Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Ένα νέο ελπιδοφόρο κίνημα ή οι atenistas έγιναν ispanistas;

Νομίζω πως ήταν αναμενόμενο ο ενθουσιασμός από την επιτυχία των δύο συγκεντρώσεων να αποτυπωθεί στα μπλογκοπόστ με μια προσέγγιση έμμεσης πλην σαφούς κριτικής προς τα κόμματα της αριστεράς. Το περίμενα ομολογώ πρώτα από τα ΜΜΕ και όχι από εμάς τους ίδιους. Η αίσθηση που έχω είναι πως πολλοί μπλόγκερς από αυτούς που εκτιμώ βρήκαν την ευκαιρία να (ξανα)βγάλουν από μέσα τους τα συναισθήματα απογοήτευσης που έχουν για την αναποτελεσματικότητα του ταξικού κυρίως μετώπου απέναντι στα μέτρα της κυβέρνησης.
Διάβασα πολλά για το τι έγινε χτες και προχθές. Διάβασα πως υπήρξαν πυρήνες συγκεντρωμένων που μοιράζονταν τις σκέψεις τους στα πλαίσια ενός πολιτισμένου διαλόγου, με σεβασμό καθενός στις απόψεις του άλλου. Για μικτές συναντήσεις ελλήνων και ισπανών, για ανθρώπους που για πρώτη φορά στη ζωή τους συμμετείχαν σε μια διαδήλωση, για άλλους που κατέβηκαν με τα παιδιά τους και πολλά άλλα. Διάβασα και για κάποια συνθήματα "αγανακτισμένης" αισθητικής, για τις προχθεσινές αποδοκιμασίες προς το σωματείο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, για γκρούπες που βρήκαν ευκαιρία να προπαγανδίσουν τις θέσεις τους περί μεταναστευτικού. Εκεί δεν ήμουν αλλά επιβεβαιώνεται η εικόνα μιας ποικιλόχρωμης συγκέντρωσης που στάθηκε ακριβώς στο ύψος του αρχικού της στόχου. Να αποδειχτεί πως και οι έλληνες μπορούν να κατέβουν στις πλατείες και πως διαμαρτύρονται για την κυβερνητική πολιτική.
Μπαίνω στον πειρασμό να διατυπώσω κάποια ερωτήματα. Δε φταίω εγώ αν γίνομαι ξινός και μίζερος, ίσως φταίνε οι ενοχές μου για την γκοφρέτα (Κουκουρούκου συγκεκριμένα) του αδερφού μου που έφαγα πριν από 26 χρόνια ή ο τακτικός παντοφλισμός που απολάμβανα μικρός καθώς ήμουν δεόντως ζωντόβολο.
  • Γιατί τόσος πολύς κόσμος ξεκουνήθηκε για πρώτη φορά τώρα; Γιατί έπρεπε να προηγηθεί μια εντυπωσιακή κινητοποίηση στη Ισπανία και να αναληφθεί μια ελληνική πρωτοβουλία ευγενούς άμιλλας σε σχέση με αυτή ώστε να κατέβουν στους δρόμους τόσοι έλληνες; Όλοι αυτοί που κατέβηκαν με την παρουσία τους δείχνουν πως πιστεύουν στην αξία και τα κέρδη της διαδήλωσης, δεν μπορεί να κατέβηκαν μόνο για βόλτα. Οι δικαιολογίες που ακούω και διαβάζω εξαντλούνται στο ότι ο κόσμος θέλει να διαμαρτυρηθεί αλλά δεν θέλει "καπέλωμα" από κόμματα και συνδικάτα. Πως περίμενε μια ακηδεμόνευτη πρωτοβουλία, μακρυά από "κοπάδια" και "μαγαζάκια". Κι έτσι η ευθύνη της αδράνειας του λαού μετατοπίζεται στην αριστερά και στα συνδικάτα. Λυπάμαι αλλά θεωρώ πως όλα αυτά είναι προφάσεις. Πως να δεχτώ πως το "καπέλωμα" αξιολογείται ως χειρότερο κακό από την κυβερνητική πολιτική; Τι καθιστά τέλος πάντων έναν διαδηλωτή μέλος "κοπαδιού" ή "μαγαζιού"; Το να φωνάζει τα συνθήματα του γκρουπ με το οποίο συμβαδίζει; Το να διαλύεται ησύχως στο τέλος της πορείας; Το να κρατά πανώ; Ή μήπως και η απλή συμπόρευση; Τι εμποδίζει κάποιον να παρευρεθεί σε μια, δυο, δέκα διακριτές διαδηλώσεις και γιατί τελικά η μία ενιαία διαδήλωση θεωρείται τόσο αποτελεσματικότερη; Τι εμποδίζει όποιον δε γουστάρει το ΠΑΜΕ να πάει με τα πρωτοβάθμια, με τους εξωκοινοβουλευτικούς, με