Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Οι βάνδαλοι του ΠΑΜΕ

Δεν πολυβλέπω ειδήσεις ήδη από την εποχή που ο Αιμίλιος Λιάτσος εγκατέλειψε το Μέγκα, πράγμα που δεν του συγχώρεσα ποτέ. Όμως χτες βράδυ παρακολούθησα τμήμα του δελτίου ειδήσεων της ΕΤ3 για να δω πως καλύφτηκαν τα χτεσινά γεγονότα στο υπουργείο εργασίας. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν οι πληροφορίες που συνέλεξε ρεπόρτερ από εργαζόμενο του γραφείου του υπουργού, σύμφωνα με τις οποίες το ΠΑΜΕ τα έκανε λαμπόγυαλο και καρπάζωσε συμβούλους και ιδιαίτερες.

Ποτέ δεν αμφέβαλα για τη φιλαλήθεια των μέσων και ο εν λόγω ρεπόρτερ έμοιαζε πολύ καθώς πρέπει. Επειδή όμως αρχή της δημοσιεύσεως είναι η διασταύρωση (που λέμε κι εμείς οι μπλόγκερ) κι αφού, έτσι κι αλλιώς, είμαι πολύ δικτυωμένος και κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία μου, αποφάσισα να μάθω μόνος μου τι συμβαίνει και να το μοιραστώ με τους αναγνώστες μου.

Πριν ξεπορτίσω λοιπόν σήμερα το πρωί έβαλα διπλή δόση αποσμητικού, έκοψα με το ψαλιδάκι τις τρίχες που χαλάνε τη γοητεία των κρεατοελιών μου κι έβαλα ρότα προς το υπουργείο εργασίας. Ανέβηκα στον όροφο των βανδαλισμών όπου με υποδέχτηκαν με κάποια επιφυλακτικότητα δύο από τις ιδιαίτερες του υπουργού. Η γοητεία μου πάντως δεν άργησε να κομματιάσει τον πάγο. Μισή ώρα αργότερα οι δύο νέες προφασίστηκαν αδιαθεσία και βγήκαν κρατώντας με αλαμπρατσέτα. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία και δεν πρόκειται να βάψω το μπάκγκραουντ του μπλογκ μου σε ροζέ απόχρωση.
Παραθέτω όμως ακλόνητα φωτογραφικά τεκμήρια της βαρβαρότητας που επέδειξαν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στα αθώα κορίτσια, όπως αυτά μου τα αποκάλυψαν:

Ντροπή! Ναυτεργάτης του ΠΑΜΕ εξάντλησε το ταξικό του μίσος στον αθώο ποπουλίνο της γραμματέως.
Προσωπικά καταδικάζω τα κωλοσκάμπιλα απ' όπου κι αν προέρχονται.

Καλσόν που κομματιάστηκε στην αγωνιώδη προσπάθεια της γραμματέως να διασωθεί ελισσόμενη ανάμεσα σε πίπτοντα κλασσέρ, σπασμένα κουφώματα, σκουριασμένα κονσερβοκούτια και άξεστες χερούκλες συμμοριτών.


Update:
Προ ολίγων λεπτών ο Σκάι μετέδωσε νεότερα φωτογραφικά τεκμήρια από άλλους πρόσφατους βανδαλισμούς του ΠΑΜΕ:


Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Παζλ για συναχωμένους

Νέο πολιτικό σχηματισμό ετοιμάζονται να ιδρύσουν οι αντάρτες των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Η ανάγκη για ίδρυση νέων πολιτικών σχημάτων σε αντικατάσταση των παλιών και φθαρμένων είναι, όπως ξέρεις, πιο αναγκαία σήμερα παρά ποτέ. Μαζί με την ανάγκη αποδόμησης του σοβιετικού κράτους, την ανάγκη να βγούν στον αφρό νέα και άφθαρτα πρόσωπα και την ανάγκη να εργαστούμε σκληρά για να δείξουμε στους ευρωπαίους πως δεν είμαστε τεμπέληδες, η ανάγκη για νέα πολιτικά σχήματα αποτελεί το πατερημόν κάθε υπεύθυνου παπαγάλου πολίτη.

