Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Ήμουν κι εγώ εκεί (κάλλιο αργότερα παρά ποτέ)

Περίμενα να πέσει η έκτη νύχτα συγκέντρωσης των "αγανακτισμένων" για να κατέβω κι εγώ στο Σύνταγμα. Η γεύση που έχω είναι αντίστοιχη της ..μυρωδιάς των πληροφοριών που λάμβανα τις προηγούμενες ημέρες από διαδηλωτές και μπλόγκερς. Απόψε το πλήθος, όπως είναι απολύτως λογικό, δεν είναι ανάλογο με το χτεσινό. Έτσι μπόρεσα να κυκλοφορήσω σε όλο σχεδόν το μήκος και πλάτος της πλατείας, αν το προσπαθούσα χτες θα ήταν αδύνατο. Η αλήθεια είναι πως είμαι μάλλον από τους τελευταίους που συναντήθηκαν μέχρι τώρα με το κίνημα των "αγανακτισμένων". Οι περισσότεροι που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο έχουν ήδη ίδια άποψη, δεν περιμένουν κανένα στρατολάτη να τους ενημερώσει.
Στο πάνω μέρος της πλατείας συναντά κανείς ανθρώπους με σημαίες ισπανικές, αργεντίνικες, αιγυπτιακές και κυρίως ελληνικές. Συναντά ομάδες ανθρώπων που φωνάζουν παρατεταμένα "ουουου", ρυθμικά "κλέφτες", άλλα με πικάντικες ρίμες και μουτζώνουν ομαδικά τη βουλή. Μερικοί βομβαρδίζουν τον τοίχο του κτιρίου με πράσινα λέϊζερ. Συχνά πυκνά παρατηρεί κανείς να περπατούν μέσα στο πλήθος ομάδες δύο ή τριών ατόμων με ελληνικές σημαίες και χαρακτηριστική κορμοστασιά. Ένας προκατελλειμένος και κακόπιστος άνθρωπος σαν εμένα δεν αργεί να τους κακοχαρακτηρίσει. Βοηθά ίσως το γεγονός πως αμολάνε συνθήματα συγκεκριμένης συνομοταξίας "αγανακτισμένων". Γενικά πάντως το πάνω μέρος φέρνει σε κάτι ανάμεσα σε χαβαλέ και σε γήπεδο. Λούμπεν αισθητική και καραμπουζουκλίκι. Όχι βέβαια στο σύνολό του.
Το κάτω μέρος της πλατείας δεν έχει καμιά σχέση με το πάνω. Στο μέσο γινόταν όπως κάθε βράδυ η συνέλευση των παρευρισκόμενων. Ο κόσμος ήταν πολύς και παρά τα πολλά εκατοστά που απέχω από τη γη έπρεπε να χωθώ αρκετά για να αποκτήσω οπτική πρόσβαση. Έφτασα την ώρα που τίθονταν η ημερήσια (νυχτερινή μάλλον) διάταξη της συνέλευσης. Αρκετά καλή οργάνωση παρά το πλήθος, δυσκόλεψε λίγο με την έναρξη των ομιλιών. Κανείς δεν διέκοπτε κανέναν, δεν χρειάστηκε κιόλας! Νέοι άνθρωποι στη συντριπτική πλειοψηφία, όσες ομιλίες άκουσα ήταν μεστές και μάλλον αριστερόστροφες. Μια αποστροφή ενός ομιλητή ότι γίνονται δεκτοί όλοι εκτός από τους φασίστες χειροκροτήθηκε θυελλωδώς. Είναι πραγματικά συγκινητική η προσπάθεια να οργανωθούν οι ομιλίες, να καταγραφούν τα πρακτικά, να βγει ένα πλάνο που θα οδηγήσει στο ψήφισμα της συνέλευσης. Μόνο γι'αυτό το πείραμα άμεσης μαζικής δημοκρατίας αξίζει να παρευρεθεί κανείς. Πιστεύω πως αυτός τουλάχιστον ο πυρήνας δεν θα ξεφουσκώσει εύκολα, είναι δε πιθανόν να ξεπηδήσει κάτι το ριζοσπαστικό μέσα από τις τάξεις των αποφασισμένων αυτών νέων. Στην καταγραφή των προτάσεων για την ημερήσια διάταξη ακούστηκε μια πρόταση-παραίνεση για αποφυγή του ξύλινου λόγου από τους ομιλητές. Είναι λογικό να ακούγεται κάτι τέτοιο δεδομένου πως η φρασεολογία της αριστεράς μοιάζει συχνά να είναι ελιτίστικη και μπαρόκ. Κάτι σαν μια σύγχρονη καθαρεύουσα της πολιτικής. Πιστεύω ωστόσο πως αν το καινούργιο που ξεπηδά στο Σύνταγμα κοινωνήσει ανοιχτά την πραγματικότητα της σήψης του καπιταλισμού που, όπως ένας ομιλητής είπε χτες καταχειροκροτούμενος, είναι ο υπεύθυνος για τα δεινά που βιώνουμε, ο δρόμος για το φούντωμα ενός ενιαίου ή συμμαχικού λαϊκού κινήματος θα είναι ανοιχτός. Αυτό τρέμουν τα ΜΜΕ και προσπαθούν να εμφανίσουν ένα πολιτικά ευνουχισμένο κίνημα το οποίο εχθρεύεται τόσο τον κλασσικό δικομματισμό όσο και το ταξικό κίνημα, αυτό πρέπει να επιδιώξουμε εμείς. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, μόνο να κερδίσουμε.

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

ΜΜΕ-ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΜΑΙΟΣ 2011

Ως παρών σήμερα στο Σύνταγμα μπορώ να καταγγείλω τα περισσότερα ΜΜΕ και ιδιαίτερα τα τηλεοπτικά ιδιωτικά και δημόσια για τη διαστρέβλωση και λογοκρισία τους।
-το κύριο σύνθημα που ακούστηκε και μάλιστα πολλές φορές ηταν το "ΚΛΕΦΤΕΣ-ΚΛΕΦΤΕΣ" συνοδευόμενο με μούτζες προς τη Βουλή।Υπήρχαν και άλλα πολλά καυστικά και με χιούμορ.
Επίσης πετσόκοψαν όλοι την δήλωση(επιστολή) υποστήριξης των κινητοποιήσεων απο τον Μίκη επειδή τους τσούζει।Αναφέρει"....να φύγει η κυβέρνηση της ντροπής και όλο το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε δημόσια αξιώματα,καταστρέφοντας, λεηλατώντας και υποδουλώνοντας τον ελληνικό λαό...."

Μπορούν τελικά να συναντηθούν τα κινήματα;

Ο σημερινός Ριζοσπάστης ασχολείται με τις κινητοποιήσεις των "αγανακτισμένων πολιτών" με τρόπο που δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως απόπειρα καπελώματος ή σνομπαρίσματος. Το άρθρο δεν είναι χαμένο σε κάποια κρυφή γωνιά της εφημερίδας αλλά μάλλον κεντρικό.
Παρατηρώ σ'αυτό ένα πρώτο στοιχείο, πως αναγνωρίζεται το αυθόρμητο της κινητοποίησης. Σημειώνεται επίσης η πρόθεση του ΚΚΕ να προσεγγίσει τις κινητοποιήσεις "με διάθεση ενιαίας συσπείρωσης και πάλης". Ασφαλώς διατυπώνονται αρκετές επιφυλάξεις, κυρίως σε σχέση με τη διάθεση διαχωρισμού των κινημάτων σε ακηδεμόνευτα και σε κοπάδια από πλευράς των ΜΜΕ.
Όλο το άρθρο εδώ.
Νομίζω πως είναι θετικό το γεγονός πως δεν δείχνει να επιβεβαιώνεται μια εικόνα ελιτίστικης και απορριπτικής στάσης απέναντι στα γεγονότα. Μένει να φανεί αν και κατά πόσο έχει το ταξικό κίνημα πραγματική διάθεση προσέγγισης και αν αντίστοιχα οι "αγανακτισμένοι" έχουν ευήκοα ώτα.
Και πάνω απ' όλα μακάρι να αποδειχτεί πως το κίνημα αυτό έχει τη δυνατότητα να εξελιχτεί σε κάτι πολύ παραπάνω απ' ότι προέβλεψαν μερικοί καχύποπτοι και ξινοί τύποι όπως πρώτος-πρώτος εγώ!

