Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Το "'Οχι" και το "*Οχι"

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση καταφέρνει να φέρνει με τα νερά της το λαϊκό αίσθημα και να εμφανίζει τις αερολογίες ως εθνική αντίσταση. Πρόκειται ασφαλώς για σπάνιο χάρισμα του πρωθυπουργού, για τον οποίο παρατηρώ ότι έχει βελτιωθεί πολύ στη ρητορική.

Έτσι, περάσαμε διαδοχικά από την διαγραφή του χρέους στην αναθεώρησή του και τελικά στην αναγνώρισή του.
Περάσαμε από το πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας, στο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, στις κόκκινες γραμμές και φτάσαμε στην (αντι)πρόταση μέτρων 8δις.
Περάσαμε από την καταγγελία των μνημονίων και το διώξιμο της τρόικας στη μετονομασία τους.

Αυτά και μόνο, σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη χώρα, θα ήταν αρκετά για να χαρακτηρίσουν μια κυβέρνηση ως ...χμμ ..., αναξιόπιστη.

Είναι αλήθεια ότι τα πράγματα ήρθαν τούμπα σε σχέση μ' ότι περιμέναμε. Ήμουν βέβαιος ότι η συμφωνία ήταν δεδομένη κι ότι απλώς έψαχναν τρόπο να τη σερβίρουν στους ψηφοφόρους της ελπίδας που έρχεται. Φαίνεται όμως ότι δεν είναι έτσι, ή μήπως είναι;

Για να φας ένα πακέτο μέτρων σαν αυτά που απαιτούν οι "θεσμοί", ή ακόμα και σαν αυτά που αντιπρότεινε η κυβέρνηση, και να πεις κι ευχαριστώ, πρέπει πρώτα να έχεις χεστεί πάνω σου κανονικά. Να έχεις δει ουρές στις τράπεζες και στα σούπερ μάρκετ. Να περιμένεις με τις ώρες για να κάνεις ανάληψη με το δελτίο. Και να έχεις πειστεί ότι η πτώχευση είναι θέμα ωρών και μαύρο φίδι μας έφαγε. Αν έχεις περάσει τέτοια λαχτάρα, η συμφωνία -με οποιοδήποτε όρο- θα μοιάζει θεόσταλτη σωτηρία. Τώρα, το αν η συμφωνία αυτή θα έρθει ως δείγμα της μεγαλοψυχίας των "θεσμών" ή ως αποτέλεσμα της λαϊκής βούλησης σ' ένα δημοψήφισμα, είναι ζήτημα μάλλον δευτερεύον.
Ίσως όμως και πάλι να απατώμαι και να μην παρακολουθούμε μια εικονική εκτέλεση της χώρας από το απόσπασμα των ευρωενωσιακών φίλων και συμμάχων της, αλλά μία με πραγματικά πυρά.

-Τουλάχιστον όμως η κυβέρνηση δίνει τη δυνατότητα στο λαό να εκφραστεί, τιμά τις δημοκρατικές παραδόσεις του τόπου, μεταθέτει την εξουσία στο λαό.

Και μ' αυτά και μ' αυτά επανερχόμαστε στην πρώτη φράση, του πόσο εκπληκτικά καταφέρνει η κυβέρνηση να εμφανίζει τις αερολογίες ως εθνική αντίσταση. "Η Ελλάδα δεν χρειάζεται την άδεια ούτε του Γερούν Ντάισελμπλουμ ούτε του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για να προσφύγει στο λαό", λέει ο Αλέξης και ποιος μπορεί να διαφωνήσει μαζί του; Είναι μια διατύπωση που, αν μη τι άλλο, ικανοποιεί το θυμικό.
Το ερώτημα είναι, να προσφύγει στο λαό ρωτώντας τι; Η απάντηση είναι "αν ο λαός αποδέχεται την πρόταση των δανειστών". Μια πρόταση πραγματική καρμανιόλα, την οποία μπορούν να αποδεχτούν μόνο οι υστερικοί που "μένουνε Ευρώπη" και οι κατουρημένοι από το φόβο τους. Οι υπόλοιποι, που θα λέγαμε έτσι κι αλλιώς "όχι", τό 'παμε και καθαρίσαμε με τις καρμανιόλες;
Αξιοπρέπεια είναι να λες "όχι" στα τάδε μέτρα θανάτου, αλλά "ναι" στα μέτρα εξόντωσης και να εξακολουθείς να χαριεντίζεσαι με τους εμπνευστές τους; Ή να τους στέλνεις όλους στο διάολο, παρέα με τις Ενώσεις και τους θεσμούς τους;
Μια τέτοια απόφαση όμως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν είναι μέσα στις προθέσεις αλλά ούτε και τις εξαγγελίες της κυβέρνησης. Ποτέ δεν υποσχέθηκε ρήξη. Κι αν την τολμούσε, θα έλεγε η ίδια το "όχι".

