Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Η Γερμανία, η "Ευρώπη των λαών" και οι ταξικές αντιθέσεις στο Στρουμφοχωριό

Ευρώπη των λαών ή αυλή της Γερμανίας;
Η ερώτηση διατυπώνεται από την Αυγή στο σημερινό πρωτοσέλιδό της.

Υπό του τίτλου τίθεται ως "εναλλακτικός δρόμος η δημοκρατική επαναθεμελίωση του οικοδομήματος".

Πως να μην σχολιάσω;
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει τις αποφάσεις του για το ζήτημα της εξουσίας. Είναι πλέον ένα τυπικό σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ο παραπάνω τίτλος είναι ενδεικτικός της κοσμοαντίληψής του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αναγκαίο κακό ίσως, δεδομένη ωστόσο. Το βασικό της πρόβλημα είναι η κυριαρχία των γερμανών, οι οποίοι επιχειρούν να την μετατρέψουν από μια υπερεθνική ένωση ισοτίμων (θεωρητικά) εταίρων σε εθνική τους αυλή. Υπάρχει ωστόσο εναλλακτικός φιλολαϊκός ευρωενωσιακός δρόμος.

Μια τέτοια αντίληψη θεωρώ πως είναι πιο επικίνδυνη από αυτή που διατυπώνουν οι αυθεντικοί φιλελεύθεροι.
Κατ' αρχήν αποσιωπά τη δεδομένη αρχή της απατρίας του κεφαλαίου, σε μια εποχή μάλιστα "παγκοσμιοποίησης" (με φιλελεύθερη ορολογία).
Εντοπίζει το πρόβλημα στη Γερμανία και στις επιλογές του πολιτικού της προσωπικού. Σε κράτη δηλαδή και σε πρόσωπα. Όχι στο οικονομικό σύστημα.
Αφήνει να εννοηθεί ότι ο καπιταλισμός έχει εναλλακτικούς δρόμους, επιδέχεται "δημοκρατικές επαναθεμελιώσεις" και μπορούν οι λαοί να γίνουν πρωταγωνιστές.
Υπάρχει βέβαια ένα ερώτημα εδώ, αν ο όρος "λαοί" έχει ταξική διάσταση ή απλά αφορά στα επιμέρους εθνικά κράτη. Νομίζω πάντως ότι η έννοια του ταξικού έχει εξοβελιστεί από το λεξιλόγιο του ΣΥΡΙΖΑ της νέας εποχής.

Μέσα στο 2012, στην Ελλάδα ασκήθηκε μια άνευ προηγουμένου πίεση στους κομμουνιστές να νερώσουν το "σταλινοσεχταρισμό" τους, να στηρίξουν αριστερές κυβερνήσεις, να συστρατευτούν με τις άλλες αριστερές δυνάμεις για να ανακοπούν τα βάρβαρα μέτρα. Η ακαμψία των πιεζόμενων είχε σαν αποτέλεσμα την εκλογική συντριβή τους και την ανάδειξη των πιεζόντων σε κόμμα εξουσίας.
Παρεμπιπτόντως, στην Κύπρο δεν ασκήθηκε κανενός είδους πίεση προς τους κομμουνιστές για να στηριχθεί μια κάποια αριστερή αντιμνημονιακή αλλά φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί οι Κύπριοι σύντροφοι ήταν ήδη στην κυβέρνηση και ήταν ΚΑΙ αριστεροί ΚΑΙ αντιμνημονιακοί ΚΑΙ φιλοευρωπαίοι. Δεν γνωρίζω αν οι κύπριοι σύντροφοι ήταν τελικά μάπες στη διαπραγμάτευση αλλά τα μνημόνια τα υπέγραψαν, έστω και με δάκρυα. Πρέπει, όμως, κάποτε η εμπειρία ν' αρχίσει να διδάσκει ότι μικρή, ελάχιστη σημασία έχει το πόσο αλάνι είσαι στο ψου-ψου. Έχει ίσως τη σημασία του αν φυσά ούριος άνεμος και πετύχεις τον καπετάνιο στις καλές του. Όταν όμως το καράβι μπάζει νερά κανένας δεν πολυσκοτίζεται για το μούτσο που ξέμεινε στη σκαμπαβία.