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Αποκαλύπτεται ύπουλη επιχείρηση καπελώματος

Μετά τις πολλαπλές καταγγελίες για επιχείρηση καπελώματος αθώων διαδηλωτών στους δρόμους της Αθήνας, αμολύσαμε μικτό ενδυματολογικό-δημοσιογραφικό επιτελείο για να διερευνήσουμε το αν και κατά πόσο ανταποκρίνονται στην αλήθεια.
Τα αποτελέσμα της έρευνάς μας είναι γεγονός πως δεν μας άρεσαν καθόλου. Ωστόσο, με πλήρη συναίσθηση της αποστολής μας και της ανάγκης να λάμψει η αλήθεια, έστω κι αν μας είναι δυσάρεστη, τα παρουσιάζουμε.

 Αθώος ακηδεμόνευτος διαδηλωτής τη στγμή που δέχεται απρόκλητη επίθεση καπελώματος από αιμοσταγές καπέλο.

Περαστικός ουδέτερος πολίτης την ώρα που σηκώνει το χέρι του να χαιρετήσει γνωστό του δέχεται ξαφνική επίθεση.

Ακόμα και μικρά αθώα παιδάκια επιχειρούν να καπελώσουν τα αιμοσταγή καπέλα! Στο στιγμιότυπο αθώος πιτσιρικάς την ώρα που περνούν μπροστά του τα πρόβατα του ΠΑΜΕ δέχεται ύπουλη επίθεση από τερατόμορφο καπέλο.

Προσοχή λοιπόν στους δρόμους, κυκλοφορούν επικίνδυνα καπέλα.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Ας μιλήσουμε για συναινετικό σεξ

Μιας και μπήκε η άνοιξη π'ανθίζουν τα λουλούδια και αντηχούν στις γειτονιές ερωτικά τραγούδια αποφάσισα να γράψω κάτι περί σεξ. Εδώ που τα λέμε κοντεύει νά'μπει το καλοκαίρι αλλά ακόμα βρέχει σα νά'ναι Φλεβάρης. Είναι Μάης όμως, ο δικός μας μήνας, των Διδύμων. Λένε πως είμαστε διχασμένες προσωπικότητες, είμαστε όμως και τύποι ερωτύλοι.
Το σεξ είναι κάτι το θαυμάσιο, είτε σ'αυτό συμμετέχει ένας, είτε δύο, είτε δεκαπέντε. Οι περισσότεροι ωστόσο περιορίζονται αναγκαστικά σε ομάδες του ενός ή των δύο. Γύρω από αυτό γυρίζουν τα πάντα, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Όλοι αυτό έχουμε στο μυαλό μας, πολλές φορές τη μέρα και τη νύχτα, ήδη από τη στιγμή που συνειδητοποιούμε το φύλο μας μέχρι και τα βαθιά γεράματα. Και για τούτο -προς κάλυψη των αναγκών του ανδρικού κυρίως πληθυσμού ομολογουμένως- ανθεί παγκοσμίως η σχετική βιομηχανία με ιλιγγιώδη κέρδη. Ασφαλώς, όπως σε όλα τα ωραία πράγματα έτσι και στο σεξ, χρειάζεται μέτρο και, κυρίως, συναίνεση. Κι αυτό διότι κάτι που μοιράζεται στα δύο καλό είναι να μοιράζεται δίκαια. Όχι ας πούμε να παίρνει ο ένας τη μερίδα του λέοντος κι ο άλλος να τη βγάζει με ψιχουλάκια, πόσο μάλλον να μην παίρνει καν τα ψιχουλάκια αλλά να τρώει και φάπες. Γι'αυτό στο σεξ η συναίνεση είναι απαραίτητη. Για ό,τι γίνεται συναινετικά δεν τίθεται θέμα ανηθικότητας ή ανωμαλίας. Ενήλικοι είμαστε, αν τα συμφωνούμε και γουστάρουμε αμφότεροι να προσθέσουμε αλατοπίπερο, πάπρικα και αψέντι είναι ζήτημα δικό μας. Αντίθετα, το μη συναινετικό σεξ ως ποινικά κολάσιμο μπορεί να οδηγήσει σε πολυετείς ποινές κάθειρξης σε πολυτελείς μεζονέτες όπως, καλή ώρα, έπαθε ο Ντομινίκ Στρος-Καν ή σε πολύβουες φυλακές στις οποίες μπορεί να αντιστραφούν άρδην οι όροι του μη συναινετικού σεξ. Ανάλογα με την κοινωνική τάξη και τα βαλάντια του καθενός, όπως τα πάντα σ'αυτή τη ζωή. Γιατί στην άλλη ζωή, αν τουλάχιστον είσαι καλός μουσουλμάνος, μπορείς να ελπίζεις σε βουνά από πιλάφι και χαρέμια για την πάρτη σου ακόμα κι αν δεν έχεις βρακί να φορέσεις.
Η συναίνεση είναι γενικώς μια κοινωνική αρετή με μεγάλη απήχηση. Είναι και πολύ της μόδας αυτή την εποχή. Οι ευρωπαίοι και οι λοιποί ανεπτυγμένοι που έχουν βαθέως εντρυφήσει στις ανθρωπιστικές αρχές, τόσο οι πολίτες όσο και οι κυβερνώντες εξάγουν το καλό τους παράδειγμα στις υπανάπτυκτες χώρες. Δε γίνεται, σου λέει, κύριε Καντάφι μας να γαμείς χωρίς συναίνεση το λαό σου. Σε τέτοια ζητήματα είμαστε κάθετοι. Κι έτσι, με ακέραια μεταξύ τους συναίνεση, βομβαρδίζουν τον ίδιο λαό για να συνετίσουν τον κολασμένο παραβάτη.


Τι μαλακίες λέει αυτός ο αποπάνω; Τάζεις σεξ ρε μαλάκα και το γυρνάς πούστικα στην κόκκινη προπαγάνδα;
Καλά του κάνουν του κερατά του Καντάφι ρε, εμάς όμως γιατί μας πιλατεύουν; Εμείς κύριοι συναίνεση διαθέτουμε και μάλιστα μπόλικη. Όλοι μαζί τα φάγαμε. Εμείς τους βγάλαμε τους κυβερνήτες μας, δημοκρατικά κι ωραία. Είναι αλήθεια πως το πολιτικό μας σύστημα είναι δομημένο βάσει της αρχής της τραμπάλας. Εδώ κι εκατό χρόνια τα ίδια κόμματα και οι ίδιες οικογένειες τραμπαλίζονται, πάνω κάτω, πάνω κάτω. Εύκολο είναι που ζητάτε από τους τραμπαλιζόμενους ν'αφήσουν τα χοροπηδητά και να ισορροπήσουν στον αέρα; Σάμπως δεν το προσπαθούμε; Να, κι ο εξοχώτατος  θεσμικός μας άρχοντας κάλεσε σήμερα τους πολιτικούς αρχηγούς και ζήτησε συναίνεση. Η εξοχώτης του φημίζεται για τις περιπαθείς του υποκλίσεις μετ'αποθέσεως της δεξιάς χειρός επί της καρδίας ενώπιον του εθνικού μας συμβόλου, δεν είναι κανας τυχαίος. Είναι ο σεβάσμιος πατέρας του έθνους και ανάδοχος της συναίνεσης.
Δεν θα ασχοληθώ βέβαια με τα κουμμούνια και κάτι άλλους που όλο λένε όχι. Αυτοί δε νογάνε γρι από συναίνεση. Τι όχι και μαλακίες; Εδώ η πατρίς κινδυνεύει ρε προδότες. Οι εβραίοι, οι αντίχριστοι, οι μετανάστες θέλουν να μας φάνε ζωντανούς. Εσείς οι άλλοι βρε, οι λογικοί. Βρείτε τα ρε, πείτε ναι ρε, όλοι μαζί στην τραμπάλα ρε. Να ισορροπήσει ρε, να ισορροπήσει.

