Η ελπίδα και το κρύο νερό

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Δεν είναι βέβαια μεμπτό, ο άνθρωπος χρειάζεται κάτι να κρατηθεί ακόμα κι αν είναι πια βέβαιο πως το πλοίο βουλιάζει.
Οι επιβάτες της πρώτης θέσης έχουν βέβαια κάθε λόγο να είναι αισιόδοξοι. Έχουν εγκαίρως ειδοποιηθεί και έχουν λάβει θέσεις στις σωσίβιες λέμβους. Μπορεί κάποιες δυσκίνητες αποσκευές να πάνε στον πάτο, κάπου όμως θα βρεθεί λίγος χώρος για τις μπιζουτιέρες τους.
Οι μπάτλερ, οι καμαριέρες και το λοιπό υπηρετικό προσωπικό επίσης θα τη σκαπουλάρει. Ακόμα και μέσα στη σωσίβια λέμβο η κυρία του κυρίου χρειάζεται να προστατέψει το μανικιούρ της από την αρμύρα. Χρειάζονται επίσης αυτοί που θα ρίχνουν τις κουπιές σ'όσους μη-εθελοντικά-λουόμενους επιχειρήσουν να ανέβουν στις αριστοκρατικές λέμβους.
Δεν αποκλείεται να βρει θέση στη σωτηρία κι ένας ικανός αριθμός των επιβατών της δεύτερης θέσης. Όποιος προλάβει βέβαια, ο ικανότερος στις αγκωνιές και την αναρρίχηση επί πλατών και πτωμάτων.
Όμως, αυτός, ο επιβάτης της τρίτης θέσης, ο εγκλωβισμένος στα διαμερίσματά του αν και ταρακουνήθηκε από την πρόσκρουση δεν έχει ακόμα πειστεί πως η βύθιση είναι αναπότρεπτη. Αν τό'χε καταλάβει θα ορμούσε να σπάσει τις κλειδαριές που επιτήδεια χέρια πέρασαν στις εξόδους της τρίτης θέσης. Θα χυνόταν στα καταστρώματα και θα διεκδικούσε το δικαίωμά του στη σωτηρία, έστω και κολυμπώντας. Τα μεγάφωνα όμως καλούν τους τριτοθεσίτες να παραμείνουν στις θέσεις τους ακίνητοι. Αν κουνηθούν, λέει, το πλοίο θα μπατάρει. Κι αυτοί κρατούν την αναπνοή τους, σα να παίζουν τα στρατιωτάκια-ακούνητα-αμίλητα-αγέλαστα. Ανάμεσά τους κουστουμαρισμένοι κύριοι, κρατώντας σφιχτά τους χαρτοφύλακές τους βυθίζονται πρώτα σε παρηγορητικές τεχνοκρατικές φαντασιώσεις κι έπειτα στο νερό που ορμά από όλα τα ανοίγματα. Η εργατική αριστοκρατία συναντά τελικά πρώτη τις αιτίες των ψευδαισθήσεών της.