Το περήφανο "ΟΧΙ" του Παλαιών Πατρών στον Αττίλα

Παρακολουθώ τις εξελίξεις στην Κύπρο με μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Είναι που δεν κατάφερα ποτέ να αποκτήσω καταθέσεις, και οι ελάχιστες που έχω κινδυνεύουν μόνο από δήμευση για χρέη προς το δημόσιο. Επιπλέον παραμένω βαρέως εργαζόμενος, έστω και υπό προθεσμία. Κυρίως για το λόγο αυτό ακούω με κατανόηση -που πηγάζει σχεδόν από ενοχή- τις υπερβολές που γράφονται και λέγονται για το "μεγάλο όχι" της κυπριακής βουλής. Αυτές με τα αρχίδια που έχουν οι κύπριοι ενώ είναι οι ελλαδίτες βουλευτές, κι ότι άλλο χαζοβιόλικο θα κυκλοφορήσει οσονούπω σε chain letter.
Γεγονός είναι πάντως πως οι ηρωϊκές μπαρούφες είναι εύηχες, πόσο μάλλον που κοντοζυγώνει κι η εθνική εορτή.

Το αρχικό πλάνο για το κούρεμα των καταθέσεων θεωρώ πως τέθηκε έχοντας προβλέψει το "όχι". Δεν πρόκειται για μια περιφανή νίκη κατά των γερμανών, διότι οι "γερμανοί" (αν πρέπει σώνει και καλά να ντύσουμε το ταξικό με εθνικό ένδυμα) έχουν -μάλλον- ήδη κερδίσει το παιχνίδι.
Το έχουν κερδίσει διότι αυτό που "έχασαν" μέσω του "όχι" θα το κερδίσουν μέσω του "ναι" που προσδοκούν στις επόμενες απαιτήσεις τους.
Το έχουν κερδίσει διότι δεν αμφισβητείται το σύστημα και η εξουσία τους αλλά το χρώμα τους σώβρακού τους.
Το έχουν κερδίσει διότι ήδη η ύπαρξη "plan B" αντιμετωπίζεται ως ήττα τους, άρα καλή εξέλιξη για την Κύπρο.
Πιστεύω ωστόσο ότι εξ' αρχής το "plan B" τους ήταν "plan A". Με την ιδιότητα του "Β" χαρίζει απλόχερα την ψευδαίσθηση πως ο καπιταλισμός επιδέχεται σουλουπώματος αν του κάνεις ολίγον μπου.
Το "όχι" των Κυπρίων που θα έχει αξία θα είναι αυτό κατά των plan B, C κλπ., τα οποία πλέον θα πλήτουν ευθέως την εργατική τάξη. Η οποία σπανίως διαθέτει αξιόλογες τραπεζικές καταθέσεις. Τέτοια "όχι" όμως δεν συνηθίζονται μέσα από αστικούς θεσμούς. Πόσο μάλλον από αδιαφιλονίκητους νικητές εκλογών σαν τον Αναστασιάδη.

Δεν πιστεύω στην προσωπική ευθύνη του θεσμικού οργάνου που υπηρετεί ή διευκολύνει τις αντιλαϊκές πολιτικές. Διότι ακριβώς υπεύθυνη δεν είναι η σκανδάλη ή το σκόπευτρο, ούτε καν η σφαίρα που σε χτυπά. Υπεύθυνος είναι αυτός που κρατά το όπλο. Δεν θέλει πολύ μυαλό.
Κι αυτό το όπλο δεν το κρατούν ούτε οι βουλευτές, ούτε οι δημαρχαίοι, ούτε οι ενωμοτάρχες, ούτε οι τροϊκανοί. Αν το κρατούσαν αυτοί, δεν θα ήταν αιρετοί και αναλώσιμοι, ανταλλακτικά του μηχανήματος. Και δεν θα κινδύνευαν από εφόδους της αστυνομίας. Ούτε αυτό θέλει πολύ μυαλό.
Πιστεύω όμως πολύ στην προσωπική ευθύνη αυτού που χτυπιέται από τη σφαίρα. Στην ευθύνη του να αποφύγει τη σφαίρα και να αντεπιτεθεί σ' αυτόν που του επιτίθεται.

Για να αποφύγει όμως τη σφαίρα και να αντεπιτεθεί, πρέπει κάποτε να τελειώσουν τα παραμύθια. Να απολογηθούν οι απολογητές του ευρωπαϊκού μονοδρόμου. Όχι οι αναλώσιμοι διαμορφωτές γνώμης αλλά οι καταναλωτές των μονοδρόμων. Αρκετά με τους μονόδρομους και τα αξιώματα. Αρκετά με τους αφορισμούς που ακουμπούν στον τρόμο και τον ταξικό αναλφαβητισμό.
Όποιος δεν θέτει το ζήτημα της εξουσίας είναι συνυπεύθυνος για αυτά που θα ακολουθήσουν.