Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Κιμ Βησσαριόνοβιτς Ιλ

Δεν περιγράφεται το τι έχω διαβάσει από τη Δευτέρα για τη Βόρεια Κορέα.
Ο σχωρεμένος Κιμ Γιονγκ Ιλ περιγράφεται από την ολομέλεια των παγκοσμίων ΜΜΕ σαν τον πιο καρικατουρίστικο ψυχοπαθή "κακό" που έχει βγάλει το χόλυγουντ η ανθρωπότητα. Άπαντες ομονοούν για τη μυστικοπάθεια και περιχαράκωση της βορείου Κορέας αλλά ταυτόχρονα αναπαράγουν πληροφορίες τόσο κραυγαλέες και πικάντικες που θα ταίριαζαν στον επικοινωνιακό καθυστερημένο δικτάτορα του Σάσα Μπαρόν Κοέν ή σε καμμένο από την κόκα ροκ σταρ, παρά σε ένα εσωστρεφές αιμοδιψές τέρας.

Σταχυολογώ:
  • Είχε μια κάβα από τουλάχιστον 10.000 μπουκάλια γαλλικό κρασί. (Μπράβο ακρίβεια οι κατασκοπευτικοί δορυφόροι!)
  • Ήταν ο καλύτερος πελάτης στον κόσμο του κονιάκ Hennesy. (Αν ήταν του Metaxa θα γλυτώναμε από την οικονομική κρίση)
  • Είχε τέτοιο πάθος με το ρύζι που αν οι κόκκοι στο πιάτο του δεν ήταν συμμετρικοί ο μάγειρας εκτελούνταν. (Άνευ σχολίου)
  • Είχε φτιάξει τεράστιες νεροτσουλήθρες για να πλατσουρίζει. (Σκεπασμένες με τεράστια πορτρέτα του για να τρομάζουν τους δορυφόρους)
  • Είχε συλλογή με περισσότερες από 20.000 ταινίες.
  • Όχι, σύμφωνα με άλλη πηγή είχε περισσότερες από 30.000 ταινίες.
  • Απαγόρευε να στέκονται δίπλα του ψηλότεροι από αυτόν άνθρωποι. (Η ποινή των παραβατών επαφίεται στη φαντασία του αναγνώστη)
  • Έχει αναρτήσει ανά τη βορειοκορεατική επικράτεια περισσότερα από 35.000 αγάλματά του. (Ουν, μη χάνεις λεπτό)
  • Το 1994 τα μέσα ενημέρωσης της Πιονγιάνγκ μετέδωσαν πως πέτυχε ένα καταπληκτικό ρεκόρ στο γκολφ επιτυγχάνοντας σε έντεκα τρύπες με την πρώτη του προσπάθεια. (Αλήθεια, το μετέδωσαν. Ρώτα όποιον θες)
  • Σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία του στην επίσημη κρατική ιστοσελίδα- που έχει πλέον κατέβει- ο Κιμ Γιονγκ Ιλ δεν πήγαινε στην τουαλέτα γιατί δεν είχε τις ανάγκες των κοινών θνητών. (Είχαμε όμως κρατήσει ένα πριντσκρίν απ' την ιστοσελίδα προτού κατέβει, κάπου εδώ τό'χουμε)
  • Η Πιονγιάνγκ είχε ανακοινώσει πως τα κοστούμια του είχαν γίνει παγκόσμια φαινόμενο στη μόδα. (Μαζί με τ'άλλο τό'χουμε, που θα πάει, θα το βρούμε)
  • Ο Βορειοκορεάτης ηγέτης ήταν λάτρης του σινεμά, τόσο που απήγαγε έναν κινηματογραφιστή και μία ηθοποιό για να γυρίσουν το «Pulgasari», μία "σοσιαλιστική" εκδοχή του Γκοτζίλα. Το ζευγάρι το έσκασε ενώ βρισκόταν στην Αυστρία για την ολοκλήρωση των γυρισμάτων ζητώντας άσυλο στην αμερικανική πρεσβεία. (Σύμφωνα με το σενάριο, ο γκοτζίλας πριν ισοπεδώσει την Πιονγιάνγκ πετάχτηκε για ένα ορίτζιναλ καπουτσίνο βιεννουά)
  • Σύμφωνα με δύο ψυχολόγους που σκιαγράφησαν το ψυχολογικό προφίλ του ηγέτη, οι έξι μεγάλες διαταραχές προσωπικότητας που είναι κοινές σε δικτάτορες όπως οι Χίτλερ, Στάλιν και Χουσεΐν χαρακτήριζαν και τον Κιμ Γιονγκ Ιλ: ήταν σαδιστής, παρανοϊκός, αντικοινωνικός, νάρκισσος, σχιζοειδής και σχιζοτυπικός. (Ε, λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή;)
Όσον αφορά στο λαό:
  • Το 2007 ένας διευθυντής εργοστασίου στην πρωτεύουσα κατηγορήθηκε ότι πήρε τηλέφωνο στο εξωτερικό από το υπόγειο του εργοστασίου και εκτελέστηκε μπροστά σε 150.000 πολίτες.
  • Το 2011 δύο πολίτες εκτελέστηκαν μπροστά σε πεντακόσιους θεατές διότι μοίραζαν φυλλάδια της Νότιας Κορέας.
  • Περίπου το 80% των προσφύγων στην Κίνα είναι γυναίκες. Από αυτές τις γυναίκες, 70 έως 90% διακινούνται σεξουαλικά, πωλούνται κατ’ επανάληψη ή εξαναγκάζονται σε γάμους. Μπορούν μάλιστα να αγοραστούν με τιμές που ξεκινούν από μερικές εκατοντάδες μέχρι 2.000 δολάρια ΗΠΑ.
  • Νεογνά που γεννιούνται με προβλήματα θανατώνονται και θάβονται τάχιστα.
  • Το σταλινικό καθεστώς της Πιονγκγιάνγκ είναι υπεύθυνο για τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ο εσμός των αμέτρητων "ανεξάρτητων" μέσων και ανθρωπιστικών οργανώσεων που ειδικεύονται στη Β.Κορέα, την Κούβα και τον υπόλοιπο "Άξονα του Κακού" ουδόλως κόπτεται για τους λαούς εχθρικών και φιλίων δυνάμεων, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει ονειροφαντασίες όλες τις κατηγορίες κατά του βορειοκορεατικού καθεστώτος. Προφανώς εκτός από ζήτημα μόνιμης επισιτιστικής κρίσης υπάρχει και οξύ ζήτημα ανελευθερίας.