Δεν γίνεται να βλέπεις τη φτώχεια γύρω σου, συνέπεια ενδοκαπιταλιστικών κλωτσοπατινάδων και να αναζητάς υπαίτιους οπουδήποτε εκτός από το οικονομικό σύστημα. (Ο ανεγκέφαλος χρυσαυγίτης εν τέλει, που ζητά τα ρέστα από το μετανάστη κάνει κάτι διαφορετικό;) Αν ο όρος "αριστερά" χρησιμοποιείται χωροταξικά, πάει καλά. Διότι τελικά στην πολιτική δεν υπάρχει γκρίζο, υπάρχει μαύρο και άσπρο. Ή θα ερμηνεύσεις την κοινωνία γύρω σου με ταξικούς όρους και θα πάρεις θέση εκεί που ανήκεις ή θα τρως τις φάπες και θα σου φταίει ο κάθε φορά γερμανός.
Τα ερωτήματα, κόντρα στην ηλιθιότητα αυτών που μιλούν για απολιθώματα και κολλημένους στο 1917, παραμένουν ακόμα ίδια:
Πως γεννάται η φτώχεια;
Ποιος κερδίζει όταν ο φτωχός πεινάει;
Ποιος στρέφει τον εργάτη ενάντια στο συμφέρον του;

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Έβλεπε ο Μακρυγιάννης τουρκαλβανικά σήριαλ;

Ο "συνωστισμός" της προκυμαίας της Σμύρνης είναι τελικά σημείο του καιρού μας.
Σ' αυτόν τον τόπο που το επίσημο κράτος παράτησε στην πείνα τους αγωνιστές του '21 και κυνήγησε τους "εαμοβούλγαρους ληστοσυμμορίτες" αγωνιστές της αντίστασης, τα ιερά και όσια του έθνους (όπως το ορίζουν οι εθνικάρες) στουκάρουν σε μια λεξούλα, εκτός διδακτέας -μάλιστα- ύλης. Σ' αυτό βέβαια βοηθά και η λήθη του χρόνου, που κάλυψε την υποδοχή που επιφύλαξε κάποτε μεγάλη μερίδα των ελλαδιτών στους ομόθρησκους και ομοεθνείς τους πρόσφυγες "τουρκόσπορους" (δες τη Γαλήνη του Ηλία Βενέζη). Ή για να είμαστε πιο επίκαιροι, την υποδοχή των εξαθλιωμένων επιζώντων του ολοκαυτώματος του Μεσολογγιού από τη Γυναίκα της Ζάκυθος (του Σολωμού).

Μετά το χτεσινό Σκαρίμπα, αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη. Σημειώνεται ότι στο κείμενο αυτό ο χαρακτηρισμός "τούρκοι" δεν είναι εθνολογικός αλλά παραπέμπει σε "μουσουλμάνοι".
Ο Μακρυγιάννης καταγράφει το δόλιο σφαγιασμό των αλβανών συμμάχων των επαναστατημένων ελλήνων από τους ίδιους τους συμμάχους τους. Κάποιοι ιστορικοί πιθανολογούν ότι ο Μακρυγιάννης ήταν φανατικός θεατής τουρκαλβανικών σήριαλ τα οποία αλλοίωσαν το εθνικό του πρίσμα. Το ίδιο γεγονός πάντως καταγράφεται -αν θυμάμαι καλά- και στο ιστορικό μυθιστόρημα του Καραγάτση Αίμα χαμένο και κερδισμένο.

