Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Βουκολικό παραμύθι (μέρος δεύτερο)

Ο Δώρος Ν.Τσιμεντώνης δεν πολυγούσταρε τα γλυκά. Δεν ταίριαζαν με το επαγγελματικό του προφίλ. Το μόνο γλυκό που έτρωγε ήταν κουραμπιεδάκια βουτηγμένα σε άχνη αλατιού. Του τά 'φτιαχνε η καμαριέρα του, δεν είχε χρόνο για ρομάντζα και παντρειές.
Η σύσκεψη στο κοινοτικό γραφείο κράτησε ώρες. Έπεσαν στο τραπέζι αρκετές προτάσεις. Ο Τσιμεντώνης πρότεινε την μη οικειοθελή απόρριψη στο ποτάμι με τσιμεντένια πασουμάκια μερικών δεκάδων υπαλλήλων του συνεταιρισμού προς συνετισμό των υπολοίπων, αλλά και γιατί ήταν το κομμάτι της δουλειάς του που απολάμβανε περισσότερο. Η πρότασή του πάντως συνάντησε αντιδράσεις γιατί ο τσαγκάρης του χωριού ήξερε να φτιάχνει μόνο τσαρούχια, είχε μάλιστα μόλις αναλάβει μια παραγγελία για την ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού. Άλλοι προεστοί πρότειναν το γκρέμισμα του κτιρίου του συνεταιρισμού και το ξεπούλημα τούβλων, δοκαριών και λοιπών οικοδομικών υλικών. Ο Θράσος Παπαντζόπουλος άκουγε τις προτάσεις σιωπηλός. Παρενέβη μόνο όταν κατατέθηκε πρόταση να πουληθούν στο παζάρι του Αλτζεριού όλες οι πρωτότοκες κόρες των κολλίγων. Επέπληξε τον σύμβουλο που κατέθεσε την πρόταση και εξέφρασε τη σιγουριά του πως οι αλτζερίνοι έμποροι λευκής σαρκός πληρώνουν καλύτερα για αγοράκια.

Όσο διαρκούσε η σύσκεψη οι κολλίγοι που είχαν πάρει πόδι από τα χωράφια στεκόταν άπραγοι στον καφενέ του μπαρμπα-Αφτχιά. Κάνανε πηγαδάκια αναμεταξύ τους και ψιλοκουβέντιαζαν τα νέα του χωριού. Σε μια στιγμή έγινε ένα σούσουρο. Ένας κολλίγος άρπαξε έναν άλλο από το λαιμό.
"Θα σε σκοτώσω ρε μπάσταρδε, πάρτο πίσω τούτο πού'πες".
Ο άλλος πνιγόταν, έβγαζε ρόγχους, τα μάτια του πήγαιναν να πεταχτούν από τις κόγχες.
"Το παίρνω" ψέλλισε κάποια στιγμή.
"Το καταπίνεις;"
Ο πνιγόμενος ένευσε καταφατικά.
"Πες το ρε ζουλάπι: το μπέναλντι πού 'δωσε ο Κοράκης ήταν πέτσινο, πες το".
Χαλάρωσε λίγο το σφίξιμο, ο άλλος επανέλαβε τη φράση ντροπιασμένος.
Την ίδια ώρα οι εργάτες του συνεταιρισμού, φορώντας τα κόκκινα τσόχινα φέσια πακετάριζαν μηχανικά μερικές παλέτες με κρεμμύδια. Άλλοι τα φόρτωναν στο κάρο για να πάνε στα μανάβικα αφού ο συνεταιρισμός προ πολλού δεν ασκούσε εμπορική δραστηριότητα αλλά σκότωνε τα προϊόντα του στους μανάβηδες.

Κατά το βράδυ τελείωσε η σύσκεψη στο κοινοτικό γραφείο. Ο Θράσος γύρισε στο σπιτικό του και ξάπλωσε δίπλα στην κυρά του.
Βούλιαξε σ'ένα παράξενο όνειρο.
Περπατούσε, λέει, στα χωράφια του χωριού όταν ένιωσε πίσω του βήματα. Γύρισε και είδε δυο χοντρά γουρούνια να περπατούν πλάι-πλάι. Τα γουρούνια τον προσπέρασαν χωρίς να του δώσουν σημασία. Το ένα που, παραδόξως, φορούσε γυαλιά γύρισε στο άλλο και του μίλησε με ανθρώπινη λαλιά. (Όνειρο ήταν στο κάτω κάτω, τέτοια παράδοξα συμβαίνουν στα όνειρα ενώ στην πραγματικότητα ποτέ). "Έφαγα όλη τη σοδειά του χωριού κι ακόμα πεινάω" είπε το γουρούνι με τα γυαλιά. Το άλλο γύρισε το κεφάλι του αργά. "Εγώ έκανα μια χαψιά τον κοινοτάρχη, νά'χα μια κοκακόλα θα τον χώνευα καλύτερα". Ο Θράσος έκανε να μιλήσει αλλά δεν τού'βγαινε φωνή. Άκουσε τότε μέσα απ' τα χωράφια μια βοή, συρτή και υπόκωφη. Κοίταξε με τρόμο. Ανάμεσα στα καλαμπόκια και τις γλάστρες με το χασίς ανάδευαν πεσμένα κορμιά κολλίγων. Ένιωσε το χώμα από κάτω του να ρευστοποιείται και να τον τραβά, να βυθίζεται.
Πετάχτηκε απ' το κρεβάτι και φόρεσε τα τσαρούχια του. Βγήκε από το κονάκι και πήγε στο σταύλο. Ο γάϊδαρός του τον περίμενε ήδη σελωμένος. Κάλπασε σαν τον άνεμο, ούτε κατάλαβε για πότε έφτασε έξω από την τράπεζα. Ξεπέζεψε και μπούκαρε κατευθείαν στο γραφείο του κυρίου Αγιοδύτη. Αυτός τον κοίταξε με απορία.
"Τι εμφάνιση είναι αυτή Θράσο; Με τα τσαρούχια κουβαλήθηκες στη δουλειά; Γεμάτος λάσπες; Που είναι τα πράσινα σκαρπίνια σου;" ρώτησε με τσιριχτή φωνή.
"Τα πέταξα" απάντησε λεβέντικα ο Θράσος. Ο άλλος τον κοίταξε αποσβολωμένος.
"Ήρθα να υποβάλλω την παραίτησή μου κύριε Αγιοδύτη. Φτάνει πια με το ξεζούμισμα των συχωριανών μου. Δεν θα αφήσω το χωριό να καταρρεύσει".
"Είσαι βρε στα καλά σου; Τι είναι αυτά που λες;" ρώτησε πιο μαλακά τώρα ο Αγιοδύτης. "Τι θά 'λεγε ρε ο παππούς σου, ο Παπατζής με τ'όνομα κι ο πατέρας σου αν σ'άκουγαν;"
"Φτάνει!" φώναξε ο Θράσος. "Κομμένες οι γέφυρες με το καθεστώς της φαυλοκρατίας". Ο Αγιοδύτης τον κοίταζε τώρα με τρόμο. Η πόρτα άνοιξε, εμφανίστηκε δειλά το ξανθό κεφάλι του κυρίου Γουφομεδούλη κοιτάζοντας με ανοιχτό το στόμα το Θράσο. Τα χοντρά του χείλη έτρεμαν. Ο Θράσος συνέχισε τώρα με μεγαλύτερη ορμή.
"Δε χορτάσατε ακόμα αίμα κύριε Αγιοδύτη και κύριε Γουφομεδούλη; Θέλετε τώρα να φάτε και το τελευταίο ξεροκόμματο των μεροκαματιάρηδων συχωριανών μου; Μου στείλατε και τον Τσιμεντώνη που θέλει να τους κάνει πατητές στο ποτάμι; Τέρμα πια! Ήρθε η ώρα της Αλλαγής. Ναι ρε, της Αλλαγής! Μ' ακούτε; Της Αλλαγής! Της Αλλαγής!"