Δεν θα επανερχόμουν στο θέμα καθώς η Πιονγιάνγκ απέχει 12.530 χιλιόμετρα από την Αβάνα και ούτε ξέρω πόσα από τον κομμουνιστικό παράδεισο.  Όμως οι κραυγαλέες μπουρδολογίες για το μακαρίτη και το καθεστώς της Βορείου Κορέας έχουν σαφή σκοπό που απέχει πολύ από των ανθρωπισμό και συμπυκνώνεται απόλυτα στην εξής διδαχή προς δυτικούς προλεταρίους:
"Καθίστε καλά, βγάλτε το σκασμό και κάντε εξηνταδύο μετάνοιες στον όσιο Αρκάδιο που ζείτε σε καπιταλιστική χώρα."

Μέσα σ'όλα ήρθε και το συλλυπητήριο μήνυμα της Κ.Ε. του ΚΚΕ προς το κυβερνών κόμμα της Β.Κορέας, το οποίο σχολιάστηκε με περισσή "αγάπη" από τα ελληνικά μέσα. Πρόκειται για ένα μάλλον ουδέτερο μήνυμα που περισσότερο τα ιμπεριαλιστικά σχέδια κατά της Β.Κορέας σχολιάζει παρά την ορθότητα του "δρόμου ανάπτυξης που έχει επιλέξει ο λαός της ΛΔ Κορέας".
Θα μπορούσε να έλειπε το συλλυπητήριο μήνυμα; Θα μπορούσε.
Δεν γίνεται όμως να καθορίζεται το ύφος της διεθνούς αλληλογραφίας ενός κόμματος από το αν είναι αρεστό στα τρωκτικά του ηλεκτρονικού και χάρτινου τύπου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το χτεσινό "άρθρο" χαρτογιακά του χρηματιστηρίου που έχει δημοσιεύσει άρθρα-λαχεία του στυλ "Μας χαρίζουνε λεφτά κι εμείς λέμε όχι" και "Ναι, το μνημόνιο ήταν μονόδρομος", ο οποίος πέτυχε ατομικό ρεκόρ σχολιασμού από τους χαρτοκαμμένους του χρηματιστηρίου κάνοντας γιουρούσι στο ΚΚΕ! (Όποιος μαζόχας μπει και το δει θα με αναγνωρίσει σαν τον πιο μοναστερωμένο (αποδοκιμασμένο) σχολιαστή).

Μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση περί Βορείου Κορέας είναι αυτή του Γ.Δελαστίκ εδώ.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Δυο ταυτόχρονες απώλειες



Κάποιες φορές η ιστορία σερβίρει περίεργες συμπτώσεις.
Το σαββατοκύριακο αποχαιρέτησαν το μάταιο τούτο κόσμο ο βορειοκορεάτης φεουδάρχης Κιμ Γιονγκ Ιλ και ο πρώην τσεχοσλοβάκος-λογοτέχνης-αντιφρονούντας-βελουδοπρόεδρος Βάτσλαβ Χάβελ. Πρόκειται για δυο σύμβολα του σύγχρονου κόσμου, τοποθετημένα στα δύο άκρα της καθεστηκυίας κλίμακας αξιών.

Ο πρώτος αναδείχτηκε σε "φωτεινό ηγέτη" της Βορείου Κορέας, διαδεχόμενος τον πατέρα του Κιμ Ιλ Σουνγκ στον θρόνο προεδρικό θώκο. Τώρα που απεβίωσε τη θέση του θα πάρει -με τη σειρά του- ο γιος του Κιμ Γιονγκ Ουν (Κάπου τό'χουμε ξαναδεί αυτό νομίζω και μάλιστα πάρα πολύ κοντά αλλά εκεί έγινε "δημοκρατικά"). Η Βόρειος Κορέα είναι βέβαια μια μυστηριώδης χώρα για την οποία οι πληροφορίες μας προέρχονται αποκλειστικά από τις ανεξάρτητες και φιλαλήθεις πηγές της Δύσης. Δεν γνωρίζουμε επομένως απολύτως τίποτα το θετικό, αν και για να είμαστε ειλικρινείς, η εικόνα του καθεστώτος της δεν πολυφέρνει στο σοσιαλισμό των ονείρων μας. Για τον Κιμ Γιονγκ Ιλ ως άτομο γνωρίζουμε μόνο κάποια πάθη του χαρακτήρα του τα οποία θυμίζουν περισσότερο καρικατούρα "κακού" σε κόμικ της Μάρβελ.

Ο δεύτερος αναδείχτηκε σε εξέχουσα φυσιογνωμία της πολιτικής μετά την "άνοιξη της Πράγας". Η ιδιότητα του αντικαθεστωτικού εξέθρεψε αρκετές εξέχουσες φυσιογνωμίες, όπως ο Λεχ Βαλέσα και ο Μπαρίς Γιέλτσιν, οι περισσότερες εκ των οποίων ηγήθηκαν των χωρών τους μετακομμουνιστικά με μεγάλη επιτυχία. Ο Βάτσλαβ Χάβελ διετέλεσε και λογοτέχνης χαρακτηριζόμενος (από άγνωστο κριτικό) σαν μίγμα Άρθουρ Μίλερ και Νέλσον Μαντέλα (!!) Αν βέβαια ήταν φιλοκαθεστωτικός δεν θα τον ήξερε ούτε ο θυρωρός του. Ένας άλλος στοχαστής του καιρού μας, ο Μπιλ Κλίντον συνέκρινε τον Χάβελ με τον Μαχάτμα Γκάντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Είναι προφανές πως τον Χάβελ τον συνέκριναν με πολλές προσωπικότητες, αμφίβολο όμως είναι αν θα τολμήσουν ποτέ να συγκρίνουν κάποιον με το Χάβελ, κατάμουτρα τουλάχιστον. Η μεγαλύτερη πάντως επιτυχία του ήταν πως παρέλαβε μία χώρα και παρέδωσε δύο. 

Διαβάζω πως οι ευρωπαϊκές χρηματιστηριακές αγορές αντέδρασαν στην είδηση του θανάτου του Κιμ Γιονγκ Ιλ με πτώση, καθώς φοβούνται τον κίνδυνο αστάθειας στην περιοχή. Οι ίδιες οι αγορές, η καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, εμμέσως πλην σαφώς χαρακτηρίζουν τον Κιμ Γιονγκ Ιλ παράγοντα σταθερότητας της κορεατικής χερσονήσου!! Κανένα σέβας πια, κωμωδία τον έκαναν το χαμό του ανθρώπου!