"Εις την Πελοπόννησο ήταν πολλοί Αρβανίτες με τον Χουρσίτ πασσά τους άφησε οπίσω εις την Πελοπόννησο. Οτ' ήταν φίλοι του Αλήπασσα αυτείνοι όλοι, και κεφαλή αυτεινών ήταν ο Ελμάζ Μέτζος κι άλλοι αξιωματικοί, ως χίλιοι άνθρωποι. Δεν τους πήρε μαζί του ο Χουρσίτ πασσάς, όταν βήκε από την Πελοπόννησο και διατάχθη από τον Σουλτάνο διά να πολεμήσει τον Αλήπασσα. Αφού σήκωσε ντουφέκι η Πελοπόννησο και η Ρούμελη, ως φίλοι δικοί μας αυτείνοι, αγροικηθήκαμε με τους Πελοποννήσιους και τους έβγαλαν έξω από το Βραχώρι και Μακρυνόρο. Αφάνισαν οι Έλληνες τους περισσότερους δολερώς, και κατεξοχή οι Βαλτινοί. Οι Τούρκοι οι δυστυχισμένοι έλπιζαν ότι μέναν πίσω, ότι ήταν νηστικοί και απόστασαν, κι αυτείνοι τους σκότωναν και τους γύμνωναν.
Σ' την άκρη σ' το Μακρυνόρο, κοντά εις το Κομπότι, είναι ένα ρέμα και εκεί μέσα επνίξανε πολλούς Τούρκους. Τους δέναν μιαν τριχιά εις τον λαιμόν και τους τελείωναν και τους ρίχναν μέσα. Έναν δεν τον πνίξαν καλά και τον γύμνωσαν και τον άφησαν και φύγαν, ότι τέλειωσαν την εργασίαν τους - τους ξέκαμαν όλους. Τότε ο μισοπνιγμένος την νύχτα σηκώνεται γυμνός κ' έρχεται εις το Κομπότι. Ήμασταν όλοι εκεί και ετοιμαζόμαστε, νάρθουν κι από το Μισολόγγι, Βραχώρι κι όλα αυτά τα μέρη, και Ξερόμερον και Βάλτο, να συνταχτούνε οι οπλαρχηγοί από αυτά τα μέρη να πάμεν να πολεμήσωμεν την Άρτα, να την κυργέψωμε. Και τους προσμέναμεν εις το Κομπότι και ο Ελμάζ Μέτζος και οι άλλοι αξιωματικοί Τούρκοι με τους ολίγους Τούρκους όπου λαγάρισαν, και πρόσμεναν και τους αποσταμένους, όπου μείναν οπίσω - και δεν ξέραν όπου τους τελείωσαν εις τον πνιμόν. Τα μεσάνυχτα πάγει ο πνιμένος κι ανταμώνει τον Ελμάζη και τους άλλους και τους λέγει όλη την υπόθεσιν, κι έρχονται εκεί οπούνταν οι καπεταναίγοι, ο Γώγος και οι άλλοι, οπούμαστε συνασμένοι να πάμεν να βαρέσωμεν ένα χωριόν οπού τόλεγαν Νιοχώρι (ήταν πολλοί Τούρκοι εκεί και σ' τ' άλλα τα χωριά) και να σώσωμεν και τους κατοίκους, να τους περάσωμεν εδώθε από το ποτάμι. Τότε παρουσιάζουν οι Τούρκοι τον μισοπνιμένον και μολογάγει αυτό το απάνθρωπον κάμωμα. Και την αυγή πήγαμε όλοι και είδαμε το αμολόγητον κακόν. Τότε οι δυστυχείς αξιωματικοί Τούρκοι κι όσοι μείναν βάλαν τις φωνές και σ' έπαιρνε η νίλα. Και είπαν "Θε μου, τι μας οργίστης εμάς τους δυστυχείς; και οι οχτροί μας μάς σκοτώνουν, και οι φίλοι μας, οπού μας δίνουν τον λόγο της πίστης νάμαστε φίλοι, με την απιστία μας σκοτώνουν κρυφίως". Εφαρμακωθήκαμεν όλοι δεν ξέραμε τι να τους αποκριθούμεν, ούτε ήξερε κανείς από τους καπεταναίους αυτό, ούτε από 'μας. Τους παρηγορήσαμεν, όμως το καρφί τούς έμεινε των Τούρκων".

Ο εθνικισμός είναι μια κιμαδομηχανή που αλέθει τα μυαλά των πελατών του. Κάνοντας μια αναζήτηση στο google αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες για το Ελμάζ Μέτζο, βρήκα ένα κείμενο-κιμά για τους "επίσημους Αλβανούς που πολέμησαν κατά των Ελλήνων". Η διασταύρωση είναι για τους εθνικάρες χαμένος κόπος. Δώστους επετείους και σημαιάκια κι εχθρούς εθνικούς να ξύνονται.

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Ο Αμβρόσιος και ο Γερμανός

Ποιο είναι το επίσημο φύλλο των χρυσαυγιτών και του αγράμματου συρφετού που συντίθεται από πρώην πασόκους και νυν "αγανακτισμένους"; Το 'πρώτο θέμα' βέβαια. Δεν είναι τυχαία η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα. Ποιος ο λόγος όμως ν'ασχοληθεί κανείς με το κωλόχαρτο αυτό που απευθύνεται σε κοινό με αιμορροΐδες στον εγκέφαλο; Το ενδιαφέρον του για την ανοιχτή επιστολή των εκπαιδευτικών του ΠΑΜΕ προς τους μαθητές επ' ευκαιρία της 25ης Μαρτίου.
Το έντυπο πάντως πανηγυρίζει διότι "τα πράγματα έβαλε στη θέση τους ο μητροπολίτης Αμβρόσιος", ο οποίος βέβαια θίχτηκε από την αναφορά της ανοιχτής επιστολής στο ρόλο της επίσημης εκκλησίας κατά τη διάρκεια της επανάστασης.
Αντί οποιουδήποτε άλλου σχολίου παραθέτω δυο μικρά αποσπάσματα από το τρίτομο έργο του Γιάννη Σκαρίμπα "το '21 και η αλήθεια", προς τιμήν του συναδέλφου του Αμβρόσιου, Γερμανού:

