Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Η νέα Νουδού

Η κυβέρνηση της Αριστεράς με την οποία έπρεπε λέει να κάνουμε ενότητα και να συνεργαστούμε για να μην ξαναέρθει η Δεξιά, αλλά δεν συνεργαστήκαμε επειδή ήμασταν προδότες και στηρίζαμε υπογείως τη Νουδού, τα κατάφερε τελικά θαυμάσια. Τόσο θαυμάσια που η Δεξιά έχει φάει μια κρίση ταυτότητας στο κατακέφαλο και είναι αμφίβολο αν θα συνέρθει ποτέ ή θα μας αφήσει χρόνους.

Εκεί που νομίζαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, μας βγήκε τελικά ότι είναι η νέα Νουδού. Στη Νουδού άργησαν να το καταλάβουν, λογικό είναι άλλωστε, δεν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς για ολιγωρία και τώρα τρέχουν και δε φτάνουν. Όσο και να μαλλιοτραβιούνται οι δελφίνοι, τώρα είναι αργά. Ο ΣΥΡΙΖΑ κοντεύει να ιδιωτικοποιήσει την αστυνομία και να καταργήσει το πενθήμερο.


Αυτό που μένει τώρα είναι να δούμε ποιο θα είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά τελικά δεν θα είναι. Δεν ξέρω αν θα σκάσει μύτη την πρώτη του μηνός, όπως προαναγγέλεται με τα χολιγουντιανά τρέιλερ του Βαρουφάκη, ή αν η Φώφη θα νεκραναστήσει το ορίτζιναλ ΠΑΣΟΚ.

Έτσι το λέω, φυσικά και ξέρω. Το νέο ΠΑΣΟΚ θα είναι η παλιά Νουδού. Αφού το ΠΑΣΟΚ ψόφησε και ο ΣΥΡΙΖΑ στρογγυλοκάθησε στη θέση της, η Νουδού δεν μπορεί παρά να μετατοπιστεί λιγουλάκι στη θέση του παλιού ΠΑΣΟΚ. (Σιγά τη μετατόπιση δηλαδή).
Έτσι θα μπορεί να ξαναγίνει αντιμνημονιακή και να αγκαλιάσει τους κεντρώους ψηφοφόρους, όλους δηλαδή τους μαλάκες που αποτελούν τη μικροαστική πλειοψηφία.

Θα μας πάρει λίγο καιρό να το συνηθίσουμε, διότι είχαμε μάθει ότι: κόκκινο και ροζ αριστερά, πράσινο κέντρο, μπλε δεξιά. Τώρα θα μάθουμε το: κόκκινο αριστερά, μπλε κέντρο, ροζ δεξιά.
Βαρουφάκη, αν θες τη γνώμη μου, για να προκόψεις να διαλέξεις το πράσινο για το κόμμα σου.
Έχει μείνει αμανάτι και σε περιμένει.

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2015

Προ πάντων αισιοδοξία..

Χτες ανακαλύφθηκε νερό στον Άρη, προχθές κυκλοφόρησε το πρώτο αυτοοδηγούμενο φορτηγό στους γερμανικούς δρόμους κι αντιπροχθές έφτιαξαν αόρατο μανδύα, έστω και μικροσκοπικό.
Η τεχνολογία και η επιστήμη προοδεύουν με εκθετικό ρυθμό. Όση διαφορά είχε ο κόσμος του 500 μ.Χ. από αυτόν του 2000 π.Χ., είχε ο κόσμος του 1900 από αυτόν του 1800. Άλλη τόση έχει ο κόσμος του 2015 από αυτόν του 1980. Προφανώς η καπιταλιστική οργάνωση της οικονομίας ευνοεί την επιστήμη και την τεχνολογία, αν και μάλλον στον διηνεκή ιμπεριαλισμό πρέπει να δώσουμε τα "εύσημα", αφού οι μισές και βάλε έρευνες έχουν στόχο εκτός του κέρδους (αυτό το έχουν όλες) και τη βελτίωση της στρατιωτικής αποτελεσματικότητας.
Όχι πως δεν τα πήγε θαυμάσια και η Σοβιετική Ένωση στα χρόνια της ύπαρξής της, αντιθέτως, πολλές φορές έφαγαν τη σκόνη της οι ανταγωνιστές της. Η πρόοδός της ωστόσο συντελέστηκε στη βάση μιας μάχης για την επιβίωση και την τεχνολογική υπεροχή, τη στρατιωτική πρωτίστως.
Η πτώση της Σ.Ε. δεν σήμανε την ανάσχεση του ρυθμού ανάπτυξης της επιστήμης. Ο ιμπεριαλισμός, πατέρας των επιστημών, βρίσκει πάντα αφορμές και εχθρούς. Ή ακόμα και εφευρίσκει.

Χωρίς κέρδος δεν υπάρχει επιστήμη, ο "άνθρωπος" είναι καθαρά ευφημισμός και χρησιμοποιείται για ξεκάρφωμα. Την ώρα λοιπόν που η κατασταλτική ικανότητα των κραταιών δυνάμεων γίνεται όλο και πιο απόλυτη, την ίδια ώρα το κέρδος εξακολουθεί να εμποδίζεται από αναχρονιστικές δομές, όπως αυτή της μισθωτής εργασίας με κάποια κούτσικα δικαιώματα. Όποιος έχει το μαχαίρι έχει και το καρπούζι, κι όποιος έχει την καπιταλιστική εξουσία έχει και τα μέσα να την επιβάλει. Αφού ο καπιταλισμός κατάφερε να παγιώσει στη συνείδηση της εργατικής τάξης ότι τα εργασιακά δικαιώματα εμποδίζουν την ανάπτυξη, δεν αποκλείεται αργά ή γρήγορα να περάσει και την πεποίθηση ότι η η ίδια η μισθωτή εργασία είναι βρόχος στο λαιμό της ανθρωπότητας. (Που είναι βέβαια αλλά από άλλη σκοπιά)

Στοιχηματίζω ότι αυτό είναι το επόμενο ζητούμενο για την ιδεολογία του κέρδους.
Το πρώτο βήμα επετεύχθη με σχετική ευκολία και σε απόλυτο βαθμό. Το παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα είναι ημιθανές και οι εναπομείνασες συνδικαλιστικές οργανώσεις συμπροβληματίζονται με τους εργοδότες για να χαλαλίσουν το επόμενο πλήγμα στα εργασιακά δικαιώματα, υπέρ της Ανάπτυξης πάντα.
Το επόμενο βήμα χρειάζεται ακόμα δουλειά. Η επιτυχία του θα έχει τελεστεί όταν κάποια μελλοντική φουρνιά απολυμένων κάποιας Ερ Φρανς δεν θα προπηλακίζει καναδυό μεσαία στελέχη, έτσι για το γαμώτο, αλλά θα αποχωρεί με σκυμμένο κεφάλι και μια ικανοποίηση πως τουλάχιστον η Εταιρεία θα κερδίσει από το χαμό τους. Καλά, δεν νομίζω ότι απέχει και πολύ.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο κόσμος προχωρά και δεν μπορεί να σταματήσει για να κατέβει κανείς. Με τον ίδιο εκθετικό ρυθμό τα λογισμικά θα αντικαθιστούν εργαζόμενους και άντε, το πολύ πολύ να αναβιώσουν τίποτα λουδίτες ως φάρσα της ιστορίας, οι οποίοι και θα χρησιμεύσουν για δοκιμές νέων τεχνολογιών καταστολής. Η μισθωτή εργασία νομοτελειακά θα περιοριστεί, όπως τη γνωρίζουμε τουλάχιστον. Τι θα μείνει; Ένας κόσμος μπίζνεσμεν και παρίων, μια χαρά ισορροπημένος. Μια κοινωνία με 50% ανεργία μπορεί να ελέγχεται ακόμα και δίχως καταστολή. Μόνο μέσω προπαγάνδας. Σήμερα οι δυτικές οικονομίες έχουν ανεργία της τάξης του 5-10%. Τεράστιο περιθώριο κέρδους λοιπόν. Οι οικονομίες-παρίες δεν είναι ζήτημα, ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός εξάλλου δεν έχει εθνικά ενδιαφέροντα.

Αν δεν ανατραπεί ο καπιταλισμός η τεχνολογία θα μετατρέψει τον άνθρωπο σε μαρούλι. Η ταξική διαφορά θα αποκτήσει και γενετικά χαρακτηριστικά.
Γιγάντιο βάρος όμως η ανατροπή, στις πλάτες πολύ λίγων. Και με το χρόνο κόντρα.

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Ενοτική Ενώτητα

Οι εκλογές ήταν μια καλή ευκαιρία για να σκοτώνει κανείς το χρόνο του με βαθυστόχαστες μπλογκοαναλύσεις. Τώρα όμως πέρασαν και οι επόμενες αργούν.
Αλίμονο, τι θ' απογίνουμε τώρα χωρίς βαρβάρους που πήραν τους δρόμους κι έφυγαν;
Που άλλος γι' Αμέρικα τράβηξε κι άλλος για Σαλαμίνα;

Ευτυχώς εμφανίστηκε ο πρώην φερόμενος για πρόεδρος της δημοκρατίας, ο Φώτης ο Κουβέλης και η νέα του πολιτική κίνηση για να δώσει τη λύση.
Η "Ενωτική Κίνηση Ευρωπαϊκής Αριστεράς" είναι το νέο σοσιαλδημοκρατικό κωλοφούσκι* και καλώς το δεχτήκαμε.
Έρχεται για να φουντώσει τις φαβορίτες του ΣΥΡΙΖΑ και, αντάμα, να εμπλουτίσει τα ψευδώνυμα που τεκμηριώσαμε προσφάτως στο σχετικό αφιέρωμα. Με απλοχεριά ο Φώτης ο Κουβέλης μας προσφέρει δύο νέα κοσμητικά επίθετα: το "Ενωτική" και το "Ευρωπαϊκή". Ευχαριστούμε Φώτη.

Περισσότερο από τα δύο με συγκίνησε (ως συλλέκτη) το "Ενωτική". Για δύο λόγους:

Πρώτον διότι είναι πραγματικά συγκινητικό ότι όλα τα προϊόντα αλλεπάληλων διασπάσεων του χώρου της "ανανεωτικής αριστεράς" διακυρήσσουν την αφοσίωσή τους στην ενότητα.
Ιδέ "Λαϊκή Ενότητα", "Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο" (αυτός κι αν το ξεκώλιασε στην ενότητα), "Συνασπισμός πολλαπλών διασπάσεων", και τώρα "Ενωτική Κίνηση Ευρωπαϊκής Αριστεράς".

Δεύτερον διότι με τον κατάλληλο τύπο της λέξης επιτυγχάνεται η διαφοροποίηση μεταξύ τους. Η Ενότητα γράφεται με όμικρον, ενώ η Ενωτική με ωμέγα. Κρίμα που δεν υπάρχει άλλο ο.


*Κωλοφούσκια: μακροί άκαρποι βλαστοί που αναπτύσσονται ταχύτατα πάνω στους ρόζους που σχηματίζουν οι ρίζες, ακριβώς στη βάση του κορμού της ελιάς. Κλαδεύονται όπως και τα λαίμαργα για να μην απομυζούν το δέντρο.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Έντεκα σταθμοί, τέσσερις ανατροπές, δύο προδοσίες και ένας μύθ που τον λιβ και ξαναλίβ ιν Γκρίς

Υπάρχουν καναδυό ιστολόγια υψηλής επισκεψιμότητας που παρακολουθώ για κοινωνιολογικούς λόγους. Τουτέστιν για να κατανοώ καλύτερα τι γουστάρει ο λαός, τι σχολιάζει, πως αποτιμά την επικαιρότητα. Κι όταν λέμε λαός, θα πει ο μέσος αναγνώστης και σχολιαστής, νεαρής έως μέσης ηλικίας, με πρόσβαση στο ίντερνετ.

Στο υπερσυμπυκνωμένο πολιτικά 2015, νομίζω ότι επηρέασαν πολύ κόσμο οι εξής τάσεις (με χρονική σειρά):

  • Η επίδραση της περίφημης στρατηγικής "για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ" στο μέσο αριστερό μπλόγκερ / αναγνώστη / σχολιαστή.
  • Η συγκρατημένη έως ενθουσιώδη στήριξη στην προοπτική της "πρώτης-φοράς-αριστεράς".
  • Η ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα σε μίστερ "πολιτικός-με-αρχίδια-που-τον-χτυπά-με-λύσσα-η-διαπλοκή".
  • Η ενθουσιώδης έως υστερική αποδοχή του δημοψηφίσματος-απάτης του ΣΥΡΙΖΑ.
  • Το πανηγύρι για το ηρωϊκό "όχι" του "περήφανου λαού".
  • Η συγκρατημένη έως ενθουσιώδη στήριξη του Τσίπρα στη διαδικασία των "σκληρών διαπραγματεύσεων".
  • Η πένθιμη έως υστερική αντιμετώπιση της συμφωνίας.
  • Η αποκαθήλωση του Τσίπρα από τον τίτλο μίστερ "πολιτικός-με-αρχίδια-που-τον-χτυπά-με-λύσσα-η-διαπλοκή" και η ένταξή του στο καστ των προδοτών.
  • Η βεβαιότητα για το πολιτικό του τέλος και την τιμωρία του από το λαό.
  • Η αποκαθήλωση του "περήφανου λαού", πλέον ως ραγιά και "χάπατο", μετά το αποτέλεσμα των εκλογών.
  • Η προκήρυξη νέου διαγωνισμού για τον μίστερ "πολιτικός-με-αρχίδια-που-τον-χτυπά-με-λύσσα-η-διαπλοκή". (Φαβορί μέχρι στιγμής φέρονται η μις Ζωή και η μις Ραχήλ).

Αυτά σταχυολογώ ως κυριότερους σταθμούς στον μικρόκοσμο των ιστολογίων υψηλής επισκεψιμότητας. Νομίζω ότι πρόκειται για μία σειρά "θετικών" και "αρνητικών" ανατροπών.

Πρώτη ανατροπή: ο λαός ανεβάζει το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, κόντρα στη διαπλοκή που δεν τον ήθελε.
Δεύτερη ανατροπή: ο λαός ψηφίζει ΟΧΙ στην πρόταση των δανειστών, κόντρα στη θέληση των τελευταίων και τις προβλέψεις για το αποτέλεσμα.
Τρίτη ανατροπή: ο Αλέξης Τσίπρας υπογράφει συμφωνία τύπου τα-ίδια-και-χειρότερα-σκατά-με-την-πρόταση, κόντρα στις κόκκινες γραμμές και τη σθεναρή διαπραγμάτευση.
Τέταρτη ανατροπή: ο λαός ξανανεβάζει το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, κόντρα στα ηρωϊκά όχι και τις προβλέψεις για τιμωρία του Αλέξη Τσίπρα.

Όπως βλέπουμε οι ανατροπές είναι όντως ανατροπές μόνο αν αποδεχτούμε τις κόντρες ως κόντρες.
Αν δηλαδή η διαπλοκή δεν ήθελε το ΣΥΡΙΖΑ.
Αν δηλαδή οι δανειστές σκιάζονταν τις λαϊκές ετυμηγορίες.
Αν δηλαδή υπήρξαν κόκκινες γραμμές και διαπραγμάτευση.
Αν δηλαδή ο λαός εννοούσε το όχι με την κακή έννοια.

Μόνο μ' ένα μαγικό τρόπο δένουν οι ανατροπές με τις κόντρες τους. Με τη λέξη "προδοσία".
Με την προδοσία δένει ότι η διαπλοκή δεν ήθελε το ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι δανειστές σκιάζονταν τις λαϊκές ετυμηγορίες, ότι υπήρξαν κόκκινες γραμμές και διαπραγμάτευση, αλλά, ΤΣΟΥΠ, έσκασε η προδοσία του Τσίπρα.
Κι έπειτα, ξαναΤΣΟΥΠ, έσκασε η προδοσία του λαού στον εαυτό του.

Φυσικά η προδοσία είναι πολύ βολική εξήγηση, διότι βγάζει λάδι όποιον αδυνατεί να κοιτάξει μισό μέτρο πέρα από τη μύτη του.
Διότι αν δεν σ' εμποδίζει η μύτη σου, διαπιστώνεις ότι ποτέ δεν υπήρξε διαπλοκή που να σκιάζεται το ΣΥΡΙΖΑ, ποτέ οι δανειστές δεν ασχολούνταν με λαϊκές ετυμηγορίες ή σκληρές διαπραγματεύσεις, ποτέ, κανένα κυβερνητικό κόμμα δεν είχε κόκκινες γραμμές ή έκανε σκληρές διαπραγματεύσεις.
Και σίγουρα ο λαός εννοούσε το όχι με την καλή, με την καλύτερη έννοια.

