Ο "συνωστισμός" της προκυμαίας της Σμύρνης είναι τελικά σημείο του καιρού μας.
Σ' αυτόν τον τόπο που το επίσημο κράτος παράτησε στην πείνα τους αγωνιστές του '21 και κυνήγησε τους "εαμοβούλγαρους ληστοσυμμορίτες" αγωνιστές της αντίστασης, τα ιερά και όσια του έθνους (όπως το ορίζουν οι εθνικάρες) στουκάρουν σε μια λεξούλα, εκτός διδακτέας -μάλιστα- ύλης. Σ' αυτό βέβαια βοηθά και η λήθη του χρόνου, που κάλυψε την υποδοχή που επιφύλαξε κάποτε μεγάλη μερίδα των ελλαδιτών στους ομόθρησκους και ομοεθνείς τους πρόσφυγες "τουρκόσπορους" (δες τη Γαλήνη του Ηλία Βενέζη). Ή για να είμαστε πιο επίκαιροι, την υποδοχή των εξαθλιωμένων επιζώντων του ολοκαυτώματος του Μεσολογγιού από τη Γυναίκα της Ζάκυθος (του Σολωμού).
Μετά το χτεσινό Σκαρίμπα, αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη. Σημειώνεται ότι στο κείμενο αυτό ο χαρακτηρισμός "τούρκοι" δεν είναι εθνολογικός αλλά παραπέμπει σε "μουσουλμάνοι".
Ο Μακρυγιάννης καταγράφει το δόλιο σφαγιασμό των αλβανών συμμάχων των επαναστατημένων ελλήνων από τους ίδιους τους συμμάχους τους. Κάποιοι ιστορικοί πιθανολογούν ότι ο Μακρυγιάννης ήταν φανατικός θεατής τουρκαλβανικών σήριαλ τα οποία αλλοίωσαν το εθνικό του πρίσμα. Το ίδιο γεγονός πάντως καταγράφεται -αν θυμάμαι καλά- και στο ιστορικό μυθιστόρημα του Καραγάτση Αίμα χαμένο και κερδισμένο.
"Εις την Πελοπόννησο ήταν πολλοί Αρβανίτες με τον Χουρσίτ πασσά∙ τους άφησε οπίσω εις την Πελοπόννησο. Οτ' ήταν φίλοι του Αλήπασσα αυτείνοι όλοι, και κεφαλή αυτεινών ήταν ο Ελμάζ Μέτζος κι άλλοι αξιωματικοί, ως χίλιοι άνθρωποι. Δεν τους πήρε μαζί του ο Χουρσίτ πασσάς, όταν βήκε από την Πελοπόννησο και διατάχθη από τον Σουλτάνο διά να πολεμήσει τον Αλήπασσα. Αφού σήκωσε ντουφέκι η Πελοπόννησο και η Ρούμελη, ως φίλοι δικοί μας αυτείνοι, αγροικηθήκαμε με τους Πελοποννήσιους και τους έβγαλαν έξω από το Βραχώρι και Μακρυνόρο. Αφάνισαν οι Έλληνες τους περισσότερους δολερώς, και κατεξοχή οι Βαλτινοί. Οι Τούρκοι οι δυστυχισμένοι έλπιζαν ότι μέναν πίσω, ότι ήταν νηστικοί και απόστασαν, κι αυτείνοι τους σκότωναν και τους γύμνωναν.