Καμιά φορά τα φαινόμενα απατούν...

Μ' όλα αυτά ξεχάσαμε τους γαλαζοπράσινους που ρήμαξαν τη χώρα και την οικονομία της, ξεπούλησαν τα πάντα και ψήφισαν τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους. Μέχρι που τους είδαμε να αγορεύουν απ΄το βήμα της βουλής με βλέμμα γεμάτο αθωότητα και αγωνία για το πλησίον τους. Είδαμε και το τμήμα του αστικού κατεστημένου που εξακολουθεί να τους στηρίζει, να παρουσιάζει την κυβέρνηση σχεδόν σαν εαμοβούλγαρους κομμουνιστοσυμμορίτες, λες και τα μέτρα των 8δις τα πρότεινε ο Ιωσήφ Στάλιν αυτοπροσώπως και όχι ο πρωθυπουργός.
Τέτοια πόλωση του κώλου καιρό είχαμε να δούμε.

...και άλλο θέλει να πει ο ποιητής

Το "όχι" είναι μια ωραία, ισορροπημένη λέξη, ιδίως όταν δεν είναι "ίσως" ή "θα δούμε".
Ιδίως όταν δεν φορά αστερίσκο αντί για τόνο.

5 σχόλια:

Δραση στο Ωραιοκαστρο είπε...

Ποτέ δεν υποσχέθηκε ρήξη. Κι αν την τολμούσε, θα έλεγε η ίδια το "όχι".

ένας στρατολάτης είπε...

Ανώνυμε, συγνώμη για τη διαγραφή του σχολίου αλλά δεν το παρέθεσα κυριολεκτικά το σχόλιο στο παγκάκι.

ένας στρατολάτης είπε...

Ανορθόγραφε, καλησπέρα είπα;

Γλαύκη είπε...

Αυτό το σενάριο το έχω σκεφτεί, όπως και άλλοι φίλοι μου, όμως τι κάνεις σ' αυτή την περίπτωση;
Αισθάνομαι ότι έτσι ή αλλιώς είμαστε εγκλωβισμένοι. Μόνο για οριστικό "όχι" δεν είμαστε έτοιμοι ως λαός. Εννοώ για πραγματική έξοδο από το ευρώ, που θα ήταν ο χαμός μας αρχικά, αλλά η πραγματική μας σωτηρία από την άλλη. Με κυβέρνηση φυσικά που θα μπορούσε να οργανώσει την χώρα από το μηδέν.
Όνειρα θερινής νυκτός, γιατί με όποιον τρόπο και με στημένα παιχνίδια ακόμα δεν θα μας αφήσουν.
Οι "Ανδρούτσοι" θα μείνουν μια αυταπάτη για όλους μας.
Είμαι πολύ απαισιόδοξη σήμερα.
Καλησπέρα για πρώτη φορά εδώ.

ένας στρατολάτης είπε...

Ναι δεν είμαστε έτοιμοι ως λαός για ένα πραγματικό "όχι", σχετιζόμενο τουλάχιστον με έξοδο από την όποια "ασφάλεια" της ΕΕ.
Και είναι αλήθεια πως μια πραγματική έξοδος θα ήταν εφιαλτική για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θα έπρεπε εξάλλου να συνδυαστεί με μια ανεξάρτητη πολιτική, πράγμα εντελώς νέο γι΄αυτή τη χώρα. Και μάλιστα, ανεξάρτητη πολιτική στο έδαφος της καμένης γης που άφησε στις παραγωγικές υποδομές της χώρας η ευρωενωσιακή εμπειρία.
Όσο όμως τα θεωρούμε αυτά όνειρο θερινής νυκτός, τόσο θα ζούμε τους εφιάλτες της καπιταλιστικής κρίσης, σε μεγαλύτερο βαθμό από τους ευρωπαίους "συμπολίτες".
Κι εγώ είμαι απαισιόδοξος.
Αλλά νομίζω πως θα επιζήσουμε.
Καλησπέρα.