Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Παπουτσή γερά, με τσαμπουκά

Ο υπουργός Ψεκάσματος των Διαδηλωτών Χρήστος Παπουτσής παρέδωσε σήμερα μαθήματα περί αξίας της ανθρώπινης ζωής. Το σχετικό δημοσίευμα της "Ελευθεροτυπίας" ενημερώνει για τις δηλώσεις του:

"Οι μετανάστες αλλά και «εκείνοι κυρίως που υποστηρίζουν τους μετανάστες και ουσιαστικά οργανώνουν όλες αυτές τις εκδηλώσεις, πρέπει και εκείνοι να συναισθανθούν την ευθύνη που έχουν απέναντι στη ζωή των ανθρώπων που κινδυνεύει», δήλωσε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Χρήστος Παπουτσής, αναφορικά με τους μετανάστες απεργούς πείνας, που φιλοξενούνται στο κτίριο «Υπατία».
Επεσήμανε ότι το σημαντικότερο είναι μεν η ανθρώπινη ζωή αλλά δεν μπορεί να υπάρξει μαζική νομιμοποίηση μεταναστών καθώς “δεν το επιτρέπει το νομικό και το ευρωπαϊκό πλαίσιο”. Ανέφερε ότι “γίνονται προσπάθειες για εξέταση των περιπτώσεων εκείνων ώστε να υπάρξει κάποιος δρόμος που να οδηγήσει στην ολοκλήρωση αυτής της υπόθεσης” και εκτίμησε ότι θα βρεθεί η καλύτερη δυνατή λύση, στο πλαίσιο των νόμων και του κράτους."

Ο υπουργός που έχει θητεύσει με μεγάλη επιτυχία και στο Υπουργείο Εφοπλιστών και Σαπιοκάραβων έχει μεγάλη εμπειρία στο ζήτημα της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Ένας άνθρωπος που έχει βάψει τα χέρια του με αίμα πως να μην έχει έγκυρη άποψη στο ζήτημα; Ας όψεται το κακούργο νομικό και ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Το ζητούμενο της αυτοκριτικής

Σε χτεσινή εκδήλωση για τα 68 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ, αφιερωμένη στο Νίκο Πλουμπίδη, μίλησε η Αλέκα Παπαρήγα και είπε μερικά πράγματα που βρίσκω ενδιαφέροντα. Όχι τόσο γιατί είναι πρωτάκουστα όσο γιατί ίσως σηματοδοτούν την ανάπτυξη ενός προβληματισμού στο κόμμα που μπορεί να αποβεί γόνιμος για το λαϊκό κίνημα. Ίσως πάλι η μετάφρασή μου να στηρίζεται σε ευσεβείς πόθους.
Μεγάλο μέρος της ομιλίας ασχολήθηκε με το ιστορικό της πορείας του Νίκου Πλουμπίδη, από το διδασκαλικό σύλλογο μέχρι και την εκτέλεσή του στις 14 Αυγούστου του 1953 καθώς και στην στάση της ηγεσίας του κόμματος (Ζαχαριάδη) που τον κατηγόρησε ως προδότη και χαφιέ. Πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ενώ γίνεται αναφορά στην 9η ολομέλεια του 1958 η οποία χαρακτήρισε αστήριχτη και άδικη την κατηγορία κατά του Πλουμπίδη αποκαθιστώντας τον, γίνεται κριτική στην απόφαση της ίδιας ολομέλειας ως εξής: "Ωστόσο θα ήταν πιο ουσιαστική και διδακτική αν έσκυβε και στην γενεσιουργό βάση του προβλήματος, πιο πέρα και πιο βαθειά από την εκτίμηση που διατύπωσε περί 'ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος' ". Εξίσου ενδιαφέρουσα και η συνέχεια: "Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβάνεται και αργότερα με την αντίστοιχη κατηγορία εναντίον του Ζαχαριάδη, αφορά το πλαίσιο που πρέπει να διεξάγεται η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη όταν αυτή υπάρχει. Δεν είναι δηλαδή παραδεκτό να ταυτίζονται οι διαφορετικές απόψεις με την ταύτιση του συμφωνούντος ή διαφωνούντος, ανάλογα με την περίπτωση, με τον ταξικό εχθρό. Αυτού του τύπου η διαπάλη όχι μόνο δεν βγάζει πουθενά, όχι μόνο μπορεί να οδηγήσει σε φοβερή αδικία, αλλά συγκαλύπτει το πολιτικό περιεχόμενο των διαφορετικών απόψεων, την υποκαθιστά με προσωπικές διαμάχες και άδικες κατηγορίες που δύσκολα διορθώνονται έγκαιρα, ιδιαίτερα σε δύσκολες συνθήκες σαν την περίοδο που αναφερόμαστε. Μια τέτοια τάση δυστυχώς υπήρξε και στις γραμμές του διεθνούς κομουνιστικού κινήματος, ζήτημα που το θίγουμε όχι για να βρούμε μια εύκολη δικαιολογία, αλλά για να αντλήσουμε πιο ουσιαστικά διδάγματα".
Ασφαλώς οι παραπάνω αναφορές κριτικάρουν τον εσωκομματικό τρόπο λειτουργίας, δεν παύουν ωστόσο να έχουν ευρύτερη ισχύ, ιδιαίτερα σε δύσκολες συνθήκες σαν την περίοδο που ζούμε.
Ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας βρίσκεται εδώ.

