Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Θα έκοβες το μισθό σου για να μην απολυθεί η Κοτιγιάρ;

(Ή αλλιώς: "ποιο μισθό μου;")
Είχα σκοπό να ανεβάσω κάτι ελαφρό, σχετιζόμενο με τις νέες φαεινές ιδέες του υπουργείου οικονομικών για την κατατρόπωση της φοροδιαφυγής. Όμως έπεσε το μάτι μου σ' αυτό το δημοσίευμα. Πρόκειται για μια ταινία που πρόκειται να σκηνοθετήσουν οι αδελφοί Νταρντέν και να κυκλοφορήσει το καλοκαίρι. Η κεντρική ηρωίδα (στο ρόλο η Μαριόν Κοτιγιάρ) είναι μια εργαζόμενη γυναίκα που προσπαθεί να πείσει τους συναδέλφους της να δεχθούν περικοπές στα μπόνους τους προκειμένου η ίδια να μη χάσει τη δουλειά της, εν όψει μείωσης του προσωπικού. Στην αρχή υπέθεσα πως το ρεπορτάζ του ευγενούς συγκροτήματος ήταν ίσως λίγο μεταλλαγμένο. Αφού όμως το αντέγραψε και η Γκάρντιαν, κάπως έτσι θά'ναι το σενάριο.

Οι αδελφοί Νταρνέν είχαν σκηνοθετήσει τη Rosetta, μια θαυμάσια βέλγικη δραματική ταινία που κέρδισε το χρυσό φοίνικα του 1999. Η νέα τους ταινία κινείται κι αυτή -ίσως και οι ενδιάμεσες ταινίες τους που δεν έχω δει- γύρω από τα προβλήματα της σύγχρονης εργατικής τάξης. Καλά κάνουν οι άνθρωποι, στο κάτω κάτω ο κινηματογράφος αυτός δεν είναι ιδιαίτερα εμπορικός. Κίνητρό τους φαίνεται πως δεν είναι το box office.
Γιατί τότε μπουγαδιάζουν την εργατική τους φόρμα στη σαπουνάδα του εύκολου εντυπωσιασμού;

Πρώτ'απ'όλα. Γιατί ένας τέτοιος ρόλος πρέπει να ενσαρκώνεται στο καλλίγραμμο σαρκίο μιας Κοτιγιάρ κι όχι σ' ένα πιο ανθρώπινο και τσαλακωμένο;
Γιατί το ερώτημα πρέπει να είναι: "Θα έκοβες το μισθό σου για να μην απολυθεί η Κοτιγιάρ;"
Κι αν δηλαδή ήταν: "Θα έκοβες το μισθό σου για να μην απολυθεί η χοντρούλα με τα γυαλιά;";
Είναι, αν το δεις, το ακροτελεύτιο ερώτημα απ' την ανάποδη.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό που με διαόλισε στο δημοσίευμα και το σενάριο της ταινίας. Είναι, άλλο τόσο, η καλλιτεχνική τσιμεντοκονία με την οποία λειαίνεται η εργατική συνείδηση. Αυτών, των ελαχίστων, που δεν ανήκουν στην ευρύτατη κατηγορία των τεχνοκρατών / στελεχών / μεσαιοταξικών αλλά ζουν από την εργασία τους.

Έχουμε ένα σεναριακό δεδομένο. Βγαλμένο μάλιστα απ' τη ζωή. Το μισθοδοτικό κόστος θα μειωθεί. Ο εύκολος τρόπος είναι βέβαια οι απολύσεις. Ο καπιταλισμός όμως δεν έχει αδιέξοδα! Επιτρέπει στους εργαζόμενους να συμμετέχουν, να συναποφασίζουν, να προτείνουν. Αν αυτό δεν είναι δημοκρατία, τότε τι είναι; Η ηρωίδα της ταινίας δεν έχει παρά να πείσει τους συναδέλφους της να υποστούν ισόποσες μειώσεις. (Ισοδύναμα μέτρα που λέει και η Αριστερά Της Ευθύνης). Οι αμοιβές αυτές, για να γκελάρουν καλύτερα, βαφτίζονται μπόνους. Έτσι, το ζύγι δεν είναι πια "μερίσματα μετόχων | μισθοί εργαζομένων". Τα κέρδη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να μπαίνουν στο ζύγι. Έχουμε από τη μια την ηρωίδα που χάνει η δόλια τη δουλειά της, κι από την άλλη τους ρετιρέδες συναδέλφους της που παίρνουν "μπόνους". Ε, καλύτερα δεν είναι να πάρει ο διάολος τα "μπόνους" αντί για την ηρωίδα; Καλύτερα βέβαια, πόσο μάλλον όταν σκέφτεσαι ένα πλάσμα σαν την Κοτιγιάρ να σε κοιτά με εύθραυστο βλέμμα γεμάτο επικλήσεις του τζεντλεμανισμού και του φιλοτίμου σου... (Αν σε κοίταζε κάπως έτσι η χοντρούλα με τα γυαλιά μάλλον θα έκανες τον αργόστροφο).

