Προ πάντων αισιοδοξία..

Χτες ανακαλύφθηκε νερό στον Άρη, προχθές κυκλοφόρησε το πρώτο αυτοοδηγούμενο φορτηγό στους γερμανικούς δρόμους κι αντιπροχθές έφτιαξαν αόρατο μανδύα, έστω και μικροσκοπικό.
Η τεχνολογία και η επιστήμη προοδεύουν με εκθετικό ρυθμό. Όση διαφορά είχε ο κόσμος του 500 μ.Χ. από αυτόν του 2000 π.Χ., είχε ο κόσμος του 1900 από αυτόν του 1800. Άλλη τόση έχει ο κόσμος του 2015 από αυτόν του 1980. Προφανώς η καπιταλιστική οργάνωση της οικονομίας ευνοεί την επιστήμη και την τεχνολογία, αν και μάλλον στον διηνεκή ιμπεριαλισμό πρέπει να δώσουμε τα "εύσημα", αφού οι μισές και βάλε έρευνες έχουν στόχο εκτός του κέρδους (αυτό το έχουν όλες) και τη βελτίωση της στρατιωτικής αποτελεσματικότητας.
Όχι πως δεν τα πήγε θαυμάσια και η Σοβιετική Ένωση στα χρόνια της ύπαρξής της, αντιθέτως, πολλές φορές έφαγαν τη σκόνη της οι ανταγωνιστές της. Η πρόοδός της ωστόσο συντελέστηκε στη βάση μιας μάχης για την επιβίωση και την τεχνολογική υπεροχή, τη στρατιωτική πρωτίστως.
Η πτώση της Σ.Ε. δεν σήμανε την ανάσχεση του ρυθμού ανάπτυξης της επιστήμης. Ο ιμπεριαλισμός, πατέρας των επιστημών, βρίσκει πάντα αφορμές και εχθρούς. Ή ακόμα και εφευρίσκει.

Χωρίς κέρδος δεν υπάρχει επιστήμη, ο "άνθρωπος" είναι καθαρά ευφημισμός και χρησιμοποιείται για ξεκάρφωμα. Την ώρα λοιπόν που η κατασταλτική ικανότητα των κραταιών δυνάμεων γίνεται όλο και πιο απόλυτη, την ίδια ώρα το κέρδος εξακολουθεί να εμποδίζεται από αναχρονιστικές δομές, όπως αυτή της μισθωτής εργασίας με κάποια κούτσικα δικαιώματα. Όποιος έχει το μαχαίρι έχει και το καρπούζι, κι όποιος έχει την καπιταλιστική εξουσία έχει και τα μέσα να την επιβάλει. Αφού ο καπιταλισμός κατάφερε να παγιώσει στη συνείδηση της εργατικής τάξης ότι τα εργασιακά δικαιώματα εμποδίζουν την ανάπτυξη, δεν αποκλείεται αργά ή γρήγορα να περάσει και την πεποίθηση ότι η η ίδια η μισθωτή εργασία είναι βρόχος στο λαιμό της ανθρωπότητας. (Που είναι βέβαια αλλά από άλλη σκοπιά)

Στοιχηματίζω ότι αυτό είναι το επόμενο ζητούμενο για την ιδεολογία του κέρδους.
Το πρώτο βήμα επετεύχθη με σχετική ευκολία και σε απόλυτο βαθμό. Το παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα είναι ημιθανές και οι εναπομείνασες συνδικαλιστικές οργανώσεις συμπροβληματίζονται με τους εργοδότες για να χαλαλίσουν το επόμενο πλήγμα στα εργασιακά δικαιώματα, υπέρ της Ανάπτυξης πάντα.
Το επόμενο βήμα χρειάζεται ακόμα δουλειά. Η επιτυχία του θα έχει τελεστεί όταν κάποια μελλοντική φουρνιά απολυμένων κάποιας Ερ Φρανς δεν θα προπηλακίζει καναδυό μεσαία στελέχη, έτσι για το γαμώτο, αλλά θα αποχωρεί με σκυμμένο κεφάλι και μια ικανοποίηση πως τουλάχιστον η Εταιρεία θα κερδίσει από το χαμό τους. Καλά, δεν νομίζω ότι απέχει και πολύ.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο κόσμος προχωρά και δεν μπορεί να σταματήσει για να κατέβει κανείς. Με τον ίδιο εκθετικό ρυθμό τα λογισμικά θα αντικαθιστούν εργαζόμενους και άντε, το πολύ πολύ να αναβιώσουν τίποτα λουδίτες ως φάρσα της ιστορίας, οι οποίοι και θα χρησιμεύσουν για δοκιμές νέων τεχνολογιών καταστολής. Η μισθωτή εργασία νομοτελειακά θα περιοριστεί, όπως τη γνωρίζουμε τουλάχιστον. Τι θα μείνει; Ένας κόσμος μπίζνεσμεν και παρίων, μια χαρά ισορροπημένος. Μια κοινωνία με 50% ανεργία μπορεί να ελέγχεται ακόμα και δίχως καταστολή. Μόνο μέσω προπαγάνδας. Σήμερα οι δυτικές οικονομίες έχουν ανεργία της τάξης του 5-10%. Τεράστιο περιθώριο κέρδους λοιπόν. Οι οικονομίες-παρίες δεν είναι ζήτημα, ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός εξάλλου δεν έχει εθνικά ενδιαφέροντα.

Αν δεν ανατραπεί ο καπιταλισμός η τεχνολογία θα μετατρέψει τον άνθρωπο σε μαρούλι. Η ταξική διαφορά θα αποκτήσει και γενετικά χαρακτηριστικά.
Γιγάντιο βάρος όμως η ανατροπή, στις πλάτες πολύ λίγων. Και με το χρόνο κόντρα.