Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Τι να γράψω; Πω πω κόσμος στους δρόμους;

Η 5η Μαίου του 2010 μοιάζει να έχει ανεβάσει πολύ τον πήχυ, καμία διαδήλωση έκτοτε δεν μπόρεσε να την ξεπεράσει σε συμμετοχή και παλμό. Ούτε καν να την πλησιάσει εδώ που τα λέμε. Σαφώς ο κόσμος είναι μαγκωμένος, σαφώς η προβοκάτσια στη MARFIN πέτυχε το στόχο της, σαφώς πολλοί δυσκολεύονται να χάσουν το μεροκάματο κι ακόμα περισσότεροι φοβούνται να απεργήσουν. Περισσότερο όμως φοβάμαι πως η κυβερνητική προπαγάνδα περί επίπονων αλλά αναγκαίων μέτρων έχει δημιουργήσει, συνδυαστικά με τα παραπάνω, ένα αδιαπέραστο πέπλο ανοχής. Κι αν όσοι φοβούνται για τη δουλειά τους δικαιολογούνται, που είναι οι χιλιάδες άνεργοι; Που είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι πέριξ του δημοσίου; Οι διαδηλώσεις κυριαρχούνταν από νεολαίους. Φοιτητές, εργαζόμενους κι ανέργους.
Φραστικά ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν εκφράζουν την οργή τους για το βίαιο ξεπάστρεμα των εργατικών δικαιωμάτων. Οι περισσότεροι όμως εξαντλούνται στην φραστική εκτόνωση και υποβαθμίζουν τη σημασία της ασφάλτου. Κι έτσι έχει σχηματιστεί η εικόνα ενός λαού που δημοσκοπικά κατακρίνει την πολιτική της εξαθλίωσης αλλά είναι αόρατος σε κάθε άλλη μορφή αντίδρασης. Παραφράζοντας ένα γνωστό τσιτάτο θα πω πως αν οι δημοσκοπήσεις μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ασχολούνταν μόνο με απορρυπαντικά. Αν κάτι μπορεί να αλλάξει αυτό θα γίνει στα σωματεία, στα συνδικάτα, ακόμα και στο δρόμο. Αλλιώς να περιοριστούμε στο να στέλνουμε mail γόνιμης κριτικής στο OpenGov.gr και να ασκήσουμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα στην στήριξη της ελληνικής σιχαμετοχής στη Γιουροβύζιον.

4 σχόλια:

pavlosk είπε...

Πολύ φοβάμαι ότι έχεις δίκιο.

Στα αρνητικά να συμπεριλάβω ότι δεν υπάρχει συγκροτημένο κάτι σαν αντίπαλο δέος για να ξεκουνήσει τους φοβισμένους ή δειλούς. Πολλοί κάθονται στην άκρη και κοιτούν να την βγάλουν καθαρή χωρίς να αναμειχθούν ή όντως έχουν πραγματικό πρόβλημα καθώς επικρατεί τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς. Επομένως η όποια αυθόρμητη αντίδραση, αρχίζει και φθίνει, καθώς δεν μπορεί να έχει προοπτική συνέχειας, κλιμάκωσης, νικης κτλ.

Πραγματικά πιστεύω δεν είναι υπαρξιακό το ερώτημα του τι γινεται απο δω και πέρα. Άλλη μια απεργία σε 2-3 μήνες; ΚΑΙ; Τι έγινε;

'Ή θα αρχίσουμε να δουλεύουμε μέσα στην κοινωνία συγκεκριμένο σχέδιο συγκρότησης πολιτικοκοινωνικού μετώπου ανατροπής της επίθεσης ή αργά η γρήγορα η χούντα της τρόικας θα στεριώσει και θα την αποδεχτεί και ο κόσμος. Αυτο το επισημαίνεις φίλε Στρατολάτη και πρέπει να μας προβληματίσει όλους μας.

Τέλος εύχομαι για τον σοβαρά τραυματισμένο διαδηλωτή να τα καταφέρει να ξεπεράσει τον κίνδυνο...

ένας στρατολάτης είπε...

Έλα ντε. Τι γίνεται με τις μονοήμερες απεργίες ανά δίμηνο; Απολύτως τίποτα θα έλεγα αλλά σέβομαι την ιδέα της απεργίας.
Δεν ξέρω τι να πω. Και κυρίως δεν ξέρω πως να αξιολογήσω τη στάση αναμονής του ΚΚΕ. Δέχομαι τη λογική της σωστής προετοιμασίας, πρώτα από τα συνδικάτα, τη δημιουργία μετώπου αλλά βλέπω πως ο κόσμος δεν ανταποκρίνεται. Το ποιος φταίει δεν θα το καταλογίσω. Χρειάζεται όμως νομίζω άλλη τακτική που να ταρακουνήσει τον κόσμο, έστω και επικοινωνιακή. Γιατί αλλιώς το τσιμέντο της ανοχής θα πήξει.

μαχαιρης είπε...

Καλησπερα..
Νομιζω, οτι δεν ακουει κανεις...
Δεν συμφερει κανεναν να ακουσει...
Γιατι[νομιζω] αυτα που εχουμε να τους πουμε...Ολα...Μα ολα...
Οπιοι δεν ειναι της δικης μας ιδεολογιας....Τα συχαινονται...
Τα συχαινονται,γιατι ειναι ΠΟΛΥ μακρυα, απο εκεινα που εκεινοι σκεφτονται και πιστευουν...
Οχι μονο, δεν εμπνεονται...Αλλα τους ΑΠΩΘΕΙ κι ολας...!!!
Κοινοκτημοσυνες, καλοσυνες, αλληλεγγυες και τριχες...!!!
Ειναι εξω απο τα πιστευω, και τα προσπαθω...Του Πολιτη αυτης της χωρας...Ετελειωσε, νομιζω...!!!
Βλεπω, οτι αρχιζουμε να συχαινομαστε, ο ενας, τον αλλονε...
Ο εργαζομενος, τον ανεργο...
Ο ανεργος, ολους τους εργαζομενους...Ιδιαιτερα τους ξενους...
Οι δημοσιοι...Τους ιδιωτικους...
Οι μονιμοι, τους συμβασιουχους...
Οι νεοι..Τους συνταξιουχους, και παει λεγοντας...!!
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ...Δεν γινονται, χωρις ιδανικα...
Και σ αυτα πλεον...
Δεν πιστευει κανεις...

ένας στρατολάτης είπε...

Μαχαίρη μου φοβάμαι πως έχεις δίκιο αλλά κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να ελπίζουμε σ'ένα δικαιότερο κόσμο. Εντάξει, επαναστάσεις δεν γίνονται έτσι απλά αλλά η ιστορία δεν σταματά ποτέ.