Σ' την άκρη σ' το Μακρυνόρο, κοντά εις το Κομπότι, είναι ένα ρέμα και εκεί μέσα επνίξανε πολλούς Τούρκους. Τους δέναν μιαν τριχιά εις τον λαιμόν και τους τελείωναν και τους ρίχναν μέσα. Έναν δεν τον πνίξαν καλά και τον γύμνωσαν και τον άφησαν και φύγαν, ότι τέλειωσαν την εργασίαν τους - τους ξέκαμαν όλους. Τότε ο μισοπνιγμένος την νύχτα σηκώνεται γυμνός κ' έρχεται εις το Κομπότι. Ήμασταν όλοι εκεί και ετοιμαζόμαστε, νάρθουν κι από το Μισολόγγι, Βραχώρι κι όλα αυτά τα μέρη, και Ξερόμερον και Βάλτο, να συνταχτούνε οι οπλαρχηγοί από αυτά τα μέρη να πάμεν να πολεμήσωμεν την Άρτα, να την κυργέψωμε. Και τους προσμέναμεν εις το Κομπότι και ο Ελμάζ Μέτζος και οι άλλοι αξιωματικοί Τούρκοι με τους ολίγους Τούρκους όπου λαγάρισαν, και πρόσμεναν και τους αποσταμένους, όπου μείναν οπίσω - και δεν ξέραν όπου τους τελείωσαν εις τον πνιμόν. Τα μεσάνυχτα πάγει ο πνιμένος κι ανταμώνει τον Ελμάζη και τους άλλους και τους λέγει όλη την υπόθεσιν, κι έρχονται εκεί οπούνταν οι καπεταναίγοι, ο Γώγος και οι άλλοι, οπούμαστε συνασμένοι να πάμεν να βαρέσωμεν ένα χωριόν οπού τόλεγαν Νιοχώρι (ήταν πολλοί Τούρκοι εκεί και σ' τ' άλλα τα χωριά) και να σώσωμεν και τους κατοίκους, να τους περάσωμεν εδώθε από το ποτάμι. Τότε παρουσιάζουν οι Τούρκοι τον μισοπνιμένον και μολογάγει αυτό το απάνθρωπον κάμωμα. Και την αυγή πήγαμε όλοι και είδαμε το αμολόγητον κακόν. Τότε οι δυστυχείς αξιωματικοί Τούρκοι κι όσοι μείναν βάλαν τις φωνές και σ' έπαιρνε η νίλα. Και είπαν∙ "Θε μου, τι μας οργίστης εμάς τους δυστυχείς; και οι οχτροί μας μάς σκοτώνουν, και οι φίλοι μας, οπού μας δίνουν τον λόγο της πίστης νάμαστε φίλοι, με την απιστία μας σκοτώνουν κρυφίως". Εφαρμακωθήκαμεν όλοι∙ δεν ξέραμε τι να τους αποκριθούμεν, ούτε ήξερε κανείς από τους καπεταναίους αυτό, ούτε από 'μας. Τους παρηγορήσαμεν, όμως το καρφί τούς έμεινε των Τούρκων".
Ο εθνικισμός είναι μια κιμαδομηχανή που αλέθει τα μυαλά των πελατών του. Κάνοντας μια αναζήτηση στο google αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες για το Ελμάζ Μέτζο, βρήκα ένα κείμενο-κιμά για τους "επίσημους Αλβανούς που πολέμησαν κατά των Ελλήνων". Η διασταύρωση είναι για τους εθνικάρες χαμένος κόπος. Δώστους επετείους και σημαιάκια κι εχθρούς εθνικούς να ξύνονται.
Σ' αυτόν τον τόπο που το επίσημο κράτος παράτησε στην πείνα τους αγωνιστές του '21 και κυνήγησε τους "εαμοβούλγαρους ληστοσυμμορίτες" αγωνιστές της αντίστασης, τα ιερά και όσια του έθνους (όπως το ορίζουν οι εθνικάρες) στουκάρουν σε μια λεξούλα, εκτός διδακτέας -μάλιστα- ύλης. Σ' αυτό βέβαια βοηθά και η λήθη του χρόνου, που κάλυψε την υποδοχή που επιφύλαξε κάποτε μεγάλη μερίδα των ελλαδιτών στους ομόθρησκους και ομοεθνείς τους πρόσφυγες "τουρκόσπορους" (δες τη Γαλήνη του Ηλία Βενέζη). Ή για να είμαστε πιο επίκαιροι, την υποδοχή των εξαθλιωμένων επιζώντων του ολοκαυτώματος του Μεσολογγιού από τη Γυναίκα της Ζάκυθος (του Σολωμού).
Μετά το χτεσινό Σκαρίμπα, αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη. Σημειώνεται ότι στο κείμενο αυτό ο χαρακτηρισμός "τούρκοι" δεν είναι εθνολογικός αλλά παραπέμπει σε "μουσουλμάνοι".
