Τα πυκνά μαύρα σύννεφα από τα μέτωπα των πυρκαγιών σκέπασαν τον ορίζοντα. Ένας στρατολάτης του μπαλκονιού στάθηκε και κοίταξε τη μαυρίλα. Πίσω της ο ήλιος έχανε τη δύναμή του, ήταν μια κοκκινωπή σφαίρα. Το ταπεινό ανθρώπινο πλάσμα μπορούσε να τον κοιτάξει κατάματα, αυθάδικα. Στράφηκε πάλι προς το δωμάτιο και την ανοιχτή τηλεόραση. Ένας κοστουμαρισμένος κύριος ανακοίνωνε με θλίψη τη νέα καταμέτρηση ανθρωπίνων απωλειών. Ο πρωθυπουργός εξέφραζε τη θλίψη του, το ίδιο και μερικές προτομές στα παράθυρα. Άλλαξε τέσσερα-πέντε κανάλια και ξαναβγήκε πάλι στο μπαλκόνι. Ήταν κι αυτός βαρύθυμος∙ ευκαιρία και δικαιολογία για ένα ακόμα τσιγάρο.
Πόσο ειλικρινής είναι η θλίψη που προκαλεί η τραγωδία κάποιων τρίτων; Όχι βέβαια η θλίψη-μάσκα που είναι ένα ευπώλητο προϊόν της τηλεοπτικής βιομηχανίας, αλλά η θλίψη του τηλεθεατή. Η απευθείας μετάδοση του δράματος εκτινάσσει την τηλεθέαση στα ύψη. Ο πόνος πουλάει. 6, 16, 34, 41, 56, 64 θύματα. Ενάμισι εκατομμύρια στρέμματα στάχτη. 60.000 αιγοπρόβατα κλπ. Σε κάθε νέα καταμέτρηση, ένα νέο κύμα συγκίνησης. Ένας αμφίδρομος Χορός που παραμιλά. Στο βάθος όμως; Στα ηφαίστεια της σκοτεινής λάβας της ψυχής, κάτι υποχθόνιο ψιθυρίζει. Δεν θα αυξηθούν άλλο τα θύματα; Δεν θα ακουστεί καμιά νέα τραγική ιστορία από το μέτωπο; Ένα ανικανοποίητο απαιτεί: κι άλλο αίμα, κι άλλο πόνο. Αρκεί να είναι απρόσωπος. Να είναι οι χίλιοι μανδαρίνοι του πατήματος ενός κουμπιού. Σαν μια ταινία του Χόλυγουντ, που μπορείς, αποστασιοποιημένος, να δακρύζεις για τα πάθη του πρωταγωνιστή και μετά το τέλος της ταινίας να τρως πακοτίνια σερφάροντας σε τσοντοσάϊτ με υπερφαλλοφόρους μαύρους και νυμφομανείς Ουζμπέκες.
Στο φιλόξενο περιβάλλον του σαλονιού μου τα δάκρυα δεν τα προκαλεί ο καπνός. Αυτά αναβλύζουν, κυλούν στα μάγουλα, προσφέρουν μια κάθαρση στους δακρυγόνους αδένες που αλλιώς θα βούλωναν. Ο ανθρώπινος οργανισμός απαιτεί τη χρήση κάθε οργάνου του, πόσο μάλλον όταν αυτό συνδέεται με καίριες λειτουργίες, όπως η όραση. Η θλίψη κάνει ντιφράγκμεντ στους νευρώνες, είναι εξάλλου ο Πακιστανός του εσωτερικού μας κόσμου∙ καθαρίζει τα τζάμια της συνείδησης.
Ίσως η μόνη ειλικρινής θλίψη είναι μάλλον αυτή που προκύπτει από την άμεση προσωπική απώλεια. Ενός ανθρώπου μέχρι ενός πακέτου με τσίχλες. Παίρνω ένα τηλέφωνο, προσφέρω μερικά ευρώ, είμαι κι εγώ ένας καθώς πρέπει φιλήσυχος και πονετικός στρατολάτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου