Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Μια (καθυστερημένη) ανάγνωση του ποστ Χαλβατζή

Δεν είμαι κομματικό μέλος κι ίσως καμία σημασία δεν έχουν οι δικές μου σκέψεις επί του κειμένου του Αλέκου Χαλβατζή. Η πληροφόρησή μου εξάλλου, μέχρι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, στηρίχτηκε περισσότερο σε κείμενα άλλων και ελάχιστα στο αρχικό κείμενο. Πηγαίνοντας όμως χτες στο γραφείο διαπίστωσα πως ένα ποστ ενός πρώην κομματικού στελέχους έχει φτάσει στ'αυτιά όλων. Πως όλοι αυτοί που δεν θ'αφιέρωναν μισό λεπτό για να διαβάσουν είκοσι λέξεις του Χ κομματικού στελέχους πληροφορήθηκαν τόσα πολλά για έντεκα χιλιάδες λέξεις ενός πρώην; Να πως μπήκα στον πειρασμό για το ποστ αυτό.

Ξεκινώ με δυο, αλληλοαναιρούμενες μάλλον, αρχικές παραδοχές. Την παραδοχή πως ο Αλέκος Χαλβατζής εκφράζει την ειλικρινή του αγωνία και την απογοήτευσή του για την απόκλιση της κομματικής λειτουργίας από αυτή που ο ίδιος θεωρεί πως αρμόζει σε συνεπές κομμουνιστικό κόμμα. Η δεύτερη είναι μια παραδοχή-προσωπική ομολογία, πως είμαι κατά κανόνα επιφυλακτικός απέναντι σε όσους επιλέγουν να διατυπώσουν τις διαφωνίες τους με αυτόν τον τρόπο και σε περίεργες χρονικές στιγμές. Ήταν κι η ανακοίνωση του Μήτσου Κωστόπουλου που είχε σκάσει μια βδομάδα πριν από τις εκλογές του 2000. Δεν κρύβω πως η ελπίδα μου -αν όχι κι η πρόθεσή μου- είναι να μην δικαιώσω -τουλάχιστον όχι καθολικά- τον Α.Χ. Άρα η ανάγνωση του ποστ του είναι εκ των προτέρων μεροληπτική. Αν έχει λοιπόν κάποια αξία (παπαριές καμαρωτές) είναι πως θα απεικονίσει τον αντίχτυπο του ποστ του Α.Χ. σε κάποιον προκατελλειμένο, που δεν θέλει να τον δικαιώσει αλλά θα προσπαθήσει να κρίνει όσο το δυνατόν αντικειμενικά. Ίσως όμως τελικά να μπορεί να δικαιωθεί τόσο ο "κατήγορος" όσο και ο αυτόκλητος συνήγορος υπεράσπισης.
Θα πειραματιστώ κάνοντας μια ανάγνωση του ποστ, αναλυτική, όχι όμως διϋλιστική, γράφοντας απορίες και παρατηρήσεις που ίσως τελικά με οδηγήσουν εγγύτερα σε κάποια από τις δύο παραδοχές, ή και τις δύο.

"Για την κυριολεκτικά τρομακτική προοπτική του", μπολντ και αντερλάϊντ. Κάπως βαρύγδουρπη έκφραση, περισσότερο συναισθηματική παρά πολιτική.
"Ζήτησα εξηγήσεις, όσες μου δόθηκαν ήταν τραγελαφικές". Εδώ βέβαια πληροφορούμαστε την άποψη του κατήγορου χωρίς να γνωρίζουμε αυτές καθ' αυτές τις εξηγήσεις.
"Θεώρησα επίσης ανούσιο, ακόμα και αποπροσανατολιστικό, και γι’ αυτό το απέφυγα, να καταφύγω σε μια –ίσως πιο ανώδυνη– επιμέρους, περιφερειακή και επιφανειακή κριτική πλευρών της δράσης του ΚΚΕ ή σε γενικό σχολιασμό της τρέχουσας επικαιρότητας με υπαινιγμούς και μισόλογα, χωρίς όμως να θίξω άμεσα και ξεκάθαρα την ουσία, το βασικό πρόβλημα που γεννά και τα υπόλοιπα, το κομματικό πρόβλημα, την σοβαρή εκτροπή του ΚΚΕ". Χωρίς όμως να μας εξηγεί τις χρονικές συνθήκες που οδήγησαν τελικά στη δημοσίευση, περνά στα περαιτέρω.
"Υπάρχει απομάκρυνση από την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και τις παραδόσεις του ΚΚΕ και του διεθνούς κομουνιστικού κινήματος". Αυτός, αν έχω καταλάβει καλά, είναι ο κορμός του κατηγορώ κατά του ΚΚΕ. Υποθέτω πως τεκμηριώνεται με κάποιο τρόπο παρακάτω.
"Τα τελευταία χρόνια με δόλια μέσα, με αυτό που –εξ’ ιδίων κρίνοντας– αφειδώς προσάπτουν σε όποιον τους αντιστέκεται, δηλαδή με τον πιο βρώμικο φραξιονισμό άνθρωποι που ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά ήταν (ή εξελίχθηκαν σε) λαθρεπιβάτες στο ΚΚΕ έχουν μετατραπεί σε τιμονιέρηδες και κουμανταδόρους". Κάπως χοντρές κουβέντες. Η υπογράμμιση δική μου. Αν καταλαβαίνω καλά την κατηγορία, οι "λαθρεπιβάτες" έγιναν τιμονιέρηδες λειτουργώντας με εσωκομματικές φράξιες. Κάποια φράξια για να πάρει όμως το τιμόνι πρέπει να έχει και την ανάλογη στήριξη. Άρα μάλλον υπονοεί πως το "κακό" ξεκινά από την ηγεσία.
"..την ουσία της εκτροπής μπορεί πλέον να την δει κανείς ξεκάθαρα συμμετέχοντας στο ΚΚΕ ως απλό μέλος του, δρώντας στο πλάι του ως οπαδός ή ακόμα και από τη δημόσια εικόνα του Κόμματος τα ντοκουμέντα του, τη δράση, τις παρεμβάσεις και αναλύσεις του". Εγώ πάντως, δρώντας στο πλάι του ως οπαδός, δεν τη βλέπω ακόμα. Προβλήματα πάντα υπάρχουν. Ο καθένας από μας θέλει ένα κόμμα για πάρτη του, να τον ακολουθεί αυτό, να εκφράζει κάθε του σκέψη και βούληση. Η ουσία τελικά του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δε βρίσκεται μόνο στις εσωκομματικές διαδικασίες αλλά και στο ξεπέρασμα -μέχρι ενός σημείου που ο καθένας μας μπορεί να ορίσει για τον εαυτό του- των επί μέρους ενστάσεων, υπέρ του κοινού στόχου.
"Τα τελευταία χρόνια, από κάποια στιγμή και μετά, συνέβαιναν πράγματα που αποτελούσαν ξάφνιασμα για εμένα". Ποια στιγμή ήταν αυτή;
"Υπάρχει απομάκρυνση από το Πρόγραμμα, τους Κλασσικούς του Μαρξισμού Λενινισμού, τις παραδόσεις του ελληνικού και διεθνούς κομουνιστικού και εργατικού κινήματος". Επανάληψη της βασικής κατηγορίας, αναμένω την τεκμηρίωση.
Παρακάτω ο Α.Χ. διατυπώνει την άποψη-κατηγορία που, αν καταλαβαίνω καλά, συνοψίζεται στο εξής: "Αποφασίζει η Κομματική καθοδήγηση, επικυρώνει “από τα πάνω” η Εκτελεστική Γραμματεία (ΕΓ) του ΠΑΜΕ και τα σκυλιά δεμένα". Ή "«…το Κόμμα διατάσσει τα στελέχη του και οι συνδιασκέψεις του ΠΑΜΕ επικυρώνουν δια βοής»". Και "Το βασικότερο όμως είναι ότι δεν προηγείται, ούτε ενθαρρύνεται η “από τα κάτω” συσπείρωση, συζήτηση, προβληματισμός, συλλογική λειτουργία". Ενδεχομένως εδώ ο Α.Χ. να έχει δίκιο. Είναι κάτι το οποίο οι ανοργάνωτοι δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, ενίοτε όμως το εικάζουμε. Συνεχίζει όμως: "Απλώς τις καλεί (τις μάζες) από τον 902, το Ριζοσπάστη και το site του και ανάλογα με την αντίδραση τους τις χαιρετίζει ή (τις περισσότερες μάζες) τις καταγγέλλει ως απεργοσπάστες και «αντικειμενικά συμμάχους της αστικής τάξης»". Είχα πάντα την πεποίθηση πως το ΚΚΕ περισσότερο "χαϊδεύει" τον προλεταριακό μικροαστισμό παρά ότι τον μαστιγώνει. Κι αυτή ακριβώς η ευγένεια κάπου με ενοχλούσε. Δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποια καταγγελία για "απεργοσπάστες" και "αντικειμενικούς συμμάχους της αστικής τάξης" αλλά κι αν έπεφτε δε θα με ενοχλούσε καθόλου. Μιλώντας για τις "μάζες" πάντα.
Τα αμέσως παρακάτω έχουν να κάνουν με εσωτερικές διαδικασίες περί των οποίων -μη έχοντας πρόσβαση- είμαι απολύτως αναρμόδιος να έχω γνώμη. Τι είναι άραγε η "παράδοση του οικονομισμού";
Κι ενώ ο Α.Χ. περιγράφει τη δυσκολία της πορείας ανασυγκρότησης από το μηδέν και ενδυνάμωσης της ΚΝΕ μετά τη διάσπαση του '89, λέει πως "Αυτή η πορεία της ΚΝΕ ανακόπηκε, ξεκίνησε η οπισθοδρόμηση που καταλήγει στη διάλυση. Κυρίαρχη αιτία είναι η (ανεπίσημη στην αρχή, επίσημη αργότερα) αλλαγή της κατεύθυνσης από πλευράς του Κόμματος για το ρόλο της ΚΝΕ και το πώς παρεμβαίνει στο κίνημα". Και παραθέτει κάποια, στατιστικά κυρίως, στοιχεία για την "συρρίκνωση". Νομίζω πως η λέξη είναι υπερβολική. Δεν βλέπω επιπλέον να παρατίθενται κάποια απτά τεκμήρια που να πείθουν περί πορείας προς τη διάλυση.
"Αποκαλύπτεται τελικά, ότι πρόκειται για χαρακτηριστική διαδικασία μεθόδευσης, σχεδιασμένης διολίσθησης σύμφωνα με το παρακάτω σχήμα:
Χωρίς να αλλάζει το Πρόγραμμα παρουσιάζεται σε κάποιο (συνεδριακό πιθανώς) ντοκουμέντο μια άλλη διατύπωση που όμως αλλάζει την ουσία ή μπορεί να ερμηνευτεί διαφορετικάμε τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, στη βάση της εμπιστοσύνης του κομματικού δυναμικού, κατοχυρώνεται η νέα διατύπωση που δίνει πάτημα για περαιτέρω ζύμωση (με αρθρογραφία, σημειώματα Τμημάτων, κομματική σχολή) (υπάρχει τέτοια;) ώστε να πάει η ανάλυση ένα βήμα παραπέρα". Παραθέτει δε ως "παράδειγμα πιο πρόσφατο και κραυγαλέο" η εισβολή στις Θέσεις του ΚΣ της ΚΝΕ για το 10ο Συνέδριο, του λήμματος "αντικαπιταλιστική" στη διατύπωση "σε αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική γραμμή" αντί του προγραμματικού "Αντιμπεριαλιστικής, Αντιμονοπωλιακής, Δημοκρατικής Γραμμής" και υποστηρίζει πως "αυτά αποτελούν σοβαρή διαταραχή της σχέσης Κόμματος-ΚΝΕ" και "συνιστούν ξεκάθαρη αλλοίωση του Προγράμματος του Κόμματος". Είναι δυσνόητη σε μένα η σοβαρότητα του παραδείγματος και ο τρόπος που αυτό τεκμηριώνει την πιο πάνω παράγραφο. Σε κάποιο βαθμό πάντως ίσως να έχει σημασία το αμέσως παρακάτω: "«αυτή η ανάλυση είναι στο πνεύμα του Προγράμματος το οποίο δεν έχεις καταλάβει» (όπως προκλητικά απάντησε σε σχετική ερώτηση μου ο Μάκης Παπαδόπουλος μέλος της ΚΕ και της τότε ΚΟΒ μου σε συνεδρίασή της". Όντας έξω απ' το χορό, αυτό που κυρίως με θορυβεί είναι το πως ένα λεκτικό σκράμπλ καταφέρνει να ανάγεται σε εσωκομματικό ζήτημα.
Ασφαλώς ο Α.Χ. καταθέτει και ουσιαστικές καταγγελίες που δημιουργούν κάποιον προβληματισμό, όπως "“Ενοχλητικές” απόψεις συντρόφων διαστρεβλώνονται, τσουβαλιάζονται και επιχειρείται να ταυτιστούν με αντικομματικές, οπορτουνιστικές κλπ", για τις οποίες πάντως εμείς οι απόξω θα πρέπει να τις πιστέψουμε ή να τις απορρίψουμε, βασισμένοι στο κείμενο του Α.Χ. Η ιδεολογική ακρίβεια και η διαφύλαξη του χαρακτήρα τους είναι διαχρονικό διακύβευμα των κομμουνιστικών κομμάτων. Μοιραία πάντα θα προκύπτουν διαφωνίες και εντάσεις και δεδομένης της ανθρώπινης φύσης (!) ο καθένας θα διεκδικεί το μερίδιό του στο αλάθητο. Το κόμμα δεν είναι κοινωνία αγγέλων. Όσο κι αν είναι δυσάρεστα τέτοια συμβάντα, φοβάμαι πως είναι -σε κάποιο βαθμό- υπαρκτά.