μικρή ΕΛΠΙΔΑ

Οι αντιδράσεις των φοιτητών στο Βερολίνο απέναντι στον Παπανδρέου και στο Παρίσι απέναντι στο Πάγκαλο,μικρή ελπίδα στους νέους της ξενιτιάς. Αλλά και για τους πολιτικάντηδες σήμα ότι δεν αρκεί να κρύβονται μόνο στην Ελλάδα ,πρέπει να κρύβονται και στο εξωτερικό.
Ερωτηματικά για τη στάση του Κ. Γαβρά

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Του μπε ορ νοτ του μπε;

Ανακοινώθηκε λοιπόν το πλαίσιο της επικαιροποίησης του μνημονίου από τον υπουργό ψευτιάς και ξεπουλήματος Γ.Παπακωνσταντίνου.
Δεν έχω διάθεση να γράψω τίποτα παραπάνω εκτός του ότι κάθε φορά, παρά την εμπειρία, μου προκαλεί εντύπωση η ανανδρία και η ψευτιά που διακρίνει τους κυβερνώντες στις ανακοινώσεις τους.
"Ο Γ. Παπακωνσταντίνου υποστήριξε, πάντως, ότι "σαφής προτίμηση" είναι οι παρεμβάσεις που θα γίνουν από εδώ και πέρα να αφορούν στον περιορισμό των δαπανών. "Μιλάμε για παρεμβάσεις διαρθρωτικού χαρακτήρα, δεν μιλάμε για παρεμβάσεις τύπου μισθών συντάξεων ή οτιδήποτε άλλο", απάντησε σε ερώτηση δημοσιογράφου".
Τόσες και τόσες φορές διαμήνυσαν ψευτοθιγμένοι ότι δεν θα πειράξουν δώρα, μισθούς, συλλογικές συμβάσεις, συντάξεις κλπ. Μπορεί ανδρισμό να μην έχουν, έχουν όμως μπόλικη κουτοπονηριά και ειδικεύονται στις λεκτικές γιρλάντες (όπως η.. "σαφής προτίμηση"). Καταλαβαίνουν πολύ καλά πως ο ψεύτης δεν κινδυνεύει από τίποτα άλλο εκτός από (προσωρινή και δολίως αναστρέψιμη) άρση της αξιοπιστίας του. Κι αυτό προφανώς δεν τους ενοχλεί καθόλου γιατί σ' αυτούς που πραγματικά απευθύνονται τα μέτρα θα ηχήσουν ως χαρμόσυνα καμπανάκια.

Το νερό γιατί να μην έχει νταβατζή;

Χτες ήταν μέρα κινητοποίησης της εργατικής τάξης της χώρας, όσης τέλος πάντων από αυτή θέλει και μπορεί να κινητοποιηθεί. Εκτός όμως από την εργατιά και τα μαντρόσκυλα της εξουσίας που φρόντισαν να την πνίξουν στα χημικά κινητοποιήθηκαν και άλλες τάξεις. Σε αντίθεση με τους εργαζόμενους που κινητοποιήθηκαν απεργιακά αντιδρώντας έστω και ευκαιριακά στο πετσόκομμα των στοιχειωδών δικαιωμάτων τους, οι "ανεξάρτητοι ηλεκτροπαραγωγοί" κινητοποιήθηκαν προκειμένου να πιέσουν για την δική τους "ισοτιμία". Σύμφωνα με το ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένο στα δικαιώματα των αναξιοπαθούντων επενδυτών Capital, οι "ανεξάρτητοι ηλεκτροπαραγωγοί" παρουσίασαν χτες στο ΥΠΕΚΑ την πρότασή τους. Θεωρούν πως δεν υπάρχει ισότιμη πρόσβαση στο μίγμα φτηνής ηλκτροπαραγωγής της ΔΕΗ που δεν είναι μόνο ο λιγνίτης αλλά και τα υδροηλεκτρικά. Η πρότασή τους λοιπόν είναι να περάσει ο έλεγχος της λειτουργίας των υδροηλεκτρικών σε "ανεξάρτητο φορέα" ώστε να σταματήσει η χειραγώγηση της αγοράς! Κατόπιν να δημιουργηθεί άλλος "ανεξάρτητος φορέας" που θα έχει την οικονομική τους διαχείριση. Οι ιδιώτες κόπτονται διότι η φτηνή υδροηλεκτρική παραγωγή παραμένει "προνόμιο" της ΔΕΗ και εμποδίζει την "απελευθέρωση" της αγοράς.
Λέμε καμιά φορά πως η χώρα έχει γίνει μπανανία, έχουμε όμως μέσα μας την αίσθηση πως λίγο υπερβάλουμε, πως δεν μπορεί να είναι τόσο ακραία τα πράγματα και τόσο ασύδοτη η οικονομική ολιγαρχία. Ε, λοιπόν καμιά υπερβολή δεν υπάρχει σ'αυτό. Η κυβέρνηση των εργολάβων νομοθετεί και καταστέλει με γνώμονα μόνο την υπεράσπιση των αφεντικών της. Όλα τα άλλα είναι γυαλιστερά περιτυλίγματα και πλουμιστές κορδέλες. Τα αφεντικά της θέλουν τώρα να βάλουν χέρι στις λίμνες και τα ποτάμια, πως διάολο τους ξέφυγαν μέχρι τώρα; Οι "επενδυτές" θέλουν να κάθονται και να εισπράτουν χρησιμοποιώντας τις φυσικές πηγές της χώρας και τις έτοιμες υποδομές που έφτιαξε ο λαός από την τσέπη του. Χωρίς να δημιουργήσουν νέες υποδομές, τις περιθρύλητες "επενδύσεις" που ονειρεύεται κάθε πασοκονεοδημοκράτης, ορθόδοξος ή "προτεστάντης", και οι οποίες θα δημιουργήσουν τάχα μου νέες θέσεις εργασίας και θα αντιστρέψουν την ύφεση.

Μαλακίες, ξεπούλημα των πάντων, οι καθορισμένες περίοδοι εκπτώσεων είναι μόνο για το λαουτζίκο, για την ολιγαρχία δεν προβλέπονται περιορισμοί.

Α, μην ξεχνιόμαστε, το μεσημέρι η κυβέρνηση μας ενημερώνει για τη νεότερη επικαιροποίηση του μνημονίου.