"Οι νομίζοντες ή λέγοντες ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός εκίνησε ή θέλησε και ύψωσε στην Αγία Λαύρα κείνο το λάβαρο από το πνίγον αυτόν πατριωτιλίκι του πλανώνται πλάνην μεγάλην. Μες στον ωκεανό της απιστίας τους, όπου Ιεράρχες και λόγιοι, Καποδίστριοι και Ιγνάτιοι, Κοραήδες και Κωλέττηδες πνίγονται, αρπάζονται από τα σωσίβια της ψευτοποιΐας που τους ρίχνουνε ιστορικοί και Εικοσιεναλόγοι τύπου Παπαρρηγόπουλου. Μα ο τρώγων ψέματα, η κοιλιά του το ξέρει. Συχάζει ο ποταμός αν δε σμίξει με τη θάλασσα; Γίνεται ζάπι η πομπή αν δεν βγει στο σιργιάνι; Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στάθηκεν αντιδραστικός έως το κόκκαλο. 'Περιφρονούσε το λαό, τους "απαίδευτους και χυδαίους", χωρίς κανένα δισταγμό τάχθηκε αμέσως με το μέρος των ισχυρών κοτζαμπάσηδων,  τους οργάνωσε σε κόμμα κι έγινε μάλιστα ο αρχηγός τους' (Τάκης Σταματόπουλος: "Ο Π.Π.Γ. χωρίς θρύλο")
Στην κατά το 1806 εξόντωση της κλεφτουριάς στάθηκεν σατανικός και αιμοβόρος - αληθινός Ιάγος του έθνους μας. Μόνο σε "στρογγυλήν τράπεζα" θά' παιρνε θέση με τον άλλον εκείνον Σατανάν του '21 - τον Ιγνάτιο. Τα σατανιλίκια του, τις προδοσίες του, τη φιλαργυρία του και τη απληστία του δεν τα ματαβρίσκει κανείς εύκολα."
.....
"Βλέπων την κατάστασιν των πραγμάτων επρότεινεν ο Κολοκοτρώνης εις το Πολεμικόν Συμβούλιον των Ελλήνων να εκμεταλλευθώσι ταχέως την εκ της πτώσεως της Τριπόλεως ηθικήν εντύπωσιν και να επιπέσωσι κατά της επτοημένης φρουράς των Πατρών. Τοιούτος δε τρόμος επεκράτει εκεί, ώστε εκατοντάδες Τούρκων έδραμον εις τον αιγιαλόν και κατέφυγον εντός των πλοίων, χωρίς κανείς να τους διώκη. Μετά των κατεχόντων την Ακρόπολιν Λαλιωτών συνεννοείτο ανέκαθεν ο Κολοκοτρώνης και εγνώριζεν ότι ήσαν διατεθειμένοι να εκκενώσωσι το φρούριον υπό εντίμους όρους, ώστε ήτο ασφαλεστάτη η ευνοϊκή των πραγμάτων έκβασις, άμα εφαίνετο μόνον εκεί ο Έλλην οπλαρχηγός. Ήτο δε και έτοιμος ήδη προς τούτο ο Κολοκοτρώνης και ήρξατο συναθροίζων τους αναγκαίους εις την εκστρατείαν άνδρας. Οι άλλοι όμως εσκέφτησαν ότι είχε πολύ αναδειχθή κατάτα τελευταία συμβάντα και εξύφαναν σκευωρίαν προς ματαίωσιν του σχεδίου του. Οι πρόκριτοι της Αχαΐας, αρχηγούντος του Γερμανού και του Ανδρέου Ζαΐμη, έγραψαν προς τον Υψηλάντην ότι απέστεργον την βοήθειαν του Κολοκοτρώνη, επιθυμούντες να απαλλαγώσιν μόνοι των από τους εν Πάτραις Τούρκους. Ηπείλησαν μάλιστα ότι θα ανθίστατο ενόπλως κατά του Κολοκοτρώνη και παρακάλεσαν τον κρυφίον εχθρόν του Δεληγιάννην να τους βοηθήσει. (Karl Mendelssohn Bartholdy, σελ. 365).
Οι συνέπειες και τούτης της προδοσίας τούτου του... αγίου (!!) στάθηκαν για τον Αγώνα ιλιγγιώδικες. Με το φρούριο της Πάτρας τουρκικό και την -τώρα- υποταγή της Αχαΐας και στους Λαλαίους, η επανάσταση απειλήθηκε με σβήσιμο. Το στρατηγικό αυτό κλειδί, στα Τούρκικα χέρια, κόστισε και του Μεσολογγιού το ολοκαύτωμα. Χωρίς την ατιμία αυτουνού... του αγίου το Μεσολόγγι δεν θα υπόκυπτε - γενναία εφοδιαζόμενο από την απέναντι Αχαΐα."