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ







Γράφει ο διαπρεπής μαρξιστής ιστορικός Ε.Hobsbawm στη συλλογή δοκιμίων "Επαναστάτες":"Το να γίνει κανείς επαναστάτης,θέλει κάμποση απελπισία αλλά επίσης και αρκετή ΕΛΠΙΔΑ"


Αυτό ίσως ερμηνεύει την σημερινή απραξία του λεηλατημένου λαού. Αν υπήρχε ελπίδα ενός ενιαίου ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΥ μετώπου της αριστεράς θα ήταν διαφορετικά.


Ας μείνουν λοιπόν με τα μαγαζάκια τους του 5-10%.

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Εορταστικό κλίμα

Χριστουγεννιάτικο δέντρο (πλαστικό):
230 (!) ευρώ (το φωτογράφησα για να το πιστέψω κι ο ίδιος)














Μπαλίτσες για στόλισμα:
4 (!) ευρώ η μία (πλαστικές κι όχι απ' τις ακριβές) επί 20 (ξέρω γω, φτάνουν;) = 80 ευρώ

Λοιπά στολιδοσυμπράγκαλα δέντρου (φωτάκια, αστεράκια κλπ):
90 ευρώ

Μαλακία του να δίνεις 400 ευρώ για μια πλαστικούρα ενώ ο διπλανός σου δεν έχει να φάει:
ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Ένα τραγούδι για τους απεργούς της χαλυβουργίας

Σαραντατέσσερις μέρες απεργία!

Ανεξάρτητα από την έκβασή της, η απεργία των χαλυβουργών είναι ήδη νικηφόρα σε αρκετά επίπεδα. Αποδεικνύει πως μέσα σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας οι εργάτες έχουν ψυχή και αντοχή.
Αποδεικνύει πως η αλληλεγγύη μπορεί να μην ξεφτίζει στην πρόσκαιρη συγκίνηση.
Οι απεργοί παλεύουν για τους εαυτούς τους και για εμάς. Θα είναι πολύ άδικο να καρπωθούν τα οφέλη του αγώνα τους όλοι, πλην των ίδιων των αγωνιζόμενων.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, μην ξεχνάμε να το οπλίζουμε.

Τα μουσικά προάστια απήθυναν πρόσκληση συμβολικής επιλογής ενός τραγουδιού αλληλεγγύης στον αγώνα των χαλυβουργών. Επειδή όμως δεν μπορώ να διαλέξω, θα βάλω δύο!

Το πρώτο:

Μουσική Σταύρου Ξαρχάκου - Στίχοι Κώστα Κινδύνη
Από τη "Συλλογή", Απρίλιος 1974.

Και το δεύτερο:
zSHARE - PatriotakiaTouIliou.mp3
Μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου στη συλλογή "Ήλιος ο πρώτος" του Οδυσσέα Ελύτη
Ερμηνεία Σταύρος Πασπαράκης

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Στου Δεληβοριά μιαν άκρια

Όσο και να βαραίνει ο ορίζοντας, πάντα θα μπορούμε να ελαφρώνουμε τα μέσα μας.



(Χάρη στο αγαπημένο blog First Time User που μ'έστειλε εδώ)

ΔΕΝ

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Να σου κάτσουν βόλι στο στομάχι μωρή*

