Περί κεκτημένων και απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων

Σε άλλες εποχές οι χρήσιμοι υπεύθυνοι για την κακοδαιμονία του λαού ήταν οι μάγισσες, οι εβραίοι, οι πρόσφυγες, οι κομμουνιστές κι άλλες, ποικίλης σύνθεσης, ομάδες των οποίων η θρησκευτική ή πολιτική κουλτούρα διέφερε από αυτή της πλειοψηφίας. Η βιομηχανική κοινωνία συνοδεύτηκε από την συγκέντρωση (ενίοτε δε την παρθενογέννεση) των διάσπαρτων εθνικών κουλτούρων σε εθνικά κράτη. Με την εξέλιξη αυτή οι ενδοκρατικές διαφορές που γεννούν οι θρησκευτικές διαφορές σταδιακά περιορίστηκαν, το διαφορετικό όμως, σε κάθε του μορφή δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί κριτήριο (ή ευκαιρία) διαχωρισμού των μειοψηφιών από τις πλειοψηφίες, χειραγώγησης των τελευταίων από τις εξουσίες κατά το δοκούν. Πόσο μάλλον από τις νεωτερικές εξουσίες των εθνικών κρατών, αυτών που κατά τον Μάξ Βέμπερ κατείχαν πλέον το μονοπώλιο άσκησης βίας. Γεγονός είναι πως η οικονομική παγκοσμιοποίηση προσέδωσε νέες διαστάσεις και χρησιμότητες τόσο στη δυνατότητα τεχνητών διαιρέσεων των λαών (σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο) όσο και στον τρόπο αξιοποίησης του μονοπωλίου της βίας. Τουλάχιστον η βία δεν είναι πια απαραιτήτως φυσική, η αναβάθμιση του ρόλου της ηθικής βίας είναι η κορωνίδα του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Είναι βέβαια γνωστό πως η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν η τελευταία τρύπα του καπιταλιστικού ζουρνά. Αδιαμφισβήτητο πάντως είναι πως η ελληνική εργατική τάξη, όταν δημιουργήθηκε μια τέτοια τάξη, έδωσε σκληρούς αγώνες για τα δικαιώματά της. Τους αγώνες αυτούς τους έδωσε σε εποχές που η κρατική βία δεν γνώριζε από προσχήματα και μακιγιάζ. Ότι κατακτήθηκε κατακτήθηκε με πραγματικές, απτές, ματωμένες θυσίες. Το πενθήμερο, το οκτάωρο, η κοινωνική ασφάλιση, οι πάσης φύσεως άδειες, τα επιδόματα εορτών κατακτήθηκαν επειδή κάποιοι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστές που τους εκπροσωπούσαν αγωνίστηκαν ενίοτε βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις ανάγκες τους και των οικογενειών τους. Προδότες, χαφιέδες, πουλημένοι συνδικαλιστές, εγκάθετοι ασφαλίτες πάντα μπαινόβγαιναν στις τάξεις του εργατικού κινήματος. Αυτό δεν το εμπόδισε όμως να ορθοποδήσει και με τη συνέργεια άλλων εργατικών κινημάτων καπιταλιστικών χωρών και του αντίπαλου δέους των σοσιαλιστικών χωρών να κατακτήσει αυτά που μέχρι χτες θεωρούσαμε αυτονόητα.
Φτάσαμε λοιπόν σήμερα, εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, να αναζητείται το φάρμακο της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της χώρας μας στις τροϊκάνικες διαταγές για μείωση εξόδων και αύξηση εσόδων. Και ασφαλώς αφού η χώρα μας παραμένει η λιγότερο βιομηχανική χώρα της περιουσίου ευρωπαϊκής ένωσης και προοπτικές ανάπτυξης δεν υπάρχουν η συνταγή μπορεί να εκτελεστεί μόνο με ξέσκισμα των κεκτημένων και επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα. Το πως βέβαια έφτασαν τα κεκτημένα να θεωρούνται από τους ίδους τους εργαζόμενους ως αιτία του κακού είναι στοιχείο και απόδειξη της πρωτοφανούς πλύσης εγκεφάλου στην οποία απολύτως επιτυχώς υποβλήθηκαν, είναι όμως άλλη συζήτηση. Σήμερα η Καθημερινή και ο Πάσχος ασχολούνται και πάλι με τους δημόσιους υπαλλήλους πιάνοντας το ζήτημα της αξιολόγησης για να καταλήξουν πως αν δεν γίνουν απολύσεις με το καλό θα γίνουν με το κακό. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους και το να παριστάνουν τους μιντιακούς αγανακτισμένους πολίτες τους είναι τερπνό και ωφέλιμο. Θέτω μόνο ένα ερώτημα εργασίας. Ας υποθέσουμε πως γίνονται οι περιβόητες 150.000 απολύσεις κι έρχεται η Κυριακή του Πάσχου και των λοιπών αγανακτισμένων. Προφανώς αυτοί που θα απολυθούν δεν θα είναι οι μόνιμοι αλλά οι συμβασιούχοι αορίστου χρόνου, όσοι δηλαδή έχουν προσληφθεί τα τελευταία χρόνια μέσω ΑΣΕΠ. Στελέχη με υψηλά τυπικά -τουλάχιστον- προσόντα. Όλοι αυτοί αναγκαστικά θα απευθυνθούν στη στενάζουσα αγορά εργασίας του ιδιωτικού τομέα για να αναζητήσουν δουλειά, τη στιγμή που ήδη χιλιάδες άνεργοι ψάχνουν απεγνωσμένα. Στοιχειώδης ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Τα μεροκάματα κι οι μισθοί θα κατρακυλήσουν σε επίπεδα που σήμερα τα αποκαλούμε υποτιμητικά "βουλγαρίας". Σάμπως πάλι αυτός δεν είναι κι ο στόχος της κρίσης; Ποιος λοιπόν εργαζόμενος πιστεύει πως θα ωφεληθεί από ένα τέτοιο ενδεχόμενο;