τους αντιεξουσιαστές, με τη ΓΣΕΕ ακόμα ακόμα; Μην τυχόν και τον συναθροίσουν σε κανα γκρουπούσκουλο και του μαραθεί η φράντζα; Το "πρόβλημα" των χωριστών συγκεντρώσεων εμποδίζει τον κόσμο να κατέβει; Ας κατεβαίνουν στις απεργίες χιλιάδες διαδηλωτές ώστε οι πορείες να ενώνονται εκ των πραγμάτων, όπως είχε γίνει στις 5 Μαΐου 2010. Που τέλος πάντων συναντούνται αυτοί που ενοχλούνται από τις συχνές πορείες και συγκεντρώσεις στο κέντρο που διακόπτουν την κυκλοφορία και αυτοί που ενοχλούνται απ' τα καπέλα των άλλων;
  • Γιατί δεν υπήρξαν μπαχαλάκηδες στην προχθεσινή κυρίως συγκέντρωση; Διάβασα κάπου πως κάποιες ομάδες "αναρχικών" επιχείρησαν να επιτεθούν στις ισχνές δυνάμεις των ΜΑΤ αλλά περιορίστηκαν από αλυσσίδες διαδηλωτών. Μπορεί να σκεφτεί κανείς πως μετά τον σοβαρό τραυματισμό διαδηλωτή στις 11/5 η αστυνομία είναι προσεκτική. Μπορεί πάλι να σκεφτεί πως οι ιθύνοντες της κοινοπραξίας αστυνομίας-κουκουλοφόρων δεν ενδιαφέρονται να προκαλέσουν επεισόδια που θα συκοφαντήσουν μια συγκέντρωση σαν τη χτεσινή ενώ αντίθετα ενδιαφέρονται πολύ να δυσφημίσουν τις απεργιακές διαδηλώσεις στις οποίες συμμετέχουν και κομματικά γκρουπ. Ίσως πάλι να μην περίμεναν μια τέτοια επιτυχία, μένει λοιπόν να περιμένουμε τις επόμενες προγραμματισμένες συγκεντρώσεις και να μην βγάζουμε συνομωσιακά συμπεράσματα.
  • Γιατί πρέπει το ταξικό κίνημα (κοινοβουλευτικό ή μη) να σταθεί ντροπιασμένο στο εδώλιο και σε ποιον πρέπει να απολογηθεί; Για την έλλειψη ενότητας; Για την απουσία εύχηχων και πολιτισμένων διατυπώσεων; Για την έλλειψη εναλλακτικής απάντησης στο "και τι θ'απογίνουμε άμα φύγουμε από τη στοργική ΕΕ" που να πείθει αυτούς που είναι πεπεισμένοι για το αδύνατο του εγχειρήματος ακόμα και σήμερα που έπεσαν οι μάσκες; Για την αδράνεια την οποία διακρίνουν όσοι θέλουν να τη διακρίνουν και όσοι απαξιούν να αφιερώσουν το χρόνο τους σε μπανάλ ασχολίες όπως η οργάνωση των σωματείων; Για το ότι δεν μπόρεσε μόνο του να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική επειδή ο λαός φοβόταν μην τυχόν και τον καπελώσει; Τώρα που ο λαός ανακάλυψε τις πλατείες και τα ευφάνταστα συνθήματα φαντάζεται πως το χιούμορ είναι αποτελεσματικότερο όπλο κατά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης;
  • Από που κι ως που είναι "καπέλωμα" η κριτική περί έλλειψης αντικειμενικών στόχων μιας πολύχρωμης συνάντησης; Αν δηλαδή υπήρξε προσπάθεια χαϊδέματος και προσεταιρισμού τι ακριβώς θα ήταν;
Ένα "ακηδεμόνευτο" κίνημα πολιτών δεν είναι καθόλου κακό. Αντιθέτως μπορεί στην πορεία να αποκτήσει τέτοια χαρακτηριστικά που να συμβάλει σε ριζικές ανατροπές. Αυτό που θεωρώ πως είναι η μεγάλη παγίδα, και εξοργίζομαι διότι μόνοι μας πέφτουμε μέσα σ'αυτή, είναι η απαξίωση της οργανωμένης πάλης. Πως να το κάνουμε; Ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε μια μάζωξη ετερόκλητων και αναποφάσιστων για το μέχρι που θέλουν να προχωρήσουν μονάδων μπορεί να κάνει κάτι. Οι ανατροπές δεν γίνονται με συναυλίες κατσαρολικών, ούτε με πολιτισμένους διαλόγους. Με τέτοιες πρακτικές το πολύ πολύ να σηκωθεί να φύγει ο Γιωργάκης με ελικόπτερο και να αναλάβουν κάποιοι άλλοι εντεταλμένοι του ΔΝΤ και των εταίρων μας στην ΕΕ.

8 σχόλια:

Θανασης Ξ. είπε...

Καλημέρα Στρατολάτη...

Ξεχνάς και το έσχατο: Πως με κάτι τέτοια, μπορεί και να ξεκουνηθεί κάπως και η 'κομματική' αριστερά, και να ξυπνήσει...

Ανώνυμος είπε...

η ένταξη σε γκρουπ διαδήλωσης αμεσως σου κρεμά ταμπέλα "χώρου"ως "φίλου" τουλάχιστον.Αν δε γουστάρεις όμως ταμπέλα?

ένας στρατολάτης είπε...

Θανάση να ξυπνήσει. Το μέγα ερώτημα είναι πως ερμηνεύει καθένας το "ξύπνημα". Διότι άλλος θεωρεί ξύπνημα τις ενωτικές πρωτοβουλίες, άλλος την επανάσταση, άλλος την αλλαγή της φρασεολογίας κλπ. Εμένα μου αρκεί να ξεκινήσει μια επιθετική εκλαϊκευμένη καμπάνια με τις θέσεις της.


Γιατί φίλε ανώνυμε σου κρεμά ταμπέλα; Ε, τότε εγώ πρέπει νά'χω καμια δεκαριά ταμπέλες αφού και με το ΠΑΜΕ έχω συμβαδίσει, και με τα πρωτοβάθμια, τους αναρχικούς κλπ. Δε νιώθω πάντως να με βαραίνει τίποτα στο λαιμό.

blackbedlam είπε...

Γεια σου Στρατολάτη.
Λέω τώρα, αν δεν γίνει κατανοητό ότι ο πόλεμος που διεξάγεται είναι ταξικός, αν ο καθένας από εμάς δεν πάρει θέση για να αντιμετωπίσει τον εχθρό του μαζί με την τάξη του,αν δεν κατανοήσουμε ότι λύσεις για τα προβλήματα προς όφελος του λαού μέσα στα πλαίσια ενός καπιταλισμού που περνάει την δομική του κρίση, που έχει φτάσει και κοντεύει να εξαντλήσει τα όρια του, δεν μπορούν να υπάρξουν,θα είναι πολύ εύκολο να χειραγωγηθούν αυτές οι μάζες του κόσμου, που ούτε πείρα έχουν ούτε οργανωτικές δυνατότητες και βάσεις.
Και φυσικά ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο,υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν απογοητευθεί από τους πολιτικούς τους φορείς και ίσως όχι άδικα
και βρίσκονται εκεί, πιστεύοντας ότι ίσως μπορεί να ξεκινήσει μια διαδικασία με θετική εξέλιξη και αποτελέσματα.
Αν δεν παρέμβουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις αν εξακολουθήσουμε να απαξιώνουμε τις όποιες και με όποιον τρόπο εκφραζόμενες διαμαρτυρίες, θα είναι σαν να χαρίζουμε στον ταξικό μας εχθρό μάχιμο υλικό που θα βγει με Ε5 ή μήπως Ε1, πως το λέτε εσείς οι άντρες,στην αποστρατεία.

ένας στρατολάτης είπε...

Συμμερίζομαι τους προβληματισμούς σου ΒΒ κι όσο κι αν προσεγγίζω ένα τέτοιο κίνημα επιφυλακτικά είμαι απολύτως σίγουρος πως οι συμμετέχοντες έχουν άγιες προθέσεις. Κι άλλο τόσο είμαι σίγουρος πως πολλοί είναι δικαίως απογοητευμένοι από την αριστερά.
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί η αριστερά, με όλα τα λάθη και τις παραλήψεις της, να φταίει για τη στασιμότητα του λαϊκού κινήματος. Κι ούτε να θωπεύει τα αυτιά αυτών που στο κάτω κάτω δεν έχουν, ούτε σκοπεύουν ποτέ να αποκτήσουν ταξική συνείδηση.

pavlosk είπε...

Το σύνολο των προβληματισμών που βάζεις είναι σε σωστή κατεύθυνση. Μια βόλτα απο την πλατεία θα σε βοήθαγε να σχηματίσεις ακόμα καλύτερη εικόνα.

Απ'όσα είδα εγώ σήμερα και την Τετάρτη είναι περιγράφονται ως συνοπτικά εξής: πρόκειται για μια πρωτόγνωρη κίνηση μαζών αποτελούμενη απο τμήματα εργαζομένων και νεολαίας που συμμετείχαν σε κινητοποιησεις το προηγούμενο διάστημα ή δεν είχαν κατέβει ποτέ μέχρι τώρα. Όλα είναι ανοικτά και κρίνονται απο τις διεργασίες που συντελούνται κατα τη διαρκεια της διαμαρτυρίας και των συζητήσεων-συνελεύσεων. Όσο περνάνε οι μέρες οι συζητήσεις σοβαρεύουνε και ανεβαίνει ο πύχης της πολιτικής αιτηματολογίας. Αυτό αρχίζει και αποτυπωνεται και σε κείμενα της μαζικότατης συνέλευσης χιλιάδων ανθρώπων που λαμβάνει χώρα κάθε βράδυ.

Η αριστερά δεν έχει να φοβηθεί κάτι απο αυτό το κουβάρι ανθρώπων που βρήκαν διέξοδο να φωνάξουν με αυτό τον τρόπο. Ούτε και θα λογοδοτήσει για την μάχη που δίνει στις απεργίες και τους χώρους δουλειάς 1,5 χρόνο τώρα. Το δυναμικό υπάρχει, η κοινωνία βράζει, σκοπίμως ή ασυνείδητα βρέθηκε αυτό το μέσο να εκφραστεί-διοχετευθεί η συσσωρευμένη πίεση πριν γίνει έκρηξη.

Το κενό όμως που άφησε η Αριστερά όλο αυτό το διάστημα αναφορικά με την μη παρουσίαση ενός πειστικού συνολικού λόγου και μαχιμης και ενωτικής συσπείρωσης σε πανκοινωνικό επίπεδο συμπληρώνεται τώρα από τέτοιου τύπου καταστάσεις. Από κοντά και τα χουντοκάναλα και όλοι προσπαθούν να φέρουν σε αντιδιαστολή το "οργανωμένο" κίνημα με το "αυθόρμητο".

Το αν θα περάσει αυτή η διαίρεση είναι κάτι που κατα τι γνώμη μου παίζεται. Και εδώ θα είναι η μεγάλη ντρίμπλα της Αριστεράς, αν καταφέρει να αλλάξει τη ροή αυτού του αντιφατικου και πρωτόγνωρου κινήματος που μαζεύεται στις πλατείες και το ενώσει με τα απεργιακά μπλοκ που θα έρχονται από τη Σταδίου...

ένας στρατολάτης είπε...

Ναι, θα ήθελα να περνούσα αλλά είναι αδύνατο αυτές τις μέρες λόγω κορύφωσης δουλειάς. Πάντως, κυρίως όσον αφορά στην τελευταία παράγραφό σου, η ελπίδα για προσέγγιση της αριστεράς και των "αγανακτισμένων" μου μοιάζει αυτή τη στιγμή σαν την ελπίδα να φιλιώσουν δυο μεριές που τους χωρίζει αμοιβαία επιφυλακτικότητα και προκατάληψη. Μακάρι βέβαια να υπάρξουν οι προϋποθέσεις αλλά δεν νομίζω πως απόκειται μόνο στην αριστερά. Και ας μην ξεχνάμε πως υπάρχουν πολλοί έξωθεν ερχόμενοι "καλοθελητές" που ανατριχιάζουν στην ιδέα μιας τέτοιας προσέγγισης.

Μουσικά Προάστια είπε...

Δεν υπάρχει αίσθημα απογοήτευσης απέναντι στην αναποτελεσματικότητα της αριστεράς, υπάρχει αίσθημα ΟΡΓΗΣ απέναντι στον ελιτισμό και την ανεπάρκεια των οργανωμένων κομματικών φορέων της.

Στρατολάτη, είσαι μία από τις υγειέστερες φωνές στο διαδίκτυο. Μην πέφτεις στην παγίδα της "αφ' υψηλού" θέασης των πραγμάτων, που έχει επιλέξει η Παπαρήγα, ο Τσίπρας και οι ομοίοι τους.

Κάθε προσπάθεια κοινωνικού μετασχηματισμού ξεκινάει από το ανθρώπινο δυναμικό που έχεις στα χέρια σου. Με αυτούς θα δουλέψεις, με αυτούς θα πορευτείς, με τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές τους, αν είσαι επαναστατικός ηγέτης. Αλλιώς, αν είσαι "ηγέτης" σαν τους "ηγέτες" μας, κάθεσαι στο κομματικό σου γραφειάκι και πουλάς καθαρότητα και εξυπνάδα. Δηλαδή τι περίμενες, να βγουν οι άνθρωποι στο δρόμο και να διεκδικούν αυθόρμητα σοσιαλιστική επανάσταση και εργατική εξουσία, έτσι αυτόματα; Αν δεν βγεις ως "Αριστερά" να δουλέψεις με τον κόσμο, για τον κόσμο, γιατί να δουλέψει ο κόσμος για σένα;
Χαιρετισμούς, ηρ.