Ο μεγαλύτερος έλληνας

Ως έθνος, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, αρεσκόμαστε στις παχιές κουβέντες, τις δόξες και τις διακρίσεις (κάθε ετυμολογίας). Όχι μόνο εμείς βέβαια, όλοι οι λαοί της περιοχής τό'χουν τούτο το χούϊ, οι συγγένειες αίματος δεν κρύβονται. Κι έτσι στη λαϊκή παράδοση ημών και των συγγενών μας, κοντινών και μακρινών, επιβίωνε μέχρι και τα λοίσθια των λαϊκών παραδόσεων η μνήμη του Αλέξανδρου, ή (I)skender, ή (I)skandar. Κι αν κάποτε η συλλογική μνήμη συμβάδιζε με έναν κάποιο αυθορμητισμό και δροσέρευαν τον μύθο, σήμερα μένει μόνη, στεγνή, η κάψα για κλούβια μεγαλεία, η αμνήμων μνήμη.

Η Κοσμογονία και ο Νόμος της Κολλημένης Ζαριάς

Την έβδομη ημέρα ο Θεός αναπαύτηκε και καμάρωσε τη Δημιουργία του. Κι ήταν όντως κάτι να το θαυμάζει κανείς. Κατά το βράδυ κι ενώ ξεκουραζόταν στην βεράντα, πέρασε ο Βελζεβούλης για να τον συγχαρεί. Κάθισε απέναντί του και τον κέρασε τσιγάρο. Ο Θεός βέβαια ήταν αντικαπνιστής, δέχτηκε όμως με χαρά ένα φλυντζάνι διπλό εσπρέσσο που ταχυδακτυλουργικά του εμφάνισε ο Βελζεβούλης. Τόσο πολύ του άρεσε και τον στύλωσε μετά τον κόπο τόσων ημερών δουλειάς που είπε στον ομοτράπεζό του να διαλέξει κάτι, ότι αυτός ήθελε από όλη τη Δημιουργία. Ο Βελζεβούλης σκέφτηκε αρκετά, όσο να φτάσει η κάφτρα στα δάχτυλά του (φυσικά κάπνιζε άφιλτρο). Και δεν ζήτησε τίποτα άλλο παρά να περάσει στον λειτουργικό αλγόριθμο της Δημιουργίας ένα δικό του Νόμο. Κι ο Θεός το σκέφτηκε αρκετά, όσο να ξεραθεί στο φλυντζάνι η τελευταία σταγόνα. Τελικά το δέχτηκε. Κι από τότε μαζί με τις θεϊκές Αρχές Διατήρησης της Ορμής, του Φορτίου και της Ενέργειας, την Αρχή Αβεβαιότητας, το Νόμο της Αδράνειας και της Θερμοδυναμικής, όλη αυτή δηλαδή τη νομολογία που διασφαλίζει ότι ο Θεός ρίχνει ζάρια, εισήχθη ο Ειδικός Βελζεβούλιος Νόμος, αυτός δηλαδή που κολλά το ζάρι και κάθεται συνέχεια στο ίδιο νούμερο...

Η κρίση σε δυο ζευγάρια μάτια

Το πρώτο συννεφιασμένο ζευγάρι ήταν του εργοδηγού που έλαβε εντολή να σχολάσει δύο εργάτες, τους "λιγότερο ικανούς" του συνεργείου του. "Μα, όλοι καλοί είναι, έχουν και οικογένειες...". "Κάποιοι θα είναι καλύτεροι και κάποιοι όχι, πρέπει κάποιοι να φύγουν για να έχουν δουλειά οι άλλοι" βγήκε η ψυχρή κουβέντα απ' το στόμα του εργοδότη.

Δυο μάτια πάνω απ' το ίδιο στόμα, λίγες μέρες μετά δείχναν απρόσμενη ταραχή. "Με πήρε μόλις ένας μηχανικός από μια εταιρεία, δεν θέλω να πω ποια. Μου ζητούσε δουλειά, έχω δυο παιδιά μού' πε κλαίγοντας, πάρε με ακόμα και για να σφουγγαρίζω σκάλες".

Ένα τραγούδι για την ειρήνη - Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη

Το ιστολόγιο "Μουσικά Προάστια" προσκαλεί στην επιλογή μιας φωτογραφίας κι ενός τραγουδιού που να εκφράζει τα συναισθήματα απ' τη σφαγή στη Γάζα. Οι εφημερίδες, τα περιοδικά και κάποια μπλογκ άλλης φιλοσοφίας δεν διστάζουν να αναδημοσιεύουν φωτογραφίες νεκρών παιδιών. Εγώ απ' όταν έγινα πατέρας δεν αντέχω ούτε να τις αντικρύσω. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα υποκρισίας ή αδιαφορίας ή εγωκεντρισμού, μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί. Θα επιλέξω την παραπάνω φωτογραφία γιατί συνδυάζει την απειλή, την προσφυγιά, την καταστροφή και το άδικο ενός ακόμα άθλιου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Πως πάντως να διαλέξεις ένα μόνο τραγούδι; Πως να συμπαρασταθείς; Η ηθική συμπαράσταση δεν γιατρεύει, ούτε τρώγεται. Η συμπαράσταση έχει νόημα αν είσαι ο γιατρός που πάει να ξενυχτήσει στο νοσοκομείο της Γάζας ή ο καπετάνιος που προσπαθεί να σπάσει τον θαλάσιο αποκλεισμό.

Απ' τους "Ελεύθερους πολιορκημένους" του Διονυσίου Σολωμού σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου (1977) και ερμηνεία Νίκου Ξυλούρη.

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.

Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει

στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει.

"Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω 'γώ στο χέρι;

Οπού συ μου 'γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει.

Και μια ειδική αφιέρωση στους φιλοπόλεμους Ισραηλινούς που τόσο εύκολα ξέχασαν τα δεινά τους και έγιναν χειρότεροι κι απ' τους βασανιστές των πατεράδων τους. Από την Καταχνιά του 1964, του Χρήστου Λεοντή, σε στίχους Κώστα Βίρβου:

Αδερφέ Ισραηλίτη

Το αστέρι που φοράς

Φως ανέσπερο θα ρίχνει

Στους βωμούς της λευτεριάς

Αδερφέ Ισραηλίτη

Το αστέρι που φοράς

Θα’ναι σάλπισμα ειρήνης

Που για εκείνη μαρτυράς

Αδερφέ Ισραηλίτη

Όσες πίκρες κι αν γευτείς

Δεν σε νίκησε κανένας

Τώρα εσύ είσαι νικητής

Αυτό κι αν είναι επίκαιρο!

Αποχαιρετισμός

Ήμουν εικοσάρης όταν ανακάλυψα τη Μαρία Δημητριάδη. Από τότε πέρασαν χρόνια, στην πορεία γνώρισα το έργο κι άλλων φιμωμένων καλλιτεχνών, όμως ο πλούτος του έργου της Μαρίας Δημητριάδη είναι ανεκτίμητος. Δεν έχει νόημα να κάνει κανείς εκτενείς αποχαιρετισμούς. Σε όποιον είναι να την ανακαλύψει ή να την ξανανακαλύψει, ο μικρός ντόρος της πτώσης του πανύψηλου κυπαρισσιού μπορεί να δώσει μια ευκαιρία.
Ένα ευχαριστώ ως αποχαιρετισμό, για όλες τις ερμηνείες και περισσότερο για το "Δελτίο καιρού", την "Έρημη πόλη", το "Μήπως ζούμε σ' άλλη χώρα", τα "Τροπάρια για φονιάδες", τον "Ήλιο τον πρώτο".