Ο Μακρυγιάννης καταγράφει το δόλιο σφαγιασμό των αλβανών συμμάχων των επαναστατημένων ελλήνων από τους ίδιους τους συμμάχους τους. Κάποιοι ιστορικοί πιθανολογούν ότι ο Μακρυγιάννης ήταν φανατικός θεατής τουρκαλβανικών σήριαλ τα οποία αλλοίωσαν το εθνικό του πρίσμα. Το ίδιο γεγονός πάντως καταγράφεται -αν θυμάμαι καλά- και στο ιστορικό μυθιστόρημα του Καραγάτση Αίμα χαμένο και κερδισμένο.
"Εις την Πελοπόννησο ήταν πολλοί Αρβανίτες με τον Χουρσίτ πασσά∙ τους άφησε οπίσω εις την Πελοπόννησο. Οτ' ήταν φίλοι του Αλήπασσα αυτείνοι όλοι, και κεφαλή αυτεινών ήταν ο Ελμάζ Μέτζος κι άλλοι αξιωματικοί, ως χίλιοι άνθρωποι. Δεν τους πήρε μαζί του ο Χουρσίτ πασσάς, όταν βήκε από την Πελοπόννησο και διατάχθη από τον Σουλτάνο διά να πολεμήσει τον Αλήπασσα. Αφού σήκωσε ντουφέκι η Πελοπόννησο και η Ρούμελη, ως φίλοι δικοί μας αυτείνοι, αγροικηθήκαμε με τους Πελοποννήσιους και τους έβγαλαν έξω από το Βραχώρι και Μακρυνόρο. Αφάνισαν οι Έλληνες τους περισσότερους δολερώς, και κατεξοχή οι Βαλτινοί. Οι Τούρκοι οι δυστυχισμένοι έλπιζαν ότι μέναν πίσω, ότι ήταν νηστικοί και απόστασαν, κι αυτείνοι τους σκότωναν και τους γύμνωναν.
Σ' την άκρη σ' το Μακρυνόρο, κοντά εις το Κομπότι, είναι ένα ρέμα και εκεί μέσα επνίξανε πολλούς Τούρκους. Τους δέναν μιαν τριχιά εις τον λαιμόν και τους τελείωναν και τους ρίχναν μέσα. Έναν δεν τον πνίξαν καλά και τον γύμνωσαν και τον άφησαν και φύγαν, ότι τέλειωσαν την εργασίαν τους - τους ξέκαμαν όλους. Τότε ο μισοπνιγμένος την νύχτα σηκώνεται γυμνός κ' έρχεται εις το Κομπότι. Ήμασταν όλοι εκεί και ετοιμαζόμαστε, νάρθουν κι από το Μισολόγγι, Βραχώρι κι όλα αυτά τα μέρη, και Ξερόμερον και Βάλτο, να συνταχτούνε οι οπλαρχηγοί από αυτά τα μέρη να πάμεν να πολεμήσωμεν την Άρτα, να την κυργέψωμε. Και τους προσμέναμεν εις το Κομπότι και ο Ελμάζ Μέτζος και οι άλλοι αξιωματικοί Τούρκοι με τους ολίγους Τούρκους όπου λαγάρισαν, και πρόσμεναν και τους αποσταμένους, όπου μείναν οπίσω - και δεν ξέραν όπου τους τελείωσαν εις τον πνιμόν. Τα μεσάνυχτα πάγει ο πνιμένος κι ανταμώνει τον Ελμάζη και τους άλλους και τους λέγει όλη την υπόθεσιν, κι έρχονται εκεί οπούνταν οι καπεταναίγοι, ο Γώγος και οι άλλοι, οπούμαστε συνασμένοι να πάμεν να βαρέσωμεν ένα χωριόν οπού τόλεγαν Νιοχώρι (ήταν πολλοί Τούρκοι εκεί και σ' τ' άλλα τα χωριά) και να σώσωμεν και τους κατοίκους, να τους περάσωμεν εδώθε από το ποτάμι. Τότε παρουσιάζουν οι Τούρκοι τον μισοπνιμένον και μολογάγει αυτό το απάνθρωπον κάμωμα. Και την αυγή πήγαμε όλοι και είδαμε το αμολόγητον κακόν. Τότε οι δυστυχείς αξιωματικοί Τούρκοι κι όσοι μείναν βάλαν τις φωνές και σ' έπαιρνε η νίλα. Και είπαν∙ "Θε μου, τι μας οργίστης εμάς τους δυστυχείς; και οι οχτροί μας μάς σκοτώνουν, και οι φίλοι μας, οπού μας δίνουν τον λόγο της πίστης νάμαστε φίλοι, με την απιστία μας σκοτώνουν κρυφίως". Εφαρμακωθήκαμεν όλοι∙ δεν ξέραμε τι να τους αποκριθούμεν, ούτε ήξερε κανείς από τους καπεταναίους αυτό, ούτε από 'μας. Τους παρηγορήσαμεν, όμως το καρφί τούς έμεινε των Τούρκων".