"Αγάπη μου τον πατέρα σου βλέπεις, μωρό μου; Αγάπη μου! Έϊ, μ'ακούς;". Μια τσιμπιά στα μαλακά μόρια ανατίναξε τον Θράσο. Άνοιξε τα μάτια.
"Ω, ρε πούστη μου, τι εφιάλτης κι αυτός..."

Συνεχίζεται; (Κι αν ναι πως; Προς τα που;)

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Βουκολικό παραμύθι (μέρος πρώτο)

Ο Θράσος Παπατζόπουλος ήταν ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης. Πράος και συγκαταβατικός άνθρωπος, ψηλός κι ευθυτενής, έμενε μακρυά από καυγάδες και κοίταζε το συμφέρον της οικογένειάς του. Ήταν κοινοτάρχης του χωριού Χ, προαστίου της πολιτείας Ψ. Παραδοσιακά, από το σόι του Θράσου έβγαιναν οι περισσότεροι πρόεδροι της κοινότητας, ήταν σα να λέμε οι τοπικοί κομματάρχες.

Εργαζόταν στην πόλη, στην Τράπεζα "Ευαγής Ένωση" η οποία στην πραγματικότητα λειτουργούσε και σαν ενεχυροδανειστήριο. Για τους λεφτάδες οι όροι ήταν ανταγωνιστικοί ενώ της φτωχολογιάς της ρούφαγε το αίμα. Η "τράπεζα" ανήκε στις οικογένειες Γουφομεδούλη και Αγιοδύτη, τα μεγάλα σόγια της πολιτείας, τα οποία είχαν θησαυρίσει -όπως όλοι γνώριζαν- απ' την τοκογλυφία και τη μαύρη αγορά. Ο Θράσος πάντως, αν και μειλίχιος χαρακτήρας, μεταλλάσονταν σε δαιμονισμένο βασιβουζούκο αν άκουγε τη λέξη "ενεχυροδανειστήριο". Γι'αυτόν η δουλειά του στην "τράπεζα" ήταν ιερή πατρική παρακαταθήκη, όπως και ο τίτλος του κοινοτάρχη. Αναντάμ παπαντάμ οι Παπατζοπουλαίοι εργάζονταν στην "τράπεζα" και ταυτόχρονα διοικούσαν το χωριό. Από πάππο σε γιο κι εγγονό. Γιατί να το κρύψουμε, μέσω του κόμματος είχαν ριζώσει στο χωριό κι έτσι και στην "τράπεζα". Ο Θράσος χειριζόταν όλες τις υποθέσεις των συχωριανών του. Ήταν η πολιτική της τράπεζας, κάθε χωριό της περιφέρειας είχε σ'αυτήν τον ντόπιο αντιπρόσωπό του. Για να αισθάνονται οι χωρικοί μια κάποια οικειότητα και νά'χουν, όσο νά'ναι, πιότερη εμπιστοσύνη.
Γεγονός είναι πως ο Θράσος συνέχιζε επιτυχώς την οικογενειακή παράδοση. Αν και ο μειλίχιος χαρακτήρας του δημιουργούσε συχνά την εντύπωση πως ήταν κάπως αργόστροφος στην πραγματικότητα ήταν άριστος στη δουλειά του. Ήταν μια επαγγελματική τακτική, έμοιαζε αγαθός αλλά δεν ήταν. Κατάφερε έτσι να αυξήσει κατακόρυφα το μερίδιό του στο τζίρο της τράπεζας, οι συχωριανοί του ήταν όλοι τους καταχρεωμένοι. Όπως σε κάθε ενεχυροδανειστήριο που παριστάνει την τράπεζα, έτσι και τα αφεντικά της "Ε.Ε." εξέφραζαν δημόσια την ανησυχία τους για το άνοιγμα των χωρικών του Χ ενώ στο πίσω δωματιάκι χάϊδευαν με σκρουτζμακντάκεια ηδονή τις χρυσές λίρες.

Έφτασε μια στιγμή που η φιλαργυρία των Γουφομεδουλαίων και των Αγιοδυταίων και το πάθος τους να μην αφήσουν χωριό για χωριό που να μην το βάλουν στο χέρι, γέμισαν τις αποθήκες με τα τιμαλφή των δανειζόμενων. Κανείς πια δεν ερχόταν για να σκάσει τα διπλά και τρίδιπλα και να πάρει πίσω το τρακτέρ, το ρολόϊ ή την αγκλίτσα του. Στην παραδίπλα πολιτεία είχε ανοίξει κι άλλη τράπεζα-ενεχειροδανειστήριο κι αρκετοί από τους λεφτάδες της πόλης Ψ πρόστρεξαν εκεί για ν'ακουμπήσουν τα λεφτά τους ή να δανειστούν. Φυσικά η "τράπεζα" δεν μπήκε μέσα, τα συσσωρευμένα τιμαλφή όμως έμεναν στα αζήτητα. Άρχισε έτσι να σφίγγει τα λουριά. "Φταίει ο βαρύς χειμώνας" έλεγε από τη μια ο Γουφομεδούλης. Ο Αγιοδύτης κάλεσε στο γραφείο του τον Θράσο.
-"Θράσο, το χωριό σου χρωστά πολλά και δεν πλερώνει. Γράψε ένα όνομα."
-"Μάλιστα κύριε Αγιοδύτη. Αμέσως", είπε ο Θράσος κι έβγαλε το μπλοκάκι του με ταχυδακτυλουργική κίνηση των δακτύλων.
-"Μισό λεπτό, κάπου εδώ τό'χω γράψει" είπε ο κύριος Αγιοδύτης σκαλίζοντας τα τεφτέρια του. "Α, νά'το. Δώρος Ναπολέοντος Τσιμεντώνης. Κάλεσέ τον να σου δώσει ένα χεράκι. Είναι συνεργάτης μας, ειδικός στο σουλούπωμα των οφειλετών."

Γεγονός είναι πως το χωριό Χ ήταν το πιο καταχρεωμένο στην "τράπεζα". Τα περισσότερα βέβαια, αν όχι όλα τα δάνεια του χωριού Χ τα είχαν πάρει οι προεστοί του στο όνομα του αγροτικού συνεταιρισμού, υποτίθεται για να τον εκσυγχρονίσουν. Άλλα πάλι δόθηκαν στους τσιφλικάδες για να πάρουνε καινούργια τρακτέρια. Αντ'αυτού όμως, τα περισσότερα δάνεια κατέληξαν στα μαγαζιά των προεστών, οι δε τσιφλικάδες ροκανίσανε σιγά σιγά το συνεταιρισμό των μικρών παραγωγών κι αφήσανε πίσω κόκκινα τσόχινα φέσια. Πολλοί πάλι φτιάξανε μερακλήδικα κονάκια. Οι υπόλοιποι χωριανοί, οι πολλοί, που δεν είχανε δική τους γη και μαγαζιά αλλά δουλεύανε στα υποστατικά βρέθηκαν ξαφνικά αχρείαστοι στα χωράφια. Ο συνεταιρισμός πήρε να μπατάρει και οι τσιφλικάδες βάλθηκαν να φωνάζουν πως πρέπει να διαλυθεί. Μια ζεστή πρωία ο Τσιμεντώνης κατέφτασε στο χωριό Χ. Πήγε ευθεία στο μπαρμπέρικο, κουρεύτηκε, ξυρίστηκε και κολονιαρίστηκε. Μετά τράβηξε για το κοινοτικό γραφείο. Τον υποδέχτηκαν οι προεστοί και τον τράταραν περγαμόντο.