Σε μια κοινωνία η οποία δεν θα εξαντλούσε το εθνικό της κόρωμα σε συζητήσεις περί του αν η λέξη "συνωστισμός" είναι το άκρον της ιεροσυλίας, το έργο του Σκαρίμπα θα ήταν διδακτέο ως σχολική ύλη.
Μια τέτοια κοινωνία απέχει όμως ακόμα πολύ.

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Το περήφανο "ΟΧΙ" του Παλαιών Πατρών στον Αττίλα

Παρακολουθώ τις εξελίξεις στην Κύπρο με μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Είναι που δεν κατάφερα ποτέ να αποκτήσω καταθέσεις, και οι ελάχιστες που έχω κινδυνεύουν μόνο από δήμευση για χρέη προς το δημόσιο. Επιπλέον παραμένω βαρέως εργαζόμενος, έστω και υπό προθεσμία. Κυρίως για το λόγο αυτό ακούω με κατανόηση -που πηγάζει σχεδόν από ενοχή- τις υπερβολές που γράφονται και λέγονται για το "μεγάλο όχι" της κυπριακής βουλής. Αυτές με τα αρχίδια που έχουν οι κύπριοι ενώ είναι οι ελλαδίτες βουλευτές, κι ότι άλλο χαζοβιόλικο θα κυκλοφορήσει οσονούπω σε chain letter.
Γεγονός είναι πάντως πως οι ηρωϊκές μπαρούφες είναι εύηχες, πόσο μάλλον που κοντοζυγώνει κι η εθνική εορτή.

Το αρχικό πλάνο για το κούρεμα των καταθέσεων θεωρώ πως τέθηκε έχοντας προβλέψει το "όχι". Δεν πρόκειται για μια περιφανή νίκη κατά των γερμανών, διότι οι "γερμανοί" (αν πρέπει σώνει και καλά να ντύσουμε το ταξικό με εθνικό ένδυμα) έχουν -μάλλον- ήδη κερδίσει το παιχνίδι.
Το έχουν κερδίσει διότι αυτό που "έχασαν" μέσω του "όχι" θα το κερδίσουν μέσω του "ναι" που προσδοκούν στις επόμενες απαιτήσεις τους.
Το έχουν κερδίσει διότι δεν αμφισβητείται το σύστημα και η εξουσία τους αλλά το χρώμα τους σώβρακού τους.
Το έχουν κερδίσει διότι ήδη η ύπαρξη "plan B" αντιμετωπίζεται ως ήττα τους, άρα καλή εξέλιξη για την Κύπρο.
Πιστεύω ωστόσο ότι εξ' αρχής το "plan B" τους ήταν "plan A". Με την ιδιότητα του "Β" χαρίζει απλόχερα την ψευδαίσθηση πως ο καπιταλισμός επιδέχεται σουλουπώματος αν του κάνεις ολίγον μπου.
Το "όχι" των Κυπρίων που θα έχει αξία θα είναι αυτό κατά των plan B, C κλπ., τα οποία πλέον θα πλήτουν ευθέως την εργατική τάξη. Η οποία σπανίως διαθέτει αξιόλογες τραπεζικές καταθέσεις. Τέτοια "όχι" όμως δεν συνηθίζονται μέσα από αστικούς θεσμούς. Πόσο μάλλον από αδιαφιλονίκητους νικητές εκλογών σαν τον Αναστασιάδη.

Δεν πιστεύω στην προσωπική ευθύνη του θεσμικού οργάνου που υπηρετεί ή διευκολύνει τις αντιλαϊκές πολιτικές. Διότι ακριβώς υπεύθυνη δεν είναι η σκανδάλη ή το σκόπευτρο, ούτε καν η σφαίρα που σε χτυπά. Υπεύθυνος είναι αυτός που κρατά το όπλο. Δεν θέλει πολύ μυαλό.
Κι αυτό το όπλο δεν το κρατούν ούτε οι βουλευτές, ούτε οι δημαρχαίοι, ούτε οι ενωμοτάρχες, ούτε οι τροϊκανοί. Αν το κρατούσαν αυτοί, δεν θα ήταν αιρετοί και αναλώσιμοι, ανταλλακτικά του μηχανήματος. Και δεν θα κινδύνευαν από εφόδους της αστυνομίας. Ούτε αυτό θέλει πολύ μυαλό.
Πιστεύω όμως πολύ στην προσωπική ευθύνη αυτού που χτυπιέται από τη σφαίρα. Στην ευθύνη του να αποφύγει τη σφαίρα και να αντεπιτεθεί σ' αυτόν που του επιτίθεται.