"Οι όροι 'αντικομμουνισμός', 'οπορτουνισμός', 'προβοκάτσια', 'φραξιονισμός' ακούγονται διαρκώς για να περιγράψουν περιστατικά που μάλιστα εντελώς αστήρικτα παρουσιάζονται ως πρωτοφανή στην ιστορία. Συχνά-πυκνά χρησιμοποιούνται οι παραπάνω όροι με το παραμικρό και καταχρηστικά, με αποτέλεσμα να ευτελίζονται (κατά τη γνωστή ιστορία «λύκοι στα αρνιά») και όταν έρθει η ώρα να τους χρησιμοποιήσουμε στα αλήθεια ο κόσμος λέει «καλά μας τα ξανάπατε». Ακόμα και όταν χρησιμοποιούνται εύλογα, δεν τεκμηριώνονται ούτε εξηγούνται επαρκώς". Προσωπική μου άποψη είναι πως εδώ ο Α.Χ. έχει το δίκιο του. Δεν ξέρω όμως από που προκύπτει το ότι τα περιστατικά αυτά παρουσιάζονται ως πρωτοφανή στην ιστορία.
"Ενώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι πλέον δεν είναι σπάνιες κατά καιρούς και κατά περίπτωση οι “επιθέσεις φιλίας” από τον Αστικό Τύπο στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ με προβολή και εκθειαστικά σχόλια". Καλά, κάτι ξέρουμε κι οι απόξω από τις "επιθέσεις φιλίας" και τους σκοπούς τους, τέτοια ήταν κι αυτή των χρυσαυγιτών εξάλλου. Το επιχείρημα είναι τελείως σαθρό.
"Με χαρακτηριστική ευκολία και με ασαφείς διατυπώσεις τσουβαλιάζονται άνθρωποι, απόψεις, κατηγορίες". Μια ροπή στο τσουβάλιασμα την έχουμε, να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.
"Όταν τα νούμερα δεν μπορούν να αγνοηθούν-αποκρυφτούν εντελώς (πχ αποτέλεσμα εκλογών) αποκρύπτονται μερικώς και βασικά υπάρχει επίκληση των “ποιοτικών κριτηρίων”, των «ιδιαίτερων», «πρωτοφανών», «νέων» δυσκολιών που δεν προσδιορίζονται (από πότε; σε σχέση με πότε;)". Είναι λοιπόν τα αποτελέσματα των κάθε εκλογών σε ευθεία συνάρτηση με την αποτελεσματικότητα του κόμματος; Δεν υπάρχουν ποιοτικά στοιχεία; Δεν υπάρχουν νέες δυσκολίες μετά την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού"; Μετά τα νέα εκβιαστικά διλήμματα της άρχουσας τάξης; Με τον βομβαρδισμό του λαού από τα καθεστωτικά μέσα; Με την κυριαρχία του ευτελούς και του εύκολου; Ακόμα και τους πρόσφατους απροκάλυπτους εκβιασμούς των ευρωπαίων "εταίρων";
 "Με αυτά η καθοδήγηση βλογάει τα γένια της, χαϊδεύει τα αυτιά των μελών (για να μην ασχολούνται με τις αδυναμίες) και απογοητεύει ή εφησυχάζει τον έξω κόσμο που λογικά σκέφτεται: «αφού κάνεις κινητοποιήσεις μεγαλειώδεις και μάλιστα με τη σωστή, όπως λες, γραμμή γιατί περνάνε τα μέτρα ρολόι;»". Δεν ξέρω γιατί είναι "λογική" η σκέψη της σύνδεσης των "μεγαλειωδών" κινητοποιήσεων με τα μέτρα που περνούν. Αν υπήρχε ευθεία συνάρτηση, δεν μπορεί, όλο και κάποιο μέτρο θα είχε ακυρωθεί τα τελευταία δύο χρόνια. Η πικρή αλήθεια όμως είναι πως οι κινητοποιήσεις δεν μπορούν από μόνες τους να φέρουν την άνοιξη.
"Τέλος μην ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ δεν μπορούσε κανείς να το αμφισβητήσει για την ειλικρίνεια του, το να την ευτελίζει ο οποιοσδήποτε για φτηνό εντυπωσιασμό είναι εγκληματικό". Το να γράψει ο Ριζοσπάστης πως ο κόσμος στη Σταδίου έφτανε ως την Κοραή ενώ έφτανε ως τη Σανταρόζα είναι τόσο βαρύ έγκλημα; Όταν μάλιστα, είτε χίλια άτομα έχει η συγκέντρωση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, είτε εκατό χιλιάδες, κατά τα αστικά ΜΜΕ δεν έγινε ποτέ; Κι όταν η μόνη δημοσιότητα που αυτά επιφυλάσσουν στο ΚΚΕ είναι για τυχόν άρθρα σαν του Α.Χ.;
"Αλαζονεία απέναντι στην εργατική τάξη, το λαό ακόμα και την κομματική βάση που «δεν καταλαβαίνει». Σημαντικό στοιχείο αυτού είναι η απουσία αυτοκριτικής προς την εργατική τάξη στο όνομα της περιφρούρησης και η απουσίας λογοδοσίας στο όνομα της ανωριμότητας της (της εργατικής τάξης)". Αυτό είναι βέβαια ένα ζήτημα. Η ανωριμότητα της εργατικής τάξης είναι, δυστυχώς, δεδομένη. Παρ' όλα αυτά περνά προς τα έξω μια εικόνα του κόμματος, ίσως όχι ακριβώς αλαζονείας αλλά αταλάντευτης βεβαιότητας για τη δογματική ακρίβεια, η σημασία της οποίας δεν μπορεί να γίνει πάντα κατανοητή και ίσως θα έπρεπε να περιορίζεται στα εν οίκω. Πάντως περισσότερο ακουμπά στην "Αλαζονεία απέναντι σε άλλα κόμματα, κινήματα ή και χώρες που οικοδομούν σοσιαλισμό ή μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό". Δεν ξέρω σε ποιες χώρες αναφέρεται αλλά μια κάποια απόσταση από κόμματα και κινήματα υπάρχει. Κι όχι πως δεν πρέπει να τηρούνται αποστάσεις αλλά θεωρώ πως καλό θα ήταν να μη διακυρήσσει κανείς το συγκριτικό παπικό αλάθητο, ακόμα κι αν είναι βέβαιος πως το έχει.
"Ο κόμπος έχει φτάσει από καιρό στο χτένι". Θεατρική εισαγωγή στα "συμπεράσματα".
"Είναι πλέον βέβαιο ότι κινητήρια δύναμη της εκτροπής είναι η σχεδιασμένη και από χρόνια υλοποιούμενη μεθόδευση από κομμάτι της καθοδήγησης του Κόμματος που αξιοποιεί αριστοτεχνικά και ανωριμότητες του Κόμματος και την πίεση από τον αντίπαλο. Κομμάτι της καθοδήγησης που από μειοψηφία κάποτε εξασφάλισε πλέον την πλειοψηφία". Πράκτορες λοιπόν οι καθοδηγητές, άρα κι η ηγεσία, και μάλιστα αριστοτέχνες. Αν δεν απατώμαι όμως την πλειοψηφία την εξασφάλισε στο 13ο Συνέδριο. Άρα, ίσως να το διαλύαμε ήδη από το '89;
"Μεταξύ των πρωταγωνιστών της εκτροπής, παρά την φαινομενική ομοθυμία τους, υπάρχει εμφανής ιδεολογικο-πολιτική ανομοιογένεια, επιπλέον χαρακτηρίζονται και από ικανότητα για σημαντικές ιδεολογικοπολιτικές κωλοτούμπες.
Παρόλα αυτά βασικό ενοποιητικό στοιχείο τους είναι οτι παρά την διαρκή εξύμνηση της εργατικής τάξης, στην πραγματικότητα, τους χαρακτηρίζει απόλυτη δυσπιστία και υποτίμηση για την κομματική βάση, την εργατική τάξη, τις λαϊκές μάζες, τις δυνατότητες τους και το ρόλο τους. Για αυτό ακριβώς χωρίς δισταγμό ενεργούν στο όνομα και για λογαριασμό της βάσης-τάξης-λαού χωρίς αυτούς, προχωρούν στους μεγαλύτερους τυχοδιωκτισμούς, σε παραπληροφόρηση και τερτίπια εναντίον τους". Η αλήθεια είναι πως κι εγώ έχω μια δυσπιστία ως προς τις δυνατότητες και το ρόλο της εργατικής τάξης. Η ίδια η εργατική τάξη ακολουθώντας επί μακρόν τους πολιτικάντηδες της  μεταπολίτευσης (της ποιας;), κουνώντας πλαστικά σημαιάκια και κάνοντας ουρές στα πολιτικά γραφεία και τα κατά Γιαννόπουλον πολιτιστικά κέντρα, έχει δώσει τέτοια δικαιώματα. Από που κι ως που όμως όποιος έχει τέτοια δυσπιστία εξ' ορισμού προχωρά και σε "τυχοδιωκτισμούς, παραπληροφόρηση και τερτίπια εναντίον της εργατικής τάξης", δεν το γνωρίζω, ούτε βρίσκω τη σύνδεση.
"Αυτό δεν είναι παράλογο ούτε συνιστά απαραίτητα από πλευράς τους συμβιβασμό, υποκρισία ή (με την κακή έννοια) “συνδικαλισμό”". Ποια είναι η κακή έννοια του συνδικαλισμού; Πλην του πασοκοσυνδικαλισμού δηλαδή;
"Πιστεύω ότι πλέον η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη για το Κόμμα που άλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά καθένας που συμφωνεί έστω με μέρος από τις παραπάνω εκτιμήσεις να αντιδράσει ψύχραιμα, τεκμηριωμένα, μέσα στα όργανα και με βάση τις αρχές λειτουργίας. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ όμως ανοιχτά, αποφασιστικά και ανυποχώρητα ενάντια σε αυτή την κατάσταση η οποία έχει ήδη υπονομεύσει το κύρος και βασικά χαρακτηριστικά του Κομμουνιστικού Κόμματος, το έχει βάλει σε κατάσταση σήψης και θέτει σε σοβαρότατο κίνδυνο την ίδια την προοπτική και ύπαρξη του ως τέτοιο". Πως γίνεται κάποιος να αντιδράσει ψύχραιμα ΜΕΣΑ στα όργανα αλλά και ΑΝΟΙΧΤΑ; Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, αν υπάρχουν κι άλλοι μέσα στο κόμμα που συμμερίζονται τις απόψεις του Α.Χ. (αλλά να υποθέσω πως δεν είναι τόσο γενναίοι κι έτσι σιωπούν;) οφείλουν να πιάσουν τα μπλογκς ή τις εφημερίδες και να αρχίσουν να βαράνε;
"Υπάρχει μονομερής και πρωτοφανής σαρωτική επίθεση της αστικής τάξης σε κατακτήσεις και δικαιώματα. Οι αντιδράσεις παραμένουν γενικά συμβολικές, με εξαίρεση 2-3 ξεσπάσματα, τα οποία το ΚΚΕ κάθε άλλο παρά κατάφερε να σφραγίσει με την παρουσία του ή να συμβάλει ώστε να αποτελέσουν βήμα ωρίμανσης, μονιμοποίησης της συσπείρωσης και δράσης πλατύτερων μαζών". Αυτό κάτι έχει από την πικρή αλήθεια. Την αλήθεια όμως πρέπει να την προσεγγίζουμε διαλεκτικά και όχι αξιωματικά.