Το μόνο κακό είναι ότι αν όντως δεν σ' εμποδίζει η μύτη σου, θα διαπιστώσεις ότι δεν έχει κανένα νόημα η ανάδειξη του νέου μίστερ "πολιτικός-με-αρχίδια-που-τον-χτυπά-με-λύσσα-η-διαπλοκή". Διότι δεν είναι στα αρχίδια το πρόβλημα αλλά στη δομή της εξουσίας.


Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Γιατί δεν ενισχύεται εκλογικά το ΚΚΕ; (μέρος Β')

Όταν έχεις μια ευρύτερη επιρροή της τάξης του 20%, δικαιούσαι να ελπίζεις ότι κάποια στιγμή θα συναντήσεις ένα αξιόλογο μέρος της στην κάλπη.

Έλα όμως που έχεις κολλήσει στο πεντέμισι.
Γιατί ρε γαμώτο έχεις κολλήσει στο πεντέμισι;

1. Διότι όλοι εκτιμούν τις θέσεις σου αλλά τις θεωρούν ανεφάρμοστες.
Ποιος είναι τόσο στραβός ώστε να μη βλέπει ότι οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ δικαιώνονται; Ποιος εργάτης δεν θέλει να ανακοπεί η διαδικασία ευτελισμού των δικαιωμάτων του; Ποιος άνεργος δεν θέλει σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά; Η αντίληψη ότι το ΚΚΕ έχει δίκιο σ' αυτά που λέει ξεπερνά τα όρια της ευρύτερης -που αυθαίρετα εκτιμώ στο 20%- επιρροής του. Αυτό όμως που φαίνεται ότι υπολείπεται ακόμα και των εκλογικών ποσοστών του, είναι η πίστη ότι οι προτάσεις είναι εφαρμόσιμες και μπορούν να οδηγήσουν σε ένα σταθερό και βιώσιμο καθεστώς. Μην παραβλέπουμε ότι το πεντέμισι περιλαμβάνει μεν συνειδητές ψήφους, περιλαμβάνει όμως και συναισθηματικές, παραδοσιακές, επιβραβευτικές, ακόμα και ψήφους διαμαρτυρίας. Προσωπική μου άποψη είναι ότι ένας πυρήνας, εκατό χιλιάδων ανθρώπων ίσως, είναι που πιστεύει ακράδαντα στο κομμουνιστικό όραμα.

2. Διότι οι άνθρωποι παραβλέπουν τις αρλούμπες και τα ψέματα των γελοίων αλλά δε συγχωρούν τα στραβοπατήματα των σοβαρών.
Είναι παρατηρημένο. Κάποιον που συνηθίζει να δίνει δικαιώματα, οι γύρω του σταδιακά τον συνηθίζουν, θεωρούν τη συμπεριφορά του αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα του και τελικά τον απομακρύνουν ή τον αποδέχονται ως είναι. Κάποιον όμως σοβαρό, πολύ δύσκολα τον συγχωρούν για το όποιο του στραβοπάτημα. Το ΚΚΕ δίνει την εικόνα ενός πειθαρχημένου και σοβαρού κόμματος. Κάθε στραβοπάτημα, ακόμα και κάθε ύπουλη τρικλοποδιά, έχουν τον αντίκτυπο που έχει το σαβούριασμα ενός κυρίου με κοστούμι.

3. Διότι το μίσος είναι ευκολότερος αντίπαλος από τη λοιδορία.
Ο χοντροκομμένος αντικομμουνισμός βρίσκει ευήκοους μόνο τους έχοντες προκατάληψη (και μυαλό κουνάβι). Η λοιδορία, όμως, είναι σαν τις κατσαρίδες. Μπαίνει κι εκεί που λες ότι δεν χωρά. Γι' αυτό άλλωστε χρησιμοποιείται ευρέως από τους σύγχρονους αντικομμουνιστές. Κι όχι τόσο για να χτυπήσει το κόμμα, όσο κυρίως το σοσιαλιστικό ιδεώδες. Τι σχέση έχει, για παράδειγμα, ο Κιμ Γιονγκ με το ΚΚΕ; Απλούστατα, ταυτίζοντας τη Βόρεια Κορέα με το σοσιαλιστικό ιδεώδες, κι ανακατεύοντας τις τερατολογίες της νοτιοκορεάτικης προπαγάνδας με τις παραξενιές του βορειοκορεάτικου γιουτσεϊσμού, γελοιοποιείς αποτελεσματικά το στόχο σου.

4. Διότι κάποιοι φοβούνται ότι δεν μιλάς σοβαρά και εάν αποκτούσες την εξουσία θα έκανες το πρόγραμμά σου κουρελόχαρτο.
Καλά τώρα, αυτός δεν είναι σοβαρός λόγος. Τον έγραψα μόνο για να προετοιμάσω τον αποκάτω.

5. Διότι κάποιοι φοβούνται ότι μιλάς σοβαρά και εάν αποκτούσες την εξουσία θα εφάρμοζες επακριβώς το πρόγραμμά σου.
Τι, μοιάζει οξύμωρο; Μόνο όταν συγχέει κανείς την επιφάνεια με την ουσία. Είναι πολλοί αυτοί που συγκινούνται από τα σοσιαλιστικά ιδεώδη. Χωρίς να σημαίνει ότι αν μπορούσαν να πατήσουν ένα κουμπί και να βρεθούν στη "Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ελλάδας" θα το έκαναν. Είναι πολλοί όσοι αποζητούν την κοινωνική δικαιοσύνη, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, την τιμωρία της καπιταλιστικής ασυδοσίας. Όσο όμως τ' αποζητούν, άλλο τόσο τα φοβούνται. Φοβούνται (δικαίως, δε λέω) τη διαδικασία μετάβασης, τη βιαιότητά της, φοβούνται πολύ τα λάθη του χτες, φοβούνται ακόμα-ακόμα και την απώλεια των υλικών αγαθών που απέκτησαν μέχρι τώρα.

6. Διότι όλοι φοβούνται το γολγοθά της αυτοδιάθεσης.
Πρόκειται ουσιαστικά για συνέχεια του προηγούμενου, καθώς είναι η αιτία με το μεγαλύτερο βάρος απ' όλες.
Στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων, των αριστερών Ελλήνων, είναι χαραγμένη η ήττα. Τα απόνερα αυτής της ήττας, μαζί με αυτά μιας ακόμα μεγαλύτερης και πιο πρόσφατης ήττας, της κατάρρευσης της Σοβιετικής ένωσης, χτυπούν εναλλάξ την επιχειρηματολογία υπέρ ενός σοσιαλιστικού μέλλοντος. Ο μισός -και παραπάνω ίσως- ελληνικός λαός πάντα έβλεπε με συμπάθεια την προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Σήμερα γνωρίζει ότι αυτή απέτυχε, γνωρίζει επίσης την ιστορία που του διδάσκουν οι νικητές. Ακόμα κι όταν υπερπηδά αυτά τα τείχη, ακόμα κι αν δεν αμφιβάλλει για τις προθέσεις, ή και την ικανότητα των κομμουνιστών, έχει να αντιμετωπίσει το δυσκολότερο εμπόδιο. Πως θα μπορέσει να επιβιώσει μια σοσιαλιστική χώρα μέσα σ' ένα περιβάλλον αποθράσυνσης του ιμπεριαλισμού; Πως θα αντιμετωπίσει τις εσωτερικές απόπειρες αποσταθεροποίησης; (εδώ πλανώνται και τα φαντάσματα του Στάλιν και του Μπέρια) Πως θα αντιμετωπίσει τυχόν ενδεχόμενα νταηλίκια από υποκινημένες γειτονικές δυνάμεις; Πως θα βρει συμμάχους; (καραμελίτσα κανείς;) Πως θα εξασφαλίσει τους πόρους που απαιτούνται για την εξασφάλιση ενός σταθερού βιοτικού επιπέδου;
Απαντήσεις έχουν δοθεί, αλλά όπως φαίνεται δεν πείθουν.

7. Διότι το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε λήθαργο.
Εργατικό κόμμα είσαι, όσο νά 'ναι σ' επηρεάζει η στάθμη του ηθικού του εργατόκοσμου. Ο εργάτης απειλείται με λιτότητα ήδη από τη δεύτερη τετραετία του Αντρέα. Λιτότητα ακούγαμε επί εικοσιπέντε χρόνια, σε σχέση όμως με το σήμερα ήταν μπατσάκια στον αέρα. Μ' αυτά και μ' αυτά, ο εργάτης σοκαρίστηκε, φορτώθηκε με ευθύνες που δεν του αναλογούν, διχάστηκε, έχασε τα δικαιώματά του, τη δουλειά του, το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ο συνδικαλισμός πολεμήθηκε από το σύστημα όσο τίποτα άλλο. Όπως είχε προβλέψει η Αλέκα, ο εργάτης δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε, αντίθετα συντηρητικοποιήθηκε. Το μόνο του όπλο, το συνδικαλισμό, το αντιμετωπίζει πλέον ως αντίπαλό του.

8. Διότι η ελπίδα θα επιβιώσει μετά από έναν πυρηνικό όλεθρο (παρέα με τις κατσαρίδες)
Έστω κι αν δεν έχει απομείνει έμβιο ον (εξαιρούνται πάντα οι κατσαρίδες). Πως να αντιμετωπίσεις τα ανθρώπινα; Ο άλλος πνίγεται, κι από τη μία του φωνάζει ένα τσούρμο καννίβαλων "ανέβα βρε στη σχεδία να μην πνιγείς, κι έννοια σου, δεν θα σε φάμε". Από την άλλη του φωνάζεις εσύ "έλα να σε μάθω να κολυμπάς μόνος σου". Κι ενώ ήδη έχουν αρχίσει να τον δαγκώνουν, αυτός ανεβαίνει στη σχεδία, διότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

9. Διότι you can not teach an old dog new tricks
Ο ψηφοφόρος έχει μάθει να αντιμετωπίζει κάθε εκλογική αναμέτρηση ως ντέρμπι που πρέπει να δώσει νικητή. Νικητή για να πανηγυρίσει μαζί του, ή νικητή για να του ρίχνει καντήλια. Η ακυβερνησία -για κάποιο λόγο που δεν πολυκατανοώ- προκαλεί το φόβο. Το ΚΚΕ βρίσκεται λόγω φιλοσοφίας και εκλογικού μεγέθους έξω από το παιχνίδι αυτό. Ούτε πρόκειται ποτέ να μπει, όχι γιατί "δεν θέλει να κυβερνήσει" (πολλοί ψέγουν τη φράση της Αλέκας που οδήγησε στην παραποίηση αυτή, προσωπικά δεν τη θεωρώ καθόλου εσφαλμένη), αλλά γιατί άλματα σαν αυτό του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τα πραγματοποιεί με εσωτερικές μεταγγίσεις μόνο η σοσιαλδημοκρατία.

10. Διότι πληρώνεις τον άγαρμπο τρόπο με τον οποίο ξέκοψες με την "ενότητα της αριστεράς".
Έλα τώρα, το ξέρεις πολύ καλά ότι η "ενότητα της αριστεράς" είναι το απωθημένο κόσμου και κοσμάκη. Σάμπως όλοι δεν έχουμε τα απωθημένα μας; Να, εγώ έχω απωθημένο να χαϊδολογήσω τη Μίλι Σάιρους. Είναι σωστό από μέρους σου να μου πεις: "Σιγά ρε μη σε κοιτάξει εσένα η Μίλι με τα μούτρα πού 'χεις"; Πες το μου πιο γλυκά βρε αδερφέ. Πες μου πως είναι μαλακία να παρατήσω τη Σκάρλετ Γιόχανσον για τα μάτια αυτής της κάργιας.
Από την άλλη βέβαια, επειδή ο άλλος προσπαθεί ν' αθροίσει μήλα με πορτοκάλια και γαρύφαλλα με τσουκνίδες δε σημαίνει ότι θα κάνεις μπάνιο στα τσουκνιδόφυλλα.

11. Διότι η γυναίκα του Καίσαρα δε φτάνει να είναι τίμια αλλά και να το δείχνει.
Είσαι τίμιο κόμμα και στον κύκλο επιρροής σου τουλάχιστον κανείς δεν το αμφισβητεί. Όμως η τιμιότητα από μόνη της δεν αρκεί. Για να μεταστραφεί ένας ψηφοφόρος, να σου δείξει εμπιστοσύνη, να πειστεί ότι δεν μένεις στα λόγια, χρειάζεται να αρθούν όχι μόνο οι αμφιβολίες του αλλά και οι προκαταλήψεις που επιχορηγεί η κυρίαρχη ιδεολογία. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν ο πολίτης σε βλέπει σε ανύποπτο χρόνο, όχι μόνο επετειακά, να παλεύεις για τα καθημερινά του ζητήματα επιβίωσης. Προέχει πάντα η συνδρομή στον εργάτη στο χώρο δουλειάς του, χρειάζεται όμως να φαίνεσαι παντού, όπου αυτός κατατρέχεται.

12. Διότι ο αριστερισμός είναι ο συντομότερος δρόμος (όταν σε τρώει η πατούσα σου)
Η ανυπομονησία του αδικημένου είναι κακός σύμβουλος. Θα μου πεις, ο άλλος καίγεται (στο 8 τον έπνιγα, μήπως έπρεπε να τον κάψω νωρίτερα;), είναι δυνατόν να κάνει υπομονή; Λογικό είναι πάνω στον βρασμό της ψυχής του να καταφεύγει εκεί απ' όπου ακούει τις δυνατότερες κραυγές, τα βιαιότερα συνθήματα. Έστω κι αν αυτοί που τα φωνάζουν φαντάζονται ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει με τα ντεσιμπέλ.

Τα παραπάνω φυσικά είναι προσωπικές απόψεις, κάποιες τουλάχιστον από αυτές που μου ήρθαν στο μυαλό. Προφανώς δεν αφορούν στους λόγους για τους οποίους δεν ενισχύουν το κόμμα πολίτες πέραν του κύκλου επιρροής του. Δεν έχει νόημα να ψάχνει κανείς γιατί δεν στηρίζουν όσοι καταλογίζουν στο ΚΚΕ προδοσίες, βαρκιζισμούς, σεχταρισμούς, αριστερισμούς, δεξιισμούς, γιαχωβισμούς, προστασίες της βουλής, βρώμικα 89', λιμούς και καταποντισμούς. Κατά τη γνώμη μου, πλην εξαιρέσεων βέβαια, πρόκειται για περιπτώσεις συναισθηματικών επιπλοκών. Ούτε βέβαια αφορούν σε όσους εντάσσονται στην αντίπερα όχθη του πολιτικού φάσματος. Ειδικά δε, δεν αφορούν σε "κεντρώους", τους οποίους προσωπικά απεχθάνομαι περισσότερο ίσως κι απ' τους ακροδεξιούς.

Φυσικά και δεν πρόκειται για αφορισμούς. Κανείς δεν αμφιβάλει ότι προσπάθεια γίνεται, μέσα σε αντίξοες συνθήκες.

Συμπέρασμα:

Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποτιναχτεί η ταμπέλα του κόμματος διαμαρτυρίας. Κατανοώ τις προσκλήσεις τύπου "ελάτε μαζί μας ακόμα κι αν δεν συμφωνείτε μαζί μας σε όλα" αλλά νομίζω ότι παραπέμπουν περισσότερο σε πρόσκληση ευκαιριακά διαμαρτυρόμενων, παρά συνοδοιπόρων. Ο λαός είναι ψυχικά κουρασμένος, όχι μόνο από τα δεινά που του έχουν φορτώσει αλλά κι από τις διαμαρτυρίες, εκλογικές ή κάθε τύπου, τις οποίες θεωρεί αναποτελεσματικές και -συχνά- εκφράσεις του θεαθήναι.
Νομίζω πάντως ότι το κρισιμότερο όλων είναι να δοθούν σαφείς απαντήσεις, μετρημένα κουκιά:
Πως θα φτάσεις στην ανατροπή των σχέσεων ιδιοκτησίας στην Ελλάδα.
Πως θα οργανώσεις τη διακυβέρνησή σου (κάτι ξέρουν οι παλιές δικομματικές κουφάλες που όριζαν σκιώδεις υπουργούς, εγκαθιστώντας τους σκιωδώς και στο πίσω μέρος του μυαλού των ψηφοφόρων).
Πως θα εξασφαλίσεις την επάρκεια τροφής, φαρμάκων, καυσίμων.
Πως θα αντιμετωπίσεις εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους.

