοι. Φεύ όμως, θα κάνωμεν την συγκυβέρνησην και θα υψώσομεν το κωλοδάκτυλον εις όσους απεργάζονται την επιστροφήν των εαμοβουλγαροσυμμοριτών. Η µεγάλη πλειοψηφία των πολιτών φαντασιώνεται έγκαυλος την συναίνεσιν διότι εβαρέθη πια τας αλλαξοκωλιάς και επιθυμεί πλέον μια κάποιαν παρτούζαν.


Αυτή είναι η κρυφή ελπίδα τους – διότι ουδείς πιστεύει πως µια µονοκοµµατική κυβέρνηση µπορεί µόνη να αντιµετωπίσει την καύλαν.


Εξοχώτατε, Εχετε τις ευθύνες του Ανωτάτου Άρχοντος, έστω και ψαλιδισµένες από τον Συνταγµατικό Νοµοθέτη που δεν προνόησε για τον Πρόεδρον παρά ρόλον υποκλιτού σημαιών παρελάσεων.


Οι πολίτες δικαιούνται να περιµένουν πρωτοβουλίες σας στις λίγες ηµέρες που αποµένουν, καθώς πιθανολογείται ότι η κρίση οσονούπω θα κορυφωθεί. Δεν τολμώμεν να ζητήσωμεν την οικειοθελήν σας πτώσιν εις την θάλασσαν μετά λίθου περί τω λαιμώ, διότι ο καιρός εψύχρανε και φοβούμασθε μήπως αρπάξετε -μη γένοιτω- καμίαν πούνταν. Ημπορείτε ωστόσο, εάν ευαρεστείσθε, να αποσυρθείτε εις κανένα άλλο Μέγαρον διότι οι καιροί ού μαινετοί και ο Μπουμπούκος βιάζεται σφόδρα να αναλάβει το χαρτοφυλάκιον της Προστασίας του Πολίτου."