Συνεχίζεται...

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Επιστροφή φόρου; Last year

Ο υπαλληλάκος των τοκογλύφων με συγκαταβατική ρυτίδωση του μετώπου ανακοίνωσε τα νεότερα μέτρα. Διάνθισε μάλιστα τις φορολογικές του καμουτσικιές με δακρύβρεχτες αναφορές στην κοινωνική ευαισθησία της κυβέρνησης και στα προβλήματα πέψης που αντιμετωπίζουν τα στελέχη της, εξ'αιτίας των πολλαπλών σοδομισμών επί των ρυπαρών ποπών μας. Που στο κάτω κάτω γίνονται για το καλό μας και για να μη μας γαμούν ξένοι αλλά δικοί. Παρεμπιπτόντως, κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του και το ποίμνιό του δεν παραλείπει ποτέ να αναφερθεί στην περιώνυμη ευφράδεια του λαμπρού συνταγματολόγου. Η φάτσα του οποίου συνδυαστικά με την μνημονευθείσα ευφράδειά του τον ανεβάζουν στην κρεμ ντε λα κρεμ των πολιτικών βαμπίρ.

Τα ήδη γνωστά επιβεβαιώθηκαν. Πρόσθετοι φόροι λόγω μετάθεσης αφορολογήτου στη ζώνη των 5.000 ευρών. Μπα; Έτσι φτηνά θα τη βγάλουμε αυτό το μήνα (μέχρι τα επόμενα μέτρα); Όχι δα. Η νέα κλίμακα θα ισχύει αναδρομικά από 1/1/2011. Κλέφτες είναι, ψηφισμένοι μάλιστα. Συνταγματολόγος είναι, ότι γουστάρει κάνει στο Σύνταγμά του. Έχει όμως κι άλλο.
"Ο φορολογούμενος με 60.000,00€ ετήσιο εισόδημα θα πρέπει να συγκεντρώσει αποδείξεις 30.000,00€". Αναδρομικά έτσι; Μην ξεχνιόμαστε. Και δεν μένει εκεί βέβαια, ένα παράδειγμα έδωσε ο άνθρωπος. Εξάλλου το τόνισε "είμαστε ακόμα μέσα στις 30 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη". Δεν καταδεχόμαστε βρε αδερφέ να δίνουμε παραδείγματα με φορολογούμενους των 10 και των 20 χιλιάδων.
Σε μια "αθώα" πρόταση περικλείεται μία ακόμα δόση καταλήστευσης.

Ας κάνω μια υπόθεση εργασίας. "Προκλητική" και χουβαρνταλίδικη, βασισμένη στο παράδειγμα του Βενιζέλου.
Ο κύριος Χαράλαμπος Κλάφτας είναι μισθωτός με μηνιαίο μισθό 2.566,30€. Κατά σύμπτωση τόσα ακριβώς παίρνει και η κυρία Κλαψομούνη, η σύζυγός του.
Πολλά ε; Προφανώς, αλλά από τα "ρετιρέ" φαίνεται καλύτερα η θέα. Δείτε το λίγο χολυγουντιανά. Έρχεται ένα τσουνάμι, που θα στήσει την κάμερα ο σκηνοθέτης; Στο ισόγειο (για άμεσες υποβρύχιες λήψεις) ή στην ταράτσα για νά'χει και σασπένς;
Λοιπόν, και οι δύο είναι, ας πούμε, λογιστές. Βγάλε ΙΚΑ, ο φορολογητέος μισθός τους φτάνει τα 2.142,86€ μηνιαίως. Θα πει πως το ετήσιο φορολογητέο εισόδημά τους είναι ακριβώς 60.000,00€. Έχουν και δύο τέκνα, ας πούμε μαθητές. Με εφαρμογή της νέας φορολογικής κλίμακας ο κύριος Κλάφτας θα παίρνει ανά χείρας 1.806,55€ (με ελάφρυνση τέκνων) και η κυρία του 1.778,41€. Μηνιαίο καθαρό οικογενειακό εισόδημα 3.584,96€, ετήσιο 50.189,43€.
Τους ήρθε και έκτακτη εισφορά: 1.200,00€, υπόλοιπο: 48.989,43€.
Πληρώνουν για ενοίκιο/στεγαστικό 600,00€ το μήνα, 7.200,00€ το έτος, υπόλοιπο: 41.789,43€.
Πληρώνουν σε ΔΕΗ/ΟΤΕ/ΕΥΔΑΠ/κινητά τηλέφωνα 2.000,00€ ετησίως, υπόλοιπο: 39.789,43€.
Κυκλοφορούν με Μετρό: 1,50€ επί 2 κάνει 3,00€, πήγαιν'έλα 6,00€ επί 200 μέρες το χρόνο 1.200,00€, υπόλοιπο 38.589,43€
Πληρώνουν στα φροντιστήρια του μεγάλου 3.400,00€ ετησίως και στο μπαλλέτο και τα αγγλικά της μικρής 1.500,00€. Υπόλοιπο: 33.689,43€.
Κάτι γυναικολόγοι/παιδίατροι/οδοντίατροι/εμβόλια, 1.000,00€ το χρόνο, υπόλοιπο 32.689,43€.
Κι ένα οικογενειακό ασφαλιστήριο των 1.200,00€, τους έμειναν 31.489,43€.

Δεν γνωρίζω αν η οικογένεια Κλάφτα προτίθεται να αποταμιεύσει, σε κάθε περίπτωση πάντως θα πρέπει να προσκομίσει αποδείξεις 30.000 ευρώ, όσα δηλαδή τους περίσσεψαν από φόρους και δαπάνες που δεν μετρούν (μέχρι νεωτέρας) στο άθροισμα των αποδείξεων. Αλλιώς καραδοκεί επιπλέον φόρος (10% κατά τα φημολογούμενα) για την ακάλυπτη διαφορά.
Αυτό βέβαια είναι το ένα σενάριο. Το άλλο σενάριο λύνει το πρόβλημα των αποδείξεων αφού, λέει, ανάλογα με το ύψος του εισοδήματος θα ισχύει ποσόστωση στην εκπτωτική επίδραση των δαπανών υγείας/ενοικίων/ιδιαιτέρων μαθημάτων/κλπ. 'Ετσι η οικογένεια Κλάφτα θα καταφέρει να συγκεντρώσει αποδείξεις αλλά θα χάσει τις φοροαπαλλαγές της. Σε κάθε περίπτωση, υπομονή μέχρι την οριστικοποίηση του "Εθνικού Φορολογικού Συστήματος".

