L' epanastat c'est moi

(Εκ του "l' etat c'est moi": Το κράτος είμαι εγώ, που ξεστόμισε ο Λουδοβίκος ο 14ος της Γαλλίας)

Να ξεκινήσω με το αυτονόητο. Εγώ δεν έχω τις προδιαγραφές του επαναστάτη. Όχι ότι χρειάζεται να το διευκρινίσω κιόλας. Ούτε πως οι επαναστάτες έχουν κάποιο ιδιαίτερο σημάδι, μια ελιά ας πούμε στο μάγουλο ή μακρύτερο το τρίτο δάχτυλο του ποδιού. Είναι όμως που τις τελευταίες δεκαετίες το βιοτικό επίπεδο του λαού ανέβηκε σημαντικά, με αποτέλεσμα να γίνουμε -ή να ανατραφούμε- κάπως μαλθακοί, φυγόπονοι και καλοπερασάκηδες.

Μπορεί να μην υπάρχουν πολλοί επαναστάτες σήμερα, δεν έχουν εκλείψει ωστόσο τα αίτια που έχουν πυροδοτήσει τις κοινωνικές επαναστάσεις. Εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο εξακολουθεί να υφίσταται, ο πλούτος σωρεύεται σε λίγους με εκθετικό ρυθμό, την ίδια ώρα που η μεσαία τάξη τείνει ραγδαία προς τη φτωχοποίηση. Όσο νά 'ναι ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δεν έχει εθνικές προτιμήσεις. Η απανταχού φτωχολογιά είναι απολύτως αναλώσιμη.

Μας έλαχε και η μακρά κρίση με επίκεντρο τη χώρα μας και πάνε όλα κατά διαόλου. Ο έλληνας είναι μαλθακός και καλοπερασάκιας αλλά έχει ένα τράχηλο νά, που ζυγό δεν υποφέρει. Κι επειδή ξέμαθε από αντιστάσεις, βασίζεται στις αγοραίες ελπίδες και στην ανάθεση. Το ξαναλέω, δεν κακίζω κανέναν, έτσι μεγαλώσαμε. Κι ο Τσε νά 'ναι, άμα τον πας για ψαράκι στο παραθαλάσσιο ταβερνάκι, να τραγανίζει αθερίνα χαζεύοντας κωλαράκια στην παραδίπλα παραλία, άμα τον στήσεις κάνα τρίωρο στο Μέγκα και τον βγάλεις το βράδυ στα μπουζούκια, τον βλέπω να ξεμυαλίζεται. Να όμως που απομακρύνεται τώρα το ταβερνάκι και το μπουζούκι και μόνη παρηγοριά μάς απομένει το Μέγκα. Άντε, και τα κωλαράκια.

Έμεινε λοιπόν ο έρμος αμανάτι, με τις αγοραίες ελπίδες και το Μέγκα. Νά 'ταν και ταυτόσημες οι ελπίδες. Άλλες σου δίνει ο Ανδρούτσος μέσα σου, άλλες η Όλγα Τρέμη. Μιλάμε για εθνικό διχασμό εντός του ίδιου τσερβέλου. Κάπως έτσι προκύπτουν οι σύγχρονες επαναστατικές φυλές, που είναι περίπου οι παρακάτω:

α. Ο Αντρούτσος
Πάνω από όλα είναι Έλληνας. Κατεβαίνει στις διαδηλώσεις με τη γαλανόλευκη και την ανεμίζει με εθνικό ρίγος. Θα επαναστατούσε αμέσως αν τίποτα κακόβουλοι γειτόνοι εκμεταλλευόταν την κρίση για να εγείρουν αξιώσεις κατά βραχονησίδων ή λόφων. Το συνηθέστερο επαναστατικό του πεδίο είναι το φέισμπουκ, όπου ταράζει στα λάικ κάθε πληροφορία για τη μοναδικότητα του έθνους και τις διεθνείς συνωμοσίες Τούρκων, Σκοπιανών, Αλβανών και Εβραίων. Πρόκειται για διαδεδομένο τύπο επαναστάτη, που απαντάται από τις τάξεις των ναζί μέχρι και τη συγκυβέρνηση.

