Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Παράλογα

"Αφεντικό, αν δεν έχεις λεφτά να μου πληρώσεις τους μισθούς δεν πειράζει. Όταν και άμα βρεις μου τα δίνεις, μαζί μ' αυτά που σού'χω δανείσει. Και μόλις τελειώσω την υπερωρία θα κάτσω να σκεφτώ κανά τρόπο να μαζέψεις λεφτά και θα σου πω. Πάση θυσία σου λέω."

Παράλογο;
Γιατί;
Δεν είναι εξίσου παράλογο το να σε αγχώνει, εσένα που είσαι άνεργος, που θα τά 'βρει το κράτος τα λεφτά για να σου δώσει το επίδομα ανεργίας;
Δεν είναι εξίσου παράλογο το να σε αγχώνει, εσένα που είσαι συνταξιούχος, που θα τά 'βρει το κράτος τα λεφτά για να σου δώσει τη σύνταξη;
Δεν είναι εξίσου παράλογο το να σε αγχώνει, εσένα που είσαι άρρωστος, που θα τά 'βρει το κράτος τα λεφτά για να σου καλύψει τα φάρμακα;
Σάμπως δεν τά'χεις ήδη πληρωμένα και μάλιστα πανάκριβα; Δεν έχεις προκαταβάλει εισφορά ανεργίας, συντάξεως, ασθενείας, εργατικής κατοικίας; Μήπως ζήτησαν τη γνώμη σου πριν τοποθετήσουν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο ή στα δομημένα ομόλογα; Μήπως μοιραστήκανε μαζί σου τα "μεσιτικά"; Είναι λογικό το ότι γίναμε όλοι οικονομολόγοι και ξεχυθήκαμε παρέα με τους αμολυτούς κύνας να ξετρυπώσουμε το λαγό που θα μαγειρέψει το κράτος για να ταΐσει τους πεινασμένους; Είναι λογικό να συμπονά ο πεινασμένος το κράτος για τ'ότι χάθηκαν οι λαγοί;

Τά 'χεις δουλεμένα ρε. Τα δικαιούσαι. Δε ζητιανεύεις τον οβολό του ξένου διαβάτη. Δε ζητάς φιλανθρωπία. Δε στρογγυλεύεις. Απαιτείς αυτό που έχει βγει με τον ιδρώτα σου. Κι αν τό 'χουν διαγουμίσει οι βεζύρηδες κι οι Χατζηαβάτηδες, γκρεμοτσακίζεις το μπερντέ μ' αυτούς μέσα και φτιάχνεις τον δικό σου.
Αλλιώς κάθεσαι κι ακούς την απάντηση του αφεντικού:

"Κοίταξε, δεν έχω φράγκο. Δούλευε εσύ δωδεκάωρο μπας και πάρουν μπρος οι δουλειές κι όταν έχω σου δίνω. Που πας; Κάτσε να σου πω μισό λεπτό. Κατέβαινε ένα πεντακοσάρικο γιατί ήρθε ο ΣΔΟΕ και τσάκωσε κάτι εικονικά. Θα τα πάρεις μαζί με τ' άλλα. Α, κι ένα τελευταίο. Όταν μου μιλάς μπροστά σε κόσμο θε με αποκαλείς 'αξιότιμο αφέντη'. Δε γίναμε ίσα κι όμοια. Γύρνα τώρα στη δουλειά σου και σβέλτα."

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Κλωτσιές σε πτώμα

Κάποιο βράδυ πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια βρισκόμουν στην αποβάθρα του σταθμού του ΗΣΑΠ στο Νέο Φάληρο. Πρέπει να ήταν βράδυ με ντέρμπι, μάλλον προς ΟΑΚΑ μεριά, γιατί το Καραϊσκάκη ήταν σκοτεινό αλλά παρέες κασκολοφόρων γαύρων περιφερόνταν στην αποβάθρα προς Αθήνα όπου περίμενα κι εγώ. Κάποια στιγμή άκουσα φωνές από τη σκάλα. Μια ομάδα δέκα κοκκινολαίμηδων χουλιγκάνων είχε βάλει στη μέση ένα μεμονωμένο νεαρό άνευ διακριτικών και τον σκυλόβριζε. Μερικοί από τους τραμπούκους του έριχναν ξώφαλτσες κλωτσιές. Οι θεατές της σκηνής την παρακολουθούσαν αμέτοχοι, άντε κάπου κάπου να ακουγόταν ένα "αφήστε τον μωρέ" ή κάτι τέτοιο. Μεταξύ αυτών και η γενναιότατη (της φακής) αφεντιά μου. Αυτό που μου έκανε (τότε) εντύπωση στο συγκεκριμένο γεγονός ήταν η παρουσία δυο-τριών δεκάχρονων (το πολύ) ανάμεσα στους χουλιγκάνους, οι οποίοι βλέποντας τις πρώτες κλωτσιές των μεγαλύτερων άρχισαν να χτυπούν με πραγματική λύσσα τον περικυκλωμένο. Με λύσσα που χαρακτηρίζει κάθε καρπαζοεισπράχτορα όταν νιώθει την προστασία του όχλου στον οποίο ανήκει.


Το γεγονός αυτό θυμήθηκα διαβάζοντας περί της δήλωσης παράστασης πολιτικής αγωγής κατά του Τσοχατζόπουλου από υστερικό-νεοφιλελεύθερο-πολίτη-φορολογούμενο. Η διαφορά είναι πως ο Τσοχατζόπουλος δεν είναι ένας αθώος νεαρός που τον έχει περικυκλώσει μια ομάδα χουλιγκάνων, αλλά ένα γνήσιο τέκνο της διαφθοράς που θρέφει και στηρίζει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Ως τέτοιο τέκνο, τελειωμένο πια, αντιμετωπίζει τώρα τον εξιλαστήριο βωμό. Κι όπως είναι πεσμένος και δεμένος πισθάγκωνα είναι εύκολος στόχος για τις κλωτσιές κάθε ετεροπροσδιοριζόμενου ξεγάνωτου τενεκέ.

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Κερκόπορτα στο χρόνο

Ξημερώματα της 29ης Μαΐου 1453, πεντακόσια πενήντα εννιά χρόνια πριν, εκδηλώθηκε η τελευταία επίθεση των στρατευμάτων του Μωάμεθ Β' του Πορθητή κατά της Κωνσταντινούπολης και των υπερασπιστών της. Η Πόλη έπεσε οριστικά στα χέρια των πολιορκητών της. Δεν ήταν όμως κάτι το τυχαίο ή το απρόσμενο.
Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρισκόταν ήδη προ πολλού σε διαρκή παρακμή. Οι άραβες αρχικά και οι τούρκοι αργότερα είχαν κατορθώσει να καταλάβουν τα ασιατικά εδάφη της και η πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους δυτικούς της Δ' "σταυροφορίας", παρά την επανακατάκτησή της, άφησε ανίατες πληγές στο σώμα της αυτοκρατορίας. Κατά τα τελευταία χρόνια προ της οριστικής της άλωσης, η αυτοκρατορία ήταν τέτοια μόνο κατ' όνομα. Χαρακτηριστικό είναι πως η Κωνσταντινούπολη του 1453 προστατεύονταν από μόλις 4-5 χιλιάδες στρατιώτες, οι μισοί εκ των οποίων ήταν δυτικοί μισθοφόροι. Ο Σκαρίμπας μάλιστα διατυπώνει την πεποίθησή του πως στα μοναστήρια της ίδιας εποχής στεγάζονταν 200.000 "φιλειρηνιστές" καλόγεροι νεαρής ηλικίας. Ο Μωάμεθ ο Β' διέθετε περί τις 100.000 στρατιώτες και ισχυρά πολιορκητικά μέσα. Οι συσχετισμοί ήταν σαφώς υπέρ του.
Παρ' όλα αυτά, μια ήττα για την βυζαντινή αυτοκρατορία που είχε δρομολογηθεί ήδη διακόσια πενήντα χρόνια νωρίτερα και ήταν αναπόφευκτη καλλωπίστηκε στη λαϊκή συνείδηση μέσα από το θρύλο της Κερκόπορτας. Για την άλωση της Πόλης δεν θα μπορούσε να ευθύνεται η νομοτέλεια της ιστορίας και το σάπισμα της βυζαντινής εποχής αλλά η προδοσία ενός ακόμα Εφιάλτη που έμπασε από ένα μικρό πορτάκι τους πολιορκητές.

Και μια και μιλάμε για πορτάκια:


Πεντακόσια πενήντα εννιά χρόνια μετά, μια εκ των κραταιών αυτοκρατοριών του σύγχρονου κόσμου, η Ευρωπαϊκή Ένωση κινδυνεύει κι αυτή με τη δική της Άλωση. Η σημερινή απειλή δεν προσωποποιείται στη μορφή κάποιου τούρκου σουλτάνου και οι εχθροπραξίες δεν γίνονται εκατέρωθεν τάφρων και τειχών. Πρόκειται όμως κι αυτή τη φορά για μια νομοτέλεια, μια ενδογενή κρίση του καπιταλισμού αυτή τη φορά, που απειλεί να γκρεμίσει μια -οικονομική- αυτοκρατορία.
Παρ' όλα αυτά, η ανάγκη για Κερκόπορτες δεν σταματά ποτέ. Όταν λοιπόν τα τείχη του ευρώ και της ζώνης του, σήμερα ή αύριο, γίνουν θρύψαλα, το πολιτικοοικονομικό σύστημα θα διασκεδάσει τις ευθύνες του επικαλούμενο την Κερκόπορτα-Ελλάδα.


Κι ένα τελικό σχόλιο (από εδώ)

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Η βλακεία στην υπηρεσία των νέων ισορροπιών

Κάποτε τα εκβιαστικά εκλογικά διλήμματα που αποσκοπούσαν στη νίκη των "προοδευτικών δυνάμεων" είχαν την προμετωπίδα: "Για να φύγει η επάρατος Δεξιά!".
Η ίδια η τότε (επίσημη) δεξιά, σε αντίθεση με τη σημερινή, δεν αρνούταν τον όρο. Επιπλέον απέφευγε να βγάζει μόνη της τα ματάκια της. Με μόνη εξαίρεση ίσως τις εκλογές του 1993, όταν η ΝΔ γνώρισε μια μάλλον απρόσμενη ήττα και γιατί η προεκλογική διαφημιστική της εκστρατεία, που παρουσίαζε έναν ασθενή και αδύναμο Ανδρέα Παπανδρέου, προσέκρουσε στα φιλάνθρωπα αισθήματα των ψηφοφόρων.

Η σημερινή mainstream δεξιά παράταξη, αυτή που προσδιορίζει το στίγμα της στον "κοινωνικό φιλελευθερισμό" (sick), μοιάζει ώρες ώρες σαν να προσπαθεί σκληρά να χάσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δήλωση Σαμαρά "Εμείς χτίζουμε μια νέα Ελλάδα, αυτοί τη γκρεμίζουν". Όπου "αυτοί που γκρεμίζουν" είναι οι του ΣΥΡΙΖΑ κι "εμείς (αλήθεια, που πήγε το αδιάκοπο προεκλογικό "εγώ";) που χτίζουμε" είναι οι νεοδημοκράτες! Προσπαθώ να μην παρασύρομαι από την επιτηδευμένη ηλιθιότητα, ακόμα και την πιο ακραία, καθώς αυτή χρησιμοποιείται πάντα σε δεύτερο πλάνο ως τεκμήριο αθωότητας. Παρακολουθήσαμε εξάλλου καθ' όλη την πρόσφατη πασοκική περίοδο την υπερπαραγωγή "Γιωργάκης" η οποία σκοπό είχε να μεταθέσει τις ευθύνες των ασκούμενων πολιτικών στην "ελαφρομυαλιά" και την λεκτική ανεπάρκεια του Γιώργου Παπανδρέου. Εκ του αποτελέσματος όμως είναι ξεκάθαρο πως το έργο της αποδόμησης της ελληνικής μικρομεσαίας τάξης εκτελέστηκε με μαεστρία.