Θα μου πείτε, ρε στρατολάτη τους Κλαφταίους και τα "ρετιρέ" θα κλαίμε τώρα; Ασφαλώς όχι. Όταν όμως οι μισθωτοί των 60 χιλιάδων ευρώ "στριμώχνονται" κατά τα παραπάνω, βάλε τι έχει να τραβήξει η οικογένεια των 40 των 30 και των 20 χιλιάδων ευρώ ετησίως. Η αλλαγή στο σύστημα των αποδείξεων ισοδυναμεί με επιβάρυνση πολύ μεγαλύτερη από αυτή της μείωσης του αφορολόγητου. Είναι μια πλάγια, ύπουλη αύξηση των φόρων που συνδυαστικά με τη συρρίκνωση των ωφελειών από εκπιπτόμενες δαπάνες όπως τα ιατρικά, τα ασφαλιστικά, τα φροντιστήρια κλπ. θα καταργήσει ουσιαστικά τις επιστροφές φόρου ακόμα και για τους κάτω από το όριο της φτώχειας. Το είπε άλλωστε και ο Πλασκοβίτης: "Το κίνημα αποδείξεων πέτυχε, αλλά δεν μπορούμε δημοσιονομικά να αντέξουμε επιστροφές"!

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Η Εθνική Αντίσταση των καιρών μας

Πότε λοιπόν με το καλό θα αντιδράσει ο "κυρίαρχος λαός"; Ιδού το ερώτημα που απευθύνουμε ο ένας στον άλλο, εν μέρει για να αποφύγουμε την απάντηση στο ερώτημα "εσύ τι κάνεις;".

Την 6η Απριλίου του 1941 οι γερμανικές μεραρχίες πέρασαν τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Εικοσιμία μέρες μετά, το πρωΐ της 27ης Απριλίου, οι πρώτοι γερμανοί έμπαιναν στην Αθήνα. Οι αθηναίοι περίμεναν τα γερμανικά στρατεύματα από ημέρες, αφού ήδη από τις 23 Απριλίου οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν υποχωρήσει από τις Θερμοπύλες ενώ ο Πειραιάς είχε εκκενωθεί από τους βρετανούς προ πολλού. Οι αθηναίοι περίμεναν τους γερμανούς κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους, το έσχατο ψυχολογικό καταφύγιο που ήλπιζαν να παραμείνει απόρθητο. Η κυβέρνηση Τσουδερού και ο βασιλιάς την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για την Κρήτη και αμέσως για το Κάϊρο ενώ στην Αθήνα διορίστηκε πρωθυπουργός ο Τσολάκογλου, δύο μόλις μέρες μετά την είσοδο των γερμανών.
Η Αθήνα ήταν μια κατεχόμενη πόλη, με καθολικά δυσκολότερες συνθήκες διαβίωσης από αυτές που βιώνουμε στα πλαίσια της σύγχρονης κατοχής. Ήδη από τις αρχές του φθινοπώρου του '41 τα σημάδια της κατάπτωσης του βιοτικού επιπέδου του λαού ήταν οφθαλμοφανή. Η όποια λαϊκή αντίσταση ωστόσο περιοριζόταν σε μεμονωμένες ενέργειες, σαν αυτή της αποκαθήλωσης της σβάστικας από την Ακρόπολη από τους Γλέζο και Σάντα. Την 27η Σεπτεμβρίου ιδρύθηκε το ΕΑΜ ενώ το ένοπλο τμήμα του, ο ΕΛΑΣ, ιδρύθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1942. Οι πρώτες μάχες με τους ιταλογερμανούς δεν έγιναν πριν κλείσει χρόνος ολόκληρος από την ημέρα της παράδοσης της Αθήνας.
Χρειάστηκε χρόνος να ζυμωθεί στη συνείδηση του λαού, του τμήματός του τουλάχιστον που συμμετείχε ενεργητικά, η ανάγκη της σύγκρουσης με τον κατακτητή που του στερούσε το ψωμί του. Ίσως μάλιστα η συμμετοχή στην αντίσταση να ήταν ισχνότερη αν δεν έλειπε το ψωμί. Το χειμώνα του 1941-42 έπεσε ο μεγάλος λιμός. Προπολεμικά κανείς μάλλον δεν φανταζόταν πως επρόκειτο να πεινάσει, να απαντά σωρούς από νεκρά κορμιά στους δρόμους, να στηρίζει τις ελπίδες του για επιβίωση στα συσσίτια. Κι όταν έπεσε ο λιμός η πρώτη σκέψη του καθενός ήταν στο πως θα μπορέσει να εξασφαλίσει το ψωμί της οικογένειάς του. Υπό αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες η οργανωμένη αντίσταση φάνταζε τότε, στην αρχή τουλάχιστον, κάτι το άκαιρο και εξωπραγματικό. Μέχρι να γίνει συνείδηση το αυτονόητο. Ότι ο κατακτητής και η διορισμένη κυβέρνησή του καθόλου δεν ενδιαφερόταν για το βίο των υπόδουλων. Μια συνείδηση που χρειάστηκε τελικά χιλιάδες νεκρών από πείνα για να κατακτηθεί και να διοχετευτεί στην Εθνική Αντίσταση. Η συμμετοχή στην οποία θα ήταν, επίσης, ισχνότερη αν η αποφασιστικότητα και οι επιτυχίες των πρώτων ηρωϊκών ανταρτοομάδων δεν έδιναν το σύνθημα της νίκης σ'έναν αγώνα που κανείς δεν πίστευε πως θα μπορούσε να κερδηθεί. Κι όμως, ένας κομμουνιστής γεωπόνος, ο Θανάσης Κλάρας επρόκειτο να γίνει ο πρωτοκαπετάνιος της Αντίστασης. Και πάλι, η Εθνική Αντίσταση δεν υπήρξε ποτέ παλλαϊκή. Όπως δεν ήταν παλλαϊκή η αντίσταση στη στρατιωτική χούντα του '67-'74. Δεν είναι σημεία των σύγχρονων καιρών ο καιροσκοπισμός και η αδιαφορία. Λίγοι πάντοτε ήταν αυτοί που είχαν την αρετή και την τόλμη να παλέψουν για την ελευθερία τους. Οι πολλοί θα τους αποκαλούσαν, διαχρονικά, αλήτες, συμμορίτες και άλλα πολλά. Και θα έσπευδαν τελικά να τους αποταχθούν συντασσόμενοι με τους εκάστοτε νικητές ή στη συνέχεια, όταν η ιστορία δικαίωσε τους θυσιασμένους, να οικειοποιηθούν τους καρπούς της θυσίας τους.

Ίσως πει κάποιος, άλλο η στρατιωτική κατοχή κι άλλο η οικονομική. Άλλο να τουφεκίζονται χωριά ολόκληρα σε αντίποινα αντιστασιακών ενεργειών κι άλλο να σε ψεκάζουν δακρυγόνα. Δεκτό. Υπάρχει όμως ένα κοινό στοιχείο σ'αυτές τις διαφορετικής φύσεως κατοχές. Ο φόβος. Το διαχρονικό βαρύ πυροβολικό των κατακτητών, το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη λαϊκή χειραφέτηση. Όπως κοινό χαρακτηριστικό των κατέχοντων είναι ο κυνισμός. Ο Χέρμαν Γκέρινγκ δήλωνε πως δεν του καιγόταν καρφί αν πέθαιναν οι κατακτημένοι λαοί από την πείνα, αρκεί να μην πεινούσε κανένας γερμανός. Κατ'αναλογία τα ίδια δηλώνουν σήμερα οι οικονομικοί κατακτητές. Κι αν τότε το αίμα κυλούσε στα καλντερίμια και κανείς δεν μπορούσε να προσποιηθεί πως δεν το έβλεπε, σήμερα τα θύματα της κατοχής υποφέρουν κάτω από μια πηχτή "ευνομούμενη" πάχνη που τη χρωματίζουν σε όλες τις αποχρώσεις πλην του κόκκινου οι επίπεδες οθόνες της προσποιητής ευημερίας. Η αντίσταση σήμερα είναι πιο δύσκολη από τότε, κι ας μη επαπειλείται από αιματηρά αντίποινα ή αναγκαστική καταφυγή στις κορυφογραμμές. Είναι πιο δύσκολη γιατί η εμπειρία του λαού δεν μετουσιώθηκε ποτέ σε πολιτική συνείδηση και η μνήμη σκούριασε στη νοτιά των καταναλωτικών ευδαιμονιών. Γιατί ο εχθρός σήμερα δεν φέρει τα διακριτικά των ες-ες ή των γερμανοτσολιάδων. Ο σημερινός φόβος, μέσα σε μια μάλλον σχηματική προσέγγιση, συγκεντρώνεται περισσότερο στην απώλεια της LCD παρά στην απώλεια της εστίας (όχι με την υλική της υπόσταση). Αν και η απειλή στρέφεται κατά της τελευταίας.

