Η Γερμανία, η "Ευρώπη των λαών" και οι ταξικές αντιθέσεις στο Στρουμφοχωριό

Ευρώπη των λαών ή αυλή της Γερμανίας;
Η ερώτηση διατυπώνεται από την Αυγή στο σημερινό πρωτοσέλιδό της.

Υπό του τίτλου τίθεται ως "εναλλακτικός δρόμος η δημοκρατική επαναθεμελίωση του οικοδομήματος".

Πως να μην σχολιάσω;
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει τις αποφάσεις του για το ζήτημα της εξουσίας. Είναι πλέον ένα τυπικό σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ο παραπάνω τίτλος είναι ενδεικτικός της κοσμοαντίληψής του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αναγκαίο κακό ίσως, δεδομένη ωστόσο. Το βασικό της πρόβλημα είναι η κυριαρχία των γερμανών, οι οποίοι επιχειρούν να την μετατρέψουν από μια υπερεθνική ένωση ισοτίμων (θεωρητικά) εταίρων σε εθνική τους αυλή. Υπάρχει ωστόσο εναλλακτικός φιλολαϊκός ευρωενωσιακός δρόμος.

Μια τέτοια αντίληψη θεωρώ πως είναι πιο επικίνδυνη από αυτή που διατυπώνουν οι αυθεντικοί φιλελεύθεροι.
Κατ' αρχήν αποσιωπά τη δεδομένη αρχή της απατρίας του κεφαλαίου, σε μια εποχή μάλιστα "παγκοσμιοποίησης" (με φιλελεύθερη ορολογία).
Εντοπίζει το πρόβλημα στη Γερμανία και στις επιλογές του πολιτικού της προσωπικού. Σε κράτη δηλαδή και σε πρόσωπα. Όχι στο οικονομικό σύστημα.
Αφήνει να εννοηθεί ότι ο καπιταλισμός έχει εναλλακτικούς δρόμους, επιδέχεται "δημοκρατικές επαναθεμελιώσεις" και μπορούν οι λαοί να γίνουν πρωταγωνιστές.
Υπάρχει βέβαια ένα ερώτημα εδώ, αν ο όρος "λαοί" έχει ταξική διάσταση ή απλά αφορά στα επιμέρους εθνικά κράτη. Νομίζω πάντως ότι η έννοια του ταξικού έχει εξοβελιστεί από το λεξιλόγιο του ΣΥΡΙΖΑ της νέας εποχής.

Μέσα στο 2012, στην Ελλάδα ασκήθηκε μια άνευ προηγουμένου πίεση στους κομμουνιστές να νερώσουν το "σταλινοσεχταρισμό" τους, να στηρίξουν αριστερές κυβερνήσεις, να συστρατευτούν με τις άλλες αριστερές δυνάμεις για να ανακοπούν τα βάρβαρα μέτρα. Η ακαμψία των πιεζόμενων είχε σαν αποτέλεσμα την εκλογική συντριβή τους και την ανάδειξη των πιεζόντων σε κόμμα εξουσίας.
Παρεμπιπτόντως, στην Κύπρο δεν ασκήθηκε κανενός είδους πίεση προς τους κομμουνιστές για να στηριχθεί μια κάποια αριστερή αντιμνημονιακή αλλά φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση. Κι αυτό γιατί οι Κύπριοι σύντροφοι ήταν ήδη στην κυβέρνηση και ήταν ΚΑΙ αριστεροί ΚΑΙ αντιμνημονιακοί ΚΑΙ φιλοευρωπαίοι. Δεν γνωρίζω αν οι κύπριοι σύντροφοι ήταν τελικά μάπες στη διαπραγμάτευση αλλά τα μνημόνια τα υπέγραψαν, έστω και με δάκρυα. Πρέπει, όμως, κάποτε η εμπειρία ν' αρχίσει να διδάσκει ότι μικρή, ελάχιστη σημασία έχει το πόσο αλάνι είσαι στο ψου-ψου. Έχει ίσως τη σημασία του αν φυσά ούριος άνεμος και πετύχεις τον καπετάνιο στις καλές του. Όταν όμως το καράβι μπάζει νερά κανένας δεν πολυσκοτίζεται για το μούτσο που ξέμεινε στη σκαμπαβία.

Δεν γίνεται να βλέπεις τη φτώχεια γύρω σου, συνέπεια ενδοκαπιταλιστικών κλωτσοπατινάδων και να αναζητάς υπαίτιους οπουδήποτε εκτός από το οικονομικό σύστημα. (Ο ανεγκέφαλος χρυσαυγίτης εν τέλει, που ζητά τα ρέστα από το μετανάστη κάνει κάτι διαφορετικό;) Αν ο όρος "αριστερά" χρησιμοποιείται χωροταξικά, πάει καλά. Διότι τελικά στην πολιτική δεν υπάρχει γκρίζο, υπάρχει μαύρο και άσπρο. Ή θα ερμηνεύσεις την κοινωνία γύρω σου με ταξικούς όρους και θα πάρεις θέση εκεί που ανήκεις ή θα τρως τις φάπες και θα σου φταίει ο κάθε φορά γερμανός.
Τα ερωτήματα, κόντρα στην ηλιθιότητα αυτών που μιλούν για απολιθώματα και κολλημένους στο 1917, παραμένουν ακόμα ίδια:
Πως γεννάται η φτώχεια;
Ποιος κερδίζει όταν ο φτωχός πεινάει;
Ποιος στρέφει τον εργάτη ενάντια στο συμφέρον του;