Ένα νέο ελπιδοφόρο κίνημα ή οι atenistas έγιναν ispanistas;

Νομίζω πως ήταν αναμενόμενο ο ενθουσιασμός από την επιτυχία των δύο συγκεντρώσεων να αποτυπωθεί στα μπλογκοπόστ με μια προσέγγιση έμμεσης πλην σαφούς κριτικής προς τα κόμματα της αριστεράς. Το περίμενα ομολογώ πρώτα από τα ΜΜΕ και όχι από εμάς τους ίδιους. Η αίσθηση που έχω είναι πως πολλοί μπλόγκερς από αυτούς που εκτιμώ βρήκαν την ευκαιρία να (ξανα)βγάλουν από μέσα τους τα συναισθήματα απογοήτευσης που έχουν για την αναποτελεσματικότητα του ταξικού κυρίως μετώπου απέναντι στα μέτρα της κυβέρνησης.
Διάβασα πολλά για το τι έγινε χτες και προχθές. Διάβασα πως υπήρξαν πυρήνες συγκεντρωμένων που μοιράζονταν τις σκέψεις τους στα πλαίσια ενός πολιτισμένου διαλόγου, με σεβασμό καθενός στις απόψεις του άλλου. Για μικτές συναντήσεις ελλήνων και ισπανών, για ανθρώπους που για πρώτη φορά στη ζωή τους συμμετείχαν σε μια διαδήλωση, για άλλους που κατέβηκαν με τα παιδιά τους και πολλά άλλα. Διάβασα και για κάποια συνθήματα "αγανακτισμένης" αισθητικής, για τις προχθεσινές αποδοκιμασίες προς το σωματείο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, για γκρούπες που βρήκαν ευκαιρία να προπαγανδίσουν τις θέσεις τους περί μεταναστευτικού. Εκεί δεν ήμουν αλλά επιβεβαιώνεται η εικόνα μιας ποικιλόχρωμης συγκέντρωσης που στάθηκε ακριβώς στο ύψος του αρχικού της στόχου. Να αποδειχτεί πως και οι έλληνες μπορούν να κατέβουν στις πλατείες και πως διαμαρτύρονται για την κυβερνητική πολιτική.
Μπαίνω στον πειρασμό να διατυπώσω κάποια ερωτήματα. Δε φταίω εγώ αν γίνομαι ξινός και μίζερος, ίσως φταίνε οι ενοχές μου για την γκοφρέτα (Κουκουρούκου συγκεκριμένα) του αδερφού μου που έφαγα πριν από 26 χρόνια ή ο τακτικός παντοφλισμός που απολάμβανα μικρός καθώς ήμουν δεόντως ζωντόβολο.
  • Γιατί τόσος πολύς κόσμος ξεκουνήθηκε για πρώτη φορά τώρα; Γιατί έπρεπε να προηγηθεί μια εντυπωσιακή κινητοποίηση στη Ισπανία και να αναληφθεί μια ελληνική πρωτοβουλία ευγενούς άμιλλας σε σχέση με αυτή ώστε να κατέβουν στους δρόμους τόσοι έλληνες; Όλοι αυτοί που κατέβηκαν με την παρουσία τους δείχνουν πως πιστεύουν στην αξία και τα κέρδη της διαδήλωσης, δεν μπορεί να κατέβηκαν μόνο για βόλτα. Οι δικαιολογίες που ακούω και διαβάζω εξαντλούνται στο ότι ο κόσμος θέλει να διαμαρτυρηθεί αλλά δεν θέλει "καπέλωμα" από κόμματα και συνδικάτα. Πως περίμενε μια ακηδεμόνευτη πρωτοβουλία, μακρυά από "κοπάδια" και "μαγαζάκια". Κι έτσι η ευθύνη της αδράνειας του λαού μετατοπίζεται στην αριστερά και στα συνδικάτα. Λυπάμαι αλλά θεωρώ πως όλα αυτά είναι προφάσεις. Πως να δεχτώ πως το "καπέλωμα" αξιολογείται ως χειρότερο κακό από την κυβερνητική πολιτική; Τι καθιστά τέλος πάντων έναν διαδηλωτή μέλος "κοπαδιού" ή "μαγαζιού"; Το να φωνάζει τα συνθήματα του γκρουπ με το οποίο συμβαδίζει; Το να διαλύεται ησύχως στο τέλος της πορείας; Το να κρατά πανώ; Ή μήπως και η απλή συμπόρευση; Τι εμποδίζει κάποιον να παρευρεθεί σε μια, δυο, δέκα διακριτές διαδηλώσεις και γιατί τελικά η μία ενιαία διαδήλωση θεωρείται τόσο αποτελεσματικότερη; Τι εμποδίζει όποιον δε γουστάρει το ΠΑΜΕ να πάει με τα πρωτοβάθμια, με τους εξωκοινοβουλευτικούς, με τους αντιεξουσιαστές, με τη ΓΣΕΕ ακόμα ακόμα; Μην τυχόν και τον συναθροίσουν σε κανα γκρουπούσκουλο και του μαραθεί η φράντζα; Το "πρόβλημα" των χωριστών συγκεντρώσεων εμποδίζει τον κόσμο να κατέβει; Ας κατεβαίνουν στις απεργίες χιλιάδες διαδηλωτές ώστε οι πορείες να ενώνονται εκ των πραγμάτων, όπως είχε γίνει στις 5 Μαΐου 2010. Που τέλος πάντων συναντούνται αυτοί που ενοχλούνται από τις συχνές πορείες και συγκεντρώσεις στο κέντρο που διακόπτουν την κυκλοφορία και αυτοί που ενοχλούνται απ' τα καπέλα των άλλων;
  • Γιατί δεν υπήρξαν μπαχαλάκηδες στην προχθεσινή κυρίως συγκέντρωση; Διάβασα κάπου πως κάποιες ομάδες "αναρχικών" επιχείρησαν να επιτεθούν στις ισχνές δυνάμεις των ΜΑΤ αλλά περιορίστηκαν από αλυσσίδες διαδηλωτών. Μπορεί να σκεφτεί κανείς πως μετά τον σοβαρό τραυματισμό διαδηλωτή στις 11/5 η αστυνομία είναι προσεκτική. Μπορεί πάλι να σκεφτεί πως οι ιθύνοντες της κοινοπραξίας αστυνομίας-κουκουλοφόρων δεν ενδιαφέρονται να προκαλέσουν επεισόδια που θα συκοφαντήσουν μια συγκέντρωση σαν τη χτεσινή ενώ αντίθετα ενδιαφέρονται πολύ να δυσφημίσουν τις απεργιακές διαδηλώσεις στις οποίες συμμετέχουν και κομματικά γκρουπ. Ίσως πάλι να μην περίμεναν μια τέτοια επιτυχία, μένει λοιπόν να περιμένουμε τις επόμενες προγραμματισμένες συγκεντρώσεις και να μην βγάζουμε συνομωσιακά συμπεράσματα.
  • Γιατί πρέπει το ταξικό κίνημα (κοινοβουλευτικό ή μη) να σταθεί ντροπιασμένο στο εδώλιο και σε ποιον πρέπει να απολογηθεί; Για την έλλειψη ενότητας; Για την απουσία εύχηχων και πολιτισμένων διατυπώσεων; Για την έλλειψη εναλλακτικής απάντησης στο "και τι θ'απογίνουμε άμα φύγουμε από τη στοργική ΕΕ" που να πείθει αυτούς που είναι πεπεισμένοι για το αδύνατο του εγχειρήματος ακόμα και σήμερα που έπεσαν οι μάσκες; Για την αδράνεια την οποία διακρίνουν όσοι θέλουν να τη διακρίνουν και όσοι απαξιούν να αφιερώσουν το χρόνο τους σε μπανάλ ασχολίες όπως η οργάνωση των σωματείων; Για το ότι δεν μπόρεσε μόνο του να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική επειδή ο λαός φοβόταν μην τυχόν και τον καπελώσει; Τώρα που ο λαός ανακάλυψε τις πλατείες και τα ευφάνταστα συνθήματα φαντάζεται πως το χιούμορ είναι αποτελεσματικότερο όπλο κατά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης;
  • Από που κι ως που είναι "καπέλωμα" η κριτική περί έλλειψης αντικειμενικών στόχων μιας πολύχρωμης συνάντησης; Αν δηλαδή υπήρξε προσπάθεια χαϊδέματος και προσεταιρισμού τι ακριβώς θα ήταν;
Ένα "ακηδεμόνευτο" κίνημα πολιτών δεν είναι καθόλου κακό. Αντιθέτως μπορεί στην πορεία να αποκτήσει τέτοια χαρακτηριστικά που να συμβάλει σε ριζικές ανατροπές. Αυτό που θεωρώ πως είναι η μεγάλη παγίδα, και εξοργίζομαι διότι μόνοι μας πέφτουμε μέσα σ'αυτή, είναι η απαξίωση της οργανωμένης πάλης. Πως να το κάνουμε; Ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε μια μάζωξη ετερόκλητων και αναποφάσιστων για το μέχρι που θέλουν να προχωρήσουν μονάδων μπορεί να κάνει κάτι. Οι ανατροπές δεν γίνονται με συναυλίες κατσαρολικών, ούτε με πολιτισμένους διαλόγους. Με τέτοιες πρακτικές το πολύ πολύ να σηκωθεί να φύγει ο Γιωργάκης με ελικόπτερο και να αναλάβουν κάποιοι άλλοι εντεταλμένοι του ΔΝΤ και των εταίρων μας στην ΕΕ.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Η αγανάκτηση γέμισε το Σύνταγμα