Η συγκροτημένη αντίσταση ενός λαού προϋποθέτει συνειδησιακές διεργασίες που απαιτούν χρόνο. Όπως και επίγνωση πως η αντίσταση είναι ζητούμενο των μειοψηφιών κόντρα στην δύναμη αδράνειας ή αντίδρασης των πλειοψηφιών. Θεωρώ πως υπάρχουν κόκκινες γραμμές που όταν -και θα- ξεπεραστούν θα πυροδοτήσουν μια νέα Εθνική Αντίσταση. Στην οποία πλέον θα ενυπάρχουν τα εμφυλιοπολεμικά στοιχεία πολύ πιο έντονα απ' ότι υπήρξαν την περίοδο της ναζιστικής κατοχής. Είναι νομίζω νομοτελειακό το στοιχείο αυτό, αφού τα πάλαι ποτέ στρώματα του λούμπεν προλεταριάτου έχουν υποκατασταθεί στον αντιδραστικό τους ρόλο από στρώματα αλλοτριωμένων προλεταρίων με "αστική" συνείδηση που θα μάχονταν για την υπεράσπιση χαντρών και καθρεφτών. Ο καπιταλισμός πεθαίνοντας, ή έστω βαριά άρρωστος, τρέφεται με τις σάρκες των παιδιών και των γερόντων. Στραγγίζει το αίμα του μέλλοντος. Τέρμα πια στις αυταπάτες.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Το γκρεμίζουμε ή γκρεμιζόμαστε

Το πασοκικό καθεστώς έκανε μόνο ένα καλό, έκανε τα πράγματα πολύ απλά.
Το Σύνταγμα της Ελλάδας που χρησιμοποιείται ως θεσμική γραμμή άμυνας για την παραμονή του καθεστώτος στην εξουσία, κατέστη ένα κουρελόχαρτο από το ίδιο το καθεστώς. Η εθνική κυριαρχία εκχωρείται απροσχημάτιστα στους τοκογλύφους και ο λαός απέχει από την εξαθλίωση πολύ λιγότερο από ότι νομίζει.
Το καθεστώς πρέπει να γκρεμιστεί άμεσα, δεν σκοπεύει να πέσει οικειοθελώς. Επιπλέον θα βρεθούν πολλοί υπερασπιστές του, εκούσιοι και ακούσιοι.
Πρώτοι πρώτοι οι κοντυλοφόροι των "κατηργημένων" μυστικών κονδυλίων που σήμερα, πριν καλά καλά ξεμπερδέψουν με τις απολύσεις των χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, καλούν σε ντε φάκτο κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να έρθει η ανάπτυξη.
Αύριο οι κατασταλτικές δυνάμεις που θα περάσουν από τις προκαταβολές βίας στις εξοφλήσεις τοις μετρητοίς.
Μαζί τους το παρακράτος χρυσής αυγής, λάος και λοιπών φασισταριών που ετοιμάζεται να περάσει από τις ασκήσεις στη γενικευμένη μάχη.
Και περισσότερο ο διπλανός στο γραφείο που αγωνιά μήπως δεν έχει λεφτά για ν'αποκτήσει το πιο χοτ γκατζετάκι.
Ο γραβατωμένος προλετάριος που νομίζει πως ανήκει στην "υγιή αστική τάξη".
Ο φοβισμένος νοικοκύρης της διπλανής πόρτας που φοβάται τα πάντα, μα πιότερο τη χειραφέτησή του.
Ο φιλοσοφημένος χαλβάς που ονειρεύεται έναν καπιταλισμό με "ανθρώπινο πρόσωπο" και παραμύθια με συμπονετικούς τοκογλύφους.
Ο αναπαυτικά ξαπλωμένος που ισοπεδώνει τους πάντες για να δικαιολογεί την ανυπαρξία του και για να έχει καλή θέα στο σκηνικό της καταστροφής.
Εσύ, δηλαδή.
Εγώ, ο ίδιος.
Αν δεν μπορέσουμε να το γκρεμίσουμε ας γκρεμιστούμε καλύτερα μόνοι μας.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "λάθους"

Αν ο μηχανικός που κατασκευάζει μια γέφυρα κάνει μερικά χιλιοστά της μοίρας λάθος στα σχέδιά του, οι δυο άκρες της γέφυρας δεν θα ενωθούν ποτέ.
Αν ο λογιστής που καταδιώκεται από σμήνη ημερομηνιών με λογιώ υποχρεώσεις ξεχάσει μία ή δύο, μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος με δυσβάσταχτα πρόστιμα και την απόλυση υπό μάλης.
Αν ο γιατρός που χειρουργεί έναν ασθενή κουνήσει ελάχιστα στη λάθος κατεύθυνση το νυστέρι του, μπορεί να κόψει το νήμα της ζωής του ασθενή.
Λίγο πολύ οι περισσότεροι εργαζόμενοι καταδιώκονται από το άγχος του λάθους, επουσιώδους ή σοβαρού. Από το λάθος κανείς δεν ξεφεύγει. Ακόμα και ο ικανότερος. Αυτά όμως αφορούν στους εργαζόμενους. Όταν το λάθος ή το "λάθος" γίνεται από θεσμούς το πράγμα αλλάζει.

Το ΔΝΤ υποθέτω πως διαθέτει την αφρόκρεμα των οικονομολόγων. Από την ίδια αφρόκρεμα φαντάζομαι πως προμηθεύονται στελέχη και οι οίκοι αξιολόγησης.
Παρ'όλα αυτά:
Οι οίκοι αξιολόγησης γελοιοποιούνται διαρκώς με τις τιμές-στόχους που δίνουν σε μετοχές. Αν έλεγα στον εργοδότη μου πως επανεκτίμησα το φόρο εισοδήματος της τρέχουσας χρήσης σε ένα εκατομμύριο ευρώ ενώ ένα μήνα πριν τον είχα εκτιμήσει σε τριακόσιες χιλιάδες, θα μου έκλεινε ραντεβού με τον ταμία. Ωστόσο ένας οίκος αξιολόγησης επανεκτιμά χωρίς πολλές πολλές τύψεις την τιμή-στόχο της μετοχής Ψ από 10 ευρώ σε 3. Φυσικά ο όρος "γελοιοποιούνται" είναι σχηματικός αφού ο τραμπαλισμός των τιμών-στόχων κάθε άλλο παρά αθώος είναι.
Το ΔΝΤ προβλέπει στην έκθεσή του για την παγκόσμια οικονομία πως η ελληνική ύφεση θα επιβραδυνθεί από 5% το 2011 σε 2% το 2012. Είναι οι ίδιοι που απαιτούν την απόλυση εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, την επιπλέον μείωση μισθών και συντάξεων, την καταβύθιση υπό τα όρια της φτώχειας χιλιάδων ελληνικών νοικοκυριών. Θέλουν να πιστέψουμε πως οι συνέπειες μιας τέτοιας κατακρεούργησης των ελλήνων εργαζομένων θα οδηγήσει στην επιστροφή σε ανάπτυξη. Παρά την κατεδάφιση του βιοτικού επιπέδου του λαού. Παρά την εκμηδένιση της αγοραστικής του ισχύος. Με ποιο τρόπο δηλαδή; Προφανώς με μια μαγική βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας την οποία περιμένουν διακαώς οι ξένοι καταναλωτές προκειμένου να καταναλώσουν ακόρεστα τα -απαλλαγμένα από περιττά μισθοδοτικά βάρη-προϊόντα της.

