Γουστάρω υπερθέαμα

Δεν είμαι νομικός και σίγουρα δεν γνωρίζω το νομικό σύστημα των ΗΠΑ. Έχω κατά καιρούς πληροφορηθεί για την σκληρότητά του για την οποία έχω σχηματίσει την άποψη πως προτιμά να εξαντλείται στην φτωχολογιά. Αυτή η προτίμηση πάντως δεν είναι γνώρισμα μόνο του αμερικάνικου μοντέλου, λίγο πολύ η νομοθετική εξουσία είναι παγκοσμίως ταξικά προσηλωμένη στον βίαιο παραδειγματισμό των φτωχών για να διασφαλίζεται η προστασία των πλουσίων. Το αμερικάνικο μοντέλο δεν παύει να είναι "πρωτοπόρο", τόσο στα πλήθη των συνωστιζόμενων φυλακισμένων όσο και στην είσοδο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ακόμα και στις φυλακές.
Η σύλληψη του Στρος Καν και η δημόσια διαπόμπευσή του ίσως είναι μια τυπική σύλληψη, όμοια με αυτές εκατομμυρίων άλλων παραβατών στο έδαφος των ΗΠΑ που απλά καλύπτεται εκτεταμμένα από τα διεθνή ΜΜΕ. Ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα σημαίνων πρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος κι όχι για έναν κοινό πορτοφολά. Τα τεκμήρια αθωότητας είναι χαριτωμένες μουτσούνες στις σκατόφατσες των άνκορμεν. Τα επικαλούνται σεβόμενοι την επαγγελματική ιδιότητα του συλληφθέντος και τη βαρύτητα του διπλού ρόλου τους ως εισαγγελείς-δεσμοφύλακες συνειδήσεων. Σε άλλες περιπτώσεις, αντίθετα, εφευρίσκουν τεκμήρια ενοχής χωρίς ελαφρυντικά. Στην περίπτωση Στρος-Καν οι κάμερες παρακολουθούν διψασμένες τις κινήσεις των ρυτίδων του, το βλέμμα του, ελπίζουν σ'ένα θρυμμάτισμα του χείλους του, μια φοβισμένη ματιά, μια βουρκωμένη ακόμα καλύτερα.
Μικρή σημασία έχει αν είναι αθώος ή ένοχος. Δεν μου καίγεται καρφί για να είμαι ειλικρινής. Αυτό που διακρίνω είναι η σαπίλα κάτω από το πατσουλομακιγιάζ του καπιταλιστικού συστήματος. Η υποκρισία του σοβατισμένη μ'ένα παχύ στρώμα τεκμηρίων αθωότητας όλων των μαντρόσκυλών του, νομοθετών, πολιτικών, δεσμοφυλάκων. Η αθωότητα του να πίνουν το αίμα των λαών, να ξεσκίζουν την εργατική τάξη, να βομβαρδίζουν "τρομοκράτες" σκοτώνοντας αμάχους "κατά λάθος" (αδιάψευστο τεκμήριο αθωότητας), να μολύνουν χώμα-αέρα-θάλασσα-μυαλά. Κι όταν κάποιο απ΄τα μαντρόσκυλα του συστήματος υποπίπτει σε αμάρτημα του κοινού ποινικού δικαίου (κι αν είναι και λίγο γαργαλιστικό τόσο το καλύτερο) να στήνουν φαντασμαγορικές δίκες εξευτελισμού του που ισοδυναμούν με εξιλέωση της πραγματικής ενοχής τους. Δεν είναι θεωρίες συνομωσίας. Τους πληγωμένους θηρευτές της κορυφής της τροφικής αλυσσίδας τους κατασπαράσσουν οι ομοκόπαδοί τους.