Η κρίση σε δυο ζευγάρια μάτια

Το πρώτο συννεφιασμένο ζευγάρι ήταν του εργοδηγού που έλαβε εντολή να σχολάσει δύο εργάτες, τους "λιγότερο ικανούς" του συνεργείου του. "Μα, όλοι καλοί είναι, έχουν και οικογένειες...". "Κάποιοι θα είναι καλύτεροι και κάποιοι όχι, πρέπει κάποιοι να φύγουν για να έχουν δουλειά οι άλλοι" βγήκε η ψυχρή κουβέντα απ' το στόμα του εργοδότη.

Δυο μάτια πάνω απ' το ίδιο στόμα, λίγες μέρες μετά δείχναν απρόσμενη ταραχή. "Με πήρε μόλις ένας μηχανικός από μια εταιρεία, δεν θέλω να πω ποια. Μου ζητούσε δουλειά, έχω δυο παιδιά μού' πε κλαίγοντας, πάρε με ακόμα και για να σφουγγαρίζω σκάλες".

Ένα τραγούδι για την ειρήνη - Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη

Το ιστολόγιο "Μουσικά Προάστια" προσκαλεί στην επιλογή μιας φωτογραφίας κι ενός τραγουδιού που να εκφράζει τα συναισθήματα απ' τη σφαγή στη Γάζα. Οι εφημερίδες, τα περιοδικά και κάποια μπλογκ άλλης φιλοσοφίας δεν διστάζουν να αναδημοσιεύουν φωτογραφίες νεκρών παιδιών. Εγώ απ' όταν έγινα πατέρας δεν αντέχω ούτε να τις αντικρύσω. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα υποκρισίας ή αδιαφορίας ή εγωκεντρισμού, μπορεί να είναι όλα αυτά μαζί. Θα επιλέξω την παραπάνω φωτογραφία γιατί συνδυάζει την απειλή, την προσφυγιά, την καταστροφή και το άδικο ενός ακόμα άθλιου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Πως πάντως να διαλέξεις ένα μόνο τραγούδι; Πως να συμπαρασταθείς; Η ηθική συμπαράσταση δεν γιατρεύει, ούτε τρώγεται. Η συμπαράσταση έχει νόημα αν είσαι ο γιατρός που πάει να ξενυχτήσει στο νοσοκομείο της Γάζας ή ο καπετάνιος που προσπαθεί να σπάσει τον θαλάσιο αποκλεισμό.

Απ' τους "Ελεύθερους πολιορκημένους" του Διονυσίου Σολωμού σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου (1977) και ερμηνεία Νίκου Ξυλούρη.

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.

Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει

στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει.

"Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω 'γώ στο χέρι;

Οπού συ μου 'γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει.

Και μια ειδική αφιέρωση στους φιλοπόλεμους Ισραηλινούς που τόσο εύκολα ξέχασαν τα δεινά τους και έγιναν χειρότεροι κι απ' τους βασανιστές των πατεράδων τους. Από την Καταχνιά του 1964, του Χρήστου Λεοντή, σε στίχους Κώστα Βίρβου:

Αδερφέ Ισραηλίτη

Το αστέρι που φοράς

Φως ανέσπερο θα ρίχνει

Στους βωμούς της λευτεριάς

Αδερφέ Ισραηλίτη

Το αστέρι που φοράς

Θα’ναι σάλπισμα ειρήνης

Που για εκείνη μαρτυράς

Αδερφέ Ισραηλίτη

Όσες πίκρες κι αν γευτείς

Δεν σε νίκησε κανένας

Τώρα εσύ είσαι νικητής

Αυτό κι αν είναι επίκαιρο!