Διαβάζω σε διάφορα ΜΜΕ πως στη συγκέντρωση των "Αγανακτισμένων" παρευρίσκονται περισσότερα από 20.000 άτομα. Στον λογαριασμό τους στο facebook (http://www.facebook.com/pages/Αγανακτισμενοι-Στο-Συνταγμα) έχουν αναρτηθεί φωτογραφίες που δείχνουν όντως γεμάτη την Αμαλίας και κάμποσο κόσμο στο κάτω μέρος της πλατείας. Ασφαλώς σ'ένα τέτοιο κίνημα δεν είναι μετρήσιμα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του. Διαβάζω εξάλλου ετερόκλητα σχόλια στον "τοίχο" της σελίδας. Γεγονός είναι πως αρκετοί ανόητοι περνούν ρατσιστικά σχόλια, ανόητες γενικεύσεις του τύπου "300 προδότες", τους ενοχλεί η παρουσία συνδικαλιστών της ΔΕΗ κλπ. Πάντως είναι λιγότεροι από όσους εκφράζουν συγκροτημένες απόψεις. Μέχρι στιγμής σε 34.450 χρήστες του facebook "αρέσει" η σελίδα, παρατηρώ πως όσο προχωρά η ώρα ο αριθμός αυξάνεται με ταχύ ρυθμό.
Α, επειδή όσο γράφω τόσο ψάχνω, στο dailymotion υπάρχει livestream από την πλατεία Συντάγματος.
Πλάκα πλάκα μάλλον θα γεμίσει το Σύνταγμα! Αυτό και μόνο δεν μπορεί παρά να είναι θετικό.
Δε νομίζω πως μπορεί κανείς να αγνοήσει την επιτυχία που φαίνεται να έχει η συγκέντρωση. Πλην των κωλοκάναλων βέβαια. Εξάλλου αυτά όταν αναγκαστούν να ρίξουν το βλέμμα τους στο Σύνταγμα θα προβούν σε προβοκατόρικες συγκρίσεις με τους "τακτικούς" διαδηλωτές, ξεχωρίζοντας ακηδεμόνευτους και "μαντρωμένους". Επαναλαμβάνω την άποψη που διατύπωσα χτες πως το "χωρίς σχέδιο και πλάνο" που οι ίδιοι οι οργανωτές έχουν ως παντιέρα δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Επιπλέον θεωρώ ατυχή τη χρήση του όρου "αγανακτισμένοι πολίτες" καθώς παραπέμπει σε πικρές ιστορίες.
Η κοσμοσυρροή πάντως δίνει ένα στίγμα και με οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο λαός θέλει να εκφράσει την καταπιεσμένη οργή του αλλά έχει αποκτήσει φοβικά σύνδρομα με τις οργανωμένες πλατφόρμες. Δικαίως ή αδίκως, ας το κρίνει ο καθένας. Η πλειοψηφία πάντως δεν προτίθεται να συμπορευτεί σ'ένα ταξικό κίνημα με σκοπό την κατάκτηση της εξουσίας. Και είναι κρίμα τόσος κόσμος να εξαντλεί τις προσδοκίες του στην αλλαγή της σκούφιας του Μανωλιού.

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Se despierta και οι προβλέψεις ενός γκρινιάρη

Οι Ισπανοί διαδηλώνουν στις πλατείες φωνάζοντας μεταξύ άλλων το σύνθημα "Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουμε τους έλληνες". Η προτροπή "ξύπνα", στον ενικό ή τον πληθυντικό, είναι γενικώς πολύ δημοφιλής. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην την έχει ξεστομίσει. Τη χρησιμοποιούν μεταξύ τους οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων, γονείς προς ανεξάρτητα παιδιά, μάρτυρες του Ιεχωβά (εντύπως), αντίδικοι πάσης φύσεως συζητήσεων. Προφανώς αυτός που κάθε φορά καλεί σε αφύπνιση θεωρεί εαυτόν αφυπνισμένο και έτοιμο να αντιμετωπίσει αυτό που ο "κοιμισμένος" δεν έχει καν αντιληφθεί. Το αν και κατά πόσο κάθε φορά ισχύει κάτι τέτοιο είναι αμφίβολο. Το "ξύπνα" έχει πολύ συχνά το νόημα του "πρόσεχε τι λέω μπας και μάθεις την απόλυτη αλήθεια που μόνο εγώ κατέχω" ή του "άντε ρε μαλάκα που έχεις και άποψη". Άλλες φορές πάλι απευθύνεται σε πραγματικά βουλωμένα ή διαμπερή αυτιά.

Όχι βέβαια, δεν έπιασα τη λογοδιάρρεια περί "ξύπνα" για να το επιστρέψω ως απαράδεκτο στους ισπανούς. Αυτοί, αν μη τι άλλο, κατέβηκαν στις πλατείες, διαμαρτύρονται, κατασκηνώνουν, κάνουν και το καμάκι τους, την περνάνε φίνα. Κάνουν και τις συζητήσεις τους, αμφισβητούν τους κυβερνώντες τους, ζουν το δικό τους Μάη. Απολύτως δικαιολογημένα τα παράπονά τους και δίκαια τα αιτήματά τους. Ωραία θα ήταν να κάναμε κι εμείς κάτι τέτοιο. Κι εγώ θα κατέβαινα κι ας το θεωρώ περισσότερο event και λιγότερο επαναστατική πράξη. Γιατί όμως στην Ελλάδα δεν κατεβαίνει κανείς; Άντε, ας υποθέσουμε πως κατεβαίνουμε 50.000 άνθρωποι και στηνόμαστε στην πλατεία Συντάγματος. Ακηδεμόνευτα, ακαπέλωτα κι ωραία. Δε λέω μποέμικα για να μην πει κανείς πως το προβοκάρω. Μένουμε αποφασισμένοι για κάμποσα μερόνυχτα και φωνάζουμε για τα αυτονόητα αστικά δικαιώματα (κατά τη διατύπωση ανωνύμου σε πρόσφατο σχόλιο). Ζητάμε να ανατραπεί η μνημονιακή πολιτική και να σταματήσει το ξεζούμισμα του λαού. Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά, κατά την προτροπή του Ιωάννου Χρυσοστόμου και το παράδειγμα των ισπανών. Ας υποθέσουμε ακόμα πως η κυβέρνηση θορυβείται από την πράξη μας και αντιδρά (διαζευκτικά ή αθροιστικά):
  • στέλνοντας πρώτα τους μπαχαλάκηδες να προγκήξουν τους ένστολους συναδέλφους τους κι έπειτα τα ΜΑΤ να μας ψεκάσουν με εγκεκριμένα αέρια ή να μας μετρήσουν τα παΐδια,
  • προκυρήσσοντας εκλογές τελούσα εν αγωνία πως έχει απωλέσει τη λαϊκή εντολή,
  • αμολώντας τα βρωμόσκυλα των ΜΜΕ τα οποία ενημερώνουν την κοινή γνώμη πως χέζουμε στα παρτέρια και κατουράμε στο συντριβάνι,
  • αδιαφορώντας και ελπίζοντας πως σύντομα θα βαρεθούμε και θα διαλυθούμε ησύχως,
  • ρίχνοντας παράσιτα στο wi-fi δίκτυο της πλατείας Συντάγματος,
  • δεσμευόμενη πως δεν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ, δεν θα υπάρξουν νέοι φόροι και δεν θα γίνουν απολύσεις,
  • γυρίζοντας με άμεση κρατική επιδότηση πενήντα νέα καθημερινά επεισόδια της σειράς "Το νησί"
  • ιδρύοντας την 3Dea, διάδοχο της Digea, που θα μας μεταφέρει στην νέα εποχή των τρισδιάστατων τηλεοπτικών προγραμμάτων.
Τελικά η κυβέρνηση, παρά τις προσπάθειές της, πέφτει κι εδώ χρειάζομαι τη βοήθεια του κοινού. Ποιο είναι το πιθανότερο ενδεχόμενο για την επόμενη μέρα;
  • Προκυρήσσονται εκλογές οι οποίες αναδεικνύουν σε νικητή την αποχή και σε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ (είναι οι "καταλληλότεροι", τι να κάνουμε;).
  • Προκυρήσσονται διαδοχικές ατελέσφορες εκλογές οι οποίες οδηγούν σε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ (το μεταναστευτικό μόνο ο Μπουμπούκος μπορεί να το λύσει).
  • Προκυρήσσονται διαδοχικές ατελέσφορες εκλογές οι οποίες οδηγούν σε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (απ' το να σε γαμά μόνο ο Γιωργάκης ή μόνο ο Αντωνάκης καλύτερα να σε γαμούν κι οι δύο συναινετικά).
  • Προκυρήσσονται διαδοχικές ατελέσφορες εκλογές οι οποίες οδηγούν σε κυβέρνηση τεχνοκρατών και προσωπικοτήτων (αυτοί αν μη τι άλλο έχουν κάτι πτυχία "να" και γαμούν με σχέδιο).
  • Το συντονιστικό της κατάληψης πλατείας Συντάγματος αναλαμβάνει της τύχες της χώρας αφού όλοι οι αστοί πολιτικοί έχουν φύγει πανικόβλητοι με ελικόπτερο. Οι αποφάσεις λαμβάνονται όπως και στην ένδοξη αρχαία Αθήνα από την Εκκλησία του Δήμου που στήνεται προσωρινά γύρω από το συντριβάνι. Οι δανειστές μας παθαίνουν πλάκα από την αναβίωση του χρυσού αιώνος και διαγράφουν το χρέος. Εκατομμύρια τουρίστες πλημμυρίζουν την Αθήνα και χεζόμαστε στο ευρώ. Πανίσχυροι οικονομικά πλέον απειλούμε πως θα φύγουμε από την ΟΝΕ και θα επιστρέψουμε στο τετράδραχμο και το στατήρα. Οι ευρωπαίοι για να μας κρατήσουν μας τάζουν την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα και το ζωντάνεμα του μαρμαρωμένου βασιλιά.
  • Ο λαός κατεβαίνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους απαιτώντας ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία και απαιτώντας τη διαγραφή του χρέους. Ιδρύονται παντού σοβιέτ εργατών και αγροτών και η Λαϊκή Δημοκρατία της Ελλάδας είναι γεγονός.
Εντάξει, από ένα σύνθημα των Ισπανών έφτασα στη λαϊκή εξουσία. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως τίποτα ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει με ειρηνικές διαμαρτυρίες και ανακάτωμα των υλικών του σημερινού αστικοδημοκρατικού αχταρμά. Παρ'όλα αυτά η αδράνεια είναι χειρότερη κι απ' τις ειρηνικές διαμαρτυρίες, σ'αυτό οι ισπανοί μας βάλαν τα γυαλιά. Ωστόσο κάτω από την ήρεμη επιφάνεια  το καζάνι σιγοβράζει. Και ίσως τελικά εκραγεί. Αλλά αν η έκρηξη είναι αυθόρμητη θα εκτονωθεί γρήγορα και σε τίποτα νέο δεν θα οδηγήσει παρά σε ακόμα σκληρότερη καταστολή και άρση των δημοκρατικών δικαιωμάτων που ακόμα είναι στην Ελλάδα υπαρκτά. Απαιτείται σχέδιο που στόχο θα έχει την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος κι όχι τον καλλωπισμό του.