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Μ' ένα μπουκάλι Maalox

Η αρχική αίσθηση που αποκόμισα σεργιανώντας τις συγκεντρώσεις της Ομόνοιας και του Μουσείου το πρωί στις έντεκα και μισή ήταν πως η συμμετοχή δεν έφτανε σε καμία περίπτωση αυτή των συγκεντρώσεων της 5ης Μαίου, που αποτελεί κατά τη γνώμη μου σε επίπεδο μαζικότητας σημείο αναφοράς για την τελευταία δεκαετία. Γυρίζοντας από το Μουσείο στην Ομόνοια είδα ότι το ΠΑΜΕ είχε ήδη ξεκινήσει. Ανέβηκα μαζί με την κεφαλή της πορείας μέχρι το Σύνταγμα όπου ήδη υπήρχαν πολλές εκατοντάδες συγκεντρωμένων. Εν τω μεταξύ το ΠΑΜΕ ανέβαινε προς Σύνταγμα ταυτόχρονα και από τη Σταδίου. Η κεφαλή της πορείας της Πανεπιστημίου πέρασε από το ένα ρεύμα της Αμαλίας μπροστά από τη Βουλή, λίγο μετά έστριψε από τη Σταδίου η κεφαλή της εκεί πορείας και στράφηκε στην Αμαλίας παράλληλα με την πρώτη πορεία χρησιμοποιώντας το άλλο ρεύμα. Περίπου 45 λεπτά διήρκεσε η διέλευση χωρίς καμια στάση. Αν οι πορευόμενοι του ΠΑΜΕ σταματούσαν θα χρειαζόταν δυο πλατείες Συντάγματος για να τους χωρέσουν. Δεν σταμάτησαν όμως.
Γύρισα προς τη Σταδίου όπου κατέφθανε το ζωηρό μπλοκ της "Σπίθας" ακολουθούμενο από ποικιλόχρωμα μπλοκ. 500-600 άτομα είχε η "Σπίθα" αλλά αρκετά δυναμικά. Προχώρησα μέχρι την επίκαιρη πλατεία Κλαυθμώνος κι επέστρεψα στο Σύνταγμα όπου οι συγκεντρωμένοι είχαν πια γεμίσει το χώρο μπροστά από τη Βουλή. Παρέμεινα εκεί για μισή περίπου ώρα. Στο χώρο υπήρχε μεγάλη ποικιλία από μπλοκ. Παρατήρησα πάνω στη διαχωριστική νησίδα των δύο ρευμάτων της Αμαλίας ένα μικρό γκρουπ φουσκωτών τύπων που έριχνε διαδοχικά τα συνθήματα "Να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή" και "Κουφάλες κουφάλες έρχονται κρεμάλες". Αίσθησή μου είναι πως επρόκειτο για ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ ή της ΧΑ, το ίδιο προφανώς θεώρησαν οι περισσότεροι των συγκεντρωμένων που τους αποδοκίμασαν έντονα, ιδίως στο δεύτερο -χαρακτηριστικό των "αγανακτισμένων πολιτών"- σύνθημα. Λίγο μετά ακούστηκαν από τον χώρο της πλατείας εκρήξεις χειροβομβίδων κρότου-λάμψης και αμέσως εμφανίστηκε ομάδα κουκουλοφόρων που ανέβηκε από τη σκάλα, κατευθύνθηκε προς τη γωνία της Μεγάλης Βρεττανίας και ξεκίνησε τις ανταλλαγές πυρομαχικών με τα ΜΑΤ. Από το βάθος της Αμαλίας ακούστηκαν νέες εκρήξεις και ξαφνικά έγινε γιουρούσι από τα ΜΑΤ συνοδεία χημικών. Το πλήθος παρά της εκκλήσεις της ντουντούκας του μπλοκ "Δεν πληρώνω" που καλούσε σε παραμονή στην πλατεία αναγκάστηκε υπό συνθήκες πραγματικής ασφυξίας να διαφύγει μέσα από την Πανεπιστημίου. Εν τω μεταξύ τα ΜΑΤ είχαν κόψει τον κύριο όγκο της πορείας που ερχόταν από τη Σταδίου στο ύψος της εξόδου στην πλατεία Συντάγματος. Βρέθηκα στην Ερμού και τις καθέτους της όπου γινόταν οδομαχίες με πραγματικά απίστευτες ποσότητες χημικών. Μισή ώρα μετά κατάφερα να γυρίσω στη Σταδίου όπου η πορεία είχε πάλι ξεκινήσει. Σε κάθε παράδρομο υπήρχαν πολυπληθή γκρουπ διαδηλωτών. Ανέβηκα πάλι στο χώρο μπροστά από τη Βουλή όπου ο κόσμος που είχε καταφέρει να ξαναμαζευτεί ξεπερνούσε τις πέντε χιλιάδες. Οι κουκουλοφόροι έδειχναν να έχουν εξαφανιστεί. Τα ΜΑΤ όμως φαίνεται ότι δεν πληρώνονται καλά για τις υπερωρίες τους κι έτσι με την πολυδοκιμασμένη μέθοδο της πρόκλησης ασφυξίας με τα χημικά τους διέλυσαν πάλι τους συγκεντρωμένους.
Δεν γνωρίζω αν έχουν πάλι μαζευτεί. Αν κάποιος γνωρίζει ας ενημερώσει.

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

ΤΩΡΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΞΑΝΑΜΑΖΕΥΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΥ ΔΕΧΘΗΚΕ ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤ ΝΩΡΙΤΕΡΑ

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Κάτι περισσότερο από μια απεργία

Τελικά ο Γιάννης εμφανίστηκε, ίσως εισάκουσε τις απεγνωσμένες φωνές του προλεταριάτου "που πήγε καλέ ο Γιάννης;" Κάπου τον πήρε το μάτι μου χτες βράδυ σε κάποιο παράθυρο, είναι μια χαρά, να μην ανησυχεί κανείς.

Άυριο είναι η πανελλαδική πανεργατική απεργία. Άκουσα στις ειδήσεις πως το μετρό θα λειτουργεί, φαντάζομαι πως αν αύριο δεν πλημμυρίσει η Αθήνα από διαδηλωτές, δεν θα πλημμυρίσει ποτέ. Στις 11 το ΠΑΜΕ θα συγκεντρωθεί στην Ομόνοια, την ίδια ώρα τα πρωτοβάθμια σωματεία της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς θα βρίσκονται στο Μουσείο. Πιο πέρα στο πεδίο του Άρεως θα περιφέρεται ο θίασος του Γιάννη. Όπως πάντα θα κινούμαι από Ομόνοια μέχρι Μουσείο και τούμπαλιν, ελπίζω το διάβα μου να είναι αδύνατο από το πλήθος.