Ίσως λοιπόν η εικόνα που βγάζει ο Αντώνης Σαμαράς ακολουθεί την ίδια πετυχημένη συνταγή. Όσο πιο ηλίθιος δηλαδή δείχνει κανείς τόσο πιο αθώος είναι, τόσο περισσότερο οι εγκληματικές αποφάσεις του προσεγγίζουν την αμέλεια και οι ευθύνες του αμβλύνονται. Δεν νομίζω πως είναι τυχαία η τόση μαζεμένη "βλακεία", ιδίως στους πρώην παραδοσιακούς κομματικούς πόλους. Όχι μόνο σε σχέση με τα παραπάνω, όσο και με το ότι η συνέχιση από τους σύγχρονους ηγέτες της δημαγωγικής παράδοσης των αντίστοιχων του περασμένου αιώνα θα προσέκρουε τόσο στην αυθεντία εκείνων, όσο και στα αποθέματα πελατειακής πρώτης ύλης που εκείνοι διέθεταν αλλά πια έχουν στερέψει. Οι συνεχιστές τους λοιπόν το ρίχνουν στην τρελή.

Πως όμως θα ανέβει ένα κόμμα σαν τη σύγχρονη ΝΔ στην εξουσία; Πως δεν θα γυρίσει μπούμερανγκ η ανοησία του προέδρου του; Λαμβάνουμε πάντα ως δεδομένο πως θέλει την εξουσία. Φροντίζουν, λοιπόν, γι'αυτό οι σύγχρονοι εκβιασμοί και η δημιουργία ενός νέου διπολικού διλήμματος. Όσο ανόητος κι αν δείχνει (ή είναι) ο αρχηγός των "δεξιών", δεν παύει να ηγείται μιας συμμαχίας κόντρα στους "αριστερούς". Τι κι αν διάδοχος του Μουρίνιο στη Ρεάλ αναλάμβανε ο Αλέφαντος; Ένα ντέρμπι Ρεάλ-Μπαρτσελόνα πάντα θα γέμιζε το γήπεδο. Ή ένα ΟΣΦΠ-ΠΑΟ. Το βασικό είναι να υπάρχει δίπολο ώστε να συσπειρωθούν οι παρακείμενοι στους πόλους. Όσοι δεν βρίσκονταν από πριν κοντά στους πόλους αυτούς αλλά έλκονται από την ακαταμάχητη γοητεία του ντέρμπι, ισορροπούν ανάμεσα στις ατσούμπαλες αλλά μεθοδευμένες επιθέσεις εις βάρος του ενός ηγέτη (ο οποίος πάντως είναι της "παλιάς σχολής") και στην εκκωφαντική βλακεία του άλλου. Και νικητής τελικά είναι το ποδόσφαιρο.

Υ.Γ. Όσο κι αν το παίζω υπεράνω συγκινούμαι κι εγώ από κάποια διλήμματα. Το τελευταίο είναι αυτό: Είναι πανίβλακας ή διαταραγμένος;

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Ο μπαμπούλας φοράει γραβάτα

"Η Ελλάδα δεν πρέπει να βγει από το ευρώ. Εισάγετε βασικά αγαθά, όπως πετρέλαιο, αυτοκίνητα και ακόμα και βασικά είδη διατροφής. Με μια νέα δραχμή υποτιμημένη τουλάχιστον κατά 50% φανταστείτε τις συνέπειες. Ως οικονομολόγος δεν θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη «καταστροφή», αλλά θέλω να τονίσω πως θα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα".


Τάδε έφη ένας ακόμα επώνυμος οικονομολόγος που στοιχίζεται στη σειρά με όλους αυτούς που απειλούν ότι αν η χώρα βγει από το ευρώ οι τιμές θα αυξηθούν κατά 2-3 φορές, αλλά δεν εξηγούν το γιατί οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης έχουν ήδη αυξηθεί 2-3 φορές απ' όταν μπήκαμε στο ευρώ. Ενώ στα καταναλωτικά "πολυτελείας" παρέμειναν σχεδόν σταθερές. Δέκα χρόνια πέρασαν από τα πανηγύρια και τις πόζες υπό εκατονείκοσι ευρώ, όχι καναδυό γενιές. Υποθέτω πως οι περισσότεροι θα θυμούνται τις "κερδοσκοπικές" αυξήσεις που παρατηρήθηκαν αμέσως με την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος.
Υποθέτω επίσης πως πολλοί θα συμφωνούν πως η αγορά του τελευταίου μοντέλου BMW / τηλεόρασης / iphone κλπ. δε συνδέεται με ανάγκες επιβίωσης, αν και υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας για τους οποίους η κατανάλωση είναι ζωτικότερη της βρώσης.
Υποθέτω πως πολλοί θα θυμούνται πως η χώρα ήταν κάποτε διατροφικά αυτάρκης. Κι αν τη μπούκωσαν με σχέδια Μάρσαλ για να ορθοποδήσει και να χορτάσει το λαό, αυτό είχε να κάνει, τόσο ως προς τα αίτια όσο και ως προς τις στοχεύσεις, με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις βίαιες αναδιανομές των αγορών.
Όταν οι "οικονομολόγοι" και οι λοιπές ιέρειες του ευρωενωσιακού μονόδομου μιλούν για "καταστροφή", η καταστροφή την οποία φοβούνται είναι η δική τους. Δεν υπάρχουν κοινά συμφέροντα μεταξύ "φίλων και συμμάχων". Υπάρχουν μόνο μνημόνια και απειλές. Υπάρχουν μόνο συμβάσεις που διασφαλίζουν τα πανωτόκια των τοκογλύφων και τις ανισότιμες πελατειακές εξαρτήσεις μεταξύ "ισότιμων εταίρων". Στην καμπούρα του λαού.

Αυτές τις δομικές ανισοτιμίες (νταβατζηλίκια ελληνιστί) τις καλύπτουν πίσω από "καταστροφές" και ποικιλομούτσουνα εκβιαστικά διλήμματα. Και τις αναπαράγουν οι ντόπιοι χατζηαβάτηδες του κατακερματισμένου δικομματισμού, αφού αυτή ήταν ανέκαθεν η αποστολή τους. Από ιδρύσεως ελληνικού κράτους και μέχρι μελλοντικής πολυπόθητης επίσημης επαρχιοποίησής του σε κάποια πολιτική ένωση (ένωση νά 'ναι κι ότι νά ΄ναι).

Μην ξεχνιόμαστε όμως. Ο εχθρός συμπυκνώνεται στο επάρατο μνημόνιο το οποίο φύτρωσε μόνο του, αφού η φερόμενη ως μάνα του Ε.Ε. (σ.σ. μόνο αρχικά για λόγους διακριτικότητας) είναι παρθένα.
Κι όποιος αμφιβάλει για την τιμή της και τις χάρες της είναι περιχαρακωμένος, δογματικός, ανέραστος και θα πάρει τον εκλογικό πούλο. Και να κάνει από τώρα ολίγον μόκο γιατί παρφουμάρονται οι μνηστήρες της ραφείσης.

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Μερικές σκέψεις με αφορμή δυο συνεντεύξεις του Αλέξη Τσίπρα

Αφού πια είναι ξεκάθαρο πως οι επερχόμενες εκλογές θα είναι ένα ακόμα ντέρμπι στη σειρά των αλλεπάλληλων ντέρμπι από ιδρύσεως ελληνικού κράτους, ας υποθέσουμε, χάριν συζητήσεως, ότι είναι εφικτός ο σχηματισμός μιας "αριστερής" κυβέρνησης που θα καταφέρει να πείσει την Ευρώπη να "προβεί σε μια περισσότερο αναπτυξιακή πολιτική προκειμένου η Ελλάδα να βγει από την ύφεση και να εμποδίσει την ανθρωπιστική κρίση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα".
Για να σχηματιστεί βέβαια η "αριστερή" κυβέρνηση θα πρέπει να συμβούν κάποιες συνδυαστικές υπερβάσεις. Κατά πρώτο θα πρέπει να ξεπεραστεί το εμπόδιο του συνασπιστικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, μετασχηματιζόμενος αυτός άμεσα σε κόμμα με έγχυση σ'αυτό των συνιστωσών του ώστε να επωφεληθεί του πλαφόν του εκλογικού νόμου. Ακόμα και στην περίπτωση που το καταφέρει αυτό αναίμακτα, θα πρέπει να λάβει ένα 35-36% κατ' ελάχιστον ώστε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Εκτός αν βέβαια η ΔΗΜΑΡ ξεπεράσει το θυμό της για την "λαϊκίστικη και ανεύθυνη αριστερά που ερωτοτροπεί με την έξοδο από ευρώ" και του αναγνωρίσει λίγη από τη χάρη του "αριστερού ευρωπαϊσμού" τον οποίο η ίδια έχει για παντιέρα. Έτσι κι αλλιώς το έδαφος υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει σε όλους τους τόνους τη νομισματική του υπηκοότητα.

Ας υποθέσουμε όμως πως αυτά λύνονται και τη Δευτέρα 18 Ιουνίου ορκίζεται η "αριστερή" κυβέρνηση. Θα υπάρχει κάποιο χειροπιαστό όφελος για τους σακατεμένους από τις μνημονιακές πολιτικές έλληνες; Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο από όλους, τόσο τους νεόκοπους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ όσο και τους υπόλοιπους. Διαβάζω τη συνέντευξη Τσίπρα στη Guardian όπου κάνει κάποιες διαπιστώσεις με ορισμένες από τις οποίες θα μπορούσε κανείς εύκολα να συμφωνήσει:
"Ο αντίπαλος δεν είναι το Βερολίνο, δεν πρόκειται για αντιπαράθεση εθνών ή λαών. Από τη μια βρίσκονται οι εργαζόμενοι και η πλειοψηφία του λαού κι από την άλλη οι παγκόσμιοι καπιταλιστές, τραπεζίτες και κερδοσκόποι, τα μεγάλα funds". "Στην Ελλάδα", λέει παρακάτω, "γίνεται ένα πείραμα που αφορά σε όλη την Ευρώπη γιατί ήταν η πρώτη χώρα που έπεσε θύμα της επιβολής σκληρών πολιτικών ανάπτυξης μέσω λιτότητας, εν ονόματι της αντιμετώπισης της κρίσης". "Αν το πείραμα αυτό συνεχιστεί θα κριθεί ως πετυχημένο και θα εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες".
Πιο κάτω όμως συνεχίζει:
"Δεν είμαστε ενάντιοι σε μια ενωμένη Ευρώπη ή τη νομισματική ένωση. Δεν θέλουμε να εκβιάσουμε, θέλουμε να πείσουμε τους ευρωπαίους εταίρους μας πως η μέθοδος που έχουν επιλέξει για να αντιμετωπίσουν το ελληνικό πρόβλημα είναι τελείως αντιπαραγωγική. Είναι σαν να πετά κανείς χρήματα μέσα σ'έναν άπατο λάκκο".
Τελικά καταλήγει ως εξής:
"Οι ευρωπαίοι θα πρέπει να καταλάβουν πως δεν έχουμε πρόθεση να προβούμε σε μονομερείς ενέργειες. Θα αναγκαστούμε να το κάνουμε αν αυτοί δράσουν πρώτοι μονομερώς. Αν δεν μας πληρώσουν, αν σταματήσουν να μας χρηματοδοτούν, τότε κι εμείς δεν θα μπορέσουμε να εξοφλήσουμε τους δανειστές μας. Αυτό που λέω είναι απλό".

Συμφωνώ λοιπόν με τη σειρά μου πως η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι απλή.
Αν και εφόσον βέβαια βρεθεί μια κοινή διατύπωση ως προς την τύχη του μνημονίου. Γιατί για την ώρα έχουμε ακούσει πολλά και συχνά αλληλοαναιρούμενα. Ακόμα πάντως κι αν υποθέσουμε πως ο Τσίπρας έχει δίκιο και η πολιτική του πρόκειται να στεφτεί με επιτυχία, θα πρόκειται για τη δικαίωση μιας υβριδικής σοσιαλφιλελεύθερης, "κεντροαριστερής" πολιτικής που πολύ απέχει από τον υποτιθέμενο "αριστερό ριζοσπαστικό" χαρακτήρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί ως ιδεολογικό του στίγμα. Μην τρελαθούμε, αυτή από μόνη της δεν είναι μια σοβαρή μομφή αν πρόκειται να ελαφρύνει το μαρτύριο των θυμάτων των μνημονίων. Να ξέρουμε όμως σε ποια ακριβώς πολιτική θα οφείλουμε τα ευχαριστήρια. Και να δικαιώσουμε το καβάλημα των τάσεων ως ριζοσπαστική μέθοδο.