Ένα ποστ της Βασιλικής που αποδεικνύει πως κάποια καζάνια σιγοβράζουν.

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Περί κεκτημένων και απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων

Σε άλλες εποχές οι χρήσιμοι υπεύθυνοι για την κακοδαιμονία του λαού ήταν οι μάγισσες, οι εβραίοι, οι πρόσφυγες, οι κομμουνιστές κι άλλες, ποικίλης σύνθεσης, ομάδες των οποίων η θρησκευτική ή πολιτική κουλτούρα διέφερε από αυτή της πλειοψηφίας. Η βιομηχανική κοινωνία συνοδεύτηκε από την συγκέντρωση (ενίοτε δε την παρθενογέννεση) των διάσπαρτων εθνικών κουλτούρων σε εθνικά κράτη. Με την εξέλιξη αυτή οι ενδοκρατικές διαφορές που γεννούν οι θρησκευτικές διαφορές σταδιακά περιορίστηκαν, το διαφορετικό όμως, σε κάθε του μορφή δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί κριτήριο (ή ευκαιρία) διαχωρισμού των μειοψηφιών από τις πλειοψηφίες, χειραγώγησης των τελευταίων από τις εξουσίες κατά το δοκούν. Πόσο μάλλον από τις νεωτερικές εξουσίες των εθνικών κρατών, αυτών που κατά τον Μάξ Βέμπερ κατείχαν πλέον το μονοπώλιο άσκησης βίας. Γεγονός είναι πως η οικονομική παγκοσμιοποίηση προσέδωσε νέες διαστάσεις και χρησιμότητες τόσο στη δυνατότητα τεχνητών διαιρέσεων των λαών (σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο) όσο και στον τρόπο αξιοποίησης του μονοπωλίου της βίας. Τουλάχιστον η βία δεν είναι πια απαραιτήτως φυσική, η αναβάθμιση του ρόλου της ηθικής βίας είναι η κορωνίδα του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Είναι βέβαια γνωστό πως η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν η τελευταία τρύπα του καπιταλιστικού ζουρνά. Αδιαμφισβήτητο πάντως είναι πως η ελληνική εργατική τάξη, όταν δημιουργήθηκε μια τέτοια τάξη, έδωσε σκληρούς αγώνες για τα δικαιώματά της. Τους αγώνες αυτούς τους έδωσε σε εποχές που η κρατική βία δεν γνώριζε από προσχήματα και μακιγιάζ. Ότι κατακτήθηκε κατακτήθηκε με πραγματικές, απτές, ματωμένες θυσίες. Το πενθήμερο, το οκτάωρο, η κοινωνική ασφάλιση, οι πάσης φύσεως άδειες, τα επιδόματα εορτών κατακτήθηκαν επειδή κάποιοι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστές που τους εκπροσωπούσαν αγωνίστηκαν ενίοτε βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις ανάγκες τους και των οικογενειών τους. Προδότες, χαφιέδες, πουλημένοι συνδικαλιστές, εγκάθετοι ασφαλίτες πάντα μπαινόβγαιναν στις τάξεις του εργατικού κινήματος. Αυτό δεν το εμπόδισε όμως να ορθοποδήσει και με τη συνέργεια άλλων εργατικών κινημάτων καπιταλιστικών χωρών και του αντίπαλου δέους των σοσιαλιστικών χωρών να κατακτήσει αυτά που μέχρι χτες θεωρούσαμε αυτονόητα.
Φτάσαμε λοιπόν σήμερα, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, να αναζητείται το φάρμακο της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας στις τροϊκάνικες διαταγές για μείωση εξόδων και αύξηση εσόδων. Και ασφαλώς αφού η χώρα μας παραμένει η λιγότερο βιομηχανική χώρα της περιουσίου ευρωπαϊκής ένωσης και προοπτικές ανάπτυξης δεν υπάρχουν η συνταγή μπορεί να εκτελεστεί μόνο με ξέσκισμα των κεκτημένων και επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα. Το πως βέβαια έφτασαν τα κεκτημένα να θεωρούνται από τους ίδους τους εργαζόμενους ως αιτία του κακού είναι στοιχείο και απόδειξη της πρωτοφανούς πλύσης εγκεφάλου στην οποία απολύτως επιτυχώς υποβλήθηκαν, είναι όμως άλλη συζήτηση. Σήμερα η Καθημερινή και ο Πάσχος ασχολούνται και πάλι με τους δημόσιους υπαλλήλους πιάνοντας το ζήτημα της αξιολόγησης για να καταλήξουν πως αν δεν γίνουν απολύσεις με το καλό θα γίνουν με το κακό. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους και το να παριστάνουν τους μιντιακούς αγανακτισμένους πολίτες τους είναι τερπνό και ωφέλιμο. Θέτω μόνο ένα ερώτημα εργασίας. Ας υποθέσουμε πως γίνονται οι περιβόητες 150.000 απολύσεις κι έρχεται η Κυριακή του Πάσχου και των λοιπών αγανακτισμένων. Προφανώς αυτοί που θα απολυθούν δεν θα είναι οι μόνιμοι αλλά οι συμβασιούχοι αορίστου χρόνου, όσοι δηλαδή έχουν προσληφθεί τα τελευταία χρόνια μέσω ΑΣΕΠ. Στελέχη με υψηλά τυπικά -τουλάχιστον- προσόντα. Όλοι αυτοί αναγκαστικά θα απευθυνθούν στη στενάζουσα αγορά εργασίας του ιδιωτικού τομέα για να αναζητήσουν δουλειά, τη στιγμή που ήδη χιλιάδες άνεργοι ψάχνουν απεγνωσμένα. Στοιχειώδης ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Τα μεροκάματα κι οι μισθοί θα κατρακυλήσουν σε επίπεδα που σήμερα τα αποκαλούμε υποτιμητικά "βουλγαρίας". Σάμπως πάλι αυτός δεν είναι κι ο στόχος της κρίσης; Ποιος λοιπόν εργαζόμενος πιστεύει πως θα ωφεληθεί από ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Γιατί δεν ανέκοψε τη μνημονιακή λεηλασία η αριστερά;