Αποχαιρετισμός

Ήμουν εικοσάρης όταν ανακάλυψα τη Μαρία Δημητριάδη. Από τότε πέρασαν χρόνια, στην πορεία γνώρισα το έργο κι άλλων φιμωμένων καλλιτεχνών, όμως ο πλούτος του έργου της Μαρίας Δημητριάδη είναι ανεκτίμητος. Δεν έχει νόημα να κάνει κανείς εκτενείς αποχαιρετισμούς. Σε όποιον είναι να την ανακαλύψει ή να την ξανανακαλύψει, ο μικρός ντόρος της πτώσης του πανύψηλου κυπαρισσιού μπορεί να δώσει μια ευκαιρία.
Ένα ευχαριστώ ως αποχαιρετισμό, για όλες τις ερμηνείες και περισσότερο για το "Δελτίο καιρού", την "Έρημη πόλη", το "Μήπως ζούμε σ' άλλη χώρα", τα "Τροπάρια για φονιάδες", τον "Ήλιο τον πρώτο".

Με αφορμή ένα σκυμμένο προπονητή

Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα σπορ. Είναι ένας καμβάς πάνω στον οποίο ιχνογραφείται η ιδιοσυγκρασία ενός λαού. Κι αν κρίνει κανείς από τον εθνικό μας καμβά, ο έλληνας διαπρέπει και στη ζωγραφική! Από μικρό παιδί αναθρέφεται με ζαχαρούχα γάλατα. Υπερβουτυρωμένες δόξες και διακρίσεις παχαίνουν και παραμορφώνουν το εγώ του. Το παιδάκι μαθαίνει ότι η νίκη είναι το παν. Πριν μάθει να κλωτσά το τόπι έχει μάθει ότι είναι Ολυμπιακός, ΠΑΟ ή ΑΕΚ. Ίσως έχει ήδη ως βρέφος αποκτήσει το πρωτοσέλιδό του σε οπαδικό φύλλο φασκιωμένος με τα ποδοσφαιρικά κασκόλ και τη βλακεία του πατέρα του. Γαλουχημένος με δόξες και γιρλάντες, ο νεοφώτιστος οπαδός θα μάθει να "αποθεώνει" (ω θεέ μου τι σκυλευμένο ρήμα) και να δικάζει. Τα οπαδόχαρτα θα του διδάξουν ότι ο οπαδός έχει πάντα δίκιο, ότι έχει το αλάθητο ένστικτο και το δικαίωμα όχι μόνο να επικρίνει αλλά και να προπηλακίζει. Αυτοανακυρήσσονται σε αθλητικούς εισαγγελείς και εν ονόματι του οπαδού όχλου απαιτούν απολύσεις, συγνώμες, τιμωρίες και εκδικήσεις.
Πόσο διεφθαρμένη νοοτροπία έχουμε τελικά; Δεν μας αρκεί η κριτική επί παντός κινούμενου ή ακίνητου στόχου. Θέλουμε να νιώθουμε πάντα νικητές κι όταν κάποιος μας στερήσει το "δικαίωμα" αυτό οφείλει να το πληρώσει με τίμημα δυσανάλογο. Αυτός ο γελοίος βαυκαλισμός περί φιλοτίμου της φυλής λιώνει σαν καραμελίτσα και κολλά στα εθνικά μας μουστάκια μέσα από τον δημόσιο και πάνδημο ηθικό προπηλακισμό του "ενόχου" προπονητή ή ποδοσφαιριστή. Κι όλα αυτά, όπως όλα άλλωστε, με αφορμή μια σφαίρα που κυλά.

update 5.11.08
Οι φυλλάδες σήμερα είναι σε mode "αποθέωσης". Ο άχρηστος "βοηθός" μετατράπηκε δια κωλοτούμπας άνευ φοράς σε ημίθεο. Κι αν το θυμικό του οπαδού δικαιολογείται να κάνει στιγμιαίους κύκλους, ο τύπος δεν έχει την δικαιολογία της αυθόρμητης αντίδρασης. Πρόκειται για κωλοτούμπες κατ' επάγγελμα.

