Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Λοβέρδος και οι παρά φύσιν ορέξεις επί του Συντάγματος

Η κυβέρνηση μέσα στα πολλά άλλα σοσιαλιστικά μέτρα που έχει πάρει ετοιμάζεται να προσθέσει μια στρατιά απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων μέσα από την "εργασιακή εφεδρεία". Ένα τέτοιο μέτρο, τόσο σοβαρό ως προς τις κοινωνικές του συνέπειες, ιδίως εν μέσω γιγάντωσης της ανεργίας και καθολικής καταπάτησης των εργατικών κατακτήσεων δεν μπορεί παρά να υποστηριχτεί με όλα τα πρόσφορα μέσα. Τόσο από το βαρύ κυβερνητικό πυροβολικό όσο -κυρίως- από τα κυβερνητικά ΜΜΕ (όχι βρε την ΕΡΤ, αυτή είναι λιγότερο κυβερνητική από τα ιδιωτικά/καθεστωτικά ΜΜΕ).
Ο εις εκ των ομορφόπαιδων της κυβερνήσεως, ο έχων το ερωτικό λήμμα στο επώνυμό του, Ανδρέας Loverδος, δήλωσε τα εξής:


"Δεν είμαι εγώ ο porte parole (τι θα πει αυτό ω εράσμιε;) της ελληνικής γραφειοκρατίας, το 1 εκ. υπαλλήλους που ταλαιπωρούν τα 10 εκ. πολιτών, με την βεβαιότητα ότι «τι μας νοιάζει ο ιδιωτικός τομέας αφού είναι ισόβιος ο δημόσιος» και που μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν. Τα 10 εκατομμύρια πληρώνουν το 1 εκατομμύριο. Αυτό πρέπει να έχει εχθρούς. Στην πρώτη γραμμή υπέρ της γραφειοκρατίας είναι το Σύνταγμα, εκεί στηρίχθηκε η νομολογία και η διοίκηση. Μας ταλαιπωρεί το θέμα. Υπάρχει θέληση και πρόσωπα που σπάνε τα μούτρα τους, πάνω σε αυτό που χτίστηκε μεταπολιτευτικά, βασιζόμενο στο Σύνταγμα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, που με τον τρόπο που ερμηνεύτηκε απ’ την διοίκηση και την δικαιοσύνη, έγινε βραχνάς και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις δυο λογιών άχυρα."

O porte paparole της κυβέρνησης ρίχνει το δικό του λίθο κατά δικαίων και αδίκων. Το ανάθεμα κατά των δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι κάτι το καινούργιο. Το κόμμα του εραστή, εκ περιτροπής με το άλλο κόμμα-εραστή της εξουσίας κρατήθηκε επί δεκαετίες στην εξουσία διορίζοντας με αντικαταβολή. Σήμερα που έθρεψε η παρθενοραφή τους ζητούν τα ρέστα από όλους. Από αυτούς με τους οποίους συναλλάχθηκαν στο παρελθόν μέχρι αυτούς που τόλμησαν να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και βρήκαν συνθήκες πολέμου στα δημόσια νοσοκομεία. Στον καπιταλισμό θεωρείται πια αυτονόητο ότι ο εργαζόμενος πρέπει να φτύνει αίμα για να ζήσει την οικογένειά του. Όπως λέει και μια διαφήμιση κολλεγίου με χαμογελαστούς κοστουμαρισμένους γιάπηδες "σ'ένα κόσμο γεμάτο ανταγωνισμό λίγοι είναι εκείνοι που θα επιβιώσουν". Κι αυτό το μότο, η επιβίωση των λίγων έναντι των πολλών που τους τρώει η μαρμάγκα είναι μια πραγματικότητα που αποδέχεται στωϊκά η ίδια η εργατική τάξη και κάνει να τρέχουν τα σάλια φιλόδοξων γονέων μελλοντικών τεχνοκρατών της καρπαζιάς. Οι κανακάρηδες αυτών των γονέων πρέπει να έχουν κάποια σχέση, πνευματική τουλάχιστον, με αυτούς τους εργαζόμενους που δεν αντιλαμβάνονται πως η διάχυση μιας τεράστιας μάζας φρεσκοαπολυμένων δημοσίων υπαλλήλων στην αγορά θα δώσει τη χαριστική βολή στα εργατικά δικαιώματα των ιδιωτικών υπαλλήλων και την ευκαιρία στους εργοδότες να συμπιέσουν κι άλλο τις αμοιβές. Γιατί ασφαλώς στην εφεδρεία και στο ταμείο ανεργίας θα πάνε πρώτοι οι νεότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, οι έχοντες τα απαραίτητα τυπικά -τουλάχιστον- προσόντα ώστε να βρεθούν πάλαι ποτέ στο δημόσιο.
Ο τενεκές λοιπόν, ο δημοφιλέστερος σε σταυρούς υπό πράσινο ήλιο, καταλογίζει στο -μυστηριωδώς στρογγυλευόμενο στο εκατομμύριο- δυναμικό των καταγραμμένων εφτακόσιων πενήντα χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων ότι μας έφτασε εδώ που μας έφτασε. Δεν είναι πολιτικός αμοραλισμός, δεν είναι τα συνήθη ψέματα, δεν είναι η συνήθης ξετσιπωσιά της εξουσίας. Είναι η έσχατη επίδειξη ανηθικότητας μιας δράκας υπηρετών του κεφαλαίου που ξεπουλάει τα πάντα, που συνθλίβει την εργατική τάξη τόσο οικονομικά όσο κυρίως ηθικά. Διότι όταν ο -οποιοσδήποτε- εργαζόμενος αντλεί ικανοποίηση από τα πάθη ενός -οποιουδήποτε- άλλου εργαζόμενου, ακόμα και ενός διορισμένου κομματόσκυλου, θρέφει την ηθική κατάπτωση που δικαιώνει την απώλεια των κατακτήσεων του συνόλου της εργατικής τάξης. Γιατί οι κατακτήσεις αυτές προέκυψαν μέσα από αγώνες για την αξιοπρέπεια κυρίως του εργάτη και της τάξης του.
Ταυτόχρονα ο Λοβέρδος αποκαλύπτει -όχι ότι ήταν απαραίτητο βέβαια- την ειλικρίνεια του σεβασμού του συναφιού του στο Σύνταγμα που στηρίζει τις κοινοβουλευτικές αλλαξοκωλιές τους. Οι κυβερνήτες έχουν κατά καιρούς την έγνοια μήπως διαρραγεί ο παρθενικός υμένας του Συντάγματος από το ταξικό κίνημα, τελικά όμως η βασική τους σπουδή είναι πως θα το πάρουν από πίσω.