Είδα ένα βιντεοαπόσπασμα πρωϊνάδικου που κυκλοφόρησε ευρέως, στο οποίο καλεσμένος ξεστόμισε τη λέξη "απεργία" βραχυκυκλώνοντας τις τηλεφακλάνες του πλατώ. Επ' αυτού και άλλων μού'ρθε να γράψω μερικούς αφορισμούς:
Οι εκπομπές πρωϊνού πορνό απευθύνονται σε καταναλωτές οι οποίοι θεωρώ πως εντάσσονται συλλήβδην στην κατηγορία "χαμένη υπόθεση".
Ας υποθέσουμε πως μια ωραία πρωΐα ένας απηυδισμένος απεργός / άνεργος / πεινασμένος καβαλούσε έναν οδοστρωτήρα και ισοπέδωνε τα στούντιο των πρωϊνάδικων μαζί με τον έμψυχο (λέμε τώρα) διάκοσμο (ξαναλέμε τώρα) που φύεται εκεί. Ποια θα ήταν άραγε η αντίδραση των καταναλωτών τηλεσαβούρας;
α. Θα γύριζαν στην ΕΤ1 για να παρακολουθήσουν Μονόγραμμα;
β. Θα έκλειναν την τηλεόραση για να περπατήσουν στη λιακάδα;
γ. Θα επωφελούνταν της ευκαιρίας για να επισκεφτούν τους απεργούς της χαλυβουργίας;
δ. Ή μήπως θα έτρεχαν στο περίπτερο ν'αγοράσουν την εφημερίδα Καπουτσίνο βρίζοντας μέχρι έκτης γενιάς το σόι του παράλογου δράστη;
Το ερώτημα είναι κάλπικο και υποβολιμαίο. Εξάλλου εκτός από την Καπουτσίνο υπάρχει και το Τρίτο Ψέμα, το Παρντόν και άλλα έντυπα πρωϊνάδικα. Όταν τελειώσει η πρέζα του εξαρτημένου δεν τρέχει καρφί στο κέντρο απεξάρτησης, πάει στην πιάτσα να πάρει άλλη. Κι αν δε βρει απ' τη δικιά του παίρνει άλλη μάρκα.

Κι εδώ γεννώνται τα κρίσιμα ερωτήματα. Η επίθεση με πυρηνική βόμβα ή έστω οδοστρωτήρα στα τηλεοπτικά στούντιο είναι επαναστατική πράξη ή χαμένος κόπος; Έχει νόημα να μιλά κανείς για προσπάθεια ευαισθητοποίησης των αδιάφορων ή πρέπει να τους θεωρούμε ως ντε φάκτο αντιπάλους;

Όταν προλεταριοποιήθηκαν βιαίως οι αγροτικοί πληθυσμοί, στο έμπα του 19ου αιώνα, προέκυψε ως "υποπροϊόν" το λούμπεν προλεταριάτο. Στη μαρξιστική του προσέγγιση το λούμπεν προλεταριάτο αποτελούνταν από πάμφτωχα, εξαθλιωμένα, ημιπρολεταριοποιημένα στρώματα, τα οποία ακριβώς λόγω των συνθηκών διαβίωσής τους και της έλλειψης σταθερού πυρήνα κατοικίας δεν είχαν τη δυνατότητα και τη θέληση να οργανωθούν με την υπόλοιπη εργατική τάξη. Αναγκάζονταν δε να καταφεύγουν σε ευκαιριακές, νόμιμες ή παράνομες δραστηριότητες για να επιζήσουν. Βρέθηκαν έτσι μοιραία απέναντι στις προσπάθειες οργάνωσης και ταξικής συνειδητοποίησης του προλεταριάτου, αλλά χρησιμοποιήθηκαν κιόλας στην κατεύθυνση αυτή από την τότε αστική τάξη.
Σήμερα οι συνθήκες είναι διαφορετικές, οι σύγχρονοι λούμπεν δεν φορούν κουρέλια. Οι σύγχρονοι λούμπεν δεν προέκυψαν από βίαιες κοινωνικές διεργασίες αλλά από διαδικασίες δημοπράτησης της ταξικής τους συνείδησης με αντίτιμο χάντρες, καθρεφτάκια και πληθώρα τηλεοπτικής πρέζας. Γι αυτό ακριβώς αποτελούν πολύ ισχυρότερα βαρίδια για τη σύγχρονη εργατική τάξη. Γι αυτό είναι περιττή η κολακεία τους και η επίκληση της λαϊκότητάς τους και απαραίτητη η συνειδητοποίηση του αδιάβατου μεταξύ της δικής τους όχθης και της όχθης όσων δεν εκποίησαν οριστικά την ταξική τους συνείδηση.

Ούτε το σκυλολόι του Καρατζαφέρη, ούτε οι καταναλωτές τηλεσαβούρας είναι λαός, διότι απλά δεν θέλουν να είναι.