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Μετά από το τέλος του 4ου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τα ερωτήματα που με βασανίζουν είναι τα εξής:
1. Πως ξεφύτρωσαν ταυτόχρονα 3-4 πραγματικά ωραία τραγούδια στο 2ο φεστιβάλ;
2. Γιατί δεν μπορεί να βγει ούτε ένα αξιοπρεπές τραγουδάκι από τότε;
3. Θα γίνει και 5ο φεστιβάλ;

Τα τραγούδια του φετινού φεστιβάλ αποτελούν τρανταχτά επιχειρήματα στα χέρια όσων ισχυρίζονται ότι το ελληνικό τραγούδι βουλιάζει σε λιμνάζοντα νερά. Δεν είχαν μόνο άνευρες και αμήχανες μελωδίες αλλά, το χειρότερο, κοινότοπους έως σαχλούς στίχους.

Τέλος, καταγγέλω τον στιχουργό του τραγουδιού "Ο επιζήσας" για λογοκλοπή. Ο στίχος του "Η επόμενη μέρα ήταν νύχτα κι όχι μέρα" είναι ασφαλώς κλεμμένο από ατάκα της κόρης μου όταν ήταν 2,5 ετών: "Μπαμπά θα πάμε στον παιδόποτο αύριο τη μέρα που θά' ναι νύχτα;".

Οικονομικό δελτίο θυέλλης

Το οικονομικό τιμ του Στρατολάτη, προβληματισμένο από την διαφαινόμενη οικονομική κρίση και μετά από τις ικεσίες των εγκλωβισμένων ιστολογίων Κλειστοφοβιτσιάρης, Η τσατσάρα του Χριστοπαναγιώτη και Σοφοκλαψομούνης, αποφάσισε να προβεί σε βαρυσήμαντη ανάλυση των δεδομένων της αγοράς και σε προτάσεις διεξόδου από την επαπειλούσα καταστροφή. Στα πλαίσια αυτά συντάχτηκε το παρακάτω οικονομικό δελτίο:

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ 9/10/2008
Μεγάλη αύξηση αναμένεται στην μετοχή της εταιρείας παιχνιδιών Χάσμπρο. Φήμες από το ΥΠ.ΟΙ.Ο. μιλούν για ενδεχόμενη παραγγελία 100.000 τεμαχίων Μονόπολης από το Ελληνικό Δημόσιο με αντάλλαγμα τη λεωφόρο Τατοΐου και τα περιστέρια της πλατείας Συντάγματος. Απόφαση που θα κυκλοφορήσει τις αμέσως επόμενες της ψήφισης του σχεδίου νόμου για την προστασία των καταθέσεων μέχρι 100.000,00€ μέρες θα καθορίζει την ισοτιμία ευρώ και δολαρίου Μονόπολης.
Προηγήθηκε την περασμένη Παρασκευή η εκτίναξη της τιμής του παστουρμά σε αδικαιολόγητα για την εποχή επίπεδα. Η νευρική αντίδραση των αγορών οδήγησε τον παπά του μετοχίου της μονής οσίου Σοφοκλέους να βγάλει δυο φορές δίσκο την Κυριακή. Τη Δευτέρα πάντως η μείωση της τιμής του χρυσού κατά 0,025% γέννησε ελπίδες για την συγκράτηση της τιμής της τουλούμπας στο χρηματιστήριο εμπορευμάτων της Κουφάλα Τζιμπούρ.
Χρηματιστηριακοί και εκκλησιαστικοί κύκλοι άφησαν να διαρρεύσει πως σχεδιάζεται επιθετική εξαγορά του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως από την Εκκλησία της Ελλάδος μέσω της αγοράς των μητροπόλεων των Νέων Χωρών. Ο συνεργάτης μας στο Άγιο Όρος, μοναχός Χαρτοφυλάκιος, αποδίδει την κίνηση αυτή στη μεγάλη πτώση των χρυσοβούλων στο χρηματιστήριο παραγώγων των Κατσιγιαννέϊκων.
Τέλος, θεαματική πτώση της τιμής διαπραγμάτευσης της μετοχής της Πυροσβεστικής αναμένεται τις προσεχείς ημέρες. Οικονομικοί κύκλοι αποδίδουν το αρνητικό κλίμα στην αναθεώρηση προς τα κάτω των προβλέψεων απεγκλωβισμών του δ’ τριμήνου του τρέχοντος έτους. Ο υπεύθυνος τύπου της Πυροσβεστικής κος Πυροφάνης Καψόρχις δήλωσε σιβυλλικά: «Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες» και δεν απάντησε σε καμία από τις ερωτήσεις των συνεργατών του Στρατολάτη.
Αυτά για σήμερα. Καλές επενδύσεις.

Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα

Να κάνω την αυτοκριτική μου:

Είμαι χαιρέκακος, εκδικητικός και μισάνθρωπος.

Πολιορκήθηκε το νέο πολυκατάστημα ηλεκτρονικών στη Συγγρού. Από τις 6 το πρωΐ ουρές καθυστερημένων τηλεθεατών σπρωχνόταν για να προλάβουν να μπουν και να ψωνίσουν πριν να εξαντηθούν τα ποθητά αποθέματα των 80ιντσων τηλεοράσεων. Η ηλιθιότητα του όχλου οδήγησε απολύτως φυσικά στην απώλεια του ελέγχου, στα σπρωξίματα, στους διαπληκτισμούς και τελικά στο ποδοπάτημα της εμπροσθοφυλακής από την οπισθοφυλακή. Το κοπάδι των προβάτων μπαίνει στο μαντρί συντεταγμένο. Το κοπάδι των λοβοτομημένων καταναλωτών μπαίνει μόνο με γιουρούσι. Ποδοπατήθηκαν; Λιποθύμησαν; Καλά να πάθουν.

Η γιατρίνα μου είπε χτες να κόψω το τσιγάρο. Ποικίλων ειδικοτήτων γιατροί συνιστούν το κόψιμο του τσιγάρου, του ποτού, της κόκα-κόλα, των λιπαρών φαγητών, του άγχους, των ναρκωτικών, της χαρτοπαιξίας, της μαλακίας, της πεολειξίας και της ουρολαγνείας.

Ο σωματικός αυνανισμός, δεν ξέρω, ίσως και να κόβεται. Ο πνευματικός όμως, αυτός που διενεργείται με την κατανάλωση δεν κόβεται με τίποτα.

Δώσε το μπέναλντι ρε @#%$!

Δε χορταίνω να βλέπω τα οπαδόχαρτα να ωρύονται για τα "διαιτητικά εγκλήματα" εις βάρος των ΠΑΕ που τα θρέφουν.
Παρακολουθώ με δέος τις ενδοζάππιες στιγμές που γραβατοφόροι πρώην διαιτητές και ποδοσφαιριστές διαγνώσκουν με θυμό και ιερή αγανάκτηση την πρεσβυωπία του επόπτη και την αχρωματοψία του διαιτητή.
Γαργαλιέμαι όταν ακούω τη λέξη "διαιτησία", χρωματισμένη με έναν τρόπο που σου δίνει την αίσθηση ότι καθίζεις τον γυμνό ποπό σου σε μια λεκάνη γεμάτη φρουΐ-ζελέ κεράσι.

Ο "Αδικημένος" είναι ο εθνικός ανίατος ασθενής∙ τον συναντάς παντού, είσαι και ο ίδιος. Ίσως πρόκειται για ιθαγενή γονιδιακή μετάλλαξη ή πάλι μπορεί να φταίει η φέτα, ο Καζαντζίδης και ο Βασιλάκης Καΐλας.

Λύθηκαν τα προβλήματα!