Ο εθνικισμός είναι μια κιμαδομηχανή που αλέθει τα μυαλά των πελατών του. Κάνοντας μια αναζήτηση στο google αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες για το Ελμάζ Μέτζο, βρήκα ένα κείμενο-κιμά για τους "επίσημους Αλβανούς που πολέμησαν κατά των Ελλήνων". Η διασταύρωση είναι για τους εθνικάρες χαμένος κόπος. Δώστους επετείους και σημαιάκια κι εχθρούς εθνικούς να ξύνονται.
9 σχόλια:
Aυτα ειναι...
Και μετα...
Αμα τα λες, γινεσαι κακος...!!
Κάλλιο "κακός" κι ανθρωποδιώχτης βρε Μαχαίρη παρά καθωσπρέπης.
Ρε άχρηστε αστοιχείωτε τουρκαλβανολάτρη, επειδή τη λίστα που λες την έφτιαξα εγώ και με βρίζεις σου επιστρέφω τους χαρακτηρισμούς.
Τα γεγονότα που αναφέρεις από τον Μακρυγιάννη αφορούν την ανταρσία του Αλή πασά και τους αληπασαλήδες Αλβανούς και την πρόσκαιρη λυκοφιλία τους με τους Έλληνες πριν ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Δεν πολέμησε κανένας Ελμαζ Μέτζο για την ελληνική επανάσταση ΠΟΤΕ, αλλά κάποιοι οπλαρχηγοί της Δ.Ελλάδας και της Ηπείρου πολέμησαν κάποια περίοδο και για λογαριασμό του Αλήπασα, συνεργαζόμενοι μαζί του για ευνόητους λόγους αφού συνέφερε για τους δικούς τους σκοπούς η συντήρηση της ενδοθωμανικής διαμάχης αυτής. Αρκετά πριν πεσει η βοϊδοκεφάλα του Τεπελενλή απο τα σουλτανικά στρατεύματα, οι περισσότεροι τουρκαλβανοί του τον είχαν κιόλας εγκαταλείψει και προσχώρησαν στα οθωμανικά στρατεύματα χτυπώντας αμεσως πρώτα-πρώτα τους πρώην συμμαχους τους. Με τα οθωμανικά στρατεύματα ο Μέτζο και οι υπόλοιποι διέπρεψαν εναντίον των ελληνικών πληθυσμών καθ' όλη της διάρκεια της επανάστασης, όπως και ένας στόκος σαν και σένα μπορεί εύκολα να ανακαλύψει αφήνοντας τα γκουγκλαρίσματα και ανοίγοντας κανενα βιβλιο ιστορίας ή μπορεί και διαβάζοντας παρακάτω τον ίδιο το Μακρυγιάννη που φέρνεις ως πηγή. Άσε που όπως λέει και η πηγή που βάζεις ο εν λόγω είχε πιθανότατα πολεμήσει ήδη τους Έλληνες γύρω από την Τριπολιτσά πχ Βαλτέτσι κλπ πριν τον αφήσουν οι πολιορκητές να παει να ενισχύσει τον Αλή πασά εις βάρος του Σουλτάνου και να αδυνατήσει την φρουρά της Τριπολιτσάς. Αρα μεγάλε, ο Ελμάζ Μέτζο είναι ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης; Για κάνε τις διασταυρώσεις σου και διαφώτισέ μας.
θα παρέθετα κύριε χασάπα εξ' αρχής την πηγή αλλά τέτοιες κιμαδιές αναπαράγονται σωρηδόν από τους ομοϊδεάτες σου και δυσκολεύτηκα να βρω τον έχων το κόπυραϊτ. Το ψυλλιάστηκα όμως ότι κανας "ανώνυμος" θα ήταν.