Ο σημερινός Ριζοσπάστης προειδοποιεί για ενδεχόμενη προβοκάτσια. Θα μπορούσε ίσως κάποιος να υποθέσει πως μια τέτοια προειδοποίηση αποσκοπεί στην ενίσχυση των γραμμών του ΠΑΜΕ όπου προφανώς η περιφρούρηση είναι οργανωμένη και ισχυρή. Η μακρά εμπειρία ωστόσο διδάσκει ότι όσο ενισχύεται η οργή του λαού ενισχύονται και οι μέθοδοι τρομοκράτησης και χειραγώγησής του. Έχει αποδειχτεί ότι το καθεστώς, ανεξάρτητα από το χρώμα του μανδύα του, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο κρίνει ότι του είναι χρήσιμο. Η προσεκτική περιφρούρηση είναι ζήτημα που πρέπει να προσέξουν και τα υπόλοιπα γκρουπ πέρα από το ΠΑΜΕ. Επιπλέον θα ήθελα το ΠΑΜΕ που διεκδικεί το ρόλο του πιο αποφασισμένου και συμπαγή πόλου της εργατιάς να δείξει και στην αυριανή πορεία την ίδια αποφασιστικότητα που δείχνει στις περιφρουρήσεις των απεργιών στους χώρους εργασίας. Δεν αρκεί πια μια απλή συγκέντρωση μετά διελεύσεως από την πλατεία Συντάγματος.

Οι ντουφεκιές στον αέρα πρέπει να τελειώνουν. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ πρέπει να αποτελέσει παρελθόν, ίσως όχι θεσμικά αλλά συντονιστικά. Δεν μπορεί να αναλώνεται η κύρια ταξική εργατική οργάνωση σε ανταλλαγή μομφών περί "σεχταριστών" και "οπορτουνιστών" με τις υπόλοιπες (έστω αυτοπροσδιοριζόμενες ως) ταξικές οργανώσεις και να επιτρέπουν αμφότεροι στον εργοδοτικό συνδικαλισμό να βρωμίζει το κύριο όπλο της εργατικής τάξης που είναι ακριβώς ο συνδικαλισμός. Πρέπει να είναι η τελευταία γενική απεργία υπό τη σκέπη της σημερινής ηγεσίας της ΓΣΕΕ.

Έπειτα από τα γεγονότα σε Τυνησία, Αίγυπτο, Υεμένη, Λιβύη και αλλού η αυριανή συγκέντρωση έχει αποκτήσει μεγαλύτερη σημασία. Πιστεύω πως οι εξεγέρσεις, ακόμα κι αν επιδοτήθηκαν σε κάποιο βαθμό από τη διπλωματία των καπιταλιστικών δυνάμεων για τους δικούς τους λόγους, έχουν ξεφύγει από το πλάνο στο οποίο ίσως υπολόγιζαν οι τελευταίες. Δεν είναι τυχαίο πως στη Λευκορωσία η οποία αποτελεί στόχο τους στην ευρωπαϊκή ήπειρο δεν έχει ακόμα συμβεί κάτι αντίστοιχο. Παρόλο μάλιστα που υπάρχει εκτεταμμένο δίκτυο "μη κυβερνητικών οργανώσεων"-δούρρειων ίππων που απεργάζονται ακριβώς την υπόσκαψη του εκεί (αμφιλεγόμενου) καθεστώτος. Οι καπιταλιστικές δυνάμεις πιστεύω πως φοβούνται την επέκταση της εξεγερτικής θύελλας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, γι'αυτό στην Ελλάδα όπου οι συνθήκες ευνοούν μια τέτοια κατάσταση κρίνονται πολύ περισσότερα από μια απλή απεργία.

Να πλημμυρίσουμε την Αθήνα.
Να αναγκάσουμε τις ταξικές οργανώσεις να ενωθούν, έστω και στο οδόστρωμα.
Να μην επιτρέψουμε στους προβοκάτορες και τους ασφαλίτες να εκτελέσουν τις υπηρεσίες τους.

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα;

Χωρίς να χάσουμε την αποφασιστικότητά μας όταν καταλάβουμε ότι αντί για εκατό μείναμε μόλις τρεις-τέσσερις χιλιάδες;
Χωρίς δηλαδή να διαλυθούμε όταν θα μας πνίξουν στα χημικά τα ΜΑΤ;
Χωρίς να επιτρέψουμε στους ασφαλίτες που αναπόφευκτα θα διεισδύσουν σε μια τέτοια σύναξη με χαλαρή ή ανύπαρκτη περιφρούρηση να εκτελέσουν την υπηρεσία τους;
Χωρίς να ψαρώσουμε στις προβοκάτσιες των γκριζόμαυρων οργανωμένων "αγανακτισμένων πολιτών";
Χωρίς να δυσανασχετούμε για την παρουσία των "σεχταριστών", "σταλινιστών", "αριστεριστών", "ρεβιζιονιστών", "οπορτουνιστών" και λοιπών -στων;
Χωρίς να δυσανασχετούμε για την απουσία των υπόλοιπων "σεχταριστών", "σταλινιστών", "αριστεριστών", "ρεβιζιονιστών", "οπορτουνιστών" και λοιπών -στων;
Χωρίς να ψαρώσουμε στις παραινέσεις και τους εκβιασμούς των καθεστωτικών ΜΜΕ και του υπνωτισμένου όχλου τους που θα δυσανασχετεί για την "ταλαιπωρία των Αθηναίων εξαιτίας μερικών γραφικών μιμητών των τυνησίων και των αιγυπτίων";
Χωρίς να αρχίσουμε ν'αραιώνουμε σιγά σιγά το απογευματάκι; (έχει και το "Νησί")
Χωρίς να τρέμουμε κατά βάθος το ενδεχόμενο της νίκης μας;

Έχουμε αλήθεια τα κότσια να μείνουμε χωρίς τα παραπάνω;
Έχουμε το ένα δέκατο της αποφασιστικότητας των αράβων, περσών και αιγυπτίων που ξεσηκώθηκαν ή χρειάζεται πρώτα να φτάσουμε στο ένα δέκατο του βιοτικού επιπέδου που είχαμε μέχρι πρότινος για να την αποκτήσουμε;

Μερικά ερωτήματα με αφορμή την μπλογκική πρωτοβουλία "Κι αν μέναμε στο Σύνταγμα"

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Έλα Αλέκα!