(* Με αφορμή μια καθώς πρέπει κυράτσα που επιχειρηματολογούσε με αγανακτισμένο ύφος στο σουβλατζή για την ανάγκη βιαιότερης στάσης των μπάτσων και απαγόρευσης των διαδηλώσεων στο κέντρο)

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Οι μπατσοι πουλάνε τη σωφροσύνη

Τρίτη επέτειος σήμερα από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν κυκλώσει το κέντρο της Αθήνας για να τη γιορτάσουν. Εδώ και κανα δίωρο ξεκίνησαν οι στρακαστρούκες. Μιλιούνια βαρυφορτωμένων ΜΑΤατζήδων βρίσκονται διασκορπισμένοι παντού ενώ μερικές εκατοντάδες μαθητών βρίσκονταν πριν από καμιά ώρα στο οδόστρωμα της Λ.Αμαλίας, μπροστά από τη βουλή. Κάμποσοι από αυτούς μετέτρεψαν τα σκαλοπάτια της Μ.Βρεττανίας σε πολεμοφόδια. Οι φρουροί της προστασίας του πολίτη ήταν πάντως μάλλον συγκρατημένοι. Φαίνεται ότι η αύρα Παπαδήμου τους έχει μεταγγίσει φρόνημα κατανόησης και ανεκτικότητας. Χαρακτηριστική η εικόνα μπάτσου που κρατώντας την ασπίδα του ψηλά για να προστατευτεί από τα μάρμαρα πέρασε μια ανήμπορη γριούλα στο απέναντι πεζοδρόμιο ενώ την ίδια ώρα συνάδελφός του έριχνε διακριτικά ένα δίευρο στο ποτήρι ενός αόμματου ζητιάνου.

Από την άλλη, το κράτος έχοντας να αντιμετωπίσει πλέον την οργή ακόμα και των δεκατριάχρονων φρόντισε να προβεί σε μια κίνηση ματ μακράς πνοής. Το υπουργείο υγείας "αναπροσάρμοσε" το τιμολόγιο των δημόσιων μαιευτηρίων ορίζοντας το κόστος του φυσιολογικού τοκετού σε 950€ και της καισαρικής σε 1.500€. Με τη μελετημένη αυτή κίνηση, οι υποψήφιοι γονείς μελλοντικών ταραχοποιών θα στραφούν στην αντισύλληψη ή την αυτοϊκανοποίηση και έτσι την 6η Δεκεμβρίου του 2024 οι μπάτσοι θα γλυτώσουν τις διπλοβάρδιες και τις τενοντίτιδες από την παρατεταμένη άρση ασπιδών και θα μπορούν απερίσπαστοι να παίζουν στριπ πόκερ μέσα στις κλούβες τους.

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Καλέ μου πιτσιρίκο, είσαι είκοσι μέτρα οφ-σάϊντ...

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ωραίο να περιμένεις τον άλλο στη γωνία.

Ιδίως όταν πρόκειται για ταλαντούχο, και εκ των πρωτοπόρων στον τομέα του, με αιχμηρή αίσθηση του χιούμορ και οξυμένη αντίληψη των πραγμάτων. Ένα μπλόγκερ που έχει γράψει καταπληκτικά κείμενα.
Ίσως είναι και λίγο μικρόψυχο όταν εσύ δεν έχεις το ένα εκατομμυριοστό της αναγνωσιμότητάς του.
Όμως.
Τους τελευταίους μήνες η φαγούρα του είναι έντονη.
Την αποδίδει κανείς, καλόπιστα, σε διαφορά ανάγνωσης και ερμηνείας τω γεγονότων. Σε πικρία ίσως. Σε ένα αίσθημα προδοσίας σε σχέση με αυτό που ο καθένας προσδοκά από το "δικό του" ΚΚΕ. Αυτό που "απομακρύνθηκε από αυτόν" όπως έλεγε άλλοτε με περισσή μετριοφροσύνη ο Χάρυ Κλύνν.

Ο πιτσιρίκος λοιπόν ανακάλυψε την απεργία της Χαλυβουργίας Ελλάδος.
Και ανακάλυψε πως "δεν την καπελώνει κανα ΠΑΜΕ και γι'αυτό δεν παίζει στο Ριζοσπάστη"!!

Το σκέφτηκα αρκετές φορές τελευταία αλλά μου φαίνεται πια αρκετά πιθανό.
Ακόμα και ένας πιτσιρίκος μπορεί να φέρει σε πέρας μια εργολαβία με μεγάλη επιτυχία.

(Τουλάχιστον κάποιοι από τους αναγνώστες του ίσως πρωτακούσουν για τον αγώνα των απεργών και τον ενισχύσουν οικονομικά)

Χριστούγεννα στη Χαλυβουργία!


33 μέρες απεργία.
Αυτή τη στιγμή οι ηρωϊκοί απεργοί κατεβαίνουν την Πανεπιστημίου.
"Χριστούγεννα θα κάνουμε στη Χαλυβουργία" φωνάζουν.
ΚΙ ΕΜΕΙΣ!