Δόξα τω θεώ, η απεργία των τελωνειακών έληξε! Το πρώτο μου πρόβλημα λύθηκε. Τι τις πληρώνω τις 72 δόσεις των 400€ αν δεν μπορώ να μοστράρω το 4Χ4 με τα 165 άλογα;
Αν φέρει και νέο απόθεμα τηλεοράσεων το Saturn θα λυθεί και το έτερο. Θα στηθώ τρεισήμισι ώρες στην ουρά για να αγοράσω την 80ιντση τηλεόραση μόνο με 399,99€. Θα φυλάω καραούλι μην τολμήσει κανας έξυπνος και χωθεί απ' το πλάϊ για να μου φάει τη σειρά. Τέτοιες προκλήσεις δεν τις σηκώνω! Το 4Χ4 σαλόνι μου θα λάμψει. Η μπάλα θα φαίνεται μεγάλη σαν 20ιντσο ζαντολάστιχο και το τσακίρικο χαμόγελο του Θέμου θα απλώνεται σε άλλες 30 ίντσες. Άσε το ντεκολτέ της Τζούλιας. Όλα θα τα βλέπω μεγάλα. Μεγάλα σαν το κλούβιο Εγώ μου, το ατομικό και το εθνικό.

e-κβιαστές ηλιθίων

Κάποτε τα έβρισκες στο γραμματοκιβώτιο της πολυκατοικίας. Ήταν πάντα σε φάκελο χωρίς στοιχεία. Ξεδίπλωνες το χαρτί και διάβαζες: "Άγιε Νεκτάριε και θαυματουργέ....", "Η κυρα-Ζαμπέτα το πέταξε και έχασε τον άντρα της", "Η κυρά-Τσαμπίκα το έσκισε και η γάτα έφαγε το καναρίνι της". Ένα ψυχοπαθολογικό παραλήρημα που σε συνδυασμό με την άγνοια και τον μεταφυσικό τρέμουλο των νοικοκυρούλων οδηγούσε στον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των ανώνυμων φακέλων με το άρρωστο περιεχόμενο.

Πάνε χρόνια που είχα να δω τέτοια πονήματα. Σήμερα όμως με τη συνδρομή της διαδικτυακής τεχνολογίας έλαβα ένα αντίστοιχης ψυχοπαθολογίας, διαφορετικής ωστόσο αισθητικής (ψηφιακό γαρ) γράμμα. Το mail ξεκινούσε με την ιστορία της Ψ που δεν προώθησε το chain letter. Έτσι απλά και ντετερμινιστικά, τον καλό της αρραβωνιαστικό, ο οποίος μόλις το ίδιο πρωί της είχε κάνει ρομαντική πρόταση γάμου, τον πάτησε το τρένο. Αν τολμάς μην προωθείς το mail σε 10 παραλήπτες κατέληγε το κείμενο, αφού πρώτα παρέθετε μπόλικα ακόμα παραδείγματα τιμωριών των ανυπάκουων ληπτών του.

Το internet είναι γεμάτο σκουπίδια. Ο χρήστης έχει το ελεύθερο να επιλέγει που θα πάει και τι θα δει. Βέβαια αν αρπάξεις καναν ιό ή κανα dialer καταργείται η ελευθερία της επιλογής αυτής. Όταν πάντως σερφάρω στο τσοντοσάϊτ το κάνω γνωρίζοντας ότι ο ανωτέρω κίνδυνος είναι υπαρκτός. Τα chain letters, όμως, έρχονται απρόσκλητα στην πόρτα σου κουβαλώντας ποικιλία σκουπιδαριού. Από γελοία μυθεύματα που κάποιος μπουμπούνας ανακάλυψε μετά από δεκαετίες ανακύκλωσής τους και στα πασάρει με τη χαρά της παρθένας που ανακαλύπτει την τσουτσού, μέχρι εμετικούς εκβιασμούς σαν τον παραπάνω που απλώνουν τα βρωμερά τους πλοκάμια στον φόβο του καθενός για τους οικείους του. Αυτόν τον ίδιο φόβο που ψυχαναγκάζει τον άθεο να σταυροκοπιέται και τον πραγματιστή να χτυπά ξύλο.