Κάπως έτσι όμως αρχίζει και δυσκολεύει το πράγμα. Ποιο κομμάτι να διαλέξεις πρώτο για να λύσεις το κυβερνητικό παζλ;
Πριν από μια πενταετία όταν ζητούσες εκσυγχρονισμό και ευρωπαϊκή προοπτική είχες δύο μόλις κομμάτια στη διάθεσή σου. Έπιανες πρώτα το ένα, έπιανες μετά το άλλο, λυνόταν το παζλ.
Να, κάπως έτσι:
Ο λαός όμως σιχάθηκε το σικέ παιχνίδι. Είναι κι αυτή η ανθρώπινη φύση που δε σηκώνει τη ρουτίνα. Δε γίνεται ρε αδερφέ να τρως καθημερινά αστακό-καραβίδες, καραβίδες-αστακό. Όπως δε γίνεται να χουφτώνεις συνέχεια τη Μόνικα Μπελούτσι. Χρειάζεται και μια αλλαγή στο μενού. Ο λαός απήυδησε με τα ίδια και τα ίδια και απαίτησε ένα πιο περίπλοκο παζλ. Με επιμονή και ατσάλινη αποφασιστικότητα διεκδίκησε και πέτυχε την κατάτμηση του παζλ σε περισσότερα κομμάτια. Διεκδίκησε και εξασφάλισε φαρδύτερο καπάκι στη λεκάνη για να μπορεί να απιθώνει τα κομμάτια του. Είναι κι αυτές λαϊκές νίκες, (αφού οι άλλες είναι ξεπερασμένες).


Κομμάτια νά'χεις να παίζεις. Μην σου μπει καμιά ιδέα να ξεκολλήσεις απ' το καπάκι της λεκάνης και να βγεις από το WC. Κι όταν πεινάσεις φάε το παζλ σου.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Σοκ για τσόκαρα

Σοκ προκαλεί στην κοινή γνώμη της Δύσης η είδηση από τους Sunday Times ότι οι πολίτες της Βόρειας Κορέας τρώνε τα παιδιά τους για να επιβιώσουν από την πείνα. Το δημοσίευμα της έγκριτης βρετανικής εφημερίδας έτυχε θερμής υποδοχής από κάθε μέσο που πορεύεται αναδημοσιεύοντας σεμνό πορνό. Το ίδιο το δημοσίευμα αποκλείεται να έχει σχέση με τις απειλές που εκτοξεύει η Βόρεια Κορέα προς τη Νότια, ή να εντάσσεται στο πλαίσιο μιας πάγιας παρουσίασης των κατοίκων των χωρών του "άξονα του κακού" ως εξαθλιωμένων (μεν) υπανθρώπων (δε).

Κάπως έτσι πάντως μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε τους λαούς σε αναλώσιμους ή μη. Τι έγινε μωρέ κι αν πνίγηκαν πενήντα πακιστανοί; Υπάνθρωποι είναι, έχουν και τη σαρία και πετροβολούνε όσους διαβάζουν κόμικς. Σκάρτο το εμπόρευμα, 85% έκπτωση στη ζαχαρένια για τους πνιγμένους ταλιμπανοαλκάιντες. Άσε που είναι και πολλοί. Νά 'τανε κανα είδος προς εξαφάνιση· να ψοφήσει κανας φούξια κροκόδειλος του Γάγγη πού 'χουν μείνει τρεις-τέσσερις, να δακρύσουμε από περιβαλλοντική ευαισθησία.
Πόσο μάλλον λοιπόν για τους σχιστομάτηδες που τρώνε τα παιδιά τους. Άντε να επέμβει το ΝΑΤΟ να ξεβρωμίσει ο πλανήτης από δαύτους. Να μείνουν μόνο οι αραπάδες της Αφρικής που ψοφάνε αξιοπρεπώς και δέχονται και δωρεές για να ξεβουλώνει η ανθρωπιστική αποχέτευση του Δυτικού.

Λογικό είναι πάντως να σοκαριζόμαστε όταν διαβάζουμε για περιστατικά ανθρωποφαγίας, αφού στη Δύση, εδώ και κάμποσα χρόνια, η πείνα έχει εξαφανιστεί και η κοινή γνώμη έχει εθιστεί στο να καταναλώνει αμάσητα τα σκατά που της σερβίρει η μαζική ενημέρωση.
Και να ζητά και δεύτερο πιάτο.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Επόμενη στάση: Σκύψτε Ευλογημένοι

Τι να γράψει κανείς για το λαοπρόβλητο ηγέτη Σαμαρά και το φωτισμένο υπουργό Χατζηδάκη; Δάκρυα μού 'ρχονται στα μάτια κι αέρια στα άντερα όταν συλλογίζομαι τον αγώνα που δίνουν για να κουμαντάρουν την "τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης". Για να τσακίσουν τις συντεχνίες που ταλαιπωρούν τον αθώο κοσμάκη. Για να κρατήσουν στα στιβαρά τους μπράτσα τα κωλομέρια της πατρίδας, μην τυχόν και πέσει και πάει αγάμητη.
Κι όμως για το Χατζηδάκη είχα ξαναγράψει και προ διετίας: "Το μόνο θετικό από τη χτεσινή επίθεση στον Χατζηδάκη είναι ότι κανένας κυβερνητικός πολιτικάντης της τελευταίας 30ετίας δεν θα τολμά να περπατήσει στους δρόμους. Είναι πάντως δυσάρεστο το θέαμα ενός να δέχεται επίθεση από πολλούς". Αυτό τό 'γραφα το Δεκέμβριο του 2010 με αφορμή τις κατραπακιές στο αρρενωπό του ξέφωτο. Συχνά το παθαίνω να μπερδεύω τον ανθρωπισμό με την πιτυρίδα.