Σου απευθύνομαι γιατί ξέρεις πόσο σ'εκτιμώ. Πως; Δεν με θυμάσαι; Κάτσε λίγο να φρεσκάρω τη μνήμη σου. Μου έχεις απευθυνθεί πολλές φορές, όσες έλεγες να συμπορευτούν με το Κόμμα ακόμα κι όσοι δεν συμφωνούν σε όλα μαζί του. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως στο οικογενειακό μου περιβάλλον τό'χαμε το σχετικό γονίδιο. Ο παππούς μου ήταν στην ΕΔΑ, ο πατέρας μου είχε τρία βιβλία του Λένιν κι ένας μπάρμπας μου που τώρα έγινε πασόκος μ'έστελνε κάποτε που και που στον περιπτερά ν'αγοράσω το Ρίζο. Μού'παιρνε που λες ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί βιβλία της Έλλης Αλεξίου και της Διδώς Σωτηρίου, δε θέλει και πολύ να συγκινηθεί ένα παιδί από τα βάσανα της φτωχολογιάς. Μού'κανε βλέπεις πονηρή διαπαιδαγώγηση, κομματική καθοδήγηση δεν μού'κανε κανείς ποτέ, όπως και ποτέ δεν γράφτηκα στο Κόμμα. Πάντως, εντελώς μεταξύ μας, αν τό'χα κάνει ίσως νά'μουν ήδη διαγραμμένος, είμαι βλέπεις λίγο ξεροκέφαλος. Όχι ότι δε δέχομαι το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό αλλά καμιά φορά είναι καλύτερα ένα κόμμα νά'ναι συμπαγές, βλέπεις τι έπαθε ο Συνασπισμός. Επιπλέον η γενιά μου είναι ολίγον τι ιδεολογικά κακοποιημένη. Έφαγε το χαστούκι της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις σοσιαλιστικές χώρες σε τρυφερή ηλικία. Όσο νά'ναι τέτοια χαστούκια αφήνουν ψυχικά τραύματα. Το Κόμμα πάντως Αλέκα μου δεν το πρόδωσα ποτέ. Σε χίλιες δυο εκλογές, απ' το πανεπιστήμιο μέχρι και τη βουλή κι απ'το σωματείο μέχρι το επιμελητήριο πάντα κόκκινη ήταν η ψήφος μου. Και θα συνεχίσει νά'ναι δηλαδή, ακόμα κι αν είμαι καμιά φορά μουτρωμένος μαζί σου. Προχτές ακόμα που λες έφαγα τα μουστάκια μου με την κυρά μου και τον Ικτίνο για τα δικά σου μάτια. Γι αυτό θέλω να με ακούσεις, δε λέω να με υπακούσεις, άκουσε μόνο αυτά που θα σου πω κι αν δε σ'αρέσουν πέτα τα.

Ξέρεις Αλέκα μου καλύτερα από μένα πως οι δράσεις κι οι τοποθετήσεις του Κόμματος μονίμως θάβονται από τη χούντα των ΜΜΕ. Υπάρχει κι ο 902 θα μου πεις, όμως το ξέρεις κι αυτό καλά πως απευθύνεται σε κοινό περιορισμένο. Αλέκα μου τα 25 χρόνια πασοκικής εξουσίας έχουν διαβρώσει την ταξική συνείδηση της ελληνικής εργατικής τάξης. Μείναμε και μονάχοι μας, πάει το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού. Το βλέπω γύρω μου καθαρά, γίναμε οι περισσότεροι προλετάριοι μαλθακοί, δεν αντέχουμε την πάλη με αντίπαλο ισχυρότερο, δεν την αντέχουμε την ήττα. Προτιμούμε να εθελοτυφλούμε, να λέμε "δεν πολεμά εμάς ο καπιταλισμός, όλα θα παν καλά, κάτι θα γίνει και θα σωθούμε", να νομίζουμε πως η έκφραση "ταξική πάλη" είναι ξύλινη λεκτική περικοκλάδα. Κι όταν, ξέρεις, ο εργάτης ξεχνά ποια είναι η τάξη του δεν θέλει και πολύ ν' αρχίσει να βλέπει τους εχθρούς για φίλους και τούμπαλιν. Αλλα δε φταίει μόνο αυτός. Όταν ο εργάτης μένει ταξικά αναλφάβητος δε φταίνε μόνο οι "δάσκαλοι" της καπιταλιστικής εξουσίας ούτε μόνο τ'ότι είναι ο ίδιος τούβλο. Κάπου φταίμε κι εμείς που δεν είμαστε πειστικοί. Αυτά, θα μου πεις, τα ξέρω κι έμπα επιτέλους στο "δια ταύτα".

Αλέκα μου όσο κι αν υπάρχει μεγάλο τμήμα του λαού που έχει τελείως παραδοθεί στο βαθύ γαλαζοπράσινο κράτος ή έχει εντελώς χάσει την ταξική του ταυτότητα σαλιαρίζοντας με την ακροδεξιά υπάρχουν άλλοι τόσοι που είτε δεν ξέρουν που και πως να διοχετεύσουν την οργή τους είτε βρίσκονται σε κατάσταση σοκ νιώθοντας ορφανοί κι αβοήθητοι. Αν απλώσεις το χέρι σ'αυτούς και τους κοιτάξεις στα μάτια πείθοντάς τους πως δεν κόπτεσαι μόνο για εκλογικές επιδόσεις και επιδεικτικές λαοσυνάξεις είναι ικανοί για πράγματα μεγάλα. Βλέπουν τη ΓΣΕΕ να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στον εχθρό που επιτίθεται και νιώθουν πως η μάχη έχει κριθεί. Που να πάω σου λένε στη μάχη με στρατηγό προδότη και πυρομαχικά σκάρτα; Τι να την κάνω την απεργία ντουφεκιά στον αέρα ενώ ο εχθρός έχει ήδη μπει στα σπίτια μας; Αλέκα μου η οποιαδήποτε συμπόρευση πια με τη ΓΣΕΕ δεν είναι επικίνδυνη μόνο για το λαό, είναι και για το ίδιο το ταξικό κίνημα. Άκου με που στο λέω, στις εικοσιτρείς του μηνός μια απεργία ακόμα κι αν είναι απολύτως πετυχημένη, ακόμα κι αν το κέντρο της Αθήνας βουλιάξει από απεργούς θα είναι θεατρικό δρώμενο εν μέσω βομβαρδισμού. Πρέπει το ταξικό κίνημα να κόψει τελείως τους δεσμούς με το έκτρωμα και σ'αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται συμμάχους. Είναι γελοίο και επικίνδυνο όταν κινδυνεύει η γειτονιά σου από πυρκαγιά να μη φωνάζεις το γείτονά σου να βοηθήσει επειδή είναι "οπορτουνιστής". Έλα Αλέκα, άσε τα πείσματα και απόδειξε σ'αυτούς που κατηγορούν το ΚΚΕ για σεχταρισμό ότι έχουν άδικο.