Αν έχει κάποια σημασία η εκλογική επιβράβευση, το χτίσιμο ενός οράματος που πατά στη γη έχει πολλαπλάσια.

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Γιατί δεν ενισχύεται εκλογικά το ΚΚΕ; (μέρος Α')

Μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση που δεν δικαίωσε τις προσδοκίες για ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα. Πως θα μπορούσε να είναι καλό ένα εκλογικό αποτέλεσμα με το ευρωενωσιακό τόξο να ξεπερνά το 90%; Ακόμα κι αν το ΚΚΕ διπλασίαζε τις δυνάμεις του, μια τέτοια αναλογία (9:1) θα εξακολουθούσε να είναι αρνητική. Πόσο μάλλον που τελικά δεν καρπώθηκε τίποτα από τη μείωση της συμμετοχής αλλά έχασε κιόλας τριανταεξήμιση χιλιάδες ψήφους σε σχέση με το Γενάρη.

Γιατί λοιπόν οι ψηφοφόροι δεν ενισχύουν το ΚΚΕ;
Νομίζω ότι πρέπει αρχικά να ορίσουμε τη σφαίρα επιρροής του κόμματος. Δεν θα μπορούσε ο καθένας να ψηφίσει ΚΚΕ, τα όρια της κομμουνιστικής αριστεράς φυλάσσονται από ιστορικά στεγανά.
Από το 1974 μέχρι και σήμερα, οι ψήφοι που συνέλεξε το ΚΚΕ κυμάνθηκαν μεταξύ 277.015 (Ιούνιος 2012) και 629.512 (1985). Ακόμα και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, σημείο καμπής για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, έλαβε 583.750 ψήφους το 2007.
Μπορούμε λοιπόν να δεχτούμε ότι το εκλογικό ταβάνι του ΚΚΕ είναι περί τις 600-650 χιλιάδες ψήφους. Με μία συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, βέβαια, πολύ υψηλότερη από 55%. Η ευρύτερη επιρροή, δηλαδή αυτοί που ακούν με καλή προαίρεση τις θέσεις του κόμματος, είναι πολύ μεγαλύτερη. Πιστεύω μάλιστα ότι είναι μέγεθος σημαντικότερο από το εκλογικό ταμείο, αφού το κόμμα δεν αποσκοπεί στην κοινοβουλευτική εξουσία.
Πόση είναι όμως αυτή η επιρροή;
Και σε ποιο βαθμό μπορεί να μετουσιωθεί σε ψήφο;

Στην Ελλάδα υπήρχε ανέκαθεν μία ισορροπία μεταξύ των αποκαλούμενων συντηρητικών και των (αυτο)αποκαλούμενων προοδευτικών. Με όποια μορφή κι αν αποτυπωνόταν αυτό: βασιλικοί-δημοκρατικοί ή δεξιοί-αριστεροί. Όπως διδάσκει η Φυσική, η δράση δημιουργεί ίση αντίδραση. Ωστόσο, ο βασιλικός διακρίνεται από τον δημοκρατικό πολύ πιο ξεκάθαρα απ' ότι ο δεξιός απ΄τον αριστερό. Τα όρια μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, με την άνθιση του πολιτικού κέντρου, ήταν και παραμένουν δυσδιάκριτα. Μιλώ πάντα για το χώρο στον οποίο αυτοπροσδιορίζεται ο ψηφοφόρος. Η δε αριστερά ήταν και είναι πολύ πιο ετερογενής από τη δεξιά. Ως αριστερά λογίζεται η σοσιαλδημοκρατία, ενώ στην αριστερά τοποθετείται και το κομμουνιστικό φάσμα.
Η Δημοκρατική Αριστερά, για παράδειγμα, είναι ένα καθαρά αστικό κόμμα, το "αριστερά" το φέρει μόνο για ξεκάρφωμα. Απευθύνεται όμως ακριβώς σε ψηφοφόρους που τοποθετούν τον εαυτό τους στην αριστερά, έστω και στο δεξιότερο άκρο της.
Δεν είναι όλοι λοιπόν οι αριστεροί ευήκοοι στις θέσεις του ΚΚΕ.

Ακόμα κι αν γυρίσουμε πίσω στην εποχή της Εθνικής Αντίστασης και ρίξουμε μια ματιά σε δύο εκλογικές διαδικασίες εν μέσω κατοχής, προκύπτουν τα εξής στοιχεία:
α. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Σεπτέμβρη του 1943 οι συνδυασμοί του ΕΑΜ, αντιμέτωποι με συνδυασμούς υπό την επιρροή άλλων αντιστασιακών οργανώσεων έλαβαν ποσοστά μικρότερα του 50%. (Κ.Πυρομάγλου "Δούρειος Ίππος")
β. Στις εκλογές για το Εθνικό Συμβούλιο της ΠΕΕΑ συμμετείχαν 1 έως 1,8 εκατομμύρια εκλογείς ενώ τα οργανωμένα μέλη του ΕΑΜ υπολογίζονταν σε 1.520.000 (στοιχεία πανελλαδικής σύσκεψης ΕΑΜ 1-2/9/1944). Φυσικά δεν ήταν όλοι μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ. Οι (ποικίλες) εκτιμήσεις μιλούν για 20-50%.
Ακόμα λοιπόν και την εποχή της μεγάλης ανόδου της επιρροής του ΚΚΕ, αυτή ποτέ δεν κατέστη πλειοψηφική.

Έκτοτε μεσολάβησαν ιστορικά γεγονότα που επέδρασαν, λιγότερο ή περισσότερο, αρνητικά στην επιρροή του κόμματος. Με αποκορύφωμα βέβαια τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, που στέρησε από το κόμμα το χώρο αναφοράς για το σοσιαλιστικό όραμα. Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα εξαϋλώθηκε, πλην Λακεδαιμονίων που επιδεικνύουν αντοχή. Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι που το επέτρεψαν αυτό, δεν παύει όμως να αποτελεί μια επιτυχία από μόνη της.

Κι επειδή μ' αρέσουν τα σχηματάκια, θα φτιάξω ένα γράφημα με την επιρροή του ΚΚΕ όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Αν και μάλλον δεν χρειάζεται. Την απάντηση τη δίνει πάλι η Φυσική:
Το φάσμα ορατού φωτός δείχνει ωραιότατα τα όρια της επιρροής του ΚΚΕ. Κοίτα που η επιστήμη έχει την απάντηση για όλα.
Εντάξει, το φάσμα έχει κάποια κενά, αφού δεν αποτυπώνεται η μικρή επιρροή του ΚΚΕ στους αυτοπροσδιοριζόμενους στο εξωκοινοβούλιο, την αναρχία κλπ. Αλλά μ' ένα windows paint τι να πρωτοφτιάξεις;

Τείνω λοιπόν να καταλήξω ότι η επιρροή του ΚΚΕ εκτείνεται μέχρι το 20%, άντε 25% των εκλογέων. Πιο πέρα δε νομίζω ότι υπάρχει ιδιαίτερα καλή προαίρεση. Πιστεύω μάλιστα ότι ποτέ στην ιστορία δεν ξεπέρασε το 30-35%.

Στο επόμενο:
Οι λόγοι που θεωρώ ότι αποτρέπουν την αποτύπωση της επιρροής στην κάλπη.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Ώριμες εκλογικές αποτιμήσεις

Αφού ολοκληρώθηκε η καταμέτρηση, ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Το εκλογικό επιτελείο του στρατολάτη, με αυτοκριτική διάθεση, σχολιάζει το αποτέλεσμα σε σύγκριση με τις "άγουρες εκλογικές προβλέψεις".

1. ΣΥΡΙΖΑ
Πρόβλεψη: 34% (-2% από 1/15).
Αποτέλεσμα 35,46%
Παρά τη 1,5 μονάδα διαφορά νομίζω ότι πέσαμε μέσα στα περί επανασυσπείρωσης του ΣΥΡΙΖΑ μετά το ξεφόρτωμα των δραχμομπαμπουλιστών, όσο και στα περί πρώτου κόμματος με διαφορά.
Μπράβο μας, κερδίζουμε το τρίτο το μακρύτερο (μνημόνιο).

Η ελπίδα έρχεται (μόνο για καλά παιδιά)

2. ΝΔ
Πρόβλεψη: 26% (-2% από 1/15)
Αποτέλεσμα: 28,09%
Φαίνεται ότι υποτιμήσαμε ελαφρώς την επιρροή της λεβέντικης μουστάκας του Μεϊμαράκη στο εκλογικό αποτέλεσμα. Υποθέτω πάντως ότι οι μέρες της μυστακοφορίας τους είναι μετρημένες. Ο επόμενος αρχηγός της ΝΔ θα έχει απαλό άνω χειλάκι.

3. ΧΑ
Πρόβλεψη: 8% (+2% από 1/15)
Αποτέλεσμα: 6,99%
Τώρα δηλαδή πρέπει να χαρούμε κιόλας; Από την άλλη, αν σκεφτούμε πόσοι είναι οι ιδεολογικοί απόγονοι των Σουρλήδων, μάλλον χαμηλά κινείται η συμμορία.

4. Ποτάμι: 6
Πρόβλεψη: 6% (+0% από 1/15)
Αποτέλεσμα: 4,09%
Αν υπάρχει ένα ευχάριστο σ' αυτές τις εκλογές είναι η μετεκλογική μουτσούνα του Θοδωράκη. Όχι βέβαια πως θα πάει χαμένο το παιδί. Μπορεί κάποτε να τον δούμε και Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

5. ΚΚΕ
Πρόβλεψη: 6% (+0% από 1/15)
Αποτέλεσμα: 5,55%
Η αλήθεια είναι πως ένα ακέραιο 6 το περίμενα. Φαίνεται όμως πως ύβρις τόσο χοντρή όσο το να αμφισβητείς την ελπίδα-που-έρχεται με τα δώρα του Αϊβασίλη δεν μένει ατιμώρητη από την ψηφονέμεση.
Όχι πως θα κάτσουμε να σκάσουμε κιόλας στην τελική. Αν ο λαός φοβάται τη σκιά του και ψηφίζει κατά 95% ευρωπαϊκή-ένωση-και-ξερό-ψωμί, καλοφάγωτο.

6. ΑΝΕΛ
Πρόβλεψη: 2%. (-2,5% από 1/15)
Αποτέλεσμα: 3,69%
Στην περίπτωση των ΑΝΕΛ διαπιστώνω ότι ακόμα και η μαλακωδέστερη ατάκα (όπως αυτή του συγγραφέα Άρλεκιν Π.Κοέλιο) μπορεί να δικαιωθεί στην ζωή. Το κόμμα του Καμένου δε λέει να ψοφήσει και παρότι μέσα σε 14 μήνες έχει χάσει τα 2/3 του εκλογικού του ποσοστού, θα εξακολουθήσει να μας κυβερνά.

7. ΠΑΣΟΚ & ΣΙΑ ΕΕ
Πρόβλεψη: 4-5% (-3% αθροιστικά για ΠΑΣΟΚ-ΚΙΔΗΣΟ-ΔΗΜΑΡ)
Αποτέλεσμα: 6,28%
Υπάρχουν ακόμα αποθέματα συναισθηματικού παπανδρεϊσμού, αν και παρά τις χαρούλες των Φωφών, αθροιστικά μέσα μπήκανε. Το ότι υπάρχει πάντως ακόμα ΠΑΣΟΚ στη βουλή είναι ένας ακόμα λόγος για να μεταναστεύσει κανείς. Αλλά που στην ευχή να πάει, πού 'ναι η γη γεμάτη πασόκους;

8. Ένωση Κεντρώων
Πρόβλεψη: 3,5%.(+2% από 1/15)
Αποτέλεσμα: 3,43%
Ευτυχώς που μπήκε ο Λεβέντης στη βουλή, γιατί αν έμενε πάλι στην απόξω θα πάθαινε ο άνθρωπος. Ίσως κάποτε να τον δούμε και υπουργό.

9. ΛΑΕ
Πρόβλεψη: 4%
Αποτέλεσμα: 2,86%
Εμ, τό 'παμε αλλά δεν το πιστέψαμε πλήρως. Ο ψηφοφόρος πρώτα κοιτά το μούτρο κι έπειτα το πρόγραμμα. Χωρίς αρχηγίσιμη φάτσα δεν πας πουθενά. Ούτε καν νομισματοκοπείο. Πόσο μάλλον αν νομίζεις ότι θα γίνεις ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε μερικούς μήνες.

Επίμετρο:
Μέσα στις πολλές μαλακίες που κατέρρευσαν είναι η περηφανΟΧΙλογία. Παρά τα προφανή μεταδημοψηφισματικά, υπήρχαν πολλοί που δεν στρόφαραν αρκετά ούτε καν για να καταλάβουν το παιχνίδι του Τσίπρα, πόσο μάλλον τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του "όχι". Δυσκολεύομαι να το συλλάβω, πως είναι δυνατόν κάποιος να θεωρεί τον ελληνικό λαό ικανό για ένα σοβαρό "όχι". Το "όχι" ήταν ένα σχολικό σκετσάκι με δάσκαλο-σκηνοθέτη τον Τσίπρα και μαθητούδια τους ψηφοφόρους. Όποιος είδε προδοσία της λαϊκής ετυμηγορίας δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα κόμικς απ' την πραγματικότητα.
Ο καθένας έχει δικαίωμα στις φαντασιώσεις του, δεν αμφιβάλω, αλλά για να πας ένα βήμα παραπέρα πρέπει να τις αναγνωρίζεις κάποτε ως τέτοιες.

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Η γεωμετρία και η φυσική αναλύουν την Αριστερά

Στη γεωμετρία μαθαίναμε ότι αν ενώσεις δύο σημεία με μία ευθεία δημιουργείς ένα ευθύγραμμο τμήμα. Εάν θέλεις να βρεις το κέντρο του τμήματος, μπορείς να το διχοτομήσεις. Αν όμως υποθέσουμε ότι το ευθύγραμμο τμήμα απεικονίζει το πολιτικό φάσμα, με το αριστερό και το δεξιό του άκρο, ποιο είναι το κέντρο του; Είναι ένα σημείο ή μήπως ένα μικρότερο ευθύγραμμο τμήμα; Κι αν είναι το δεύτερο, ποια είναι τα όριά του; Ποια είναι αντίστοιχα τα όρια της αριστεράς και της δεξιάς; Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα απασχολούν το λαό από την εποχή του Παπάγου κι εδώ είμαστε για να τα απαντήσουμε. Όχι τόσο για να ορίσουμε το κέντρο -αυτό το έχουμε κάνει στο παρελθόν- αλλά για να ορίσουμε την αριστερά.
Το αριστερό και το δεξιό άκρο ορίζονται με ευκολία. Είναι ορατά με γυμνό μάτι. Αν λοιπόν η αριστερά είναι κι αυτή ένα ευθύγραμμο τμήμα, τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτό ανήκει κάπου μέσα στο τμήμα ΑΚ. Ας μην παραβλέπουμε όμως την πολιτική ιστορία του τόπου, η οποία διδάσκει τα εξής αξιώματα:
α. Η μεγάλη πλειοψηφία των αριστερών κομμάτων στην Ελλάδα ξεκίνησαν χρησιμοποιώντας αριστερή φρασεολογία και κατέληξαν να εφαρμόζουν δεξιές πολιτικές.
β. Πλήθος πολιτικών προσώπων ξεκίνησαν από το αριστερό άκρο και βρέθηκαν πολύ πέρα από το κέντρο. Ελάχιστοι έχουν κάνει την αντίθετη διαδρομή.