Ο Αλέξης Τσίπρας στην προχθεσινή του συνέντευξη στην Paris Match δήλωνε τα εξής:
"Δεν πρόκειται για ένα απλό ατυχές περιστατικό αλλά για μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα και ολόκληρη την Ευρώπη. Βρισκόμαστε στην καρδιά μιας συστημικής κρίσης, μιας κρίσης του μοντέλου της οικονομίας της αγοράς, της οποίας η έκταση δεν έχει όμοιο στην ιστορία. Δεν έχουμε ζήσει κάτι τέτοιο από το 1929. Τότε η Αμερική και η Ευρώπη έκαναν διαφορετικές επιλογές. Στην Αμερική ο Ρούζβελτ επέλεξε το New Deal και μια ισχυρή πολιτική στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της απασχόλησης. Η Ευρώπη δεν έκανε την ίδια επιλογή και αντ' αυτής γνώρισε την άνοδο του ναζισμού".
Ασφαλώς μια τέτοια οπτική έχει και τα δίκια της, έστω κι αν βγάζει χονδροειδώς κάποια συμπεράσματα για την άνοδο του ναζισμού που πολύ απέχουν από το να χαρακτηριστούν μαρξιστικής ανάλυσης. Τεκμαίρεται όμως πως ο ΣΥΡΙΖΑ υποκαθιστά αργά αλλά σταθερά τον Μάρξ με τον Κέυνς, αν όχι με τον Ρούζβελτ (ο οποίος πάντως έμεινε στην ιστορία ως κεϋσιανός)!

Το πρόβλημα όμως δεν εντοπίζεται στο αν και κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται στον πυλώνα της εναλλακτικής σοσιαλδημοκρατίας. Το πρόβλημα (ή καραμποληστί η σωτηρία) βρίσκεται στο ότι εναποθέτει την όποια διέξοδο επιβίωσης των αναζητούντων ελπίδα αδυνάτων σε ένα χαρτί που εν πολλοίς αποτελεί πολιτική μπλόφα απέναντι σε αδίστακτους τζογαδόρους. Μια μπλόφα μάλλον τσαπατσούλικα σκεπασμένη πίσω από υποδείξεις για την καταλληλότητα της ανάπτυξης έναντι της λιτότητας. Μια μπλόφα βασισμένη στην ελπίδα πως οι ευρωπαίοι και οι δανειστές θα υποχωρήσουν μπροστά στον κίνδυνο της πυροδότησης των εκρηκτικών που ίσως μπορούν να ανατινάξουν το ευρωενωσιακό οικοδόμημα. Και μπροστά στον κίνδυνο αυτό -αν πράγματι υπάρχει τέτοιος- θα ακυρώσουν το πείραμα στο οποίο αναφέρθηκε ο Αλέξης Τσίπρας και θα δείξουν το φιλολαϊκό πρόσωπο του καπιταλισμού. Υπόθεση που -αν την καταλαβαίνω καλά- αναιρεί το δομικό της καπιταλιστικής κρίσης και της δίνει εκούσιο χαρακτήρα.

Έχω την αίσθηση τελικά πως θα πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο πλήθος "αισιόδοξων" παραδοχών προκειμένου να δικαιώσουμε αυτούς που πιστεύουν πως η ιστορία αλλάζει με εκλογικές διαδικασίες και χαρισματικούς ηγέτες. Και δεν ξέρω αν η συσσωρευμένη εμπειρία δικαιολογεί τέτοιες αισιοδοξίες. Όπως δεν ξέρω (αλλά ψυλλιάζομαι!) αν οι μεγαλόστομες μπλόφες λέγονται για να τις ακούνε οι δανειστές ή οι αναζητούντες ελπίδα ψηφοφόροι.

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Μέρες Μαγιού 2012-Αισθητική και Πολιτική


Αυτές τις μέρες θυμήθηκα τα λόγια ενός εξαιρετικού ανθρώπου που έφυγε νωρίς τέτοιες μαγιάτικες μέρες πριν 2 χρόνια.Ήδη από την εποχή της μεταπολίτευσης όταν το Πασόκ καπηλευόταν τα πάντα από την αριστερά και το κιτς του παντού επικρατούσε ,αυτός φώναζε ότι : ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ.  Η αριστερά παγκόσμια πάντα είχε και θα έχει αισθητική,αλλιώς δεν θα είναι αριστερά.




Ένα από τα πολλά και δυνατά παραδείγματα που έδινε ήταν ότι όταν η ρωσική πρωτοπορία εξοντώθηκε και αντικαταστάθηκε από τον επίσημο σοσιαλιστικό ρεαλισμό ήταν πια βέβαιο πως δεν υπήρχε ελπίδα και η επανάσταση είχε χαθεί και αντικατασταθεί από τα γνωστά (σφραγίδα η αυτοκτονία του Μαγιακόφσκι).
Θα κρίνουμε λοιπόν και την τωρινή αριστερά ΚΑΙ με το κριτήριο της αισθητικής και θα εντοπίσουμε πιθανές μεταλλάξεις με τις προεκτάσεις στη πολιτική.

Υ.Γ. Στη μνήμη του Μπάμπη Ρούτση

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Ο Ντρογκμπά, ο Μέσι και τα μουστάκια

Λίγο μετά το ισόπαλο 2-2 μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Τσέλσι, που σήμανε την πρόκριση της δεύτερης επί της πρώτης, οι τηλεθεατές του σταθμού που κάλυπτε το ματς ψήφιζαν τους παίκτες που είχαν κατά τη γνώμη τους την καλύτερη απόδοση. Ο σχολιαστής του αγώνα είχε ήδη εκφράσει πολλάκις την προτίμησή του στο πρόσωπο του Ντιντιέ Ντρογκμπά της Τσέλσι. Τα πρώτα αποτελέσματα της ψηφοφορίας έδειχναν πως οι θεατές συμφωνούσαν με το σχολιαστή (ή τέλος πάντων δίσταζαν να κοντράρουν την αυθεντία του) και ψήφιζαν δαγκωτό και αυτοδύναμο Ντρογκμπά. Δεύτερος, σε μεγάλη απόσταση, ακολουθούσε ο σταρ της αποκλεισθείσας Λιονέλ Μέσι και τριτοτεταρτοπέμπτοι ποδοσφαιριστές από την Τσέλσι. Η μαγεία του ποδοσφαίρου εντοπίζεται συχνά στη νίκη του αουτσάϊντερ επί του φαβορί κι ίσως, έτσι, να ήταν η μέθη του απρόσμενου που έσπρωξε τους παρουσιαστές της εκπομπής να αμφισβητήσουν το δικαίωμα του Μέσι στη δεύτερη -έστω- θέση της ψηφοφορίας, παρά την καλή του απόδοση. Λίγο μετά τις σχετικές επίμονες παραινέσεις και ενόσω η ψηφοφορία συνεχιζόταν, ο Μέσι όντως κατρακύλησε τεταρτοπέμπτος αποδεικνύοντας πως δεν αρκεί να κάνεις τρίπλες και τακουνάκια αλλά χρειάζεσαι και την ασίστ των "ειδικών" προκειμένου να βάλεις γκολ στις εντυπώσεις.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει ίσως να διευκρινίσω πως δεν επιχειρώ σε καμία περίπτωση να συνδέσω το Σαμαρά με το Ντρογκμπά και τον Τσίπρα με το Μέσι, ή τούμπαλιν (σε προλαβαίνω μην και πάει ο νους σου καθότι ξέρεις πως εμείς είμεθα Μπάγερν Μονάχου και τό'πιασες το υπονοούμενο).
Επίσης δεν υπονοώ σε καμία περίπτωση πως το σύνολο του λαού ψηφίζει ότι του σερβίρουν, αν και ένα μεγάλο κομμάτι ακριβώς αυτό κάνει (και τώρα μπήκες στην καρδιά της ανάρτησης).

Μέσα στην παπαρολογία των ημερών βρίσκω κάποιο γούστο στις απόπειρες μονομεταβλητής ερμηνείας του εκλογικού αποτελέσματος. Λέει ο ένας πως ο λαός ψήφισε συναίνεση και συνεργασία πολιτικών δυνάμεων. Λέει ο άλλος πως, όχι κύριε, ο λαός ψήφισε το τέλος του δικομματισμού και την απαρχή μιας νέας μεταπολίτευσης. Τι λέτε μωρέ; εξανίσταται ο τρίτος και φωνάζει ότι ο λαός ψήφισε υπέρ του νέου και του άφθαρτου.

Αναρωτιέμαι λοιπόν και το ερώτημα με τρώει ακόμα, είκοσι μέρες μετά. Αν δεν μας έπρηζε ο Σωτηρακόπουλος επί ενάμιση ημίχρονο ότι ο Ντρογκμπά ήταν ο καλύτερος παίχτης του γηπέδου (καλός ήταν, δε λέω), θα τον έβγαζε το κοινό αυτοδύναμο με πενήντα τοις εκατό; Μήπως αν έλεγε πως ο Ντρογκμπά είναι παρτσακλό και χασογκόλης και πως η πρόκριση της Τσέλσι οφείλεται καθαρά στον στόπερ της, το Γκάρι Κέιχιλ, που τραυματίστηκε νωρίς κι έτσι δεν πρόλαβε να βάλει αυτογκόλ, θα ήταν αυτό αρκετό για τον Κέιχιλ ώστε να πάρει έστω τη διερευνητική εντολή, αν όχι την αυτοδυναμία;

Δε λέω πως δεν τα παραλέω. Υπάρχουν κι άλλες παράμετροι -εκτός από τους διαφημιστές (ή τους δυσφημιστές)- που κρίνουν το αποτέλεσμα μιας ψηφοφορίας. Διότι, πως να το κάνουμε, ακόμα κι αν ο Νίκος Τσιαντάκης είχε την ταχύτητα του Κριστιάνο Ρονάλντο, την διεισδυτικότητα του Καρίμ Μπενζεμά και την τεχνική του Λιονέλ Μέσι, και πάλι δεν θα γινόταν σήμερα διεθνής σταρ, εκτός ίσως αν ξύριζε το μουστάκι και τη λιονταρίσια χαίτη, ή αν έστω διαφήμιζε κανα τζελ μαλλιών κατά του φριζαρίσματος. Για να μην επεκταθώ και πω πως ο Ρούουντ Γκούλιτ με τέτοιο μαλλί και τέτοια μουστάκα, μόνο επί εποχής αντίπαλου δέους θα μπορούσε να έχει γίνει, όπως και έγινε, σταρ. Σίγουρα πάντως ό,τι δεν είναι στη Βογκ και στο Μέγκα δεν είναι στη μόδα.

Κάπως έτσι την πάτησα πριν από δυο-τρία χρόνια κι εγώ κι έκοψα το μουστάκι για νά'μαι πιο μοντέρνος. Έπαιξαν βέβαια το ρόλο της και τα μαγουλάκια της μεγάλης μου κόρης. Το κόμμα πάντως δεν τό'χει σκοπό να το κόψει το μουστάκι, όσο κι αν κάποια απ' τα τέκνα του τα πιάνει ενίοτε το παράπονο και ζητάνε φρεσκοξυρισμένο μαγουλάκι. Κι έτσι γνωρίζει πως ούτε στη Βογκ θα μπει ποτέ, ούτε καν στη Σούπερ Κατερίνα. Ενώ ο σέξι Αλέξης βαδίζει σε μονοπάτια που ελάχιστοι έλληνες αριστεροί έχουν πατήσει. Περπατά ευθυτενής σε μια πασαρέλα γύρω απ' την οποία καιροφυλακτούν δεκάδες "ειδικοί", παρατηρώντας προσεκτικά το βάδισμα, το ντύσιμο, την άρθρωση, το άγχος που τυχόν προδίδει το βλέμμα. Κι όσο νά'ναι, πλεονεκτεί φανερά σε σχέση με τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους. Έχει ωστόσο ν'αντιμετωπίσει την προτίμηση των κριτών σε παλιούς κι έμπειρους διαγωνιζόμενους, όσο και σε νέα ταλέντα που ξεπηδούν και προβάλλονται ως το νέο ήθος της πασαρέλας. Κυρίως όμως έχει ν'αντιμετωπίσει το γεγονός ότι η ηθική της αριστεράς είναι ασύμβατη με την πασαρέλα και δεν δικαιούται να τη νομιμοποιεί.