Περί Μακρυγιάννη, ιδού:
http://users.uoa.gr/~nektar/history/tributes/makriyannis/
Και σε μονοτονικό.
Αν βρεις κάτι άλλο για το Μέτζο, σφύρα. Αυτή είναι η δική μου πηγή.
Αναμένω τις δικές σου με ενδιαφέρον.
Περί "ήρωα ελληνικής επανάστασης" κανείς βέβαια δε μίλησε. Σκοπός είναι να μπαίνουν τα πράγματα στις ιστορικές τους διαστάσεις και να τινάζονται τα πατσουλιά των εθνικιστικών νευρώσεων.
@ανωνυμο
Όλοι ξέρουμε και ποιός είσαι και ότι είσαι ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΑΛΒΑΝΩΝ που προσπαθεί να το κρύψει.Ο έλεγχος DNA που σου καναμε το απέδειξε.
Εγώ πάντως δεν ξέρω ποιος είναι και το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι η καταγωγή του καθενός.
Ποια πηγή να παραθέσεις ρε κακομοίρη; Αφού είναι εύκολα αναγνωρίσιμο το απόσπασμα που έβαλες και νομίζω το ανάφερες ο ίδιος ότι είναι από το Μακρυγιάννη. Θεωρείς ότι το λινκ είναι η πηγή; Τόσο γελοίος είσαι;
Καταρχήν κάθε σοβαρός άνθρωπος παραδέχεται το λάθος του δημοσίως ή σιωπά, η πεισματική εμμονή είναι χαρακτηριστικό των ηλιθίων.
Γενικά δεν έχω διάθεση να σπαταλώ το χρόνο μου σε ανούσιες συζητήσεις με κρετίνους, για τελευταία φορά. Ισχύουν αυτά που έγραψα πριν, διαβασε λίγες σελίδες πιοκάτω στο Μακρυγιάννη να δεις τη δράση των περιστασιακών Αλβανών συμμάχων στην Ηπειρο κατά των Ελλήνω επαναστατών όταν τους κτύπησαν αργότερα έξω από την Αρτα, το Πέτα κλπ
Πιο συγκεκριμένα για τον αλβανικής καταγωγής Οθωμανό στρατιωτικό κ. Ελμάζ-μπέη (Μέτζο) που τόσο αγάπησες σφόδρα :
αναφέρεται στην Β' τόμο της ιστορίας του Διον. Κόκκινου "Η ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης", εκδ. Μέλισσα, 6η Εκδοση 1974.
196 => εκπρόσωπος των Αλβανών που πολιορκούνταν στην Τριπολιτσά μαζί με τον Βελή-μπέη Κογιάτσα, ζητούσε να τους δοθεί άδεια αναχώρησης με τα όπλα τους
197 => έρχεται σε επαφή με τον Κολοκοτρώνη για να αναχωρήσει από την πολιορκούμενη Τριπολιτσά
206 => μέλος της αντιπροσωπείας των Τουρκων που εξήλθαν για διαπραγματεύσεις από την Τριπολιτσά
210-214 => Ο Ελμάζ κάνει μόνο δικές του διαπραγματεύσεις για λογαριασμό των Αλβανών στρατιωτών της πόλης, περιγράφεται η στολή του καταφορτη κοσμημάτων, χρυσα όπλα, πολυτιμοι λίθοι, δακτυλίδια κλπ. Ορκίστηκε εξ όλων των Αλβανών ότι δεν θα ξαναπολεμήσουν τους Ελληνες αν τους χαριστεί η ζωή. Ξαναεπέστρεψε για νεα συζήτηση στο ελληνικο στρατόπεδο στις 18 Σεπ. Ζητουσε να σώσει και τους αρχηγους Τούρκους και τα χαρέμια γιατί του είχαν υποσχεθεί χρήμα. Τελικά παρά την αντίρρηση αρκετών ο Κολοκοτρώνης εδωσε 21 Σεπ αδεια εξόδου μόνο των "Αλβανιτών" να περάσουν στην Ρούμελη ελεύθερα και να πάνε στον Αλή πασά και να είναι σύμμαχοι όσο ζει ο Αλή πασάς.
