(Ο τίτλος από μετεκλογικό σχόλιο ανωνύμου)
Κι έτσι υπογράφηκε η έντιμη συμφωνία και δεν πρόκειται ν' ανοίξει ρουθούνι.
Η πλειοψηφία του λαού νιώθει ήδη αντικρουόμενα αισθήματα. Υπάρχουν κι αυτοί που θα ικανοποιηθούν, σημειώνοντας τις συνέπειες στα παλιά τους τα παπούτσια. Όπως και πολλοί που θα βρεθούν ακριβώς απέναντι. Η μεγάλη πλειοψηφία όμως, νιώθει τόση απογοήτευση όση ανακούφιση, αφού πια τα σενάρια περί εξόδου-ολοκαυτώματος από το ευρώ και την ΕΕ μπαίνουν στο συρτάρι για μελλοντική χρήση.
Αυτή ακριβώς η συνθήκη, η ιδιότυπη ισορροπία απογοήτευσης και ανακούφισης, είναι ικανή για να μετριάσει την οργή που θα ένιωθε ο μεροκαματιάρης εάν τα μέτρα τού έρχονταν ουρανοκατέβατα και όχι στο πλαίσιο μιας διαδικασίας "σκληρής διαπραγμάτευσης". Δεκαεπτά ώρες διαπραγμάτευση ήταν αυτή, χαλάλι η κεραμίδα.
Όποιος ακόμα δεν κατανοεί τη χρησιμότητα του δημοψηφίσματος, για να μην πω ολόκληρης της συγκυβέρνησης, δεν πρόκειται να κατανοήσει ποτέ τίποτα. Εντάξει, δε λέω ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση προέκυψε ακριβώς για να φέρει σε πέρας μία τέτοια δύσκολη αποστολή -λίγο τραβηγμένο νομίζω-, η πραγματικότητα όμως περιγελά τις αυταπάτες.
Για την ψήφιση των μέτρων φυσικά δεν τίθεται ζήτημα. Το φιλοευρωπαϊκό πολιτικό τόξο θα ψήφιζε έτσι κι αλλιώς με ευχαρίστηση οποιαδήποτε μέτρα. Όσον αφορά στη συγκυβέρνηση, πολύ μικρή σημασία έχει το αν θα υπάρξουν διαρροές και πόσες θα είναι αυτές. Είναι δεδομένο εξάλλου ότι κάποιοι θα πρέπει να διαχωρίσουν τη θέση τους, ως αλατοπίπερο στο άνοστο πιάτο που θα σερβιριστεί, αλλά κυρίως στο πλαίσιο μιας αέναης ανατροφοδότησης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Μία είναι εδώ οι κόκκινες γραμμές, μία τις παίρνει παραμάσχαλα ο καθείς για μελλοντική χρήση. Σε τρία χρόνια θα χρειαζόμαστε εξάλλου ένα νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Αυτό που περιμένω πια να δω, είναι η ψήφιση του τρίτου μνημονίου ομού από "μνημονιακούς" και "αντιμνημονιακούς". Όχι βέβαια σαν την τελευταία (χρονικά) πράξη του αιώνιου δράματος αυτής της χώρας, αλλά σαν ένα σύμβολο. Το σύμβολο της γελοιοποίησης των διπόλων ευκαιρίας, καθώς και της ροζουλί "ομάδας αληθείας", η οποία πια θα στοιχηθεί παρέα με τους ομολόγους της του Μουρούτη. Αλλά στην ομάδα αυτή χρωστώ ένα χωριστό ποστ.
Κι έτσι υπογράφηκε η έντιμη συμφωνία και δεν πρόκειται ν' ανοίξει ρουθούνι.
Η πλειοψηφία του λαού νιώθει ήδη αντικρουόμενα αισθήματα. Υπάρχουν κι αυτοί που θα ικανοποιηθούν, σημειώνοντας τις συνέπειες στα παλιά τους τα παπούτσια. Όπως και πολλοί που θα βρεθούν ακριβώς απέναντι. Η μεγάλη πλειοψηφία όμως, νιώθει τόση απογοήτευση όση ανακούφιση, αφού πια τα σενάρια περί εξόδου-ολοκαυτώματος από το ευρώ και την ΕΕ μπαίνουν στο συρτάρι για μελλοντική χρήση.
Αυτή ακριβώς η συνθήκη, η ιδιότυπη ισορροπία απογοήτευσης και ανακούφισης, είναι ικανή για να μετριάσει την οργή που θα ένιωθε ο μεροκαματιάρης εάν τα μέτρα τού έρχονταν ουρανοκατέβατα και όχι στο πλαίσιο μιας διαδικασίας "σκληρής διαπραγμάτευσης". Δεκαεπτά ώρες διαπραγμάτευση ήταν αυτή, χαλάλι η κεραμίδα.
Όποιος ακόμα δεν κατανοεί τη χρησιμότητα του δημοψηφίσματος, για να μην πω ολόκληρης της συγκυβέρνησης, δεν πρόκειται να κατανοήσει ποτέ τίποτα. Εντάξει, δε λέω ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση προέκυψε ακριβώς για να φέρει σε πέρας μία τέτοια δύσκολη αποστολή -λίγο τραβηγμένο νομίζω-, η πραγματικότητα όμως περιγελά τις αυταπάτες.
Για την ψήφιση των μέτρων φυσικά δεν τίθεται ζήτημα. Το φιλοευρωπαϊκό πολιτικό τόξο θα ψήφιζε έτσι κι αλλιώς με ευχαρίστηση οποιαδήποτε μέτρα. Όσον αφορά στη συγκυβέρνηση, πολύ μικρή σημασία έχει το αν θα υπάρξουν διαρροές και πόσες θα είναι αυτές. Είναι δεδομένο εξάλλου ότι κάποιοι θα πρέπει να διαχωρίσουν τη θέση τους, ως αλατοπίπερο στο άνοστο πιάτο που θα σερβιριστεί, αλλά κυρίως στο πλαίσιο μιας αέναης ανατροφοδότησης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Μία είναι εδώ οι κόκκινες γραμμές, μία τις παίρνει παραμάσχαλα ο καθείς για μελλοντική χρήση. Σε τρία χρόνια θα χρειαζόμαστε εξάλλου ένα νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Αυτό που περιμένω πια να δω, είναι η ψήφιση του τρίτου μνημονίου ομού από "μνημονιακούς" και "αντιμνημονιακούς". Όχι βέβαια σαν την τελευταία (χρονικά) πράξη του αιώνιου δράματος αυτής της χώρας, αλλά σαν ένα σύμβολο. Το σύμβολο της γελοιοποίησης των διπόλων ευκαιρίας, καθώς και της ροζουλί "ομάδας αληθείας", η οποία πια θα στοιχηθεί παρέα με τους ομολόγους της του Μουρούτη. Αλλά στην ομάδα αυτή χρωστώ ένα χωριστό ποστ.
2 σχόλια:
Η αλήθεια πλέον είναι ότι πέσαν οι μάσκες, έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο ο οπορτουνισμός !
Τώρα, αν ο άλλος πείθεται για το ελάχιστο, έ, ας περιμένει και το ... μηδέν, ή και το αρνητικό !
Τι διάολο, εδώ και πέντε χρόνια πέφτουν μάσκες κι ακόμα να περάσουν οι απόκριες.
Δημοσίευση σχολίου