β. Ο Αϊφωνακλάς

Είναι πρόθυμος να επαναστατήσει για το δικαίωμά του στην πρόσβαση στα καταναλωτικά καλούδια. Θυσιάζει ευχαρίστως συντάξεις και μισθούς (των άλλων) προκειμένου να μη -θεός φυλάξει- βρεθεί με τίποτα δραχμές στην τσέπη κι άντε μετά να βρεις ισοτιμία για να παραγγείλεις στο άμαζον. Νιώθει βαθιά ευρωπαίος και θα άλλαζε αυτό το εθνικό συναίσθημα μόνο για να γίνει δολαραίος. Πιστεύει ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι κομμουνιστική και ο Τσίπρας πρωτοξάδερφος του Κιμ Γιονγκ Ουν που δραπέτευσε για να μην εκτελεστεί παρέα με τα υπόλοιπα τετρακόσια εικοσιπέντε ξαδέρφια. Το επαναστατικό του όνειρο είναι να απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και ο ίδιος να βραβευτεί κάποτε ως "επιχειρηματίας της χρονιάς". Για την ώρα παίζει επαναστατικούς σκοπούς με σφυρίχτρες και κατσαρόλες. Αν τολμά ας κάνει κι αλλιώς, το αφεντικό την παρακολουθεί τη διαδήλωση.

γ. Ο Μετριοπαθής

Πρόκειται για άτομο αριστερών φρονημάτων, με βαθιές δημοκρατικές ευαισθησίες. Σιχαίνεται την προηγούμενη συγκυβέρνηση διότι ψέκαζε τους διαδηλωτές αλλά αποδέχεται την ανάγκη βαθιών μεταρρυθμίσεων, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με μισθούς, συντάξεις και δημόσιο τομέα. Θεωρεί αναγκαίο να μην θιχτούν οι επιχειρήσεις για να έρθει κάποτε η πολυπόθητη ανάπτυξη. Όνειρό του είναι μια ειρηνική επανάσταση τύπου Γκάντι, γιου νόου, εθνική ομοψυχία, ενότητα και λοιπά ζελεδάκια, που θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε Σουηδία.

δ. Ο Ανεξάρτητος

Αυτός είναι ο αγαπημένος μου. Έχει ξεκοκαλίσει τους κλασσικούς και έχει καταλήξει ότι ο ίδιος ίσως και να τα έγραφε λίγο καλύτερα. Θεωρεί ότι πίσω από κάθε λάθος κρύβεται μία προδοσία, γι' αυτό επιμένει εμμονικά στο "γιατί;" όταν κάτι δεν ταυτίζεται ακριβώς με τις βεβαιότητές του. Είναι βέβαιος ότι οι σχεδιασμοί του καπιταλισμού θα μπορούσαν να ανατραπούν αν δεν υπήρχε μια επαχθής συνωμοσία μεταξύ της δεξιάς και του "προδοτικού ΚΚΕ". Καλός κομμουνιστής είναι γι΄αυτόν ο νεκρός κομμουνιστής διότι μπορεί άνετα να τον χρησιμοποιεί κατά βούληση, χωρίς να κινδυνεύει να του γυρίσει καμιά ξανάστροφη. Θα τον συναντήσεις συνήθως ως ανώνυμο να αφήνει σχόλια περί "κλίκας του Περισσού" ακόμα και σε ποστ με συνταγές μαγειρικής.

Υπάρχουν κι άλλες φυλές επαναστατών, οι παραπάνω είναι κάποιες ενδεικτικές. Κοινό χαρακτηριστικό των περισσοτέρων είναι ότι παίρνουν τόσο σοβαρά τον εαυτό τους και τις βεβαιότητές τους που καταντούν επαρκώς γελοίοι. Άλλο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι το μόνο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η απέχθεια προς το ΚΚΕ.
Ας μην ματαιοπονούν όμως, έτσι κι αλλιώς ο μόνος γνήσιος epanastat, c'est moi.