Τα παραπάνω στοιχεία μας κάνουν να προβληματιζόμαστε και να υποθέτουμε ότι το ευθύγραμμο τμήμα που σχηματοποιεί το πολιτικό φάσμα, είναι λείο και γλιστερό. Αυτό από μόνο του δεν αρκεί, αν δεν υπάρχει και μια κάποια κλίση:
Έτσι μάλιστα. Η κλίση και η ολισθηρότητα εξηγούν -και επιστημονικά- τα αξιώματα α) και β).
Αν θέλουμε πάντως να είμαστε σωστοί επιστήμονες, κι όχι τίποτα ντεμέκ, είναι απαραίτητο να εισάγουμε στη γεωμετρική προσέγγιση και ολίγη φυσική.
Την τριβή και τη βαρύτητα συγκεκριμένα. Υποθέτουμε ότι το πολιτικό κόμμα ή πρόσωπο που διολισθαίνει (απεικονίζεται ως σχήμα Π) είναι τετράγωνο, διότι αν ήταν ας πούμε κυκλικό θα κατρακυλούσε πέρα από το σημείο Δ και θα άνοιγε το κεφάλι κανενός απολιτίκ περαστικού. Ας το δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά:


Η ταχύτητα διολίσθισης είναι συνάρτηση τεσσάρων παραγόντων:
α. του σχήματος του Π
β. του βάρους του Π
γ. της τιμής της τριβής Τ
δ. της κλίσης του άξονα ΑΔ

Συγκεκριμένα:
α. Όσο πιο στρογγυλό είναι το σχήμα του Π, τόσο ευκολότερα διολισθαίνει. Οι στρογγυλεμένες θέσεις αποτελούν το πολιτικό ανάλογο.
β. Όσο ισχυρότερη είναι η δύναμη Β τόσο ευκολότερα διολισθαίνει. Όχι ότι φταίνε τα κιλά του Βενιζέλου για τη φόρα του ΠΑΣΟΚ. Η βαρύτητα εδώ έχει να κάνει με το πολιτικό βάρος, το οποίο αυξάνεται τόσο, όσο το κόμμα πλησιάζει στην κατάκτηση της εξουσίας.
γ. Όσο πιο γυαλιστερή είναι η επιφάνεια του Π, τόσο ευκολότερα διολισθαίνει. Η γυαλάδα της επιφάνειας προκύπτει -μεταξύ άλλων- μετά από υπερβολικό τρίψιμο με τη φουστίτσα των ολιγαρχών.
δ. Όσο μεγαλύτερη η κλίση του άξονα ΑΔ, τόσο ευκολότερα διολισθαίνει το Π. Η κλίση βέβαια επηρεάζεται από εξωγενείς παράγοντες. Για παράδειγμα, με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης ο άξονας έκλινε καμιά εικοσαριά μοίρες προς τα δεξιά.

Όπως είναι προφανές, τρεις στους τέσσερις διολισθητικούς παράγοντες σχετίζονται με το σχήμα του Π. Αν πρέπει λοιπόν να αναλύσουμε τα κόμματα που τοποθετούνται στην αριστερά, δεν πρέπει να παραβλέψουμε τη σημασία των συμβόλων τους. Αντιθέτως, τα σύμβολα δεν είναι καθόλου τυχαία και αποκαλύπτουν πολλά για την ολισθηρότητα των κομμάτων.

Ας τα δούμε ένα προς ένα:

α. ΠΑΣΟΚ
Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε την πορεία του ως αριστερό κόμμα, όχι βέβαια πολύ κοντά στο σημείο Α. Αν ο Ανδρέας είχε τοποθετήσει τον πράσινο ήλιο ανάποδα, οι ακτίνες του θα δημιουργούσαν συνθήκες μεγαλύτερης τριβής με τον άξονα και επομένως μικρότερη διολίσθιση. Όμως με τη λεία του κάτω επιφάνεια και -κυρίως- με τη μούχλα που αναπτύχθηκε (και είναι εμφανής στο πράσινο χρώμα του), η διολίσθιση ήταν ταχύτατη.

β. ΔΗΜΑΡ
Με τέτοιο σύμβολο η πορεία της ΔΗΜΑΡ ήταν προδιαγεγραμμένη. Η κύρια μάζα, άρα το κέντρο βάρους στα δεξιά, απορώ πως δεν έχει ακόμα φτάσει στο σημείο Δ. Μάλλον θα μπλέχτηκε σε καμιά ακτίνα του πράσινου ήλιου.

γ. ΣΥΡΙΖΑ
Με μια πρώτη ματιά το σήμα του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται σχετικά ευσταθές και αντιολισθητικό. Έχει τις γωνίτσες του, τα χρωματάκια του, έχει κι αριστερό κέντρο βάρους.
Όμως αν το προσέξει κανείς θα διαπιστώσει ότι μοιάζει πολύ με έλκηθρο.
Χο χο χο, ένας Αλέξης ξέρει που θα σταματήσει.

δ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως μετωπικό σχήμα δεν είναι καθόλου λεία. Οι επιφάνειές της είναι τραχιές και ευσταθείς. Το κακό είναι ότι δεν είναι καλά συγκολλημένες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα μικρά κομματάκια να αποκολλώνται και να γλυστρούν αργά αλλά σταθερά.

ε. Λαϊκή Ενότητα
Αν πιάσεις το σύμβολο της Λαϊκής Ενότητας και το ενώσεις με αυτό του ΣΥΡΙΖΑ έχεις το έλκηθρο κομπλέ. Το μόνο που μοιάζει να συγκρατεί τη Λαϊκή Ενότητα είναι η ακίδα του αστεριού που μάλλον είναι το αριστερό της φρένο. Βλέπω μόνο κάτι κενά στα τακάκια και φοβάμαι πως δεν είναι καλά στερεωμένο.

στ. ΚΚΕ
Η μόνη περίπτωση να φύγει απ' τη θέση του το ΚΚΕ είναι να γυρίσει ο άξονας τούμπα. Με την υπόλοιπη όμως "αριστερά" να πιλαλά στην κατηφόρα, αυτό είναι μάλλον απίθανο.

Δεν πειράζει, η πολυπόθητη "ενότητα της αριστεράς" θα γίνει πράξη από τους άλλους στον πάτο.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Μπάζο

Ο ετεροπροσδιορισμός είναι μία πολύ συνηθισμένη μέθοδος διαμόρφωσης πολιτικής θέσης, ιδίως όσον αφορά σε χώρους που δεν μπορούν να αυτοπροσδιοριστούν, αφού είναι ντιπ κλούβιοι.
Σήμερα όμως ξεχνώ την πολιτική. Ο ετεροπροσδιορισμός, εξάλλου, χρησιμοποιείται σε κάθε περίπτωση που κάποιος θεωρεί ότι τον συμφέρει η σύγκριση.
Εξ' ου και ο τίτλος.

Τι είναι το "μπάζο";
Αν μαζευτούν πολλά, γίνονται τα χρησιμοποιημένα οικοδομικά υλικά μετά τη συνταξιοδότησή τους.
Αν είναι όμως μόνο ένα; Τότε πρόκειται για διαδεδομένο υποτιμητικό χαρακτηρισμό που αφορά σε άχαρο και άσχημο κορίτσι. (Αν και σύμφωνα με το slang.gr η έννοια του μπάζου εσχάτως έχει έρθει τούμπα).
Τέλος πάντων, υπάρχει και ο "μπάζος", αλλά αυτός δεν είναι το άσχημο αγόρι, είναι η "μάνα" στο παιχνίδι με τις μπίλιες.

Ο όρος "μπάζο" μου προκαλούσε πάντα απέχθεια, όχι τόσο επειδή είναι προσβλητικός αλλά κι επειδή αυτός που τον χρησιμοποιεί δηλώνει την πεποίθησή του ότι είναι προορισμένος για πολύ ομορφότερα ταίρια από το άτυχο "μπάζο". Δεν είναι μόνο ρατσιστής, δεν είναι μόνο μαλάκας, είναι και φαντασμένος.
Μην παραβλέπουμε ότι η διάκριση σε σχέση με την εμφάνιση αποτελεί την κορωνίδα των ρατσισμών. Ακόμα κι εγώ που μοιάζω με το σκλί τ'ς Νταούλως, πόσες φορές δεν κρίνω τους ανθρώπους με βάση την εμφάνιση;

Η καλή εμφάνιση είναι -από γεννήσεως του ανθρωπίνου είδους- ισχυρό πλεονέκτημα γι' αυτόν που την έχει. Δυστυχώς η φύση δεν μοιράζει την ομορφιά ακριβοδίκαια. Δεν είναι π.χ. όλοι οι πολιτικοί ομορφάντρες σαν τους ηγέτες στο χτεσινό ντιμπέιτ, οι οποίοι περισσότερο σε καλλιστεία επιδόθηκαν παρά σε πολιτικό λόγο. Όσο κι αν κάποια επιμέρους στοιχεία της ομορφιάς διαφοροποιούνται με τις εποχές, αυτός ή αυτή που θεωρείται όμορφος/η έχει σύμμαχο τον γενετικά προκαθορισμένο ορισμό της ομορφιάς.

Μάλλον όμως τα χαλάμε στα επιμέρους. Διότι αφορμή για το σημερινό δεν ήταν ούτε το ντιμπέιτ ούτε η Νταούλω. Αφορμή ήταν ένα τυχαίο ιντερνετικό αρθρίδιο, από αυτά που εκτοξεύουν βυζιά στα μούτρα σου ενώ ετοιμαζόσουν να διαβάσεις για την αναμέτρηση της γυναίκας σου με το αίσθημά σου (τουτέστιν: ΑΕΚ vs  ΠΑΣ Γιάννενα).
"Η Σοράγια μπορεί να σε αλληθωρίσει", υποσχόταν το αρθρίδιο. Η πολύχρονη ιντερνετική εμπειρία διδάσκει ότι το ρήμα "αλληθωρίζω" συνδέεται στενά με τα βυζιά. Ομολογώ ότι είμαι επιρρεπής στους πειρασμούς, οπότε προσφέρθηκα πρόθυμα να αλληθωρίσω.
Η Σοράγια που θα με έκανε να αλληθωρίσω ήταν μια μαντάμ (ίσως και μαμουζέλ) απροσδιορίστου ηλικίας (λόγω αισθητικών επεμβάσεων και πατσουλιού στη μούρη) κι εξίσου απροσδιορίστου αναλογίας σιλικόνης προς σωματική μάζα. Δεν έχω τίποτα με τις αισθητικές επεμβάσεις αν είναι απαραίτητες για την βελτίωση της αυτοπεποίθησης, ούτε με το μέικ απ αν είναι διακριτικό. Ακόμα και η σιλικόνη μπορεί να είναι χρήσιμη σε ειδικές περιπτώσεις. Βρίσκω όμως αποκρουστικά τα παραφουσκωμένα χείλη, τα ψεύτικα ζυγωματικά και τα υπερφυσικά σιλικονοβυζιά.

Συγνώμη Σοράγια αλλά νομίζω ότι θα προτιμήσω ένα "μπάζο". Με την κακή έννοια πάντα.

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Τα ψευδώνυμα και ο Τσακ Νόρις

Ένας κακοποιός που σέβεται τον εαυτό του και το λειτούργημα που επιτελεί, κυκλοφορεί με κάμποσα ονόματα, ψευδώνυμα φυσικά. Διότι ακόμα και ένας κακοποιός δεν ξημεροβραδιάζεται στη γιάφκα του, δεν ξεμυτίζει μόνο για επαγγελματικούς λόγους. Θα πάει στο περίπτερο για τσιγάρα, θα πάει την καλή του για καφέ, σε καμιά κοινωνική υποχρέωση, θα έχει ίσως και μια νόμιμη δουλειά για να βγάζει το χαρτζιλίκι του. Θα μιλά τέλος πάντων με πέντε-δέκα ανθρώπους. Το να χρησιμοποιεί σ' όλες του τις δημόσιες εμφανίσεις το πραγματικό του όνομα, είναι, αν μη τι άλλο, αντιεπαγγελματικό και επικίνδυνο.
Ένας κακοποιός μπορεί να ανήκει (για τεχνικούς λόγους, ή λόγους δικτύωσης) σε μία συμμορία. Η ισχύς εν τη ενώσει, αλλά κάθε ένωση έχει συνήθως κι ένα όνομα. Μπορεί να τη λένε "Συμμορία του Τάκη", ή "Ψηλός και Κοντός", ή ακόμα και "Συμμορία των θαλασσινών (γαύροι, μαρίδες και άλλα ψαρικά inc.)".

Να εξηγούμαστε, δεν είναι πάντα ύποπτα τα ψευδώνυμα. Ψευδώνυμα χρησιμοποιούνται ευρέως και στον καλλιτεχνικό χώρο. Εξάλλου στο παρελθόν χρειάστηκε να κρύβουν το πραγματικό τους όνομα και άνθρωποι που δεν ήταν κακοποιοί ή καλλιτέχνες, ήταν όμως παράνομες οι πολιτικές τους ιδέες και οργανώσεις. Σε συνθήκες παρανομίας, σε εποχές που οι κομμουνιστές φυλακίζονταν, βασανίζονταν ή και τουφεκίζονταν, δύσκολα μπορούσε κάποιος να κυκλοφορήσει με το όνομά του. Γι' αυτό χρησιμοποιούσε ένα ψευδώνυμο.
Σήμερα όμως; Σήμερα δεν είναι παράνομο να είναι κανείς κομμουνιστής, εκτός αν ζει στις μισές χώρες της δημοκρατικής ηπείρου μας. Δεν ξέρω πόσοι κομμουνιστές υπάρχουν εκεί κι αν χρησιμοποιούν ψευδώνυμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως που οι κομμουνιστές χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα, το έκαναν για λόγους επιβίωσης.

Αυτό που παρατηρώ είναι ότι το ψευδώνυμο αποτελεί μία πολιτική μέθοδος που ακόμα χρησιμοποιείται. Ιδίως στην Ελλάδα, που έχει και μια παράδοση στη χρήση ψευδωνύμων. Η διαφορά είναι πως χρησιμοποιείται πλέον από νομιμότατες οργανώσεις, τι νομιμότατες δηλαδή; μέχρι και κυβερνητικές.
Μανούλα στη χρήση ψευδωνύμων είναι βέβαια η σοσιαλδημοκρατία. Η οποία δεν είναι συμμορία, πολιτικό ρεύμα είναι. Κυκλοφορεί όμως με τόσα ονόματα, όσα δεν χρησιμοποιούσαν όλα μαζί τα μέλη της σπείρας με τα καλάσνικοφ.
Πρέπει βέβαια να σημειωθεί ότι τα ψευδώνυμά της δεν είναι ιδιαίτερα ευφάνταστα. Συνήθως αποτελούνται από ένα κοσμητικό επίθετο κι ένα ουσιαστικό. Όπου ως επίθετο συνηθίζεται το "δημοκρατικός/ή/ό", προοδευτικός/ή/ό", "σοσιαλιστικός/ή/ό", "αριστερός/ή/ό", "ριζοσπαστικός/ή/ό", κλπ. Ενώ ως ουσιαστικά χρησιμοποιούνται τα "κέντρο", "κεντροαριστερά", "αριστερά", "δυνάμεις", "συμμαχία", "ένωση", "κίνημα", "σοσιαλιστές", κλπ.
Αν ταιριάξεις ένα τυχαίο επίθετο μ' ένα τυχαίο ουσιαστικό θα πετύχεις πιθανότατα ένα χρησιμοποιημένο παρατσούκλι της σοσιαλδημοκρατίας.
Προσοχή, εξαιρούνται οι εξής συνδυασμοί: "αριστερή αριστερά", "αριστερή κεντροαριστερά", "αριστερό κέντρο" και "σοσιαλιστικοί σοσιαλιστές".

Αλλά τελικά, σάμπως και το "σοσιαλδημοκρατία" ένα ψευδώνυμο δεν είναι; Το αληθινό της όνομα το γνωρίζει μόνο ο Τσακ Νόρις.

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Θέλω σασπένς λέμε

Στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου ψηφίζουμε οτιδήποτε. Οτιδήποτε εκτός από ΚΚΕ.
Γιατί; Θέλει και ρώτημα;

Αν ψηφίσεις ΚΚΕ είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα σου βγει ΚΚΕ.
Πλήξη..
Μονοτονία..
Έλλειψη περιπέτειας..
Όλο "όχι" θα ακούς. Κι όχι από αυτά τα "όχι" τα περήφανα, τα ηρωικά, αυτά ντε του δημοψηφίσματος.