Μαριγιόν, εγώ πάντως για ένα σου φιλί θα τα χαλάλιζα τα μισθά μου.
Τα μερίσματά μου όμως, όχι. Γι΄αυτά πρέπει να δώσεις πολύ περισσότερα.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Ίσως...



 Ο Καντίνσκι πίστευε πως η ζωγραφική ήταν μια θεραπευτική τελετουργία για τη θεραπεία του πνευματικού άγχους και την αποβολή του υλισμού από τους ανθρώπους.
"Η ζωγραφική θα με απελευθερώσει από τους φόβους μου" έγραψε














πηγή B.C.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Μια πόζα του 1937


Η παραπάνω φωτογραφία ανήκει στο σημαντικό αμερικανό φωτογράφο Carl Mydans.
Ο Mydans κάλυψε φωτογραφικά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο για λογαριασμό του περιοδικού Life, κάνοντας πραγματικά παγκόσμιο φωτορεπορτάζ, όπως μπορεί κανείς να δει στο θαυμάσιο μπλογκ του First Time User. Προπολεμικά είχε ασχοληθεί με την κάλυψη των συνθηκών ζωής των φτωχών αμερικανών για λογαριασμό της Farm Security Administration (στην οποία συμμετείχε -μεταξύ άλλων- η σπουδαία γερμανοαμερικανίδα φωτογράφος Dorothea Lange).

Η παραπάνω φωτογραφία, όπως γράφει και η λεζάντα, απεικονίζει (εσωτερικό) μετανάστη ο οποίος ζούσε με την οικογένειά του παραπλεύρως του δρόμου κοντά στο Ρέιμοντβιλ του Τέξας, το 1937. Οι μετανάστες αυτοί, "προϊόντα" της μεγάλης Ύφεσης, αποκαλούνταν -κατά την ίδια λεζάντα- "brush-hogs", που αν το μεταφράζω σωστά σημαίνει "σβάρνες" (τα γεωργικά εργαλεία που σαρώνουν τους σβώλους του χώματος). Υποθέτω πως ο όρος έχει να κάνει με την απασχόλησή τους σε εξαντλητικές αγροτικές εργασίες αντί πινακίου φακής.

Ο ίδιος ο Mydans σημείωνε: "You really see dignity within people who are living through the most horrific of times" (Πραγματικά υπάρχει αξιοπρέπεια στους ανθρώπους που επιζούν μέσα στις πιο φρικτές εποχές).

Υπάρχει ωστόσο κάτι ακόμα στη φωτογραφία που μου τράβηξε το ενδιαφέρον.
Να, αυτά:

Περίεργα παπούτσια για αγροτικές εργασίες, έτσι;

Oxford wingtip στο χωράφι;

Ένα σύγχρονο δετό παπούτσι τύπου oxford wingtip, όμοιο με του εικονιζόμενου μετανάστη, αξίας 250€.

Όπως λέει βέβαια η Γουικιπέδια, τα Full Broques (ή wingtips που τα ζητούμε εμείς οι έλληνες αριστοκράται) στις αρχές του εικοστού αιώνα θεωρούνταν παπούτσια εξοχικού περιπάτου και όχι κυριλέ που θεωρούνται σήμερα.

Η αλήθεια είναι πως η πληροφορία αυτή με ανακούφισε. Διότι εξετάζοντας αρχικά τη φωτογραφία και παρατηρώντας τα παπούτσια, έκανα την εξής σοκαριστική σκέψη:
"Λες ρε πούστη μου να περιφερόμαστε κι εμείς πεινασμένοι και να ξεχερσώνουμε χωράφια για ένα κομμάτι ψωμί φορώντας τα Henderson και τα Marvin&Co μας;"
Τώρα όμως μπορώ να υποθέσω πως ο Mydans παρανόησε και ο κύριος της φωτογραφίας βγήκε μετά της οικογενείας του για τσάρκα στην εξοχή. Ίσως να έπιασε μια ξαφνική μπόρα και η Aston Martin τους να κόλλησε στη λάσπη.