Σκέψου τι επίδραση θα είχε στην ψυχολογία και την αποφασιστικότητα του λαϊκού κινήματος μια απρόσμενη για όλους και απολύτως αναίμακτη για την ιδεολογική συνοχή του Κόμματος συνεννόηση με το συντονιστικό των πρωτοβάθμιων σωματείων, με εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και άλλους στην προκύρηξη μιας πανελλαδικής απεργίας και σε κοινή κάθοδο στους δρόμους, φτύνοντας στα μούτρα τον θεσμικό ρόλο της ΓΣΕΕ. Αλέκα τη ΓΣΕΕ εμείς τη φτιάξαμε, εμείς θα την ξαναφτιάξουμε απ'την αρχή. Φτάνουν πια οι μοναχικές πορείες, όσους ήταν να τους πείσουν τους έπεισαν, η δυναμική τους εξαντλήθηκε. Στη φάση που είμαστε μια ενωτική προοπτική θα έδινε πολλαπλάσια δυναμική στο κίνημα κι είναι σίγουρο πως κυρίως το ΚΚΕ θα είχε να ωφεληθεί από κάτι τέτοιο. Γιατί τώρα όπως θάβεται από τα ΜΜΕ ο μέσος πολίτης πιστεύει πως το ΚΚΕ αναπαύεται σε απολιθωμένες δάφνες. Κι άντε μετά να τον πείσεις πως είναι παραπληροφορημένος. Κι άντε να τον πείσεις πως το ΚΚΕ δεν προβληματίζεται μπροστά στην αναβάθμιση του ρόλου του ως η ουσιαστική εργατική πρωτοπορία. Κι όπως πολύ καλά γνωρίζεις χωρίς εργατική πρωτοπορία οι εξεγέρσεις δεν γίνονται απ'το λαό αλλά απ' τον όχλο.
Ή τώρα ή ποτέ γιατί αν περάσει το τρένο ίσως το επόμενο να μην έρθει ποτέ.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Οι μισθοί και το σκιάχτρο της δημοκρατίας

Ωραία, κοντεύουν να με πείσουν οι θεωρητικοί της ανταγωνιστικότητας πως ο μόνος τρόπος για να εξέλθει η χώρα από το αδιέξοδο είναι το ξεπάτωμα των εργασιακών σχέσεων. Η ελαστικοποίηση των συμβάσεων και των ωραρίων, η μετατροπή των αποζημιώσεων απόλυσης σε πουρμπουάρ για τον καφέ της παρηγοριάς και η μείωση μισθών. Το πενθήμερο για την ώρα τους ξέφυγε αλλά μέχρι το 2015 θα υπάρχει χρόνος και ευκαιρίες να τεθεί προς "διαβούλευση" και η αργία της Κυριακής. Στον ευρύτερο δημόσιο τομέα οι μειώσεις μισθών μετά και την επί της ουσίας κατάργηση των επιδομάτων εορτών και αδείας έχουν αγγίξει μέχρι και το 30%. Στο στενό δημόσιο κι αν δεν τό'χουν αγγίξει θα το πιάσουν με το ενιαίο μισθολόγιο. Υπάρχουν μάλιστα συζητήσεις για νέες οριζόντιες μειώσεις μισθών, το 30% είναι φαίνεται λίγο. Κάπου γράφουμε τα ίδια και τα ίδια, σήμερα όμως ο προβληματισμός μου πάει τρεις πόντους παραπέρα.

Στον ιδιωτικό τομέα μπορεί οι μισθοί να μην έχουν υποστεί ακραίες θεσμικές μειώσεις, η κατάσταση όμως είναι ουσιαστικά πολύ χειρότερη αφού κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας, κάτι που πλέον μας έχουν κάνει να το θεωρούμε πράγμα φυσικό. Να νιώθει ο εργαζόμενος ευγνωμοσύνη που οι εργοδοσίες καταδέχονται να πληρώνουν (όταν και αν) για τις αμοιβές του. Με την ανεργία να καλπάζει και τις επιχειρήσεις να κλείνουν η προσφορά εργασίας αυξάνει με ρυθμό αντιστρόφως ανάλογο της ζήτησης. Μοιραία δημιουργείται πίεση των προσφερόμενων μισθών προς τα κάτω η οποία θα μπορούσε να συγκρατηθεί μόνο με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, γι'αυτό εξάλλου η προαιώνια σπουδή για την απαξίωσή τους. Η κυβέρνηση και οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού επικαλούνται την ύπαρξη σημείων ισορροπίας στα πλαίσια ενός περιούσιου ελεύθερου ανταγωνισμού, προσδοκούν μυστηριώδεις αναστάσεις της επιχειρηματικότητας και στοιχηματίζουν στην θεόσταλτη συνδρομή ενός αποπληθωρισμού που θα επιτρέψει τα παραπάνω αλλά και την επιβίωση των πετσοκομμένων. Σ'αυτά τα πλαίσια οι παραινέσεις της τρόικας για μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα μέχρι και 30% γίνονται δεκτές ως απολύτως φυσιολογικές, ή μάλλον σαν τη διατύπωση της "σκληρής πραγματικότητας".

