Τι να γράψω; Πω πω κόσμος στους δρόμους;

Η 5η Μαίου του 2010 μοιάζει να έχει ανεβάσει πολύ τον πήχυ, καμία διαδήλωση έκτοτε δεν μπόρεσε να την ξεπεράσει σε συμμετοχή και παλμό. Ούτε καν να την πλησιάσει εδώ που τα λέμε. Σαφώς ο κόσμος είναι μαγκωμένος, σαφώς η προβοκάτσια στη MARFIN πέτυχε το στόχο της, σαφώς πολλοί δυσκολεύονται να χάσουν το μεροκάματο κι ακόμα περισσότεροι φοβούνται να απεργήσουν. Περισσότερο όμως φοβάμαι πως η κυβερνητική προπαγάνδα περί επίπονων αλλά αναγκαίων μέτρων έχει δημιουργήσει, συνδυαστικά με τα παραπάνω, ένα αδιαπέραστο πέπλο ανοχής. Κι αν όσοι φοβούνται για τη δουλειά τους δικαιολογούνται, που είναι οι χιλιάδες άνεργοι; Που είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι πέριξ του δημοσίου; Οι διαδηλώσεις κυριαρχούνταν από νεολαίους. Φοιτητές, εργαζόμενους κι ανέργους.
Φραστικά ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν εκφράζουν την οργή τους για το βίαιο ξεπάστρεμα των εργατικών δικαιωμάτων. Οι περισσότεροι όμως εξαντλούνται στην φραστική εκτόνωση και υποβαθμίζουν τη σημασία της ασφάλτου. Κι έτσι έχει σχηματιστεί η εικόνα ενός λαού που δημοσκοπικά κατακρίνει την πολιτική της εξαθλίωσης αλλά είναι αόρατος σε κάθε άλλη μορφή αντίδρασης. Παραφράζοντας ένα γνωστό τσιτάτο θα πω πως αν οι δημοσκοπήσεις μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ασχολούνταν μόνο με απορρυπαντικά. Αν κάτι μπορεί να αλλάξει αυτό θα γίνει στα σωματεία, στα συνδικάτα, ακόμα και στο δρόμο. Αλλιώς να περιοριστούμε στο να στέλνουμε mail γόνιμης κριτικής στο OpenGov.gr και να ασκήσουμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα στην στήριξη της ελληνικής σιχαμετοχής στη Γιουροβύζιον.