Ο ιστότοπος iskra άνοιξε με σχετικό δημοσίευμά του τον πάγιο διάλογο σχετικά με τους λόγους για τους οποίους η αριστερά δεν μπόρεσε να ανακόψει τη μνημονιακή λεηλασία κατακτήσεων και δικαιωμάτων ενός αιώνα. Ο ιστότοπος είναι αξιόλογος, το ίδιο και η πρωτοβουλία του καθώς ο σχετικός προβληματισμός δείχνει ν'απασχολεί πολλούς. Ασφαλώς δεν ενδιαφέρει τους μυστηριώδεις ανήκοντες στο κεντρο-ως ακροδεξιό φάσμα. Είναι πάντως γεγονός πως ο όρος "αριστερά" δεν με ικανοποιεί ως πολύ γενικός και ελαστικός.
Το μήνυμά μου δεν πέρασε λόγω μεγέθους και για να μην πάει χαμένο το παραθέτω εδώ. Εντάξει, ομολογώ πως πρόσθεσα και δυο τρία εδάφια.

Να γράψω μερικές αιτίες που φαντάζομαι:
1. Η αριστερά δεν είναι ενιαία και αδιαίρετη. Δεν ορίζεται το άθροισμα σχηματισμών και κομμάτων που έχουν διαφορετικές ως και αντίθετες αντιλήψεις περί δογμάτων, θεσμών, ρόλου της ΕΕ, αντιπροσωπευτικού συστήματος κλπ. Είναι εξάλλου ακόμα νωπά τα σημάδια του αποτυχημένου πειράματος του ενιαίου Συνασπισμού. Βέβαια επιμέρους περιθώρια συνεργασιών πιστεύω πως υπάρχουν, αν όχι σε επίπεδο κομματικών τουλάχιστον σε επίπεδο κινηματικών συμπορεύσεων (εκεί μάλιστα ίσως είναι απαραίτητα).
2. Ο ταξικός αντίπαλος έχει σταδικά αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τη μπρουτάλ κατασταλτική του τακτική των προηγουμένων δεκαετιών με μια πολύ πιο ιλλουστρέ. Αξιοποιεί τη δύναμη των ΜΜΕ τα οποία επιδίδονται σε απόκρυψη ή συκοφάντηση των ταξικών αγώνων, σε χονδροειδές τσουβάλιασμα των πολιτικών δυνάμεων, σε γενικότερη αντιμετώπιση της αριστεράς σαν το συμπαθή τρελό του χωριού. Η κατασταλτική τους δύναμη στις συνειδήσεις είναι τεράστια κι αυτό δεν παρατηρείται μόνο στους δρόμους αλλά κυρίως στην καθημερινότητα, αφού συχνά οι απόψεις των πολιτών δεν παρεκλίνουν καθόλου από το καλούπι της "κοινής γνώμης" όπως το κατασκευάζουν οι διαμορφωτές της. Η αλήθεια είναι πως το "διαίρει και βασίλευε" είναι παλιό αλλά πάντα επίκαιρο όπλο στα χέρια της εξουσίας, με τη συνδρομή των ΜΜΕ έχει τελειοποιηθεί.
3. Ζητήματα όπως το μεταναστευτικό αξιοποιούνται στο έπακρο από την εξουσία για να στρέψουν την προσοχή των βαλλόμενων από την καπιταλιστική κρίση σε τεχνητούς υπαίτιους. Η αριστερά είναι από φύσεως διεθνιστική, τα δικαιώματα του εργάτη δεν εξαρτώνται από την εθνικότητά του. Το μεταναστευτικό ζήτημα για τους περισσότερους δεν ήταν σημαντικό προ οικονομικής κρίσης. Οι ωφελούμενοι έλληνες από την ύπαρξη πλήθους "λαθρο"μεταναστών ήταν απείρως περισσότεροι από τους ζημιούμενους. Έχουμε βαθιά στο ντιενέϊ μας το γονίδιο του ωφελιμισμού, όταν κάποιον δεν μπορούμε να τον εκμεταλλευτούμε βρίσκουμε με ευκολία διαφορές αισθητικής και νοοτροπίας μέχρι προαιώνιας έχθρας, όταν είναι εκμεταλλεύσιμος γινόμαστε μεγαλόψυχοι και φιλάνθρωποι. Η συνθήκη του Δουβλίνου στοιβάζει πλήθη μεταναστών στις "πύλες της ευρώπης" και τα προβλήματα που δημιουργούνται θρέφουν το τυφλό ρατσισμό του -έτσι κι αλλιώς ανίκανου να προβληματιστεί για τους ηθικούς αυτουργούς της κρίσης- λούμπεν προλεταριάτου και δημιουργούν αρνητικά αντανακλαστικά για την αυτονόητη στάση της αριστεράς. Με τον ίδιο τρόπο οι προβοκάτσιες κατά των λαϊκών κινημάτων παίζουν κι αυτές το ρόλο τους στην ανάσχεση της μαζικοποίησης των τελευταίων.
4. Το ΠΑΣΟΚ φρόντισε στα χρόνια της εξουσίας του να απαξιώσει το μεγάλο όπλο της εργατικής τάξης που είναι ο συνδικαλισμός έτσι ώστε σήμερα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τον αντιμετωπίζουν σαν πληγή κι όχι σαν γιατριά, ξεχνώντας πως τίποτα ποτέ δεν χαρίστηκε αλλά κατακτήθηκε με ιδρώτα και αίμα, κατ'αρχήν τουλάχιστον συνδικαλιστών. Ταυτόχρονα αλλοτρίωσε τη συνείδησή της χαϊδεύοντάς το μαλακό της υπογάστριο, περνώντας στην κοινωνία την "αξία" του ατομικού συμφέροντος, την αυταπάτη πως ο καπιταλισμός έχει τρίτους και τέταρτους δρόμους, πως δεν απαιτούνται πλέον αγώνες και θυσίες για να διαφυλαχτούν ή επεκταθούν τα εργατικά κεκτημένα. Διαμόρφωσε τελικά μια γενιά ταξικά ασυνείδητων εργατών.
5. Η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης σήμανε για όσους δεν είχαν ισχυρά ιδεολογικά θεμέλια την ήττα του κομμουνισμού και την οριστική επικράτηση του καπιταλισμού ως μόνο βιώσιμο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Οι κομμουνιστικές ιδέες θεωρούνται -και σ'αυτό υπερεπιδρούν τα ΜΜΕ- ξεπερασμένες, σχεδόν "γραφικές". Η μεγάλη μάζα του κόσμου αντιμετωπίζει αναλόγως τις προτάσεις των αριστερών κομμάτων.
6. Οι καπιταλιστές έχουν πάγιο σκοπό τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και η κρίση τους προσφέρει μια ευκαιρία. Η ελληνική αριστερά είναι ένας Δαυίδ απένατι σ'ένα δυσθεώρητο Γολιάθ και η ανάσχεση του μνημονίου δεν γίνεται με σφεντόνες αλλά με συντονισμό που στην παρούσα φάση δεν μπορεί να βρει ικανούς συμμάχους στις περισσότερες χώρες.
7. Συνεπεία κάποιων από τα παραπάνω ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τις μορφές πάλης που προτείνει η αριστερά. Βρίσκεται υπό καθεστώς φόβου, μη χάσει τη δουλειά του, θεωρεί πως κανένας αγώνας δεν μπορεί να ανατρέψει το βουνό των μνημονιακών (και μη) μέτρων. Τα αντιμετωπίζει σαν νομοτέλεια. Κατά βάθος ελπίζει μόνο στην ατομική επιβίωση.