Ο Αλέκος Χαλβατζής ήταν μέλος από το 1993 και συμμετείχε σε κομματικά πόστα από το Μάη του 1997 ως τον Ιούνη του 2009. Αν δεχτώ καλοπροαίρετα ως προς την ειλικρίνειά του πως το ποστ του συνοψίζει τις εσωκομματικές του εμπειρίες σε όλο αυτό το διάστημα, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Ή ο Αλέκος Χαλβατζής είναι ένας από τους ελάχιστους με θάρρος γνώμης στο κόμμα, ή βλέπει πολύ σοβαρότερα απ' ότι θα έπρεπε τον εαυτό του. Αν ο Αλέκος Χαλβατζής έχει δίκιο και του πήρε 16 χρόνια για να καταλήξει σ'αυτά τα συμπεράσματα, σ' εμάς που είμαστε απέξω θα πάρει καμιά πενηνταριά. Τελικά όμως περισσότερο τείνω στην άποψη πως το πόνημά του είναι μια συρραφή χονδοειδών ατεκμηρίωτων κατηγοριών με κάποιες πικρές αλήθειες. Με πείθει πως η αγωνία του είναι ειλικρινής αλλά υστερεί πολύ στην τεκμηρίωση και στο μέτρο.

Τελειώνοντας όλο αυτό το σεντόνι και ξαναδιαβάζοντάς το διαπιστώνω πως δεν είναι άξιο δημοσίευσης. Αφού όμως αφιέρωσα τόσο χρόνο, δεν πάει στη ευχή, ας πατήσω το "δημοσίευση ανάρτησης"!

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Ποιος, μωρό μου, ποιος;


Η πληροφορία πως ένας βουλευτής μετέφερε σε τράπεζα του εξωτερικού ένα ποσό που αντιστοιχεί στα ετήσια επιδόματα ανεργίας διακοσίων ατόμων χρωματίστηκε από τα μέσα με εθνικούς τόνους. Το πρόβλημα που βλέπουν είναι πως ο εκατομμυριούχος αφαίρεσε ρευστότητα και εμπιστοσύνη από τα εγχώρια τραπεζικά ιδρύματα τα οποία, να μην ξεχνιόμαστε, αποτελούν το μόνο προστατευόμενο εθνικό μας κεφάλαιο.
Φυσικά το θέμα είναι γελοίο, όσο γελοία είναι η υποκρισία που το περιβάλλει. Όσο γελοίος είναι ο υπουργός που καλεί τους καταθέτες να επιστρέψουν τα χρήματά τους στις ελληνικές τράπεζες. Το πραγματικό πρόβλημα ξεκινά όταν η ευρεία πλειοψηφία των μεροκαματιάρηδων πέφτει με τα μούτρα στη λούμπα του χοντροκομμένου αντιπερισπασμού. Κι αντί να αναρωτηθεί πως είναι δυνατόν ο ίδιος να ψωμολυσσά ή να τρέμει μη χάσει το εναπομείναν ξεροκόμματό του κι ο άλλος (ο ίδιος που με τα "ναι σε όλα" του τον οδήγησε εδώ) να ψάχνει απήνεμα λημάνια για τα εκατομμύριά του, ο παραζαλισμένος μεροκαματιάρης επαναστατεί με την "αντεθνικότητα" της πράξης. Κι απαιτεί να μάθει ποιος είν' τούτος που προδίδει την πατρίδα ενώ την ίδια ώρα η μαυρομετωπίτικη αγέλη "εξειδικεύει" στη βουλή τα μέτρα της εξόντωσής του.
Από εθνική συνείδηση ο προλετάριος ξεχειλίζει. Από ταξική δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Γραικογάλλοι

Μ' αρέσουν πολύ οι συμβολικές εκδηλώσεις. Με ρίγη συγκινήσεως κατεβάζω επί εξηντάλεπτο τους διακόπτες για να σωθεί η γη ή για να τιμωρήσω τη ΔΕΗ για το χαράτσι. Τρελαίνομαι για ακτιβίστριες που διαμαρτύρονται ξεβράκωτες σε ποδήλατα κατά της βρώσης των ζώων ή κατά της ακρίβειας των καυσίμων. Στήνομαι με τις ώρες στο πληκτρολόγιο όταν πέφτει η ιδέα να βομβαρδίσουμε με spam το Mega γιατί δε λέει την αλήθεια ή όταν πρέπει να μπουκάρουμε σε κάποιο γκλομπογκάλοπ όπου μας πήρανε φαλάγγι οι τούρκοι, οι σκοπιανοί και άλλοι προαιώνιοι εχθροί.
Το Σάββατο έγιναν σε κάμποσες πρωτεύουσες διαδηλώσεις με ενιαίο σύνθημα "Είμαστε όλοι έλληνες". Από αυτά που διαβάζω βγάζω το συμπέρασμα πως η πρωτοβουλία ξεκίνησε από τη Γαλλία. Συμπεραίνω επίσης πως οι σχετικές διαδηλώσεις μάζεψαν καμιά χιλιάδα φιλέλληνες έκαστη. Εντάξει, το μέγεθος δε μετράει απαραίτητα. Οι προθέσεις αν μη τι άλλο ήταν ευγενείς. Οι διαδηλωτές χόρεψαν -αυθόρμητα- συρτάκι και διαλύθηκαν χωρίς παρατράγουδα ελληνικής φύσεως.

Θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να ευχαριστήσω τους γάλλους για την πρωτοβουλία τους και το ωραίο συρτάκι που απόλαυσα στις ειδήσεις. Θα επιστρατεύσω λοιπόν τον εθνικό μας παιδαγωγό Αδαμάντιο Κοραή και το στίχο Θ' του Πολεμιστηρίου του Άσματος όπου εκφράζει με αριστουργηματικό τρόπο τα αισθήματα φιλίας που δένουν γραικούς και γάλλους. Νομίζω πως ο στίχος είναι απολύτως επίκαιρος τη στιγμή που οι ίδιοι οι γάλλοι δηλώνουν πως είναι κι αυτοί γραικοί.

                Θ.
Θαυμαστοί Γενναίοι Γάλλοι,
Kατ' εσάς δεν είναι άλλοι,
Πλην Γραικών, ανδρειωμένοι,
K' εις τους κόπους γυμνασμένοι.
Φίλους της ελευθερίας,
Tων Γραικών της σωτηρίας,
Όταν έχωμεν τους Γάλλους,
Tίς η χρεία από άλλους;
Γάλλοι και Γραικοί δεμένοι,
Mε φιλίαν ενωμένοι,
Δεν είναι Γραικοί ή Γάλλοι,
Aλλ' έν έθνος Γραικογάλλοι,
Kράζοντες, «Aφανισθήτω,
K' εκ της γης εξαλειφθήτω
H κατάρατος δουλεία!
ZHTΩ H EΛEYΘEPIA!»

Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι πως το παραπάνω ποίημα ο Κοραής δεν το είχε γράψει στην τρίτη δημοτικού. Για όσους αναζητούν τους λόγους της σύγχρονης πνευματικής πενίας του λαού, ας ληφθεί υπόψη πως ο Κοραής τιμάται από το κρατικό εκπαιδευτικό σύστημα ως "ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους του νεοελληνικού διαφωτισμού".