Για να αποφύγει όμως τη σφαίρα και να αντεπιτεθεί, πρέπει κάποτε να τελειώσουν τα παραμύθια. Να απολογηθούν οι απολογητές του ευρωπαϊκού μονοδρόμου. Όχι οι αναλώσιμοι διαμορφωτές γνώμης αλλά οι καταναλωτές των μονοδρόμων. Αρκετά με τους μονόδρομους και τα αξιώματα. Αρκετά με τους αφορισμούς που ακουμπούν στον τρόμο και τον ταξικό αναλφαβητισμό.
Όποιος δεν θέτει το ζήτημα της εξουσίας είναι συνυπεύθυνος για αυτά που θα ακολουθήσουν.

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Το εισιτήριο και τη χαρούμενη σκέψη σας παρακαλώ


Λατρεύω τις "κοινωνικές προσφορές" των καναλαρχών. Τα κοινωνικά μηνύματα, ο εθελοντισμός, η κοινωνική ευαισθησία, η εταιρική κοινωνική ευθύνη, όλα τούτα είναι έννοιες που με συγκινούν βαθιά. Με κάνουν να νιώθω κομμάτι της κοινωνίας των πολιτών, να αισθάνομαι τη σιγουριά της φέτας του ανανά που παπαριάζει μέσα σε φρουί ζελέ, μετά την πάροδο της ημερομηνίας λήξης.
Γι' αυτό ενθουσιάστηκα με το νέο και ριζοσπαστικό κοινωνικό μήνυμα του Αντένα που στολίζει τους σταθμούς του Μετρό: ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ.

Το χαμόγελο είναι μεταδοτικό. Αν κάνει μια χαρούμενη σκέψη και χαμογελάσει ο κύριος με το χαρτοφύλακα, μοιραία θα χαμογελάσει και η κυρία απέναντί του. Ακόμα κι αν σκεφτεί "κοίτα ρε ένα μαλάκα που γελάει μόνος του". Ασφαλώς θα χαμογελάσει κι ο νεαρός παραδίπλα, σκεφτόμενος έστω "δες ρε τα πουρά που θέλουν και καμάκι". Ίσως τότε το χαμογελαστό του βλέμμα συναντηθεί με το χαμογελαστό βλέμμα της χαριέσσας νεαράς που στέκεται δίπλα στην πόρτα και ανθίσει ένα αίσθημα. Αρκεί να μην τη συνοδεύει κανας μαντράχαλος και ανθίσει κανα μπουκέτο.

Δεν θα είναι υπέροχο να κυκλοφορείς ανάμεσα σε χαμογελαστούς επιβάτες; Να μπαινοβγαίνεις στους συρμούς ανταλλάσσοντας χαμόγελα και φιλοφρονήσεις; Να συντρίβεις την αποξένωση και την περιχαράκωση, να συζητάς με τον τυχαίο συνεπιβάτη σου για το αν ήταν μανιχαϊστές ή Παυλικιανοί οι Βογόμιλοι του Βυζαντίου, αν ήταν ή όχι μπέναλντι το αγριοκοίταγμα στο Μήτρογλου, να κάνεις πηγαδάκι στη γαλαρία αναλύοντας τη σχέση της αίσθησης του εμφυτεύματος στήθους με την περιεκτικότητα της σιλικόνης σε πολυδιμεθιλοσιλοξάνια;

Από την ώρα που είδα την αφίσα γέμισα χαρούμενες σκέψεις. Σε τέσσερις στάσεις πρόλαβα να κάνω χαρούμενες σκέψεις για ισάριθμες καλλίγραμμες συνεπιβάτιδές μου. Οι οποίες δεν φάνηκαν να συμμερίζονται τη χαρά μου -προφανώς μην έχοντας κατανοήσει το κοινωνικό μήνυμα στις αφίσες- και μου έριξαν ένα βλέμμα με κύριο στοιχείο την απόρριψη. Γι αυτό κι εγώ -αφού είχα δυο στάσεις ακόμα μπροστά μου- συγκεντρώθηκα σε άλλα χαρωπά σενάρια. Μη γίνει κανας έλεγχος και με πιάσουν μουτζούφλη.

Στάση προτελευταία:
Ο Τζον ο Φασολάκης πέφτει κατά λάθος στη φασουλάδα του κεφάλα της κοκοτίτσας. Η λαμπρή του καριέρα συνθλίβεται άδοξα παρέα -τι φρίκη!- με άσημα φασόλια, καρότα και σέλινα. Η δημιουργός του, ανήξερη και αναμαλλιασμένη, τον αναζητά σε θέατρα και βιβλιοπωλεία. Συνειδητοποιεί το φρικτό τέλος του πνευματικού της τέκνου όταν το βράδυ μεταξύ άλλων ριπών φυσικού αερίου του συμβίου της, τής έρχεται μία με χαρακτηριστική οσμή έμπνευσης. Αποφασίζει να γίνει μοναχή αλλά σε μια απότομη συναισθηματική κρίση αυτοκτονεί τρώγοντας πέντε βάζα φυστικοβούτυρο.

