Το εισιτήριο και τη χαρούμενη σκέψη σας παρακαλώ

Λατρεύω τις "κοινωνικές προσφορές" των καναλαρχών. Τα κοινωνικά μηνύματα, ο εθελοντισμός, η κοινωνική ευαισθησία, η εταιρική κοινωνική ευθύνη, όλα τούτα είναι έννοιες που με συγκινούν βαθιά. Με κάνουν να νιώθω κομμάτι της κοινωνίας των πολιτών, να αισθάνομαι τη σιγουριά της φέτας του ανανά που παπαριάζει μέσα σε φρουί ζελέ, μετά την πάροδο της ημερομηνίας λήξης.
Γι' αυτό ενθουσιάστηκα με το νέο και ριζοσπαστικό κοινωνικό μήνυμα του Αντένα που στολίζει τους σταθμούς του Μετρό: ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ.

Το χαμόγελο είναι μεταδοτικό. Αν κάνει μια χαρούμενη σκέψη και χαμογελάσει ο κύριος με το χαρτοφύλακα, μοιραία θα χαμογελάσει και η κυρία απέναντί του. Ακόμα κι αν σκεφτεί "κοίτα ρε ένα μαλάκα που γελάει μόνος του". Ασφαλώς θα χαμογελάσει κι ο νεαρός παραδίπλα, σκεφτόμενος έστω "δες ρε τα πουρά που θέλουν και καμάκι". Ίσως τότε το χαμογελαστό του βλέμμα συναντηθεί με το χαμογελαστό βλέμμα της χαριέσσας νεαράς που στέκεται δίπλα στην πόρτα και ανθίσει ένα αίσθημα. Αρκεί να μην τη συνοδεύει κανας μαντράχαλος και ανθίσει κανα μπουκέτο.

Δεν θα είναι υπέροχο να κυκλοφορείς ανάμεσα σε χαμογελαστούς επιβάτες; Να μπαινοβγαίνεις στους συρμούς ανταλλάσσοντας χαμόγελα και φιλοφρονήσεις; Να συντρίβεις την αποξένωση και την περιχαράκωση, να συζητάς με τον τυχαίο συνεπιβάτη σου για το αν ήταν μανιχαϊστές ή Παυλικιανοί οι Βογόμιλοι του Βυζαντίου, αν ήταν ή όχι μπέναλντι το αγριοκοίταγμα στο Μήτρογλου, να κάνεις πηγαδάκι στη γαλαρία αναλύοντας τη σχέση της αίσθησης του εμφυτεύματος στήθους με την περιεκτικότητα της σιλικόνης σε πολυδιμεθιλοσιλοξάνια;

Από την ώρα που είδα την αφίσα γέμισα χαρούμενες σκέψεις. Σε τέσσερις στάσεις πρόλαβα να κάνω χαρούμενες σκέψεις για ισάριθμες καλλίγραμμες συνεπιβάτιδές μου. Οι οποίες δεν φάνηκαν να συμμερίζονται τη χαρά μου -προφανώς μην έχοντας κατανοήσει το κοινωνικό μήνυμα στις αφίσες- και μου έριξαν ένα βλέμμα με κύριο στοιχείο την απόρριψη. Γι αυτό κι εγώ -αφού είχα δυο στάσεις ακόμα μπροστά μου- συγκεντρώθηκα σε άλλα χαρωπά σενάρια. Μη γίνει κανας έλεγχος και με πιάσουν μουτζούφλη.

Στάση προτελευταία:
Ο Τζον ο Φασολάκης πέφτει κατά λάθος στη φασουλάδα του κεφάλα της κοκοτίτσας. Η λαμπρή του καριέρα συνθλίβεται άδοξα παρέα -τι φρίκη!- με άσημα φασόλια, καρότα και σέλινα. Η δημιουργός του, ανήξερη και αναμαλλιασμένη, τον αναζητά σε θέατρα και βιβλιοπωλεία. Συνειδητοποιεί το φρικτό τέλος του πνευματικού της τέκνου όταν το βράδυ μεταξύ άλλων ριπών φυσικού αερίου του συμβίου της, τής έρχεται μία με χαρακτηριστική οσμή έμπνευσης. Αποφασίζει να γίνει μοναχή αλλά σε μια απότομη συναισθηματική κρίση αυτοκτονεί τρώγοντας πέντε βάζα φυστικοβούτυρο.

Στάση τελευταία:
Σλαβομακεδόνες χάκερς χακάρουν το μπεστθινγκινλάιφ τζιάρ. Όποιος επιχειρεί να το επισκεφτεί κολλάει χλαπάτσα. Ο δε υπολογιστής του κολλάει τον πιο ύπουλο και καταστοφικό ιό του ίντερνετ, τον burga.trojan. Ο ιός αυτός καταστρέφει τις τσόντες σκεπάζοντας τα γυμνά κορμιά με ράσα και ντουμπλάροντας τους αναστεναγμούς και τα ερωτόλογα των πρωταγωνιστών με κηρύγματα του μακαριστού μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη.

Νομίζω πως και τα υπόλοιπα μεγάλα κανάλια πρέπει να μιμηθούν τη θαυμάσια αυτή πρωτοβουλία.
Τα δάση και τις παραλίες τις κατοχύρωσε ο Σκάι και το Μετρό ο Αντένα. Αν είναι όμως για κοινωνικές προσφορές, όλοι οι καλοί χωράνε.