Η μόνη πρέπουσα αντίδραση στην λήψη ενός τέτοιου mail είναι το ξεχέσιμο του αποστολέα του. Αν δε μπορεί να ξεπεράσει το φόβο του -δυσφημισμένου- Αγίου Νεκταρίου ας ανοίξει 10 διαφορετικά προσωπικά γραμματοκιβώτια να τον στέλνει εκεί.

Στον απόπατο κι η Κοινή Γνώμη

Το οικονομικό ιερατείο της κυβέρνησης θορυβήθηκε από τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας και αναγκάστηκε να καταφύγει σε νέα μέτρα. Το σχέδιο νόμου με τον τσαχπίνικο τίτλο «ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ, ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ, ΜΕΤΡΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ» τα έχει όλα. "Διαφάνεια", "'Ελεγχο", "Δικαιοσύνη" και λοιπές ευρωπαϊκές αρετές. Το ζουμί βέβαια βρίσκεται στην παράγραφο 2 του άρθρου 14: "Ο φορολογικός συντελεστής του πρώτου κλιμακίου της κλίμακας (β) ορίζεται σε ποσοστό δέκα τοις εκατό (10%) για τους φορολογούμενους που ο φόρος υπολογίζεται με την κλίμακα αυτή και αποκτούν εισοδήματα από υπηρεσίες ελευθερίων επαγγελμάτων της παραγράφου 1 του άρθρου 48 ή από ατομική εμπορική επιχείρηση ή και από τις δύο κατηγορίες εισοδήματος". Είσαι ελεύθερος επαγγελματίας και βγάζεις 10.000,00€ το χρόνο; Θα πληρώσεις 1.000,00€ φόρο στο κράτος.

Το νομοσχέδιο, κατά την επιχειρηματολογία των κυβερνητικών στελεχών, δεν στρέφεται κατά των χαμηλών εισοδηματικά τάξεων, αφού στο άρθρο 18 προβλέπει επιπλέον την παρακράτηση φόρου 10% στα μερίσματα από ημεδαπές Α.Ε. Έτσι ο ελεύθερος επαγγελματίας των 10.000,00€ μπορεί να νιώθει δικαιωμένος αφού ο συντελεστής φορολόγησης των εισοδημάτων του ταυτίζεται με αυτό της φορολόγησης των δικαιούχων μερισμάτων. Κι αν ο υποτιθέμενος στόχος, αυτός που φοροδιαφεύγει μη εκδίδοντας φορολογικά παραστατικά για τα εισοδήματά του θα συνεχίσει, προφανώς και ασφαλώς, να κάνει το ίδιο, θα την πληρώσει ο μπουμπούνας που εκδίδει.

Σε όλα αυτά τα χαριτωμένα αντιδρά σύσσωμη η αντιπολίτευση και το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και κάμποσοι κυβερνητικοί, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, όχι πάντα ωθούμενοι από φιλολαϊκά ελατήρια. Ποιός όμως έρχεται να προσγειώσει τους διαφωνούντες και να δικαιώσει το σχέδιο νόμου; Η ιερή και πάνσοφη Κοινή Γνώμη. Σε κλασσική δημοσκόπηση της Κάπα Research, παραγγελία του "Βήματος της Κυριακής", για την πρόθεση ψήφου του "Κυρίαρχου Λαού" τέθηκε παραπλεύρως -με τον γνωστό στους δημοσκόπους χρωματισμένο τόνο- το ερώτημα αν "συμφωνείτε με τον πρόσθετο φόρο σε ελεύθερους επαγγελματίες ως μέτρο δικαιοσύνης". Οι ερωτώμενοι σε ποσοστό 57,6% δήλωσαν ότι «συμφωνούν» ή «μάλλον συμφωνούν» με το μέτρο. Μετά από αυτή τη νέα επίδειξη κραυγαλέας μαλακίας και μαζοχισμού του πολυτραγουδισμένου λαού, μετά την πολλοστή επιβεβαίωση του ατομικισμού, της αδιαφορίας για ότι δεν αγγίζει την ατομική πορτοφόλα, της ηδονικής αδράνειας στην ταπείνωση του σταμπαρισμένου ως ρετιρούχου, μένει μόνο ένα συμπέρασμα. Καλά σου κάνουν και σε γαμούν μίζερε "κυρίαρχε λαέ".

