Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Τσουκότκα

Αν είχα άπλετο χρόνο (και χρήμα) θα περνούσα τη μισή ζωή μου σε ταξίδια. Όχι από αυτά που ξεκινούν με την παραλαβή του προγράμματος από το γραφείο ταξιδίων, αλλά από αυτά που ξεκινούν με το άνοιγμα του χάρτη μέσα στο αυτοκίνητο (ή πάνω στο δίτροχο).
Είναι μεγάλη βέβαια η διαδρομή μέχρι την Τσουκότκα αλλά αν θες να γράψεις τη λέξη ταξίδι με κεφαλαία, πρέπει να ταξιδέψεις μέχρι εκεί. Η Σιβηρία μου ασκεί έντονη έλξη. Έτσι όπως δεσπόζει στο χάρτη, μια αχανής, αραιοκατοικημένη, άγρια περιοχή, με τα πιο μυστηριώδη παράλια επί γης, όπως τουλάχιστον τα έχω στο μυαλό μου. Αυτό κυρίως θα ήθελα να κάνω. Να πιάσω τα παράλια από το Μουρμάνσκ και να φτάσω μέχρι την Τσουκότκα. Κι όταν τελειώσει η εξερεύνηση, να μπω στη βάρκα για να εξερευνήσω τα -ακόμα πιο μυστηριώδη- νησιά του σιβηριανού αρκτικού.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν έχω χρόνο και χρήμα κι είμαι ένας αλυσσοδεμένος μικροαστός.

Πως μού 'ρθε τώρα η Σιβηρία;
Είδα χτες βράδυ την θαυμάσια ταινία του Αλεξέι Ποπογκρέμπσκι "Πως τέλειωσε αυτό το καλοκαίρι" (2010). Δεν είναι απαραίτητο να γυρίσει κανείς στο ασπρόμαυρο σινεμά για να πετύχει μια ταινία της προκοπής. Αρκεί να μην μένει κολλημένος σε αξιώματα και εμμονές.
Η ταινία διαδραματίζεται σ' ένα απομονωμένο μετεωρολογικό σταθμό νησιού της Αρκτικής στην Τσουκότκα. Το τοπίο είναι εκπληκτικό, εύκολη δουλειά για τον φωτογράφο. Στο σταθμό συμβιώνουν δύο άνδρες, ο νεαρός Πάβελ και ο έμπειρος Σεργκέι. Είναι καλοκαίρι, μέχρι να φτάσει το φθινόπωρο ο ήλιος δεν θα βασιλέψει. Κατά τη διάρκεια της ατέλειωτης μέρας οι δύο άνδρες ακολουθούν ένα αυστηρό πρόγραμμα μετρήσεων, αναφορών και ύπνου. Ακόμα και στις εσχατιές της γης, η ρουτίνα είναι ρουτίνα. Με τη ρουτίνα όμως μόνο, δεν γίνεται ταινία. Οι πρωταγωνιστές δίνουν τις μετρήσεις τους μέσω ασυρμάτου. Μέσω ασυρμάτου ο Πάβελ μαθαίνει ότι η οικογένεια του Σεργκέι χάθηκε σε τραγικό δυστύχημα. Ο Σεργκέι εν τω μεταξύ απουσιάζει (σπάζει τη ρουτίνα) για ψάρεμα. Από το σημείο αυτό η τραγική ειρωνεία ακολουθεί ένα δρόμο κορύφωσης, βασανιστικό σχεδόν για το θεατή. Καθώς ο Πάβελ αποφασίζει να μην ενημερώσει το Σεργκέι. Είναι ένα καθήκον υπό το βάρος του οποίου λυγίζει. Ας μην τα γράψω όμως όλα.
Με ένα εκπληκτικό τοπίο, την ερημιά και δύο άνδρες, ο σκηνοθέτης έστησε μια σύγχρονη, λιτή τραγωδία. Πραγματεία περί του φόβου, των σχέσεων, της απώλειας. Τα γονίδια του σοβιετικού κινηματογράφου δεν χάνονται. Μια μικρή ατέλεια σημείωσα μόνο αλλά δεν θα την πω.

1 σχόλιο:

akrat είπε...

χμ

λίγο νοτιότερα πλιζ....

κάνει κρύο