Ενώ αν ψηφίσεις οποιοδήποτε άλλο κόμμα, ποιος ξέρει τι θα σου κάτσει;
Μπορεί να σου βγει ΣΥΡΙΖΑ. Ή Νουδού. Ή ΣΥΡΙΖΑ-Νουδού. Ή ΣΥΡΙΖΑ-Ποτάμι-ΠΑΣΟΚΔΗΜΑΡ. Ή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΛΑΕ. Ή Νουδού-ΠΑΣΟΚΔΗΜΑΡ-Ποτάμι-Λεβέντης. Ή Ποτάμι-ΠΑΣΟΚΔΗΜΑΡ-Λεβέντης-Γκλέτσος.
Μιλάμε για συνδυασμούς ανεξάντλητους. Κατάτι λιγότερους από αυτούς στη σειρά του Αρκά "Ξυπνάς μέσα μου το ζώο".

Αφού σου αρέσει η περιπέτεια, τι το συζητάς;
Ψήφισες αντιμνημόνιο και σου βγήκε καραμνημόνιο;
Ψήφισες ΟΧΙ και σου βγήκε ΝΑΙότερο του ΝΑΙ;
Ψήφισες Πρώτη-Φορά-Αριστερά και σου βγήκε Δεύτερο-Φανάρι-Δεξιά-Και-Όλο-Ευθεία;

Μη λέμε μαλακίες τώρα, οι εκλογές δεν είναι για να βγαίνει αυτό που ψηφίζεις. Αν ήταν έτσι, η αποχή θα ήταν όπως Αμερική, λόγω χασμουρητού και βαριεμάρας. Οι εκλογές γίνονται για να τρομπάρει αδρεναλίνη, να γουστάρει ντέρμπι ο λαός. Όλα γίνονται για το ΛΑΟ.

Υπάρχουν βέβαια ακόμα κάποια μικροκενά.
Αργά ή γρήγορα θα καλυφθούν κι αυτά.

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Άγουρες εκλογικές προβλέψεις

Πολλή γκίνια τελευταία στο στοίχημα, οπότε έκανα προσωρινή φραγή στο λογαριασμό μου στη BeoBet. Με τρώει βέβαια το μικρόβιο του τζόγου, οπότε, ως υποκατάστατο, έπιασα να βγάλω τις εκλογικές μου προβλέψεις. Ακόμα δεν είναι γνωστό πότε θα γίνουν οι εκλογές, ούτε καν ποια κόμματα θα συμμετάσχουν, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για έναν εξαρτημένο τζογαδόρο.

Η αποχή μάλλον θα σημειώσει ιστορικά υψηλά. Όχι μόνο διότι το ταξίδι των ετεροδημοτών είναι πλέον μια δαπανηρή πολυτέλεια, αλλά και λόγω της θλίψης πολλών ψηφοφόρων για τις τσουρουφλισμένες τους αυταπάτες. Είναι σίγουρο ότι μια ενδεχόμενη υψηλή αποχή θα δυσκολέψει το έργο των δημοσκόπων και μπορεί να οδηγήσει σε εκλογικές εκπλήξεις. Εμένα πάντως δεν ιδρώνει τ' αυτί μου, διότι στηρίζω τις προβλέψεις μου σε καραεπιστημονικά δεδομένα.

Με σειρά κοινοβουλευτικής δύναμης λοιπόν:

1. ΣΥΡΙΖΑ:
Οι εκτιμήσεις μιλούν για εκλογική συντριβή, για τιμωρία του Τσίπρα από το λαό και λοιπά εκλογογκοτζιλικά. Δεν πολυσυμμερίζομαι τις εκτιμήσεις αυτές, για καναδυό λόγους. Ο Τσίπρας ξεφορτώθηκε (εκουσιότατα μάλλον) το "αριστερό ρεύμα", το οποίο αποθάρρυνε πολλούς ψηφοφόρους από αυτούς που σκιάζονται το δραχμομπαμπούλα.
Όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός των αποχωρήσεων, θα υπάρξει, πιστεύω, επανασυσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τις θεωρίες περί 62% του λαού που δε σηκώνει μνημόνια στο σπαθί του, είμαι βέβαιος ότι πάνω από 70% των ψηφοφόρων ανακουφίστηκαν ενδόμυχα με τη συμφωνία, ανεξαρτήτως κόστους. Πολλοί εξ αυτών θα ψηφίσουν αυτόν που ξέρουν και εμπιστεύονται. Αυτόν που παραμέρισε τις πολιτικές του καταβολές για το καλό της πατρίδας. Που ιδρωκόπησε στις διαπραγματεύσεις. Που του την έφεραν μπαμπέσικα οι εταίροι, οι φίλοι και οι σύντροφοι.
Επιπλέον η εκλογική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ αφορά ένα χρονικό διάστημα μερικών μηνών. Βοηθούσης της αυξημένης αποχής των δυσαρεστημένων και του συνδρόμου της Στοκχόλμης, υποθέτω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα με διαφορά και δεν θα μου δημιουργούσε μεγάλη έκπληξη μία οριακή αυτοδυναμία. Πρόβλεψη: 34% (-2% από 1/15).

2. ΝΔ
Σ' αυτόν τον τόπο, αλλά και σ' όλους τους τόπους, η μνήμη του λαού είναι πολύ ισχυρή όταν πρόκειται για μεταγραφές σεντερφόρ, χρυσά μετάλλια και αρχαιουσημωνπρογόνους. Όταν είναι όμως για πολιτικές που ρήμαξαν τη χώρα πέφτει μια μυστηριώδης αχλή. (Πες, τι θυμάσαι από την εποχή του Κώστα του Καραμανλή;) Η Νουδού άλλαξε αρχηγό οπότε είναι σα να μη μας ξέσκισε ποτέ. Ο νέος αρχηγός της έχει χιούμορ και λεβέντικη μουστάκα, σημεία τα οποία θα της χαρίσουν τουλάχιστον δυοτρείς μονάδες αβασάνιστα. Είναι και αξιωματική αντιπολίτευση, όχι όμως από αυτές τις παλαιοκομματικές των ατέρμονων "όχι", αλλά από τις σύγχρονες που βάζουν τη χώρα πάνω απ' το κομματικό συμφέρον. Από την άλλη βέβαια, για έναν μη παραδοσιακό δεξιό ψηφοφόρο, η Νουδού δεν πολυδιαφέρει από το ΣΥΡΙΖΑ, που έχει και έμπειρο πρωθυπουργό.
Μ' αυτά και μ' αυτά, τη βλέπω τη Νουδού στο 26% (-2% από 1/15) .

3. Χρυσή Αυγή
Υπό άλλες συνθήκες θα το έπιανε ίσως το δεκαράκι. Αλλά με τα μούτρα που έχει ο αρχηγός της φαντάζομαι ότι θα πιάσει το εκλογικό της ταβάνι, δηλαδή το 8%. (+2% από 1/15)

4. Ποτάμι
Τι να πει κανείς τώρα για τούτους; Πως ορίζεται το γραφικό και γιατί ο Βασίλης ο Λεβέντης είναι πιο γραφικός από το Θοδωράκη; Αν το Ποτάμι ήταν τραγουδιστής θα ήταν ο Μαραβέγιας, αν ήταν καρτούν θα ήταν η Μπάρμπι Πριγκίπισσα-Ροκ Σταρ, αν ήταν περιοδικό θα ήταν το Τιβιζάπινγκ. Εκφράζει δηλαδή ένα δυναμικό μέρος του ελληνικού λαού, αυτό στο οποίο απευθύνονται οι διαφημίσεις των ΙΕΚ όταν δείχνουν χαμογελαστά στελέχη επιχειρήσεων που ανταλλάσσουν χειραψίες. Ιστορικά είναι ένα κατάλοιπο της δεκαετίας του '90, της εποχής του Σημιτικού εκσυχρονισμού, το οποίο φωνάζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του: "θέλω κι εγώ να γίνω σελέμπριτι (ή έστω να είμαι δημοφιλής στο σχολείο)". Δεν είναι ακριβώς πολιτικός χώρος, αλλά σάμπως το Ποτάμι είναι πολιτικό κόμμα; Επειδή όμως κατεβαίνει στις εκλογές και επενδύει στην ολταϊμκλάσικ συναίνεση, λογικά το 6% θα το διατηρήσει.
(+0% από 1/15)

5. ΚΚΕ
Αν παραβλέψουμε τις πολιτικές ισορροπίες στην Ελλάδα, θα πίστευε κανείς ότι ένα κόμμα που δικαιώνεται μέχρι και στα σημεία στίξεως των θέσεών του, θα έπρεπε να ανταμειφθεί. Όχι όμως και το ΚΚΕ. Διότι τα δυσοίωνα συμπεράσματα ποτέ δεν είχαν ευήκοο ακροατήριο. Το ακροατήριο τρέφεται με ελπίδες που έρχονται, κι αν δεν ήρθαν κάποτε θά 'ρθουν. Κι αν δεν έρθουν θα φταίνε αυτοί που τις γκαντέμιασαν.
Θα ήταν λογικό, ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής δύναμης που έχασε το ΚΚΕ τον Ιούνιο του 2012 υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, να επιστρέψει. Πιστεύω όμως ότι το τμήμα εκείνο ήταν το τμήμα της χαλαρής ψήφου, ή μάλλον ένα τμήμα που συνήθιζε να ψηφίζει ΚΚΕ τιμωρητικά προς τον δικομματισμό. Πολλοί εξ' αυτών τιμώρησαν τότε το ΚΚΕ διότι ασκούσε κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ (από κακία προφανώς), φαντάσου τώρα που επαληθεύτηκε κιόλας. Καμία σωστή συμβουλή δεν μένει ατιμώρητη. Υπάρχει στο κάτω κάτω πολύχρωμη πραμάτεια για να διαλέξει κανείς.
Επομένως το 6% δύσκολα θα το ξεπεράσει (+0,5% από 1/15).

6. ΑΝΕΛ
Τώρα πια έκλεισε ο κύκλος τους. Δεδομένης της μετακίνησης του ΣΥΡΙΖΑ προς το πολιτικό κέντρο, ένα κόμμα με λαϊκιστικά χαρακτηριστικά δύσκολα θα έχει μέλλον ως κυβερνητικός εταίρος, πόσο μάλλον όταν ο όροφος της "υπεύθυνης αντιπολίτευσης" έχει πλέον πλήθος ενοίκων. Εξάλλου στις εκλογές του Ιανουαρίου οι ΑΝΕΛ μπήκαν στη βουλή παίζοντας δύο χαρτιά. Της ακραιφνούς αντιμνημονιακότητας και του συμπαίκτη του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα από συμπαίκτες, άλλο τίποτα.
Μάλλον λοιπόν εκτός βουλής, με κανα 2%. (-2,5% από 1/15)

7. ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-Κίνημα Γ.Π.
Μ' αυτούς πάω πάσο. Το αν θα μπουν στη βουλή εξαρτάται από τα εναπομείναντα αποθέματα συναισθηματικού παπανδρεϊσμού των παλιών πασόκων. Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πια νόημα ύπαρξης όταν υπάρχει κοτζάμ Τσίπρας.
Επειδή όμως οι έλληνες είναι ζώα συναισθηματικά, δεν αποκλείω ένα 4-5% να το πάρουν. (-3% -αθροιστικά- από 1/15). Αν πάλι δεν πάνε παρέα -όπως διαβάζω σήμερα- θα τους φάει όλους η μαρμάγκα του εξωκοινοβουλίου.

8. Ένωση Κεντρώων
Το Βασίλη Λεβέντη τον συμπάθησα, όπως όλη η Ελλάδα, το βράδυ του μπούλινγκ από το γελοίο Παναγιωτόπουλο. Τον συμπάθησα επίσης ένα βράδυ πριν από 22 χρόνια, όταν βρέθηκα προεκλογικά στη Χαλκοκονδύλη κι ένα τσούρμο χασομέρηδων φώναζε κάτω απ΄τα γραφεία του "πέσε κάτω αρχηγέ".
Είναι βέβαια κάπως γραφικός και δεν διαφέρει σε τίποτα ιδεολογικά από όσους κυβερνούσαν τη χώρα τόσες δεκαετίες, αλλά λόγω της χαλαρότητας της επικείμενης ψήφου, ίσως τελικά να μπει (επιτέλους!) στη βουλή. Πάρε ένα 3,5%.(+2% από 1/15)

9. Λαϊκή Ενότητα
Διαβάζω κάτι προβλέψεις για 8-10%, αλλά νομίζω ότι είναι υπερ-υπεραισιόδοξες. Εξετάζοντας το ζήτημα με καθαρά πολιτικούς όρους, ο Λαφαζάνης δεν έχει κατάλληλη φάτσα για αρχηγός κόμματος. Αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ και το εξωκοινοβούλιο, όπου η φάτσα δεν είναι βασικό κριτήριο των ψηφοφόρων του, ένα κόμμα που ζητά να σπάσει το φράγμα του 7-8% πρέπει να επενδύει σε μούτρο το οποίο ο ψηφοφόρος μπορεί να φανταστεί ως πρωθυπουργικό.
Η ιστορία, έτσι κι αλλιώς, της εκτίναξης του ΣΥΡΙΖΑ δεν επαναλαμβάνεται, ούτε είναι πια τα χρόνια της αριστερής αθωότητας. Αν η ΛΕ συμπράξει με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ -σενάριο που διαβάζω ότι ναυαγεί- θα τσιμπήσει σίγουρα ένα 5%, αν συμπράξει με τη Ζωή ομοίως. Το αν θα μπει στη βουλή εξαρτάται κυρίως με ποιους θα συμπορευτεί.
Δεν τους βλέπω να συμπράττουν με άλλους πλην Αλαβάνου, οπότε 4%.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Διεθνές πορτατίφ

"Ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα της κυβέρνησης ,αποτελεί το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει αποκτήσει εκτόπισμα και ακτινοβολία στο διεθνές στερέωμα".
Τάδε έφη Νίκος Παππάς, πρώην υπουργός Επικρατείας.

Εικόνα από δορυφόρο αποτυπώνει ξεκάθαρα την ακτινοβολία που απέκτησε η Ελλάς στο δώθε, τουλάχιστον, στερέωμα.

Πίστευα τουλάχιστον ότι η γελοιότητα τύπων σαν τη Βούλτεψη, τον Άδωνη και τ' άλλα παιδιά θα ήταν αξεπέραστη. Πόσο μάλλον από τους "αριστερούς".
Πάει κι αυτή η ελπίδα.

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Σαν την παπαρούνα μοιάζεις

Αν προσέφερε κάτι στον τόπο η Πρωτηφορααριστερά ήταν η απόδειξη του αυτονόητου. Ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται με διαπραγματεύσεις και φαρδιά χαμόγελα. Υπήρχαν ανόητοι που το πίστευαν αλλά ζήτημα είναι αν όντως έδωσαν βάση στα γεγονότα, ή ακόμα τους φταίνε οι διαπραγματευτικές τακτικές. Έχουν πάντως το ελαφρυντικό του συνδρόμου της Στοκχόλμης.

Τώρα που η αποστολή εξετελέσθη, μπροστά στον κίνδυνο του φούντου ο ΣΥΡΙΖΑ επανέρχεται στην προ ΣΥΡΙΖΑ κατάσταση. Το αριστερό ρεύμα θυμήθηκε τις αντιμνημονιακές του καταβολές και ξεσκόνισε στις ντουλάπες τις εργατικές φόρμες. Οι "53" μετρούνται και ξαναμετρούνται, όταν βρεθούν 54 θα ιδρύσουν το δικό τους κόμμα. Η Ζωή θυμήθηκε ότι κι ο πατέρας της ήταν κάποτε αρχηγός κόμματος (της Νέας Πορείας) κι ετοιμάζεται για τα δικά της αρχηγηλίκια. Κι έχει ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να βγουν απ' τ'αυγό τα σχήματα που επωάζονται.
Δεν ξέρω σε πόσα κόμματα θα σπάσει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τους θα έχουν προκύψει μετά την ψήφιση ενός μνημονίου και ενόψει εκλογών. Μέχρι την ψήφιση του μνημονίου όλοι τους σκιάζονταν μη ζωγραφίσουν κατά λάθος καμιά αριστερή παρένθεση, ουδείς παραιτήθηκε.