Μετά από υπερκατανάλωση τηλεσυζητήσεων και -κυρίως- αμέτρητες συζητήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, έχω την αίσθηση πως ελάχιστα έχουν αλλάξει σε σχέση με ένα χρόνο πριν. Μπορεί ίσως να έχουν αλλάξει πολλά στον στίβο των κομμάτων μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, όχι όμως σ'αυτά που λένε οι γύρω μου. Εξακολουθώ ν'ακούω για την ανάγκη να κυβερνηθούμε, για την ανάγκη της συναίνεσης, για τους νέους και άφθαρτους που χρειάζεται ο τόπος, για το μονόδρομο του ευρώ, για το νοικοκύρεμα του κράτους, για τη συνευθύνη του πολίτη στην κατάντια της χώρας. Για το "όλοι τους είναι ίδιοι". Κι ακόμα αναζητείται μια ρωγμή που δεν θα βουλώσει με τρίμματα πεταμένων λέξεων.



Και συγνώμη για όσες τρίβω εγώ.

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Ανάλυση ι-μεϊλικών κοπράνων και άλλες ιστορίες για αγρίους

Γιατί το 85-90% των εκλογέων ψήφισε υπέρ της παραμονής της χώρας στην ευρωπαϊκή ένωση;
Γιατί τέτοιος τρόμος στο ενδεχόμενο εξόδου απ' την ΕΕ;
Γιατί εν τέλει ο λαός γουστάρει 'αριστερά' αρκεί αυτή να υπόσχεται την πίτα γεμάτη και το σκύλο χορτάτο;
Η απάντηση καμιά φορά κρύβεται στις λεπτομέρειες. Παράδειγμα, ένα αηδιαστικής αισθητικής και περιεχομένου "ανέκδοτο" που βολτάρει εσχάτως στα mail σέρνοντας πίσω του κατεβατά διευθύνσεων και αρκετούς πρόθυμους αναμεταδότες. Το καταθέτω εδώ αποκειστικά και μόνο ως τεκμήριο:

Θέμα: Κουβανέζικη κηδεία (Θ Ε Ϊ Κ Ο)
Όλη η οικογένεια στην Κούβα έμεινε έκπληκτη όταν έφτασε από το Μαϊάμι ένα φέρετρο με το πτώμα μίας πολύ αγαπημένης θείας τους. Το πτώμα ήταν μέσα στο φέρετρο με το πρόσωπο κολλημένο πάνω στο κρύσταλλο. Ανοίγοντας το φέρετρο, η οικογένεια βρήκε ένα γράμμα, που ήταν καρφιτσωμένο πάνω στα ρούχα της θείας με μία παραμάνα. Το γράμμα έγραφε :
«Αγαπητοί Πατέρα και Μητέρα,
Σας στέλνω το πτώμα της θείας Χυμένα για να τελέσετε την κηδεία στην Κούβα, όπως ακριβώς επιθυμούσε και η ίδια. Συγχωρήστε με που δεν μπόρεσα να τη συνοδέψω, αλλά γνωρίζετε ότι τα έξοδα ήταν πάρα πολλά μαζί με όλα αυτά, που
εκμεταλλευόμενη την περίσταση, σας στέλνω. Στο πάτωμα του φέρετρου, κάτω από τη θεία : 12 κονσέρβες τόνου Χ, 12 μπουκάλια conditioner και 12 μπουκάλια σαμπουάν Χ, 12 βαζάκια βαζελίνης Χ (Πολύ καλή για το δέρμα. Δεν κάνει για μαγείρεμα!), 12 σωληνάρια οδοντόκρεμας Χ, 12 οδοντόβουρτσες, 12 κονσέρβες μαρμελάδας Χ (από τις καλύτερες, είναι Ισπανικές), 4 κονσέρβες λουκάνικα Χ. Παρακαλώ μοιραστείτε τα μέσα στην οικογένεια (Χωρίς τσακωμούς !!!) Στα πόδια της θείας Χιμένα είναι ένα ζευγάρι Χ, καινούργια, νούμερο 9 για τον Χουάν (είναι για εκείνον, αφού με το πτώμα του θείου Χοσέ δεν στείλαμε τίποτα για τον Χουάν και εκείνος στεναχωρέθηκε!). Στο κεφάλι της είναι 4 ζευγάρια καινούργιες κάλτσες για τα παιδιά του Αντώνιο, και είναι όλες διαφορετικά χρώματα. (Παρακαλώ, επαναλαμβάνω, να μην τσακωθούν !). Η θεία Χιμένα είναι ντυμένη με 15 αντιανεμικά Χ. Το ένα είναι για τον Ρομπερτίτο και τα άλλα για τα παιδιά του και τα ανίψια του. Η θεία επίσης φοράει μία ντουζίνα σουτιέν Χ. Μοιράστε τα στις γυναίκες και επίσης 20 μπουκαλάκια μανό Χ, τα οποία βρίσκονται στις τέσσερις γωνίες του φέρετρου. Η θεία επίσης φοράει 9 παντελόνια Χ και 3 παντελόνια Χ. (Μπαμπά, παρακαλώ κράτησε τα 3 και δώρισε τα υπόλοιπα στα αδέλφια μου). Το ρολόι Χ, που μου ζήτησε ο μπαμπάς είναι στο αριστερό χέρι της θείας. Επίσης φοράει αυτά που ζήτησε η μαμά (δακτυλίδια, σκουλαρίκια, κ.α.). Η καδένα που έχει στο λαιμό είναι για την πρώτη μου εξαδέλφη Καρλότα καθώς επίσης και τα δακτυλίδια που έχει η θεία στα πόδια. Τα 8 ζευγάρια καλσόν Χ που φοράει είναι για να τα μοιραστούν φίλες και γειτόνισσες, ή, αν θέλουν, μπορούν να τα πουλήσουν (αλλά παρακαλώ να μην τσακωθούν!). Η οδοντοστοιχία που έχουμε βάλει στη θεία είναι για τη γιαγιά, που είναι χρόνια χωρίς δόντια και δεν μπορεί να μασήσει. Με αυτά τα δόντια θα μπορεί να μασήσει χωρίς να πρέπει να μουλιάζει τα πάντα στον καφέ. Οι διεστιακοί φακοί στα γυαλιά είναι για τον Αλφρεδίτο, αν και είναι στους βαθμούς που φορούσε η ίδια. Για εκείνον είναι επίσης και ο σκούφος που φοράει η θεία. Το ζευγάρι ακουστικά βαρηκοΐας που φοράει στα αυτιά είναι για τη θεία Καρόλα. Δεν βέβαια ακριβώς αυτά που χρειάζεται η θεία, γιατί τα αγόρασα από δεύτερο χέρι μιας και τα ολοκαίνουργια ήταν πολύ ακριβά. Τα μάτια της θείας δεν είναι αληθινά, είναι από κρύσταλλο. Βγάλτε τα και από πίσω θα βρείτε τις χρυσές βέρες για το γάμο της Ζοζεφίνας. Η περούκα που φοράει η θεία είναι επίσης για τη Ζοζεφίνα, για να είναι πολύ όμορφη στο γάμο της. Ελπίζω κανείς να μην πάρει είδηση πριν φτάσει το πτώμα στην Κούβα.
Υ.Γ.
Παρακαλώ, βρείτε ένα παλιό ρούχο να ντύσετε τη θεία για την κηδεία και παρακαλώ τελέστε μία λειτουργία για την ανάπαυση της ψυχής της, μιας και εκείνη σας βοήθησε μέχρι και μετά το θάνατό της. Όπως θα δείτε, το φέρετρο είναι από πολύ καλό ξύλο (δεν πιάνει τερμίτες), διαλύστε το και μ'αυτό φτιάχτε τα πόδια του κρεβατιού της μαμάς και ότι άλλο  χρειάζεται στο σπίτι. Το κρύσταλλο του φέρετρου βγάλτε το για να φτιάξετε την εξώπορτα της γιαγιάς, αφού το τζάμι στην πόρτα της έχει σπάσει εδώ και χρόνια. Με το πανί από το φέρετρο, που όπως θα δείτε είναι λευκό σατέν (20 δολάρια το  μέτρο), η Ζοζεφίνα μπορεί να φτιάξει το νυφικό της. Μέσα στην όλη σας χαρά μην ξεχάσετε να ντύσετε τη θεία Χιμένα για  την ταφή. Για άλλη μία φορά θα ζητήσω να μην τσακωθείτε για τα πράγματα που σας έστειλα. Με τον θάνατο της θείας  Χιμένα, η θεία Μπλάνκα στεναχωρήθηκε πολύ και τώρα είναι πολύ άρρωστη. Οπότε πολύ σύντομα θα σας στείλω κι άλλα πράγματα.
Φιλιά σε όλους.
Με πολλή αγάπη Μαρία Ντολόρες»

Θα μπορούσε ίσως κάποιος να ισχυριστεί πως το παραπάνω είναι ένα ακόμα κακόγουστο ανέκδοτο αμερικάνικης προέλευσης (κρίνοντας από το νούμερο των παπουτσιών) το οποίο κάποιος ανόητος αργόσχολος θεώρησε αξιομετάφραστο. Όπως όμως μέσα στα κόπρανα μπορεί κανείς να ανακαλύψει με τι τρέφεται κάθε ζώο, έτσι μέσα στα ιντερνετικά κόπρανα -όπως αυτό- μπορεί κανείς να εντοπίσει τις ιδέες ταχυφαγείου που θρέφουν τον σύγχρονο homo internetus. Αυτός που παραλαμβάνει, διαβάζει και προωθεί ως αξιόλογο ή ακόμα και "θεϊκό" (ήμαρτον Παναγία μου!) ένα τέτοιο mail ανήκει σ'αυτή ακριβώς τη γενιά κατανάλωσης ιδεών Μακντόναλντς. Είναι η γενιά για την οποία η δυνατότητα κατοχής ενός επώνυμου καταναλωτικού είδους αποτελεί την ολοκλήρωση της ανθρώπινης υπόστασης και της δημοκρατίας. Η γενιά για την οποία το ενδεχόμενο απώλειας της δυνατότητας κατοχής ή κατανάλωσης επωνύμων ειδών είναι ότι πιο επάρατο. Και πάντως σαφώς πιο δυσάρεστο από τυχόν μειώσεις μισθών, καταστροφές εργατικών δικαιωμάτων και άλλα μπαναλικά που "συμβαίνουν προσωρινά" έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η μελλοντική πρόσβαση στο καταναλωτικό όνειρο. Η δύναμη του διαδικτύου είναι αδιαμφισβήτητη και δεν είναι τυχαίο το ότι ένας υστερικός νεοφιλελεύθερος σαν το Τζήμερο παρ' ολίγο να μπει στη βουλή στηριζόμενος κυρίως στους ιντερνετικούς του φίλους.
Για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα, το 85-90% των εκλογέων που ψήφισε υπέρ της παραμονής της χώρας στην ευρωπαϊκή ένωση τι φοβάται περισσότερο; Μήπως πεινάσει; Αυτό, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, θα συμβεί έτσι κι αλλιώς, προκειμένου να εξασφαλιστεί η παραμονή στις ευρωενωσιακές δομές. Ή μήπως ο φόβος του είναι το ασφαλέστερο μέσο για να μένει ευχαριστημένος με τα όλο και λιγότερα που έχει, αρκεί να μην αναγκαστεί να παλέψει για τη χειραφέτησή του;
Αυτοί που τάζουν την παραμονή της χώρας σε μια ΕΕ χωρίς μνημόνια παίρνουν τη δύναμή τους από τον ίδιο αυτό φόβο. Σηκώνοντας το λάβαρο για τον αγώνα του τερπνού συσπειρώνουν γύρω τους τους φοβισμένους. Δεν κάνουν όμως τίποτα για να παλέψουν το φόβο. Τίποτα στην κατεύθυνση της λαϊκής χειραφέτησης. Ο φόβος, σε συνδυασμό με την προοπτική της άκοπης νίκης γεννούν την αντιπάθεια για όσους πιστεύουν πως η νίκη δεν δωρίζεται αλλά κατακτιέται.
Είναι η αντιπάθεια που αντιμετωπίζουν πάντα όσοι επιλέγουν τη σύγκρουση αντί της σύμπλευσης με τις αυταπάτες.