Οι τοκογλύφοι μας τρίβουν στη μούρη τα κόπρανα των "εκθέσεών" τους. Όπως και οι κυβερνώντες μας, όμως, δεν είναι ανίκανοι. Είναι αδίστακτοι.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Sack them Benny!

Δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι.
Όπως μας πληροφορούν τα κρατικοδίαιτα μέσα εξημέρωσης ο υπουργός οικονομικών μετά των συμβούλων του βρίσκεται σε τηλεφωνική διάσκεψη με την τρόϊκα ήδη από τις επτά και εικοσιδύο πρώτα λεπτά. Πληροφορούμαστε επίσης πως ο υπουργός ομιλεί με την τρόϊκα εις άπταιστον αγγλικήν. Το γεγονός τονίζεται εμφατικά προκειμένου να μην υπάρχουν τυχόν εικασίες πως μπορεί ο υπουργός να παρανοήσει το "sack them" των τροϊκανών και το εκλάβει ως "suck them". Η διάσκεψη ενδέχεται να διαρκέσει ως τις πρώτες πρωϊνές ώρες, χωρίς διακοπή για κολατσιό και κατούρημα. Αν δεν έχει ολοκληρωθεί μέχρι τότε θα γίνει ολιγόλεπτη διακοπή προς νερού τους, δεδομένου πως τα κονδύλια για καθετήρες και πάνες ακράτειας έχουν περικοπεί κατά 37,24%.

Είναι κάτι παραπάνω από σαφές πως ο Βενιζέλος προσπαθεί να αποδείξει στην τρόϊκα πως ο ίδιος και το συνάφι του δεν είναι πλεονάζοντες και πως δεν πρέπει να διαταχθεί η απόλυσή τους. Στην προσπάθειά του αυτή είναι διατεθειμένος να μην αφήσει κολυμπηθρόξυλο από εργατικό και ασφαλιστικό δικαίωμα κι ούτε τσιμεντότουβλο της εθνικής περιουσίας που να μην ξεπουληθεί.

Long live interest-suckers! (έστω loansharks)

Η ελπίδα και το κρύο νερό


Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Δεν είναι βέβαια μεμπτό, ο άνθρωπος χρειάζεται κάτι να κρατηθεί ακόμα κι αν είναι πια βέβαιο πως το πλοίο βουλιάζει.
Οι επιβάτες της πρώτης θέσης έχουν βέβαια κάθε λόγο να είναι αισιόδοξοι. Έχουν εγκαίρως ειδοποιηθεί και έχουν λάβει θέσεις στις σωσίβιες λέμβους. Μπορεί κάποιες δυσκίνητες αποσκευές να πάνε στον πάτο, κάπου όμως θα βρεθεί λίγος χώρος για τις μπιζουτιέρες τους.
Οι μπάτλερ, οι καμαριέρες και το λοιπό υπηρετικό προσωπικό επίσης θα τη σκαπουλάρει. Ακόμα και μέσα στη σωσίβια λέμβο η κυρία του κυρίου χρειάζεται να προστατέψει το μανικιούρ της από την αρμύρα. Χρειάζονται επίσης αυτοί που θα ρίχνουν τις κουπιές σ'όσους μη-εθελοντικά-λουόμενους επιχειρήσουν να ανέβουν στις αριστοκρατικές λέμβους.
Δεν αποκλείεται να βρει θέση στη σωτηρία κι ένας ικανός αριθμός των επιβατών της δεύτερης θέσης. Όποιος προλάβει βέβαια, ο ικανότερος στις αγκωνιές και την αναρρίχηση επί πλατών και πτωμάτων.
Όμως, αυτός, ο επιβάτης της τρίτης θέσης, ο εγκλωβισμένος στα διαμερίσματά του αν και ταρακουνήθηκε από την πρόσκρουση δεν έχει ακόμα πειστεί πως η βύθιση είναι αναπότρεπτη. Αν τό'χε καταλάβει θα ορμούσε να σπάσει τις κλειδαριές που επιτήδεια χέρια πέρασαν στις εξόδους της τρίτης θέσης. Θα χυνόταν στα καταστρώματα και θα διεκδικούσε το δικαίωμά του στη σωτηρία, έστω και κολυμπώντας. Τα μεγάφωνα όμως καλούν τους τριτοθεσίτες να παραμείνουν στις θέσεις τους ακίνητοι. Αν κουνηθούν, λέει, το πλοίο θα μπατάρει. Κι αυτοί κρατούν την αναπνοή τους, σα να παίζουν τα στρατιωτάκια-ακούνητα-αμίλητα-αγέλαστα. Ανάμεσά τους κουστουμαρισμένοι κύριοι, κρατώντας σφιχτά τους χαρτοφύλακές τους βυθίζονται πρώτα σε παρηγορητικές τεχνοκρατικές φαντασιώσεις κι έπειτα στο νερό που ορμά από όλα τα ανοίγματα. Η εργατική αριστοκρατία συναντά τελικά πρώτη τις αιτίες των ψευδαισθήσεών της.