Στάση τελευταία:
Σλαβομακεδόνες χάκερς χακάρουν το μπεστθινγκινλάιφ τζιάρ. Όποιος επιχειρεί να το επισκεφτεί κολλάει χλαπάτσα. Ο δε υπολογιστής του κολλάει τον πιο ύπουλο και καταστοφικό ιό του ίντερνετ, τον burga.trojan. Ο ιός αυτός καταστρέφει τις τσόντες σκεπάζοντας τα γυμνά κορμιά με ράσα και ντουμπλάροντας τους αναστεναγμούς και τα ερωτόλογα των πρωταγωνιστών με κηρύγματα του μακαριστού μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη.

Νομίζω πως και τα υπόλοιπα μεγάλα κανάλια πρέπει να μιμηθούν τη θαυμάσια αυτή πρωτοβουλία.
Τα δάση και τις παραλίες τις κατοχύρωσε ο Σκάι και το Μετρό ο Αντένα. Αν είναι όμως για κοινωνικές προσφορές, όλοι οι καλοί χωράνε.

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Το κατά λάθος εγέρθουτου του Κατίδη

Όποιο κι αν είναι το έγκλημα, οι δημόσιες εκτελέσεις μου τη σπάνε. Δεν είναι μόνο το αίμα, είναι κι η αντανάκλασή του σ' αυτούς που περιμένουν να χυθεί. Κι αυτοί που βρίσκουν την ευκαιρία τους να διαφημιστούν ή να ετεροπροσδιοριστούν.

Εντάξει, μια μούτζα θα τη ρίξεις όταν ο άλλος χάνει το γκολ προ κενής εστίας. Ή όταν κλαδέψει τον αντίπαλο από πίσω. Είναι αντιδράσεις εν βρασμώ.
Όταν έκανε χτες βράδυ ο Κατίδης το 2-1 δεν πήραμε χαμπάρι τη χειρονομία του. Αντίθετα, χαρήκαμε που σκόραρε ειδικά ο Κατίδης, μπας και ξεπεράσει το σοκ από τη γιούχα που άκουσε όταν έχασε το άχαστο με τον ΠΑΟ.

Τελικά μας το έβγαλε ξινό. Η χειρονομία του, που την πληροφορηθήκαμε αργότερα, είναι ασυμβίβαστη με το σύλλογο στον οποίο αγωνίζεται. Ίσως να συμβιβάζεται με τη Λάτσιο ή τη Χάνσα Ροστόκ, όχι όμως με την ΑΕΚ. Η ΑΕΚ δεν είναι μόνο ο σύλλογος των προσφύγων. Είναι ο σύλλογος των αντιιμπεριαλιστικών πρωτοβουλιών και των προοδευτικών οπαδών. Η κύρια οργάνωση οπαδών της ΑΕΚ, η ORIGINAL 21 είναι αδελφοποιημένη με τις αντίστοιχες οργανώσεις οπαδών της Λιβόρνο και της Μαρσέιγ. Η αντίδρασή της μάλιστα στη χειρονομία ήταν άμεση.

Για το λόγους αυτούς και πολλούς ακόμα, ο Κατίδης δεν μπορεί να παραμείνει ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ. Ακόμα κι αν -όπως ο ίδιος περίπου ισχυρίζεται- θά 'πρεπε να συγχωρεθεί λόγω βλακείας. Προσωπικά πιστεύω ότι το παιδί είναι ελαφρόμυαλο. Ακόμα όμως κι αν ήταν ο φανατικότερος ναζί η άποψή μου θα παρέμενε ίδια. Η -οποιαδήποτε- χειρονομία δεν μπορεί να τιμωρείται θεσμικά. Με αγωνιστικές ποινές, ισόβιους αποκλεισμούς και περίσσια υποκρισία.
Ένα πολιτισμένο διαζύγιο αρκεί.

Ο ΑΕΚτζής, έτσι κι αλλιώς, πάντα θα τιμά το φιλότιμο περισσότερο απ' το ταλέντο.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Νυχτερινός ταξιδιώτης

Υπάρχει κάτι που με συγκινεί στους σταθμούς των υπεραστικών λεωφορείων. Περισσότερο σ' αυτόν του Κηφισσού. Δίνει, όσο προχωρά η νύχτα, μια αίσθηση εγκατάλειψης. Σαν αυτή που δίνουν τα φέρρυ της γραμμής Ρίο-Αντίρριο από τότε που φτιάχτηκε η γέφυρα. Όσο κι αν τα λεωφορεία εκσυγχρονίστηκαν και οι αναχωρήσεις καταγράφονται σε γουάιντσκριν σαρανταδύο ιντσών, οι γωνιές του σταθμού, αυτές στις οποίες καταχωνιάζει η φυσιογνωμία του, παραμένουν απαράλλαχτες από τότε που ήμουν φοιτητής, συχνός διερχόμενος για ταξίδι ή δέμα.