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Μέρες Μαγιού 2012-Μικροψυχία

  • Από  μιά άκρη της Ελλάδας,σε καταφύγιο που γεναιόδωρα παραχωρήθηκε από τους ελάχιστους γεναιόδωρους ανθρώπους που γνώρισα, όπου  "το βαθύχλωρον αντασπαζόμενον το γλαυκόν" κοιτάζοντας τη ζωή  και την "επικαιρότητα" μια λέξη  κυριαρχεί  στο μυαλό μου:ΜΙΚΡΟΨΥΧΙΑ.
  • Με πόσους ελεεινούς τρόπους θα υπερασπιστούν τα σκυλιά των ΜΜΕ τα αφεντικά τους ?
  • Ακόμη και αν κρατάμε "μικρό καλάθι" η πέτρα έπεσε και ο βούρκος ταράχθηκε.
  • Η Αλέκα ζήτησε απο το λαό να διορθώσει την ψήφο του.Πάλι του κεφαλιού του θα κάνει ?
  • Αυτό που τους διαφεύγει στην υστερία τους είναι ό,τι ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Τρεις μέρες μετά

Πέρασαν τρεις μέρες από την Κυριακή των σούπερ νικητών (ΣΥΡΙΖΑ, ΧΑ), των σούπερ ηττημένων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Βεργής-Τζούλια!) και του σχεδόν αναμενόμενου αλλά, εν μέσω δικομματικής κατάρρευσης, αμήχανου αποτελέσματος του ΚΚΕ. Το οποίο από το πρώτο μετεκλογικό δευτερόλεπτο αντιπαραβάλλεται με το αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ, με συνηθέστερη την πρόθεση να τεκμηριωθεί μια κάποια πολιτική δικαίωση του δεύτερου έναντι του πρώτου. Στο πλαίσιο αυτό έχω διαβάσει πολλά ποστ και σχόλια στα οποία ληξιαρχείται πανηγυρικά η πολιτική ήττα του ΚΚΕ. Αν μη τι άλλο, ένας πανηγυρικός τόνος δικαιολογεί κάποιες επιπλέον οκτάβες βαναυσότητας. Προσπαθώ γενικά να σχολιάζω ψύχραιμα κι όχι παρασυρόμενος από αισθήματα αδικίας ή οργής. Περίμενα έτσι να καταλαγιάσουν τα πάθη και ψιλοκοσκίνησα πολλές φορές το παρόν κείμενο.
Αλλά δεν άλλαξε ριζικά σε σχέση με το αρχικό.

Ο προεκλογικός αγώνας του ΚΚΕ δεν είχε εκπλήξεις και καινοτομίες. Προσήλωση στην δεδομένη και ευδιάκριτη πολιτική του θέση, κριτική σε θεσμούς με αποφυγή προσωπικών επιθέσεων (οι οποίες είναι πρωτότοκο τέκνο του λαϊκισμού) και κατά παράδοση σχετική υποτίμηση των επικοινωνιακών μέσων επιρροής. Γινόμαστε κάπου γραφικοί να επαναλαμβάνουμε ότι το ΚΚΕ, πολύ νωρίτερα από οποιοδήποτε άλλο κόμμα ή σχηματισμό, είχε ασχοληθεί με τα δεινά που αργά ή γρήγορα θα έφερνε η ευρωενωσιακή υπηκοότητα της χώρας, είχε καταδείξει τους κινδύνους και είχε προειδοποιήσει την εργατική τάξη για τους κινδύνους που διέτρεχε και διατρέχει. Η έλευση της οριζόντιας καπιταλιστικής κρίσης, καμουφλαρισμένης έστω πίσω από ανισόρροπες στοίβες χρεών και CDS, τράβηξε στην πορεία την προσοχή και άλλων πολιτικών δυνάμεων, κατ' αρχήν στην όχθη της επιφυλακτικότητας. Η επιθετικότητα του νοσούντος καπιταλισμού σταδιακά εκδηλώθηκε μέσω μνημονίων, τα οποία ως ευκόλως ορατά, σε αντίθεση με τη μήτρα που τα γέννησε, στοίχησαν γύρω τους θετικά κι αρνητικά μαγνητικά πεδία. Το ΚΚΕ επέμεινε, μόνο του, να διακυρήττει πως οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει τα μνημόνια πέφτουνε αλλά η μήτρα μένει. Η κοινή γνώμη δεν σταμάτησε να θεωρεί καλομάνα την ΕΕ κι απαραίτητη τη συμμετοχή της Ελλάδας σ' αυτή και στο ευρώ. Έπρεπε μάλιστα -μην ξεχνιόμαστε τόσο γρήγορα- να κυλήσει αίμα από μνημονιακά μαχαίρια για να μεταστραφεί ακόμα και ως προς την αναγκαιότητα αυτών καθαυτών των μνημονίων. Η μεταστροφή αυτή κορυφώθηκε στο αποτέλεσμα των εκλογών. Αλλά καμία μεταστροφή δεν παρατηρήθηκε ως προς το αίσθημα ευρωενωσιακής ασφάλειας που νιώθει η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία. Έχω την πεποίθηση πως το "όχι στα μνημόνια" παρέα με το "ναι στην ΕΕ" είναι σα να λες σε μια ζωντοχήρα πως θα την παντρευτείς, αρκεί ν'αποκληρώσει τα παιδιά της. Όμως ή μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου θεωρεί πως η σχέση μας με την ΕΕ είναι μια σχέση στην οποία μετρά η διαλεκτική ικανότητα και οι συσχετισμοί σοσιαλδημοκρατίας και φιλελευθερισμού στο ευρωκοινοβούλιο και στα τζι-οκτώ. Έτσι αν δεχτούμε πως το ΚΚΕ υπέστη μια πολιτική ήττα, αυτή έχει να κάνει με τη θέση του για έξοδο από την ΕΕ.

Γεγονός είναι πως η εγκυρότητα στις προβλέψεις από μόνη της δεν αρκεί, ούτε αποτελεί εχέγγυο αποφυγής των δεινών. Επί τούτου, η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ η οποία αν και εξακολουθεί να δείχνει ανεφάρμοστη, ακατανόητη, ή ακόμα και ιστορικά ξεπερασμένη, δεν παύει να είναι απλή και μετρήσιμη. Είναι όμως μια πρόταση που ξεφεύγει τελείως από το άμεσο εμπειρικό πλαίσιο του καλούμενου να την αξιολογήσει και εισέρχεται σε χωρικά ύδατα όπου φημολογείται πως τριγυρνούν πεινασμένοι σφυρο(δρεπανο)κέφαλοι καρχαρίες. Είναι εν τέλει μια πρόταση που "ανταγωνίζεται" τις υπόλοιπες από εξαιρετικά μειονεκτική θέση, πόσο μάλλον όταν ο προπαγανδιστικός και χειραγωγικός μηχανισμός της καθεστηκυίας ιδεολογίας στρέφει εναντίον της τα πανίσχυρα όπλα της χλεύης και της διαστροφής, όπλα τα οποία δεν μπορεί να στρέψει επιλεκτικά κατά άλλων προτάσεων εξουσίας, από όποιον κι αν κατατίθενται, αφού αυτές κυμαίνονται γύρω από επιμέρους αναγνώσεις διαχείρισης της αστικής εξουσίας. Όλα αυτά ίσως να μοιάζουν με ψιλά γράμματα, καθόλου όμως δεν είναι. Η πρόταση λαϊκής εξουσίας έχει να αντιμετωπίσει κατά σειρά: την από θέση ισχύος αστική πολεμική, τα στερεότυπα σχετικά με την εφαρμοσιμότητά της, ιδίως σε σχέση με την επικρατώσα άποψη για την εμπειρία του "υπαρκτού σοσιαλισμού", τον ταξικό αναλφαβητισμό της εργατικής τάξης και την αδυναμία του ΚΚΕ να διατυπώσει την πρότασή του αποφεύγοντας τους σκόρπιους υφάλους.

Η απροθυμία του ΚΚΕ να συναινέσει σε ενωτικές πρωτοβουλίες (εσχάτως δε σε κυβερνητικές) έδωσε λαβή, πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, για έντονη κριτική σε βάρος του. Η κριτική αυτή εντάθηκε τον τελευταίο καιρό, μετά την επέλαση των μνημονιακών μέτρων και τις πρώτες οδυνηρές συνέπειές τους στην εργατική τάξη. Απολύτως φυσικά, οι θιγόμενοι από την αιμοδιψία του καπιταλισμού στρέφονται και προς το ΚΚΕ, λόγω ταξικού χαρακτήρα και θέσης απέναντι στον καπιταλισμό, ζητώντας του να συνεργαστεί στη βάση της ισχύος εν τη ενώσει. Κι εξίσου φυσικά η απροθυμία του ΚΚΕ εκλαμβάνεται ως άρνηση της λαϊκής βούλησης. Γεγονός είναι πως στη συλλογιστική της κριτικής αυτής ξεπερνιέται με ευκολία η διαφορετικότητα των προτάσεων εξουσίας των προτεινόμενων για ένωση. Με τέτοιο τρόπο μάλιστα ώστε να θεωρείται αυτοδικαίως προεπιλέξιμη η υβριδική πρόταση εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και ως δεδομένη η υποχρέωση του ΚΚΕ να υποχωρήσει επί ποινή, ενίοτε, καταδίκης για προδοσία και σπρώξιμο της "δεξιάς". Ως αίτιο της υποχρέωσης υποχώρησης από πλευράς του ΚΚΕ τίθεται η κατάσταση "κατοχής της χώρας" (για την οποία βεβαίως είχε εγκαίρως προειδοποιήσει ο Φούφουτος και όχι το ΚΚΕ). Είναι βέβαια ξεκάθαρο πως η "ενότητα της αριστεράς" δεν είναι εφεύρεση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ένας διακαής πόθος για μεγάλο κομμάτι της βάσης της αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ πιάνοντας το σφυγμό αυτό κατόρθωσε να κάνει την τεράστια εκλογική του υπέρβαση βαδίζοντας με διορατικότητα και ευκινισία ακριβώς πάνω στις γραμμές της "αντιμνημονιακής ενότητας της αριστεράς". Έστω κι αν ευαγγελίζεται μια ενότητα ανόμοιων. Έστω κι αν η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε μεγάλο βαθμό μια ιστορία πολλαπλών διασπάσεων κομμάτων, κομματιδίων και ανθυποκομματιδίων, ενίοτε για ψύλλου πήδημα. Η νίκη του όμως παρουσιάζεται σαν δικαίωση της κριτικής προς το ΚΚΕ. Το αν ακολουθείται από ρεαλιστική (sic) πρόταση διεξόδου από την κρίση με ανακούφιση των σακατεμένων τμημάτων της κοινωνίας είναι για την ώρα κρυμμένο πίσω από τις επινίκιες αναθυμιάσεις.