Οι θεωρητικοί της δουλείας -γιατί περί αυτού πρόκειται και πάντα επρόκειτο, απλώς τώρα είναι πιο διάφανο- καταγγέλουν ως αντιδημοκρατική την οργή του σκλάβου, διακυρήσσουν ότι η δουλεία είναι ελέω θεού άρα τα όποια δικαιώματα του δούλου επαφίονται στην μεγαλοψυχία του αφέντη του. Το δικαίωμα των φερεφώνων των δουλοκτητών να εκφράζουν τους θεόπνευστους χρησμούς τους είναι κατοχυρωμένο μέσα στις σχηματικές δημοκρατίες του καπιταλισμού. Η όποια αντίθετη άποψη επιτρέπεται, αρκεί να διατυπώνεται με τη χρήση εγκεκριμένου από τας Γραφάς λεξιλογίου. Η δημοκρατία τους σερβίρεται ως η ύψιστη αρετή της ανθρωπότητας, τελικά όμως δεν είναι παρά ένα λεπτό λείο τσόφλι που σκοπό έχει να σκεπάσει τη θέα των λεπίδων του καπιταλισμού. Ποια είναι ακριβώς η υπόσταση αυτής της δημοκρατίας όταν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού κολυμπούν στην απελπισία; Όταν το κράτος καταργεί σταδιακά τις όποιες δομές προστασίας των ανέργων; Όταν υπάρχουν οικογένειες χωρίς την παραμικρή προοπτική επιβίωσης πέρα από τη φιλανθρωπία; Όταν σε τελική ανάλυση τα βασικά κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα των συνταγμάτων τους έχουν καταλυθεί; Τις σάρκες της δημοκρατίας τις έχει κατασπαράξει το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα, έχει αφήσει το σκελετό κουκουλωμένο με μια εμπριμέ ρόμπα, σκιάχτρο ταυτόχρονα και βωμό. Δημοκρατία είναι νά'χεις ένα πιάτο φαί που να μην το ανταλλάσεις με χοντρές φέτες αξιοπρέπειας. Είναι κι άλλα πολλά, είναι και να μπορείς να χρησιμοποιήσεις το λεξιλόγιο που σου αρέσει κι αυτό ακόμα το μπορούμε, νά'μαστε δίκαιοι, έστω κι αν σκεπάζεται από ντεσιμπέλ εγκεκριμένων τροπαρίων. Δεν ξέρω όμως για πόσο.

Όταν αύριο θα βγάλουν για να λιτανεύσουν το σκιάχτρο της δημοκρατίας τους απέναντι στους πεινασμένους ας έχουμε στο νου μας πως στα ιερά τους υπάρχει ευρύτατη ποικιλία σκιάχτρων/τοτέμ/ξοάνων, κατάλληλων για κάθε περίσταση. Ίσως το πρώτο βήμα για την αποτίναξη της σκλαβιάς είναι η αποτίναξη των ελπίδων σε κουκουλωμένα ξόανα.

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Το άδοξο τέλος του κομπάρσου

Είναι στην ανθρώπινη φύση η αισιοδοξία, δεν εξηγείται διαφορετικά. Ίσως πάλι νά'ναι ελληνικό το γονίδιό της, να τό'χει τυπώσει στην αλυσσίδα του ντιενέϊ μας το ήπιο και φωτερό κλίμα της χώρας μας. Όπως και νά'χει πάντως κανείς δε μου βγάζει απ'το νου πως είμαστε ο πιο αισιόδοξος λαός της υφηλίου. Η αλήθεια βέβαια είναι πως ενίοτε τα σύνορα αισιοδοξίας και ανοησίας είναι ιδιαιτέρως δυσδιάκριτα. Εντάξει, οι κατά καιρούς δημοσκοπήσεις δίνουν την εικόνα μιας απαισιόδοξης αντιμετώπισης του μέλλοντος, όλοι δηλώνουμε πως τα πράγματα είναι δύσκολα, το μέλλον σκοτεινό, οι καιροί χαλεποί κι άλλα τέτοια δυσοίωνα. Κι όμως, η απόλυτη παθητικότητα μπροστά στην δηλούμενη βεβαιότητα του επελαύνοντος κατακλυσμού συμφορών δεν μπορεί να δικαιολογηθεί παρά μόνο αν η βεβαιότητα αυτή είναι σχηματική. Υπάρχει ίσως κι άλλη διάσταση, αυτή που περιγράφεται από τη φράση "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία".
Μετά από το Σαββατοκύριακο που παρακολουθήσαμε την παράσταση "Ο Μπαρμπαγιώργος προγκάει το ΔΝΤ" ξημέρωσε η Δευτέρα του χατζηαβατορεαλισμού. 70 δις ευρώ δεσμεύτηκε να εξασφαλίσει η κυβέρνηση μέσα από περικοπή δαπανών, νέους φόρους και γενικό ξεπούλημα. Μέχρι το 2015. Το πούθε μπορούν να βρεθούν τα 70 δις μοιάζει δυσεπίλυτο δημοσιονομικό ζήτημα, κι όμως, δε χρειάζεται να διαβάσει κανείς τα σεντόνια των "αναλυτών". Την ίδια στιγμή πληροφορούμαστε ότι επίκειται ένας ακόμα εργασιακός νόμος ο οποίος -οποία έκπληξις!- θα σαρώσει περαιτέρω τα εργασιακά δικαιώματα. Η εργασία απέχει πια ελάχιστα απ' το να μείνει θεσμικά απολύτως απροστάτευτη. Γαμώτο, όλα μοιάζουν τόσο κλισέ! Σα χολυγουντιανή μπι-μούβι γίναμε, όλα είναι τόσο προβλέψιμα. Πριν ακόμα ξεκινήσει η ταινία ο θεατής γνωρίζει ποιος θα πεθάνει και ποιος θα γλυτώσει. Ο πρωταγωνιστής είναι κούκλος και μάστορας στις ατάκες, η πρωταγωνίστρια βυζαρού, ο κακός άσχημος και μικροτσούτσουνος. Οι περί τον πρωταγωνιστή κομπάρσοι, οι απαραίτητοι μαλάκες, ψοφάνε με τρόπο απολαυστικά βασανιστικό, ο ίδιος όμως στο τέλος κουτουπώνει το γκομενάκι και εξοντώνει τον κακό. Είναι γεγονός πως όταν παρακολουθείς την ταινία μοιραία ταυτίζεσαι με τον πρωταγωνιστή. Σ'αυτήν εδώ όμως δεν είμαστε θεατές. Είμαστε αυτοί που θα μας φάει η μαρμάγκα, αργά ή γρήγορα. Αυτοί τουλάχιστον που έχουμε και κατέχουμε μόνο την προσωπική μας εργασία.
Καλή η αισιοδοξία, καλή η ελπίδα αλλά το σενάριο έχει γραφτεί κι η διανομή των ρόλων έχει ολοκληρωθεί απ΄την παραγωγή. Δεν υπάρχει καμια απολύτως ελπίδα ν'αλλάξει μόνο του κάτι, η βυζαρού είναι αλλουνού τρόπαιο. Σα δε θες να πας αδιάβαστος πρέπει να σταματήσεις να εθελοτυφλείς και να ελπίζεις πως θά'ρθει εγκαίρως το ιππικό να σε σώσει. Αφού είσαι ο ινδιάνος ρε μαλάκα!

