Ο Λοβέρδος και οι παρά φύσιν ορέξεις επί του Συντάγματος

Η κυβέρνηση μέσα στα πολλά άλλα σοσιαλιστικά μέτρα που έχει πάρει ετοιμάζεται να προσθέσει μια στρατιά απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων μέσα από την "εργασιακή εφεδρεία". Ένα τέτοιο μέτρο, τόσο σοβαρό ως προς τις κοινωνικές του συνέπειες, ιδίως εν μέσω γιγάντωσης της ανεργίας και καθολικής καταπάτησης των εργατικών κατακτήσεων δεν μπορεί παρά να υποστηριχτεί με όλα τα πρόσφορα μέσα. Τόσο από το βαρύ κυβερνητικό πυροβολικό όσο -κυρίως- από τα κυβερνητικά ΜΜΕ (όχι βρε την ΕΡΤ, αυτή είναι λιγότερο κυβερνητική από τα ιδιωτικά/καθεστωτικά ΜΜΕ).
Ο εις εκ των ομορφόπαιδων της κυβερνήσεως, ο έχων το ερωτικό λήμμα στο επώνυμό του, Ανδρέας Loverδος, δήλωσε τα εξής:


"Δεν είμαι εγώ ο porte parole (τι θα πει αυτό ω εράσμιε;) της ελληνικής γραφειοκρατίας, το 1 εκ. υπαλλήλους που ταλαιπωρούν τα 10 εκ. πολιτών, με την βεβαιότητα ότι «τι μας νοιάζει ο ιδιωτικός τομέας αφού είναι ισόβιος ο δημόσιος» και που μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Τα 10 εκατομμύρια πληρώνουν το 1 εκατομμύριο. Αυτό πρέπει να έχει εχθρούς. Στην πρώτη γραμμή υπέρ της γραφειοκρατίας είναι το Σύνταγμα, εκεί στηρίχθηκε η νομολογία και η διοίκηση. Μας ταλαιπωρεί το θέμα. Υπάρχει θέληση και πρόσωπα που σπάνε τα μούτρα τους, πάνω σε αυτό που χτίστηκε μεταπολιτευτικά, βασιζόμενο στο Σύνταγμα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, που με τον τρόπο που ερμηνεύτηκε απ’ την διοίκηση και την δικαιοσύνη, έγινε βραχνάς και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις δυο λογιών άχυρα."

O porte paparole της κυβέρνησης ρίχνει το δικό του λίθο κατά δικαίων και αδίκων. Το ανάθεμα κατά των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι κάτι το καινούργιο. Το κόμμα του εραστή, εκ περιτροπής με το άλλο κόμμα-εραστή της εξουσίας κρατήθηκε επί δεκαετίες στην εξουσία διορίζοντας με αντικαταβολή. Σήμερα που έθρεψε η παρθενοραφή τους ζητούν τα ρέστα από όλους. Από αυτούς με τους οποίους συναλλάχθηκαν στο παρελθόν μέχρι αυτούς που τόλμησαν να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και βρήκαν συνθήκες πολέμου στα δημόσια νοσοκομεία. Στον καπιταλισμό θεωρείται πια αυτονόητο ότι ο εργαζόμενος πρέπει να φτύνει αίμα για να ζήσει την οικογένειά του. Όπως λέει και μια διαφήμιση κολλεγίου με χαμογελαστούς κοστουμαρισμένους γιάπηδες "σ'ένα κόσμο γεμάτο ανταγωνισμό λίγοι είναι εκείνοι που θα επιβιώσουν". Κι αυτό το μότο, η επιβίωση των λίγων έναντι των πολλών που τους τρώει η μαρμάγκα είναι μια πραγματικότητα που αποδέχεται στωϊκά η ίδια η εργατική τάξη και κάνει να τρέχουν τα σάλια φιλόδοξων γονέων μελλοντικών τεχνοκρατών της καρπαζιάς. Οι κανακάρηδες αυτών των γονέων πρέπει να έχουν κάποια σχέση, πνευματική τουλάχιστον, με αυτούς τους εργαζόμενους που δεν αντιλαμβάνονται πως η διάχυση μιας τεράστιας μάζας φρεσκοαπολυμένων δημοσίων υπαλλήλων στην αγορά θα δώσει τη χαριστική βολή στα εργατικά δικαιώματα των ιδιωτικών υπαλλήλων και την ευκαιρία στους εργοδότες να συμπιέσουν κι άλλο τις αμοιβές. Γιατί ασφαλώς στην εφεδρεία και στο ταμείο ανεργίας θα πάνε πρώτοι οι νεότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, οι έχοντες τα απαραίτητα τυπικά -τουλάχιστον- προσόντα ώστε να βρεθούν πάλαι ποτέ στο δημόσιο.
Ο τενεκές λοιπόν, ο δημοφιλέστερος σε σταυρούς υπό πράσινο ήλιο, καταλογίζει στο -μυστηριωδώς στρογγυλευόμενο στο εκατομμύριο- δυναμικό των καταγραμμένων εφτακόσιων πενήντα χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων ότι μας έφτασε εδώ που μας έφτασε. Δεν είναι πολιτικός αμοραλισμός, δεν είναι τα συνήθη ψέματα, δεν είναι η συνήθης ξετσιπωσιά της εξουσίας. Είναι η έσχατη επίδειξη ανηθικότητας μιας δράκας υπηρετών του κεφαλαίου που ξεπουλάει τα πάντα, που συνθλίβει την εργατική τάξη τόσο οικονομικά όσο κυρίως ηθικά. Διότι όταν ο -οποιοσδήποτε- εργαζόμενος αντλεί ικανοποίηση από τα πάθη ενός -οποιουδήποτε- άλλου εργαζόμενου, ακόμα και ενός διορισμένου κομματόσκυλου, θρέφει την ηθική κατάπτωση που δικαιώνει την απώλεια των κατακτήσεων του συνόλου της εργατικής τάξης. Γιατί οι κατακτήσεις αυτές προέκυψαν μέσα από αγώνες για την αξιοπρέπεια κυρίως του εργάτη και της τάξης του.
Ταυτόχρονα ο Λοβέρδος αποκαλύπτει -όχι ότι ήταν απαραίτητο βέβαια- την ειλικρίνεια του σεβασμού του συναφιού του στο Σύνταγμα που στηρίζει τις κοινοβουλευτικές αλλαξοκωλιές τους. Οι κυβερνήτες έχουν κατά καιρούς την έγνοια μήπως διαρραγεί ο παρθενικός υμένας του Συντάγματος από το ταξικό κίνημα, τελικά όμως η βασική τους σπουδή είναι πως θα το πάρουν από πίσω.