Προφανώς τα παραπάνω είναι οι δικαιολογίες της αριστεράς. Δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν και ευθύνες. Είπα όμως για την ώρα να κάνω το συνήγορο κι όχι τον εισαγγελέα. Δεν θα παραβλέψω πως ο ιδεολογικός κατακερματισμός βρίσκεται στο γονιδίωμα της αριστεράς. Η αντίληψη του αλάθητου θρέφει τον φραξιονισμό κι όσο κι αν δεν ομολογείται αποτελεί τον κύριο λόγο της μη προσέγγισης των εχόντων τουλάχιστον μικρότερης σημασίας διαφορές. Ασφαλώς παίζουν το ρόλο τους και οι ανθρώπινες αδυναμίες, η φιλοδοξία, η αλαζονεία. Δεν νομίζω πάντως πως ο σεχταρισμός, ο φραξιονισμός και οι λοιποί -ισμοί που συχνά ταλαιπωρούν την αριστερά είναι οι λόγοι για τους οποίους δεν κεφαλαιοποιεί τη λαϊκή αγανάκτηση. Απλά δεν υπάρχει η αγανάκτηση που θα περίμενε κανείς από τους θιγόμενους. Υπάρχει στάση παθητικής αναμονής, μηδενιστική απόρριψη των πάντων, ελπίδα για ατομική επιβίωση στα πλαίσια των κατά τα άλλα κατακριτέων από όλους δομών που "οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού". Βλέποντας χτες βράδυ μια έρευνα στο ΣΚΑΙ για τον ένα χρόνο μνημονίου ανανέωσα τον θαυμασμό μου στην βλακεία μας. Στο ερώτημα για το ποιον εμπιστεύεται ο λαός, τα κόμματα -τσουβαληδόν- απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης του 3% (αν θυμάμαι καλά). Περισσότερο απ' όλους ο λαός εμπιστεύεται το ..λαό (50% ή κάπου εκεί γύρω). Ποιος διάολος τελικά ανεβάζει στις κυβερνήσεις τα ανάξια εμπιστοσύνης κόμματα;

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Γουστάρω υπερθέαμα

Δεν είμαι νομικός και σίγουρα δεν γνωρίζω το νομικό σύστημα των ΗΠΑ. Έχω κατά καιρούς πληροφορηθεί για την σκληρότητά του για την οποία έχω σχηματίσει την άποψη πως προτιμά να εξαντλείται στην φτωχολογιά. Αυτή η προτίμηση πάντως δεν είναι γνώρισμα μόνο του αμερικάνικου μοντέλου, λίγο πολύ η νομοθετική εξουσία είναι παγκοσμίως ταξικά προσηλωμένη στον βίαιο παραδειγματισμό των φτωχών για να διασφαλίζεται η προστασία των πλουσίων. Το αμερικάνικο μοντέλο δεν παύει να είναι "πρωτοπόρο", τόσο στα πλήθη των συνωστιζόμενων φυλακισμένων όσο και στην είσοδο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ακόμα και στις φυλακές.
Η σύλληψη του Στρος Καν και η δημόσια διαπόμπευσή του ίσως είναι μια τυπική σύλληψη, όμοια με αυτές εκατομμυρίων άλλων παραβατών στο έδαφος των ΗΠΑ που απλά καλύπτεται εκτεταμμένα από τα διεθνή ΜΜΕ. Ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα σημαίνων πρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος κι όχι για έναν κοινό πορτοφολά. Τα τεκμήρια αθωότητας είναι χαριτωμένες μουτσούνες στις σκατόφατσες των άνκορμεν. Τα επικαλούνται σεβόμενοι την επαγγελματική ιδιότητα του συλληφθέντος και τη βαρύτητα του διπλού ρόλου τους ως εισαγγελείς-δεσμοφύλακες συνειδήσεων. Σε άλλες περιπτώσεις, αντίθετα, εφευρίσκουν τεκμήρια ενοχής χωρίς ελαφρυντικά. Στην περίπτωση Στρος-Καν οι κάμερες παρακολουθούν διψασμένες τις κινήσεις των ρυτίδων του, το βλέμμα του, ελπίζουν σ'ένα θρυμμάτισμα του χείλους του, μια φοβισμένη ματιά, μια βουρκωμένη ακόμα καλύτερα.
Μικρή σημασία έχει αν είναι αθώος ή ένοχος. Δεν μου καίγεται καρφί για να είμαι ειλικρινής. Αυτό που διακρίνω είναι η σαπίλα κάτω από το πατσουλομακιγιάζ του καπιταλιστικού συστήματος. Η υποκρισία του σοβατισμένη μ'ένα παχύ στρώμα τεκμηρίων αθωότητας όλων των μαντρόσκυλών του, νομοθετών, πολιτικών, δεσμοφυλάκων. Η αθωότητα του να πίνουν το αίμα των λαών, να ξεσκίζουν την εργατική τάξη, να βομβαρδίζουν "τρομοκράτες" σκοτώνοντας αμάχους "κατά λάθος" (αδιάψευστο τεκμήριο αθωότητας), να μολύνουν χώμα-αέρα-θάλασσα-μυαλά. Κι όταν κάποιο απ΄τα μαντρόσκυλα του συστήματος υποπίπτει σε αμάρτημα του κοινού ποινικού δικαίου (κι αν είναι και λίγο γαργαλιστικό τόσο το καλύτερο) να στήνουν φαντασμαγορικές δίκες εξευτελισμού του που ισοδυναμούν με εξιλέωση της πραγματικής ενοχής τους. Δεν είναι θεωρίες συνομωσίας. Τους πληγωμένους θηρευτές της κορυφής της τροφικής αλυσσίδας τους κατασπαράσσουν οι ομοκόπαδοί τους.

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Ο ΓΑΠ πίσω από τη σύλληψη του Ντομινίκ

Συγκλονίστηκε η διεθνής οικονομική κοινότητα και οι απανταχού σοσιαλδημοπράτες από τη σύλληψη του Ντομινίκ Στρος Καν με την κατηγορία του βιασμού 32χρονης καμαριέρας σε ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη. Οι πολίτες των χωρών που στενάζουν κάτω από τη μπότα του ΔΝΤ βγήκαν στους δρόμους και πανηγυρίζουν, δεν γνωρίζουν όμως πως όλα τα χρωστούν στον τετραπέρατο πρωθυπουργό μας, το Γιώργο Α. Παπανδρέου. Το δημοσιογραφικό και κατασκοπικό μας επιτελείο πληροφορήθηκε άμεσα τις καυτές λεπτομέρειες της υπόθεσης και τις παραθέτει σε απόλυτη αποκλειστικότητα.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου πληροφορήθηκε πως ο Ντομινίκ Στρός Καν θα καταλύσει στο ξενοδοχείο Σόφιτελ της Τάϊμς Σκουέαρ συνέλαβε την καταχθόνια ιδέα. Στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο εργάζεται ως καμαριέρα η ελληνοαμερικανίδα Βαρβάρα Μαντράχαλος με την οποία παλαιότερα έκανε παρέα καπνίζοντας μπάφους ο πρωθυπουργός μας όταν ήταν υπουργός εξωτερικών. Τότε ακριβώς που είχε δηλώσει πως οι χρήστες χασίς θα έπρεπε να το καλλιεργούν σε γλάστρες στα μπαλκόνια τους. Ο Γιώργος Παπανδρέου εμπνεύστηκε από την ελληνοαμερικανίδα την ιδέα για τη σχετική δήλωση αφού οι μπάφοι που έκαναν ήταν γλαστράτοι. Η στενή τους σχέση έδωσε το θάρρος στο Γιώργο Παπανδρέου να τηλεφωνήσει στη Βαρβάρα Μαντράχαλος και να της ζητήσει να τον βοηθήσει να παγιδεύσουν τον Ντομινίκ Στρος Καν. Η Μαντράχαλος μπήκε στη σουΐτα του τελευταίου φορώντας μόνο την ποδιά της την ώρα που αυτός μπανιαριζόταν και του κούνησε πονηρά τον ποπουλίνο. Ο Στρος Καν έχει μεγάλη αδυναμία στους ελληνικούς ποπουλίνους, τους αναγνωρίζει με κλειστά μάτια. Επίσης η λίμπιντό του εκτινάσσεται στα ύψη όταν οι ελληνοαμερικανίδες του ψιθυρίζουν στο αυτί τα ανδροπρεπή ονοματεπώνυμά τους. Χαρακτηριστικό είναι πως διαρκές αντικείμενο του ερωτικού του πόθου είναι η Νία Βάρνταλος. Έτσι ο λεγάμενος όρμηξε καυλοπυρέων στην καμαριέρα και προσπάθησε να της χουφτώσει τον ποπουλίνο. Αυτή όμως τον τράβηξε έξω από τη σουΐτα κι έκλεισε την πόρτα με αποτέλεσμα όλοι όσοι έμεναν στον όροφο να θαυμάσουν τα πλούσια προσόντα του και από τη ζήλεια τους να τον καταγγείλουν για απόπειρα βιασμού. Στη συνέχεια η Βαρβάρα Μαντράχαλος αφού τηλεφώνησε στο Γιώργο Παπανδρέου και τον ενημέρωσε για την επιτυχία της αποστολής κατευθύνθηκε στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα και υπέβαλε μήνυση για σεξουαλική κακοποίηση. Η επιτυχία του Γιώργου Παπανδρέου είναι διπλή. Αφ'ενός ξεφορτώνεται τον καυλιάρη πρόεδρο του ΔΝΤ εξασφαλίζοντας έτσι μείωση της τάξης του 15,32% στα κονδύλια υποδοχής και πεολειξίας του υπουργείου εξωτερικών κι αφ'ετέρου ξεφορτώνεται τον μελλοντικό αντίζηλό του για την ηγεσία της σοσιαλιστικής διεθνούς αφού ο συλληφθείς σοσιαλίσταρος προοριζόταν για ηγέτης του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος. Με σχετικούς τρόπους ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ξεφορτωθεί και άλλους ηγέτες σοσιαλιστικών κομμάτων όπως ο Μπεν Αλί και ο Μουμπάρακ, άλλο αν τα διεθνή ΜΜΕ δεν πληροφορήθηκαν ποτέ τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες των συνομωσιών του ΓΑΠ.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Τι να γράψω; Πω πω κόσμος στους δρόμους;