Ανέκαθεν ο ευρύτερος "αριστερός" χώρος ήταν πολυδιασπασμένος. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης όμως, η πολυδιάσπαση απόκτησε κωμικά χαρακτηριστικά. Μία απολαυστική και εκτενή ανάλυση του φάσματος έχει κάνει εδώ και κάμποσα χρόνια το "λαϊκό στρώμα", εδώ και εδώ (το τρίτο μέρος ακόμα αναμένεται). Προφανώς κάποιοι λόγοι υπήρξαν και δημιουργήθηκαν τόσα αριστερά κόμματα και κομματίδια, δεν είναι ζητούμενο το αν αυτοί είναι σοβαροί ή όχι. Κωμική είναι η διαδικασία δημιουργίας συνασπισμών των κομμάτων αυτών και ο τρόπος με τον οποίο οι συμμαχίες αποδομούνται στη συνέχεια. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ας πούμε, προκειμένου να συστεγάσει κόμματα από το ΝΑΡ μέχρι τους Οικολόγους-Πράσινους, οδηγήθηκε σε σκληρή διαπραγμάτευση και τίμιο συμβιβασμό, επιλέγοντας τον όρο "Αντι-καπιταλιστική" αντί του "Κομμουνιστική". Ο ΣΥΡΙΖΑ διάλεξε το ακόμα πιο άχρωμο "Ριζοσπαστική", έννοια που υπηρέτησε με αυτοθυσία. Αφού πια χούφτωσε το ιερό δισκοπότηρο, την αριστερή κυβέρνηση, και το γέμισε πίσσα, σιγά σιγά διαλύεται για να μη γανώσουν όλα τα αριστερά χεράκια και ξεμείνει από καθαρά χέρια το προνομιακό πεδίο μεταξύ Κέντρου και ΚΚΕ. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση βέβαια, το πεδίο χωρά Ενότητες και Μέτωπα να φαν κι οι δημοσκόποι. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι οι τελευταίοι θα ξεμείνουν από αποχρώσεις του κόκκινου για τα δημοσκοπικά κουτάκια.

Και πες πες πες πες, το πεδίο θα γεμίσει και θ' ανθίσει. Κόκκινα, ροζ, φούξια, βυσσινί, κεραμιδί, πορτοκαλί, χάλκινα. Είναι πολύ αποτελεσματικό το πες πες. Ας πούμε ότι μισείς ένα τραγούδι αλλά οι συνθήκες σε αναγκάζουν να το ακούς είκοσι φορές τη μέρα. Στο τέλος θα το αγαπήσεις, ή έστω συμπαθήσεις.
Κάποτε στο στρατό, για μια ολόκληρη εβδομάδα, ανάβλυζε από το εστιατόριο η Παπαρούνα του Σφακιανάκη. Κι ενώ στην αρχή έβγαζα μπιμπίκια, στο τέλος άρχισε και να μ'αρέσει.

Την αφιερώνω εξαιρετικά στο κεντροαριστερό λιβάδι και στον εστιάτορα που με μύησε στα μυστικά της υποβολής. (Εντάξει, δε θα βάλω και το μούτρο του Σφακιανάκη στο blog, όποιος τη θέλει υπάρχει στο γιουτιούμπ).

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Μια ωραία ατμόσφαιρα

Στην Ελλάδα αγαπήθηκε πολύ η φαρσοκωμωδία, περισσότερο από κάθε άλλο κινηματογραφικό, θεατρικό ή τηλεοπτικό γένος. Δεν ξέρω αν υπήρχε ελληνική φαρσοκωμωδία πριν τη δεκαετία του '60, τότε όμως αναπτύχθηκε σημαντικά και υπηρετήθηκε από μια σειρά ταλαντούχων συντελεστών, στο θέατρο και το κινηματογράφο. Από τη δεκαετία του '80 κι έπειτα, με την κυριαρχία της τηλεόρασης και την συνταξιοδότηση της προηγούμενης γενιάς, η φαρσοκωμωδία μπήκε στην εποχή της "Ρόδας τσάντας και κοπάνας", του Δελφιναρίου και του τηλεοπτικού "Ρετιρέ". Δεν άλλαξε επί της ουσίας, απλώς έλειψε το ταλέντο. Διότι, όσο νά 'ναι, το ρεπερτόριο της Κατερίνας Γιουλάκη, που αποτελεί τη ναυαρχίδα της τηλεοπτικής φαρσοκωμωδίας, εκτείνεται από την υστερία μέχρι την τσιρίδα. Δεν την κατηγορώ τη γυναίκα, εξέφρασε θαυμάσια την εποχή της.

Θα μπορούσε κανείς να χωρίσει, αδρά, την εποχή της φαρσοκωμωδίας στην Δεξιά εποχή και την Πασοκική εποχή. Η Δεξιά δεν φημίζεται για το χιούμορ της, στην φαρσοκωμωδία όμως τα πήγε κάπως καλύτερα. Η Πασοκική εποχή διέπρεψε μόνο στην υστερία.
Έχει όμως ήδη μεσάσει η δεκαετία του '10, και το ερώτημα είναι: αφού κωμωδία, έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει, ποιος υπηρετεί τη σύγχρονη φαρσοκωμωδία; Ο Σεφερλής, σαφώς, αλλά μπορεί μόνος του να καλύψει την αυξημένη ζήτηση του προϊόντος;

Υπάρχει ένα υπαρκτό κενό στην προσφορά, ενώ η ζήτηση εξακολουθεί να είναι αυξημένη. Το κενό αυτό προσπάθησε να καλύψει εσχάτως η συγκυβέρνηση, αν και δεν περιλαμβανόταν στις δεσμεύσεις του Προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Κυρίως με εντυπωσιακές κωλοτούμπες, αλλά και με δημοψηφίσματα, με διασπάσεις και ξαφνικές εκλογές. Νομίζω όμως ότι το καλύτερο σκετσάκι είναι αυτό που ζήσαμε το προηγούμενο τριήμερο. Το σκετσάκι με τις διερευνητικές εντολές.
Ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι τόσο δημοκρατία, όσο ταλαντούχα είναι η Κατερίνα Γιουλάκη, δεν χωρά αμφισβήτηση. Αυτή όμως η γελοιότητα με τον Παυλόπουλο, τον Τσίπρα, την Κωνσταντοπούλου, το Λαφαζάνη και το Μεϊμαράκη, αυτή η τσουλουφοκυστίνδα της ερμηνείας θεσμών και κανονισμών, χαράζει νέους δρόμους στη φαρσοκωμωδία του 21ου αιώνα.
Η φαρσοκωμωδία παντρεύεται με το θρίλερ.


Οι Ούμπα Λούμπα το εξηγούν θαυμάσια (και με υποτίτλους στα κινέζικα)

Την ίδια ώρα, το τρίτο σίκουελ του πραγματικού θρίλερ έρχεται από Οκτώβρη. Μια πρώτη δόση απολαμβάνουν οι γουαναμπί συνταξιούχοι, που βλέπουν τη σύνταξη-επίδομα να απομακρύνεται για καναδυό δεκαετίες.
Προσοχή όμως, το ότι τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων κλάπηκαν αλλά οι υπεύθυνοι απολαμβάνουν τα μπάνια τους, εντάσσεται στο είδος της φαρσοκωμωδίας.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

Αντιμπαρμπούτσαλα

Ωρίμασαν λοιπόν οι διεργασίες της συγκρότησης ενός νέου αριστερού πόλου, αλλά ο πρωθυπουργός έσπευσε να προκηρύξει άμεσες εκλογές. Για να μην προλάβει να οργανωθεί ο πόλος λένε κάποιοι πονηρεμένοι. Όμως η πολιτική και η ποδοσφαιρική εμπειρία διδάσκουν ότι το καλό πράγμα φαίνεται από την αρχή. Και προλαβαίνει να αναδειχτεί πριν καν διαλέξει σηματάκι και χρωματάκι.
Έπεσε χτες το μάτι μου σε κάτι αναφορές του Λαπαβίτσα ότι το "όχι" στο δημοψήφισμα πρέπει να βρει πολιτική έκφραση. Ενώ η iskra προαναγγέλει ένα αντιμνημονιακό προοδευτικό μέτωπο.

Παλιότερα έβλεπα την ομάδα Λαφαζάνη, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους σχηματισμούς που χρησιμοποιούν το "-αντι" ως προσδιοριστικό τους, με κάποια συμπάθεια. Το "-αντι" βέβαια ανέκαθεν ήταν τεκμήριο ιδεολογικής, ή έστω δογματικής αδυναμίας. Γενικά, όταν συστήνεσαι σε κάποιον είναι χρησιμότερο να λες ποιο είναι το όνομά σου, παρά ποιο δεν είναι. Εντάξει, το κατάλαβα ότι είσαι αντιμνημονιακός και αντικαπιταλιστής, πες μου τώρα τι δεν είσαι.
Η μόνη περίπτωση που έχει ουσία να ετεροπροσδιορίζεσαι είναι όταν δηλώνεις "αντιολυμπιακός" ή έστω "αντιπαναθηναϊκός".

Μετά από επτά μήνες αριστερής διακυβέρνησης τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Ο μισός ΣΥΡΙΖΑ θυσιάστηκε για το καλό της πατρίδας και ο άλλος μισός φρόντισε να παραιτηθεί μόνο αφού το τρίτο μνημόνιο έγινε νόμος του κράτους. Δεν ξέρω ποιοι είναι μεγαλύτεροι αγύρτες, οι πρώτοι ή οι δεύτεροι. Σίγουρα όμως ο χώρος που εκφράζουν αμφότεροι, η πανάθλια σοσιαλδημοκρατία, ξερογλύφεται γύρω από την υποτιθέμενη δεξαμενή του "όχι" του δημοψηφίσματος-κομπίνα. Το επόμενο στάδιο της σοσιαλδημοκρατικής αγυρτείας είναι τα καλλιστεία του αρνητικότερου "όχι". Νομίζω όμως ότι άδικα ξερογλύφονται οι της νέας αριστερής αντιπολίτευσης. Διότι το πόσο τζούφιο ήταν το "περήφανο και συντριπτικό όχι" θα φανεί όταν ο Τσίπρας πανηγυρίσει την επόμενη πρωθυπουργική του θητεία.

Οι εκλογικές προβλέψεις στο επόμενο.

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Γλαρόσουπα

Όπως έχει ήδη αποδειχτεί περίτρανα, η εκστρατεία "για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ" ήταν η πιο καλοσχεδιασμένη και αποτελεσματική πολιτική εκστρατεία της μεταπολίτευσης. Αν και έκανε νιάου νιάου στα κεραμίδια, για κάποιο λόγο όταν στην Ελλάδα θέλουμε να βαθμολογήσουμε την αντισυστημικότητα ενός πολιτικού φορέα, κοιτάζουμε τι λέει γι' αυτόν ο Παπαχελάς, ο Πρετεντέρης κι ο Πορτοσάλτε. Αν τούτοι τον αποδοκιμάσουν, συμπεραίνουμε ότι ο φορέας έχει το τεκμήριο της αντισυστημικότητας. Μια τέτοια λογική ωστόσο στηρίζεται στο θεώρημα ότι οι παραπάνω είναι πανηλίθιοι και λένε ακριβώς αυτό που εννοούν, ενώ την ίδια ώρα ο λαός περιμένει τις απόψεις τους για να τις ενστερνιστεί επακριβώς. Απορρίπτει δηλαδή το ενδεχόμενο ο κάθε συστημικός φρόντμαν να στοχοποιεί κάποιον ώστε να αποθαρρύνει μεν τους συντηρητικούς ψηφοφόρους αλλά να τραβήξει το ενδιαφέρον σε όσους αναζητούν το αντισυστημικό. Το έχουμε ξαναπεί, ο κοινοβουλευτισμός επιζεί μόνο όταν υπάρχουν δίπολα.

Μετά το ξεσκέπασμα του Τσίπρα και την αναγκαστική στροφή των διαμορφωτών της κοινής γνώμης απέναντί του, συντελείται μάλλον μια νέα έκδοση της εκστρατείας "για όλα φταίει ο ...", με πρωταγωνιστές πλέον τους "διαφωνούντες" του ΣΥΡΙΖΑ. Βαριέμαι να διαβάζω τις παπαριές που γράφονται για τα πλαν μπι, χάκερς και δικογραφίες, νομίζω όμως ότι η στοχοποίηση Βαρουφάκη, Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου και Λαπαβίτσα έχει πολλές ομοιότητες με την εκστρατεία "για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ". Διότι ο προεδρικός ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ο φορέας της υπευθυνότητας και της παραμονής στην Ευρώπη ενώ οι παραπάνω αποτελούν τον "αποσταθεροποιητικό παράγοντα". Μερικά πράγματα είναι εξόχως προφανή, γι' αυτό ίσως είναι δύσκολο να τα δεις μεμιάς. Δεν έχει αξιοποιηθεί ακόμα ο Πάγκαλος, είναι γεγονός, στοιχηματίζω όμως ότι είναι ζήτημα ημερών.

Όσο σφίγγει η θηλιά της ευρωενωσιακής υπακοής, τόσο θα πρέπει να ενισχύεται ένας αντίρροπος πόλος. Δεδομένου ότι τα υπόλοιπα αστικά κόμματα έχουν γίνει γιουσουφάκια του Τσίπρα, ο πόλος αυτός δεν μπορεί παρά να αποτελείται από τους θιασώτες της δραχμής. Στο προσεχές χρονικό διάστημα θα απολαύσουμε τις διεργασίες συμπύκνωσης αυτού του χώρου. Δεν ξέρω αν μπορεί να χωρέσει τον Αλαβάνο, την Ανταρσύα και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, ή μάλλον ξέρω, αλλά ας κρατήσω και τίποτα για μελλοντικό ποστ.
Εννοείται πάντως ότι η πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή οικονομία είναι ανεδαφική και ουτοπική, το έχουμε εμπεδώσει τόσα χρόνια. Ενώ η βιωσιμότητα της χώρας με τρίτο σερί μνημόνιο ή, εναλλακτικά, με τη νέα δραχμή, έχει την εγγύηση της αφρόκρεμας των οικονομολόγων.

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Κι άλλη πορδοσία

Μία ακόμα προδοσία, στη σειρά των ατελείωτων σχετικών προδοσιών, αποκαλύφθηκε σήμερα στο Προεδρικό Μέγαρο.


Ο φακός συνέλαβε τον πρόεδρο της ΝΔ Βαγγέλη Μεϊμαράκη να συζητά με τον Θανάση Παφίλη του ΚΚΕ, με απροκάλυπτα συνωμοτικό ύφος. Διαβάζοντας τα χείλη στη φωτογραφία, διαπιστώσαμε ότι η συζήτηση έχει να κάνει με τη διευθέτηση των λεπτομερειών μίας νέας συνωμοσίας που καταστρώνεται με την αγαστή συνεργασία ΝΔ και Περισσού, με απώτερους στόχους την ανατροπή της Αριστερής Διακυβέρνησης της χώρας και την επαναφορά των αντιλαϊκών συγκυβερνήσεων, της Τρόικας και των Μνημονίων.
Αποκαλύπτεται πλέον ξεκάθαρα για ποιο λόγο φύλαγε το ΠΑΜΕ τη Βουλή, για ποιο λόγο έκανε χωριστές πορείες με το ΣΥΡΙΖΑ και για ποιο λόγο σνόμπαρε το πρόσφατο δημοψήφισμα.
Η προδοσία δεν θα περάσει! Η ριζοσπαστική κυβέρνηση θα συντρίψει τους προδότες, το Σόιμπλε και τη λιτότητα.


Το τι αηδίες έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, τι έχουμε διαβάσει, πόσες θεωρίες συνωμοσίες βγαλμένες απ' τα καλύτερα μυαλά της "αριστερής ομάδας αληθείας" (που τύφλα νά 'χει ο Μουρούτης), κι ακόμα δεν μπλέχτηκαν σε γαρδούμπες τα έντερά μας. Τώρα που ο ήλιος λάμπει μεσούρανα κι ο ρόλος της πρώτη-φορά-αριστερά πλέει στο φως, είναι μια ωραία στιγμή για να ξεκινήσω την επόμενη φουρνιά ερωτημάτων: Γιατί ρε δεν τα βρίσκει το ΚΚΕ με το Λαφαζάνη; (Κάποια προδοσία μου μυρίζει πάλι).

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

Αλexit; Πριτς!

