Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Se despierta και οι προβλέψεις ενός γκρινιάρη

Οι Ισπανοί διαδηλώνουν στις πλατείες φωνάζοντας μεταξύ άλλων το σύνθημα "Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους έλληνες". Η προτροπή "ξύπνα", στον ενικό ή τον πληθυντικό, είναι γενικώς πολύ δημοφιλής. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην την έχει ξεστομίσει. Τη χρησιμοποιούν μεταξύ τους οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων, γονείς προς ανεξάρτητα παιδιά, μάρτυρες του Ιεχωβά (εντύπως), αντίδικοι πάσης φύσεως συζητήσεων. Προφανώς αυτός που κάθε φορά καλεί σε αφύπνιση θεωρεί εαυτόν αφυπνισμένο και έτοιμο να αντιμετωπίσει αυτό που ο "κοιμισμένος" δεν έχει καν αντιληφθεί. Το αν και κατά πόσο κάθε φορά ισχύει κάτι τέτοιο είναι αμφίβολο. Το "ξύπνα" έχει πολύ συχνά το νόημα του "πρόσεχε τι λέω μπας και μάθεις την απόλυτη αλήθεια που μόνο εγώ κατέχω" ή του "άντε ρε μαλάκα που έχεις και άποψη". Άλλες φορές πάλι απευθύνεται σε πραγματικά βουλωμένα ή διαμπερή αυτιά.

