Στη γειτονιά μου κάποιος πριν από χρόνια φύτεψε σε δεντροστοιχίες ελιές αντί για νεραντζιές ή άλλα καλλωπιστικά δέντρα. Σήμερα τα δέντρα αυτά είναι περίπου 20-25 ετών. Κατά την άνοιξη που ανθίζουν απλώνεται στο οδόστρωμα, τα πεζοδρόμια και τα καπό των αυτοκινήτων ένα λεπτόρρευστο ασπροκίτρινο σεντόνι από τα ανθάκια και τη γύρη τους. Είναι εντυπωσιακή η ανθοφορία, αλλά και η καρποφορία των ελαιόδεντρων στην πόλη, στα λιοστάσια στην επαρχία ποτέ δεν είδα τέτοια. Αυτή την εποχή είναι φορτωμένα με τον καρπό τους αφού σπάνιο είναι να ασχοληθεί κανείς με τη συγκομιδή του. Μέσα στην πόλη εξάλλου τέτοιες δραστηριότητες μπορεί εύκολα να κακοχαρακτηριστούν από αδαείς και ολιγόνοους γειτόνους.
Σήμερα το πρωί προχωρούσα κατά μήκος του πεζοδρομίου, αποφεύγοντας μηχανικά να πατήσω τις πεσμένες ελιές – χούϊ από την εποχή που συμμετείχα κι εγώ στη συγκομιδή της «καλαμών». Συνειδητοποιώντας την ακούσια σπουδή, πήδηξε ο νους μου ελεύθερα στην ανάμνηση μιας χαρουπιάς. Ήταν αυτή η ίδια, κάτω από την οποία πρωτάκουσα, πριν από ίσως 25 χρόνια, για το σωτήριο ρόλο που είχε το δέντρο στην περίοδο της μεγάλης πείνας της Κατοχής. Είναι μάλλον ευρέως γνωστό ότι ο ξυλώδης αλλά γλυκός καρπός της χαρουπιάς έσωσε πολύ κόσμο που αναζητούσε απεγνωσμένα τροφή τότε που αυτή ήταν απολύτως δυσεύρετη. Η πληροφορία που αποκόμισα τότε είχε προφανώς παιδαγωγικό προσανατολισμό αφού υποψιάζομαι – δεν θυμάμαι καθαρά – ότι ακολούθησε κάποιο αβασάνιστο σχόλιό μου για την γεύση του καρπού. Η «Βοτανική-ζωολογία» του δημοτικού σχολείου εξάλλου με είχε προκαταβάλει ότι το χαρούπι είναι ζωοτροφή. Σήμερα είμαι σε θέση – κοτζάμ μαντράχαλαλος – να αναγνωρίζω την ιερότητα του καρπού και του δέντρου και να το εκτιμώ μέσα μου ξεχωριστά.
Το άλμα της σκέψης απ’ την ελιά στη χαρουπιά, ήταν μεν ακούσιο όχι όμως τυχαίο. Οι τσαλαπατημένοι καρποί του πιο ιερού δέντρου, της ελιάς, ζωγραφίζουν με το σκουρόχρωμο χυμό τους πάνω στην άσφαλτο την αδιαφορία του κατοίκου της πόλης για κάποιες σημαντικές, τουλάχιστο για έναν έλληνα, αξίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου