Ποιος γαμεί τις αστακομακαρονάδες;

Όταν πρωτοδοκίμασα τη ζακυνθινή κουζίνα κατάλαβα ότι υπάρχει ασυμβατότητα ανάμεσα στα γευστικά μου γούστα και στις επτανησιακές γεύσεις. Κανέλα, μοσχοκάρυδο και γαρύφαλλα με τη σέσουλα, κυρίως στα μαγειρεμένα κρέατα, γρατσουνάνε τον λεπτεπίλεπτο ουρανίσκο μου που προτιμά την ευγενή πουρνίλα της γίδας και του τράγου. Έπεσα και σε καναδυοτρειστέσσερις περιπτώσεις τουριστικής κουζίνας κατάλληλης μόνο για ξεροψημένους άγγλους και σχημάτισα το στερότυπο.

Με τα χρόνια όμως εκτίμησα τα απλά της ζακυνθινής "κουζίνας". Όχι τα κοκκινιστά κουνέλια και τα κοκκινιστά στιφάδα, όχι τα κοκκινιστά κοκκόρια και τα κοκκινιστά κουνουπίδια και ασφαλώς όχι τις εορταστικές κουλούρες, τις στολισμένες σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα (και με παρόμοια γεύση), αλλά τουλάχιστον όχι κοκκινιστές. Εκτίμησα κάποια πανεύκολα γλυκά και φαγητά, με απλά υλικά και πανεύκολη προετοιμασία.

Η φιτούρα είναι ένα τουβλάκι φτιαγμένο από χοντρό σιμιγδάλι και νερό. Τη βρίσκει κανείς σε πάγκους απέναντι από τον Άγιο Διονύσιο και απαραιτήτως στις γιορτές και τα πανηγύρια. Βουτάνε το τουβλάκι στη φριτέζα και αφού τηγανιστεί το πασπαλίζουν με ζάχαρη. (Εγώ που είμαι καλοφαγάς την προτιμώ με μέλι και κανέλα). Το μόνο στραβό με τη φιτούρα είναι ότι ανήμερα της Παναγίας πρέπει να ελιχθείς ανάμεσα από τους πάγκους των φιτουρατζήδων για να μπεις στην εκκλησία. Μα όταν μπεις ξεχνάς τη μικρή αυτή ταλαιπωρία, αφού η ταλαιπωρία από το επτανησιακό ψαλτικό ιδίωμα είναι τρισχειρότερη. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Η φιτούρα (αλά Στρατολάτης)

Το μενουδέλι είναι σούπα φτιαγμένη από χοντρό φιδέ κοκκινιστό σε φρέσκια ντομάτα και σέλινο. Πάμφθηνο και απρόσμενα νόστιμο καλοκαιρινό φαγητό. Κατά τη γνώμη μου το γευστικότερο πιάτο της ζακυνθινής κουζίνας, που παντρεύεται έξοχα με φέτα ή -ακόμα καλύτερα- λαδοτύρι.

Το μενουδέλι (αλά Στρατολάταινα)

Το οποίο λαδοτύρι είναι η σημαντικότερη προσφορά της Ζακύνθου στον γευστικό πολιτισμό. Το φτιάχνουν από αιγοπρόβειο γάλα και το συντηρούν σε ελαιόλαδο. Σε αντίθεση με τα περισσότερα τυριά όσο ωριμάζει και σκληραίνει τόσο καλύτερο (και πιο πικάντικο) γίνεται. Δεν είναι βέβαια όλα ίδια και η Κεβή δεν τυποποιεί το υπέροχο δικό της.