Αντιλαμβάνεσαι βλαξ ότι μέχρι τότε η Αλβανοί και ο Ελμάζ ήταν η κύρια δύναμη κρούσης των Οθωμανών;
Το σπίτι του Ελμαζ είχε γίνει κέντρο διερχομένων και έμπαιναν συνεχώς κατάσκοποι των πολιορκητών.
218-9 => Ο Κολοκοτρώνης τηρεί τη συμφωνία του και βγάζει τους Αλβανούς έξω από την Τριπολιτσά που είχε ήδη πέσει. Με τα χίλια ζόρια ο ίδιος ο Κολοκοτρωνης τους έβγαλε απο του χάρου τα δόντια και μέσα απο ενέδρες.
232 => για τις διαπραγματεύσεις λέει πάλι
288 => ο Ελμάζ στέλνει επιστολή στους Αλβανούς της Πάτρας. Μια μερίδα με τον Ασλανάκη αποχώρησε και ενώθηκε μαζί τους.
289 => η ιστορία με τις διαπραγματεύσεις πάλι
(μετά έγιναν αυτά που λέει ο Μακρυγιάννης)
342 => Στην μάχη στα Πέντε Πηγάδια πολέμησαν ο Μουσταφά πασάς και Σούλτσα Κόρτσα, τους Σουλιώτες του Γ.Δράκου και τους αληπασαλικούς του Αγο Μουχουρδάρη. Σε μια περίσταση της μάχη ο Ελμαζ μπέης με 1000 στρατιώτες προσπάθησε να επιτεθεί από τα νώτα στον Δράκο, και δυστυχώς ο σουλιώτης Λάμπρος Καραπάνος φόνευσε τον Ελμάζ μπέη (ίσως είναι και άλλος). Τα παράπονά σου λοιπόν για την συμπεριφορά που έτυχε ο Ελμάζ σε αυτόν http://alphalinenet.files.wordpress.com/2012/06/ceb4cf81ceaccebacebfcf82-ceb3ceb5cf89cf81ceb3ceaccebaceb7cf82-ceb5cebbceb1ceb9cebfceb3cf81ceb1cf86ceafceb1-ceb5ceb8cebdceb9cebacf8c.jpg?w=500
RIP Ελμάζ μπέη
Ο στρατολατης σε συμπάθησε... θέλει να βάλει την ιστορία σου σε άλλες διαστάσεις και να τινάξει από το σαρίκι σου τα πατσουλιά των εθνικιστικών νευρώσεων.
Σε λυπάμαι που έγραφες μια ώρα και θα αφήσω το σχόλιό σου ως ενθύμιο.
Ο Κόκκινος είναι η πηγή σου, ε; Δεν είναι αυτός που τον έλεγε ο Σκαρίμπας "σφουγγοκωλάριο" και άλλα τσαχπίνικα;
Κατά τα λοιπά λέω να μη σου επιστρέψω τα κοσμητικά. Κατανοώ ότι η υπερβολική λεκτική βία των συμμαθητών σου θα σε κατάντησε έτσι.
Καλή μελέτη.
Aχ τσαχπινο-κνιτούλη μου, είσαι όντως αήττητος! γούτσου γούτσου...
Ο Σκαρίμπας με το παραληρηματικό του πόνημα εξουδετέρωσε (για σενα) την πηγή ενός ιστορικού έργου που χρησιμοποίησε πρωτογενείς πηγές, άρα ο εν λόγω Ελμάζ δεν εχει θέση σε μια λίστα Αλβανών αξιωματικών του όθωμανικού στρατου που πολέμησαν εναντίον των ελλήνων επαναστατών. Οκ! Περαστικά εύχομαι.
ΥΓ: Ξέρεις τα σοβαρα ιστορικά έργα έχουν στο τέλος μεταξυ άλλων και μία λίστα που λέγεται "ευρετήριο κυρίων ονομάτων". Ετσι στο λέω για να μην έχεις και την ικανοποίηση ότι ασχολήθηκα μαζί σου αυτό το υπερβολικό χρονικό διάστημα που αναφέρεις για το προηγούμενο ποστ...
Δημοσίευση σχολίου