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Απαγορεύστε τις διαδηλώσεις

Η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη τις καταστροφές που "αμαύρωσαν" (πανάθλιο ρήμα, πως ξέφυγες από το Βήμα και τρύπωσες εδώ;) τις διαδηλώσεις της Κυριακής, φόρεσε την ευρωπαϊκή της τήβεννο και αποφάσισε να νομοθετήσει αυστηρά. Μπορεί μεν να έχει οδηγήσει το λαό καμιά πενηνταριά χρόνια πίσω, όσον όμως αφορά στις διαδηλώσεις θα μας κάνει σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.
Πέρα τώρα από τις μαλακιούλες, μια τέτοια απόφαση από μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να προκαλεί την παραμικρή έκπληξη. Δικαιολογημένη έκπληξη θα προκαλούσε αν δεν μιλούσαμε για ένα καθαρά ολοκληρωτικό καθεστώς, τόσο ολοκληρωτικό που θεωρεί απαραίτητο να οχυρώνεται πίσω από παπαρολογίες "σοβιετισμού" ως αίτια κακού κι από την τύχη του "βορειοκορεατισμού" που μας περιμένει αν το καθεστώς καταρρεύσει. Η αγέλη των κοντυλοφόρων της έχει αμολυθεί κυρήσσοντας το ρεαλισμό με τον οποίο δικαιολογεί τα πάντα. Τον ίδιο ρεαλισμό επικαλούνταν πάντα οι προσκυνημένοι κι οι καιροσκόποι. Από τους τράγους του '21 που ήθελαν να διατηρήσουν τις προνομιακές τους σχέσεις με το κοτζαμπασοπασάδικο σύστημα μέχρι τους σφουγγοκωλάριους των ναζήδων.
Εγώ πάντως είμαι υπέρ του μέτρου της απαγόρευσης διαδηλώσεων. Για να μην πω πως το θεωρώ και απαραίτητο. Πρέπει να καταρρεύσουν τα τελευταία παραβάν της δημοκρατικής επίφασης, να εκτεθεί η πατσόκοιλη σιλουέτα του "ρεαλισμού".
Και στο κάτω κάτω, αν υποθέσουμε πως παραβαίνουμε το μέτρο απαγόρευσης συνάθροισης και πραγματοποιούμε παράνομη διαδήλωση. Τι ακριβώς θα πρέπει να φοβηθούμε; Σάμπως κινδυνεύουμε να μας διαλύσουν οι φρουροί της τάξης με χειροβομβίδες κρότου και δακρυγόνα; Συμμετέχοντας σε μια παράνομη διαδήλωση θα εφαρμόσουμε κι εμείς επιτέλους αυτό που κατά καιρούς λέμε "ο νόμος θα ακυρωθεί στην πράξη". Γιατί τελικά η νομιμότητα των διατάξεων συνδέεται ευθέως με την νομιμοποίηση που έχουν τα καθεστώτα που τις θεσμοθετούν. Κι όσο βαδίζουμε με το γράμμα του αστικού νόμου τόσο θα χάνουμε τη δική μας, επαναστατική νομιμοποίηση.

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Δυο ιστορίες πτώσης

Άνοιξες το παράθυρο και πέρασες το πόδι πάνω από την κουπαστή. Το χέρι σου γαντζωμένο στο κούφωμα δοκίμασε την αντοχή του. Σιγουρεύτηκες πως θα αντέξει τη λαβή σου. "Για όσο χρειαστεί". Ξεθάρρεψες κι έριξες λίγο περισσότερο βάρος πάνω απ' το κενό. Οι κλειδώσεις σου έτρεμαν, προσπάθησες να τις ελέγξεις. Πίσω σου κάποιος θόρυβος. Κάποιος μπήκε στο γραφείο σου. Σε είδε και κάτι ψέλλισε μην πιστεύοντας αυτό που έβλεπε.
"Μην πλησιάζεις" φώναξες ρίχνοντάς του μία μόνη ματιά. Για κάποιο λόγο αυτή η ματιά ήταν το πρώτο πράγμα που φοβόσουν εξαρχής. Η ματιά που θα συναντούσε το βλέμμα του πρώτου θεατή. "Θα πέσω, δεν αντέχω άλλο", είπες σχεδόν έξαλλος. Για δυο δευτερόλεπτα αφουγκράστηκες για κάποιον αντίλαλο της φράσης σου που δεν ήρθε ποτέ. Άλλο; Γιατί; Πως ζυγίζεται ότι έχεις αντέξει;
Ένας περαστικός σ'έπιασε στην άκρη του ματιού του. "Τι κάνει αυτός;". Τό'πε δυο τρεις φορές. Την τρίτη το άκουσες συμπληρωμένο μ' ένα "Θα πέσει ο μαλάκας". Κοίταξες κάτω τους διαβάτες σα νά'ταν αυτοί το θέαμα κι όχι εσύ. Κάποιοι στάθηκαν, κάποιοι συνέχιζαν να περπατούν αδιάφοροι. Τα αυτοκίνητα περνούσαν με απαράλλαχτη ροή. Δεν ήσουν του ενδιαφέροντός τους. Μέτρησες τους περαστικούς που μαζεύονταν. Ξαφνικά ένιωσες το δέος του πρωτόβγαλτου σε ακροατήριο. Δεν ήσουν καλός σ'αυτά. Προτιμούσες να ακούς παρά να μιλάς. Κι όμως ήδη το κοινό σου σε περίμενε. Ίσως και να σε χειροκροτούσε αν έμενε ικανοποιημένο. Για κάποιους το αδιέξοδό σου ήταν ήδη μια κάποια διέξοδος. Κοίταξες προς τα μέσα. Στην πόρτα στριμώχνονταν μουγγοί τέσσερις πέντε συνάδελφοι. Πίσω τους σούσουρο. Μπήκε η Σ. σπρώχνοντας και σε κοίταξε κάτωχρη. Είχατε μια σχέση κάπως πιο ζεστή, μιλούσατε για τα παιδιά σας, μάλλον μονολογούσατε εδώ που τα λέμε, χαμογελώντας κι ανταλλάσοντας τυπικά εγκώμια. Πιάνατε που και που και τα πολιτικά, τα συμφωνούσατε κι εκεί για κλέφτες και προδότες, ήταν να πάτε και στη διαδήλωση αλλά έτυχαν άλλα. Καπνίζατε κι ίδια μάρκα τσιγάρα.
"Τι πας να κάνεις;" σου είπε τρέμοντας. "Τα παιδιά σου τα σκέφτηκες;"
Όχι πως δεν τά 'χες σκεφτεί. Αλλά σάμπως τό 'χες προετοιμάσει κιόλας; Περίμενες μήπως πως θα βρισκόσουν έτσι, με μια μονοκοντυλιά στο δρόμο; Με σκάρτες δυο δραχμές στην άκρη και τις υποχρεώσεις να σε πνίγουν, να σε λυγίζουν, να σε ρουφάνε στον ξύπνιο και στον ύπνο. Κάτι πήγες να πεις μα γύρισες απότομα απ' την άλλη. Σφίχτηκες. "Όχι ρε πούστη μου, δε θα κλάψεις". Το επανέλαβες μέσα σου επιτακτικά, πολλές φορές. Δεν μπόρεσες να το ελέγξεις. Η εικόνα έσπρωξε τα "μη" και κατέλαβε τη σκέψη σου. Στη μέση τα παιδιά σου, σε πόζα αναμνηστικής φωτογραφίας. Γύρω τους θρύψαλα ο κόσμος σου, αυτός πού 'χες στήσει με κρύσταλλα πολύχρωμα, στοιχισμένα με προσοχή. Μόνο που είχες ξεχάσει να τον στερεώσεις. Μόνο που πιο πολύ είχες ξεχάσει να στερεώσεις εσένα. Αγκάλιασες το κούφωμα του παραθύρου κι έγειρες πάνω του. Ακόμα και τώρα έκλαιγες και για τα κρύσταλλα. Αν λίγο χαλάρωνες το σφίξιμο του χεριού, αν λίγο έγερνες πιο έξω. Τα υπόλοιπα θα τά 'κανε το βάρος σου. Είκοσι μέτρα πιο κάτω θά 'σπαζες, γυάλινος και συ. Κι από πάνω σου τα βάρη σου θα γίνονταν καπνός. Κι έτσι δεν θα σου έλλειπε πια ο αέρας κι ο ύπνος. Και τα παιδιά σου; Κι η μάνα σου; Κι η γυναίκα σου;
Δεν τό' χες προετοιμάσει καλά. Δεν ήσουν τόσο αποφασισμένος όσο απελπισμένος. Είπες θά 'ρθουν τα κανάλια, να μάθει ο κόσμος. Να μάθει ο κόσμος, να "ξυπνήσει" κι έπειτα να κατέβεις. Τώρα, μισοκρεμασμένος, τό 'βλεπες πιο καθαρά. Θά 'σουν το θέαμα των μία και μισή. Μετά διαφημίσεις κι εκπομπές μαγειρικής, σ' έμαθαν, σε ξέχασαν. Αν έπεφτες στο κενό θά 'χες σίγουρο μερίδιο στο δελτίο των οκτώ. Το πλήθος κάτω σε κοιτούσε, απαιτούσε να αποφασίσεις. Ποιο θέαμα θες νά 'σαι; Άντε γιατί έχουμε και δουλειές. Στο βάθος ακούγονταν σειρήνες. Πυροσβεστική ή αστυνομία; Ποτέ δεν το ξεχώριζες.
Σά ν' άκουσες γέλια. Αν έκανες πίσω θα γινόσουν περίγελως. Όχι, κλάματα ήταν. Των λίγων που θά 'κλαιγαν για σένα αν έκανες μπρος.
Έστρεψες το κεφάλι σου στον ουρανό. Τη μόνη διαφυγή απ' τα σαγόνια που κομμάτιαζαν τις σάρκες σου.

