Μικρή σημασία έχει αν σήμερα διαδήλωσαν δέκα, δεκαπέντε ή είκοσι χιλιάδες. Όπως μικρή σημασία έχει αν η απεργία του Μετρό εμπόδισε μερικές χιλιάδες εργαζομένων ή ανέργων να κατέβουν στο κέντρο κι αν έγιναν -ως συνήθως- δύο, τρεις ή δεκατρείς πορείες. Όλα αυτά είναι δείκτες και στατιστικές που δεν προσφέρονται για νέες αναλύσεις και συμπεράσματα ή για εμπλουτισμό των ήδη διαμορφωμένων. Οι διαδηλώσεις έχουν βέβαια τη σημασία τους ακόμα κι αν αποτελούνται από πεντακόσιους διαδηλωτές μοιρασμένους σε δέκα διαδρομές. Δεν είναι όμως αυτές που θα ανατρέψουν τους υπάρχοντες συσχετισμούς κι ας πληγώνουν τα αισθήματα της Ντόγας και του Παπουτσή. Αν είναι πάνδημες, αν εκατοντάδες χιλιάδες αποφασισμένων διαδηλωτών πιέσουν το καθεστώς σε βαθμό αποσταθεροποίησής του, τότε κάτι μπορεί να γίνει. Ακόμα κι αν η ιστορία δεν πείθει για την αποτελεσματικότητα των διαδηλώσεων -από μόνες τους- σε επαναστατικό επίπεδο· σε αντεπαναστατικό ίσως περισσότερο (π.χ. "βελούδινες" διαδηλώσεις-προσχήματα για την αυτοκατάρρευση των αυτοαλωμένων σοσιαλιστικών καθεστώτων).
Το κρίσιμο μέγεθος είναι πάντα η απεργία. Και ειδικότερα η απεργία στις παραγωγικές μονάδες. Γιατί εκεί όπου η απεργία χρειάζεται συνειδητοποίηση, αποφασιστικότητα και ρίσκο, εκεί κρίνεται ο βαθμός ετοιμότητας του εργαζόμενου για διεκδίκηση της χειραφέτησής του. Ο δημόσιος υπάλληλος μπορεί συνήθως άφοβα να απεργήσει, άλλο αν -εξίσου συνήθως- δεν το κάνει για να μη χάσει το σαρανταρικάκι ή το πενηνταρικάκι. Όταν του κόβουν το πεντακοσαρικάκι δεν πειράζει. Πειράζει δηλαδή, αλλά το θύμα παρηγορείται στην μαζοχιστική αίσθηση του οσιομαρτυρισμού και στην εκδίκηση μέσα από το τρίπτυχο "δεν απεργώ / αν και μπορώ / αλλά δεν θα τους χαρίσω άλλο μεροκάματο". Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάν οι κότες δηλαδή.
Οι εργάτες της Χαλυβουργίας και των άλλων επισχεμένων παραγωγικών μονάδων σώζουν τα προσχήματα της εργατικής τάξης και δείχνουν -εκούσια ή ακούσια- το μόνο δρόμο διεξόδου της. Την απαλλοτρίωση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Είναι ακόμα νωρίς, πολύ νωρίς για να γίνει αυτό το βήμα συνειδητό και μαζικό. Μέχρι να γίνει θα βγαίνουμε στους δρόμους και θα βαδίζουμε, όχι για να κάψουμε θερμίδες ή να μας καμαρώσουν οι περιπτεράδες αλλά για να καλούμε την εργατική τάξη να αναλάβει τις ευθύνες που δεν ξέρει -ή κάνει πως δεν βλέπει- ότι έχει.
Στατιστικά λοιπόν και μόνο, το ΠΑΜΕ στην Ομόνοια πρέπει να είχε περί τις δέκα με δεκαπέντε χιλιάδες διαδηλωτών και η Κλαυθμώνος καμιαδυό χιλιάδες. Συν άλλα διακόσια άτομα στη Σανταρόζα.
Εβδομηνταεννιά και συνεχίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου