Ένα νέο ελπιδοφόρο κίνημα ή οι atenistas έγιναν ispanistas;

Νομίζω πως ήταν αναμενόμενο ο ενθουσιασμός από την επιτυχία των δύο συγκεντρώσεων να αποτυπωθεί στα μπλογκοπόστ με μια προσέγγιση έμμεσης πλην σαφούς κριτικής προς τα κόμματα της αριστεράς. Το περίμενα ομολογώ πρώτα από τα ΜΜΕ και όχι από εμάς τους ίδιους. Η αίσθηση που έχω είναι πως πολλοί μπλόγκερς από αυτούς που εκτιμώ βρήκαν την ευκαιρία να (ξανα)βγάλουν από μέσα τους τα συναισθήματα απογοήτευσης που έχουν για την αναποτελεσματικότητα του ταξικού κυρίως μετώπου απέναντι στα μέτρα της κυβέρνησης.
Διάβασα πολλά για το τι έγινε χτες και προχθές. Διάβασα πως υπήρξαν πυρήνες συγκεντρωμένων που μοιράζονταν τις σκέψεις τους στα πλαίσια ενός πολιτισμένου διαλόγου, με σεβασμό καθενός στις απόψεις του άλλου. Για μικτές συναντήσεις ελλήνων και ισπανών, για ανθρώπους που για πρώτη φορά στη ζωή τους συμμετείχαν σε μια διαδήλωση, για άλλους που κατέβηκαν με τα παιδιά τους και πολλά άλλα. Διάβασα και για κάποια συνθήματα "αγανακτισμένης" αισθητικής, για τις προχθεσινές αποδοκιμασίες προς το σωματείο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, για γκρούπες που βρήκαν ευκαιρία να προπαγανδίσουν τις θέσεις τους περί μεταναστευτικού. Εκεί δεν ήμουν αλλά επιβεβαιώνεται η εικόνα μιας ποικιλόχρωμης συγκέντρωσης που στάθηκε ακριβώς στο ύψος του αρχικού της στόχου. Να αποδειχτεί πως και οι έλληνες μπορούν να κατέβουν στις πλατείες και πως διαμαρτύρονται για την κυβερνητική πολιτική.
Μπαίνω στον πειρασμό να διατυπώσω κάποια ερωτήματα. Δε φταίω εγώ αν γίνομαι ξινός και μίζερος, ίσως φταίνε οι ενοχές μου για την γκοφρέτα (Κουκουρούκου συγκεκριμένα) του αδερφού μου που έφαγα πριν από 26 χρόνια ή ο τακτικός παντοφλισμός που απολάμβανα μικρός καθώς ήμουν δεόντως ζωντόβολο.

