Το "'Οχι" και το "*Οχι"

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση καταφέρνει να φέρνει με τα νερά της το λαϊκό αίσθημα και να εμφανίζει τις αερολογίες ως εθνική αντίσταση. Πρόκειται ασφαλώς για σπάνιο χάρισμα του πρωθυπουργού, για τον οποίο παρατηρώ ότι έχει βελτιωθεί πολύ στη ρητορική.

Έτσι, περάσαμε διαδοχικά από την διαγραφή του χρέους στην αναθεώρησή του και τελικά στην αναγνώρισή του.
Περάσαμε από το πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας, στο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, στις κόκκινες γραμμές και φτάσαμε στην (αντι)πρόταση μέτρων 8δις.
Περάσαμε από την καταγγελία των μνημονίων και το διώξιμο της τρόικας στη μετονομασία τους.

Αυτά και μόνο, σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη χώρα, θα ήταν αρκετά για να χαρακτηρίσουν μια κυβέρνηση ως ...χμμ ..., αναξιόπιστη.

Είναι αλήθεια ότι τα πράγματα ήρθαν τούμπα σε σχέση μ' ότι περιμέναμε. Ήμουν βέβαιος ότι η συμφωνία ήταν δεδομένη κι ότι απλώς έψαχναν τρόπο να τη σερβίρουν στους ψηφοφόρους της ελπίδας που έρχεται. Φαίνεται όμως ότι δεν είναι έτσι, ή μήπως είναι;

Για να φας ένα πακέτο μέτρων σαν αυτά που απαιτούν οι "θεσμοί", ή ακόμα και σαν αυτά που αντιπρότεινε η κυβέρνηση, και να πεις κι ευχαριστώ, πρέπει πρώτα να έχεις χεστεί πάνω σου κανονικά. Να έχεις δει ουρές στις τράπεζες και στα σούπερ μάρκετ. Να περιμένεις με τις ώρες για να κάνεις ανάληψη με το δελτίο. Και να έχεις πειστεί ότι η πτώχευση είναι θέμα ωρών και μαύρο φίδι μας έφαγε. Αν έχεις περάσει τέτοια λαχτάρα, η συμφωνία -με οποιοδήποτε όρο- θα μοιάζει θεόσταλτη σωτηρία. Τώρα, το αν η συμφωνία αυτή θα έρθει ως δείγμα της μεγαλοψυχίας των "θεσμών" ή ως αποτέλεσμα της λαϊκής βούλησης σ' ένα δημοψήφισμα, είναι ζήτημα μάλλον δευτερεύον.
Ίσως όμως και πάλι να απατώμαι και να μην παρακολουθούμε μια εικονική εκτέλεση της χώρας από το απόσπασμα των ευρωενωσιακών φίλων και συμμάχων της, αλλά μία με πραγματικά πυρά.

-Τουλάχιστον όμως η κυβέρνηση δίνει τη δυνατότητα στο λαό να εκφραστεί, τιμά τις δημοκρατικές παραδόσεις του τόπου, μεταθέτει την εξουσία στο λαό.

Και μ' αυτά και μ' αυτά επανερχόμαστε στην πρώτη φράση, του πόσο εκπληκτικά καταφέρνει η κυβέρνηση να εμφανίζει τις αερολογίες ως εθνική αντίσταση. "Η Ελλάδα δεν χρειάζεται την άδεια ούτε του Γερούν Ντάισελμπλουμ ούτε του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για να προσφύγει στο λαό", λέει ο Αλέξης και ποιος μπορεί να διαφωνήσει μαζί του; Είναι μια διατύπωση που, αν μη τι άλλο, ικανοποιεί το θυμικό.

Το ερώτημα είναι, να προσφύγει στο λαό ρωτώντας τι; Η απάντηση είναι "αν ο λαός αποδέχεται την πρόταση των δανειστών". Μια πρόταση πραγματική καρμανιόλα, την οποία μπορούν να αποδεχτούν μόνο οι υστερικοί που "μένουνε Ευρώπη" και οι κατουρημένοι από το φόβο τους. Οι υπόλοιποι, που θα λέγαμε έτσι κι αλλιώς "όχι", τό 'παμε και καθαρίσαμε με τις καρμανιόλες;

Αξιοπρέπεια είναι να λες "όχι" στα τάδε μέτρα θανάτου, αλλά "ναι" στα μέτρα εξόντωσης και να εξακολουθείς να χαριεντίζεσαι με τους εμπνευστές τους; Ή να τους στέλνεις όλους στο διάολο, παρέα με τις Ενώσεις και τους θεσμούς τους;

Μια τέτοια απόφαση όμως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν είναι μέσα στις προθέσεις αλλά ούτε και τις εξαγγελίες της κυβέρνησης. Ποτέ δεν υποσχέθηκε ρήξη. Κι αν την τολμούσε, θα έλεγε η ίδια το "όχι".

Καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν...

Μ' όλα αυτά ξεχάσαμε τους γαλαζοπράσινους που ρήμαξαν τη χώρα και την οικονομία της, ξεπούλησαν τα πάντα και ψήφισαν τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους. Μέχρι που τους είδαμε να αγορεύουν απ΄το βήμα της βουλής με βλέμμα γεμάτο αθωότητα και αγωνία για το πλησίον τους. Είδαμε και το τμήμα του αστικού κατεστημένου που εξακολουθεί να τους στηρίζει, να παρουσιάζει την κυβέρνηση σχεδόν σαν εαμοβούλγαρους κομμουνιστοσυμμορίτες, λες και τα μέτρα των 8δις τα πρότεινε ο Ιωσήφ Στάλιν αυτοπροσώπως και όχι ο πρωθυπουργός.
Τέτοια πόλωση του κώλου καιρό είχαμε να δούμε.

...και άλλο θέλει να πει ο ποιητής

Το "όχι" είναι μια ωραία, ισορροπημένη λέξη, ιδίως όταν δεν είναι "ίσως" ή "θα δούμε".
Ιδίως όταν δεν φορά αστερίσκο αντί για τόνο.