Όχι βέβαια, δεν έπιασα τη λογοδιάρρεια περί "ξύπνα" για να το επιστρέψω ως απαράδεκτο στους ισπανούς. Αυτοί, αν μη τι άλλο, κατέβηκαν στις πλατείες, διαμαρτύρονται, κατασκηνώνουν, κάνουν και το καμάκι τους, την περνάνε φίνα. Κάνουν και τις συζητήσεις τους, αμφισβητούν τους κυβερνώντες τους, ζουν το δικό τους Μάη. Απολύτως δικαιολογημένα τα παράπονά τους και δίκαια τα αιτήματά τους. Ωραία θα ήταν να κάναμε κι εμείς κάτι τέτοιο. Κι εγώ θα κατέβαινα κι ας το θεωρώ περισσότερο event και λιγότερο επαναστατική πράξη. Γιατί όμως στην Ελλάδα δεν κατεβαίνει κανείς; Άντε, ας υποθέσουμε πως κατεβαίνουμε 50.000 άνθρωποι και στηνόμαστε στην πλατεία Συντάγματος. Ακηδεμόνευτα, ακαπέλωτα κι ωραία. Δε λέω μποέμικα για να μην πει κανείς πως το προβοκάρω. Μένουμε αποφασισμένοι για κάμποσα μερόνυχτα και φωνάζουμε για τα αυτονόητα αστικά δικαιώματα (κατά τη διατύπωση ανωνύμου σε πρόσφατο σχόλιο). Ζητάμε να ανατραπεί η μνημονιακή πολιτική και να σταματήσει το ξεζούμισμα του λαού. Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά, κατά την προτροπή του Ιωάννου Χρυσοστόμου και το παράδειγμα των ισπανών. Ας υποθέσουμε ακόμα πως η κυβέρνηση θορυβείται από την πράξη μας και αντιδρά (διαζευκτικά ή αθροιστικά):
  • στέλνοντας πρώτα τους μπαχαλάκηδες να προγκήξουν τους ένστολους συναδέλφους τους κι έπειτα τα ΜΑΤ να μας ψεκάσουν με εγκεκριμένα αέρια ή να μας μετρήσουν τα παΐδια,
  • προκυρήσσοντας εκλογές τελούσα εν αγωνία πως έχει απωλέσει τη λαϊκή εντολή,
  • αμολώντας τα βρωμόσκυλα των ΜΜΕ τα οποία ενημερώνουν την κοινή γνώμη πως χέζουμε στα παρτέρια και κατουράμε στο συντριβάνι,
  • αδιαφορώντας και ελπίζοντας πως σύντομα θα βαρεθούμε και θα διαλυθούμε ησύχως,
  • ρίχνοντας παράσιτα στο wi-fi δίκτυο της πλατείας Συντάγματος,
  • δεσμευόμενη πως δεν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ, δεν θα υπάρξουν νέοι φόροι και δεν θα γίνουν απολύσεις,
  • γυρίζοντας με άμεση κρατική επιδότηση πενήντα νέα καθημερινά επεισόδια της σειράς "Το νησί"
  • ιδρύοντας την 3Dea, διάδοχο της Digea, που θα μας μεταφέρει στην νέα εποχή των τρισδιάστατων τηλεοπτικών προγραμμάτων.
Τελικά η κυβέρνηση, παρά τις προσπάθειές της, πέφτει κι εδώ χρειάζομαι τη βοήθεια του κοινού. Ποιο είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο για την επόμενη μέρα;
  • Προκυρήσσονται εκλογές οι οποίες αναδεικνύουν σε νικητή την αποχή και σε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ (είναι οι "καταλληλότεροι", τι να κάνουμε;).
  • Προκυρήσσονται διαδοχικές ατελέσφορες εκλογές οι οποίες οδηγούν σε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ (το μεταναστευτικό μόνο ο Μπουμπούκος μπορεί να το λύσει).
  • Προκυρήσσονται διαδοχικές ατελέσφορες εκλογές οι οποίες οδηγούν σε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (απ' το να σε γαμά μόνο ο Γιωργάκης ή μόνο ο Αντωνάκης καλύτερα να σε γαμούν κι οι δύο συναινετικά).
  • Προκυρήσσονται διαδοχικές ατελέσφορες εκλογές οι οποίες οδηγούν σε κυβέρνηση τεχνοκρατών και προσωπικοτήτων (αυτοί αν μη τι άλλο έχουν κάτι πτυχία "να" και γαμούν με σχέδιο).
  • Το συντονιστικό της κατάληψης πλατείας Συντάγματος αναλαμβάνει της τύχες της χώρας αφού όλοι οι αστοί πολιτικοί έχουν φύγει πανικόβλητοι με ελικόπτερο. Οι αποφάσεις λαμβάνονται όπως και στην ένδοξη αρχαία Αθήνα από την Εκκλησία του Δήμου που στήνεται προσωρινά γύρω από το συντριβάνι. Οι δανειστές μας παθαίνουν πλάκα από την αναβίωση του χρυσού αιώνος και διαγράφουν το χρέος. Εκατομμύρια τουρίστες πλημμυρίζουν την Αθήνα και χεζόμαστε στο ευρώ. Πανίσχυροι οικονομικά πλέον απειλούμε πως θα φύγουμε από την ΟΝΕ και θα επιστρέψουμε στο τετράδραχμο και το στατήρα. Οι ευρωπαίοι για να μας κρατήσουν μας τάζουν την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα και το ζωντάνεμα του μαρμαρωμένου βασιλιά.
  • Ο λαός κατεβαίνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους απαιτώντας ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία και απαιτώντας τη διαγραφή του χρέους. Ιδρύονται παντού σοβιέτ εργατών και αγροτών και η Λαϊκή Δημοκρατία της Ελλάδας είναι γεγονός.
Εντάξει, από ένα σύνθημα των Ισπανών έφτασα στη λαϊκή εξουσία. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως τίποτα ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει με ειρηνικές διαμαρτυρίες και ανακάτωμα των υλικών του σημερινού αστικοδημοκρατικού αχταρμά. Παρ'όλα αυτά η αδράνεια είναι χειρότερη κι απ' τις ειρηνικές διαμαρτυρίες, σ'αυτό οι ισπανοί μας βάλαν τα γυαλιά. Ωστόσο κάτω από την ήρεμη επιφάνεια  το καζάνι σιγοβράζει. Και ίσως τελικά εκραγεί. Αλλά αν η έκρηξη είναι αυθόρμητη θα εκτονωθεί γρήγορα και σε τίποτα νέο δεν θα οδηγήσει παρά σε ακόμα σκληρότερη καταστολή και άρση των δημοκρατικών δικαιωμάτων που ακόμα είναι στην Ελλάδα υπαρκτά. Απαιτείται σχέδιο που στόχο θα έχει την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος κι όχι τον καλλωπισμό του.