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Ανοιχτή επιστολή ΚΕΘΕΑ

Ανοιχτή επιστολή Συλλόγων Οικογένειας ΚΕΘΕΑ για την περικοπή της επιχορήγησης

06.9.2011

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΥΓΕΙΑΣ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ κ. Α. ΛΟΒΕΡΔΟ και τον ΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ και ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ κ. Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Αθήνα, 6 Σεπτεμβρίου 2011
Αξιότιμοι κύριοι Υπουργοί,
Με αγωνία πληροφορούμαστε ότι τη στιγμή που η χώρα μας περνά μια δύσκολη περίοδο οικονομικής κρίσης, η οποία πλήττει περισσότερο τους πιο αδύναμους, όπως οι νέοι άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι από τη χρήση ναρκωτικών, το κράτος αποφασίζει να περικόψει την επιχορήγηση του ΚΕΘΕΑ. Αυτή η απόφαση μας γεμίζει με αγανάκτηση και αγωνία για το μέλλον των παιδιών μας και χιλιάδων νέων ανθρώπων που βρίσκονται στη χρήση.
Εκπροσωπώντας τους Συλλόγους Οικογένειας του ΚΕΘΕΑ, με πάνω από 10.000 οικογένειες - μέλη σε όλη την Ελλάδα, στεκόμαστε δίπλα στα παιδιά μας και στηρίζουμε εθελοντικά το έργο του ΚΕΘΕΑ, ώστε οι δικοί μας άνθρωποι να έχουν μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, καθαροί από ουσίες, ενταγμένοι αρμονικά στην κοινωνία. Στον αγώνα μας αυτό διαπιστώνουμε καθημερινά την άνιση μάχη που δίνει το ΚΕΘΕΑ, για να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες με μειωμένο προϋπολογισμό και προσωπικό.
Με την τελευταία απόφαση του Υπουργείου Οικονομικών, όχι μόνο δεν αποδίδονται τα 23.000.000 εκατομμύρια ευρώ,που θεωρούνται απολύτως αναγκαία για τη λειτουργία του οργανισμού και ήταν εγγεγραμμένα στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Υγείας, αλλά περικόπτονται αιφνιδιαστικά περισσότερα από τα μισά (11.730.000 εκ. ευρώ), φέρνοντας σε αδιέξοδο το ΚΕΘΕΑ. Η απόφαση αυτή πλήττει τα προγράμματα απεξάρτησης και κοινωνικής ένταξης και στερεί με βίαιο τρόπο το δικαίωμα στη ζωή από χιλιάδες νέους, που θα βρεθούν στο δρόμο, στο περιθώριο, στη φυλακή, αντιμέτωποι με τον ίδιο το θάνατο. Ταυτόχρονα, η πολιτεία προτάσσει ως κυρίαρχη λύση τη χορήγηση υποκαταστάτων, κρατώντας τους νέους δέσμιους των φαρμάκων και της συντήρησης, χωρίς να τους δίνεται η δυνατότητα για απεξάρτηση και προοπτική. Γιατί η χορήγηση ενός υποκατάστατου δεν αποτελεί θεραπεία αλλά διαιώνιση της εξάρτησης από νόμιμες και παράνομες ουσίες.
Εμείς, που βλέπουμε τα παιδιά μας να δίνουν καθημερινά και να κερδίζουν τη μάχη για τη ζωή, θα διαφυλάξουμε το δικαίωμά τους αλλά και το δικαίωμα άλλων παιδιών που είναι ακόμα στη χρήση για ένα καλύτερο μέλλον μέσα από τις θεραπευτικές κοινότητες. Ως μέλη των Συλλόγων Οικογένειας του ΚΕΘΕΑ, υπερασπιζόμαστε την προσπάθεια που κάνουν τα παιδιά μας και στηρίζουμε το δύσκολο έργο του ΚΕΘΕΑ. Στο πλαίσιο αυτό σκοπεύουμε να παρατάξουμε όλες μας τις δυνάμεις απέναντι σε πολιτικές που έχουν στόχο την υποβάθμιση των «στεγνών» προγραμμάτων και απαξιώνουν τα προγράμματα απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης, είτε του ΚΕΘΕΑ είτε άλλων φορέων.
ΖΗΤΑΜΕ από τους Υπουργούς Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης και των Οικονομικών  να στηρίξουν με πράξεις και όχι με λόγια το έργο του ΚΕΘΕΑ, καταβάλλοντας την προβλεπόμενη επιχορήγηση χωρίς περικοπές, και να σταθούν αρωγοί στην προσπάθεια των παιδιών μας για απεξάρτηση και κοινωνική ένταξη. Διαφορετικά, το κόστος για όλους εμάς θα είναι καταστροφικό. Υπερασπιζόμαστε την αξία της ανθρώπινης ζωής και δεν παραιτούμαστε.
Κύριοι Υπουργοί, στις ανθρώπινες ζωές δεν γίνονται περικοπές.
ΖΗΤΑΜΕ άμεση συνάντηση με τον Υπουργό Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης, κ. Λοβέρδο και τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης και Υπουργό Οικονομικών κ. Βενιζέλο.


Οι Σύλλογοι Οικογένειας θεραπευτικών προγραμμάτων ΚΕΘΕΑ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στην Αθήνα
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA ΙΘΑΚΗ στη Θεσσαλονίκη
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA ΣΤΡΟΦΗ στην Αθήνα
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA ΠΛEYΣH στην Αθήνα
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA ΕΞΟΔΟΣ & KEΘEA ΠIΛOTOΣ στη Λάρισα και στο Βόλο
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA ΔIABAΣH στην Αθήνα
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA NOΣTOΣ στον Πειραιά
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA KIBΩTOΣ στην Αλεξανδρούπολη
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA KIBΩTOΣ στην Καβάλα
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA APIAΔNH στο Ηράκλειο Κρήτης
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA ΟΞΥΓΟΝΟ στην Πάτρα
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA ΚΥΤΤΑΡΟ στην Καλαμάτα
ΣΥΛΛΟΓΟΣ KEΘEA ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ στα Ιωάννινα

Δεν ξέρω τι προσδοκίες έχει το ΚΕΘΕΑ από μια-δυο συναντήσεις με τους λοβερδοβενιζέλους, ο στόχος της κυβέρνησης είναι σαφής. Το γράφει και το ΚΕΘΕΑ στην επιστολή του πως η πολιτεία προτάσσει ως λύση τα υποκατάστατα και όχι την απεξάρτηση. Το ίδιο κάνει σε όλους εξάλλου τους τομείς του "κυβερνητικού έργου" με αιχμή δόρατος την υποκατάσταση των δανείων των τοκογλύφων από νέα και όχι απεξάρτηση από αυτά. Ειδικά μάλιστα στην πρέζα η κυβέρνηση βλέπει ένα ακόμα όπλο στη φαρέτρα της, γι'αυτό άλλωστε νομιμοποιεί τη χρήση ενώ τάχα μου στοχοποιεί την εμπορία. Την τελευταία βέβαια τη στοχοποιεί μερικώς, μάλλον τον ανταγωνισμό χτυπάει ώστε να καλοπιάσει τους "νόμιμους" διακινητές, των οποίων την ολόψυχη συνδρομή χρειάζεται στην αντιμετώπιση των κοινωνικών εκρήξεων που έρχονται.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Λοβέρδος και οι παρά φύσιν ορέξεις επί του Συντάγματος

Η κυβέρνηση μέσα στα πολλά άλλα σοσιαλιστικά μέτρα που έχει πάρει ετοιμάζεται να προσθέσει μια στρατιά απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων μέσα από την "εργασιακή εφεδρεία". Ένα τέτοιο μέτρο, τόσο σοβαρό ως προς τις κοινωνικές του συνέπειες, ιδίως εν μέσω γιγάντωσης της ανεργίας και καθολικής καταπάτησης των εργατικών κατακτήσεων δεν μπορεί παρά να υποστηριχτεί με όλα τα πρόσφορα μέσα. Τόσο από το βαρύ κυβερνητικό πυροβολικό όσο -κυρίως- από τα κυβερνητικά ΜΜΕ (όχι βρε την ΕΡΤ, αυτή είναι λιγότερο κυβερνητική από τα ιδιωτικά/καθεστωτικά ΜΜΕ).
Ο εις εκ των ομορφόπαιδων της κυβερνήσεως, ο έχων το ερωτικό λήμμα στο επώνυμό του, Ανδρέας Loverδος, δήλωσε τα εξής:


"Δεν είμαι εγώ ο porte parole (τι θα πει αυτό ω εράσμιε;) της ελληνικής γραφειοκρατίας, το 1 εκ. υπαλλήλους που ταλαιπωρούν τα 10 εκ. πολιτών, με την βεβαιότητα ότι «τι μας νοιάζει ο ιδιωτικός τομέας αφού είναι ισόβιος ο δημόσιος» και που μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Τα 10 εκατομμύρια πληρώνουν το 1 εκατομμύριο. Αυτό πρέπει να έχει εχθρούς. Στην πρώτη γραμμή υπέρ της γραφειοκρατίας είναι το Σύνταγμα, εκεί στηρίχθηκε η νομολογία και η διοίκηση. Μας ταλαιπωρεί το θέμα. Υπάρχει θέληση και πρόσωπα που σπάνε τα μούτρα τους, πάνω σε αυτό που χτίστηκε μεταπολιτευτικά, βασιζόμενο στο Σύνταγμα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, που με τον τρόπο που ερμηνεύτηκε απ’ την διοίκηση και την δικαιοσύνη, έγινε βραχνάς και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις δυο λογιών άχυρα."