Η κυβέρνηση λοιπόν επιστράτευσε τους απεργούς του Μετρό. Καλά ξηγήθηκε, γαμήθηκα στον ποδαρόδρομο τόσες μέρες. Τόση χοληστερίνη ξοδευμένη στα πεζοδρόμια. Και τόσος φόβος μη με κάνει τσακ το αφεντικό για την αργοπορία. Το Μετρό πάλι το βαρέθηκα. Με αφορμή την επιστράτευση να θυμηθούμε και λίγο τα παλιά.



Όσο για τους απεργούς:



Πόσα τραγούδια έχω αγαπήσει στη ζωή μου; Αμέτρητα. Αυτό όμως έχει μια συγκεκριμένη πρωτιά. Το έχω ακούσει σε καθημερινή βάση, χωρίς να το χορτάσω, για το μακρύτερο χρονικό διάστημα από όλα. Αυτά πριν από καμιά εικοσαετία. Ακόμα όμως παραμένει αγαπημένο.
Αφιερωμένο σε όσους αγωνίζονται κόντρα στη δυσωδία των Κεδίκολων.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Αυτός που φτύνει κι αυτός που γλύφει

Ποιος είναι πιο σιχαμένος;

Ο φαλακρός υπουργός που καταγγέλει "απεργίες-μαϊμούδες" για να πυροδοτήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό, ή αυτός που χάφτει ότι του ρίχνουν από πάνω;
Αυτός που κάνει τις βρωμιές ή αυτός που τις καταναλώνει;

Αφού έλιωσε το γλυφιτζούρι της "ανάπτυξης" και ξέμεινε η κυβερνώσα αγέλη από γλυφιτζούρια, βαφτίζει τώρα τις ψωριασμένες της πληγές "νομιμότητα" και τις περιφέρει για γλύψιμο.
Ποιος είναι πιο σιχαμένος; Το ψωριάρικο κακό σκυλί ή αυτός που το γλύφει;

Το κακό σκυλί μπορεί και νά'ναι αθώο. Είναι στη φύση του να γαβγίζει και να δαγκώνει. Είναι στη φύση του νά 'ναι πιστό μόνο στο αφεντικό που του κλήρωσε. Δεν είναι αμάρτημα νά 'σαι πιστό σκυλί. Αντίθετα, σε κάνει απαραίτητο.
Αλλά κι αυτός που το γλύφει αθώος είναι. Το πιπίλισμα είναι εθιστικό, πιο πολύ κι απ' το τσιγάρο. Άσε που και στο ίδιο το τσιγάρο, το πιπίλισμα είναι ο πραγματικός εθισμός. Κι είναι κάποιοι τόσο εθισμένοι που δε διστάζουν να πιπιλίσουν οτιδήποτε. Αρκεί νά χουν κάτι να πιπιλάνε. Ε, δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον εξαρτημένο. Να, κι εγώ τώρα που γράφω, όλο και κάτι βρίσκω και πιπιλάω. Μια μασώ τα νύχια μου, μια δαγκώνω το καλαμάκι. Θα προτιμούσα να πιπιλάω τον άγγελο της Asia ή έστω ένα τσιγάρο. Κι όταν δεν πιπιλάς αυτό που θες, γίνεσαι γκρινιάρης.



Αθώος κι αυτός που φτύνει, αθώος κι αυτός που γλύφει. Αθώοι εκ φύσεως. Και οι απεργίες "παράνομες" και "καταχρηστικές".

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Μαρμαρυγές σε φρουί ζελέ

Σκέφτομαι, αμαρτία είναι να το παρατήσω τελείως. Από την άλλη, τι να γράψει πια κανείς και τι να σχολιάσει; Ξεθύμαναν οι λέξεις. Δεν μπορούν πια να χωρέσουν τη γελοιότητα των γεγονότων:

Ο πρώην άνκορμαν Κεδίκογλου ανησυχιομετρά την αξιωματική αντιπολίτευση.
Ο Δένδιας ραπίζει την ανομία.
Ο πρώην άνκορμαν Κουίκ μηνύει την τρόικα.
Ο Λοβέρδος θα κάνει το ρίκσσυ κόμμα πριν από το καλοκαίρι.
Ο Στουρνάρας παραπονείται για τη δουλειά του.
Οι καταδίκες δίνουν και παίρνουν.
Να μην ξεχάσω να καταδικάσω τη διακοπή του ρεύματος απ' όπου κι αν προέρχεται.

Τι να γράψεις που δεν θα έχεις ξαναπεί;


Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Τρόμος

Ένας αναρχικός στη βουλή.
Εκατό χούλιγκανς στη Βίλα Αμαλία.
Εξήντα χιλιάδες φαντάσματα στα Ταμεία.

Δέκα εκατομμύρια κατουρημένα εσώρουχα.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.