Ένα ποστ της Βασιλικής που αποδεικνύει πως κάποια καζάνια σιγοβράζουν.

9 σχόλια:

celin είπε...

Στρατολατη, τα λες παρα πολυ σωστα.

μαχαιρης είπε...

Κι εμενα μ αρεσει, οπως τα λες...
Αν και αυτο με την αμεση Δημοκρατια...
Κι αυτο πολυ ομορφο ειναι...

Ανώνυμος είπε...

λοιπόν ,ουτε ειρηνικοί ούτε επαναστατικοι αυθορμητισμοί...
Σχεδιο από ποιούς?και γιατί να τους εμπιστευτείς?

ένας στρατολάτης είπε...

Celin ίσως γίνομαι σπασίκλας με τη θέση μου για τις διαμαρτυρίες τύπου Ισπανίας αλλά θεωρώ πως όσο κι αν αποτιμούνται θετικά τελικά δεν σώζουν παρά τα προσχήματα.

Μαχαίρη ναι, όμορφο είναι. Άμεση δημοκρατία μέσα σ'ένα κίνημα, χωρίς διαξιφισμούς για το δόγμα με το αλάθητο. Με αυτούς που αποφασίζουν όμως; Με παραινέσεις και παρακάλια δεν θα συγκινηθούν ποτέ.

Ανώνυμε, ίσως η λέξη αυθορμητισμός δεν ήταν η κατάλληλη γι'αυτό που ήθελα να πω. Περισσότερο με ανησυχούν οι "αυθορμητισμοί" που θα εμφανιστούν στα πλαίσια μιας έκρηξης "αγανακτισμένων πολιτών" κατά δικαίων και αδίκων, παρεκτρέποντας την πορεία μιας εξέγερσης σε μπάχαλο. Τώρα το ζήτημα της εμπιστοσύνης είναι που τσούζει περισσότερο. Αλλά κανείς δεν μπορεί να πείσει κανένα, μόνο τα έργα θα πείσουν, αν τα δούμε βέβαια.

xairetismata είπε...

Τελικά ρε φίλε Στρατολάτη, θαυμάζοντας το πως ξετυλίγεις το κουβάρι αναρωτιέμαι: ειρηνικές διαμαρτυρίες δεν θελουμε, μπάχαλα και φασαρίες δεν γουστάρουμε, τελικά ποια είναι η επιδίωξη μας; Επανάσταση ή εξεγερση όπως την περιγράφουν τα κομματικά εγχειρίδια;

Παπάρια φίλε. Έτσι δεν θα γίνει ποτέ τίποτα. Πρέπει να προετοιμάζουμε και να οργανώνουμε την πιο συνειδητή και μάχιμη πρωτοπορία του κινήματος χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαστε παρόντες στις αυθόρμητες εκδηλώσεις του κινήματος.

Προσπαθούμε πάντα να πολώσουμε προς περισσότερο συνειδητές και συνολικές πολιτικές απαντήσεις, μέσα πάντα από την συμμετοχή μας. Γιατι ξέρεις αν η μια πλευρά του νομίσματος είναι ο ευρωκομμουνιστικός ενθουσιασμός για ότι κρατάει πλακάτ και τραγουδάει ή χορεύει, η άλλη πλευρά είναι ο σνομπισμός και αφορισμός σε οτιδήποτε δεν έχει τη δική μας σημαία, συνθήματα και τραγούδια. Δηλαδή πρόκειται για ένα πολύ κλασσικός τρόπος για να περνάει η ιστορία δίπλα μας και μεις να σφυρίζουμε αδιάφορα...

ένας στρατολάτης είπε...

Παύλο καταλαβαίνω το πνεύμα της τοποθέτησής σου και το συμμερίζομαι, έχω όμως ακόμα πολλές επιφυλάξεις. Θέλω ειρηνικές διαμαρτυρίες αλλά όχι εσαεί.
Θέλω φασαρίες αλλά όχι θεατρικές.
Φυσικά δεν περιμένω να σκάσει μύτη η επανάσταση, επανάσταση με μερικές εκατοντάδες δεν γίνεται. Δεν είναι απαραίτητο να προκύψει σύμφωνα με τα κομματικά εγχειρίδια. Ας έχει τα χαρακτηριστικά μιας λαϊκής εξέγερσης με στόχο την εξουσία κι ας προσπεράσει το α' ή β' κόμμα.
Τι μας πείθει πως είναι αυθόρμητες αυτές οι εκδηλώσεις; Εμένα ο όρος "αγανακτισμένοι" με παραπέμπει αλλού. Δεν είναι αφορισμός, είναι ανησυχία με βάση την ιστορική μνήμη της χώρας. Ίσως νά'χεις δίκιο. Ίσως η ιστορία περάσει δίπλα μου κι εγώ βαυκαλίζομαι με δικτατορίες του προλεταριάτου. Ε, δε θα χάσει κι η Βενετιά βελόνι με την απουσία μου και μερικών ακόμα "κολλημένων"!

lovegold είπε...

δεν μπορώ να δώσω τη βοήθεια του κοινού στα σενάρια της επόμενης μέρας, αλλά μ άρεσε πολύ αυτό που διάβασα.

xairetismata είπε...

Στρατολάτη,

σήμερα έλαβα μέρος και γω στο "event". Πέρασα καμια ωρίτσα και βόλταρα να δω τι παίζει. Λίγο πολύ τα αναμενόμενα: μούτζες, μπινελίκια και διάφορες κραυγές. Δηλαδή ένα ποτ πουρί που μπορούσε κανείς να μαζέψει απο την "πλατεία" σε προηγούμενες διαδηλώσεις πριν "αρωματιστούν" με δακρυγόνα και τις περιποιηθεί το γκλοπ των ΜΑΤ, το οποίο όμως σήμερα είχε την αποκλειστικότητα.

Το γεγονός όμως ότι δεκάδες χιλιάδες μαζεύτηκαν με ένα πατημα του κουμπιού δείχνει αν μη τι άλλο ότι υπάρχει οργή και θέληση για αντίδραση που δεν μπορεί να διοχετευθεί κάπου και εκτονώνεται σε τέτοιου τύπου αντιδράσεις. Αφού η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της δεν έχει κατορθώσει να φτιάξει κάτι ελκυστικό και αποτελεσματικό που να οργανώνει τον αγώνα, προφανώς και θα βρεθούν άλλοι τρόποι να εκφραστούν οι διαθέσεις του κόσμου...

Τέλος Στρατολάτη,
να σου πω ότι και γω απο αυτούς τους "κολλημένους" με τη δικτατορία του προλεταριατου είμαι. Το πρόβλημα μου είναι ότι στο βαθμό που δεν δημιουργούμε γεγονότα ή δεν προετοιμάζουμε-οργανώνουμε προϋποθέσεις για "άλλα" κόλπα, θα είμαστε παρατηρητές-σχολιαστές Δεκέμβρηδων και και "αγανακτησμένων" οι οποίοι δεν θα μπορέσουν ποτέ σας τέτοιοι να κρίνουν θετικά την έκβαση της ταξικής παλης...

ένας στρατολάτης είπε...

Νά'σαι καλά lovegold, έτσι κι αλλιώς τα σενάρια είναι απλά remake του ίδιου έργου.

Ωπ, Παύλο, νομίζω πως είπες τη μαγική κουβέντα. Το ελκυστικό. Σήμερα ο κόσμος μαζεύτηκε γιατί βρήκε το εγχείρημα ελκυστικό. Η εργατική εξουσία του φαίνεται μάλλον απεχθής. Πως να το τουμπάρεις αυτό; Κι από την άλλη πραγματικά δεν ξέρω που διάολο ισορροπεί η ευθύνη ανάμεσα στην έλλειψη διάθεσης του λαού και την αναβλητικότητα του ταξικού κινήματος.