Η 5η Μαίου του 2010 μοιάζει να έχει ανεβάσει πολύ τον πήχυ, καμία διαδήλωση έκτοτε δεν μπόρεσε να την ξεπεράσει σε συμμετοχή και παλμό. Ούτε καν να την πλησιάσει εδώ που τα λέμε. Σαφώς ο κόσμος είναι μαγκωμένος, σαφώς η προβοκάτσια στη MARFIN πέτυχε το στόχο της, σαφώς πολλοί δυσκολεύονται να χάσουν το μεροκάματο κι ακόμα περισσότεροι φοβούνται να απεργήσουν. Περισσότερο όμως φοβάμαι πως η κυβερνητική προπαγάνδα περί επίπονων αλλά αναγκαίων μέτρων έχει δημιουργήσει, συνδυαστικά με τα παραπάνω, ένα αδιαπέραστο πέπλο ανοχής. Κι αν όσοι φοβούνται για τη δουλειά τους δικαιολογούνται, που είναι οι χιλιάδες άνεργοι; Που είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι πέριξ του δημοσίου; Οι διαδηλώσεις κυριαρχούνταν από νεολαίους. Φοιτητές, εργαζόμενους κι ανέργους.
Φραστικά ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν εκφράζουν την οργή τους για το βίαιο ξεπάστρεμα των εργατικών δικαιωμάτων. Οι περισσότεροι όμως εξαντλούνται στην φραστική εκτόνωση και υποβαθμίζουν τη σημασία της ασφάλτου. Κι έτσι έχει σχηματιστεί η εικόνα ενός λαού που δημοσκοπικά κατακρίνει την πολιτική της εξαθλίωσης αλλά είναι αόρατος σε κάθε άλλη μορφή αντίδρασης. Παραφράζοντας ένα γνωστό τσιτάτο θα πω πως αν οι δημοσκοπήσεις μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ασχολούνταν μόνο με απορρυπαντικά. Αν κάτι μπορεί να αλλάξει αυτό θα γίνει στα σωματεία, στα συνδικάτα, ακόμα και στο δρόμο. Αλλιώς να περιοριστούμε στο να στέλνουμε mail γόνιμης κριτικής στο OpenGov.gr και να ασκήσουμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα στην στήριξη της ελληνικής σιχαμετοχής στη Γιουροβύζιον.

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Όντως τον έριξαν στη θάλασσα...

Ατράνταχτες αποδείξεις πως η σορός του Οσάμα μπιν Λάντεν όντως ρίχτηκε στη θάλασσα κυκλοφόρησαν σήμερα στο διαδίκτυο επιβεβαιώνοντας τους ισχυρισμούς των αμερικάνων αντιτρομοκρατών και βουλώνοντας τα στόματα όλων των κακόπιστων. Οι αμερικάνοι βέβαια απέκρυψαν τον ακριβή τόπο της απόρριψης της σορού αλλά χτεσινές φωτογραφίες αποκαλύπτουν πως αυτή τελικά ποντίστηκε στο βυθό του Μπικίνι.

Ιδού το ατράνταχτο τεκμήριο:

Η απόρριψη της σορού του Οσάμα μπιν Λάντεν στο βυθό του Μπικίνι δημιούργησε τεράστιες αντιδράσεις τόσο από οικολογικές οργανώσεις όσο και από διάφορες αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες ανά τον πλανήτη. Το επιβαρυμένο οικοσύστημα της περιοχής και η επικινδυνότητα του λεγάμενου δημιουργούν ανησυχίες μήπως τα ψάρια και τα μαλάκια της περιοχής τον καταναλώσουν και μεταλλαχτούν σε επικίνδυνα τρομοκρατόψαρα, τρομοκρατομαλάκια και τρομοκρατοσφουγγάρια.
Η CIA πάντως καθησυχάζει τους ανησυχούντες δηλώνοντας πως το παράρτημά της του βυθού του Μπικίνι έχει τον έλεγχο της κατάστασης και η επιτόπου πράκτοράς της, που δεν μπορεί πάντως για λόγους ασφαλείας να κατονομάσει, θα φυτέψει τη σορό κάτω από ένα υποβρύχιο δέντρο.

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Αποκαλύπτουμε τον επόμενο σούπερ-κακό


Σήμερα, μετά από πολύ καιρό λέω να ασχοληθώ με τις επιστήμες και τον τύπο. Κι αυτό διότι συγκλονίστηκα από την αποκάλυψη πως αμερικανοί επιστήμονες κατόρθωσαν να απομονώσουν και να ταυτοποιήσουν ντι-εν-έϊ από ήρωα κόμικ. Στο τελευταίο τεύχος του διάσημου κόμικ "Αλ Κάϊντα" που κυκλοφορεί σε όλα τα περίπτερα στη τιμή των 11,9$ ο πασίγνωστος κακός δια πάσα νόσο και πάσα μαλακία Οσάμα μπιν Λάντεν σκοτώνεται από τον Τσακ Νόρρις. Για το τελευταίο δεν είμαι τόσο σίγουρος, ίσως τον σκοτώνει ο Χόμερ Σίμπσον ή ο Κάπτεν Αμέρικα. Δεν θέλω να αποκαλύψω τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες και να στερήσω το σασπένς. Ωστόσο το γεγονός πως ανώνυμος αμερικανός κυβερνητικός αξιωματούχος επιβεβαίωσε το θάνατο του σούπερ-κακού δηλώνοντας πως ταυτοποιήθηκε το DNA του κατά 99,9% δείχνει αν μη τι άλλο την πρόοδο της γενετικής επιστήμης. Μετά από αυτή την θαυμαστή επιστημονική ανακάλυψη ένας κόσμος στον οποίο το DNA των υπερηρώων θα είναι διαθέσιμο ώστε να μεταλλαχτούμε όλοι στον αγαπημένο μας ήρωα είναι κοντά. Φανταστείτε να πηγαίνουμε στη δουλειά μας χωρίς να πήζουμε στην Κηφισίας αλλά εκτοξεύοντας αραχνοϊστούς στις κεραίες, να πιάνουμε τα απομακρυσμένα αντικείμενα απλώνοντας το χέρι σαν τον Τιραμόλα ή να ρίχνουμε κρυφά κρυπτονίτη στην κοκακόλα του ενοχλητικού Σουπερμαλάκα.
Εν τω μεταξύ κρίσιμες διαβουλεύσεις πραγματοποιούνται στην συντακτική ομάδα του έγκριτου περιοδικού κόμικ που μετά την απρόσμενη αυτή εξέλιξη η οποία τάραξε τα νερά στο χώρο του τύπου και εκτίναξε το τιράζ της σχετικής έκδοσης, αναζητά πλέον το διάδοχο του σούπερ-κακού ώστε να ανανεωθεί το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού. Αν και οι διαβουλεύσεις είναι απολύτως μυστικές έχουμε βάσιμες πληροφορίες, εκ των έσω, πως το όνομά του θα είναι Χούφτεν-Χούφτεν μπιν ιλ Μπουμπούνεν και θα πρόκειται για Ανατολικογερμανοβορειοκορεατοάραβα πρώην μέλος της Στάζι και διακινητή παράνομων και επικίνδυνων ραδιενεργών πορνοταινιών λιβυκής κατασκευής που εκρύγυνται όταν κανείς πατά το pause και μολύνουν με καίσιο τις τσουτσούνες των άτυχων αυνανιζομένων. Φυσικά ένας τέτοιος σούπερ-κακός θα κάνει θραύση και το περιοδικό κόμικ θα συνεχίσει τι τρελές πωλήσεις.