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Πρωτομηνιά χωρίς πολλές εκπλήξεις

Δεν πλημμύρισαν οι δρόμοι της Αθήνας, παρά τις μεγάλες διαδηλώσεις που έγιναν. Μάλλον ήταν αναμενόμενο, για αρκετούς λόγους:
  •  Μεγάλη μερίδα του λαού αντιλαμβάνεται τον αγώνα κατά των μέτρων σαν μία μάχη που κρίνεται με συνοπτικές διαδικασίες. Όταν βλέπει πως το αυτί των κυβερνώντων δεν ιδρώνει τόσο εύκολα, απογοητεύεται και χάνει την πίστη της στο ενδεχόμενο της νίκης. Η μερίδα αυτή κατά κανόνα δεν έχει ιδιαίτερο καημό να ανατραπεί ο καπιταλισμός αλλά να περιοριστεί η επιθετικότητά του. Δεν βλέπει την σύγκρουση συμφερόντων καπιταλιστών και εργαζόμενων σαν μακροχρόνιο ταξικό πόλεμο αλλά προτιμά να ασχολείται με τα πρόσωπα.
  • Η αναμενόμενη εξαφάνιση των "αγανακτισμένων" απογοήτευσε αρκετούς εποχικούς διαδηλωτές που στήριζαν τις ελπίδες τους στον καλλωπισμό του καπιταλισμού μέσα από φεστιβαλικές διεργασίες.
  •  Η κυβερνητική αλλαγή, όσο κι αν είναι ηλίου φαεινότερο ποιους εξυπηρετεί, πασπάλισε με στάχτη τα μάτια μεγάλης μερίδας του λαού. Όσο κι αν δεν μας αρέσει, αυτή η μερίδα είναι χαμένη υπόθεση.

Είναι τόσο οφθαλμοφανής ο λόγος για τον οποίο σήμερα δεν έγινε το παραμικρό συγκρουσιακό επεισόδιο που καταντά γελοίο. Η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου έπρεπε να δείξει πως έχει αγνές προθέσεις. Έπρεπε επίσης να δείξει πως τα φασισταριά που την απαρτίζουν είναι σύγχρονοι φιλοευρωπαίοι στοχαστές. Δεν θα επέτρεπε σε καμία περίπτωση να συνδεθεί η έναρξη της θητείας Παπαδήμου με δακρυγόνα και τραυματισμούς.
Αυτό όμως ήταν το αυτονόητο και αναμενόμενο. Αυτοί που οφείλουν κάποια απάντηση είναι οι "υπερεπαναστάτες" και όσοι χαρακτηρίζουν τους κουκουλοφόρους ως αγνούς αναρχικούς. Γιατί δεν έκαναν την επανάστασή τους ούτε σήμερα; Ούτε το ΠΑΜΕ "προστάτευε" τη βουλή, ούτε ιδιαίτερου πλήθους αστυνομικές δυνάμεις τη φύλαγαν. Ρητορικό είναι το ερώτημα βεβαίως. Οι κυβερνητικοί, έτσι κι αλλιώς, ήταν ήδη ξεσκέπαστοι. Απ' ότι φαίνεται όμως, ο δεκεμβριάτικος αέρας πήρε το επαναστατικό πάπλωμα και των μαρμαροφόρων "αντιεξουσιαστών".

Εχει πολλή πλάκα η επιλογή του κυβερνητικού εκπροσώπου. Αν όμως η κυβέρνηση είχε χιούμορ θα όριζε τον Μανώλη και όχι τον Παντελή.

Ακόμα περισσότερη πλάκα έχουν οι αντιδράσεις για τα λεχθέντα του Πάγκαλου. Είναι σα να μπαίνει κανείς στο WC από το οποίο προ ολίγου βγήκε ο αντιπρόεδρος και να αναλύει αυτά που άφησε ξεχνώντας να τραβήξει το καζανάκι. Η χρησιμότητα του Πάγκαλου αυτή είναι. Να αμολάει παντού τα προϊόντα της πνευματικής του πέψης και να απολαμβάνει τις αντιδράσεις των ταλαιπωρούμενων από τις οσμές. Να καλλιεργεί εν τέλει τη λογική της ευθύνης των προσώπων και όχι των πολιτικών που αυτά υπηρετούν.