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Παίζουμε Μονόπολη;

Με τροπολογία που κατέθεσε σήμερα το υπουργείο Υποδομών ποινικοποιείται η άρνηση καταβολής των διοδίων και των εισιτηρίων στα ΜΜΜ. Το πρόστιμο για τη μη καταβολή διοδίων θα είναι 200 ευρώ συν κάτι αφαιρέσεις πινακίδων, αδειών κλπ. Άντε, ίσως και μερικά μηνάκια στην ψυρρού, το πολύ δώδεκα. Για τους αρνητές πληρωμής εισιτηρίου πάντως οι διακοπές στην ψυρρού θά'ναι μόνο για τρεις μήνες.

Όποιος λέει πως η κυβέρνηση είναι χουντική έχει παρεξηγήσει πολύ τις προθέσεις της.
Η κυβέρνηση γνωρίζει πως ο λαός τραβάει ζόρια με την οικονομική κρίση, τα μνημόνια, την ανεργία και την φορολογική επιδρομή και αποφάσισε να του δώσει μια διέξοδο πνοής. Τι πιο χαλαρωτικό και ευχάριστο από το παιχνίδι; Η χώρα λοιπόν μετατρέπεται σε μια γιγάντια πίστα Μονόπολης, άντε πιάστε όλοι τα ζάρια κι αρχίστε το λίκνισμα του καρπού μπας κι έρθουν οι εξάρες. Εντάξει, λεφτά η "μάνα" δε μοιράζει οπότε για αγορές στη λεωφόρου Τατοΐου ούτε λόγος. Προσοχή μόνο γιατί τα φύλλα είναι λίγο μονότονα. Τι μονότονα δηλαδή, τα περισσότερα είναι σαν τούτο:
Βρε τους πούστηδες, δεν μπορεί, από δω θα πήραν την ιδέα για τα 200€ του προστίμου!
Όσο για φύλλα σαν το παρακάτω, ξεχάστε το καλύτερα:

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Ποιος πληρώνει τα κλεμμένα;

Τα "Νέα" κυκλοφορούν σήμερα με τον πιασάρικο κύριο τίτλο "Ποιος πληρώνει τα σπασμένα;" και τον υποστηρικτικό υπέρτιτλο "Εντείνονται τα φαινόμενα ασυδοσίας και αυθαιρεσίας". Αφορμή για τον τίτλο είναι δύο ειδών "σπασμένα" τα οποία κατά τα "Νέα" έχουν ομοιότητες. Το πρώτο είναι το Θέατρο Τέχνης που τό καναν λαμπόγυαλο μερικές δεκάδες επιστημόνων οπαδών του ΟΣΦΠ επειδή ανέβαζε έργο με τίτλο "Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ", το έτερο είναι μερικά ακυρωτικά μηχανήματα εισιτηρίων τα οποία ψέκασαν με σπρέϊ και κόλλησαν με ούχου πολίτες του κινήματος "Δεν πληρώνω".

Το εξώφυλλο με ολίγες παρεμβάσεις

Τα "Νέα" νομίζουν πως ανακατεύοντας τους χουλιγκάνους με τους διαδηλωτές θα περάσουν το μήνυμά τους και θα δημιουργήσουν το πλαίσιο νομιμότητας βάσει του οποίου θα πληγούν από την κρατική καταστολή οι διαρκώς εντεινόμενες πρωτοβουλίες ανυπακοής στην κρατική αναλγησία. Το ποτάμι όμως δε γυρίζει πίσω όσο κι αν ιδρώνουν οι διαμορφωτές κοινής γνώμης και κάποια στιγμή θα τους πάρει πρώτα αυτούς ο διάολος.
Το Μετρό ανήκει σ'αυτούς που τό'χουν πληρώσει. Σ'αυτούς δε λογίζεται ο ΔΟΛ αφού οι περισσότερες χρήσεις του παρουσιάζουν ζημιές, οι πολίτες όμως δεν απαλλάσονται φόρου κι ας είναι μονίμως στο μείον. Τα "Νέα" ζητούν την εφαρμογή της νομιμότητας. Στην έννοια της νομιμότητας βεβαίως περιλαμβάνεται η καταβολή 62€ σε εισιτήρια το μήνα για το πήγαιν-έλα στη δουλειά ενός μισθωτού που μπορεί να πληρώνεται (αν πληρώνεται) με 550 ή 600 ευρώ. Διότι οι εργοδότες, κι ο ΔΟΛ μαζί τους, μπορούν κάλλιστα να καθυστερούν ελλείψει ρευστότητας να πληρώσουν τους υπαλλήλους τους αλλά αυτοί οφείλουν να πληρώνουν πάντα ντούκου και μετρητοίς.
Ε, όχι λοιπόν. Κομμένο το δούλεμα και κομμένες οι πλακίτσες, ιδίως από αυτούς που λιάνισαν τον δημόσιο πλούτο κι εξακολουθούν να τον λιανίζουν. Χτες ήταν πέντε ακυρωτικά εισιτηρίων, αύριο πρέπει να είναι μερικά κεφάλια των τσάτσων της πλουτοκρατίας και των αφεντικών τους.

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Διόδια

http://epitropesdiodiastop.blogspot.com/

Νέα κινητοποίηση Κυριακή 6/2/2011
Οι λεόντειες συμβάσεις της κοινής ληστείας πολιτικών και εργολάβων,είναι η αρχή.
Γιατί πληρώνουμε τέλη κυκλοφορίας?
Ποιος ελέγχει τα ποσά που έχουν εισπράξει από διόδια ανύπαρκτων δρόμων?
Πόσα χρόνια πρέπει να πληρώνουμε?
Η εξουσία συνεργός και συνένοχος προβαίνει σε διώξεις ανθρώπων που αντέδρασαν, τρομοκρατεί με τον γνωστό μηχανισμό διαπλεκόμενων ΜΜΕ.
Στη Λατινική Αμερική έφτασαν να είναι ιδιοκτήτες του νερού γαλλικές πολυεθνικές(οι οποίες ενδιαφέρονται και για ΕΥΑΘ,ΕΥΔΑΠ..).
Θα πάμε κι εμείς έτσι?