Διαβάζω δεξιά αριστερά ότι ο Αλέξης είναι καμένο χαρτί, ότι θα βγει πρόωρα σε σύνταξη και διάφορα άλλα σχετικά. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι περισσότεροι που διατυπώνουν τέτοιες προβλέψεις είναι οι ίδιοι που μέχρι πριν από μερικά εικοσιτετράωρα έπλεκαν το εγκώμιο του ανδρός. Όχι βέβαια ότι είναι κακό να αναθεωρεί κανείς τις απόψεις του, έχει η ζωή γυρίσματα, αλλά είναι χαρακτηριστικό πολλών απογοητεύσεων η πλήρης μεταστροφή που φτάνει μέχρι το μίσος. Όταν ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς άφησε την ΑΕΚ για την ακατονόμαστη ομάδα του Πειραιά, πολλοί αεκτζήδες κατρακύλησαν από τη λατρεία στο μίσος, ωσάν προδομένες φιλενάδες. Κι ακόμα να ξεπεράσουν την "προδοσία", τόσα χρόνια μετά.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει όλα τα φόντα για να διαγράψει μια μεγάλη πολιτική καριέρα. Είναι νέος, συμπαθής, ικανότατος ρήτορας και ξέρει να κάνει το μαύρο άσπρο με μαεστρία. Για όσους πιστεύουν ότι η κραυγαλέα αθέτηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων και η ψήφιση του σκληρότερου μέχρι σήμερα μνημονίου, είναι επαρκείς λόγοι για να έχει την τύχη του Βενιζέλου και του Σαμαρά, πρέπει να θυμίσω ότι οι τελευταίοι αποστρατεύτηκαν μετά από παταγώδεις εκλογικές αποτυχίες και υπό την πίεση εσωκομματικών τζακιών. Όχι επειδή ρήμαξαν τη χώρα ή επειδή της φόρεσαν τα δύο πρώτα μνημόνια. Κριτήριο πολιτικής επιτυχίας ποτέ δεν ήταν η συνέπεια λόγων και έργων ή η επίδραση των έργων αυτών στο βιοτικό επίπεδο του λαού. Ανέκαθεν ήταν το εκλογικό ταμείο.

Εξάλλου, για όσους βιάζονται να ξεγράψουν τον Αλέξη, θυμίζω ότι εδώ κι επτά χρόνια το διεθνούς φήμης μέντιουμ Στρατολάτης έχει προβλέψει ως επόμενο σταθμό της καριέρας του Αλέξη Τσίπρα μετά την πρωθυπουργία, την ανάδειξή του στην προεδρία της Κομισιόν, όταν αυτός θα είναι στα 45 του, περί το 2019 δηλαδή. Μέχρι τότε υπομονή.

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Έσπασε η κουτέλα

Φαίνεται ότι το Grexit είναι το σατανικότερο μέσο που εφευρέθηκε μέχρι σήμερα για την πειθήνια προσαρμογή της χώρας στο ευρωενωσιακό πλαίσιο. Δυο χούντες κι άλλες τόσες εισβολές των προαιώνιων εχθρών μας δεν θα πετύχαιναν περισσότερα.
Μετά τα όσα συμφωνήθηκαν στις Βρυξέλλες και τα όσα αναμένονται να ζήσουμε άμεσα στη βουλή, ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να τονίζει το ότι το Grexit δεν έχει αποφευχθεί οριστικά. Το κάνει, απ' ότι υποθέτω, διότι έτσι πατάει τον κάλο του μέσου μικροαστού, που δεν έχει τίποτα πια να χάσει εκτός από την περηφάνεια του να παραμένει στο κλαμπ της ευρωζώνης.

Μπορείς να μου πάρεις το σπίτι, τη γυναίκα και τα σώβρακά μου, αλλά δεν θα μου πάρεις ρε κερατά την περηφάνεια μου. Το φέισμπουκ, που αποτελεί ένα απολύτως αξιόπιστο (και δεν αστειεύομαι) εργαλείο αποτύπωσης της κοινής γνώμης, μετρά την καθαριότητα του ελληνικού κούτελου μετά τη συμφωνία. Τι μαρμαρωμένοι βασιλιάδες που όπου νά 'ναι θα ξεμαρμαρώσουν, τι προφητείες γερόντων, τι μάχες της Κρήτης και εθνικές παλιγενεσίες. Στο φέισμπουκ συντελείται ένας εθνικός θρίαμβος, απέναντι στη Γερμανία βεβαίως, και στον Σόιμπλε πιο βεβαίως. Προφανώς δεν τίθεται ζήτημα περί ευρωζώνης και καπιταλισμού.

Μπορεί κανείς να πιστεύει ότι δεν είναι αντιπροσωπευτικά του λαού αυτά, ότι τα γκάλοπ που αποτυπώνουν την μοιρολατρική αποδοχή των νέων μέτρων ως αναγκαίο κακό από το 72% των ερωτηθέντων είναι χαλκευμένα, κι ότι δεν τον ακουμπά πλέον τον έλληνα του φόβου το χάλκεον χέρι. Είναι κι αυτό το 62%, μια πράξη αντίστασης όσο νά 'ναι, λυτρωτική για πολλές συνειδήσεις. Όπως ήταν η γκλομπιά που έφαγε ο Χάρης στη μόνη απεργία που έκανε ποτέ του (οπότε ήταν περιττό να ξανακάνει).

Δεν ξέρω αν το Grexit είναι όντως υπαρκτό ενδεχόμενο, δεν το νομίζω δηλαδή, αυτό όμως που είναι βέβαιο είναι ότι το τρίτο μνημόνιο θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά στα οποία υποτίθεται ότι στοχεύει. Κάθε οικονομία, υπό κάθε συνθήκη, έχει ένα σημείο ισορροπίας. Η ελληνική οικονομία θα ισορροπήσει, αφού όμως πρώτα καταστραφεί κεφάλαιο ίσο με αυτό που θα δοθεί ως "βοήθεια". Μόνο η προκαταβολή φόρου 100%, μόνο αυτή, που δεν περιλαμβάνεται στα βαρβαρότερα ή στα ευθέως αντεργατικά μέτρα, είναι σεισμός σε ετοιμόρροπη γειτονιά. Ευτυχώς όμως, με τη σπουδή για τις αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, ο δείκτης της ανεργίας δεν θα φτάσει στο 50%, χάρη βέβαια στη μερική απασχόληση των 2 ωρών / εβδομάδα.
Μερική δουλειά, μερική επιβίωση, μερικό μέλλον, εκτός εάν φιλοτιμηθούμε να το ξαναποκτήσουμε μ΄ιδρώτα και με αίμα.

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

"Έστω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τίποτα άλλο παρά μόνο ξανακάνει ενεργές τις Συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Είναι λίγο;"

(Ο τίτλος από μετεκλογικό σχόλιο ανωνύμου)

Κι έτσι υπογράφηκε η έντιμη συμφωνία και δεν πρόκειται ν' ανοίξει ρουθούνι.

Η πλειοψηφία του λαού νιώθει ήδη αντικρουόμενα αισθήματα. Υπάρχουν κι αυτοί που θα ικανοποιηθούν, σημειώνοντας τις συνέπειες στα παλιά τους τα παπούτσια. Όπως και πολλοί που θα βρεθούν ακριβώς απέναντι. Η μεγάλη πλειοψηφία όμως, νιώθει τόση απογοήτευση όση ανακούφιση, αφού πια τα σενάρια περί εξόδου-ολοκαυτώματος από το ευρώ και την ΕΕ μπαίνουν στο συρτάρι για μελλοντική χρήση.

Αυτή ακριβώς η συνθήκη, η ιδιότυπη ισορροπία απογοήτευσης και ανακούφισης, είναι ικανή για να μετριάσει την οργή που θα ένιωθε ο μεροκαματιάρης εάν τα μέτρα τού έρχονταν ουρανοκατέβατα και όχι στο πλαίσιο μιας διαδικασίας "σκληρής διαπραγμάτευσης". Δεκαεπτά ώρες διαπραγμάτευση ήταν αυτή, χαλάλι η κεραμίδα.

Όποιος ακόμα δεν κατανοεί τη χρησιμότητα του δημοψηφίσματος, για να μην πω ολόκληρης της συγκυβέρνησης, δεν πρόκειται να κατανοήσει ποτέ τίποτα. Εντάξει, δε λέω ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση προέκυψε ακριβώς για να φέρει σε πέρας μία τέτοια δύσκολη αποστολή -λίγο τραβηγμένο νομίζω-, η πραγματικότητα όμως περιγελά τις αυταπάτες.
Για την ψήφιση των μέτρων φυσικά δεν τίθεται ζήτημα. Το φιλοευρωπαϊκό πολιτικό τόξο θα ψήφιζε έτσι κι αλλιώς με ευχαρίστηση οποιαδήποτε μέτρα. Όσον αφορά στη συγκυβέρνηση, πολύ μικρή σημασία έχει το αν θα υπάρξουν διαρροές και πόσες θα είναι αυτές. Είναι δεδομένο εξάλλου ότι κάποιοι θα πρέπει να διαχωρίσουν τη θέση τους, ως αλατοπίπερο στο άνοστο πιάτο που θα σερβιριστεί, αλλά κυρίως στο πλαίσιο μιας αέναης ανατροφοδότησης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Μία είναι εδώ οι κόκκινες γραμμές, μία τις παίρνει παραμάσχαλα ο καθείς για μελλοντική χρήση. Σε τρία χρόνια θα χρειαζόμαστε εξάλλου ένα νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.

Αυτό που περιμένω πια να δω, είναι η ψήφιση του τρίτου μνημονίου ομού από "μνημονιακούς" και "αντιμνημονιακούς". Όχι βέβαια σαν την τελευταία (χρονικά) πράξη του αιώνιου δράματος αυτής της χώρας, αλλά σαν ένα σύμβολο. Το σύμβολο της γελοιοποίησης των διπόλων ευκαιρίας, καθώς και της ροζουλί "ομάδας αληθείας", η οποία πια θα στοιχηθεί παρέα με τους ομολόγους της του Μουρούτη. Αλλά στην ομάδα αυτή χρωστώ ένα χωριστό ποστ.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2015

τούμπου ζίτσου

Κάνω μες στο κεφάλι μου διάφορες ανακεφαλαιώσεις των σκέψεών μου αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι βγάζω άκρη.

Στις 6 Μαΐου 2010 ψηφίστηκε στην ελληνική βουλή το πρώτο μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Υπερψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ.
Στις 12 Φεβρουαρίου 2012 υπερψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ το δεύτερο μνημόνιο. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις σύσσωμη η αντιπολίτευση, καθώς και μεμονωμένοι κυβερνητικοί βουλευτές ψήφισαν αρνητικά.
Μαζί με τα μνημόνια ψηφίστηκαν ένα σωρό εφαρμοστικοί νόμοι, συνέπειες των οποίων ήταν η σώρευση των απωλειών στα λαϊκά εισοδήματα, η γιγάντωση της ανεργίας, η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του λαού και πολλά άλλα γνωστά.
Τα μέτρα αυτά δεν πέρασαν αδιαμαρτύρητα. Καθ' όλη τη διαδικασία πραγματοποιήθηκαν δεκάδες απεργίες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, προέκυψαν οι "αγανακτισμένοι" και λοιπά πολλά.

Φαίνεται λοιπόν ότι τα μνημόνια δεν είναι καλά. Για να έχει πέσει τόση μούντζα, τόσο δακρυγόνο, τόσα μπινελίκια, τόση φτώχεια, για να έχουν φορεθεί τόσο πολύ οι όροι "δοσίλογοι", "προδότες", "γερμανοτσολιάδες" κι ακόμα η χώρα να βουλιάζει αύτανδρη στη μιζέρια, ε, μάλλον τα μνημόνια δεν έχουν θετικά αποτελέσματα για το λαό.

Προσωπικά θεωρώ τους όρους όπως "δοσίλογοι", "προδότες", "γερμανοτσολιάδες" εντελώς ακατάλληλους για να περιγράψουν όσους κουβάλησαν και ψήφισαν τα μνημόνια. Νομίζω ότι κάπου τό 'χω ξαναγράψει, για να δω, μπα, δε βρίσκω κάτι, να και κάτι στο οποίο δεν επαναλαμβάνομαι. Τέλος πάντων, το αστικό πολιτικό σύστημα, σε αντίθεση με το λαό, έχει καθαρό ταξικό κριτήριο. Σε καιρούς παχιών αγελάδων καλοπιάνει τους ψηφοφόρους, σε καιρό ισχνών αγελάδων τους παίρνει και τα σώβρακα. Η προδοσία υπάρχει μόνο στο μυαλό όσων νομίζουν ότι το αστικό πολιτικό σύστημα πατά στις αρχές του διαφωτισμού και όσων ταυτίζουν το εθνικό με το ταξικό, πράγμα που αποτελεί μοιραία αυταπάτη.

Πέντε χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο και τρία μετά το δεύτερο, ετοιμαζόμαστε τώρα για το τρίτο. Δεν θα επαναληφθώ συγκρίνοντας την πραγματικότητα με τα προεκλογικώς ταχθέντα, συνεχίζω το συλλογισμό μου από τα παραπάνω, με μια υπόθεση εργασίας.

Αν στην κυβέρνηση δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ αλλά μια οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, θες της ΝΔ, θες συνεργασίας, θες τεχνοκρατών, και έφερνε ένα τρίτο μνημόνιο προς ψήφιση, θα υπήρχαν αντιδράσεις ανάλογες με αυτές στα προηγούμενα μνημόνια;
Φαντάζομαι πως ναι, απαντώ μόνος μου.
Θα θεωρούνταν από το λαό ως μια νέα προδοσία; Θα έπεφταν βροχή τα "δοσίλογοι", "προδότες", "γερμανοτσολιάδες";
Ε, μάλλον ναι.
Θα υπήρχε ίσως το παραμικρό ενδεχόμενο να θεωρηθεί μια τέτοια εξέλιξη ως "αναγκαίο κακό", ως "απαραίτητη θυσία" ή ακόμα και "περήφανη νίκη των λαών κατά της λιτότητας";
Υποθέτω πως όχι.

Να γιατί:
α. Η κυβέρνηση ΝΔ/συνεργασίας/τεχνοκρατών κλπ. θα είχε υπογράψει χωρίς πολλά τσαλιμάκια και απλά θα μετρούσε τυχόν διαρροές στην ψηφοφορία και παραγγελίες δακρυγόνων (αυτές λογικά είναι εκτός μνημονίων). Θα ακουγόταν ασφαλώς πάλι τα περί "απαραίτητης θυσίας", αλλά από χείλη που τα έχουν ξαναξεστομίσει.
β. Σύσσωμη η αντιπολίτευση θα κατήγγειλε τις "μνημονιακές δυνάμεις".
γ. Μόνοι υπερασπιστές του νέου μνημονίου θα ήταν η "ομάδα αληθείας" του Μουρούτη και η καθεστωτική δημοσιογραφία.
Άντε, να δεχτώ ότι οι αντιδράσεις θα ήταν ελαφρά μικρότερες απέναντι σε μία κυβέρνηση τεχνοκρατών, λόγω της μικρότερης φθοράς των στελεχών της με τα προηγούμενα μνημόνια.

Τα παραπάνω δεν ισχύουν με την τρέχουσα συγκυβέρνηση, διότι:
α. Τυχόν συμφωνία θα υπογραφεί μετά από μία μακρά διαδικασία κατά την οποία τέθηκε επί τάπητος το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη, ακόμα κι απ' την ΕΕ, ενδεχόμενο που τρομάζει μεγάλο μέρος του λαού.
β. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης είναι άφθαρτα, καθώς κατά την ψήφιση των προηγούμενων μνημονίων ήταν σφόδρα "αντιμνημονιακά" και αποτέλεσαν, μάλιστα, δεξαμενή υποδοχής των αντιρρησιών των τότε κυβερνητικών κομμάτων.
γ. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, σε αντίθεση με τα προηγούμενα κυβερνητικά, έχουν τολμήσει ν' αναφερθούν σε γερμανικές αποζημιώσεις και αναγκαστικά δάνεια.
δ. Η μόνη αντιπολίτευση που θα καταγγέλει θα είναι το ΚΚΕ και οι χρυσαυγίτες, πράγμα που εξυπηρετεί θαυμάσια τη θεωρία των άκρων, ή όποια άλλη από τις γνωστές και ευρηματικές συνομωσιολογίες.
ε. Οι όποιες διαφωνίες επί της συμφωνίας (sic) θα έχουν να κάνουν με το ποιος θα την έκανε καλύτερη και όχι με αυτό καθ' αυτό το ζήτημα της υπογραφής ενός τρίτου μνημονίου.
στ. Το "όχι" του πρόσφατου δημοψηφίσματος θα αξιοποιηθεί ως αυτό ακριβώς που ήταν: το μέσο με το οποίο έγινε "καλύτερη" η τελική συμφωνία. Η έμμεση δηλαδή νομιμοποίησή της από το λαό.
ζ. Πάνω πάνω στη συμφωνία θα μπει το γνωστό κερασάκι της ανάπτυξης που όλο έρχεται και νά 'τη επιτέλους, καβάλα στο τρίτο μνημόνιο.