________________________________________________________________

Ο εικοσιεξάχρονος νεοϋορκέζος John Warde έμελε στις τελευταίες έντεκα ώρες της ζωής του να αποτελέσει -ακούσια- το υπερθέαμα της ημέρας για δέκα χιλιάδες συμπολίτες του. Το πρωί της 26ης Ιουλίου 1938 βγήκε στο περβάζι του 17ου ορόφου του ξενοδοχείου Gotham απειλώντας να πέσει στο κενό. Παρά τις προσπάθειες αστυνομικών, ψυχολόγων και ειδικών διαπραγματευτών τελικά έπεσε το βράδυ της ίδιας ημέρας. Έντεκα ώρες μετά την έξοδό του.
Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε τηλεοπτική κάλυψη των γεγονότων αλλά η τεχνολογία εκδικείται. Πρόσφατα βγήκε στις αίθουσες χολυγουντιανή ταινία "εμπνευσμένη" από το γεγονός, από την οποία βέβαια δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και το απαραίτητο μανούλι.
Οι παρακάτω φωτογραφίες αλιεύτηκαν στο μπλογκ του FirstTimeUser.


(Αυτονόητο είναι πως το ποστ αυτό ανεβαίνει μόνο αφού επιβεβαιώθηκε πως αμφότεροι οι παρ' ολίγο αυτόχειρες του ΟΕΚ αποχώρησαν χωρίς να πραγματοποιήσουν την απειλή τους. Επιπλέον δεν αποτελεί αφ' υψηλού κριτική, ούτε έχει να κάνει με τις άγνωστες σ' εμένα προσωπικές ιστορίες τους. Ελπίζω να είναι σαφές το -προφανές σ' εμένα!- αντικείμενο του σχολιασμού του)

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Η σοβιετική Ελλάς και η Μάχη του CNN

Λίγες ώρες μετά την υπερψήφιση του πιο καταστροφικού νομοθετήματος της νεότερης ιστορίας του ελληνικού κράτους, οι φυσικοί αυτουργοί του εγκλήματος χαριεντίζονται τσαχπίνικα μεταξύ τους και αποδίδουν την κατάντια της χώρας στο ότι είναι η "τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης".
Χτες το βράδυ σε εκπομπή της ΝΕΤ οι μαυρομετωπίτες ομοτράπεζοι Μπεγλίτης, Κεδίκογλου και Βορίδης αντήλλασαν χαμογελάκια και τσαχπίνικες ματιές επιχειρώντας να παίξουν το "κορόιδο" με τον εκπρόσωπο του ΚΚΕ. Γεγονός είναι πως για να μην γίνει κανείς λεία μιας τέτοιας παιχνιδιάρικης συμμαχίας χρειάζεται νά 'χει λόγο περισσότερο αγκαθωτό και λιγότερο ορθολογικό απ' ότι ένας τυπικός κομματικός στρατιώτης. Διότι αν και οι επικοινωνιακές νίκες είναι δευτερεύουσες, κανείς δεν μπορεί να υποτιμά τον αντίχτυπο των παρά φύση ιδεολογημάτων όταν αυτά αναπαράγονται με φόντο μοντέρνες γραβάτες και γυαλιστερά στούντιο. Το τερατώδες ενός τέτοιου, ή οποιουδήποτε σχετικού ισχυρισμού δεν είναι εμπόδιο, αντιθέτως έρχεται να στοιχηθεί στο σωρό των συνωμοσιολογικών μπουρδολογιών και των ατάκτως ερριμένων -από νικητές- παραγράφων ιστορίας. Η Ελλάς πτωχεύει γιατί είναι σοβιετική, όχι γιατί από ιδρύσεως ελληνικού κράτους οι ντόπιοι λεφτάδες και οι κατρουλοκανάτιοί τους, οι ξένοι τοκογλύφοι και οι ενώσεις τους, τής ρουφάνε -άκουσον άκουσον- το μεδούλι. Γι' αυτό κι οι Μπεγλίτηδες, οι Κεδίκογλοι κι οι Βορίδηδες ψήφισαν το μνημόνιο, μπας και αποσοβιετοποιηθεί επιτέλους το έρμο γαλανόλευκο ξεφτίδι παραπετάσματος.

Αλλά ταυτόχρονα η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει και κάνει τα μούτρα κρέας στους εχθρούς της (κι ας μην τους αναγνωρίζει ούτε με ειδική σήμανση). Να, καλή ώρα, κάποιοι ύπουλοι επιβουλείς της πατρίδος ψηφίζουν μαζικά σε δημοσκόπηση του CNN για το αν η Ευρώπη έχει φερθεί αρκετά σκληρά στην Ελλάδα. "Για να υπερισχύσει το «ΟΧΙ», ώστε να μην υπάρξει καμία μορφή αλληλεγγύης και να δρομολογηθούν νέα αισχρά και ανήθικα μέτρα", όπως αποκαλύπτουν οι αστραπόγιαννοι του "Έθνους", καταδεικνύοντας τον μύχιο τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι ευρωπαϊκές αποφάσεις. Αέρα λοιπόν αδέρφια, μπάτε όλοι να ψηφίσετε "ΝΑΙ", όχι μία, τριανταμία φορές έκαστος. Από το πλήκτρο σας κρέμεται η σωτηρία της πτωχής πατρίδος. Κι αν κάτι πάει στραβά και φανεί πως χάνουμε τη μάχη, υπάρχει πάντα η δυνατότητα να κρατήσουμε όλοι μαζί, συγχρονισμένοι ως προς την έναρξη, την αναπνοή μας. Να σκάσουμε έτσι κατά ριπάς συγκλονίζοντας μ' αυτό τον τρόπο την οικουμένη και κερδίζοντας τελικά τη Μάχη του CNN.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Ουκ εν τω πολλώ το ευ

Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου έχουν ίδια πείρα από τα χτεσινά γεγονότα, περιττεύουν οι επιπλέον σχολιασμοί για το πλήθος των διαδηλωτών και το ταλέντο των προβοκατόρικων μηχανισμών.
Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ σε δύο πολύ συγκεκριμένα περιστατικά, δευτερεύοντα ίσως, σημαντικά ωστόσο κατά την άποψή μου. Ίσως να στενοχωρήσω κάποιους από τους φίλους που εξακολουθούν να πιστεύουν πως η έλλειψη "ενότητας" είναι που εμποδίζει τη γιγάντωση του λαϊκού κινήματος.

Ήταν εννιά παρά δέκα όταν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί άρχισαν να απωθούν τους χιλιάδες συγκεντρωμένους της Σταδίου χαμηλότερα προς την Ομόνοια η οποία ήταν πλημμυρισμένη προς όλες τις κατευθύνσεις από το ΠΑΜΕ. Η εκκένωση του Συντάγματος είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίτερα, ενώ ήδη καιγόταν η τράπεζα στη Σταδίου. Όταν οι εκρήξεις και οι καπνοί έφτασαν στη Σανταρόζα ακούστηκε από τα μεγάφωνα της Ομόνοιας έκκληση να προχωρήσουν οι συγκεντρωμένοι του ΠΑΜΕ προς 3ης Σεπτεμβρίου και Πειραιώς για να μπορέσουν να έρθουν προς την πλατεία "κι οι άλλοι συναγωνιστές". Λίγα λεπτά μετά οι σημαίες των "δεν πληρώνω" και τα πανώ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυμάτιζαν μέσα στο ατέλειωτο ποτάμι του ΠΑΜΕ.