O porte paparole της κυβέρνησης ρίχνει το δικό του λίθο κατά δικαίων και αδίκων. Το ανάθεμα κατά των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι κάτι το καινούργιο. Το κόμμα του εραστή, εκ περιτροπής με το άλλο κόμμα-εραστή της εξουσίας κρατήθηκε επί δεκαετίες στην εξουσία διορίζοντας με αντικαταβολή. Σήμερα που έθρεψε η παρθενοραφή τους ζητούν τα ρέστα από όλους. Από αυτούς με τους οποίους συναλλάχθηκαν στο παρελθόν μέχρι αυτούς που τόλμησαν να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και βρήκαν συνθήκες πολέμου στα δημόσια νοσοκομεία. Στον καπιταλισμό θεωρείται πια αυτονόητο ότι ο εργαζόμενος πρέπει να φτύνει αίμα για να ζήσει την οικογένειά του. Όπως λέει και μια διαφήμιση κολλεγίου με χαμογελαστούς κοστουμαρισμένους γιάπηδες "σ'ένα κόσμο γεμάτο ανταγωνισμό λίγοι είναι εκείνοι που θα επιβιώσουν". Κι αυτό το μότο, η επιβίωση των λίγων έναντι των πολλών που τους τρώει η μαρμάγκα είναι μια πραγματικότητα που αποδέχεται στωϊκά η ίδια η εργατική τάξη και κάνει να τρέχουν τα σάλια φιλόδοξων γονέων μελλοντικών τεχνοκρατών της καρπαζιάς. Οι κανακάρηδες αυτών των γονέων πρέπει να έχουν κάποια σχέση, πνευματική τουλάχιστον, με αυτούς τους εργαζόμενους που δεν αντιλαμβάνονται πως η διάχυση μιας τεράστιας μάζας φρεσκοαπολυμένων δημοσίων υπαλλήλων στην αγορά θα δώσει τη χαριστική βολή στα εργατικά δικαιώματα των ιδιωτικών υπαλλήλων και την ευκαιρία στους εργοδότες να συμπιέσουν κι άλλο τις αμοιβές. Γιατί ασφαλώς στην εφεδρεία και στο ταμείο ανεργίας θα πάνε πρώτοι οι νεότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, οι έχοντες τα απαραίτητα τυπικά -τουλάχιστον- προσόντα ώστε να βρεθούν πάλαι ποτέ στο δημόσιο.
Ο τενεκές λοιπόν, ο δημοφιλέστερος σε σταυρούς υπό πράσινο ήλιο, καταλογίζει στο -μυστηριωδώς στρογγυλευόμενο στο εκατομμύριο- δυναμικό των καταγραμμένων εφτακόσιων πενήντα χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων ότι μας έφτασε εδώ που μας έφτασε. Δεν είναι πολιτικός αμοραλισμός, δεν είναι τα συνήθη ψέματα, δεν είναι η συνήθης ξετσιπωσιά της εξουσίας. Είναι η έσχατη επίδειξη ανηθικότητας μιας δράκας υπηρετών του κεφαλαίου που ξεπουλάει τα πάντα, που συνθλίβει την εργατική τάξη τόσο οικονομικά όσο κυρίως ηθικά. Διότι όταν ο -οποιοσδήποτε- εργαζόμενος αντλεί ικανοποίηση από τα πάθη ενός -οποιουδήποτε- άλλου εργαζόμενου, ακόμα και ενός διορισμένου κομματόσκυλου, θρέφει την ηθική κατάπτωση που δικαιώνει την απώλεια των κατακτήσεων του συνόλου της εργατικής τάξης. Γιατί οι κατακτήσεις αυτές προέκυψαν μέσα από αγώνες για την αξιοπρέπεια κυρίως του εργάτη και της τάξης του.
Ταυτόχρονα ο Λοβέρδος αποκαλύπτει -όχι ότι ήταν απαραίτητο βέβαια- την ειλικρίνεια του σεβασμού του συναφιού του στο Σύνταγμα που στηρίζει τις κοινοβουλευτικές αλλαξοκωλιές τους. Οι κυβερνήτες έχουν κατά καιρούς την έγνοια μήπως διαρραγεί ο παρθενικός υμένας του Συντάγματος από το ταξικό κίνημα, τελικά όμως η βασική τους σπουδή είναι πως θα το πάρουν από πίσω.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Ποιος μωρό μου, ποιος;

"Ποιος είναι λοιπόν ο κύριος Μίκης Θεοδωράκης;"
"Ποιος είναι, ο οποίος αναφέρεται σε έναν υπουργό της κυβέρνησης λέγοντας ότι εκείνος πυροδοτεί τη βία;"
"Από πού κι ως πού;"

Απορίες του υπουργού προστασίας του πολίτη σε σημερινή επίκαιρη ερώτηση για τα επεισόδια της 15ης Ιουνίου.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Άσυλο στην Gülaferit Ünsal



Η Gülaferit Ünsal είναι μια "τρομοκράτισσα" που μάζευε χρήματα για την ενίσχυση της τούρκικης οργάνωσης DHKP-C. Η οργάνωση περιλαμβάνεται στις λίστες τρομοκρατών των ΗΠΑ, ΕΕ και Τουρκίας παρέα με πλήθος ετερόκλητων οργανώσεων. Άπαξ και χαρακτηριστείς ως τρομοκράτης από τους νταβατζήδες της ανθρωπότητας δε σε σώζει τίποτα, ακόμα και τις κάλτσες των "τρομοκρατών" να μαντάριζες, όχι να τους μαζεύεις και χρήματα.
Το Συμβούλιο Εφετών Θεσσαλονίκης το ξέρει αυτό καλά. Ξέρει πως αν δεν απελάσει την Γκιουλαφερίτ Ουνσάλ στη Γερμανία -όπου έχει εκδοθεί το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης- κινδυνεύει να βρεθεί στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων ως συνεργός, μαζί με την Αλ Κάϊντα, τη Χαμάς, τον ΙΡΑ και την Ταντζίμ κα Ιντάτ αλ Τζιχάντ φι Μπιλάντ αλ Ραφινταΐν. Καθώς μάλιστα η δικαιοσύνη είναι αόμματη το Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε την εκτέλεση του εντάλματος και η Γκιουλαφερίτ Ουνσάλ ξεκίνησε απεργία πείνας από τις 26 Αυγούστου.

Να μην απελαθεί η Γκιουλαφερίτ Ουνσάλ.
Να απελαθούν οι τραπεζίτες.
Να απελαθούν οι ασφαλίτες.
Να απελαθούν οι κυβερνήτες.

Είμαστε όλοι "τρομοκράτες" υπό απέλαση.

Κατόπιν καλέσματος της ΒΒ