5 σχόλια:

celin είπε...

Οι ιδιοι αυτοι βρωμιαρηδες ειναι που κατηγορουν το ΚΚΕ επειδη δε σεβεται το κωλοχαρτο που λεγεται συνταγμα.
Η διαφημιση που αναφερεις ειναι αρκουντως αποκαλυπτικη για το μελλον, με εκνευριζει τοσο πολυ που θα ηθελα να σπασω τα μουτρα των εμπνευστων της.

Τωρα θα ελεγα κατι για τις παραφυσιν ορεξεις των συγκεκριμενων βρωμιαρηδων, αλλα ας κρατηθω.

Θανασης Ξ. είπε...

Δυστυχώς Στρατολάτη μου, υπάρχουν και άνθρωποι που πείθονται απ' την φασιστοειδή 'κοινή λογική' του κυρίου Λοβέρδου (και του κάθε Λοβέρδου, δεν ήταν ο πρώτος άλλωστε). Θα πρόσεξες πως εδώ έχουμε και τα δύο εγκλήματα: Το ψέμα αγκαλιά με την απόκρυψη της αλήθειας. Το ψέμα πως τάχα μου έχουμε μεγάλον και ακριβό 'δημόσιο τομέα' (όλοι οι πίνακες αποδεικνύουν το αντίθετο). Την αποσιώπηση πως αυτό το 'ένα εκατομμύριο' παράγει Υγεία, Παιδεία, Άμυνα, Δικαιοσύνη, Καθαριότητα, Ασφάλεια, κλπ, κλπ, κλπ, κλπ, κλπ, τα οποία ο κύριος αυτός 'ξεχνά' να 'κοστολογήσει'....

Ανώνυμος είπε...

Ο Λοβέρδος αν δεν κάνω λάθος δημόσιος υπάλληλος είναι κι αυτός.

Καθηγητής πανεπιστημίου και μετά βουλευτής και υπουργός.

Να υποθέσουμε ότι κάνει αυτοκριτική;

ένας στρατολάτης είπε...

Ναι οι ίδιοι είναι celin. Το Σύνταγμά τους είναι χρήσιμο μόνο όταν πρόκειται να διασφαλίσει την εξουσία τους. Έτσι κι αλλιώς τις προνοιακές του διατάξεις τις έχουν γραμμένες.


Θανάση φοβάμαι πως οι άνθρωποι που πείθονται είναι ισχυρή πλειοψηφία. Γι'αυτό δίνω τόση βαρύτητα στην ηθική υπόσταση της εργασίας σε σχέση με την εργατική αλληλεγγύη. Η πλειοψηφία λοιπόν είναι ταξικά αναλφάβητη, τόσο που τα ψέματα των λοβέρδων έρχονται να θρέψουν τον κανιβαλισμό που αντικατέστησε την πάλαι ποτέ αλληλεγγύη. Όσο για τις κρυμμένες αλήθειες δεν τους καίγεται καρφί Θανάση μου.


Ανώνυμε, αλήθεια, λες να κάνει αυτοκριτική; Οι λοβέρδοι μάλλον θεωρούν εαυτούς εθνοσωτήρες, ιδίως αφού έχουν βγει πρώτοι σε ψήφους.

blackbedlam είπε...

Δεν είμ΄ εγώ σπορά της τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ΄μαι τέκνο της ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της οργής.

Δεν κατεβαίνω από τα νέφη,
γιατί δε μ΄ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια
για σένα, σκλάβε, που πονείς.
............................
Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.
........................
Δε δίνω λέξεις παρηγόρια,
δίνω μαχαίρι σ΄ ολουνούς.
καθώς το μπήγω μές το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
.........................
'Οθε περνά, γκρεμίζει κάτου
σαν το βοριά, σαν το νοτιά
όλα τα φονικά ρηγάτα
θεμελιωμένα στην ψεφτιά.


Τι λέτε να βασιστούμε σε αυτόν τον πρώτο στοίχο:
" Ώριμο τέκνο της ανάγκης"
Γιατί αυτή η "ανάγκη" δεν μπορεί, θα φέρει τα πάνω κάτω.Φυσικά αναγκαία επίσης η "δική"μας συμβολή,ο σωστός προσανατολισμός για οργανωμένη αντίσταση,για την ανατροπή τους και μόνον, για την ανατροπή του συστήματός τους.
Αλλιώς δεν γίνεται.

Αύριο στις 11 όλοι στο Σύνταγμα..... γωνία Καραγιώργη και Σταδίου!!!!!