Το ΚΚΕ έπρεπε λοιπόν να "βάλει νερό στο κρασί του" με τον όποιο κίνδυνο να μεταλλαχτεί;
Για να μην ξεχνιόμαστε, υπάρχουν πολλοί που βλέπουν το ΚΚΕ σαν μια σέχτα ανέραστων γραφειοκρατών, κι εμένα, τον ψηφοφόρο του, σαν ένα γίδι που πρέπει να απολογηθεί για το Ντιρί της μεσόκοπης κόρης της Αλέκας κι όχι να διεκδικεί (τάχα του) την εξουσία στην ταξική ρότα που θεωρεί σωστή. Αλλά κι αν μου αναγνωρίσουν κάποιοι μεγαλόψυχοι ένα δράμι δίκιου -όπως εξάλλου προβλέπει το fair play της μεγάλης διαφοράς σκορ- με καλούν την επόμενη στιγμή να το καταθέσω στο βωμό της νέας Μεγάλης Ιδέας. Αυτή της "κυβερνώσας αριστεράς". Η συλλογιστική της κριτικής αυτή καταδεικνύει τελικά μια χροιά αντιδημοκρατικότητας όσων την αγκαλιάζουν αβασάνιστα. Όσων την αναπαράγουν με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, οι οποίοι μοιάζουν να βάζουν στο στόχαστρο μια απομονωμένη κομματική νομενκλατούρα αλλά υπονοούν μια τυφλή ή άβουλη θρησκόληπτη βάση. Ή, τέλος πάντων, μια βάση "υγιή" που ανέχεται όμως μυστηριωδώς μια "ανθυγιεινή" ηγεσία. Τα εκβιαστικά διλήμματα που ταπείνωσαν ιδεολογικά την εργατική τάξη μετά τη μεταπολίτευση επανέρχονται, κι αυτή τη φορά περιέργως πάλι από "αριστερούς". Κατανοώ πως είναι δύσκολο για κάποιον να ισορροπήσει υπό το καθεστώς μέθης. Η μέθη όμως δεν μπορεί ν'αποτελεί πάγια πολιτική επιλογή.

Για να μη δημιουργούνται παρανοήσεις ίσως θα πρέπει να διατυπώσω γραπτώς την πεποίθηση πως η οξύτητα της κριτικής κατά του ΚΚΕ, με τις όποιες τελικά συνέπειες είχε εντός της κάλπης, δεν είναι προϊόν δράσεως αντικομμουνιστών πρακτόρων! Και ότι σε μεγάλο βαθμό επιτάθηκε από παράγοντες την ευθύνη των οποίων έχει και το ΚΚΕ. Αναφέρομαι πρώτα απ'όλα στην έλλειψη "κομψότητας" του αντιοπορτουιστικού του λόγου, όπως και στην υπερβολική, ενοχλητική ακόμα και για τον πιο φανατικό αντιοπορτουνιστή, αντιοπορτουνιστολογία. Μια μικρή απόδειξη κρύβεται ήδη στην προηγούμενη φράση με τα τρία "αντιοπορτουνιστο-" και το πόσο ενοχλητικά είναι! Το ΚΚΕ αδιαφορώντας για τον επικοινωνιακό αντίχτυπο των επιθέσεών του στα συμπαθή παιδιά (από την εποχή του "ψηφίστε μας καλέ να μπούμε στη βουλή") της αριστεράς, τις κοινώνησε σε υπερθετικό βαθμό. Πέφτοντας μάλιστα πανεύκολα στην παγίδα αυτών που είχαν κάθε συμφέρον να αποκρύψουν το σύνολο της δράσης και της διαλεκτικής του πίσω από ένα τεράστιο κάτοπτρο, αφιερωμένο στην αντιοπορτουνιστική ρητορεία. Για μένα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το ΚΚΕ έβγαλε επικοινωνιακά μόνο του τα μάτια του, προσφέροντας το δίκαιο των θέσεών του έρμαιο στην επικοινωνιακή δεινότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος πολύ καλά έκανε από τη μεριά του και επένδυσε στην αυτοχειρία του ΚΚΕ. Θα μπορούσε ίσως ν'αντιμετωπίσει πολιτικά τον οπορτουνισμό με άλλα μέσα; Ασφαλώς, κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε. Μέσα ακόμα κι από το διάλογο, μέσα από αντιπαραβολή θέσεων, όπου δεν είχε τίποτα απολύτως να φοβηθεί. Χωρίς αφορισμούς και τσιτάτα που μόνο αποτέλεσμα έχουν μια δικαιολογημένη δυσαρέσκεια. Κι αυτή τη δυσαρέσκεια, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, την αντιμετωπίζουμε μεγενθυμένη μετά το εκλογικό αποτέλεσμα. Και ίσως τα πράγματα να χειροτερέψουν.

Η "ζημιά" για το ΚΚΕ έγινε, κι ίσως αλήθεια να ήταν αναπόφευκτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζοντας τα ρέστα του στην "ενότητα" και στη φιλολαϊκή κυβερνητική προοπτική, όχι μόνο υπερτριπλασίασε ποσοστά του αλλά θέτει τις προϋποθέσεις για μια νέα άνοδο. Είτε μέσα από την εκλογική συμπόρευση με τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους και άλλα όμορα κόμματα, είτε με απορρόφηση της εκλογικής τους βάσης, καθώς και της εναπομείνασας στο ΠΑΣΟΚ, σε περίπτωση που αυτά αρνηθούν τη συμπόρευση. Όσο κι αν το ΚΚΕ βρίσκεται στην άλλη όχθη είναι βέβαιο πως, λίγο ή πολύ, θα πληγεί κι αυτό. Το αν βαδίζουμε προς ένα νέο δικομματισμό είναι μάλλον νωρίς να το κρίνουμε. Διότι, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '70, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν νομίζω πως απολαμβάνει της προτίμησης των καπιταλιστών. Πιθανότατα θα χτυπηθεί. Όχι με τον τρόπο όμως που φαντάζονται οι οπαδοί του, την ευθεία αντιπαράθεση με τους εκπροσώπους του αστικού κατεστημένου ή με καταφανώς ύπουλες και άδικες επιθέσεις, καθώς αυτές έχουν συνήθως τα αντίθετα αποτελέσματα. Αλλά με λοιδωρία, με ξεγύμνωμα των αδυναμιών του, με τη μεταπήδηση τυχόν Λάκηδων στο στρατόπεδο του κριτικού ρεαλισμού. Πράγμα που δεν είναι να το υποτιμά κανείς.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τους κεντρικούς σχεδιασμούς των καπιταλιστών για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και τη δυνατότητα επιβίωσης των αδυνάτων. Ελάχιστα, αν όχι τίποτα, μπορούν να αλλάξουν ακόμα και με πραγματικά φιλολαϊκές κυβερνήσεις. Διότι όσο αναγνωρίζεται η εξουσία του Μεγάλου Εκβιαστή, τόσο αυτός θα μπορεί να συντρίβει τις αφελείς ελπίδες για καλύτερες διαπραγματεύσεις και τις προσμονές για κάνουλες χωρίς μνημόνια. Το αν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να ανακοπεί η λαίλαπα, έστω και με προστατευτικά ημίμετρα, ίσως να το δούμε στο εγγύς μέλλον αν ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει τους σκοπούς του. Αυταπάτες δε δικαιούμαστε να έχουμε, ελλείψει όμως της δυνατότητας να προκύψει άμεσα η ταξική χειραφέτηση της εργατικής τάξης ας περιοριστούμε στην κριτική και την επιφυλακτικότητα κι ας μη χτυπάμε με δυσανάλογη σκληρότητα την -βάσιμη ή μη- ελπίδα πολλών απελπισμένων. Αν είναι φρούδα η ελπίδα -που μάλλον είναι- εμείς θα είμαστε εδώ και αύριο.

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

" Έναν μύθο θα σας πώ...." ή "Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι..."

Μας λέει ο Ηρόδοτος
Οι Πέρσες του Δαρείου σάρωναν την Ελλάδα και πολλές πόλεις έδιναν γη κα ύδωρ.Οι Αθηναίοι έστειλαν μηνύματα στη Σπάρτη για ενωμένη αντίσταση στη λαίλαπα.Δεν τους έθεταν όρους,ούτε τους ζητούσαν να αλλάξουν το πολίτευμα τους.Οι Σπαρτιάτες απάντησαν ότι δεν μπορούν διότι γιορτάζουν τα Κάρνεια και το φεγγάρι είναι στην ένατη μέρα και αυτοί για να εκστρατεύσουν πρέπει να έρθει πανσέληνος.Έτσι οι Αθηναίοι αποφάσισαν ότι μόνοι τους έπρεπε να κάνουν ότι μπορούν.Μόνο οι μικροί και γενναίοι Πλαταιείς έστειλαν βοήθεια.Και έγινε η μάχη του Μαραθώνα με τη νίκη που καθόρισε τη παγκόσμια ιστορία.
Αυτά το 490 π.χ.

Υ.Γ.  Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται,έχει όμως παράλληλα γιατί οι άνθρωποι δεν άλλαξαν.

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Πρώτη γεύση

Μια αμφιθυμία δεν κρύβω πως την έχω.
Είναι ωραίο να βλέπεις τα μούτρα των πασόκων και των νεοδημοκρατών μετά τα σεισμικά γι'αυτούς αποτελέσματα. Είναι θετικό, τουλάχιστον ως προς τη σημειολογία, πως ένα αριστερό κόμμα διεμβολίζει τη μεταπολιτευτική κυριαρχία των πρασινομπλέ χατζηαβάτηδων του καπιταλισμού. Ιδίως στην Αττική που τους παίρνει παραμάζωμα. Αλλά το καλύτερο απ' όλα είναι πως το μεγάλο και (μόνο) ουσιώδες διακύβευμα των εκλογών, το αν και κατά πόσο θα μπορούσε να υπάρξει ισχυρή κυβέρνηση η οποία θα είχε την όποια "δεδηλωμένη" για να λιανίσει τα παΐδια του λαού, πάει για την ώρα περίπατο.
Από την άλλη είναι ξεκάθαρο πως ο λαός επιμένει ευρωενωσιακά. Αυτή τη στιγμή τα κόμματα που βλέπουν το μέλλον της χώρας εντός της ΕΕ λαμβάνουν πάνω από 75%. Κι αυτό είναι το κυριότερο εκλογικό συμπέρασμα. Όσο κι αν κατακερματιστεί το εκλογικό σκηνικό, όσο κι αν συντριβεί ο δικομματισμός, ο λαός εξακολουθεί να παραμένει φοβισμένος στην προοπτική της απαγκίστρωσης της χώρας από την ευρωενωσιακή ουρά. Αν είναι σε κάτι διχασμένος είναι στο θέμα του μνημονίου. Εξακολουθώ να βρίσκω γελοίο το να πιστεύει κανείς πως η ανατροπή των μνημονίων και της γενικότερης πολιτικής που εκπηγάζει από την ευρωενωσιακή πολιτική είναι δυνατόν να συμβούν χωρίς να διαταραχτεί η παρουσία της χώρας στην ΕΕ, αλλά τα μισά σε δύναμη κόμματα από αυτά που απαρτίζουν το παραπάνω 75% φαίνεται πως το πιστεύουν. Αλλά όταν βλέπω το εκλογικό αποτέλεσμα κομμάτων σαν του Καμμένου, βεβαιώνομαι πως η γελοιότητα χτίζει κυβερνήσεις και πως τα μνημόνια σκιάζουν πανεύκολα τη θέα του από πίσω τοπίου αλλά και της γύμνιας των "αντιμνημονιακών" επιλογών (το 66% των ψηφοφόρων λέει πως τα μνημόνια ήταν ο κύριος παράγοντας που επηρέασε την ψήφο του).

Δεν είναι της ώρας να ασχοληθεί κανείς με τις μετακινήσεις ψηφοφόρων που οδήγησαν στα αποτελέσματα, ούτε να κριτικάρει τις μεθόδους που χάρισαν τους θριάμβους των θριαμβευτών. Πόσο μάλλον τη στιγμή που οι δικές μου τουλάχιστον προβλέψεις αποδείχτηκαν επιεικώς ..τράτζικ. Αν κάτι μπορεί σήμερα να αλλάξει σ'αυτόν τον τόπο μέσα από τα νέα εκλογικά δεδομένα θα συμβεί μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μεγάλος νικητής, αποφασίσει να αποτελέσει μια πραγματική ριζοσπαστική δύναμη, αποτάσσοντας τον ευρωενωσιακό του ρεαλισμό και σταματώντας να πατά σε δυο βάρκες. Έχω μεγάλες αμφιβολίες αν οι ψηφοφόροι που του χάρισαν το θρίαμβο -στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον- θα επιθυμούσαν έναν τέτοιο ριζοσπαστισμό. Έτσι κι αλλιώς ελάχιστα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέσα από κοινοβουλευτικούς δρόμους.
Το μόνο βέβαιο είναι πως οι ταξικοί αγώνες θα συνεχιστούν και αύριο.