Μιάμιση ώρα μετά βρισκόμουν στο ύψος της Πύλης του Αδριανού όπου είχαν απωθηθεί χιλιάδες διαδηλωτές του Συντάγματος. Ανάμεσά τους, στη γωνία με την Όλγας βρισκόταν μια ομάδα δυο-τριών χιλιάδων διαδηλωτών του ΠΑΜΕ. Όταν οι στρακαστρούκες και το πέπλο των δακρυγόνων κατηφόρισαν αργά την Αμαλίας αναγκάζοντας τους διαδηλωτές να οπισθοχωρήσουν, η ομάδα του ΠΑΜΕ κατηφόρισε κι αυτή συντεταγμένη στο ρεύμα ανόδου. Στο ρεύμα καθόδου στεκόταν το μπλοκ του ΚΚΕ μ-λ το οποίο ενοχλήθηκε από τη διέλευση του ΠΑΜΕ πολύ περισσότερο απ' ότι ενοχλήθηκε από το γιουρούσι της αστυνομίας. Οι διαδηλωτές του ΠΑΜΕ πέρασαν χωρίς να απαντούν στα συνθήματα των μουλάδων μουλούδων ή τις χυδαιότητες μεμονωμένων ουλτραεπαναστατών. Την ίδια ψυχραιμία απέναντι σε διατεταγμένους τραμπούκους και μεμονωμένους συμπαρασυρόμενους ηλιθίους είχε δείξει και η εμπροσθοφυλακή της πορείας της Πανεπιστημίου όταν στις επτά και μισή άρχισε να οπισθοχωρεί προς Ομόνοια και για να μην παγιδευτούν και ποδοπατηθούν οι χιλιάδες διαδηλωτές που κατηφόριζαν από το Σύνταγμα καταδιωκόμενοι από ομάδες ένστολων και κουκουλοφόρων ματατζήδων. Βρέθηκα ακριβώς στο σημείο της συνάντησης της άτακτης αυτής υποχώρησης του τεράστιου πλήθους με την κεφαλή της πορείας του ΠΑΜΕ.

Ότι -πολύ σύντομα- περιγράφω παραπάνω το είδα με τα μάτια μου και δεν έχει καμία δόση υπερβολής. Η χτεσινή μέρα μέσα στα πολλά σημαντικά γκρέμισε και δυο -ήδη ραγισμένες- πλάνες. Η μια έχει να κάνει με τη δυνατότητα επιτυχούς περικύκλωσης της βουλής. Αποδείχτηκε πως η κρατική καταστολή συνδυάζοντας το ανελέητο ψέκασμα των ένστολων και την καταστροφική μανία των μασκαράδων της μπορεί να διαλύσει διακόσιες και τρακόσιες και χίλιες χιλιάδες διαδηλωτών χωρίς να χρειαστεί να πυροβολήσει στο ψαχνό. Η δεύτερη έχει να κάνει με το ποιος είναι τελικά ο εχθρός κάποιων από αυτούς με τους οποίους το ταξικό κίνημα "επιβάλλεται" να επιδιώκει την ενότητα και την συμπόρευση. Διότι ενότητα και συμπόρευση με "επαναστάτες" που προτιμούν να τα βάζουν με το ΠΑΜΕ παρά με το κράτος δεν γίνεται. Διότι χορτάσαμε από επαναστάτες του κώλου που όταν το ΠΑΜΕ πάει μπρος λένε πως "πάει να προστατέψει το αστικό κράτος" κι όταν πάει πίσω το βρίζουν ότι "το βάζει στα πόδια". Χορτάσαμε από αριστεριστές και ορίτζιναλ κομμουνιστές που αποστάζουν το επαναστατικό τους ζητούμενο στις προκλήσεις κατά των "τραμπούκων" (κατά τα άλλα) του ΚΚΕ. Σαν τους στηλίτες που επιζητούσαν τον καθαγιασμό περνώντας τη ζωή τους σε όρθια παλούκια στην έρημο, έτσι κι αυτοί επιδιώκουν την επαναστατική τους ανάταση ξυνόμενοι στη γκλίτσα του τσοπάνη.

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Συγκρούσεις

Η Αμερική και η Ευρασία οδηγούνται σύμφωνα με σημερινά επιστημονικού ενδιαφέροντος δημοσιεύματα σε σύγκρουση και σχηματισμό μιας νέας υπερηπείρου, αντίστοιχη της πάλαι ποτέ Παγγαίας. Η σύγκρουση θα γίνει στον Αρκτικό Ωκεανό σε καμιά εκατοστή εκατομμύρια χρόνια και βάλε.

Επειδή όμως σε εκατό εκατομμύρια χρόνια πιθανότατα δεν θα ζούμε για να απολαύσουμε το συγκρουσιακό υπερθέαμα, ας ελπίσουμε να μην περιμένουμε άλλα τόσα για να ζήσουμε τη σύγκρουση της εργατικής τάξης με το αστικό κράτος προκειμένου να οικοδομηθεί το σοσιαλιστικό υπερκράτος. Μήπως να ξεκινούσαμε από αύριο σιγά σιγά;

Έλα, ο νους σου αμέσως πάει στο ΚΚΕ και στην ενότητα της αριστεράς που θα έκανε τις ηπείρους επαναστατικές δυνάμεις να τρέχουν με χίλια. Κάτσε όμως πρώτα να μετρήσουμε αν μας πονάει περισσότερο ο ποδαρόδρομος ελλείψει Μετρό ή το μνημονιακό φραγγέλιο κι έπειτα συζητάμε τα υπόλοιπα.

(Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο αλλά η Ναυτεμπορική έχει το δημοσίευμα στην κατηγορία Ειδήσεις/Πολιτικά!)

Να τελειώνουμε με τα προκαταρκτικά

Παρασκευή: Κατάθεση του νέου μνημονίου στη Βουλή, σε ένα μόνο άρθρο και με κατεπείγουσα σήμανση.
Σάββατο: "Συζήτηση" του μονόαρθρου νομοσχεδίου.
Κυριακή: Ψήφιση του νομοσχεδίου στην ολομέλεια του σώματος.
Δευτέρα: Βασικός μικτός μισθός στα 586 ευρώ, 511 για τους νέους ως 25, επίδομα ανεργίας στα 360 ευρώ. Πολυτεκνικά επιδόματα τέλος. Ντε φάκτο κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Επικύρωση του νόμου της ζούγκλας που πάντα προηγείται των επισήμων διατάξεων. Εναρκτήριο λάκτισμα νέων περικοπών, πιο άγριων, από εργοδότες πιο ξεθαρρεμένους. Για νέα πετσοκόμματα που θα νομιμοποιηθούν τυπικά σε δυο ή τρεις μήνες.

Έχουν ήδη οργανωθεί τα σημερινά συλλαλητήρια, προκυρήχθηκε κι η σαρανταοκτάωρη απεργία. Όποιος λείπει θα είναι συνυπεύθυνος, δε χωράνε πια άλλα χάδια στ' αραχνιασμένα αυτάκια της εργατικής τάξης. Στο 20,9% η επίσημη καταγραμμένη ανεργία για το Νοέμβρη. Κι έχουμε Φλεβάρη, έτσι;

Μη γελιόμαστε. Ακόμα κι αν καταφέρουμε να γκρεμίσουμε το θεσμικό τους ικρίωμα, αυτοί που θα σταθούν απέναντί μας δεν θα είναι οι γκρεμισμένοι δήμιοι του μαύρου μετώπου. Θα είναι οι μικροαστοί, αυτοί που συνωστίζονται να παρακολουθήσουν τις εκτελέσεις, αν και γνωρίζουν πως μεταξύ τους επιλέγονται τα θύματα. Ένα μπουλούκι ατόμων, χωρίς συναίσθηση συλλογικότητας. Αυτοί οι πολλοί, που θα έχουν παραμείνει μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, πιστοί στα πρωτόκολλα των καθημερινών τους δραστηριοτήτων. Να μην έχουμε αυταπάτες για το ρόλο τους. Ελάχιστοι θα δουν το γκρέμισμα σαν νίκη, ακόμα λιγότεροι θα ψελλίσουν τις λέξεις "λαϊκή εξουσία". Οι πολλοί θα βιώσουν το σοκ του ισοβίτη που του πετούν ξαφνικά στα μούτρα το απολυτήριο. Κι έπειτα θα αναζητήσουν -ως συνήθως- υπευθύνους. Για να πάρουν εκδίκηση απ' όσους έχουν το θράσσος ν' αγωνίζονται και για τους άλλους, για να πνίξουν βαθιά μέσα τους ό,τι είχε απομείνει που λεγόταν κάποτε συνείδηση. Ό,τι ακόμα καμιά φορά ξεμυτίζει στιγμιαία και τους δίνει μια ανοίκεια συναίσθηση κατάντιας.
Αλλά δε θα κολώσουμε κιόλας με τα μικροαστικά ναζάκια.

Τώρα είναι η ώρα να ρίξουμε τη γροθιά στο μαχαίρι. Η καταιγίδα δεν είναι περαστική. Ότι κι αν γίνει στη βουλή, το ζητούμενο είναι τι θα γίνει έξω από αυτή και πόσο θα διαρκέσει.
Τέρμα στις -ωρες απεργίες. Να γίνει η απεργία γενική και διαρκής, μέχρι να ξεκουμπιστούν οι δήμιοι.