• Γιατί τόσος πολύς κόσμος ξεκουνήθηκε για πρώτη φορά τώρα; Γιατί έπρεπε να προηγηθεί μια εντυπωσιακή κινητοποίηση στη Ισπανία και να αναληφθεί μια ελληνική πρωτοβουλία ευγενούς άμιλλας σε σχέση με αυτή ώστε να κατέβουν στους δρόμους τόσοι έλληνες; Όλοι αυτοί που κατέβηκαν με την παρουσία τους δείχνουν πως πιστεύουν στην αξία και τα κέρδη της διαδήλωσης, δεν μπορεί να κατέβηκαν μόνο για βόλτα. Οι δικαιολογίες που ακούω και διαβάζω εξαντλούνται στο ότι ο κόσμος θέλει να διαμαρτυρηθεί αλλά δεν θέλει "καπέλωμα" από κόμματα και συνδικάτα. Πως περίμενε μια ακηδεμόνευτη πρωτοβουλία, μακρυά από "κοπάδια" και "μαγαζάκια". Κι έτσι η ευθύνη της αδράνειας του λαού μετατοπίζεται στην αριστερά και στα συνδικάτα. Λυπάμαι αλλά θεωρώ πως όλα αυτά είναι προφάσεις. Πως να δεχτώ πως το "καπέλωμα" αξιολογείται ως χειρότερο κακό από την κυβερνητική πολιτική; Τι καθιστά τέλος πάντων έναν διαδηλωτή μέλος "κοπαδιού" ή "μαγαζιού"; Το να φωνάζει τα συνθήματα του γκρουπ με το οποίο συμβαδίζει; Το να διαλύεται ησύχως στο τέλος της πορείας; Το να κρατά πανώ; Ή μήπως και η απλή συμπόρευση; Τι εμποδίζει κάποιον να παρευρεθεί σε μια, δυο, δέκα διακριτές διαδηλώσεις και γιατί τελικά η μία ενιαία διαδήλωση θεωρείται τόσο αποτελεσματικότερη; Τι εμποδίζει όποιον δε γουστάρει το ΠΑΜΕ να πάει με τα πρωτοβάθμια, με τους εξωκοινοβουλευτικούς, με τους αντιεξουσιαστές, με τη ΓΣΕΕ ακόμα ακόμα; Μην τυχόν και τον συναθροίσουν σε κανα γκρουπούσκουλο και του μαραθεί η φράντζα; Το "πρόβλημα" των χωριστών συγκεντρώσεων εμποδίζει τον κόσμο να κατέβει; Ας κατεβαίνουν στις απεργίες χιλιάδες διαδηλωτές ώστε οι πορείες να ενώνονται εκ των πραγμάτων, όπως είχε γίνει στις 5 Μαΐου 2010. Που τέλος πάντων συναντούνται αυτοί που ενοχλούνται από τις συχνές πορείες και συγκεντρώσεις στο κέντρο που διακόπτουν την κυκλοφορία και αυτοί που ενοχλούνται απ' τα καπέλα των άλλων;
• Γιατί δεν υπήρξαν μπαχαλάκηδες στην προχθεσινή κυρίως συγκέντρωση; Διάβασα κάπου πως κάποιες ομάδες "αναρχικών" επιχείρησαν να επιτεθούν στις ισχνές δυνάμεις των ΜΑΤ αλλά περιορίστηκαν από αλυσσίδες διαδηλωτών. Μπορεί να σκεφτεί κανείς πως μετά τον σοβαρό τραυματισμό διαδηλωτή στις 11/5 η αστυνομία είναι προσεκτική. Μπορεί πάλι να σκεφτεί πως οι ιθύνοντες της κοινοπραξίας αστυνομίας-κουκουλοφόρων δεν ενδιαφέρονται να προκαλέσουν επεισόδια που θα συκοφαντήσουν μια συγκέντρωση σαν τη χτεσινή ενώ αντίθετα ενδιαφέρονται πολύ να δυσφημίσουν τις απεργιακές διαδηλώσεις στις οποίες συμμετέχουν και κομματικά γκρουπ. Ίσως πάλι να μην περίμεναν μια τέτοια επιτυχία, μένει λοιπόν να περιμένουμε τις επόμενες προγραμματισμένες συγκεντρώσεις και να μην βγάζουμε συνομωσιακά συμπεράσματα.
• Γιατί πρέπει το ταξικό κίνημα (κοινοβουλευτικό ή μη) να σταθεί ντροπιασμένο στο εδώλιο και σε ποιον πρέπει να απολογηθεί; Για την έλλειψη ενότητας; Για την απουσία εύχηχων και πολιτισμένων διατυπώσεων; Για την έλλειψη εναλλακτικής απάντησης στο "και τι θ'απογίνουμε άμα φύγουμε από τη στοργική ΕΕ" που να πείθει αυτούς που είναι πεπεισμένοι για το αδύνατο του εγχειρήματος ακόμα και σήμερα που έπεσαν οι μάσκες; Για την αδράνεια την οποία διακρίνουν όσοι θέλουν να τη διακρίνουν και όσοι απαξιούν να αφιερώσουν το χρόνο τους σε μπανάλ ασχολίες όπως η οργάνωση των σωματείων; Για το ότι δεν μπόρεσε μόνο του να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική επειδή ο λαός φοβόταν μην τυχόν και τον καπελώσει; Τώρα που ο λαός ανακάλυψε τις πλατείες και τα ευφάνταστα συνθήματα φαντάζεται πως το χιούμορ είναι αποτελεσματικότερο όπλο κατά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης;
• Από που κι ως που είναι "καπέλωμα" η κριτική περί έλλειψης αντικειμενικών στόχων μιας πολύχρωμης συνάντησης; Αν δηλαδή υπήρξε προσπάθεια χαϊδέματος και προσεταιρισμού τι ακριβώς θα ήταν;

Ένα "ακηδεμόνευτο" κίνημα πολιτών δεν είναι καθόλου κακό. Αντιθέτως μπορεί στην πορεία να αποκτήσει τέτοια χαρακτηριστικά που να συμβάλει σε ριζικές ανατροπές. Αυτό που θεωρώ πως είναι η μεγάλη παγίδα, και εξοργίζομαι διότι μόνοι μας πέφτουμε μέσα σ'αυτή, είναι η απαξίωση της οργανωμένης πάλης. Πως να το κάνουμε; Ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε μια μάζωξη ετερόκλητων και αναποφάσιστων για το μέχρι που θέλουν να προχωρήσουν μονάδων μπορεί να κάνει κάτι. Οι ανατροπές δεν γίνονται με συναυλίες κατσαρολικών, ούτε με πολιτισμένους διαλόγους. Με τέτοιες πρακτικές το πολύ πολύ να σηκωθεί να φύγει ο Γιωργάκης με ελικόπτερο και να αναλάβουν κάποιοι άλλοι εντεταλμένοι του ΔΝΤ και των εταίρων μας στην ΕΕ.