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Τεσσεράμιση ώρες πριν την κάλπη

Καζιμίρ Μαλέβιτς, "Κόκκινο τετράγωνο σε μαύρο φόντο" (1922)


Πολύ πριν εκραγεί για τα καλά η οικονομική κρίση, που ως αιτία και πρόφαση αντάμα κατατρώει το κορμί της εργατικής τάξης, πολύ πριν τα γιουσουφάκια του καπιταλισμού την αποκαλέσουν χαϊδευτικά "κρίση χρέους", οι κομμουνιστές ήταν αυτοί που προειδοποιούσαν, που έδειχναν τη σκοτεινιά του μέλλοντος και κλωτσούσαν τις καλοστημένες σε στέρεους εκβιασμούς αυταπάτες.

Οι ίδιοι συνεχίζουν και σήμερα να φωνάζουν, εν μέσω καταιγίδας. Να κάνουν σαφές πως η κρίση δεν θα τελειώσει αν δεν στραγγίξει το αίμα της εργατικής τάξης. Και να κάνουν ξεκάθαρο πως η μόνη λύση βρίσκεται στην ανατροπή και το ξαναχτίσιμο, όχι στο φτιασίδωμα του ετοιμόρροπου σαραγιού.

Χρόνια και χρόνια οι κομμουνιστές φωνάζουν και προειδοποιούν. Κι άλλα τόσα χρόνια η μεγάλη μερίδα της εργατικής τάξης αποστρέφει βλέμμα κι ακοή, κι αν τύχει να τα ξαναστρέψει σ'αυτούς οδηγείται σε εκ του πονηρού απομαγνητοφωνήσεις και κίβδηλα πορτρέτα τους. Κι απαιτεί απ' αυτούς να μοιάσουν στα εκτρώματά τους. Όμως ο κομμουνιστής, ακόμα κι όταν φτάνουν να τον χλευάζουν διότι δεν αρνείται τον εαυτό του, δεν μπορεί απλά να ρίξει πέντε φάσκελα στους παραχαράκτες κι άλλα τόσα στην εργατική τάξη. Γιατί η τελευταία είναι καταδικασμένη να διεκδικήσει κάποτε τη χειραφέτησή της. Καμιά σκλαβιά δεν κρατά για πάντα, κανένας δούλος δεν θα λατρεύει στον αιώνα τον άπαντα τον δυνάστη του. Κάποτε θα συστρέψει μαζί τους φόβους και τις αλυσσίδες του, θα τα σπάσει και σηκωθεί.

Σε πέντε ώρες ανοίγουν οι κάλπες κι αυτό το τελευταίο "προεκλογικό" κείμενο το γράφω νυχτιάτικα μόνο και μόνο για να ξορκίσω το φάντασμα της Δευτέρας. Όχι γιατί θα άλλαζε κάτι, έτσι κι αλλιώς, με τις εκλογές. Αλλά γιατί αυτές είναι μια ευκαιρία να ξεφύγει κάτι από την θλιβερά προκαθορισμένη ροή του νεώτερου πολιτικού βίου. Μια ροή-μια απλή εναλλαγή: Αυταπάτη-Διάψευση. Στην οποία βαδίζουμε πάλι γοργά, ξεγελασμένοι από νέες αυταπάτες.

Σε ξορκίζω λοιπόν φάντασμα της ανυπόφορης ροής. Κι είθε μέσα από τις κάλπες να φυτρώσουν τσουκνίδες. Τσουκνίδες και γαϊδουράγκαθα, αγκάθια του Μαγιού.
Με ζωηρά, λαμπρά, κόκκινα λουλούδια.

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Μέρες Μαγιού 2012


  • Ο υπέροχος και σκληρός μήνας Μάης περνάει αδιάφορος για την πολιτική
  • "Αν οι εκλογές  άλλαζαν τη κατάσταση θα ήταν παράνομες" παλιό, από τα φοιτητικά χρόνια
  • "Διαίρει και βασίλευε"Παγκόσμιο και αλάθητο όπως αποδεικνύει η Ιστορία
  • Στη πολιτική μη ψάξεις για αλήθεια και ηθική..Χαμένος χρόνος και κόπος
  • "Κύριε έχετε ακριβώς τις απόψεις της πρωινής σας εφημερίδας,δεν έχει νόημα οποιοσδήποτε διάλογος" Albert Camus Σημειωματάρια 1938 ?
  • Τα κομματόσκυλα θα ήταν γελοία αν δεν ήταν επικίνδυνα
  • Είναι και αυτοί που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ διότι η γνώση διαταράσσει τις ισορροπίες τους δηλ.τη βόλεψη τους
"...Νύν η κραυγή του Μάη
και Αιέν ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας"
(Άξιον εστί)


Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Μέγας εκλογικός καζαμίας!

Επειδή η κρίση αγριεύει και η λαϊκή εξουσία δε φαίνεται στον κοντινό ορίζοντα, ήρθε νομίζω η ώρα να κάνω κι εγώ τα κουμάντα μου. Αφού λοιπόν αυτοσυγκεντρώθηκα για να τη μαγνητίσω, συμβουλεύτηκα τη μαγική μου απολιθωμένη σφαίρα, έκανα ένα μίνι γκάλοπ σε συναδέλφους και γνωστούς εφαρμόζοντας ακριβέστατες επιστημονικές σταθμίσεις και καταγράφω τις προβλέψεις μου για τα εκλογικά αποτελέσματα. Αν -κούφια η ώρα!- τα πετύχω ίσως να ανοίξουν διάπλατα οι πόρτες για μια νέα καριέρα. Πητ Παπαδάκε, σού'ρχομαι.

Το ΠΑΣΟΚ είχε λάβει 43,79% το 2000, 40,55% το 2004, 38,10% το 2007 και 43,92% το 2009. Αν δούμε τα πρόσφατα γκάλοπ, αυτά του δίνουν κατά μέσο όρο περί το 16%. Ακριβώς επειδή τα γκάλοπ εκτός από το να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, αποτυπώνουν ταυτόχρονα την επιρροή τους αυτή, φαντάζομαι πως η ανάγνωσή τους έχει την αξία της. Θεωρώ πάντως πως τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ θα κυμανθούν σαφώς ψηλότερα από ότι πιστεύουμε κι ελπίζουμε όλοι. Κάτι η ντροπή -των πασόκων κυρίως- να ομολογήσουν έστω και δημοσκοπικώς την προτίμησή τους, κάτι ο φόβος της τάχα μου ακυβερνησίας, κάτι οι εκβιασμοί μαζί με την ευπιστία του λαού, το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να πέσει κάτω από το 20%. Κάπου εκεί γύρω το βλέπω. Στο 20-21%. Ναι, ζουν ανάμεσά μας ακόμα πασόκια...

Η ΝΔ είχε λάβει 42,74% το 2000, 45,36% το 2004, 41,84% το 2007 και 33,47% το 2009. Ο μέσος όρος των πρόσφατων γκάλοπ της δίνει περί το 23%. Όπως όμως και οι πασόκοι, έτσι κι οι νεοδημοκράτες ντρέπονται, εκβιάζονται και φοβούνται στον ίδιο βαθμό. Με τη διαφορά πως έχουν την αίσθηση της σειράς. Της σειράς τους να κυβερνήσουν ντε! Έχουν, εξάλλου, σε κάποιο βαθμό πειστεί για την πασοκική μερίδα λέοντος των ευθυνών αφού μέχρι την εποχή γεματούλη Καραμανλή η χώρα ευημερούσε. Γεγονός είναι πως ο νυν αρχηγός τους κάνει αγώνα για να αποδείξει πως είναι ένας από τους πιο σαχλούς πολιτικούς που πέρασαν από τον τόπο αλλά και πως κάποιος που γκρεμίζει ύπουλα ένα κόμμα μπορεί κάλλιστα να αναδειχτεί αργότερα αρχηγός του. Οι συγκεντρώσεις τους αποτελούν μνημεία πιθικισμού βλαμμένων νεαρών με γαλανόλευκες, που πασχίζουν να δείξουν πολλοί.
Παρ' όλα αυτά η ΝΔ ίσως να αγγίξει το 30% (αν δεν το ξεπεράσει κιόλας). Γράφ' της δηλαδή από τώρα ένα 28-30%. Πολύ σου φαίνεται, ε; Μα τό 'λεγε κι ο Ελύτης πως η Ελλάδα θα τα καταφέρει κι ο Σαμαράς θα γίνει επιτέλους πρωθυπουργός.

Ο βασικός κορμός του δικομματισμού ξεπερνούσε συνήθως το 85% κι ακόμα και το 2009 δεν έπεσε κάτω από το 77%. Το 1/3 τουλάχιστον από αυτή τη μάζα, το 1/4 του συνόλου των εκλογέων θα στραφεί στην αναζήτηση νέας στέγης.


Το ΚΚΕ είχε λάβει 5,52% το 2000, 5,90% το 2004, 8,15% το 2007 και 7,54% το 2009. Ο μέσος όρος των πρόσφατων γκάλοπ δίνει στο ΚΚΕ περί το 10%. Υπάρχουν ωστόσο πολλοί λόγοι ώστε η άνοδός του να είναι μάλλον συγκρατημένη παρά εντυπωσιακή. Αν εξαιρέσουμε ένα 5% που αποτελεί τον πιστό ιδεολογικό πυρήνα των ψηφοφόρων του κόμματος, οι υπόλοιποι ψηφοφόροι το ρίχνουν στο κόμμα για λόγους οικογενειακούς/συναισθηματικούς, ως διαμαρτυρία ή ως επιβράβευση της ιδεολογικής και αγωνιστικής σταθερότητας και δράσης του. Πολλοί από αυτούς ωστόσο, καθώς και το υπόλοιπο κομμάτι του εκλογικού σώματος που αποτελεί το ευήκοο ακροατήριο του ΚΚΕ, επηρεάζονται σε μικρό βαθμό από τις ιδεολογικές "κόκκινες γραμμές" του κόμματος και τις όποιες -δίκαιες ή άδικες- θέσεις του, και πάντως σε αρκετά μεγαλύτερο από την εικόνα που τρίτοι φιλοτεχνούν για το κόμμα. Βασική έκφραση του φαινομένου αυτού, πέρα από την επιρροή της γνωστής φιλολογίας περί απολιθωμένων ιδεών και ξύλινων μυαλών, αποτελεί η πάγια τακτική ετεροπροσδιορισμού του ΚΚΕ σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο το ΚΚΕ ασχολείται -κατά τη γνώμη μου- υπερβολικά με τον "οπορτουνισμό" αλλά και πάλι, πολύ λιγότερο απ' ότι παρουσιάζεται μηντιακώς. Δεν υπάρχει αναφορά στα ΜΜΕ για το ΚΚΕ που δεν θα ξεκινήσει ή και περιοριστεί στο κλισέ "Επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ εξαπέλυσε το ΚΚΕ" ακόμα κι αν η σχετική επίθεση αφορά σε κλάσμα επί της ομιλίας/ανακοίνωσης. Το ΚΚΕ έχει την "κακή συνήθεια" να λέει τη γνώμη του απερίφραστα και άφοβα κι αυτό δεν γίνεται πάντα σεβαστό. Τελικά, καθώς η "δεξαμενή" των δυνητικών ψηφοφόρων του ΚΚΕ δεν ξεπερνά το 15-20% (πέρα πάντα από το "σκληροπυρηνικό" 5%) και τροφοδοτεί και άλλους σχηματισμούς της αριστεράς, θεωρώ πως αυτή θα στηρίξει μάλλον μειοψηφικά το ΚΚΕ και το ποσοστό του δεν θα ξεπεράσει το 10%. Το εκτιμώ για λίγο πιο πάνω από το 9%.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε λάβει το 3,20% το 2000, το 3,26% το 2004, το 5,04% το 2007 και το 4,60% το 2009. Ο μέσος όρος των πρόσφατων γκάλοπ δίνει στο ΣΥΡΙΖΑ περί το 11%. Το ρεύμα πάντως που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην προσωπική στάση του αρχηγού του, είναι αδιαμφισβήτητο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι νέος και μοντέρνος όπως ο αρχηγός του, παίζει τρελά την "ενότητα της αριστεράς" που προβάλλεται σαν χειροπιαστή λύση κατά της μνημονιακής επέλασης και ασκεί διά του προέδρου του καταγγελτικό λόγο επί προσωπικού, τακτική που συμβαδίζει με τη λογική της προσωπικής ευθύνης (σε αντιδιαστολή με την ευθύνη του κοινωνικοοικονομικού συστήματος). Έχει δε τινάξει τη μπάνκα στον αέρα με την επίκληση της όποιας προοπτικής "αριστερής εξουσίας". Μεγάλη πρόοδος από την εποχή του επικαλούμενου τα φιλάνθρωπα αισθήματα των ψηφοφόρων Ν.Κωνσταντόπουλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βέβαια αδιαμφισβήτητη παρουσία στα κινήματα, και μάλιστα με ευρύτερο "αριστερό" χαρακτήρα χωρίς κομμουνιστικούς "ξυλογλωττισμούς". Είναι έτσι σαφώς πολυσυλλεκτικότερος του ΚΚΕ. Χαρακτηριστικό είναι πως έχω ακούσει από (κατά δήλωση) απολιτίκ συναδέλφους ότι ταλαντεύονται ανάμεσα σε Δράση (ή Καμμένο) και ΣΥΡΙΖΑ! Κύριος αστάθμητος παράγοντας του εκλογικού του αποτελέσματος είναι η σύγχυση που προκαλεί η ασταθής στάση των ΜΜΕ. Γιατί αν και σήμερα επίσημοι προπαγανδιστές του είναι ο Λάκης και οι εικαστικοί του πορτρέτου ενός ΚΚΕ που δεν ασχολείται με τίποτα άλλο αλλά με το πως θα πολεμήσει το ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την εποχή των ταυτίσεων του ΣΥΡΙΖΑ με κουκουλοφόρους, τρομοκράτες και ότι στραβό της μοίρας εξυπηρετούσε τότε μια τέτοια ταύτιση. Εκτιμώ τελικά πως θα ξεπεράσει άνετα το 10% και θα κυμανθεί στο 12-13%.