Η εσωτερική είσοδος προς τα εκδοτήρια. Ένα μικρομάγαζο. Το μόνο, νομίζω, που δεν πουλά εφημερίδες και ψιλικά. Απ' έξω, ψηλά, κρέμονται γυναικείες μπλούζες. Από μέσα διακρίνονται πολύχρωμα κυλοτάκια. Χωρίς αυτό ο σταθμός θα ήταν λειψός (ή έστω άλλος).


Λαθραία λήψη. Γι' αυτό και η θολούρα κάτω δεξιά.

Δυο φωτογραφίες που δεν τράβηξα:
(Τη μια δεν πρόλαβα, την άλλη δεν τόλμησα)
Τρία μέτρα δεξιότερα απ' τις γιαγιάδες. Ο αχθοφόρος φέρνει βιαστικά το καρότσι του μπροστά σ' έναν καλοστεκούμενο ηλικιωμένο. Κάτι προσπαθεί να πει αλλά γρυλίζει, κυριολεκτικά. Δεν έχω τα ματάκια μου, το λες. Δεν έχω τη φωνή μου πως να το πεις; Ο ηλικιωμένος πετά ένα καλαμπούρι. Δε χρειάζεται αχθοφόρο, φορτώνει στο λεωφορείο σε δυο λεπτά. Ο άλλος ξαναγρυλίζει. Το χέρι του νευρικά, λέει αυτό, στη μπάντα. Ο παππούς καταλαβαίνει και τραβιέται στην άκρη με τις αποσκευές του. Ο αχθοφόρος κολλά το καρότσι του σ'ένα άλλο, τραβά μια αλυσσίδα με λουκέτο, το κλειδώνει και φεύγει τρεχάτος.
Η δεύτερη.
Δυο μέτρα δεξιά από το κλειδωμένο καρότσι. Μια γερόντισσα φτάνει στα καθίσματα υποβασταζόμενη από το γιο της. Κάθεται με κόπο. Ο γιος της κοκκινοτρίχης και αδύνατος. Αυτή έχει ακόμα αρκετό μαύρο στα μαλλιά. Σε όγκο πολλαπλάσια του γιου της. Ακόμα και στο μπόι, σχεδόν, τον ξεπερνά. Αυτός σκύβει και τη ρωτά αν είναι καλά ή κάτι τέτοιο. Όπως πλησιάζει το πρόσωπό του στο δικό της φαίνεται πως δεν θα μπορούσαν να μοιάζουν περισσότερο.

Το μεγάλο καφέ, αριστερά μετά τα εκδοτήρια, ανακαινισμένο αλλά πάντα το ίδιο.
Οκτώ άτομα, σκόρπιοι για να γεμίζουμε το μαγαζί.

Σε πρώτο αλλά μακρυνό πλάνο η ταξιδιώτισσα που αλλάζει μορφές. Είναι όπως πάντα μελαχρινή και ταξιδεύει μόνη. Άλλοτε την έχω συνταξιδιώτισσα κι άλλοτε, συνήθως δηλαδή, παίρνει άλλο λεωφορείο. Νομίζω πως πάει στη Νιγρίτα αλλά υποθέτω πως αυτό σχετίζεται με το φως της πόλης, αυτό δηλαδή που τ' όνομά της με καθοδηγεί για να τη σκηνοθετήσω.
Πριν από είκοσι χρόνια είχαμε καθίσει δίπλα δίπλα, πάλι σε νυχτερινό λεωφορείο. Πιάσαμε την κουβέντα. Ταξίδευα με είκοσι δραχμές στην τσέπη αλλά το θυμήθηκα στην ουρά του κυλικείου του φέρρυ, πλέοντας προς Αντίρριο. Όταν τη ρώτησα τι καφέ ήθελε να της πάρω ούτε που πέρασε από το νου μου το περιεχόμενο της τσέπης μου. Πριν κάνω -ζεματισμένος- τη μεταβολή την είδα στο πλάι μου. Έπρεπε, λέει, να κεράσει αυτή οπωσδήποτε.
Τη ρώτησα, όταν φτάσαμε στον κοινό προορισμό, αν θα μπορούσα να ανταποδώσω το κέρασμα και ένευσε αρνητικά.

Πάντοτε, όσο με θυμάμαι να περιμένω σε καφενεία σταθμών λεωφορείων, θυμάμαι τα λεπτά να στεγνώνουν πάνω στα χρηστικά αντικείμενα του χώρου. Οι τέσσερις διαστάσεις που θα μπορούσες να τις πεις καταγωγή.