(Ή, πάλι, είναι ένας πάμφτωχος εργάτης γης ο οποίος εξασφάλισε τα αποφόρια του σε κάποιο τσάριτυ χάππενινγκ από κάποια ροδοκωλομάγουλη φιλάνθρωπη κυρία της παρακείθε ενορίας. Της οποίας κυρίας ο σύζυγος ίσως έπαθε ποδάγρα, οπότε προετοιμάζεται για τον παράδεισο με παντούφλες και φιλανθρωπία).

Αυτό όμως τι νά 'ναι άραγε; Σαν τον κερδώο Ερμή σε γραμματόσημο μου μοιάζει. Τι να είναι όμως;



Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Αχ, πως σου πάει το χακί!

Φάμπρικα με τις επιστρατεύσεις άνοιξε το κυβερνολόι και τυπώνει φύλλα πορείας αβέρτα. Τρέχει το κράτος. Επιταχύνεται ο διάλογος με τις αδηφάγες συντεχνίες, επιταχύνεται και η εξάντληση της κυβερνητικής υπομονής. Υπό την αιγίδα της κοινής γνώμης που θέλει έργο και το θέλει τώρα. Γιατί ο λαός χόρτασε πια από υποσχέσεις. Όταν μας λένε "θα σας γαμήσωμεν" οφείλουν να μας γαμήσουν, τώρα και όλους. Όλους όμως, χωρίς σεξαιρέσεις. Αλλιώς χάνεται η εμπιστοσύνη και δεν θέλουμε και πολύ να αποκαθηλώσουμε το διοπτροφόρο ανθύπα από "καταλληλότερο" καραβανά.
Ε, όχι όμως κι από πρωθυπουργό!
Με το νόμισμα και την σταθερότητα δεν σηκώνουμε αστεία.
Ούτε με τις μετακινήσεις σηκώνουμε αστεία. Το δικαίωμα του πολίτη στη μετακίνηση είναι απολύτως αδιαπραγμάτευτο. Να ετοιμάζονται σιγά σιγά τα φύλλα πορείας και για τους αγρότες.

Επιστρατευμένη γιατρός του ΕΣΥ δίνει τις πρώτες βοήθειες σε επιστρατευμένο λιμενεργάτη που κατέρρευσε από συγκίνηση όταν προτάθηκε για υποδεκανέας. Τη σκηνή καταγράφει επιστρατευμένος κάμεραμαν της ΕΡΤ.

Πάντως η υπερβολική κυβερνητική ταχύτητα έχει και τις στραβοτιμονιές της. Έτσι, σε μια απότομη στροφή, πετάχτηκαν "στον αέρα"  τα επιδόματα τρίτεκνων και πολύτεκνων οικογενειών. Τα επιδόματα λένε τώρα πως θα καταβληθούν μετά την εκκαθάριση των φορολογικών δηλώσεων, ήτοι κατά το φθινόπωρο, υπό την προϋπόθεση πάντα πως η ανεργία θα έχει πέσει στο 10%, το πρωτογενές πλεόνασμα της χώρας θα φτάνει για τρεισίμιση "αγορές του αιώνα" και ο Δένδιας θα πλέκει τα μαλλιά του ράστα.

Εγώ, αν και τρίτεκνος, κατανοώ τις δυσκολίες της κυβέρνησης. Κατανοώ πως έχει σοβαρότερα προβλήματα απ' το να πλερώνει τα δικά μου γαμησιάτικα. Έχει να καταργήσει σχολές, να μελετήσει τον Κλαούζεβιτς, να μοιράσει φύλλα πορείας, να παρακολουθήσει σεμινάρια φωτοσόπινγκ, κλπ.
Το δηλώνω ευθαρσώς και δεν το παίρνω πίσω. Θα βαδίσω συντεταγμένα με την κυβέρνηση. Όταν με το καλό (και αν) μου δώσουν το επίδομα, θ' αρχίσω κι εγώ να εξοφλώ τα χρωστούμενα στην εφορία.

Καλού κακού, ν'αρχίσω να ψάχνω σκελέες και μαλλινοβάμβακα; Κάπου τά 'χω καταχωνιάσει κι όλο και κάποιο φύλλο πορείας θα σκάσει μύτη.