Το ΛΑΟΣ έλαβε το 2,19% το 2004, το 3,80% το 2007 και το 5,63% το 2009. Το ΛΑΟΣ ήταν έτσι κι αλλιώς ένα κόμμα των καναλιών, νόθο τέκνο του δικομματισμού, από αυτά των οποίων η χρησιμότητα σπανίως ξεπερνά τις δυο βουλευτικές εκλογές. Κάλυψε τις ανάγκες του χώρου της λαϊκής δεξιάς για το χρονικό διάστημα που η ΝΔ το έπαιξε "σεμνό και ταπεινό κέντρο". Έκανε τη μαλακία να συγκυβερνήσει και να μη δέσει με κλειστό συμβόλαιο τα ακροδεξιά πουλέν του. Λογικά θα μπει στη βουλή αλλά όχι ιδιαίτερα άνετα, κοντά στο 3-4%.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ανήκουν στην ίδια ακριβώς κατηγορία. Και ως προς τη χρησιμότητά τους και ως προς το χώρο που καλύπτουν. Θα μπορούσαν να είναι το ΛΑΟΣ στη θέση του ΛΑΟΣ αν ιδρυόταν μερικά χρόνια πριν. Επειδή όμως η ΝΔ δείχνει να εγκαταλείπει το κέντρο και να εναγκαλίζεται τη λαϊκή δεξιά, το κόμμα του Καμμένου ισορροπεί στο ίδιο σκαλί μαζί της και με το ΛΑΟΣ. Για την ωρα μοιάζει να γκρεμοτσακίζεται το τελευταίο και οι Α.Ε. να πετούν προς τη δόξα, πουλώντας φύκια και αντιμνημονιακό κοπανιστό αέρα. Γεγονός είναι πως από ευτέλεια και λαϊκισμό ξεχειλίζουν. Ο πρόεδρός τους αναβαπτίστηκε από πρώην ακροδεξιός σε αντιμνημονιακός ανεξάρτητος κι επικαλείται (ελευθερία έχουμε να λέει κανείς ότι θέλει) το χρίσμα των "αναποφάσιστων" (τσουβαληστί) και των πάλαι ποτέ κινημάτων των "αγανακτισμένων". Αν οι εκλογές γίνονταν σ'ένα χρόνο δεν θα έμπαιναν στη βουλή αλλά τώρα ένα 6-7% μάλλον θα το πάρουν. Αν πάρουν παραπάνω θα πει πως τούτος ο λαός χρειάζεται πέντ-έξι δόσεις ακόμα από Παπανδρεοκαραμανλήδες για να στρώσει..

Η ΔΗ.ΜΑΡ. κάλυψε μεγάλο μέρος της αποστολής της γεμίζοντας το μεσοδιάστημα της μεταβίβασης της πασοκικής ηγεσίας. Η αλήθεια είναι πως στριμώχνεται κάπου ανάμεσα στην κεντροδεξιά του ΠΑΣΟΚ και την κεντροαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ με κύριο όπλο και επιχείρημα τη συμπαθητική φυσιογνωμία του αρχηγού-ιδρυτή της. Επειδή όμως οι μόνοι αρχηγοί-ιδρυτές που αυγάτιζαν καρβέλια και ψάρια εκ του μηδενός ήταν ο Χριστός κι ο Ανδρέας, δύσκολα θα μετατραπεί η ΔΗΜΑΡ από μόνη της σε κόμμα εξουσίας. Θα εκτελέσει βέβαια την ενδεχόμενη αποστολή σχηματισμού συγκυβέρνησης, εφόσον χρειαστεί η συνδομή της, οπότε ένα 5-6% θα το έχει λάβει.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φοβάμαι πως δεν θα καταφέρει να μπει στη βουλή, επηρεαζόμενη ίσως και από τη λογική της μη στήριξης κομμάτων που δεν θα ξεπεράσουν το 3% για να μην ενισχυθούν οι δυο "μεγάλοι". Έτσι δύσκολα θα ξεπεράσει το 1,5%.

Όσον αφορά στο κόμμα της Ντόρας, με τέτοιο σπρώξιμο που τρώει από τα ΜΜΕ θα είναι σκάνδαλο και προϊόν εκτεταμένης νοθείας το να μη μπει στη βουλή. Θα το τσιμπήσει νομίζω το 3-4%.

Οι λοιποί ανταγωνιστές της Ντόρας στο χώρο του υστερικού νεοφιλελευθερισμού, από τον επιφανειακά κατατονικό Μάνο ως κάτι νέα φυντάνια που ως γνωστόν και μπλαμπλαμπλά προέρχονται από την αγορά και είναι νέοι, ωραίοι και άφθαρτοι και θα γαμήσουν το πελατειακό κράτος, θα τσιμπήσουν αθροιστικά κανά 2-3% αλλά στη βουλή δεν θα μπουν. Αν υπήρξε μια βαθύτερη συζήτηση για την ανάγκη "ενότητας του νεοφιλελευθερισμού" ίσως να τα κατάφερναν. Το ίδιο πιστεύω και για τους χρυσαυγίτες, για τους οποίους θα εκπλαγώ αν περάσουν το 2%. Αλλά πάλι, τούτος ο λαός είναι όλο εκπλήξεις. Αν έμπαινε στη βουλή συμπυκνωμένος ο στατικός φασισμός του μέσου νοικοκυραίου θα ξεβρακώνονταν το μεγαλείο του πριαπικού μικροτσουτσουνισμού του έθνους.


Αυτές είναι οι εκτιμήσεις μου. Αν πίστευα πως επηρεάζω έστω και τη μάνα μου θα τη μάθαινα να σερφάρει και θα τα μαγείρευα πιο κοκκινιστά. Εδώ τη γυναίκα μου καλά καλά δε μπορώ να καρατσεκάρω πως θα ρίξει το σωστό ψηφοδέλτιο κι έχω φτάσει στο σημείο να της τάζω πως θα την πάω αύριο στο Βενιζέλο να κάνει χάζι τα εναπομείναντα πασόκια.

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Η χλεύη ως το απόλυτο πολιτικό όπλο

Η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού ήταν μοιραίο πως θα συνέβαινε μετά από δύο συναινετικά αλλά ψηφοφθόρα μνημόνια. Ο βαθμός της ευστάθειας του δικομματισμού παραμένει ως ένα από τα εκλογικά ζητούμενα. Άποψή μου είναι πως οι αντοχές του θα είναι μεγαλύτερες από τις αναμενόμενες.

Από τη μέρα της προκήρυξης των εκλογών -και λίγο νωρίτερα ίσως- διανύουμε τις αλκυονίδες μέρες των αντεργατικών βομβαρδισμών. Οι δρόμοι είναι ανασκαμμένοι, τα κτίρια σωριασμένα σ'ερείπια και βογγητά ακούγονται μέσα απ' τους σωρούς. Ο ουρανός όμως μοιάζει ανέφελος κι οι πολιορκητές είναι άφαντοι. Αν και το γνωρίζουμε πως όπου νά'ναι θ'ακουστούν και πάλι οι στριγγλιές των βλημάτων και των θυμάτων.

Οι εκλογές είναι ένα διάλειμμα που μοιάζει ευκαιρία να οργανώσουμε την άμυνα. Ή εναλλακτικά να σηκώσουμε τη λευκή σημαία της παράδοσης, ελπίζοντας στην ευσπλαχνία των βομβών. Γιατί ίχνος ανθρώπινης φύσης στους πολιορκητές δεν έχει φανεί κι οι μόνοι απεσταλμένοι τους σφυρίζουν ίδιοι με οβίδες. Τη στιγμή όμως που τα τείχη της πόλης μας περισσότερο μοιάζουν να μας φυλακίζουν παρά να μας προστατεύουν και τα κανόνια "μας" αντί να σημαδεύουν προς τα έξω σημαδεύουν κι αυτά εμάς, λίγα καλά μπορούμε να περιμένουμε. Δεν αρκεί καν να πάρουμε τα τείχη μας πίσω. Πρέπει να τα χτίσουμε απ' την αρχή. Κι αυτό δε γίνεται μέσα σ'ένα μικρό εκλογικό διάλειμμα. Δε γίνεται μ'εκλογές. Το χειρότερο απ' όλα είναι που ξεγελιόμαστε τόσο φτηνά πως αρκεί να κάνει δυο μέρες λιακάδα, να πιάσουμε τις πολεμίστρες και να τρομάξουμε τους βομβαρδιστές μας δείχνοντάς τους τα οπίσθιά μας.

Ασφαλώς η συμμετοχή στις εκλογές είναι απαραίτητη. Ασφαλώς πρέπει να ταπεινωθούν τα κόμματα που ρήμαξαν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Η άνοιξη όμως δεν θα έρθει με εκλογές κι αυτό έχει το θάρρος να το πει μόνο ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Γι' αυτό το κόμμα αυτό χτυπιέται τόσο με ψέμματα και παραπληροφόρηση όσο και κυρίως με χλεύη από παντού. Γι' αυτό το οπλοστάσιο του αστικού κατεστημένου έχει συμπεριλάβει βέλη για "γραφικούς", "κολλημένους" και "συντηρημένους σε φορμόλη". Γι' αυτό η υπόλοιπη "αριστερά των αξιώσεων" επιδίδεται σε αλλεπάληλες "επιθέσεις φιλίας" που μόνο στόχο έχουν να ξεχωρίσουν τους cool τύπους από τους "ανέραστους κάγκουρες". Διότι η λοιδωρία είναι σαφώς αποτελεσματικότερη από οποιαδήποτε ευθεία επίθεση που ενδέχεται να προκαλέσει συμπάθεια (ας μην ξεχνάμε την επανεκλογή Ανδρέα Παπανδρέου το 1993). Κι έτσι ακόμα και οι πάλαι ποτέ θιασώτες του ρητού "αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες" συστρατεύτηκαν τώρα κωλοτουμπηδόν με την κατά φαντασίαν "κυβερνώσα αριστερά". Αν και καλύτερα να μη λέω μεγάλες κουβέντες (περί φαντασίας) γιατί δεν αποκλείεται να βγω τελικά προφήτης.