Αντιμπαρμπούτσαλα

Ωρίμασαν λοιπόν οι διεργασίες της συγκρότησης ενός νέου αριστερού πόλου, αλλά ο πρωθυπουργός έσπευσε να προκηρύξει άμεσες εκλογές. Για να μην προλάβει να οργανωθεί ο πόλος λένε κάποιοι πονηρεμένοι. Όμως η πολιτική και η ποδοσφαιρική εμπειρία διδάσκουν ότι το καλό πράγμα φαίνεται από την αρχή. Και προλαβαίνει να αναδειχτεί πριν καν διαλέξει σηματάκι και χρωματάκι.
Έπεσε χτες το μάτι μου σε κάτι αναφορές του Λαπαβίτσα ότι το "όχι" στο δημοψήφισμα πρέπει να βρει πολιτική έκφραση. Ενώ η iskra προαναγγέλει ένα αντιμνημονιακό προοδευτικό μέτωπο.

Παλιότερα έβλεπα την ομάδα Λαφαζάνη, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους σχηματισμούς που χρησιμοποιούν το "-αντι" ως προσδιοριστικό τους, με κάποια συμπάθεια. Το "-αντι" βέβαια ανέκαθεν ήταν τεκμήριο ιδεολογικής, ή έστω δογματικής αδυναμίας. Γενικά, όταν συστήνεσαι σε κάποιον είναι χρησιμότερο να λες ποιο είναι το όνομά σου, παρά ποιο δεν είναι. Εντάξει, το κατάλαβα ότι είσαι αντιμνημονιακός και αντικαπιταλιστής, πες μου τώρα τι δεν είσαι.
Η μόνη περίπτωση που έχει ουσία να ετεροπροσδιορίζεσαι είναι όταν δηλώνεις "αντιολυμπιακός" ή έστω "αντιπαναθηναϊκός".

Μετά από επτά μήνες αριστερής διακυβέρνησης τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Ο μισός ΣΥΡΙΖΑ θυσιάστηκε για το καλό της πατρίδας και ο άλλος μισός φρόντισε να παραιτηθεί μόνο αφού το τρίτο μνημόνιο έγινε νόμος του κράτους. Δεν ξέρω ποιοι είναι μεγαλύτεροι αγύρτες, οι πρώτοι ή οι δεύτεροι. Σίγουρα όμως ο χώρος που εκφράζουν αμφότεροι, η πανάθλια σοσιαλδημοκρατία, ξερογλύφεται γύρω από την υποτιθέμενη δεξαμενή του "όχι" του δημοψηφίσματος-κομπίνα. Το επόμενο στάδιο της σοσιαλδημοκρατικής αγυρτείας είναι τα καλλιστεία του αρνητικότερου "όχι". Νομίζω όμως ότι άδικα ξερογλύφονται οι της νέας αριστερής αντιπολίτευσης. Διότι το πόσο τζούφιο ήταν το "περήφανο και συντριπτικό όχι" θα φανεί όταν ο Τσίπρας πανηγυρίσει την επόμενη πρωθυπουργική του θητεία.

Οι εκλογικές προβλέψεις στο επόμενο.