Το αποτέλεσμα -που ασφαλώς το προδικάζω και μπορεί να γίνω και ρόμπα αν ο Αλέξης δεν υπογράψει τίποτα και καταργήσει τα προηγούμενα μνημόνια- θα είναι να μας φορεθεί ένα τρίτο μνημόνιο επί των προηγούμενων δύο και οι αντιδράσεις να είναι αναιμικές. Για να μην πω πανηγυρικές.

Οπότε αναρωτιέμαι:
Σε μία τέτοια περίπτωση θα είναι τα μέλη της συγκυβέρνησης "δοσίλογοι", "προδότες" και "γερμανοτσολιάδες";
Αν όχι για ποιο λόγο ήταν τα μέλη των προηγούμενων κυβερνήσεων; Τι στην ευχή, μπας και για το καλό του τόπου, όντως, μας γαμάνε τόσα χρόνια;
Εφόσον την επαύριο μιας συμφωνίας εξακολουθούν να υφίστανται οι συνέπειες δύο + ένα μνημονίων δεν θα έπρεπε να ισχύουν τα ίδια μέτρα και σταθμά για τους κομιστές τους;

Υποψιάζομαι ότι ως απάντηση θα μου δώσουν να ξαναγλύψω την καραμέλα της ανάπτυξης, αλλά επειδή την έχουμε καταγλύψει και είμαι λίγο σιχασιάρης, θα φάω καλύτερα μια Κουκουρούκου.

Τρίτη 7 Ιουλίου 2015

Κύμινο και μαγιονέζα

Μετά από μια πενταετία καρπαζιές, μια νίκη, οποιαδήποτε νίκη, ήταν απαραίτητη για το λίφτινγκ του ηθικού. Το "όχι" του δημοψηφίσματος ήταν ακριβώς αυτό, μια τόνωση του ηθικού. Δεν ξέρω, ίσως να πρέπει να αποτιμηθούν στα θετικά και τα -απροσδόκητα για εμένα- αντανακλαστικά κόντρα στην τερατολογία που αναπτύχθηκε, ίσως να μην πρέπει να τα βλέπει κανείς όλα αυστηρά. Αν όμως πρόκειται για πραγματική νίκη, αν πρόκειται για ολόκληρο ή για μισό "όχι", θα αποδειχτεί πολύ σύντομα.

Τι έχει αλλάξει από την προεκλογική περίοδο που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, μέχρι σήμερα, δυο μέρες μετά το "ηρωϊκό όχι";

Ο λαός, δυο μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές, ήλπιζε ότι θα υπήρχε ανάσχεση της κατιούσας προς τη φτωχοποίηση. Ήλπιζε ότι ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαφάνιζε μεμιάς μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους, θα αντιμετώπιζε έστω πέντε βασικά προβλήματα επιβίωσης και, ασφαλώς, δεν θα προσέθετε νέα μέτρα στην καμπούρα του. Είχε σε τελική ανάλυση μπουχτίσει από το Σαμαριλίκι και τις συνεχείς θυσίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία υποσχόμενος "μνημόνια τέλος". Αφού πρώτα διέγραψε τα μνημόνια σε λεκτικό και μόνο επίπεδο, έφτασε στο δημοψήφισμα προκειμένου να μην υπογράψει ένα επαχθές τρίτο μνημόνιο. Ενώ πρόλαβε να αντιπροτείνει ο ίδιος ένα τρίτο "μη επαχθές".

Τι ελπίζει σήμερα ο λαός; Ελπίζει ότι ο πρωθυπουργός θα γυρίσει από το Γιούρογκρουπ με μια "έντιμη συμφωνία". Η οποία θα έχει μεν μέτρα αλλά όχι όσο επαχθή πρότειναν οι δανειστές.
Αν αυτή η μεταστροφή των ελπίδων του λαού δεν είναι απόδειξη της πολιτικής δεινότητας του Αλέξη Τσίπρα, δεν ξέρω τι είναι. Αν είναι ρεαλισμός, από τούτον σέρβιραν μπόλικο και οι γαλαζοπράσινοι. Με ένα δημοψήφισμα, ο πρωθυπουργός κατόρθωσε να βγάλει από το κάδρο την αθέτηση των δεσμεύσεών του, να βελτιώσει το ηθικό του λαού και να βάλει όλη σχεδόν την αντιπολίτευση στο τσεπάκι του. Ακόμα κι αν το δημοψήφισμα έβγαζε "ναι", θα δραπέτευε με την πιο ηρωϊκή έξοδο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.

Με το χτεσινό συμβούλιο πολιτικών αρχηγών επετεύχθη και η εθνική ομοψυχία και συναίνεση, αυτή που με ιερό δέος προσδοκούσε η κοινή γνώμη, ήδη από την εποχή της αντιβασιλείας Παπαδήμου. Φαίνεται ότι ο χρόνος της παραίτησης Σαμαρά δεν ήταν τυχαίος· με Σαμαρά είναι αμφίβολο αν θα γινόταν πράξη η "συναίνεση", ή κι αν γινόταν θα ηχούσε κάπως περίεργα. Αν ίσως παραιτούνταν κι ο Κουτσούμπας θα είχαμε μια συναίνεση πάνδημη, αυτό ακριβώς που λείπει ώστε να πάει μπροστά ο τόπος. Διότι, καθώς η ελληνική αντιπροσωπεία προσκομίζει στους ευρωπαίους μήνυμα ειρήνης, υποσχόμενη ότι το "όχι" "δεν συνιστά εντολή ρήξης, αλλά εντολή συνέχισης και ενίσχυσης της προσπάθειας για την επίτευξη μιας κοινωνικώς δίκαιης και οικονομικώς βιώσιμης συμφωνίας", ίσως η παραφωνία του ΚΚΕ να τορπιλίσει τις διαπραγματεύσεις και να αναγκαστούμε τελικά να δανειστούμε από τους Τούρκους.

Πάντως τα περί καταγγελίας των μνημονίων, τα περί διαγραφής του επονείδιστου χρέους, ή έστω τα περί εξεταστικής επιτροπής περί μνημονίων και χρέους δεν τα ξέχασαν μόνο αυτοί που τα έταζαν, αλλά και οι χορευτές της πλατείας Συντάγματος.
Αλλά, προς θεού, κανένας δεν οφείλει να απολογηθεί. Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μνημόνια. Θα μας διώξουν και θα μας φάει ο λύκος. Πρόσεξε όμως, αυτό δε σημαίνει ότι υποκύπτουμε στο φόβο και στους εκβιασμούς. Δε σημαίνει ότι είμαστε ραγιάδες. Αφού τό 'παμε το αξιοπρεπές μας "όχι" βρε αδερφέ.
Κι ας περάσαμε από τις μούντζες της πλατείας Συντάγματος στο καλαματιανό μέχρι να πεις κύμινο.

Γι' αυτό, και ως γέφυρα με το προηγούμενο ποστ, ακολουθεί συνταγή μαγειρικής με κύμινο (και μαγιονέζα):

Σουτζουκάκια σμυρνέικα:
Για τα σουτζουκάκια:
1/2 κιλό κιμά μοσχαρίσιο, 1/2 κιλό χοιρίνο κιμά, 2-3 σκελίδες σκόρδο, 1 μεγάλο κρεμμύδι, 2 φέτες ψωμί μπαγιάτικο (ή φρυγανιές), 1 κουταλάκι κύμινο, αλάτι, πιπέρι
Για τη σάλτσα:
Γαρύφαλλο, κανέλα, 2-3 ντομάτες, λίγο πελτέ, 1-2 σκελίδες σκόρδο, 1 σάλτσα ντομάτας, αλάτι, πιπέρι, λίγο ζάχαρη.
Διαδικασία:
Ζυμώνουμε όλα μαζί τα υλικά για τα σουτζουκάκια και βάζουμε το μίγμα στο ψυγείο.
Αναμιγνύουμε τα υλικά της σάλτσας και τα βάζουμε να βράσουν. Μετά από μισή ώρα πλάθουμε τα σουτζουκάκια, τα αλευρώνουμε και τα τηγανίζουμε μέχρι να πάρουν χρώμα. Ρίχνουμε τα σουτζουκάκια στη σάλτσα και τ' αφήνουμε να βράσουν μαζί για μισή ώρα.

Τη μαγιονέζα την ξαναβάζουμε στο ψυγείο για μελλοντική χρήση.
Καλή όρεξη.

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

L' epanastat c'est moi

(Εκ του "l' etat c'est moi": Το κράτος είμαι εγώ, που ξεστόμισε ο Λουδοβίκος ο 14ος της Γαλλίας)

Να ξεκινήσω με το αυτονόητο. Εγώ δεν έχω τις προδιαγραφές του επαναστάτη. Όχι ότι χρειάζεται να το διευκρινίσω κιόλας. Ούτε πως οι επαναστάτες έχουν κάποιο ιδιαίτερο σημάδι, μια ελιά ας πούμε στο μάγουλο ή μακρύτερο το τρίτο δάχτυλο του ποδιού. Είναι όμως που τις τελευταίες δεκαετίες το βιοτικό επίπεδο του λαού ανέβηκε σημαντικά, με αποτέλεσμα να γίνουμε -ή να ανατραφούμε- κάπως μαλθακοί, φυγόπονοι και καλοπερασάκηδες.

Μπορεί να μην υπάρχουν πολλοί επαναστάτες σήμερα, δεν έχουν εκλείψει ωστόσο τα αίτια που έχουν πυροδοτήσει τις κοινωνικές επαναστάσεις. Εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο εξακολουθεί να υφίσταται, ο πλούτος σωρεύεται σε λίγους με εκθετικό ρυθμό, την ίδια ώρα που η μεσαία τάξη τείνει ραγδαία προς τη φτωχοποίηση. Όσο νά 'ναι ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός δεν έχει εθνικές προτιμήσεις. Η απανταχού φτωχολογιά είναι απολύτως αναλώσιμη.

Μας έλαχε και η μακρά κρίση με επίκεντρο τη χώρα μας και πάνε όλα κατά διαόλου. Ο έλληνας είναι μαλθακός και καλοπερασάκιας αλλά έχει ένα τράχηλο νά, που ζυγό δεν υποφέρει. Κι επειδή ξέμαθε από αντιστάσεις, βασίζεται στις αγοραίες ελπίδες και στην ανάθεση. Το ξαναλέω, δεν κακίζω κανέναν, έτσι μεγαλώσαμε. Κι ο Τσε νά 'ναι, άμα τον πας για ψαράκι στο παραθαλάσσιο ταβερνάκι, να τραγανίζει αθερίνα χαζεύοντας κωλαράκια στην παραδίπλα παραλία, άμα τον στήσεις κάνα τρίωρο στο Μέγκα και τον βγάλεις το βράδυ στα μπουζούκια, τον βλέπω να ξεμυαλίζεται. Να όμως που απομακρύνεται τώρα το ταβερνάκι και το μπουζούκι και μόνη παρηγοριά μάς απομένει το Μέγκα. Άντε, και τα κωλαράκια.

Έμεινε λοιπόν ο έρμος αμανάτι, με τις αγοραίες ελπίδες και το Μέγκα. Νά 'ταν και ταυτόσημες οι ελπίδες. Άλλες σου δίνει ο Ανδρούτσος μέσα σου, άλλες η Όλγα Τρέμη. Μιλάμε για εθνικό διχασμό εντός του ίδιου τσερβέλου. Κάπως έτσι προκύπτουν οι σύγχρονες επαναστατικές φυλές, που είναι περίπου οι παρακάτω:

α. Ο Αντρούτσος
Πάνω από όλα είναι Έλληνας. Κατεβαίνει στις διαδηλώσεις με τη γαλανόλευκη και την ανεμίζει με εθνικό ρίγος. Θα επαναστατούσε αμέσως αν τίποτα κακόβουλοι γειτόνοι εκμεταλλευόταν την κρίση για να εγείρουν αξιώσεις κατά βραχονησίδων ή λόφων. Το συνηθέστερο επαναστατικό του πεδίο είναι το φέισμπουκ, όπου ταράζει στα λάικ κάθε πληροφορία για τη μοναδικότητα του έθνους και τις διεθνείς συνωμοσίες Τούρκων, Σκοπιανών, Αλβανών και Εβραίων. Πρόκειται για διαδεδομένο τύπο επαναστάτη, που απαντάται από τις τάξεις των ναζί μέχρι και τη συγκυβέρνηση.

β. Ο Αϊφωνακλάς
Είναι πρόθυμος να επαναστατήσει για το δικαίωμά του στην πρόσβαση στα καταναλωτικά καλούδια. Θυσιάζει ευχαρίστως συντάξεις και μισθούς (των άλλων) προκειμένου να μη -θεός φυλάξει- βρεθεί με τίποτα δραχμές στην τσέπη κι άντε μετά να βρεις ισοτιμία για να παραγγείλεις στο άμαζον. Νιώθει βαθιά ευρωπαίος και θα άλλαζε αυτό το εθνικό συναίσθημα μόνο για να γίνει δολαραίος. Πιστεύει ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι κομμουνιστική και ο Τσίπρας πρωτοξάδερφος του Κιμ Γιονγκ Ουν που δραπέτευσε για να μην εκτελεστεί παρέα με τα υπόλοιπα τετρακόσια εικοσιπέντε ξαδέρφια. Το επαναστατικό του όνειρο είναι να απολυθούν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι και ο ίδιος να βραβευτεί κάποτε ως "επιχειρηματίας της χρονιάς". Για την ώρα παίζει επαναστατικούς σκοπούς με σφυρίχτρες και κατσαρόλες. Αν τολμά ας κάνει κι αλλιώς, το αφεντικό την παρακολουθεί τη διαδήλωση.

γ. Ο Μετριοπαθής
Πρόκειται για άτομο αριστερών φρονημάτων, με βαθιές δημοκρατικές ευαισθησίες. Σιχαίνεται την προηγούμενη συγκυβέρνηση διότι ψέκαζε τους διαδηλωτές αλλά αποδέχεται την ανάγκη βαθιών μεταρρυθμίσεων, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με μισθούς, συντάξεις και δημόσιο τομέα. Θεωρεί αναγκαίο να μην θιχτούν οι επιχειρήσεις για να έρθει κάποτε η πολυπόθητη ανάπτυξη. Όνειρό του είναι μια ειρηνική επανάσταση τύπου Γκάντι, γιου νόου, εθνική ομοψυχία, ενότητα και λοιπά ζελεδάκια, που θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε Σουηδία.

δ. Ο Ανεξάρτητος
Αυτός είναι ο αγαπημένος μου. Έχει ξεκοκαλίσει τους κλασσικούς και έχει καταλήξει ότι ο ίδιος ίσως και να τα έγραφε λίγο καλύτερα. Θεωρεί ότι πίσω από κάθε λάθος κρύβεται μία προδοσία, γι' αυτό επιμένει εμμονικά στο "γιατί;" όταν κάτι δεν ταυτίζεται ακριβώς με τις βεβαιότητές του. Είναι βέβαιος ότι οι σχεδιασμοί του καπιταλισμού θα μπορούσαν να ανατραπούν αν δεν υπήρχε μια επαχθής συνωμοσία μεταξύ της δεξιάς και του "προδοτικού ΚΚΕ". Καλός κομμουνιστής είναι γι΄αυτόν ο νεκρός κομμουνιστής διότι μπορεί άνετα να τον χρησιμοποιεί κατά βούληση, χωρίς να κινδυνεύει να του γυρίσει καμιά ξανάστροφη. Θα τον συναντήσεις συνήθως ως ανώνυμο να αφήνει σχόλια περί "κλίκας του Περισσού" ακόμα και σε ποστ με συνταγές μαγειρικής.

Υπάρχουν κι άλλες φυλές επαναστατών, οι παραπάνω είναι κάποιες ενδεικτικές. Κοινό χαρακτηριστικό των περισσοτέρων είναι ότι παίρνουν τόσο σοβαρά τον εαυτό τους και τις βεβαιότητές τους που καταντούν επαρκώς γελοίοι. Άλλο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι το μόνο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η απέχθεια προς το ΚΚΕ.
Ας μην ματαιοπονούν όμως, έτσι κι αλλιώς ο μόνος γνήσιος epanastat, c'est moi.