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Δοσολογία καθρεφτίσματος άνευ χτένας

Η κυβέρνηση μαριονετών είναι γερά γαντζωμένη στους σπάγγους της και δεν την ταράζουν οι εικοσιτετράωρες απεργίες σαν τη σημερινή, όσο δυναμικές και πετυχημένες κι αν είναι αυτές (που όντως ήταν σήμερα). Ένα από τα καραγκιοζάκια της ισχυρίστηκε νωρίτερα πως η "απαραίτητη" δημοκρατική νομιμοποίηση της κυβέρνησης είναι δεδομένη, αφού αν γινόταν εκλογές (κι αν η θεια μου είχε αμορτισέρ) την ίδια παράσταση θα επέλεγε το φιλοθεάμων κοινό. Άρα δε χρειάζονται περιττές πολυτέλειες. Οι διορισμένοι έχουν τέτοια σιγουριά για τον εαυτό τους που δεν διστάζουν πλέον να προαναγγέλουν τα επόμενα και μεθεπόμενα μέτρα, ενώ στην αρχή των παραστάσεων παρίσταναν τις τσουτσουνόφοβες παρθένες. Και δικαίως την έχουν τη σιγουριά αφού βλέπουν τους θεατές να παρακολουθούν μ'ανοιχτό το στόμα απ' την αγωνία το θεατρικό και να τρέμουν ταυτόχρονα στην ιδέα μήπως ξεμείνουν από νταβατζήδες.

Ο κοινοβουλευτισμός τά 'φαγε πλέον τα ψωμιά του. Το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο, χρήσιμο μόνο για την προεδρική ακράτεια, αφού το σκυλολόι που κατσικώθηκε με τσαμπουκά στο σβέρκο μας δεν έχει καμιά πρόθεση να ξεκουνηθεί αν πρώτα δε μας ρημάξει μια για πάντα. Δε χρειαζόταν βέβαια τα γαβγίσματα του κάθε μπεγλίτη για να το καταλάβουμε.
Πρέπει να ρίξουμε γροθιά στο μαχαίρι κι ότι θέλει ας γίνει. Έτσι κι αλλιώς μόνο οι βαρεμένοι πιστεύουν πια πως έχει καμιά σημασία για το λαό το αν θα πάρουμε ή όχι την έκτη έβδομη όγδοη δόση κι αν θα μείνουμε ή όχι στην ευρωζώνη και στη ζώνη του Κάιπερ.

Μπλόγκερ είμαι βέβαια, κι επιπλέον ανώνυμος, άρα ό,τι θέλω γράφω (μέχρι να μας το κόψουν κι αυτό οι μαυρογαλαζοπράσινοι σύμμαχοι). Σ' αυτό το πράμα που από συνήθεια λέμε ακόμα βουλή αλλά μας προέκυψε κομμαντατούρ των τοκογλύφων και των ντόπιων αφεντικών, το ΚΚΕ δεν έχει πια θέση. Ούτε τα "όχι" του εκεί μέσα μπορούν κάτι ν' ανατρέψουν. Ας καταθέσει πρόταση μομφής, κι όταν το μαυρομετωπίτικο μπουλούκι πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από τον εαυτό του και αυτοχειροκροτηθεί, ας σηκωθεί να φύγει μουτζώνοντας τον κοινοβουλευτικό μπερντέ. Ας συνεχίσει τον αγώνα εκεί που μετράει, ας κλιμακώσει μ'απεργίες και διαδηλώσεις κι όποιος θέλει ας ακολουθήσει. Κι όποιος δε θέλει ας κάτσει στ' αυγά του να τα ζεσταίνει μέχρι να σκάσουν μύτη τα φιδόπουλα. Γιατί όσο περιμένουμε την εργατική τάξη ν' αναγνωρίσει τον εαυτό της στον καθρέφτη, τόσο αυτή μπερδεύει το ταξικό με το εθνικό. Αλλά πού να τον αναγνωρίσει πού 'χει κορακιάσει στον καθρέφτη η εθνική μουτζούρα.

Ίσως πάλι να βιάζομαι πολύ και να πρέπει κάποιος να μου διδάξει καρτερία.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Γενική απεργία διαρκείας

Σώθηκε ευτυχώς ο 13ος κι ο 14ος μισθός μετά από τιτάνια μάχη της κυβέρνησης. Δυστυχώς στην προσπάθεια της διάσωσής τους εξέπνευσαν ο 9ος, ο 10ος, ο 11ος και ο 12ος, ενώ ο 5ος, ο 6ος, ο 7ος και ο 8ος βρίσκονται σε κώμα.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να πανηγυρίσουμε για τους διασωθέντες. Έστω κι αν δεν προβλέπεται να επιζήσουν μέχρι την ώρα που θα πρέπει να πληρωθούν.

Αύριο απεργούμε και πάλι. Φαίνεται όμως πια πως οι τακτικές εικοσιτετράωρες απεργίες δεν έχουν να προσφέρουν κάτι παραπάνω. Καθημερινά οι λίστες των ανέργων μεγαλώνουν. Κάθε λίγο μαθαίνουμε πως κάποιος γνωστός ή φίλος έμεινε χωρίς δουλειά. Είτε γιατί τον σχόλασαν, είτε γιατί -σπανιότερα- δεν λύγισε στους εργοδοτικούς εκβιασμούς. Γιατί την ώρα που τα "οικονομικά επιτελεία" και οι "κοινωνικοί εταίροι" συζητούν για μειώσεις του βασικού μισθού φορώντας πένθιμες μουτσούνες και σκουπίζουν στα μεταξωτά τους μαντήλια τον ιδρώτα της προσπάθειάς τους να διασώσουν τα επιδόματα εορτών και αδείας, οι περισσότεροι εργοδότες του ιδιωτικού τομέα έχουν ήδη επιβάλλει μειώσεις είκοσι, εικοσπέντε και τριάντα τοις εκατό.

Εδώ και καιρό οι χαλυβουργοί δείχνουν το μόνο δρόμο. Την απεργία διαρκείας. Η κλιμάκωση είναι ο μόνος δρόμος. Δεν εγγυάται όμως απαραίτητα τη λύση. Το σκηνικό του τρόμου είναι πια εδώ και οι απελπισμένοι που θα αρπάξουν την πρώτη δουλειά που θα τους δοθεί έστω και με σκάρτο πεντακοσάρικο δεν θα λογαριάσουν την τύχη του προκατόχου της. Η απελπισία αγριεύει τον άνθρωπο και οι δικές μας γενιές ελάχιστα έχουν γνωρίσει τη φτώχεια και το αδιέξοδο. Μέχρι χτες.
Ο λαός δεν πρόκειται να γεμίσει τους δρόμους. Δεν θέλει να χειραφετηθεί, δεν πιστεύει σε τίποτα παρά μόνο στην επιβίωση με τους όρους που τη γνώριζε. Μέχρι χτες. Το απόλυτο αδιέξοδο του είναι πρωτόγνωρο, είναι ο τρόμος του θρίλερ που κοβόταν με τηλεκοντρόλ και ξεχνιόταν μ' εκατόν ογδόντα μοίρες στο μαξιλάρι. Μέχρι χτες. Όμως τώρα συνεχίζεται και το πρωί.
Ίσως μια ενδεχόμενη γενική απεργία διαρκείας να έχει περιορισμένη συμμετοχή. Ίσως να προϋποθέτει την οριστική ρήξη του ταξικού κινήματος με τα θεσμικά συνδικαλιστικά απολειφάδια. Είναι όμως ο μόνος δρόμος που μας έχει απομείνει. Δε χωρούν "αν" και "μάλλον". Είναι το τελευταίο μέσο που μπορεί να πυροδοτήσει τη συλλογικότητα. Την όποια συλλογικότητα μπορεί να διασφαλίσει η ταξικά αναλφάβητη εργατική τάξη. Την όποια συλλογικότητα έχει επιβιώσει μετά από το ακατάσχετο τσαλαβούτηγμα της τάξης μας στην λασπουριά του "όλοι είναι ίδιοι κι εσύ κοίτα την πάρτη σου". Αν αποτύχει κι αυτό θα μπούμε στην πιο αυτοκαταστροφική και σκοτεινή περίοδο για την εργατική τάξη μετά την αυγή του εικοστού αιώνα. Κι αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γεννούνε τα σκοτάδια φως;