Σουσάμι

Τα "τραγούδια του μήνα" πήγαν περίπατο αλλά ας όψονται οι πολιτικές προστασίας από την πειρατεία και τους αιμοσταγείς χατζαροφόρους της, σαν εμένα. Η e-snips έχει σταματήσει τις τελευταίες απόπειρές μου αντιγραφής από cd. Με τσάκωσαν. Τουλάχιστον δεν θα με κρεμάσουν -ελπίζω- από τον παπαφίγκο. Το πολύ-πολύ από τον κοντραφλόκο.

Τραγούδια μπορεί -μέχρι νεωτέρας- να μην μπορώ να κατεβάσω, μπορώ όμως να αναφερθώ σε ένα. Όταν έχεις μια καταπληκτική δισκοθήκη σαν τη δική μου (τρομάρα μου) το να ανακαλύπτεις ένα τραγούδι που δεν το ήξερες, ή δεν το είχες προσέξει όσο του αξίζει, είναι κάτι που προκαλεί μια μικρή συγκίνηση, από αυτές που νοστιμίζουν τη ζωή. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει σ' εμένα. Στις φετινές διακοπές μου άκουσα ένα τέτοιο τραγούδι. Σχεδόν τυχαία μάλιστα, αφού η μετάδοσή του ξεκίνησε την ώρα που ετοιμαζόμουν να βγω απ' το αυτοκίνητο. Η πρώτη λέξη απ' τη φωνή του Κώστα Θωμαΐδη με κράτησε τελικά μέσα στο λιοπυρωμένο όχημα. Επιστρέφοντας στην όμορφη και φιλόξενη πόλη μας, με την πρώτη ευκαιρία το αναζήτησα στο google και κατόπιν στο πολύ ενδιαφέρον stihoi.info, αφού το μόνο που θυμόμουν -ένεκα της φτωχής μου μνήμης αλλά και της εμπειρίας του σιγοψησίματος- ήταν μιάμιση στροφή του ρεφρέν: "Στον ουρανό έχω χάσει τα κλειδιά / κι η μάνα μου τα φταίει...". Ούτε τι τα φταίει δεν θυμόμουν. Καθώς μάλιστα η αναζήτησή μου δεν είχε αποτέλεσμα αναγκάστηκα να καταφύγω στην μέθοδο της ζητιανιάς η οποία αποδείχτηκε επιτυχημένη.

Το τραγούδι "Σουσάμι" προέρχεται από τον δίσκο "Της φαντασίας ταξίδια". Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1992 και όπως πολλοί αξιόλογοι δίσκοι δεν κυκλοφορεί πλέον (αν κανείς έχει αντίθετη πληροφόρηση παρακαλώ θερμά να με ενημερώσει). Την μουσική έγραψε ο Κώστας Θωμαΐδης, που τραγουδά με την υπέροχη φωνή του τα 16 τραγούδια του δίσκου. Οι όμορφοι στίχοι του "Σουσαμιού" είναι του Γιώργου Κρητικού. Για τον στιχουργό των υπολοίπων τραγουδιών δεν ορκίζομαι, ίσως είναι ο ίδιος.

Το κακό είναι ότι δεν ζήτησα άδεια για να ανεβάσω το τραγούδι (εκμεταλλευόμενος κι άλλο την μοναδική ευγένεια του καλλιτέχνη) αλλά μάλλον κάποια στιγμή θα ζητήσω.